Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.724.2020.2.AZ
z 24 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1375 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 sierpnia 2020 r. (data wpływu 15 września 2020 r.) uzupełnionym pismem z 14 listopada 2020 r. (data wpływu 17 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• obowiązku dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat za pośrednictwem kasy rejestrującej oraz możliwości rezygnacji z ewidencjonowana ich za pomocą kasy rejestrującej w przypadku, gdy dotyczą one wyłącznie usług noclegowych – jest prawidłowe,
• obowiązku dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat za pośrednictwem kasy rejestrującej oraz możliwości rezygnacji z ewidencjonowana ich za pomocą kasy rejestrującej w przypadku, gdy dotyczą one usług noclegowych zawierających pakiety, w których mieszczą się także niektóre usługi wskazane w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia – jest nieprawidłowe,
• możliwości wystawienia faktury do wystawionego wcześniej paragonu niezawierającego numeru NIP – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat za pośrednictwem kasy rejestrującej oraz możliwości rezygnacji z ewidencjonowana ich za pomocą kasy rejestrującej w przypadku, gdy dotyczą one wyłącznie usług noclegowych, obowiązku dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat za pośrednictwem kasy rejestrującej oraz możliwości rezygnacji z ewidencjonowana ich za pomocą kasy rejestrującej w przypadku, gdy dotyczą one usług noclegowych zawierających pakiety, w których mieszczą się także niektóre usługi wskazane w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia oraz możliwości wystawienia faktury do wystawionego wcześniej paragonu niezawierającego numeru NIP. Wniosek został uzupełniony pismem z 14 listopada 2020 r. (data wpływu 17 listopada 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie organu z dnia 30 października 2020 r. znak 0111-KDIB3-2.4012.274.2020.1.AZ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) prowadzi działalność w zakresie kompleksowego zarządzania oraz obsługi hotelu zlokalizowanego w X. Hotel zarządzany przez Spółkę funkcjonuje w oparciu o umowę franczyzową zawartą z jedną z międzynarodowych sieci hotelowych i korzysta w tym zakresie z nazwy i logo używanych przez tę sieć oraz z innych uprawnień i obowiązków wynikających z umowy. Spółka ma zatem m.in. obowiązek przestrzegania standardów międzynarodowej sieci franczyzowej m.in. co do jakości i unifikacji oferowanych usług, sposobu obsługi gości hotelowych, uczestnictwa w akcjach promocyjnych itp.

W ramach działalności hotelarskiej, Spółka świadczy na rzecz swoich Klientów usługi związane z zakwaterowaniem oraz inne usługi charakterystyczne dla tej branży (m.in. usługi związane z wyżywieniem, usługi w zakresie działalności obiektów sportowych, wstępu do SPA itp.). Z natury rzeczy, z ww. usług korzystają osoby fizyczne (goście hotelowi). Nabywcami usług są jednak/zarówno osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej jak i podatnicy podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług na terytorium kraju.

Rezerwacja pobytu w hotelu należącym do Spółki dokonywana jest przez klientów Spółki (gości hotelowych) m.in. przez Internet za pośrednictwem strony internetowej hotelu Wnioskodawcy lub strony pośredników (np. booking.com). Wówczas nabywca dokonujący rezerwacji ma możliwość zapłaty całości lub części kwoty odpowiadającej cenie nabywanej usługi. Goście hotelowi dokonują zapłaty przelewem lub przy pomocy karty kredytowej/debetowej na rachunek bankowy Spółki. W tej sytuacji, Spółka uzyskuje wpłatę na swój rachunek bankowy zgodnie z danymi wskazanymi przez nabywcę w procesie rezerwacyjnym na stronie internetowej hotelu Wnioskodawcy. Również w przypadku rezerwacji przez strony pośredników, podmioty dokonujące rezerwacji dokonują płatności bezpośrednio na rachunek bankowy Spółki (rozliczenia z pośrednikami dokonywane są przez Spółkę odrębnie i nie są przedmiotem niniejszego wniosku).

Zaliczki i przedpłaty dotyczą co do zasady usług noclegowych (nocleg w hotelu ze śniadaniem), czasem także szerszych pakietów usług (np. nocleg z pełnym wyżywieniem, nocleg oraz zabiegi SPA itp.).

Możliwość powiązania płatności z usługą

Zaliczki i przedpłaty opisywane powyżej (w tym w wysokości 100% zapłaty) z tytułu rezerwacji dokonanych za pośrednictwem strony internetowej hotelu Wnioskodawcy lub stron pośredników Spółka otrzymuje przelewem bezpośrednio na swój rachunek bankowy. W tej sytuacji Spółka ma możliwość powiązania danej wpłaty z konkretną czynnością (tj. z dokonaną rezerwacją wskazującą m.in. podmiot rezerwujący, długość pobytu w hotelu, wartość usługi świadczonej przez Spółkę itp.).

Na tej podstawie, Spółka dokumentuje sprzedaż na rzecz swoich gości, tj. wystawia paragony (w przypadku nabywców będących osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej lub rolników ryczałtowych) i ujmuje sprzedaż w raportach kasy fiskalnej, a także faktury (w przypadku nabywców będących podatnikami VAT lub „na żądanie” osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej).

Nowe przepisy - od 1 stycznia 2020 r.

W związku z wejściem w życie z dniem 1 stycznia 2020 r. art. 106b ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2020.106, tj., dalej: ustawa o VAT), wprowadzonego ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2019.1520, dalej: ustawa zmieniająca) w przypadku sprzedaży oferowanych przez Spółkę usług zaewidencjonowanych przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika VAT Wnioskodawca wystawia wyłącznie w przypadku, gdy paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer NIP nabywcy.

Z uwagi na specyfikę systemu rezerwacyjnego, bywają sytuacje, że osoba dokonująca płatności zaliczkowych nie określa, czy dokonuje płatności jako osoba fizyczna czy też jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą (podatnik VAT). Zdarzają się więc sytuacje, w których po zakończeniu pobytu w hotelu, nabywcy usług świadczonych przez Wnioskodawcę domagają się od Spółki wystawienia faktur VAT (faktur końcowych, rozliczeniowych), zawierających dane nabywcy, w tym numer identyfikacyjny, pod którym zidentyfikowani są do celów VAT mimo zaewidencjonowania sprzedaży na kasie fiskalnej bez wskazania numeru NIP nabywcy.

Aby uniknąć tego rodzaju sytuacji, Wnioskodawca zamierza zaprzestać ewidencjonowania zaliczek i przedpłat na kasie rejestrującej w przypadkach wpłaty zaliczek lub przedpłat (w tym w wysokości 100% zapłaty) na rachunek bankowy Spółki. Wnioskodawca będzie zaś nadal ewidencjonować na kasie fiskalnej transakcje z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej w przypadku płatności dokonywanych bezpośrednio w hotelu stanowiącym własność Spółki zarówno za pośrednictwem karty płatniczej przy użyciu terminala jak i gotówką (tj. płatności innej – niż dokonywane bezpośrednio na rachunek bankowy Spółki przez nabywców). Spółka nie zamierza zatem zlikwidować kas rejestrujących, a jedynie ograniczyć spectrum czynności, które są dokumentowane za ich pomocą.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca prowadzi działalność hotelarską i w jej ramach świadczy nie tylko usługi związane z zakwaterowaniem ale też inne usługi charakterystyczne dla tej branży, w tym m.in. usługi związane z wyżywieniem.

Wnioskodawca zatem świadczy i będzie świadczył (o ile będzie to możliwe w związku z postępującą sytuacją epidemiczną COV1D-19, która wyjątkowo boleśnie dotyka branżę Wnioskodawcy) usługi wskazane w § 4 ust. 1 pkt 2 lit. i ww. rozporządzenia, tj. związane z wyżywieniem usługi świadczone przez stacjonarne placówki gastronomiczne: w hotelu zarządzanym przez Spółkę działa bowiem restauracja, z której korzystać mogą także osoby inne niż goście hotelowi i na rzecz takich podmiotów Spółka bez wątpienia świadczy usługi, o które pyta Organ.

Usługi w tym zakresie nie są jednak objęte złożonym przez Spółkę wnioskiem.

Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego, że „ (...) zaliczki i przedpłaty dotyczą co do zasady usług noclegowych (nocleg w hotelu ze śniadaniem), czasem także szerszych pakietów usług (np. nocleg z pełnym wyżywieniem)”. A zatem, w przypadku niektórych rezerwacji Spółka zapewnia swoim gościom wyżywienie w szerszym zakresie niż tylko śniadanie. Z uwagi jednak na ścisłe powiązanie ww. świadczeń z usługą noclegową, nie jest jednak kompetencją Spółki rozstrzyganie, czy usługi w tym zakresie (zapewnienie wyżywienia gościom hotelowym w szerszym zakresie niż śniadanie) powinny być klasyfikowane jako odrębne usługi, wskazane w § 4 ust. 1 pkt 2 lit. i ww. rozporządzenia

Zgodnie z podejściem Spółki, pakiety to kompleksowe świadczenia na rzecz gości, w ramach których obok usługi noclegowej (nocleg i śniadanie) oferowane są także usługi dodatkowe (np. dodatkowy posiłek, nieograniczony dostęp do SPA, możliwość późniejszego wymeldowania się itp.).

W ramach tak rozumianego pakietu mieszczą się więc także usługi literalnie wskazane w § 4 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia, co zresztą Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego „ (...) zaliczki i przedpłaty dotyczą co do zasady usług noclegowych (nocleg w hotelu ze śniadaniem), czasem także szerszych pakietów usług (np. nocleg z pełnym wyżywieniem)".

Zawsze jednak rezerwacje dotyczą przede wszystkim usługi noclegowej, nie istnieje możliwość uiszczenia zaliczki albo przedpłaty wyłącznie w odniesieniu do usług literalnie wskazanych w § 4 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia (a tylko w ramach pakietu, którego rdzeniem jest zawsze usługa noclegowa).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisywanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym, Spółka ma i będzie miała obowiązek dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat (w tym w wysokości 100% zapłaty) za pośrednictwem kasy rejestrującej uwzględniając, że zapłata trafia i będzie trafiać w całości na rachunek bankowy Spółki, a Spółka posiada i będzie posiadać dowody i ewidencje pozwalające na jednoznaczne połączenie zapłaty z daną konkretną czynnością?
2. Czy w opisywanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, Spółka może zaprzestać ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej otrzymywanych zaliczek i przedpłat uwzględniając fakt, że w chwili obecnej Spółka prowadzi ewidencję tego rodzaju usług za pomocą kasy rejestrującej i nie zamierza likwidować kas rejestrujących w przyszłości?
3. Czy w świetle przepisów art. 106b ust. 5 i 6 ustawy o VAT, prawidłowe będzie wystawienie przez Spółkę faktury do wystawionego wcześniej paragonu niezawierającego numeru NIP nabywcy w przypadku płatności dokonywanych przez klientów bezpośrednio w hotelu stanowiącym własność Spółki zarówno za pośrednictwem karty płatniczej przy użyciu terminala jak i gotówką (tj. płatności inne niż dokonywane bezpośrednio na rachunek bankowy Spółki przez nabywców) – w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Odpowiedź na pytanie 1:

Zdaniem Spółki, w opisywanym stanie faktycznym a także zdarzeniu przyszłym, Spółka nie ma i nie będzie miała obowiązku dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat za pośrednictwem kasy rejestrującej, skoro zapłata trafia i będzie trafiać w całości na rachunek bankowy Spółki, a Spółka posiada i będzie posiadać dowody i ewidencje pozwalające na jednoznaczne połączenie zapłaty z daną konkretną czynnością.

Odpowiedź na pytanie 2:

Zdaniem Spółki, może ona niezwłocznie zaprzestać ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej otrzymywanych zaliczek i przedpłat bez względu na fakt, że w chwili obecnej tego rodzaju czynności są przez Spółkę ewidencjonowane na kasie rejestrującej.

Odpowiedź na pytanie 3:

Zdaniem Spółki wystawienie faktury do paragonu niezawierającego numeru NIP nabywcy w przypadku płatności dokonywanych przez klientów bezpośrednio w hotelu stanowiącym własność Spółki zarówno za pośrednictwem karty płatniczej przy użyciu terminala jak i gotówką (tj. płatności inne niż dokonywane bezpośrednio na rachunek bankowy Spółki przez nabywców) nie naruszy przepisów art. 106b ust. 5 i 6 ustawy o VAT, jeżeli faktura dotyczy usług wymienionych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT (usługi noclegowe i gastronomiczne).

Uzasadnienie stanowiska odnośnie pytania 1

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących. Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Powyższe przepisy określają generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonego w nim kręgu odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Zwolnienie z obowiązku fiskalizacji.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy o VAT, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia.

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników od 1 stycznia 2019 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2018 r. poz. 2519, dalej: rozporządzenie).

Stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2021 r. czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia. W odniesieniu do niektórych czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w tym załączniku (ust. 2 § 2 rozporządzenia).

Zgodnie z poz. 37 ww. załącznika do rozporządzenia, korzysta ze zwolnienia z obowiązku stosowania kas fiskalnych świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo- kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym, tj. dotyczy konkretnego sposobu otrzymywania wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług oraz prowadzenia odpowiedniej ewidencji wpłat. Aby zatem przysługiwało prawo do skorzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia w powiązaniu z poz. 37 załącznika do rozporządzenia, muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki: /

• świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem),
• z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła,
• przedmiotem świadczenia nie są usługi wymienione w § 4 rozporządzenia.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku otrzymywanych zaliczek i przedpłat za usługi noclegowe powyższe przesłanki są i będą spełnione, bowiem (i) Spółka otrzymuje i będzie otrzymywać zapłatę za ww. usługi bezpośrednio od klientów Spółki (w tym w formie przedpłaty lub zaliczki) wyłącznie i w całości na swój rachunek bankowy oraz (ii) posiada i będzie posiadać ewidencje i dowody, na podstawie których może jednoznacznie powiązać daną wpłatę z konkretną usługą świadczoną na rzecz konkretnie wskazanego podmiotu, a (iii) świadczone przez Wnioskodawcę usługi noclegowe nie mieszczą się w wyłączeniu z możliwości skorzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej wskazanym w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. W szczególności, otrzymywane zaliczki i przedpłaty nie dotyczą np. usług związanych z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering), ani też usług fryzjerskich, kosmetycznych i kosmetologicznych.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższe przesłanki zostaną spełnione również w przypadku zaliczek i przedpłat otrzymywanych od klientów Spółki za oferowane przez Spółkę pakiety, w których w ramach usługi noclegowej mogą mieścić się także inne usługi (w wybranych przypadkach również usługi wskazane w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia), bowiem nie istnieje możliwość uiszczenia zaliczki albo przedpłaty wyłącznie w odniesieniu do usług, o której mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia (bez rezerwacji usługi noclegowej). Również w tym przypadku zapłata trafia i będzie trafiać w całości na rachunek bankowy Spółki, a Spółka posiada i będzie posiadać ewidencje i dowody dokumentujące zapłatę, z których jednoznacznie wynika i będzie wynikało jakiej konkretnie czynności dotyczą i na czyją rzecz zostały dokonane.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że może on stosować ww. zwolnienie z obowiązku rejestrowania sprzedaży przy pomocy kasy rejestrującej.

Uzasadnienie stanowiska odnośnie pytania 2

Zgodnie z § 8 ust. 3 rozporządzenia, w przypadku podatników, którzy przed dniem 1 stycznia 2019 r. rozpoczęli ewidencjonowanie czynności wymienionych w poz. 39 lub 40 załącznika do rozporządzenia, zwolnienia przedmiotowego, o którym stanowi § 2 rozporządzenia, w zakresie tych czynności ewidencjonowanych nie stosuje się.

Z ww. regulacji wynika, iż wcześniejsze rozpoczęcie ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej określonych kategorii czynności powoduje unicestwienie możliwości korzystania ze zwolnienia przewidzianego w § 2 rozporządzenia. Dotyczy to w obecnym stanie prawnym jednak jedynie czynności wymienionych w poz. 39 lub 40 załącznika tj. dostawy produktów (rzeczy) - dokonywana przy użyciu urządzeń służących do automatycznej sprzedaży, które w systemie bezobsługowym przyjmują należność i wydają towar, usług świadczonych przy użyciu urządzeń, w tym wydających bilety, obsługiwanych przez klienta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność w bilonie lub banknotach lub innej formie (bezgotówkowej), jeżeli z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła.

W pozostałych przypadkach wskazanych w załączniku do rozporządzenia, a zatem także w przypadku usług wskazanych w poz. 37 załącznika, omawiana regulacja nie wprowadza tego rodzaju wyłączenia. Oznacza to, że fakt ewidencjonowania tego rodzaju czynności na kasie rejestrującej nie ogranicza możliwości stosowania zwolnienia. Powyższe potwierdza praktyka podatkowa.

Przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 7 maja 2018 r. (0115-KDIT1- 1.4012.160.2018.1.AJ) uznał za prawidłowe poniższe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym (...) wcześniejsze rozpoczęcie „fiskalizacji” tylko określonych kategorii czynności powoduje wygaśnięcie możliwości korzystania ze zwolnienia z „fiskalizacji” (...). W pozostałych przypadkach, regulacja nie wprowadza więc ograniczenia, aby zaprzestać „fiskalizacji” w zakresie czynności, które mogą korzystać z innych przedmiotowych zwolnień z „fiskalizacji”.

Podobnie, w interpretacji indywidulanej z dnia 6 sierpnia 2019 r. (0111-KDIB3-2.4012.323.2019.2.MN) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej rozwiał wątpliwości co do tego, czy wpłaty dokonywane bezpośrednio na konto bankowe muszą być ewidencjonowane na kasie fiskalnej w sytuacji, gdy kasa fiskalna jest już używana przez podatnika pomimo, że podatnik (świadczący usługę) otrzyma w całości zapłatę za wykonaną usługę za pośrednictwem kasy oszczędnościowo-kredytowej (na rachunek bankowy podatnika), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła. Organ stanął na stanowisku, że (...) Wnioskodawca będzie mógł na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia w zw. z poz. 37 załącznika do niego, stosować zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania w stosunku do usług wynajmu krótkoterminowego za które zapłata dokonywana jest na rachunek bankowy, a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła”.

A zatem, sam fakt, że Spółka do tej pory fiskalizuje tego rodzaju sprzedaż za pomocą kasy rejestrującej nie stoi przeciwko możliwości niezwłocznego zaprzestania takiej fiskalizacji (przy spełnieniu warunków, o których mowa w poz. 37 załącznika do rozporządzenia).

Co jednak ważne, Spółka zmierza do zaprzestania ewidencjonowania zaliczek i przedpłat za pomocą kasy rejestrującej tylko w przypadkach wpłaty zaliczek lub przedpłat na rachunek bankowy Wnioskodawcy otrzymanych bezpośrednio od nabywców na konto bankowe Spółki. Spółka nie zamierza jednak dokonywać likwidacji kas fiskalnych a jedynie zaprzestać dokumentowania na niej czynności, które podlegać mogą zwolnieniu przewidzianemu w § 2 ust. 1 rozporządzenia w związku z poz. 37 załącznika do rozporządzenia. W sytuacji bowiem, gdy zapłata za wykonaną usługę zostanie dokonana gotówkowe lub za pośrednictwem terminala kartą płatniczą, Spółka nadal będzie ewidencjonować na kasie rejestrującej kwotę należności za wykonaną usługę. Tego typu sytuacja dotyczy przede wszystkim różnego rodzaju płatności dokonywanych bezpośrednio w hotelu stanowiącym własność Spółki (np. w recepcji).

Niemniej, w ocenie Spółki bez znaczenia dla możliwości zaprzestania ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej pozostaje fakt, że w przyszłości Wnioskodawca nadal będzie ewidencjonował przy zastosowaniu kasy rejestrującej zaliczki, przedpłaty oraz innego rodzaju płatności - w przypadkach innych niż uzyskiwanie tego rodzaju wpłat na swój rachunek bankowy. Nie ma bowiem jakichkolwiek, przeciwskazań do zaprzestania przez Spółkę ewidencjonowania na kasie fiskalnej transakcji spełniających przesłanki wskazane w poz. 37 załącznika do rozporządzenia, przy jednoczesnym dalszym używaniu kasy rejestrującej do płatności niniejszym wnioskiem nie objętych.

Tego rodzaju wnioski płyną z praktyki podatkowej, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 października 2013 r. (IBPP3/443-1079/13/KG) organ uznał, że (...) wnioskodawca w zakresie sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w odniesieniu do usług - za które zapłata następuje w całości na rachunek bankowy za pośrednictwem poczty lub banku klienta lub przelewem na rachunek bankowy - może korzystać ze zwolnienia (przedmiotowego) z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu za pomocą kasy rejestrującej, na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia w związku z poz. 37 załącznika do rozporządzenia, tj. nie ma obowiązku ewidencjonowania tych czynności za pomocą kasy rejestrującej. Natomiast w przypadku dokonania jakiejkolwiek czynności nieobjętej zwolnieniem przedmiotowym (niewymienionej w załączniku do rozporządzenia), Wnioskodawca będzie zobowiązany do zaewidencjonowania tej sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka może zaprzestać ewidencjonowania za pomocą kasy fiskalnej zaliczek i przedpłat szczegółowo opisanych w stanie faktycznym, mimo że proces ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących Spółka zaczęła już wcześniej tj. przed dniem 1 stycznia 2019 r., a także pomimo tego, że będzie go prowadzić w przyszłości w stosunku do płatności, które nie skorzystają ze zwolnienia wynikającego z poz. 37 załącznika do rozporządzenia.

Uzasadnienie stanowiska odnośnie pytania 3

Zgodnie z art. 106b ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika VAT wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku VAT.

Stosownie do art. 106b ust. 6 ustawy o VAT w przypadku stwierdzenia, że podatnik wystawił fakturę z naruszeniem ust. 5, organ podatkowy ustala temu podatnikowi dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 100% kwoty podatku wykazanego na tej fakturze. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się.

Ww. przepisy wprowadzają zasadę, zgodnie z którą w przypadku sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się NIP wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż również zawiera ten sam numer.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisem realizującym zasadniczy cel ustawy zmieniającej jest jednak art. 109a ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku ujęcia w ewidencji przez podatnika, o którym mowa w art. 109 ust. 3, wystawionej dla niego faktury dotyczącej sprzedaży potwierdzonej paragonem, który nie zawiera numeru, za pomocą którego jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku, organ podatkowy ustala temu podatnikowi dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 100% kwoty podatku wykazanego na tej fakturze.

Powzięte przez Spółkę wątpliwości interpretacyjne, których wyrazem jest oznaczony w niniejszym wniosku pytanie numer 3, wynikają z systemowej i celowościowej wykładni szeregu/przepisów ustawy o VAT oraz samego celu wprowadzenia przepisów art. 106 ust. 5 i 6 ustawy o VAT/celem tym jest zaś „(...) eliminacja procederu wystawiania faktur na podstawie zebranych paragonów pozostawionych przez innych klientów. Zmiany te są reakcją na zaobserwowany nieuczciwy proceder polegający na wystawianiu faktur na zaprzyjaźnione firmy, w zamian za korzyść majątkową, do paragonów fiskalnych wygenerowanych przez kasę, a nie odebranych przez klientów. Firmy na podstawie wystawionych faktur dokonują odliczenia podatku VAT, mimo że w rzeczywistości nie nabyły towarów lub usług (...) Wprowadzenie przepisów uniemożliwiających prowadzenie takiego procederu jest zatem niezbędne, w świetle prowadzonych działań zmierzających do uszczelnienia systemu podatku FAT”.

Spółka zdaje sobie sprawę z prymatu wykładni językowej prawa podatkowego. Niemniej, stosowanie wykładni systemowej i celowościowej jest dopuszczalne i winno mieć prymat w sytuacji, gdy dany przepis został ustanowiony właśnie po to, by realizować określony cel społeczny (tak np. NSA w wyroku z dnia 9 stycznia 2018 r., sygn. II FSK 3389/15). Art. 106 ust. 5 i 6 ustawy o VAT są właśnie tego rodzaju przepisami, co zresztą wskazuje wprost ustawodawca w uzasadnieniu do ustawy zmieniającej ustawę o VAT. Literalne stosowanie ww. przepisów (w związku z art. 109a ustawy o VAT) skutkowałoby niesymetrycznym nakładaniem dodatkowego zobowiązania podatkowego na podmiot świadczący usługi noclegowe i gastronomiczne pomimo tego, że tego rodzaju usługi nie przyczyniają się do istnienia nieuczciwego procederu odliczania podatku VAT naliczonego przez podmioty niebędące nabywcami usług.

Dokonując wykładni przepisu prawa należy więc brać pod uwagę jego korelacje z innymi przepisami oraz cel jaki ten przepis ma w systemie prawa realizować. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów NSA z dnia 14 marca 2011 r., (sygn. akt II FPS 8/10) „żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym - jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego. Wykładając więc dany przepis prawa, należy brać pod uwagę jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz do przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna). Tylko bowiem realizacja tej dyrektywy wykładni prawa, określanej jako argumentum a rubrica, gwarantuje zupełne i niesprzeczne odczytanie danej instytucji prawa z przepisów prawa”. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 lipca 2012 r. (I OSK 647/12) wskazał, że „znaczenie przepisu (...) zależy nie tylko od jego językowego sformułowania (kontekst językowy), ale także od treści innych przepisów (kontekst systemowy) oraz całego szeregu wyznaczników językowych, takich jak między innymi cele i funkcje danej regulacji prawnej (kontekst funkcjonalny)”.

Z konstrukcji ww. przepisów, a także z przywoływanego uzasadnienia wynika więc wprost, że przewidziane sankcje dla sprzedawcy i nabywcy opiewać powinny na wysokość odliczonego nienależnie podatku VAT. Aby sankcja pozostała skuteczna, jej wysokość powinna korespondować z wysokością uzyskiwanego nienależnie przysporzenia przez podmiot odliczający podatek naliczony z nieprawidłowo wystawionych faktur. Innymi słowy, sankcja dla sprzedawcy - wystawcy faktury musi korespondować wprost z uszczupleniem podatkowym związanym z nieuprawnionym odliczeniem podatku naliczonego przez nabywcę.

Z tego względu, zdaniem Spółki ww. przepisy nie znajdują zastosowania do świadczonych przez Spółkę usług noclegowych i gastronomicznych. Nabywca tego rodzaju usług nie ma bowiem możliwości odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem, bez względu na to czy otrzymana przez niego faktura została wystawiona na podstawie paragonu z zawartym numerem NIP, na podstawie paragonu niespełniającego przesłanek, o których mowa w art. 106b ust. 5 ustawy o VAT, czy też w ogóle nie dotyczy sprzedaży zarejestrowanej na kasie rejestrującej.

Przesądza o tym art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób. Z konstrukcji tego przepisu wynika więc wprost, że w przypadku wymienionych w nim usług nie było przed 1 stycznia 2020 r. ani nie ma w obecnym stanie prawnym uzasadnienia dla realizacji przez nieuczciwych podatników procederu wystawiania faktur na podstawie zebranych paragonów pozostawionych przez innych klientów (wystawiania faktur na zaprzyjaźnione firmy, w zamian za korzyść majątkową w postaci nieuzasadnionego odliczenia podatku naliczonego, tak jak ma to miejsce np. w branży paliwowej czy budowlanej).

W ocenie Spółki, nie będzie ona miała nigdy możliwości stosowania wyżej opisanego „nieuczciwego procederu” polegającego na wystawianiu faktur na „zaprzyjaźnione” firmy, w zamian za korzyść majątkową, do paragonów fiskalnych wygenerowanych przez kasę, a nieodebranych przez klientów, bowiem nabywcy usług świadczonych przez Wnioskodawcę nie są uprawnieni do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usług hotelowych. Przepis art. 88 ust.1 pkt 4 ustawy o VAT w sposób jasny i niebudzący wątpliwości wyznacza regułę zgodnie, z którą nabywcy usługi świadczonej przez Spółkę nigdy nie będzie przysługiwało uprawnienie do skorzystania z odliczenia podatku wykazanego na otrzymanych od Wnioskodawcy fakturach.

Potwierdza to m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 lipca 2019 r. (0114-KDIP 1-3.4012.286.2019.1.KP), gdzie Dyrektor KIS wyraził stanowisko, że w świetle art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług na brak prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług hotelowych i gastronomicznych (...). Powołany przepis jest jednoznaczny i nie nasuwa wątpliwości interpretacyjnych. (...) Skoro zatem nabyte przez Wnioskodawcę usługi mieścić się będą w zakresie usług wskazanych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało uprawnienie do skorzystania z odliczenia podatku wykazanego na otrzymanych fakturach. (...).

A zatem, w ocenie Spółki art. 106b ust. 6 ustawy o VAT nie będzie miał zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym ponieważ jego stosowanie jest ograniczone innym przepisem występującym w ww. ustawie (art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT). Według orzecznictwa sądów administracyjnych dokonując wykładni przepisu prawa należy brać pod uwagę jego korelacje z innymi przepisami oraz cel jaki ten przepis ma w systemie prawa realizować. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów NSA z dnia 14 marca 2011 r., sygn. akt II FPS 8/10, Żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym — jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego. Wykładając więc dany przepis prawa, należy brać pod uwagę jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz do przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna). Tylko bowiem realizacja tej dyrektywy wykładni prawa, określanej jako argumentum a rubrica, gwarantuje zupełne i niesprzeczne odczytanie danej instytucji prawa z przepisów prawa”. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 lipca 2012 r. (I OSK 647/12) wskazał, że znaczenie przepisu (...) zależy nie tylko od jego językowego sformułowania (kontekst językowy), ale także od treści innych przepisów (kontekst systemowy) oraz całego szeregu wyznaczników językowych, takich jak między innymi cele i funkcje danej regulacji prawnej (kontekst funkcjonalny).

O wyłączeniu stosowania art. 106b ust. 6 ustawy o VAT dla podmiotów świadczących usługi noclegowe wspomina także doktryna podatkowa („Nieustające kontrowersje wokół NIP na paragonie”, W. Kieszkowski, CH Beck 2020).

Końcowo Wnioskodawca pragnie wskazać na wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretację indywidualną z dnia 13 stycznia 2020 r., sygn. 0112-KDIL1 -2.4012.612.2019.1.PG, która została wydana w przedmiocie „dodatkowego zobowiązania podatkowego” w rozumieniu innych przepisów ustawy o VAT przewidujących taką instytucję. W przedmiotowej sprawie podatnik powziął wątpliwość, czy skutkiem danego postępowania (tu: płatności ratalnej przy użyciu mechanizmu podzielonej płatności) może być zastosowanie wobec tego podatnika art. 112b i 112c ustawy o VAT. Wobec powyższego Dyrektor KIS uznał, że „(...) podatnik dokonując zapłaty za towary i usługi, które są wymienione w załączniku nr 15 do ustawy metodą podzielonej płatności w ratach, nie będzie narażony na sankcje dodatkowego zobowiązania, które wynikają z art. 112b ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 oraz art. 112c ustawy o VAT”.

Podsumowując, Wnioskodawca interpretuje przepisy dotyczące sposobu rozliczeń na gruncie nowej instytucji podatkowej w sposób następujący:

• art. 106b ust. 6 ustawy o VAT (dodatkowe zobowiązanie podatkowe) nie powinien mieć zastosowania w przypadku
• wystawienia faktury w okolicznościach art. 106b ust. 5 ustawy o VAT, jeżeli
• faktura dotyczy usług wymienionych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT (usługi noclegowe i gastronomiczne), bowiem
• nabywca tego rodzaju usług nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu ich nabycia w każdych okolicznościach i w związku z powyższym efektywnie
• nigdy nie poniesie ciężaru dodatkowego zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 109a ustawy o VAT, a zatem
• w tego rodzaju przypadkach nie ziści się cel ustanowienia omawianych przepisów, gdyż
• stosowanie dodatkowego zobowiązania jedynie względem sprzedawcy naruszy ich symetryczność.
  
  

Wobec powyższego należy stwierdzić, że biorąc pod uwagę art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT i cel jaki został wrażony w uzasadnieniu do ustawy zmieniającej, w przypadku opisanym przez Wnioskodawcę nie znajdzie zastosowania art. 106b ust. 6 ustawy o VAT. W efekcie, zdaniem Wnioskodawcy, nawet w przypadku dokonania sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym, wystawienie faktury na rzecz podatnika VAT w sytuacji, w której paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży nie zawiera numeru, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku VAT nie będzie skutkować dodatkowym zobowiązaniem podatkowym w wysokości odpowiadającej 100% kwoty podatku wykazanego na tej fakturze - w przypadku świadczenia przez Wnioskodawcę usług noclegowych i gastronomicznych. Przeciwne podejście byłoby bowiem sprzeczne z celem ustanowienia przepisów w ww. zakresie, który to cel jasno wynika m.in. z uzasadnienia do ustawy zmieniającej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie:

• obowiązku dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat za pośrednictwem kasy rejestrującej oraz możliwości rezygnacji z ewidencjonowana ich za pomocą kasy rejestrującej w przypadku, gdy dotyczą one wyłącznie usług noclegowych – jest prawidłowe,
• obowiązku dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat za pośrednictwem kasy rejestrującej oraz możliwości rezygnacji z ewidencjonowana ich za pomocą kasy rejestrującej w przypadku, gdy dotyczą one usług noclegowych zawierających pakiety, w których mieszczą się także niektóre usługi wskazane w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia – jest nieprawidłowe,
• możliwości wystawienia faktury do
  
  wystawionego wcześniej paragonu niezawierającego numeru NIP – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) dalej zwanej ustawą, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wskazany wyżej przepis art. 111 ust. 1 ustawy, określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń. Jeżeli nabywcą danej usługi jest podmiot inny niż wymieniony w art. 111 ust. 1, to taka sprzedaż w ogóle nie jest objęta obowiązkiem ewidencjonowania jej przy użyciu kasy rejestrującej.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Może zatem zaistnieć sytuacja, w której podatnik będzie ewidencjonował przy zastosowaniu kasy rejestrującej jedynie część swojej sprzedaży, a niektórych czynności nie, bowiem mogą one korzystać ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej.

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących od 1 stycznia 2019 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2018 r., poz. 2519), zwane dalej rozporządzeniem.

Zwolnienie z obowiązku instalowania kas rejestrujących zostało określone w § 2 i § 3 ww. rozporządzenia.

Powyższe zwolnienia wskazują na dwojakiego rodzaju zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, mianowicie zwolnienie dla określonych grup podatników (zwolnienie podmiotowe) i zwolnienie dla konkretnych czynności (zwolnienie przedmiotowe).

Stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2021 r. czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W odniesieniu do niektórych czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w tym załączniku (ust. 2 § 2 rozporządzenia).

Zgodnie z zapisem § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług wymienionych w tym przepisie.

Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Pod poz. 37 ww. załącznika wymieniono świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług:

1. przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,
   
2. przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami,
   
3. naprawy pojazdów silnikowych oraz motorowerów (w tym naprawy opon, ich zakładania, bieżnikowania i regenerowania),
   
4. w zakresie wymiany opon lub kół dla pojazdów silnikowych oraz motorowerów,
   
5. w zakresie badań i przeglądów technicznych pojazdów,
   
6. w zakresie opieki medycznej świadczonej przez lekarzy i lekarzy dentystów, z wyłączeniem usług świadczonych przez osoby wymienione w poz. 51 załącznika do rozporządzenia,
   
7. prawniczych, z wyłączeniem usług określonych w poz. 28 załącznika do rozporządzenia,
   
8. doradztwa podatkowego,
   
9. związanych z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie:
   
   • świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz
   • usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering),
10. fryzjerskich, kosmetycznych i kosmetologicznych.
    
11. kulturalnych i rozrywkowych - wyłącznie w zakresie wstępu na przedstawienia cyrkowe,
    
12. związanych z rozrywką i rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne.
    
    

Tym samym § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia zawiera katalog czynności, do których nie mają zastosowania zwolnienia przedmiotowe, podmiotowe oraz podmiotowo-przedmiotowe. Oznacza to, że podatnik dokonujący czynności wymienionych w ww. przepisie nie ma prawa do korzystania ze zwolnienia z ewidencjonowania przy pomocy kasy rejestrującej. Wyłączenie to dotyczy jednak konkretnych wskazanych przez ustawodawcę czynności. Tak więc, w stosunku do pozostałych czynności, innych niż wymienione w § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnik może korzystać z przewidzianych w rozporządzeniu tytułów zwolnieniowych, np. przedmiotowych określonych w § 2 ww. rozporządzenia, o ile spełni odrębne warunki. W ramach prowadzonej działalności podatnik dokonuje różnych czynności. Dlatego też w prowadzonej działalności może zaistnieć sytuacja, w której podatnik będzie ewidencjonował przy zastosowaniu kasy rejestrującej jedynie część swojej sprzedaży, a w pozostałym zakresie będzie korzystał ze zwolnienia z tego obowiązku.

Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816) zwanego dalej rozporządzeniem.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 rozporządzenia).

W myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Przepis § 25 ust. 1 rozporządzenia określa jakie elementy zawiera paragon fiskalny w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii.

Zatem w sytuacji, kiedy sprzedawca jest obowiązany do ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, dokumentem potwierdzającym fakt sprzedaży jest m.in. paragon fiskalny.

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą VAT.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
   
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118
   

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    
    

Art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Stosownie do art. 106h ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r.) – w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy (w brzmieniu od 1 września 2019 r.) – przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r.).

Zgodnie z art. 106h ust. 4 ustawy – przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 1 pkt 21 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520) do art. 106b dodano ust. 5-7, które obowiązują od 1 stycznia 2020 r.

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Stosownie do art. 106b ust. 6 ustawy w przypadku stwierdzenia, że podatnik wystawił fakturę z naruszeniem ust. 5, organ podatkowy ustala temu podatnikowi dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 100% kwoty podatku wykazanego na tej fakturze. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się.

Ww. przepis art. 106b ust. 5 ustawy wprowadza zasadę, zgodnie z którą w przypadku sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się numerem NIP (lub numerem podatku od wartości dodanej) wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie kompleksowego zarządzania oraz obsługi hotelu. W ramach działalności hotelarskiej, Spółka świadczy na rzecz swoich klientów usługi związane z zakwaterowaniem oraz inne usługi charakterystyczne dla tej branży (m.in. usługi związane z wyżywieniem, usługi w zakresie działalności obiektów sportowych, wstępu do SPA itp.). Z natury rzeczy, z ww. usług korzystają osoby fizyczne (goście hotelowi). Nabywcami usług są jednak zarówno osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej jak i podatnicy podatku od towarów i usług. Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług na terytorium kraju.

Rezerwacja pobytu w hotelu należącym do Spółki dokonywana jest przez klientów Spółki (gości hotelowych) m.in. przez Internet za pośrednictwem strony internetowej hotelu Wnioskodawcy lub strony pośredników (np. booking.com). Wówczas nabywca dokonujący rezerwacji ma możliwość zapłaty całości lub części kwoty odpowiadającej cenie nabywanej usługi. Goście hotelowi dokonują zapłaty przelewem lub przy pomocy karty kredytowej/debetowej na rachunek bankowy Spółki. W tej sytuacji, Spółka uzyskuje wpłatę na swój rachunek bankowy zgodnie z danymi wskazanymi przez nabywcę w procesie rezerwacyjnym na stronie internetowej hotelu Wnioskodawcy. Zaliczki i przedpłaty dotyczą co do zasady usług noclegowych (nocleg w hotelu ze śniadaniem), czasem także szerszych pakietów usług (np. nocleg z pełnym wyżywieniem, nocleg oraz zabiegi SPA itp.).

Z uwagi na specyfikę systemu rezerwacyjnego, bywają sytuacje, że osoba dokonująca płatności zaliczkowych nie określa, czy dokonuje płatności jako osoba fizyczna czy też jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą (podatnik VAT). Zdarzają się więc sytuacje, w których po zakończeniu pobytu w hotelu, nabywcy usług świadczonych przez Wnioskodawcę domagają się od Spółki wystawienia faktur VAT (faktur końcowych, rozliczeniowych), zawierających dane nabywcy, w tym numer identyfikacyjny, pod którym zidentyfikowani są do celów VAT mimo zaewidencjonowania sprzedaży na kasie fiskalnej bez wskazania numeru NIP nabywcy. Aby uniknąć tego rodzaju sytuacji, Wnioskodawca zamierza zaprzestać ewidencjonowania zaliczek i przedpłat na kasie rejestrującej w przypadkach wpłaty zaliczek lub przedpłat (w tym w wysokości 100% zapłaty) na rachunek bankowy Spółki. Wnioskodawca będzie zaś nadal ewidencjonować na kasie fiskalnej transakcje z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej w przypadku płatności dokonywanych bezpośrednio w hotelu stanowiącym własność Spółki zarówno za pośrednictwem karty płatniczej przy użyciu terminala jak i gotówką (tj. płatności innej – niż dokonywane bezpośrednio na rachunek bankowy Spółki przez nabywców). Spółka nie zamierza zatem zlikwidować kas rejestrujących, a jedynie ograniczyć spectrum czynności, które są dokumentowane za ich pomocą.

Wątpliwość Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii obowiązku dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat za pośrednictwem kasy rejestrującej oraz możliwości rezygnacji z ewidencjonowana ich za pomocą kasy rejestrującej uwzględniając, że zapłata trafia i będzie trafiać w całości na rachunek bankowy Spółki, a Spółka posiada i będzie posiadać dowody i ewidencje pozwalające na jednoznaczne połączenie zapłaty z daną konkretną czynnością na poczet której zapłata została dokonana, przy czym Spółka w chwili obecnej prowadzi ewidencję tego rodzaju usług za pomocą kasy rejestrującej i nie zamierza likwidować kas rejestrujących w przyszłości.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości wskazać należy, że aby podatnik miał prawo do skorzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia w powiązaniu z poz. 37 załącznika do rozporządzenia, muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki:

• zapłata za usługę musi być dokonana w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem);
• z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę musi jednoznacznie wynikać, jakiej konkretnie czynności zapłata dotyczyła;
• przedmiotem świadczenia nie są usługi wymienione w § 4 rozporządzenia.
  
  

Niespełnienie jednego z powyższych warunków oznacza brak możliwości zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Jak wynika z opisu sprawy zaliczki i przedpłaty opisywane powyżej (w tym w wysokości 100% zapłaty) z tytułu rezerwacji dokonanych za pośrednictwem strony internetowej hotelu Wnioskodawcy lub stron pośredników Spółka otrzymuje przelewem bezpośrednio na swój rachunek bankowy. Również w przypadku rezerwacji przez strony pośredników, podmioty dokonujące rezerwacji dokonują płatności bezpośrednio na rachunek bankowy Spółki. W tej sytuacji Spółka ma możliwość powiązania danej wpłaty z konkretną czynnością (tj. z dokonaną rezerwacją wskazującą m.in. podmiot rezerwujący, długość pobytu w hotelu, wartość usługi świadczonej przez Spółkę itp.). Na tej podstawie, Spółka dokumentuje sprzedaż na rzecz swoich gości, tj. wystawia paragony (w przypadku nabywców będących osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej lub rolników ryczałtowych) i ujmuje sprzedaż w raportach kasy fiskalnej, a także faktury (w przypadku nabywców będących podatnikami VAT lub „na żądanie” osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej).

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że w ramach działalności hotelarskiej, świadczy na rzecz swoich klientów usługi związane z zakwaterowaniem oraz inne usługi charakterystyczne dla tej branży (m.in. usługi związane z wyżywieniem, usługi w zakresie działalności obiektów sportowych, wstępu do SPA itp.). Zaliczki i przedpłaty dotyczą co do zasady usług noclegowych (nocleg w hotelu ze śniadaniem), czasem także szerszych pakietów usług (np. nocleg z pełnym wyżywieniem, nocleg oraz zabiegi SPA itp.). Spółka wskazała, że w przypadku niektórych rezerwacji Spółka zapewnia swoim gościom wyżywienie w szerszym zakresie niż tylko śniadanie. Zgodnie z podejściem Spółki, pakiety to kompleksowe świadczenia na rzecz gości, w ramach których obok usługi noclegowej (nocleg i śniadanie) oferowane są także usługi dodatkowe (np. dodatkowy posiłek, nieograniczony dostęp do SPA, możliwość późniejszego wymeldowania się itp.). W ramach tak rozumianego pakietu mieszczą się więc także usługi literalnie wskazane w § 4 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia. Zawsze jednak rezerwacje dotyczą przede wszystkim usługi noclegowej, nie istnieje możliwość uiszczenia zaliczki albo przedpłaty wyłącznie w odniesieniu do usług literalnie wskazanych w § 4 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia (a tylko w ramach pakietu, którego rdzeniem jest zawsze usługa noclegowa).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca może/będzie mógł na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia w zw. z poz. 37 załącznika, zastosować zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących do zaliczek i przedpłat, otrzymywanych bezpośrednio od klientów hotelu jak i przekazywanych zbiorczo przez pośredników wskazanych we wniosku, dotyczących wyłącznie usług noclegowych świadczonych przez Wnioskodawcę za które zapłata dokonywana jest/będzie na rachunek bankowy, a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika/będzie wynikać, jakiej konkretnie czynności dotyczyła. Zatem Wnioskodawca, nie ma/nie będzie miał obowiązku ewidencjonowania ww. zaliczek i przedpłat dotyczących wyłącznie świadczonych usług noclegowych przy pomocy kasy rejestrującej.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy w części pytania oznaczonego we wniosku nr 1 i 2 w zakresie obowiązku dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat za pośrednictwem kasy rejestrującej oraz możliwości rezygnacji z ewidencjonowana ich za pomocą kasy rejestrującej w przypadku, gdy dotyczą one wyłącznie usług noclegowych należało uznać jako prawidłowe.

Natomiast Wnioskodawca nie może/nie będzie mógł zastosować zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania przy użyciu kasy rejestrującej wskazanego w § 2 ust. 1 rozporządzenia w związku z poz. 37 załącznika do zaliczek i przedpłat dotyczących usług noclegowych zawierających pakiety, w których mieszczą się także niektóre usługi wskazane w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. Do zaliczek i przedpłat dotyczących ww. pakietów (niezależnie od sposobu otrzymania ich przez Wnioskodawcę) Wnioskodawca nie może/nie będzie mógł zastosować ww. zwolnienia z uwagi na wyłączenie, o którym mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. Tym samym ww. zaliczki i przedpłaty Wnioskodawca ma/będzie miał obowiązek ewidencjonować za pomocą kasy rejestrującej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w części pytania oznaczonego we wniosku nr 1 i 2 w zakresie obowiązku dokumentowania otrzymywanych zaliczek i przedpłat za pośrednictwem kasy rejestrującej oraz możliwości rezygnacji z ewidencjonowana ich za pomocą kasy rejestrującej w przypadku, gdy dotyczą one usług noclegowych zawierających pakiety, w których mieszczą się także niektóre usługi wskazane w § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie prawa do wystawienia faktury do wystawionego wcześniej paragonu niezawierającego numeru NIP nabywcy w przypadku płatności dokonywanych przez klientów bezpośrednio w hotelu w przypadku usług noclegowych i gastronomicznych, należy podkreślić, że przepisy art. 106b ust. 5 ustawy regulują szczegółowo kwestie dokumentowania transakcji, które zostały uprzednio zaewidencjonowane przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Jak wcześniej wskazano ww. przepisy wymuszają pewną konsekwencję podatnika. To znaczy, jeżeli dokonuje on zakupu jako podatnik, a nie jako konsument, to powinien o tym fakcie poinformować sprzedawcę w momencie dokonywania zakupu.

Należy zauważyć, że podatnik nie może dowolnie wybierać, czy dokonuje zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, czy też występuje w charakterze konsumenta. To znaczy, jeżeli w momencie dokonywania zakupu dany podmiot występuje w charakterze konsumenta i nabywa określony towar, jako konsument, wówczas nie ma możliwości późniejszej zmiany tego charakteru zakupu. Towar lub usługa nabyta na potrzeby osobiste lub prywatne nie może z czasem przekształcić się w zakup służący działalności gospodarczej z punktu widzenia VAT. Nabywca w momencie realizowania zakupów dokonuje ich kwalifikacji jako związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W tym bowiem momencie określa czy dokonuje zakupów działając w charakterze podatnika.

Jak zostało podane powyżej, w chwili nabycia towarów i usług przez podatnika, wskazuje on w jakim charakterze dokonuje tego nabycia. Jeśli występuje on jako podatnik VAT, to przedstawia sprzedawcy swój numer identyfikujący go na potrzeby podatku w taki sposób, aby sprzedaż towarów lub usług była właściwie udokumentowana – albo fakturą albo paragonem z tym numerem pozwalającym na ewentualne późniejsze prawidłowe wystawienie do tego paragonu faktury zawierającej ten numer.

Powołany przepis art. 106b ust. 5 ustawy dotyczy szczególnego przypadku, gdy podatnik otrzymuje paragon fiskalny, a następnie żąda wystawienia do niego faktury. W takim przypadku wystawienie faktury zawierającej NIP jest możliwe tylko pod warunkiem, że na paragonie fiskalnym będzie numer NIP nabywcy.

Powyższe przepisy (art. 106b ust. 5 i 6) należy rozumieć w ten sposób, że jeśli dana transakcja została zaewidencjonowana za pomocą kasy rejestrującej i została udokumentowana paragonem, to zakaz wystawienia faktury dotyczy wyłącznie faktury dającej prawo do odliczenia, a więc w tym przypadku faktury zawierającej NIP, który nie został ujawniony na paragonie.

Należy zauważyć, że co do zasady przy zastosowaniu kasy rejestrującej ewidencjonuje się obrót tylko na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zgodnie z art. 106b ust. 3 ustawy na żądanie tych podmiotów podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą dokonaną sprzedaż. Jakkolwiek zasadniczą rolą faktur jest dokumentowanie transakcji dla potrzeb rozliczania podatku VAT (w celu skorzystania z prawa do odliczenia), to dokumenty te są wykorzystywane w odniesieniu także do innych celów, w tym przez osoby nieposługujące się NIP. Ponieważ faktury te nie będą zawierały numeru identyfikującego nabywcę nie będą stanowiły podstawy do odliczenia podatku, ale mogą służyć do udokumentowania poniesionych wydatków.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy wskazanych w pytaniu nr 3, należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie uprawniony do wystawienia na żądanie klienta faktury do paragonu fiskalnego niezawierającego NIP, jednakże faktura taka nie może zawierać NIP nabywcy. Wystawienie faktury bez NIP nabywcy będzie prawidłowe, jeżeli zostaną zawarte inne informacje, jak dane osobowe oraz adres, które pozwolą na identyfikację nabywcy.

Nie znajduje zatem uzasadnienia argumentacja Wnioskodawcy, zgodnie z którą ww. przepisy (art. 106b ust. 5 i 6) nie znajdują zastosowania do świadczonych przez Spółkę usług noclegowych i gastronomicznych, bowiem nabywca tego rodzaju usług nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem, bez względu na to czy otrzymana przez niego faktura została wystawiona na podstawie paragonu z zawartym numerem NIP, na podstawie paragonu niespełniającego przesłanek, o których mowa w art. 106b ust. 5 ustawy o VAT, czy też w ogóle nie dotyczy sprzedaży zarejestrowanej na kasie rejestrującej.

Skoro, nabywca świadczonych przez Wnioskodawcę usług nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem, to nie ma żadnego znaczenia czy faktura dokumentująca nabycie tych usług zawiera NIP, czy też nie zawiera NIP. Tym samym nie ma podstaw do wyłączenia stosowania art. 106b ust. 6 ustawy o VAT dla podmiotów świadczących usługi noclegowe.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3, należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego (zdarzeniu przyszłym), bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności interpretacja nie rozstrzyga w kwestii dodatkowego zobowiązania podatkowego w wysokości odpowiadającej 100% kwoty podatku wykazanego na fakturze - w przypadku świadczenia przez Wnioskodawcę usług noclegowych i gastronomicznych, bowiem nie było to przedmiotem wniosku nie zadano pytania w tym zakresie.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.