2020.11.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.396.2020.2.RM
z 20 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 9 września 2020 r. (data wpływu 21 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, opodatkowania usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, opodatkowania usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
A. SE
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
B. S.A.

Przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca

Wnioskodawca A. SE jest podmiotem z siedzibą w Niemczech zarejestrowanym dla celów podatku VAT w Polsce.

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż i dystrybucja towarów (wyposażenie wnętrz).

W okresie od 1 października 2014 do 31 sierpnia 2015, Wnioskodawca nabywał m.in. na terytorium Polski meble oraz akcesoria wyposażenia wnętrz i przenosił je z magazynów zlokalizowanych w Polsce m.in. do Niemiec oraz innych krajów Unii Europejskiej, w ramach wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia własnych towarów (czynność zrównana z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów), które w późniejszym czasie miały być dostarczone do klientów końcowych. Magazyn był prowadzony przez B S.A.

Wnioskodawca jest jedynym udziałowcem B. S.A. , która z kolei jest jedynym udziałowcem C. Sp. z o.o.

Wnioskodawca podpisał umowę o świadczenie usług logistycznych i realizacyjnych (dalej: „Umowa Grupowa”) na czas nieokreślony z B. S.A. (w praktyce od 1 października 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r.). Na potrzeby niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego zdefiniowano wyżej wymienione usługi świadczone przez B. S.A. na rzecz Wnioskodawcy łącznie jako „usługi logistyczne”.

Na podstawie ww. Umowy Grupowej Wnioskodawca świadczył usługi administracyjne, takie jak usługi księgowe, finansowe czy prawne z Niemiec na rzecz B. S.A.

W zakresie działalności w Polsce Spółka:

w okresie od 1 października 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r. nie była właścicielem, nie wynajmowała, nie dzierżawiła, nie była stroną umowy najmu lub innej umowy o podobnym charakterze w odniesieniu do nieruchomości komercyjnych zlokalizowanych na terytorium Polski, w tym magazynów, punktów sprzedaży, fabryk, itp.;
nie była właścicielem żadnych składników majątkowych zlokalizowanych na terytorium Polski, tj. w szczególności maszyn, pojazdów, serwerów, sprzętu;
dokonywała nabycia usług logistycznych od B. S.A.;
nie zatrudniała żadnych pracowników w Polsce, ponieważ B. S.A. korzystała z usług własnych pracowników lub podwykonawców przy świadczeniu ww. usług logistycznych na rzecz Spółki;
nie posiadała przedstawiciela działającego na terytorium Polski w imieniu i na rzecz Spółki, w szczególności na terytorium Polski nie było osób uprawnionych do zawierania, negocjowania i rozwiązywania umów w imieniu i na rzecz Spółki;
dyrektorzy zarządzający zatrudnieni w B S.A. byli pracownikami Wnioskodawcy i/lub jej spółki zależnej;
w celu zagwarantowania B. S.A. zdolności do prowadzenia działalności w przypadku nieobecności jednego z dyrektorów zarządzających podczas urlopu lub z innych podobnych powodów, udzielone zostały pełnomocnictwa pracownikom zatrudnionym u Wnioskodawcy i/lub jej spółce zależnej w Niemczech z prawem do zawierania, negocjowania i rozwiązywania umów w imieniu B. S.A. w okresie nieobecności.

Obecnie Wnioskodawca dokonuje zakupów od polskich dostawców, ale nie prowadzi innej działalności operacyjnej na terytorium Polski. Umowy z dostawcami nie są podpisywane w Polsce, ale w siedzibie głównej w Niemczech.

Obecnie Umowa Grupowa nadal obowiązuje, ale nie jest aktywnie stosowana, z wyjątkiem umów pożyczek.

B. S.A.

B. S.A. jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym dla potrzeb podatku VAT w Polsce.

Towary zakupione i będące własnością Wnioskodawcy (jako polskiego podatnika VAT) były na ogół przenoszone do magazynów wynajmowanych przez B. S.A.

B. S.A. świadczyła usługi logistyczne wyłącznie dla Wnioskodawcy, mimo iż w Umowie Grupowej nie było klauzuli wyłączności.

B. S.A. miała dostęp do systemu zarządzania magazynem używanego w ramach grupy …, aby móc świadczyć usługi logistyczne.

Po zaprzestaniu zatrudniania pracowników (tj. po 31 sierpnia 2015 r.) B. S.A. w pełni podnajęła magazyn spółce C. Sp. z o.o. W wyniku przejścia zakładu B. S.A. na C. Sp. z o.o. Umowa Grupowa wraz z wszelkimi prawami i obowiązkami przeszła na C. Sp. z o.o. ze skutkiem na dzień 1 września 2015 r. Od tego momentu to C. Sp. z o.o. zamiast B. S.A. świadczyła usługi logistyczne w ramach Umowy Grupowej na rzecz Wnioskodawcy.

Współpraca pomiędzy Spółką, a B. S.A.

Zgodnie z Umową Grupową, usługi logistyczne świadczone przez B. S.A. na rzecz Wnioskodawcy obejmowały w szczególności:

dobór, uruchomienie i zarządzanie centrami dystrybucyjnymi i innymi lokalizacjami logistycznymi (np. lokalizacje własne, zarządzanie dostawcami usług itp.);
mimo, że kwestie zarządzania sprawami związanymi ze zwrotem towarów (tj. rozpatrywanie zwrotów, przepakowywanie, zwrot do producenta, sprzedaż osobom trzecim i sprzedaż poprzez własne kanały) zostały wymienione w Umowie Grupowej, w praktyce taka działalność nie miała miejsca.

Usługi logistyczne dotyczyły towarów składowanych w magazynie zlokalizowanym w Polsce i obsługiwanym przez B S.A. Towary były własnością Wnioskodawcy, a następnie transportowane m.in. do Niemiec oraz innych krajów Unii Europejskiej, które w późniejszym czasie miały być dostarczone do klientów końcowych.

Organizacja usług logistycznych i praca w magazynie odbywały się wyłącznie po stronie C S.A. Pracownicy Wnioskodawcy lub jej spółek zależnych od czasu do czasu pracowali w Polsce, szczególnie w początkowej fazie rozwoju magazynu. Faktyczne usługi logistyczne były świadczone przez pracowników B S.A. Po wczesnej fazie rozwoju, kierownik magazynu został zatrudniony również w B S.A.

Spółka nie zatrudniała pracowników w Polsce i nie posiadała żadnych materialnych środków trwałych w Polsce. Wnioskodawca nie miał również uprawnień do kierowania pracownikami i nie była uprawniona do wyłącznego korzystania z określonej części magazynu ani do decydowania o dystrybucji towarów na tym obszarze.

W Umowie Grupowej nie ma klauzuli wyłączności, a B S.A. miała prawo do samodzielnego prowadzenia działalności operacyjnej, w tym świadczenia usług logistycznych, magazynowych lub podobnych na rzecz podmiotów innych niż Spółka, ale w praktyce B S.A. faktycznie świadczyła usługi wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy.

Przez cały okres współpracy, usługi logistyczne świadczone na rzecz Spółki były kwalifikowane przez B S.A. jako nieobjęte zakresem polskiego podatku VAT zgodnie z zasadami dotyczącymi miejsca opodatkowania usług (zamiast tego podatek VAT był rozliczany przez Wnioskodawcę w Niemczech zgodnie z lokalnymi niemieckimi przepisami dotyczącymi podatku VAT).

Stanowisko organu podatkowego w sprawie rozliczania VAT za usługi logistyczne świadczone na rzecz Spółki:

Działalność B S.A. została zweryfikowana przez … Urząd Skarbowy we …(dalej: „US”) podczas kontroli podatkowej za okres od 1 grudnia 2014 r. do 31 marca 2018 r.

W protokołach z kontroli podatkowej wydanych przez US w odniesieniu do B S.A. US stwierdził, że usługi logistyczne świadczone przez B S.A. powinny być opodatkowane w Polsce (tj. polskim podatkiem VAT), ponieważ były świadczone na rzecz polskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Zgodnie z protokołem kontroli, US przeprowadzając kontrolę podatkową, zwrócił się do …Urzędu Skarbowego … z pytaniem, czy Spółka utworzyła w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu przepisów o podatku VAT. W swojej odpowiedzi …Urząd Skarbowy … stwierdził, że Spółka nie utworzyła w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W dniu … 2019 r. zakończono kontrolę podatkową. Postanowienia protokołu kontroli zostały uwzględnione przez B S.A. i w związku z tym B S.A. złożyło stosowne korekty deklaracji VAT. W związku z powyższym Naczelnik … nie wydał żadnej decyzji ani postanowienia dotyczącego merytorycznego rozstrzygnięcia tej sprawy.

Zarówno Spółka jak i B S.A. nie otrzymały od US żadnych nowych pism/sprawozdań ani zawiadomień w zakresie przeprowadzonej kontroli podatkowej.

Spółka poniżej wskazuje bardziej szczegółowe informacje w zakresie poszczególnych elementów stanu faktycznego:

Siedziba Wnioskodawcy znajduje się w Berlinie.

Spółka sprzedaje meble za pośrednictwem swoich sklepów internetowych na siedmiu rynkach europejskich: Niemcy, Francja, Austria, Holandia, Szwajcaria, Belgia i Włochy. Spółka nie posiada własnego zaplecza produkcyjnego tylko zaopatruje się w produkty u ponad 300 dostawców, głównie z Azji, Europy Środkowej oraz Europy Wschodniej. Dodatkowo, oprócz magazynu w Polsce, Spółka korzystała z różnych magazynów w Niemczech w celu składowania swoich towarów. Magazyny były zarządzane przez spółki zależne Wnioskodawcy jak również przez zewnętrznych dostawców usług.

Produkty Wnioskodawcy są sprzedawane głównie online za pośrednictwem sklepów internetowych Spółki.

Na przykład, jeśli klient złoży zamówienie w niemieckim sklepie internetowym, zamówienie jest przekazywane ze sklepu internetowego do systemu ERP Wnioskodawcy. Jeśli klient zamówił produkty, które Wnioskodawca posiadał w magazynie to zamówienie również było przekazywane do systemu zarządzania magazynem w celu dalszego przetwarzania przez zespół magazynowy. Jeśli klient zamówił produkt, którego Wnioskodawca nie posiada w magazynie, Wnioskodawca składa zamówienie u dostawcy i towar jest wysyłany od dostawcy do klienta ("drop shipping").

Towary przechowywane w polskim magazynie były przemieszczane w ramach wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia własnych towarów do punktów logistycznych lub magazynów znajdujących się poza granicami Polski, a stamtąd były przekazywane do klienta końcowego. Towary nie były transportowane bezpośrednio z terytorium Polski do odbiorców.

Wnioskodawca nie posiadał sklepu internetowego w Polsce oraz nie sprzedawał niczego polskim klientom.

Podsumowując, dwa możliwe schematy przepływu towarów wyglądały następująco:

Zamówienie w niemieckim sklepie internetowym -> system ERP Wnioskodawcy-> polski magazyn - > centrum dystrybucyjne zlokalizowane w Niemczech/innym kraju Unii Europejskiej -> klient końcowy z Unii Europejskiej
Polski magazyn -> magazyn Wnioskodawcy zlokalizowany w Niemczech -> zamówienie w niemieckim sklepie internetowym -> system ERP Wnioskodawcy-> magazyn zlokalizowany w Niemczech -> centrum dystrybucyjne zlokalizowane w Niemczech/innym kraju Unii Europejskiej -> klient końcowy z Unii Europejskiej.

Wnioskodawca oprócz zakupu towarów od polskich dostawców, składowania tych towarów i przenoszenia ich do centrów dystrybucyjnych/magazynów zlokalizowanych w Niemczech i innych krajach UE, dodatkowo świadczyło usługi administracyjne takie jak księgowość, usługi finansowe czy prawne z Niemiec na rzecz B. S.A.

Wnioskodawca składował zakupione towary w magazynie w Polsce w związku z wieloma działaniami zaopatrzeniowymi w Europie Wschodniej. Takie podejście było dla Spółki korzystne logistycznie.

Wskaźnik rotacji towarów składowanych w magazynach wynosił około 2-3 miesiące.

„Usługi logistyczne” świadczone przez B. SA. na rzecz Wnioskodawcy, w tym wybór, uruchomienie i zarządzanie centrami dystrybucyjnymi i innymi lokalizacjami logistycznymi, obejmowały w szczególności:

Towar przychodzący: odbiór towaru, kontrola pod kątem wad zewnętrznych;
Składowanie: składowanie towarów, które zostały odebrane za pokwitowaniem odbioru;
Usuwanie ze składu: Kompletowanie towaru do wyjścia;
Ładowanie: Załadunek wybranych produktów,
Inwentarz: Ilość zapasów zgodnie ze specyfikacją.

Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, 1-2 pracowników spółki zależnej Wnioskodawcy podróżowało do Polski co kilka tygodni na dzień lub dwa w celu zapewnienia wsparcia w fazie rozwoju polskiego magazynu. Tego typu podróże miały wyraźnie charakter krótkoterminowy. Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy ani Wnioskodawca ani żaden z ww. pracowników nie wynajmował stałego miejsca w celu pobytu w Polsce. Ponadto 2 pracowników ze spółki zależnej firmy Wnioskodawcy zostało wysłanych do Polski tymczasowo, tj. na okres około 4 miesięcy w fazie rozwoju magazynu. Faktyczne usługi logistyczne były świadczone przez pracowników spółki B S.A. Po wczesnej fazie rozwoju, kierownik magazynu został również zatrudniony w spółce B S.A.

B S.A. dokumentowało przychodzące i wychodzące towary - rejestrując w systemie: przepływ towarów, inwentaryzację, złomowanie. Pracownicy B S.A. mieli dostęp do tego systemu i wprowadzali wszystkie niezbędne dane.

Oprócz usług zakupionych od B S.A. , Wnioskodawca zakupił w Polsce również takie usługi jak doradztwo podatkowe i prawne, doradztwo informatyczne itp. w ramach normalnej działalności gospodarczej, a także w celu spełnienia wymogów prawnych i podatkowych w Polsce.

Wnioskodawca nie korzystał na terytorium Polski z magazynów prowadzonych przez inne podmioty niż B S.A.

Umowa pomiędzy Wnioskodawcą a B S.A. dotyczyła świadczenia usług logistycznych, a nie wynajmu powierzchni – Wnioskodawca nie był uprawniony do korzystania z konkretnej części magazynu.

Wnioskodawca nie miał prawa decydować o składowaniu towarów w określonej części magazynu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy na gruncie opisanego stanu faktycznego należy uznać, że Spółka posiadała w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ustawy o VAT i w konsekwencji nabyte przez Spółkę usługi logistyczne powinny być opodatkowane podatkiem VAT przez B SA.?

Zakładając, że Spółka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, czy Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup usług od B. S.A., zgodnie z art. 86 ustawy o VAT?

Stanowisko Zainteresowanych:

Spółka stoi na stanowisku, że w okresie od 1 października 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r. posiadała w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT i w konsekwencji tego nabyte przez Spółkę usługi logistyczne powinny być opodatkowane podatkiem VAT przez B S.A.
Spółka stoi na stanowisku, że jest uprawniona do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup usług od B S.A. , zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ usługi te były wykorzystywane do celów opodatkowanej działalności Spółki.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. 1

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy o VAT) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. (dalej: „Rozporządzenie”).

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stale miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/ 112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 1923 dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg -Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Przykładowo w orzeczeniu C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, TSUE wskazał m.in., że: „Spółka zależna może zostać uznana za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli ze względu na różne zobowiązania umowne nałożone na spółkę zależną przez spółkę dominującą, spółka ta działa jedynie jako organ pomocniczy spółki dominującej, a nie jako spółka niezależna.”

Z kolei w orzeczeniu C-605/12 Welmory Sp. z o.o., TSUE wskazał m.in., że: „Pierwszy podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim „stałe miejsce prowadzenia działalności” w rozumieniu art. 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.”

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach.

Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Przykładowo w wyroku WSA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3332/14, Sąd stwierdził, że:

korzystanie z usług innych podmiotów w ramach wspólnych porozumień biznesowych przez zagranicznego podatnika pozwala na stworzenie miejsca cechującego się elementami stałości co prowadzi do powstania miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT;
stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie zależy od zaangażowania własnego zaplecza technicznego i personalnego.

Z kolei w wyroku WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3741/14, Sąd stwierdził, że:

zespół powiązanych ze sobą elementów gospodarczych w postaci stałej współpracy działających na rzecz i w imieniu spółki podmiotów trzecich stanowi wystarczającą płaszczyznę do uznania, że podatnik posiada stałe miejsce powadzenia działalności gospodarczej w Polsce;
stałe miejsce prowadzenia działalności musi się charakteryzować pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający czy też okresowy;
podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika z siedzibą w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim "stałe miejsce prowadzenia działalności" w rozumieniu przepisów dyrektywy VAT, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej.

Przesłanki wskazane w powyższych orzeczeniach zostały w przypadku Spółki spełnione.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo TSUE oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie Spółki, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Spółka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę w szczególności powołane orzecznictwo, spełnione zostały przesłanki do uznania, opisanej w stanie faktycznym, działalności za stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Jak zostało to już wskazane w stanie faktycznym, Spółka nabyte na terytorium Polski towary (wyposażenie wnętrz) przechowywała w magazynach zlokalizowanych w Polsce. Następnie towary te były przemieszczane w ramach wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia własnych towarów (czynność zrównana z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów) do magazynów zlokalizowanych m.in. w Niemczech w celu dalszej odsprzedaży odbiorcom końcowym. Spółka korzystała z magazynu w ramach usługi logistycznej świadczonej przez podmiot zależny – B. S.A. Choć pracownicy Spółki nie przebywali na stałe w Polsce (pojawiali się jedynie okazjonalnie w początkowej fazie rozwoju magazynu B S.A. ) to dyrektorzy zarządzający B S.A. byli jednocześnie pracownikami Wnioskodawcy. Spółka zawarła w dniu 1.10.2014 r. Umowę Grupową (której przedmiotem jest świadczenie usług logistycznych) z polską spółką zależną, czyli B. S.A. Obecnie Umowa Grupowa nadal obowiązuje, jednakże nie jest już ona aktywnie stosowana, z wyjątkiem umów pożyczek. Przechowywane przez B S.A. towary były przez cały czas własnością Spółki. B S.A. świadczyła usługi logistyczne wyłącznie dla Wnioskodawcy, chociaż w Umowie Grupowej nie było klauzuli wyłączności. Aby móc świadczyć usługi logistyczne, B S.A. miała dostęp do systemu zarządzania magazynem używanego w ramach grupy (.) Po zaprzestaniu zatrudniania pracowników (tj. po 31 sierpnia 2015 r.) B S.A. w pełni podnajęła magazyn spółce C. Sp. z o.o. W wyniku przejścia zakładu B S.A. na C. Sp. z o.o. Umowa Grupowa wraz z wszelkimi prawami i obowiązkami przeszła na C. Sp. z o.o. ze skutkiem na dzień 1 września 2015 r. Od tego momentu to C. Sp. z o.o. zamiast B S.A. świadczyła usługi logistyczne w ramach Umowy Grupowej na rzecz Wnioskodawcy.

Funkcjonowanie B. S.A. w zakresie świadczenia usług logistycznych było wspierane przez pracowników Spółki. Jak zostało to wskazane w stanie faktycznym pracownicy wspierający funkcjonowanie B S.A. nie pracowali w Polsce na stałe, a jedynie od czasu do czasu pojawiali się w kraju, aby zapewnić niezbędne wsparcie. Tym samym, w celu magazynowania i sprzedaży towarów Spółka korzystała na terytorium kraju zarówno z zasobów zewnętrznych/obcych, tj. zasobów B S.A. w postaci magazynu wraz z całym jego zapleczem technicznym (maszynowym) i personelu obsługującego towary, jak i zasobów własnych w postaci pracowników wspierających, przebywających od czasu do czasu w Polsce. Zatem, cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza personalnego i technicznego umożliwiały Spółce prowadzenie działalności w Polsce. Spółka dysponowała niezbędną infrastrukturą w celu przechowywania, a następnie wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia własnych towarów na terytorium Niemiec. Jednocześnie należy podnieść, że Spółka posiadała kontrolę nad realizowaną w Polsce obsługą towarów, bowiem jak wskazano w stanie faktycznym dyrektorzy zarządzający zatrudnieni w B S.A. byli pracownikami Wnioskodawcy i/lub jej spółki zależnej. Zatem, Wnioskodawca pomimo, że prowadzi działalność w Niemczech jako lokalny dystrybutor mebli i akcesoriów wyposażenia wnętrz, czynności magazynowania ww. towarów dokonuje na terytorium Polski przy zaangażowaniu odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że Spółka na terytorium Polski posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto należy podnieść, że do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Istotne jest w tym przypadku ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Spółka decydując się na magazynowanie towarów, z wykorzystaniem zaplecza technicznego i personalnego B S.A. , zlecała jej, w tym jej pracownikom, realizację wszelkich czynności w celu obsługi towarów. Tym samym, z punktu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności na terytorium kraju polegającej na nabywaniu i magazynowaniu towarów Spółka posiadała zasoby techniczne i personalne - zarówno te zewnętrzne, jak i należące do Spółki - niezbędne do prowadzenia części działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Tym samym, na podstawie powyższego opisu oraz biorąc pod uwagę powołane orzecznictwo, w ocenie Spółki należy stwierdzić, że zaplecze którym dysponował Wnioskodawca, umożliwiało jej prowadzenie niezależnej działalności na terytorium kraju poprzez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawione w stanie faktycznym okoliczności sprawy należy stwierdzić, że zostały spełnione przez Spółkę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której ma miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Spółka jest w stanie przy wykorzystaniu przedmiotowych zasobów w sposób zorganizowany oraz ciągły prowadzić działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Podsumowując, należy stwierdzić, że wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania prowadzonej w Polsce działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium Polski jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Miejsce opodatkowania świadczonych na rzecz Wnioskodawcy usług logistycznych.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy o VAT.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy o VAT wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Spółka nabywała usługi od polskiego usługodawcy, które były związane z nabyciem towarów realizowanym przez Spółkę w Polsce, dla których miejsce świadczenia ustalane jest w oparciu o zasady ogólne, tj. art. 28b ustawy o VAT. Jednocześnie, jak stwierdzono powyżej Spółka posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Zatem, skoro we wskazanym okresie, B. S.A. świadczyła usługi dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki, których miejsce opodatkowania ustalane jest w oparciu o zasady ogólne, tj. na podstawie art. 28b ustawy o VAT, to będą one podlegały opodatkowaniu w Polsce, na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

Ad. 2

Odliczenie podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących zakup usług od B. S.A.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku VAT oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona generalna zasada odliczenia podatku wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego należy zauważyć, że Spółka, zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT, wykonywała w okresie będącym przedmiotem wniosku na terytorium kraju czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. m.in. dokonywała wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z Polski do Niemiec i innych krajów Unii Europejskiej. Jednocześnie Spółka na terytorium kraju posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności dla którego były świadczone usługi logistyczne realizowane przez polską spółkę B S.A. , których miejsce opodatkowania ustalane w oparciu o zasady ogólne, tj. na podstawie art. 28b ustawy o VAT znajduje się w Polsce.

Zatem Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem usług logistycznych. Spełnione bowiem są przesłanki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT - usługi nabywane przez Spółkę (zarejestrowanego podatnika podatku VAT) od polskiego usługodawcy są związane z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Spółkę (tj. wewnątrzwspólnotowymi dostawami towarów w Polsce), jak również nie wystąpiły przesłanki negatywne, o których mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT. W konsekwencji, Spółka, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług logistycznych realizowanych przez B S.A.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto wskazać należy, że obowiązek wyczerpującego przedstawienia we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego obciąża Wnioskodawcę, a organ wydający interpretację jest przedstawionym stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym związany. Zgodnie z brzmieniem art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej składa oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego. W razie złożenia fałszywego oświadczenia wydana interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych. W zakresie tych elementów stanu faktycznego, które w dniu złożenia wniosku o interpretację są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej albo gdy w tym zakresie sprawa została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego, w oparciu o art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej nie wydaje się interpretacji indywidualnej. W niniejszej sprawie Wnioskodawca złożył oświadczenie, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem ww. postępowań, zatem niniejsza interpretacja została wydana. Gdyby jednak oświadczenie to okazało się fałszywe nie wywołuje ona skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin