2020.11.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.258.2020.1.AG
z 10 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2020 r. (data wpływu 29 września 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej samochodów osobowych, oddawanych przez Spółkę do odpłatnego korzystania w ramach umów leasingu operacyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej samochodów osobowych, oddawanych przez Spółkę do odpłatnego korzystania w ramach umów leasingu operacyjnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadającą siedzibę w Polsce. Spółka podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych i jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej są usługi finansowe w postaci leasingu m.in. samochodów osobowych i ciężarowych. W ramach świadczenia usług leasingu Spółka współpracuje z podmiotami zewnętrznymi (dalej: „Dealer”). Współpraca ta polega na tym, że leasingobiorca wybiera samochód u Dealera, a następnie Wnioskodawca kupuje ten samochód od Dealera i finansuje go w postaci usługi leasingu.

Spółka, jako leasingodawca (finansujący), zawiera z klientami jako leasingobiorcami (korzystającymi) umowy leasingu, w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy o PDOP, na podstawie których oddaje im, na uzgodniony czas, do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji będące własnością Spółki. W szczególności Spółka, jako finansujący, zawiera umowy tzw. leasingu operacyjnego, tj. umowy leasingu spełniające warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o PDOP.

Przedmiotem powyższych umów są m.in. samochody osobowe w rozumieniu art. 4a pkt 9a ustawy o PDOP. Samochody będące przedmiotem umów leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o CIT, są traktowane przez Spółkę jako środki trwałe w związku z czym Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej.

Do 31 grudnia 2018 r. Wnioskodawca dokonane odpisy amortyzacyjne zaliczał do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o PDOP w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r., tj. 20.000,00 EUR.

Z dniem 1 stycznia 2019 r. dla innych samochodów niż samochody elektryczne w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317, 1356 i 2348) ustawodawca zmienił ww. limit z 20.000,00 EUR na 150.000,00 PLN. Jednocześnie, ustawodawca dodał do ustawy o PDOP art. 16 ust. 5b, zgodnie z którym to przepisem ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o PDOP nie stosuje się do samochodów osobowych oddanych przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, najmu dzierżawy lub innej umowy o podanym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

W związku z powyższym, od 1 stycznia 2019 r. Spółka odpisy amortyzacyjne od samochodów osobowych o wartości początkowej przekraczającej 150.000,00 PLN wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych po dniu 31 grudnia 2018 r., uznaje za koszty podatkowe w pełnej wysokości.

Jednocześnie, do samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2019 r., Spółka w zakresie odpisów amortyzacyjnych stosuje limit 20.000,00 EUR. Odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości początkowej samochodu osobowego przekraczającego kwotę 20.000,00 EUR (wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2019 r.) Spółka uznaje za koszty niestanowiące kosztów podatkowych.

W związku z powyższym pojawiła się w Spółce wątpliwość dotycząca prawidłowości rozliczania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przed dniem 1 stycznia 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych przez Spółkę w leasing operacyjny w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to kiedy została zawarta umowa leasingu, czy też kiedy taki samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, od dnia 1 stycznia 2019 r. odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę od wartości początkowej samochodów osobowych, które zostały przez Spółkę oddane do odpłatnego używania na podstawie umów leasingu operacyjnego podlegają w całości zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to kiedy została zawarta umowa leasingu, której przedmiotem jest dany samochód osobowy czy też kiedy dany samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Jednocześnie, w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o PDOP, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast, jak wynika z art. 16a ust. 1 ustawy o PDOP, amortyzacji podatkowej podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. środki transportu oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o PDOP. Przy czym, w przypadku środków trwałych stanowiących samochody osobowe, odpisy amortyzacyjne mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem ograniczeń wynikających ze znowelizowanego od dnia 1 stycznia 2019 r. art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o PDOP.

Rozszerzając powyższe, z dniem 1 stycznia 2019 r., na podstawie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159; dalej: „Ustawa zmieniająca”), wprowadzono nowe zasady rozliczania w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych m.in. z wykorzystywaniem samochodów osobowych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o PDOP (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317, 1356 i 2348),
150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 5b ustawy o CIT (obowiązującego od 1 stycznia 2019 r.) przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16 i art. 17 ustawy zmieniającej, która wprowadziła powyższe przepisy do ustawy o PDOP, mają one zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie zatem z obecnie obowiązującymi przepisami ustawy o PDOP, należy zauważyć, że podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie leasingu samochodów – a więc również Spółka – są uprawnieni do zaliczania w koszty uzyskania przychodów pełnej kwoty odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów oddanych do używania na podstawie umowy leasingu.

Jednocześnie, dla zastosowania art. 16 ust. 5b ustawy o PDOP w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej konkretnego samochodu osobowego nie ma znaczenia kiedy została zawarta umowa leasingu, której jest on przedmiotem czy też taki samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Tym samym, art. 16 ust. 5b ustawy o PDOP znajdzie zastosowanie również do umów leasingu zawartych przez Spółkę przed dniem 1 stycznia 2019 r. jak również do samochodów nabytych i wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przed 1 stycznia 2019 r.

Uzasadniając bardziej szczegółowo swoje stanowisko Wnioskodawca pragnie w pierwszej kolejności zwrócić uwagę, że przepisy ustawy o PDOP ani ustawy zmieniającej nie uzależniają powyższej zasady od tego kiedy dany samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych czy też od tego kiedy została zawarta dana umowa leasingu, której przedmiotem jest amortyzowany przez Spółkę samochód osobowy. Ustawa zmieniająca nie zawiera żadnych przepisów przejściowych w zakresie stosowania art. 16 ust. 5b ustawy o PDOP.

Odmienne zasady ustawodawca wprowadził przykładowo w art. 16 ust. 5i ustawy o PDOP, ograniczającym wysokość kosztów uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży samochodu osobowego o wartości przewyższającej 150.000,00 PLN (225.000,00 PLN w przypadku samochodów elektrycznych). Stosownie bowiem do art. 9 ustawy zmieniającej, art. 16 ust. 5i ustawy o PDOP stosuje się do samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po dniu 31 grudnia 2018 r. Takiego ograniczenia ustawa zmieniająca nie przewiduje w odniesieniu do art. 16 ust. 5b ustawy o PDOP.

Po drugie, do odmiennych wniosków nie może prowadzić art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej, zgodnie z którym, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r., stosuje się przepisy w brzmieniu dotychczasowym. Powyższe wynika z tego, że art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej nie odnosi się do regulacji wskazanej w art. 16 ust. 5b ustawy o PDOP, z uwagi na to, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych nie wynika z umowy leasingu lecz z faktu poniesienia wydatku na nabycie środka trwałego. Art. 8 ustawy zmieniającej powinno się zatem rozumieć jako odnoszący się wyłącznie do rozliczeń wynikających z umowy leasingu dokonywanych pomiędzy korzystającym a finansującym, w szczególności do rat i innych opłat leasingowych. Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 16a ustawy o PDOP wynika natomiast z nabycia środka trwałego, który to środek trwały jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT. W rezultacie, należy stwierdzić, że art. 8 ustawy zmieniającej nie odnosi się do regulacji wskazanej w art. 16 ust. 5b ustawy o PDOP.

Za takim rozumieniem art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej przemawia również wykładnia celowościowa. Przepis ten bowiem wynika z zasady ochrony praw nabytych. Ma on na celu zatem zapobieżenie pogorszeniu, wskutek wprowadzenia nowych regulacji, sytuacji prawnej podatników, którzy zawarli umowy leasingu pod rządami wcześniej obowiązujących przepisów. Niemniej jednak, w analizowanym przypadku potrzeba ochrony praw nabytych dotyczy wyłącznie leasingobiorców, gdyż od 1 stycznia 2019 r. to ich dotychczas korzystniejsze zasady opodatkowania zostały ograniczone. W kontekście powyższego, w przypadku art. 16 ust. 5b ustawy o PDOP zasada ta nie powinna mieć zastosowania. Tak jak zostało bowiem zasygnalizowane powyżej, nowe przepisy (art. 16 ust. 5b ustawy o PDOP) nie pogarszają sytuacji podatników, których przedmiotem działalności jest oddawanie środków trwałych do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o PDOP, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, w związku z czym stosowanie regulacji w brzmieniu obowiązującym przed 2019 r. nie jest wymagane do ochrony interesów podatników (leasingodawców).

Dodatkowo, również uzasadnienie do ustawy nowelizującej (druk nr 2854) wskazuje, że nowo wprowadzone limity mają co do zasady dotyczyć leasingobiorców: „Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązuje bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego. Sytuacja taka prowadzi do tego, iż jako samochody „firmowe” powszechnie wykorzystywane są samochody luksusowe, których charakterystyka niejednokrotnie przekracza faktyczne potrzeby przedsiębiorcy związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Charakterystyka ta predysponuje taki pojazd do wykorzystywania zasadniczo również do celów prywatnych” (str. 12 uzasadnienia).

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe okoliczności w sposób oczywisty nie dotyczą przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie np. leasingu samochodów. W ich bowiem przypadku każdy samochód oddany do korzystania leasingobiorcy, bez względu na jego wartość, w oczywisty sposób jest wykorzystywany wyłącznie na cele prowadzonej przez leasingodawcę działalności gospodarczej – i w najmniejszym stopniu nie służy celom prywatnym leasingodawcy.

Z tego względu nieracjonalne i rażąco sprzeczne z celem regulacji art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o PDOP byłoby stosowanie w stosunku do Spółki (leasingodawcy) przewidzianych w tym przepisie ograniczeń, tj. w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddawanych do odpłatnego korzystania klientom (leasingobiorcom). Likwidacja tych ograniczeń z dniem 1 stycznia 2019 r. stanowi w ocenie Wnioskodawcy doprowadzenie stanu prawnego do zgodności z zamierzonym przez ustawodawcę celem regulacji.

W efekcie powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że niezależnie od daty zawarcia umowy leasingu, której przedmiotem są samochody osobowe (np. 2018 r.) oraz niezależnie od daty, kiedy Spółka wprowadziła samochody osobowe oddane do używania na podstawie umowy leasingu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (np. w 2018 r.), od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca ma prawo zaliczyć odpisy amortyzacyjne od takich samochodów osobowych do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości, na podstawie art. 16 ust. 5b ustawy o CIT, tj. nie stosując ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w pismach wydawanych przez organy podatkowe. Tylko tytułem przykładu wskazać można m.in. interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 maja 2020 r. (0111-KDIB1-2.4010.99.2020.1.BG) w której organ podatkowy stwierdził, że: „od dnia 1 stycznia 2019 r. Spółka (prowadząca działalność w zakresie leasingu – wtrącenie Wnioskodawcy) jest uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów, oddanych przez Spółkę do odpłatnego używania na podstawie Umów leasingu, w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to, kiedy została zawarta umowa leasingu, na podstawie której samochód został oddany do korzystania, czy też kiedy samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych”.

Podobnie, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 4 lutego 2020 r. (0111-KDIB2-1.4010.512.2019.1.AT) stwierdził, że: „(...) na powyższe nie będzie miało wpływu to, kiedy zostaną zawarte umowy leasingu, na podstawie których Spółka oddaje samochody do odpłatnego korzystania innym podmiotom. Przywołane powyżej przepisy nie uzależniają bowiem sposobu rozliczania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od momentu zawarcia umowy leasingu. W przypadku Wnioskodawcy nie znajdą natomiast zastosowania przepisy regulujące zaliczanie w koszty podatkowe opłat wynikających z umów leasingu, gdyż Spółka nie korzysta z samochodów osobowych na podstawie tych umów, a jedynie oddaje samochody, jako swoje środki trwałe, w leasing operacyjny w ramach prowadzonej działalności gospodarczej”.

Z kolei, w interpretacji indywidualnej z dnia 25 lipca 2019 r. (0114-KDIP2-2.4010.218.2019.2.AG) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że: „Odpowiadając zatem wprost na zadane we wniosku pytanie, od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki (udziału), odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych przez Spółkę w leasing operacyjny w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to, kiedy została zawarta umowa leasingu, na podstawie której samochód został oddany do korzystania”.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego, przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej są usługi finansowe w postaci leasingu m.in. samochodów osobowych. W ramach świadczenia usług leasingu Spółka współpracuje z podmiotami zewnętrznymi („Dealerzy”). Współpraca ta polega na tym, że leasingobiorca wybiera samochód u Dealera, a następnie Wnioskodawca kupuje ten samochód od Dealera i finansuje go w postaci usługi leasingu. Spółka, jako leasingodawca (finansujący), zawiera z klientami jako leasingobiorcami (korzystającymi) umowy leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm., dalej: „updop”). W szczególności, Spółka, jako finansujący, zawiera umowy tzw. leasingu operacyjnego, tj. umowy spełniające warunki określone w art. 17b ust. 1 updop. Przedmiotem powyższych umów są m.in. samochody osobowe w rozumieniu art. 4a pkt 9a updop. Samochody będące przedmiotem umów leasingu, o których mowa w art. 17b ust. 1 updop, są traktowane przez Spółkę jako środki trwałe, w związku z czym Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej.

Wątpliwości zgłoszone w niniejszej sprawie przez Wnioskodawcę dotyczą tego, czy od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych przez Spółkę w leasing operacyjny w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to, kiedy została zawarta umowa leasingu, czy też kiedy taki samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W odniesieniu do powyższego zauważyć należy, że zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z dniem 1 stycznia 2019 r., na podstawie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159; dalej: „ustawa zmieniająca”), wprowadzono nowe zasady rozliczania w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych m.in. z wykorzystywaniem samochodów osobowych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 16 ustawy zmieniającej, przepisy ustaw zmienianych w art. 1-3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r., z wyjątkiem art. 6 i art. 6a ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 7b ust. 2 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, które stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r.

Na podstawie powyższego, w świetle nowych przepisów, podatnicy korzystający z samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych zarówno przed jak i po 1 stycznia 2019 r., mogą korzystać z limitów obowiązujących od początku 2019 r., w odniesieniu do kosztów poniesionych od 1 stycznia 2019 r.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 908 i 1086),
150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych

Dodać jednocześnie trzeba, że w myśl art. 16 ust. 5b updop, przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika, że ograniczenie o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop nie znajdzie zastosowania w przypadku, gdy przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika jest oddawanie samochodu osobowego w odpłatne używanie na podstawie np. umowy leasingu. Istotne znaczenie w tej kwestii ma zatem rodzaj oraz przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi finansowe w postaci leasingu m.in. samochodów osobowych.

Mając na uwadze powyższe, zastosowanie w niniejszej sprawie znajdzie art. 16 ust. 5b updop, w związku z czym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od samochodów osobowych, bez względu na ich wartość początkową, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych zarówno przed jak i po 1 stycznia 2019 r., bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop.

Jednocześnie, na powyższe nie będzie miało wpływu to, kiedy zostaną zawarte umowy leasingu, na podstawie których Spółka oddaje samochody do odpłatnego korzystania innym podmiotom. Przywołane powyżej przepisy nie uzależniają bowiem sposobu rozliczania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od momentu zawarcia umowy leasingu. W przypadku Wnioskodawcy nie znajdą natomiast zastosowania przepisy regulujące zaliczanie w koszty podatkowe opłat wynikających z umów leasingu, gdyż Spółka nie korzysta z samochodów osobowych na podstawie tych umów, a jedynie oddaje samochody, jako własne środki trwałe, w leasing operacyjny w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Odpowiadając zatem wprost na zadane we wniosku pytanie stwierdzi należy, że od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych przez Spółkę w leasing operacyjny w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to kiedy została zawarta umowa leasingu, czy też kiedy taki samochód osobowy został przez Spółkę wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin