Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.719.2020.2.SJ
z 20 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2020 r. (data wpływu 11 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 listopada 2020 r. (data wpływu 9 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia, czy przez pojęcie „transakcji”, o której mowa w treści art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców w kontekście opisanego modelu współpracy należy rozumieć wartość transakcji z jednego miesiąca kalendarzowego, a tym samym czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu zapłatę za tę transakcję – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia, czy przez pojęcie „transakcji”, o której mowa w treści art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców w kontekście opisanego modelu współpracy należy rozumieć wartość transakcji z jednego miesiąca kalendarzowego, a tym samym czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu zapłatę za tę transakcję.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 22 października 2020 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.719.2020.1.SJ (doręczonym dnia 27 października 2020 r.), wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 9 listopada 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 3 listopada 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podatnik jest wspólnikiem spółki jawnej. Spółka nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W zakresie podatku dochodowego podatnik jest opodatkowany na zasadach podatku liniowego i rozlicza koszty metodą kasową.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług zdrowotnych przez lekarzy, którzy mają ze Spółką podpisane umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych w zakresie konsultacji, diagnostyki i zabiegów.

Świadczenia przez lekarzy w wykonaniu zobowiązań umownych są realizowane w pomieszczeniach Spółki, przy użyciu sprzętu stanowiącego własność Spółki lub będącego w najmie Spółki, jak również przy użyciu jej produktów medycznych i środków technicznych oraz personelu pomocniczego. Tytułem wynagrodzenia z umowy lekarz jako zleceniobiorca otrzymuje określony procent od porady i diagnostyki iloczynu liczby przyjętych pacjentów w danym miesiącu i ceny usługi określonej w cenniku. Wynagrodzenie wypłacane jest po zakończeniu każdego miesiąca kalendarzowego, jeden raz za cały miesiąc na podstawie faktury wystawionej przez lekarza w oparciu o zestawienie informacji otrzymanych od Spółki co do ilości przyjętych pacjentów i rodzaju świadczonych usług. Wynagrodzenie jeżeli nie przekracza kwoty 15 000 zł brutto jest wypłacane gotówką. Umowa zawarta przez Spółkę z lekarzem jest umową zawartą na czas nieokreślony z prawem jej wypowiedzenia za jednomiesięcznym okresem wypowiedzenia.

Pismem z dnia 3 listopada 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terenie RP. Wszyscy lekarze mają zarejestrowaną działalność gospodarczą. Oprócz lekarzy Spółka ma podpisane umowy z psychoterapeutami i psychologami oraz pielęgniarkami. Osoby te prowadzą działalność gospodarczą. Jeden psycholog i dwie pielęgniarki mają podpisaną umowę o świadczenie usług w ramach działalności osobistej, nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wszystkie umowy z innymi podmiotami są zawarte na czas nieokreślony. Okres wypowiedzenia wynosi w umowach zawartych na czas nieokreślony jeden miesiąc. Wynagrodzenie tych podmiotów jest ustalane według umówionej stawki godzinowej i rozliczane w miesięcznych okresach rozliczeniowych, po zakończeniu miesiąca kalendarzowego jako ustalony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy pojęcie jednorazowej wartości transakcji w rozumieniu przepisu art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców w odniesieniu do umów zawartych na czas nieokreślony jakie Spółka ma zawarte z lekarzami i innymi podmiotami świadczącymi za pośrednictwem Spółki usługi w zakresie szeroko pojętej ochrony zdrowia obejmuje wartość transakcji z jednego miesiąca kalendarzowego, i czy wypłata wynagrodzenia z takich umów w formie gotówkowej (bez pośrednictwa rachunku bankowego) w wysokości brutto nieprzekraczającej kwoty 15 000 zł na rzecz jednego takiego lekarza lub tego innego podmiotu, z którym Spółka ma zawartą stałą umowę za jeden okres rozliczeniowy, którym jest miesiąc kalendarzowy, nie pozbawia podatnika prawa do zaliczenia takiego wydatku – wypłaconego wynagrodzenia – jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 22p ust. 1 pkt 1 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, należy przyjąć, że jeżeli całkowita wartość transakcji nie wynika wprost z treści umowy, lecz zależy od czasu jej trwania – co dotyczy umów zawartych na czas niekreślony, umów o stałe świadczenie usług – takich jak ma zawarta Spółka to pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie. Tym samym w odniesieniu do umów o stałe świadczenie usług, jakie ma zawarte Spółka z lekarzami i innymi podmiotami świadczącymi usługi ochrony zdrowia przez wartość transakcji w rozumieniu art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców należy rozumieć całość wynagrodzenia zleceniobiorcy z okresu jednego miesiąca kalendarzowego, bo taki jest w umowach okres rozliczeniowy i jeżeli wartość tego miesięcznego wynagrodzenia w kwocie brutto nie przekracza kwoty 15 000 zł to Spółka może wypłacać to wynagrodzenie w gotówce, a podatnik może taki wydatek wykazać jako koszt uzyskania przychodów dla rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pismem z dnia 3 listopada 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że, Jego zdaniem, wypłata wynagrodzenia wypłaconego w formie gotówkowej (bez pośrednictwa rachunku bankowego) na rzecz kontrahenta spółki: lekarza lub innego podmiotu, który ma ze spółką zawartą umowę o stałe świadczenie usług opisanych w opisie stanu faktycznego we wniosku w kwocie nieprzekraczającej 15 000 zł brutto za jeden okres rozliczeniowy wskazany w umowie o świadczenie takich usług nie narusza normy określonej w art. 22p ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i stanowi dla podatnika koszt podatkowy w rozumieniu przepisu art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1526, z późn. zm.), spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo˗akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

W myśl art. 4 § 1 pkt 1 wskazanej wyżej ustawy, spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo˗akcyjna.

Stosownie do treści art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą (art. 8 § 2 cytowanej ustawy).

Spółką jawną jest spółka osobowa, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową (art. 22 § 1 Kodeksu spółek handlowych).

Spółka jawna może zatem posiadać własny majątek, który jest odrębny od majątków osobistych jej wspólników. Majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia (art. 28 Kodeksu spółek handlowych).

Stosownie do treści art. 51 Kodeksu spółek handlowych, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach. Natomiast w myśl art. 52 § 1 cytowanej ustawy wspólnik może żądać podziału i wypłaty całości zysku z końcem każdego roku obrotowego.

Ze względu na to, że spółka jawna jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej – z punktu widzenia prawa podatkowego – podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy tej spółki.

Zgodnie z art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Stosownie do treści art. 5a pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce – oznacza to:

1. spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),
2. spółkę kapitałową w organizacji,
3. spółkę komandytowo˗akcyjną mającą siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.
   
   

Natomiast na podstawie art. 5b ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

W myśl art. 8 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

W świetle cytowanych przepisów, uzyskane przez spółkę osobową przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w spółce. Natomiast dochód osiągnięty z tytułu udziału w spółce komandytowej stanowić będzie dla jej wspólnika – osoby fizycznej, dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292, z późn. zm.):

1. została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
2. została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny, lub
3. pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności” zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a tej ustawy.
   
   

W ustępie 2 cytowanego wyżej artykułu wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą w tej części:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

–w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego, został zlecony przelew albo płatność została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności.

Stosownie natomiast do art. 19 ust. 1 ustawy – Prawo przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku, oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość – kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł.

Ponieważ adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji działalności gospodarczej i przedsiębiorcy zawartych w ustawie – Prawo przedsiębiorców.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy – Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą.

Pojęcie „transakcja” nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego, ani cywilnego. Przepisy podatkowe, określające konsekwencje nieprzestrzegania normy wyrażonej w art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców na gruncie ustawy podatkowej odwołują się wprost do nomenklatury stosowanej w ustawie – Prawo przedsiębiorców, także w zakresie rozumienia pojęcia „transakcja”.

Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Trzeba przy tym podkreślić, że art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców nie wprowadza czasowego ograniczenia okresu sumowania wielu płatności, składających się na pojedynczą transakcję. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne dokonane w ciągu kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy realizowanej etapami, takiej jak umowa wdrożeniowa, czy umowa o roboty budowlane).

Takie rozumienie pojęcia „transakcja” znajduje swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 935, z późn. zm.), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo przedsiębiorców), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Bazując na tych regulacjach, pojęcie „transakcja” należy odkodować jako umowę, której przedmiotem jest odpłatne świadczenie usług/dostawa towarów i umowa ta jest zawierana między przedsiębiorcami w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

W konsekwencji jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego.

Należy przy tym podkreślić, że w taki sposób pojęcie „jednorazowa wartość transakcji” zostało zinterpretowane przez Ministra Rozwoju i Finansów w odpowiedzi z dnia 8 lutego 2017 r., Nr DD.054.5.2017, na interpelację poselską Nr 9279, w sprawie wątpliwości dotyczących znowelizowanych od początku 2017 r. przepisów o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustaw o podatku dochodowym, w zakresie określenia limitów płatności gotówkowych.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług zdrowotnych przez lekarzy, którzy mają ze Spółką podpisane umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych w zakresie konsultacji, diagnostyki i zabiegów. Świadczenia przez lekarzy w wykonaniu zobowiązań umownych są realizowane w pomieszczeniach Spółki, przy użyciu sprzętu stanowiącego własność Spółki lub będącego w najmie Spółki, jak również przy użyciu jej produktów medycznych i środków technicznych oraz personelu pomocniczego. Tytułem wynagrodzenia z umowy lekarz jako zleceniobiorca otrzymuje określony procent od porady i diagnostyki iloczynu liczby przyjętych pacjentów w danym miesiącu i ceny usługi określonej w cenniku. Wynagrodzenie wypłacane jest po zakończeniu każdego miesiąca kalendarzowego, jeden raz za cały miesiąc na podstawie faktury wystawionej przez lekarza w oparciu o zestawienie informacji otrzymanych od Spółki co do ilości przyjętych pacjentów i rodzaju świadczonych usług. Wynagrodzenie jeżeli nie przekracza kwoty 15 000 zł brutto jest wypłacane gotówką. Umowa zawarta przez Spółkę z lekarzem jest umową zawartą na czas nieokreślony z prawem jej wypowiedzenia za jednomiesięcznym okresem wypowiedzenia. Wszyscy lekarze mają zarejestrowaną działalność gospodarczą. Oprócz lekarzy Spółka ma podpisane umowy z psychoterapeutami i psychologami oraz pielęgniarkami. Osoby te prowadzą działalność gospodarczą. Jeden psycholog i dwie pielęgniarki mają podpisaną umowę o świadczenie usług w ramach działalności osobistej, nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wszystkie umowy z innymi podmiotami są zawarte na czas nieokreślony. Okres wypowiedzenia wynosi w umowach zawartych na czas nieokreślony jeden miesiąc. Wynagrodzenie tych podmiotów jest ustalane według umówionej stawki godzinowej i rozliczane w miesięcznych okresach rozliczeniowych, po zakończeniu miesiąca kalendarzowego jako ustalony.

Jak wskazano powyżej istotą uregulowań wprowadzonych w art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców jest obowiązek dokonywania lub przyjmowania przez przedsiębiorcę płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą, wynikających z transakcji dokonywanych z innym przedsiębiorcą, jeżeli jej jednorazowa wartość, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty.

W przypadku umowy zawartej na czas nieokreślony przy jednoczesnym braku ustalonego wynagrodzenia w okresach rozliczeniowych w związku z prowizyjnym charakterem wynagrodzenia, jednorazowa wartość transakcji to rozpatrywana w danym momencie suma wynikających z transakcji (umowy przewidującej wynagrodzenie prowizyjne) płatności. W momencie, gdy przekracza ona kwotę 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, zostaje przekroczony limit płatności gotówkowych i aktualizuje się obowiązek korzystania przez przedsiębiorcę z rachunku płatniczego.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wskazać należy, że pojęcie jednorazowej wartości transakcji w rozumieniu przepisu art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców w odniesieniu do umów zawartych na czas nieokreślony jakie Spółka ma zawarte z lekarzami i innymi podmiotami świadczącymi za pośrednictwem Spółki usługi w zakresie szeroko pojętej ochrony zdrowia nie obejmuje wartości transakcji z jednego miesiąca kalendarzowego, a oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w zawartej umowie. W sytuacji zawarcia umowy na czas nieokreślony (niezależnie od przyjętego okresu wypowiedzenia), gdy strony nie mogą określić wartości transakcji z chwilą dokonywania pierwszych płatności, nie obowiązuje ich limit z art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców. Natomiast z chwilą, gdy suma płatności (od początku obowiązywania umowy) przekroczy limit ustawowy – płatności muszą być dokonywane bezgotówkowo.

Jednocześnie zapłata miesięcznego wynagrodzenia lekarzom i innym podmiotom świadczącym za pośrednictwem Spółki usługi w zakresie szeroko pojętej ochrony zdrowia w gotówce, jeśli suma płatności przekroczy kwotę 15 000 zł nie będzie mogła zostać zaliczana do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.