INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2011 r. (data wpływu 1 września 2011 r.), uzupełnionym w dniu 16 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej oraz w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 10 listopada 2011 r., znak ILPB1/415-1060/11-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 16 listopada 2011 r., i w dniu 16 listopada 2011 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na swoje imię i nazwisko od 1 września 2004 r. Ma 50 lat i za około 15 lat czeka Go emerytura i zamknięcie działalności gospodarczej.

W maju 2010 r. zakupił aktem notarialnym Repertorium (…) oraz w czerwcu dokupił aktem Repertorium (…) dwa połączone ze sobą lokale na prowadzenie swojej działalności gospodarczej.

Oba lokale połączone w jeden oddał do użytkowania w dniu 4 kwietnia 2011 r.

Do tego czasu poniósł bardzo duże koszty inwestycji adaptacji całego lokalu do prowadzonej działalności gospodarczej, mniejsze jednak niż 30 % wartości początkowej.

Jak udało mu się dowiedzieć w budynku wybudowanym przed II Wojną Światową, początkowo stacjonowały wojska pruskie, a po II wojnie światowej do lat 80-tych wojska byłego ZSRR. Budynek był częścią koszar wojsk rosyjskich na terenie miasta i kraju. W okresie późniejszym budynek był własnością firmy Sp. z o.o. pełniąc rolę handlowo-usługowo-produkcyjną. Firma użytkowała budynek przez okres 10 lat.

W 2008 roku odkupił od niej budynek deweloper i po podziale go na lokale i dokonaniu zmian budowlanych wymaganych obecnymi standardami budowlanymi sprzedawał poszczególne lokale.

Dziś budynek poza historią tworzy inną wartość majątkową niż w latach jego pierwotnego wybudowania.

W budynku na dwóch wyższych kondygnacjach mieszczą się lokale mieszkalne natomiast parter i pierwsze piętro przeznaczono na lokale użytkowe. Lokal, który Wnioskodawca wykupił jest jednym z nich obecnie w budynku sprawującym funkcję mieszkalno-usługową.

Zainteresowany nie jest w stanie udowodnić daty pierwszego oddania budynku do użytkowania, jak również zdecydować, czy deweloper sporządzając przeróbki przez 2-lata go użytkował (miał ponoć tu biuro), ale Wnioskodawca jest w posiadaniu dowodów użytkowania i amortyzowania budynku przez firmę Sp. z o.o. i bez wątpienia wykorzystywano go przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

Czy amortyzacja może być naliczana od wartości początkowej lokali (ceny nabycia powiększonej o inwestycję) począwszy od kwietnia 2011 r. przez najbliższe 10 lat bez odliczania okresu wcześniejszego użytkowania...

Zdaniem Wnioskodawcy, bez wątpliwości budynek był wykorzystywany ponad 60 miesięcy (w praktyce przez około 80 lub 100 lat). Użytkowany ostatecznie w IV RP przez Sp. z o.o. jako użytkowy przez okres 10 lat oraz wykorzystywany przez dewelopera przez 2 lata jako obiekt budowlany.

W budynku, który nie jest nowy został wydzielony lokal do działalności Wnioskodawcy. Sam lokal również nie jest nowy, ale jest częścią budynku wydzieloną przez dewelopera i zmodernizowaną przez Zainteresowanego na potrzeby własnej działalności.

Wnioskodawca nie ma żadnej możliwości z art. 22j ust. 1 pkt 3 pomniejszania wartości lokalu o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania go do użytkowania ponieważ nie jest Zainteresowanemu znana pierwotna wartość lokalu i nigdy nie będzie znana.

Wnioskodawca spełni warunek amortyzowania lokalu przez 10 lat, co jest bezwzględnym wymogiem ustawy.

Zainteresowany ma prawo do ustalenia 10% wartości amortyzacji rocznej lokalu przez najbliższe 10 lat od wartości początkowej powiększonej o koszty inwestycji bez obniżania o lata użytkowania budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały musi spełniać on następujące warunki:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
  
  

Co istotne, przedmiot ten w dniu przyjęcia do używania powinien być kompletny i zdatny do użytku, jednak w przepisach podatkowych brak jest wyjaśnienia tych pojęć. Przyjąć należy więc, iż składnik majątku spełnia te kryteria, jeśli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień i pozwoleń na użytkowanie.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Przy czym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż nakłady inwestycyjne poniesione na adaptację całego lokalu do prowadzonej działalności gospodarczej, poniesione przed wprowadzeniem tego lokalu do ewidencji środków trwałych, będą obok ceny nabycia tego lokalu stanowić składnik jego wartości początkowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w maju 2010 roku zakupił dwa połączone ze sobą lokale, po dokonaniu inwestycji adaptacyjnej do prowadzonej działalności gospodarczej oddał je do użytkowania w dniu 4 kwietnia 2011 r. Budynek, w którym znajdują się przedmiotowe lokale wybudowano przed II wojną światową, początkowo stacjonowały w nim wojska pruskie, a po II wojnie światowej do lat 80-tych stanowił koszary wojskowe. Następnie stał się własnością Sp. z o.o. pełniąc rolę handlowo-usługowo-produkcyjną, firma użytkowała budynek przez okres 10 lat. W 2008 roku budynek kupił deweloper i sprzedał go podziale na lokale.

Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że poniesione nakłady inwestycyjne środka trwałego, zwiększają jego wartość początkową i od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych według metody amortyzacji wybranej w momencie przyjęcia do używania tego środka trwałego, aż do jego pełnego zamortyzowania.

Reasumując, amortyzacja może być naliczana od wartości początkowej (ceny nabycia powiększonej o inwestycję) począwszy od kwietnia 2011 r. przez najbliższe 10 lat bez odliczania okresu wcześniejszego użytkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy organ informuje, że wniosek w zakresie stawki amortyzacyjnej został rozstrzygnięty w dniu 1 grudnia 2011 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-1060/11-3/AA.

Do wniosku dołączono akty notarialne i tabelę amortyzacji. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych aktów notarialnych i tabeli amortyzacji, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.