2020.11.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.695.2020.1.IZ
z 20 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2020 r. (data wpływu 14 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z 17 listopada 2020 r. (data wpływu 18 listopada 2020 r.). stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z dnia 10 listopada 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działki nr 1 oraz braku obowiązku udokumentowania tej transakcji fakturą – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 17 listopada 2020 r. (data wpływu 18 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy działki nr 1 oraz braku obowiązku udokumentowania tej transakcji fakturą.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży działki wraz z budynkiem mieszkalnym (dom), który zamieszkiwał oraz wynajmował (najem prywatny) - działka nr 2 o powierzchni 0,35 ha.

Przedmiotową działkę wraz z domem Wnioskodawca nabył wraz z żoną częściowo w formie spadku, a częściowo w drodze kupna - Akt Notarialny w 1991 r. Następnie przez okres 4 lat Wnioskodawca wraz z rodziną zamieszkiwał tę nieruchomość. Rodzina była tam również zameldowani. W 1994 r. Wnioskodawca wraz z rodziną się wyprowadził, zmieniając miejsce zamieszkania.

Do 2001 r. dom stał pusty.

Następnie w 2001 r. Wnioskodawca wydzierżawił nieruchomość, zawierając umowę najmu z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą (apteka).

Przedmiotowy najem był najmem prywatnym, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6. updof. Z dniem 8 marca 2010 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej związanej ze świadczeniem usług dostarczania wody, oczyszczania ulic, jednocześnie dokonując rejestracji VAT stał się podatnikiem VAT czynnym. W momencie kiedy Wnioskodawca został podatnikiem VAT czynnym, dokonując rozliczeń umowy najmu prywatnego zaczął wystawiać faktury wraz z podatkiem VAT, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Przed tym okresem były to rachunki uproszczone, bez podatku VAT. Wynajmowana nieruchomość nie była związana z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, nie była ujęta w ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Od przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nigdy nie dokonywał odliczenia podatku VAT. Opodatkowanie prywatnego najmu wynikało wyłącznie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. „Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.”

Z dniem 31 grudnia 2014 r. nastąpiło rozwiązanie umowy najmu. Od momentu rozwiązania tej umowy budynek stał pusty, Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów które zwiększyły by jego wartość. Czynności jakie były przez Wnioskodawcę podejmowane na tej nieruchomości mieściły się w zakresie bieżącego utrzymania tj.: koszenia trawy, wietrzenia budynku.

W najbliższym Wnioskodawca chce dokonać sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na rzecz osoby prawnej (dalej zwanym kupującym). Z uwagi na śmierć żony, Wnioskodawca jest na chwilę obecną właścicielem tej nieruchomości w 1/2 części. Pozostała połowa, zgodnie z aktem notarialnym - protokołem dziedziczenia należy do dwóch pełnoletnich córek Wnioskodawcy. Wnioskodawca wraz z córkami razem dokonuje sprzedaży na rzecz osoby prawnej.

Wnioskodawca jestem podatnikiem, który został wykreślony z rejestru podatników VAT z dniem 14 lipca 2017 r. na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 1 ustawy. Zawieszenia działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonał 1 stycznia 2015 r. Obydwie córki Wnioskodawcy nie są podatnikami podatku od towarów i usług.

W drodze dalszych rozmów z tym samym podmiotem kupującym Wnioskodawca zdecydował się również na sprzedaż drugiej działki - gruntu rolnego o powierzchni 0,30 ha, nr działki 1. Działka ta została nabyta przez Wnioskodawcę Aktem Notarialnym w 2012 r. Działka ta nigdy nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie była ujęta w ewidencji środków trwałych. Kwota wynikająca z aktu notarialnego nie była objęta podatkiem od towarów i usług. Przedmiotową działkę Wnioskodawca zakupił od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Zakupiona działka nie została nabyta, ani też nie była wykorzystana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie ponosił na niej żadnych nakładów w celu jej dalszej odsprzedaży. Działka została nabyta wyłącznie na cele własne. Zakupu przedmiotowej działki Wnioskodawca dokonał z uwagi na fakt, iż mieści się ona w niedalekim sąsiedztwie miejsca zamieszkania. Przedmiotowa nieruchomość nie była oddawana w najem, dzierżawę ani też użyczenie. Kupujący w celu posiadania możliwości występowania o stosowne zezwolenia (między innymi pozwolenia na budowę, na wycinkę drzew) zawarł ze Wnioskodawcą i Jego córkami umowę dzierżawy. Na podstawie tej umowy podmiot gospodarczy będzie dokonywał płatności miesięcznej dzierżawy działki nr 2 o powierzchni 0,35 ha (50 zł/miesiąc łącznie na Wnioskodawcę i na córki) do czasu zawarcia umowy kupna – sprzedaży, tj. okres około1 roku.

Na drugą działkę - nr 1, kupujący również zawarł umowę dzierżawy tylko z Wnioskodawcą, gdyż jest jedynym właścicielem tej działki. Wartość miesięcznej dzierżawy wynosi 50 zł. Dzierżawa trwać będzie do czasu zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży, około 1 rok.

W uzupełnieniu do złożonego wniosku wskazano, że działka nr 1 nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z wydanym zaświadczeniem Wójta Gminy z dnia …. 2020 r. znak: …. plan przestrzenny zagospodarowani Gminy dot. działki 1 utracił ważność 31 grudnia 2002 r. W październiku 2020 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowo-usługowego wraz z towarzyszącą infrastrukturą w tym miejsca parkingowe, billboard reklamowy, oraz zadaszenie nad strefą dostaw.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość sprzedaży przedmiotowej działki nr 1. należy opodatkować podatkiem od towarów i usług i czy Wnioskodawca powinien wystawić fakturę VAT ?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy dokonując sprzedaży działki nr 1 nie należy jej opodatkowywać podatkiem od towarów i usług, ponieważ ta działka nigdy nie była przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działki nr 1 i udokumentowania tej sprzedaży fakturą jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Z treści art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści przywołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz świadczącego usługę, oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ww. ustawy bądź art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne więc dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym (dom) - działka nr 2 o powierzchni 0,35 ha.

Przedmiotową działkę wraz z domem Wnioskodawca nabył wraz z żoną częściowo w formie spadku a częściowo w drodze kupna - Akt Notarialny w 1991 r. Następnie przez okres 4 lat Wnioskodawca wraz z rodziną zamieszkiwał tę nieruchomość. Rodzina była tam również zameldowani. W 1994 r. Wnioskodawca wraz z rodziną się wyprowadził zmieniając miejsce zamieszkania. Do 2001 r. dom stał pusty. Następnie w 2001 r. Wnioskodawca wydzierżawił nieruchomość, zawierając umowę najmu z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą (apteka). Przedmiotowy najem był najmem prywatnym. Z dniem 8 marca 2010 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej związanej ze świadczeniem usług dostarczania wody, oczyszczania ulic, jednocześnie dokonując rejestracji VAT stał się podatnikiem VAT czynny. W momencie kiedy Wnioskodawca został podatnikiem VAT czynnym, dokonując rozliczeń umowy najmu prywatnego zaczął wystawiać faktury wraz z podatkiem VAT. Wynajmowana nieruchomość nie była związana z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, nie była ujęta w ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Od przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nigdy nie dokonywał odliczenia podatku VAT.

W najbliższym Wnioskodawca chce dokonać sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na rzecz osoby prawnej (dalej zwanym kupującym). Z uwagi na śmierć żony Wnioskodawca jest na chwilę obecną właścicielem tej nieruchomości w 1/2 części. Pozostała połowa, zgodnie z aktem notarialnym - protokołem dziedziczenia należy do dwóch pełnoletnich córek Wnioskodawcy.

W najbliższym Wnioskodawca chce dokonać sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na rzecz osoby prawnej (dalej zwanym kupującym). Z uwagi na śmierć żony Wnioskodawca jest na chwilę obecną właścicielem tej nieruchomości w 1/2 części. Wnioskodawca zawarł z kupującym umowę dzierżawy działki nr 2. Podmiot gospodarczy (kupujący) będzie dokonywał płatności miesięcznej dzierżawy działki nr 2 (50 zł/miesiąc łącznie na Wnioskodawcę i na córki) do czasu zawarcia umowy kupna – sprzedaży, tj. okres około1 roku.

W drodze dalszych rozmów z tym samym podmiotem kupującym Wnioskodawca zdecydował się również na sprzedaż drugiej działki - gruntu rolnego o powierzchni 0,30 ha, nr działki 1. Wnioskodawca zawarł z kupującym umowę dzierżawy działki nr 1. Wartość miesięcznej dzierżawy wynosi 50 zł. Dzierżawa trwać będzie do czasu zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży, około 1 rok. Działka nr 1 nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z wydanym zaświadczeniem Wójta Gminy z dnia … 2020 r. znak: …. plan przestrzenny zagospodarowania Gminy dot. działki 1 utracił moc 31 grudnia 2002 r. W październiku 2020 r. dla działki została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowo-usługowego wraz z towarzyszącą infrastrukturą w tym miejsca parkingowe, billboard reklamowy, oraz zadaszenie nad strefą dostaw.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy sprzedaż niezabudowanej działki nr 1 należy opodatkować podatkiem od towarów i usług i udokumentować tę transakcję fakturą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych.

„Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Jednocześnie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 VI Dyrektywy.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Zatem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług umowa dzierżawy wypełnia definicje świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż w wyniku zawartej umowy powstaje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza” do którego odwołuje się art. 15 ust. 2 ustawy, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Umowa dzierżawy jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę treść złożonego wniosku w kontekście wyżej powołanych przepisów stwierdzić należy, że sprzedaż przez Wnioskodawcę niezabudowanej działki nr 1. nie można uznać za zbycie majątku prywatnego, a zatem za czynność, która nie podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotowa nieruchomość jest przedmiotem umowy dzierżawy, która będzie trwać do czasu zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży, około jednego roku. W świetle powyższego stwierdzić należy, że podejmowane przez Wnioskodawcę działanie (umowa dzierżawy) wyczerpuje znamiona działalność gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem Wnioskodawca z tytułu sprzedaży niezabudowanej działki nr 1 działać będzie w charakterze podatnika podatku od towarów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1a ww. ustawy, jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz
wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

Zgodnie art. 146aa ust. 2, Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 3 w przypadku wystąpienia przesłanek, o których mowa w ust. 1a, termin, o którym mowa w ust. 2, przedłuża się do dnia 31 października roku następującego po roku, w którym są spełnione warunki, o których mowa w ust. 1a.

Przy czym, zarówno w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W konsekwencji, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

towary muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej,

przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie choćby jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane − na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy − rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu − zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższe uregulowanie oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293, z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy – przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa, należy stwierdzić, że z uwagi na to, że dla działki nr 1 wydana została decyzja o warunkach zabudowy, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż niezabudowanej działki nr 1 stanowić będzie dostawę ternu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33, a w konsekwencji nie będzie objęta zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Sprzedaż przedmiotowej działki nie będzie również objęta zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż od momentu jej nabycia nie była wykorzystywana wyłącznie do czynności zwolnionych z podatku. Działka nr 1 jest i będzie (do czasu sprzedaży) przedmiotem umowy dzierżawy. Ustawa o podatku od towarów i usług ani wydane na jej podstawie rozporządzenia nie przewidują zwolnienia od podatku dla usług dzierżawy. Ponadto jak wynika z opisu sprawy nabycie tej działki nie było czynnością podlegającą opodatkowaniu, zatem przy nabyciu nie wystąpił podatek VAT który mógłby podlegać odliczeniu, tym samym drugi z warunków wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie został spełniony.

Sprzedaż działki nr 1 podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według właściwej stawki podatku.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Biorąc pod uwagę treść obowiązujących przepisów w kontekście przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca z tytułu sprzedaży działki nr 1 będzie występował charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Planowana sprzedaż działki nr 1 wypełniać będzie regulację art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a więc stanowić czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, Wnioskodawca zobowiązany będzie do udokumentowania sprzedaży niezbudowanej działki na (…) fakturą.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaży działki nr 1 nie należy opodatkowywać podatkiem od towarów i usług, ponieważ ta działka nigdy nie była przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego dniu wydania interpretacji.

W zakresie ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług wykonywanych od dnia 1 lipca 2020 r. Wnioskodawca można wystąpić o wydanie wiążącej informacji stawkowej (WIS) w trybie art. 42a ustawy o VAT.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że w zakresie w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działki nr 2 oraz braku wnioskowania do urzędu skarbowego o przywrócenie Wnioskodawcy jako podatnika VAT czynnego i rozliczania podatku VAT z tytułu dzierżawy działek nr 2 i nr 1 (pytania oznaczone we wniosku jako pytanie nr 1, 3 i 4) wydane zostało odrębne rozstrzygniecie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin