Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.342.2020.1.OK
z 25 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2020 r. (data wpływu 1 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów świadczeń wypłacanych na rzecz pracowników - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów świadczeń wypłacanych na rzecz pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną prawa polskiego oraz towarzystwem funduszy inwestycyjnych działającym na podstawie regulacji ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (dalej: „Ustawa o FI”).

Wnioskodawca zatrudnia pracowników na umowy o pracę, oferując im w ramach stosunku pracy nie tylko miesięczne wynagrodzenie zasadnicze i premie uznaniowe wypłacane na rachunek bankowy pracownika, lecz także dodatkowe benefity (pozapłacowe składniki wynagrodzenia), takie jak pokrywanie kosztów abonamentu na opiekę medyczną (inną niż medycyna pracy) czy opłacanie udziału pracowników w zajęciach sportowych.

Przedmiotem niniejszego wniosku są koszty finansowania zajęć sportowych dla pracowników, które Wnioskodawca finansuje ze środków obrotowych. Ze świadczeń tych mogą korzystać wszyscy chętni pracownicy, bez względu na ich sytuację materialną, życiową czy rodzinną, wydatki te nie mają więc charakteru socjalnego. Pracownik może też zrezygnować z uzyskania tego świadczenia, jest ono przyznawane na zasadzie dobrowolności, gdyż pracownik ponosi z tego tytułu częściową odpłatność.

Zajęcia sportowe finansowane są poprzez zakup karnetów sportowych, które można wykorzystać w wielu różnych ośrodkach sportowych, takich jak m. in. siłownie, kluby fitness, baseny, lodowiska, ścianki wspinaczkowe, groty solne etc. Szczegółowa lista dostępnych obiektów i zajęć sportowych (aerobic, aqua aerobic, joga, sztuki walki, rowery spinningowe, taniec, gimnastyka, fitness, pilates, nordic-walkling i inne) zamieszczona jest na stronie internetowej operatora karnetów. Obecnie Wnioskodawca nabywa karnety na zajęcia sportowe od firmy X. S.A. i są to karnety o nazwie „(…)”, niemniej w przyszłości Wnioskodawca może nabywać karnety o innej nazwie i/lub u innego operatora.

Karnety są imienne i nie mogą być udostępniane przez pracowników innym osobom, a w celu skorzystania z karty w danym obiekcie pracownik musi okazać dowód tożsamości.

Finansowanie karnetów na zajęcia sportowe dla pracowników wynika z obowiązującego u Wnioskodawcy regulaminu wynagradzania.

Wartość karnetów jest finansowana przez Wnioskodawcę w 90 procentach ze środków obrotowych, w pozostałej części koszty karnetu ponosi pracownik.

Kwota finansowana przez Wnioskodawcę jest doliczana pracownikowi do wynagrodzenia jako przychód ze stosunku pracy i polega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, który to podatek Wnioskodawca pobiera jako płatnik.

W przypadku karnetów na zajęcia sportowe dla członków rodzin pracowników i osób towarzyszących - koszt tych karnetów jest w całości finansowany przez pracownika (potrącenie z wynagrodzenia). Karnety takie nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

U Wnioskodawcy utworzony jest też zakładowy fundusz świadczeń socjalnych („fundusz”), z jego środków finansowane są, oprócz zapomóg losowych i dofinansowania do wypoczynku, także koszty dotyczące niektórych aktywności sportowych pracowników. Regulamin funduszu przewiduje m. in. finansowanie z jego środków uczestnictwa w imprezach sportowych i turystycznych, rekreacji fizycznej, uczestnictwa w przedsięwzięciach sportowo-rekreacyjnych.

Roczny limit świadczeń możliwych do przyznania z funduszu na rzecz jednego pracownika, związanych ze sportem i rekreacją, jest limitowany kwotowo i uzależniony od sytuacji materialnej i życiowej każdego z pracowników (zróżnicowany limit świadczeń dla poszczególnych osób).

Środki funduszu nie są środkami Wnioskodawcy i gospodarowanie nimi oraz ich wydatkowanie podlega odrębnym zasadom, zgodnym z treścią regulaminu funduszu oraz ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Świadczenia finansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie są przedmiotem niniejszego wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty zakupu ze środków obrotowych karnetów na zajęcia sportowe dla pracowników stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych kosztów karnetów na zajęcia sportowe dla swoich pracowników, w części finansowanej ze środków obrotowych Wnioskodawcy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle orzecznictwa sądów administracyjnych i linii interpretacyjnej organów podatkowych - ukształtowanych przez wiele lat obowiązywania w/w przepisu - przyjmuje się, że aby koszt poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, koszt ten musi spełniać następujące warunki:

• koszt musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
  

• koszt musi zostać poniesiony w sposób definitywny, tj. wartość poniesionego wydatku nie powinna być podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
  

• koszt musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
  

• koszt musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub powinien móc mieć wpływ na wielkość osiągniętych przez podatnika przychodów;
  

• koszt musi zostać właściwie udokumentowany;
  

• koszt nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Jeśli więc dany koszt nie znajduje się w katalogu negatywnym z art. 16 updop, podatnik który go poniósł ma prawo do rozpoznania tego kosztu jako kosztu podatkowego, o ile ponosząc go mógł rozsądnie i racjonalnie (działając w warunkach rynkowych, podejmując decyzje oparte na ekonomicznych i biznesowych przesłankach) oczekiwać, że przyczyni się to do powstania przychodu podatkowego (bezpośrednio bądź w sposób pośredni), redukcji kosztów, wyeliminowania nieopłacalnych przedsięwzięć czy też w inny sposób zapobieżenia ekonomicznej stracie/nieefektywności.

Jednocześnie kosztów uzyskania przychodów nie powinny stanowić wydatki, których poniesienie jest związane ze szkodami (zdarzeniami) zawinionymi przez podatnika, w tym wynikającymi z jego niestaranności lub postępowania niezgodnie z prawem. W takich przypadkach doszłoby bowiem do swoistego przerzucenia części odpowiedzialności z tego tytułu na Skarb Państwa, poprzez zmniejszenie zobowiązania podatkowego.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym ponoszone przez niego koszty związane z zapewnieniem zająć sportowych pracownikom, finansowane ze środków obrotowych, stanowią w całości koszty uzyskania przychodów, jako tzw. koszty pośrednie, gdyż:

• są to koszty ponoszone przez Wnioskodawcę, a poniesienie ich ma charakter definitywny;
  

• koszty te pozostają w ścisłym związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, gdyż dotyczą pracowników Wnioskodawcy;
  

• są to koszty ponoszone w celu uzyskania przychodów oraz zachowania i zabezpieczenia ich źródła;
  

• nie są to koszty wymienione w katalogu negatywnym, określonym w art. 16 ustawy.
  

• Ponoszenie tych kosztów wpływa zdaniem Wnioskodawcy zarówno na zachowanie i zabezpieczenie źródła jego przychodów, jak i na samo uzyskiwanie przychodów z prowadzonej działalności, ponieważ zapewnienie zajęć sportowych pracownikom:
  

• wpływa na atrakcyjność ofert pracy Wnioskodawcy na konkurencyjnym rynku, przez co umożliwia pozyskanie i utrzymanie wykwalifikowanej kadry pracowników, stanowiącej o budowaniu przewagi konkurencyjnej;
  

• tworzy pozytywny wizerunek Wnioskodawcy na rynku pracy;
  

• tworzy dodatkową więź pomiędzy pracownikiem i pracodawcą;
  

• zmniejsza rotację pracowników;
  

• sprzyja tworzeniu dobrej atmosfery pracy;
  

• zwiększa motywację pracowników, efektywność i jakość wykonywanej pracy;
  

• wpływa korzystnie na stan zdrowia pracowników, zmniejszając ich absencje chorobowe;
  

• wpływa korzystnie na stan wypoczęcia pracowników i ich koncentrację, istotną szczególnie w przypadku dokonywania operacji na rynkach finansowych;
  

• sprzyja integracji zespołu pracowników w przypadku udziału w tych samych zajęciach sportowych i poprawia komunikację pomiędzy pracownikami.
  
  
  

Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na zajęcia sportowe dla pracowników stanowią tzw. pozapłacowe składniki ich wynagrodzenia i ich wartość jest doliczana do wynagrodzeń pracowników oraz opodatkowywana podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Już sam fakt, że są to składniki wynagrodzenia pracowników, wynikające z regulaminu wynagradzania, przemawia za możliwością rozpoznania tych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów.

Należy też zauważyć, że brak możliwości zaliczenia wartości finansowanych przez Wnioskodawcę karnetów sportowych do kosztów uzyskania przychodów pozostawałoby w sprzeczności z alternatywnym wariantem ich finansowania, tj. gdyby Wnioskodawca zamiast finansować karnety swoim pracownikom, podwyższyłby im wynagrodzenie odpowiednio o koszt takich pakietów, a następnie pracownicy sami nabywaliby karnety. Zaliczenie podwyższonego w tym celu wynagrodzenia, również opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodów, nie podlegałoby wówczas wątpliwości. Dlatego też w ocenie Wnioskodawcy, odmienne traktowanie obu wariantów nie znajduje racjonalnego uzasadnienia.

Stanowisko zgodne ze stanowiskiem przedstawianym przez Wnioskodawcę zajmują też organy podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach indywidualnych.

Przykładowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 22 lipca 2019 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.227.2019.1.AT potwierdził, że koszty zakupu karnetów na zajęcia sportowe dla pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów, w interpretacji tej w całości niemal została przytoczona argumentacja zawarta w pkt. E.II niniejszego wniosku.

Również w interpretacji indywidualnej z dnia 26 marca 2018 r. nr 0111-KDIB2-3.4010.6.2018.1.PB Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że koszty pracownicze, ponoszone oprócz wynagrodzenia zasadniczego, stanowią koszty uzyskania przychodów i mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników. Zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej świadczenia w postaci zakupu (lub częściowego sfinansowania) przez pracodawcę karnetów sportowych dla pracowników są kosztem pracowniczym, świadczenia takie są bowiem związane ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą.

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 24 czerwca 2016 r. nr IBPB-1-3/4510-398/16/AW, w której organ podatkowy zaznaczył, że kosztami podatkowymi są m.in. tak zwane koszty pracownicze, które mogą obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na siłownie, pływalnie, korty tenisowe, fitness oraz opłaty za korzystanie z innych obiektów sportowych. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu świadczeń sportowych (karnety na siłownie i karty (…)) ponoszone przez pracodawcę ze środków obrotowych są pośrednio związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, a korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji przekłada się na wysokość osiąganych przez spółkę przychodów. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Reasumując, organ podatkowy potwierdził, że koszty poniesione przez spółkę w związku z zakupem karnetów na siłownię i inne formy wypoczynku ruchowego w części sfinansowanej ze środków obrotowych spółki należy uznać za koszty uzyskania przychodów.

Podzielenie argumentacji Wnioskodawcy zawartej w pkt. E.III niniejszego wniosku, tj. argumentu, że pozapłacowe świadczenia pracowników stanowią element ich wynagrodzenia i przez sam ten fakt stanowić powinny koszty uzyskania przychodów, znaleźć można natomiast w interpretacji indywidualnej z 12 grudnia 2018 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.467.2018.l.JF, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że sfinansowanie pakietów medycznych członkom rodziny pracownika jest w rzeczywistości rodzajem świadczenia pracodawcy na rzecz pracownika - jako jedna z form wynagrodzenia pracownika za jego pracę, podczas gdy wynagrodzenia stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki. Analogiczne stanowisko można również znaleźć m.in. w interpretacji indywidualnej z 5 grudnia 2018 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.410.2018.l.AR, interpretacji indywidualnej z 3 grudnia 2018 r. nr 0111-KDIB2-3.4010.328.2018.l.APA oraz interpretacji indywidualnej z 30 listopada 2018 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.469.2018.1.MW.

Natomiast w interpretacji indywidualnej z 12 września 2018 r. nr 0111-KDIB2-3.4010.222.2018.1.PB Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z podatnikiem, że brak możliwości zaliczenia finansowanych przez podatnika świadczeń pozapłacowych (tu akurat były to pakiety medyczne) do kosztów uzyskania przychodów pozostawałoby w sprzeczności z alternatywnym wariantem finansowania, na podstawie którego Spółka, zamiast finansować pakiety pracownikom, podwyższałaby wynagrodzenie pracownikom odpowiednio o koszt takich pakietów, a następnie pracownicy sami nabywaliby pakiety. Zaliczenie w ten sposób podwyższonego wynagrodzenia, również opodatkowanego, do kosztów uzyskania przychodów, nie podlegałoby wówczas wątpliwości. Dlatego też odmienne traktowanie obu sytuacji nie znajduje uzasadnienia. Tym samym potwierdził argumentację Wnioskodawcy zawartą w pkt. E.IV niniejszego wniosku.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy zawarte w niniejszym wniosku jest zgodne zarówno z przepisami prawa, jak i interpretacjami organów podatkowych i powinno ono zostać uznane za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu pandemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.