Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.485.2020.1.WR
z 24 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 24 sierpnia 2020 r. (data wpływu 27 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji realizowanej przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta z Rosji za eksport opodatkowany stawką 0% – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji realizowanej przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta z Rosji za eksport opodatkowany stawką 0%.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

[…] (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się produkcją maszyn elektrycznych - silników, prądnic oraz transformatorów, które następnie dystrybuuje do swoich klientów. Spółka będzie brała udział w transakcji dostawy silników do Rosji, która przebiega w następujący sposób:

Wnioskodawca sprzedaje towary (silniki) do kontrahenta z Rosji, sprzedaż udokumentowana zostaje fakturą wystawioną na kontrahenta rosyjskiego. Jednakże dostawa i transport tych towarów nie odbywa się bezpośrednio z terytorium Polski na terytorium Rosji. Kontrahent z Rosji nabywa silniki od Spółki na potrzeby ich montażu w urządzeniach, które z kolei kontrahent z Rosji kupuje od kontrahenta z Niemiec. Wobec tego transport silników odbywa się w pierwszej kolejności z Polski do Niemiec, a dopiero po dokonaniu ich montażu na terytorium Niemiec, towary (łącznie urządzenia z zamontowanymi silnikami) zostają przemieszczone z Niemiec do Rosji. Wnioskodawca organizuje transport towarów na odcinku z Polski do Niemiec do miejsca wskazanego przez kontrahenta z Rosji, gdzie odbywać się będzie montaż w urządzeniach zakupionych przez kontrahenta rosyjskiego od podmiotu niemieckiego. Docelowo własność towarów ma przejść na kontrahenta rosyjskiego z chwilą ich dostawy przez Spółkę do wskazanego miejsca w Niemczech. Za organizację transportu z Niemiec do Rosji odpowiada kontrahent z Rosji, który dokonuje także odprawy celnej towarów. Silniki na terenie Niemiec pozostają zatem do czasu zamontowania ich w urządzeniach. Następnie po montażu, urządzenia wraz z silnikami są niezwłocznie wywożone z Niemiec do Rosji. Wnioskodawca otrzymuje od kontrahenta z Rosji oświadczenie, że towary - silniki zamontowane w urządzeniach - zostały przemieszczone do Rosji). Oświadczenie to potwierdza fakt wywozu towarów (silników) z terytorium Unii Europejskiej.

Kontrahent z Rosji, do którego Wnioskodawca sprzedaje silniki, nie jest zidentyfikowany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (nie posiada nr VAT-UE).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym transakcja dostawy towarów (silników) na rzecz kontrahenta z Rosji stanowi eksport towarów i Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0%, pod warunkiem, że przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzyma dokument (oświadczenie od kontrahenta z Rosji) potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym transakcja dostawy towarów (silników) na rzecz kontrahenta z Rosji stanowi eksport towarów i Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0%, pod warunkiem, że przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzyma dokument (oświadczenie od kontrahenta z Rosji) potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy VAT pod pojęciem eksportu towarów należy rozumieć dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

-jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Warunkiem zastosowania stawki podatku VAT 0% w eksporcie towarów jest posiadanie przez podatnika, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Dokumentem takim może być w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu (komunikat IE-599);
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny (dokument SAD).
   
   

Jednocześnie należy mieć też na uwadze przepis art. 13 ust. 4 pkt 4 Ustawy VAT, który stanowi, że nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów przemieszczenia towarów, które mają być przedmiotem eksportu.

Mając na uwadze powyższe regulacje, aby uznać dostawę towarów za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych, czego dowodem jest posiadanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz.
  
  

W przedmiotowym stanie faktycznym Spółka uważa, że spełnione zostały oba powyższe warunki. Spółka sprzedaje silniki na rzecz kontrahenta z Rosji, które są transportowane z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej, czyli do Rosji. Spółka odpowiada za organizację transportu z Polski do Niemiec, a następnie wywozu silników, po ich uprzednim zamontowaniu w urządzeniach elektrycznych, z Niemiec do Rosji dokonuje kontrahent z Rosji i ten podmiot dokonuje odprawy celnej. Dostawa towarów na rzecz kontrahenta z Rosji stanowi zatem eksport pośredni. W ocenie Wnioskodawcy dla uznania transakcji za eksport towarów nie ma znaczenia fakt, że towary (silniki) są najpierw transportowane na obszar Niemiec i tam następuje ich montaż w urządzeniach. Taki przebieg transakcji podyktowany jest względami logistycznymi i ekonomicznymi - kontrahent z Niemiec sprzedaje urządzenia na rzecz kontrahenta z Rosji wraz z usługą montażu w nich silników będących w momencie ich montażu własnością kontrahenta z Rosji. Dostawa silników bezpośrednio z Polski do Rosji, następnie ich przemieszczanie na terytorium Niemiec w celu ich montażu w urządzeniach i powrotne wywiezienie do Rosji, spowodowałoby znaczne wydłużenie dostawy oraz zwielokrotnienie kosztów transportu. Wobec tego mając na uwadze aspekty logistyczno-ekonomiczne, towary najpierw zostają dostarczone do Niemiec, a następnie w urządzeniach wywiezione do Rosji. Nie zmienia to jednak faktu, że nastąpi wywóz silników poza terytorium Unii Europejskiej, co jest podstawową przesłanką eksportu w rozumieniu Ustawy VAT. Należy także podkreślić, że silniki montowane są w urządzeniach bez ich przerobu, czy zmiany właściwości. Na silnikach nie są bezpośrednio przeprowadzane żadne prace, ich charakter oraz parametry pozostają nienaruszone.

Wnioskodawca otrzyma dokumenty potwierdzające wywóz silników poza terytorium Unii Europejskiej, czyli oświadczenie kontrahenta z Rosji, że silniki zostały przemieszczone na terytorium Rosji w urządzeniach. Wobec tego Wnioskodawca uważa, że jeżeli otrzyma dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, to będzie mógł zastosować stawkę 0% w eksporcie towarów. W przeciwnym wypadku (otrzymanie dokumentów po ww. okresie), będą miały zastosowanie zasady wynikające z art. 41 ust. 7-9 ustawy VAT.

Pogląd, jaki prezentuje Wnioskodawca, został zaaprobowany również przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych oraz przez sądy administracyjne w wydawanych wyrokach:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 lipca 2018 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.284.2018.3.PR:,(...) Mając na względzie powyższe okoliczności należy stwierdzić, że opisana transakcja spełnia warunek podstawowy, do uznania jej za eksport towaru, którego wywóz na terytorium Rosji odbywa się w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze. Transport towaru rozpoczyna się na terytorium Polski i opuszcza terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem litewskiego urzędu celnego, w którym zgłaszana jest procedura celna wywozu. Magazynowanie towaru przez kilka dni na terytorium Litwy, które jest podyktowane jedynie względami logistycznymi oraz ekonomicznymi, ze względu na minimalizację kosztów, nie przesądza o przerwaniu transportu tego towaru. Z okoliczności sprawy nie wynika, aby po kilkudniowym okresie magazynowania towar był ponownie podejmowany w okolicznościach wskazujących, że miejscem rozpoczęcia transportu, w celu wywozu tego towaru poza terytorium Unii Europejskiej, jest terytorium Litwy. Rosyjski nabywca składa zamówienie oraz każdorazowo zobowiązuje się do wywozu nabytego towaru poza obszar Unii Europejskiej organizując jego transport, a w okresie magazynowania na terytorium Litwy nie dochodzi do ulepszenia ani zmiany towaru wydanego przez Spółkę. Tym samym przeznaczeniem transportowanego towaru wydanego rosyjskiemu nabywcy z magazynu w A jest tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej. Natomiast w związku z tym, że wywozu towaru dokonuje rosyjski nabywca jest spełniony warunek zawarty w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy (eksport pośredni)”;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 listopada 2018 r„ nr 0112-KDIL1-3.4012.551.2018.1.KB:.(...) Mając na względzie powyższe okoliczności należy stwierdzić, że opisana Transakcja spełniała warunek podstawowy, do uznania jej za eksport towarów, których wywóz na terytorium Indii odbywał się w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze. Transport towarów rozpoczął się na terytorium Polski (co potwierdza fakt zainicjowania przez Wnioskodawcę celnej procedury wywozu, zmierzającej do wyprowadzenia towaru poza obszar celny Unii Europejskiej - złożenie do krajowego urzędu celno-skarbowego deklaracji eksportowej EAD) i opuścił terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem niemieckiego urzędu celnego, w którym zgłoszona została wznowiona procedura wywozowa. Magazynowanie towaru przez kilka dni na terytorium Niemiec, które nastąpiło w wyniku wstrzymania i anulowania procedury wywozu przez niemiecki organ celny, nie przesądza o przerwaniu transportu tego towaru. Z okoliczności sprawy nie wynika, aby po kilkudniowym okresie magazynowania towar był ponownie podejmowany w okolicznościach wskazujących, że miejscem rozpoczęcia transportu, w celu wywozu tego towaru poza terytorium Unii Europejskiej, było terytorium Niemiec. Już przed rozpoczęciem transportu z terytorium Polski Zainteresowany poinformował Wnioskodawcę o miejscu finalnego przeznaczenia nabywanych przez niego towarów poprzez wskazanie, że będzie to państwo trzecie. Co istotne, do czasu finalnego załadowania towaru na statek był on składowany w porcie w Niemczech dokładnie w tej samej postaci, w jakiej został przywieziony, w szczególności nie było przeprowadzanych na nim żadnych prac, a jego charakter, parametry oraz opakowanie pozostały nienaruszone. Natomiast w związku z tym, że wywozu towaru dokonał Zainteresowany spełniony został warunek zawarty w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy (eksport pośredni)”;
• Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r., nr I FPS 3/12:.(...) Trzeba przy tym uwzględnić, że gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy (art. 146 w związku z art. 32 dyrektywy 2006/112/WE), stanowi wywóz poza terytorium Wspólnoty towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że ten wywóz (...) powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Dla przybliżenia charakteru takiego transportu przydatne może być sięgnięcie do normy art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. a/ ustawy o podatku od towarów i usług, stanowiącej, że przez usługi transportu międzynarodowego rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej. Jeżeli transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski. Oznacza to, że gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) - po zgłoszeniu w nim tego towaru do wywozu - poza terytorium Unii Europejskiej, nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski. Miejscem świadczenia bowiem takiej dostawy eksportowej w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (art. 32 dyrektywy 2006/112/WE) nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz ten kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. W takim wypadku zatem nie są spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%”;
• Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2017 r., nr I SA/Gd 973/17.(...) Nie można też zgodzić się ze skarżącą Spółką, że wskutek długotrwałego magazynowania towaru na terytorium innego kraju unijnego niż Polska, dochodzi do przerwania jednolitego transportu z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej. Sam fakt magazynowania towaru, nawet długotrwałego, nie oznacza jeszcze przerwania jednolitego transportu. Jak wyżej wyjaśniono, przerwa ta musi nastąpić w okolicznościach wskazujących, że miejscem rozpoczęcia transportu towarów w celu ich wywozu poza terytorium Unii Europejskiej jest inny kraj unijny aniżeli Polska. Takich jednak okoliczności we wniosku Spółka nie wskazała. Nie wynika z nich w szczególności, aby wywóz towarów następował w ramach innej procedury i na podstawie innych dokumentów aniżeli wystawione przez skarżącą w ramach zainicjowanej przez nią (na zlecenie Kontrahentów) procedury eksportu towarów, istnieje więc domniemanie, że towary opuściły terytorium Unii Europejskiej w ramach rozpoczętej w kraju procedury eksportowej.”
  
  

Wnioskodawca prosi o potwierdzenia zaprezentowanego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy). Przez państwo członkowie Unii Europejskiej rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej (art. 2 pkt 2 ustawy). Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy – przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

-jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Zatem aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

1. ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
2. wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
   
   

Niespełnienie jakiegokolwiek z wymienionych wyżej przesłanek powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy dostawca lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, podlegający w Polsce – jako miejscu świadczenia – opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%.

W kwestii eksportu towarów wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt I FPS 3/12 orzekając, że: „(…) Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje – stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. – w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy. Zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako niewątpliwy dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego”.

W powyższej uchwale stwierdzono również, „(…) w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 146 w zw. z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Dla przybliżenia charakteru takiego transportu przydatne może być sięgnięcie do normy art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. a) u.p.t.u., stanowiącej, że przez usługi transportu międzynarodowego rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej. W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski. Oznacza to, że w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) – po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej – nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%”.

Z powyższego nie wynika, że podlegający eksportowi towar musi opuścić terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić poprzez każdy unijny urząd celny, lecz niezbędnym jest, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się na terytorium Polski oraz istotne jest, aby transport miał nieprzerwany charakter. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt fizyczny tego transportu, czyli o to aby transportu dokonywał np. tylko jeden podmiot (np. spedytor) czy też towar nie mógł być przeładowany, czy chwilowo składowany. Istotne jest, aby przeznaczeniem nadanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się produkcją maszyn elektrycznych – silników, prądnic oraz transformatorów, które następnie dystrybuuje do swoich klientów.

W ramach opisanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca sprzedaje silniki kontrahentowi z Rosji. Sprzedaż zostaje udokumentowana fakturą wystawioną na kontrahenta rosyjskiego. Dostawa i transport towarów nie odbywa się bezpośrednio z terytorium Polski na terytorium Rosji. Kontrahent z Rosji nabywa silniki od Spółki na potrzeby ich montażu w urządzeniach, które z kolei kontrahent z Rosji kupuje od kontrahenta z Niemiec.

Wnioskodawca organizuje transport towarów na odcinku z Polski do Niemiec do miejsca wskazanego przez kontrahenta z Rosji, gdzie odbywać się będzie montaż w urządzeniach zakupionych przez kontrahenta rosyjskiego od podmiotu niemieckiego. Własność silników na kontrahenta rosyjskiego przechodzi z chwilą ich dostawy przez Wnioskodawcę do wskazanego miejsca w Niemczech. Silniki na terytorium Niemiec pozostają do czasu zamontowania ich w urządzeniach. Po montażu, urządzenia wraz z zamontowanymi silnikami wywożone są z Niemiec do Rosji. Za transport na tym odcinku odpowiada kontrahent z Rosji.

Kontrahent z Rosji, któremu Wnioskodawca sprzedaje silniki nie jest zidentyfikowany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (nie posiada numeru VAT-UE).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania dostawy towarów na rzecz kontrahenta z Rosji za eksport opodatkowany stawką 0%.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym transport silników z Polski do Rosji nie będzie miał charakteru nieprzerwanego. Dostarczane przez Wnioskodawcę silniki będą, bowiem, na terenie Niemiec zamontowane w odrębnym urządzeniach, w związku z czym przedmiotu wywozu poza terytorium Unii Europejskiej nie będą stanowić silniki dostarczane przez Wnioskodawcę, lecz gotowe urządzenia. Natomiast dostarczone przez Wnioskodawcę silniki będą stanowić jedynie część składową wywożonych urządzeń. Tym samym dostawa towarów dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta rosyjskiego nie może być uznana za eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, a tym samym Wnioskodawca nie może korzystać ze stawki 0% w podatku od towarów i usług przewidzianej dla eksportu towarów.

Z uwagi na powyższe dostawa silników na rzecz kontrahenta rosyjskiego będzie, jako dostawa krajowa, opodatkowana właściwą stawką podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

W związku z przywołanymi przez Wnioskodawcę we wniosku orzeczeniami stwierdzić natomiast należy, że Organ nie ma obowiązku powielania w treści interpretacji rozstrzygnięć zawartych w orzeczeniach sądów administracyjnych. Zgodnie ze stanowiskiem NSA: „Zastrzec należy, iż w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, orzecznictwo sądów administracyjnych ma istotne znaczenie, ponieważ zawiera wskazówki co do interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz ich zastosowania. Nie kwestionując i w żaden sposób nie podważając tego znaczenia, podkreślić jednak należy, że istnienie orzecznictwa sądów administracyjnych nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów w sprawach innych niż ta, w której konkretny wyrok zapadł. Organ wydający interpretację ma wręcz obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia” (wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2017 sygn. akt II FSK 2211/15).

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.