Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.704.2020.2.MGR
z 26 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 2 września 2020 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia…), uzupełnionym pismem z dnia 30 października 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 30 października 2020 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia…), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie jednorazowej amortyzacji środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 19 października 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.704.2020.1.MGR, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 19 października 2020 r. (data doręczenia 20 października 2020 r., identyfikator poświadczenia doręczenia …).

Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 30 października 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 30 października 2020 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia …).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zakupił kontener morski, który w przeszłości służył do transportowania towarów na statkach i zaadoptował go na domek rekreacyjny (do wynajmu dla osób trzecich). Jako że kontener morski posiada własną ramę konstrukcyjną, więc jego względy techniczne pozwoliły na to, żeby nie łączyć go trwale z gruntem, lecz jedynie postawić na kilku bloczkach betonowych.

W piśmie z dnia 30 października 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy. Od 20 sierpnia 2002 r. prowadzi indywidualną działalność gospodarczą opodatkowaną według stawki liniowej. Prowadzi księgę przychodów i rozchodów. Jest właścicielem zaadoptowanego kontenera, który jest wykorzystywany w pozarolniczej działalności rolniczej i postawiony na gruncie należącym do Niego. Wnioskodawca jest małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kontener zakupił w 2019 r., w dniu zakupu miał wartość 16 200 zł, jego wartość została powiększona o wydatki poniesione na ulepszenie środka trwałego i finalnie został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych do grupy 109 z wartością 81 137,66 zł. W kontenerze zostały wykonane prace:

• założenie stolarki okien i drzwi;
  

• ocieplenie;
  

• poprowadzenie instalacji wodno-kanalizacyjnej i elektrycznej;
  

• obróbka ścian wewnętrznych (płyta, gipsowanie, malowanie, tapetowanie);
  

• wyłożenie podłogi oraz łazienek płytkami;
  

• instalacja sanitariatów oraz umeblowanie.
  
  

Łączna wartość jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w roku podatkowym nie przekroczyła równowartości 50 000 euro. Kontener w każdej chwili można dowolnie przestawić, ponieważ nie jest w żaden sposób przytwierdzony do bloczków betonowych. Przedmiotowy kontener nie służy już do przewozów żadnych towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy przedmiotowy kontener można jednorazowo wliczyć do odpisu amortyzacyjnego środka trwałego w ramach pomocy de minimis?

Zdaniem Wnioskodawcy, według prawa budowlanego obiekt, który nie jest trwale połączony z gruntem, jak kontener morski, nie jest nieruchomością, lecz ruchomością i zdaniem Wnioskodawcy, możliwy jest jednorazowy odpis amortyzacyjny środka trwałego w ramach pomocy de minimis.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych definicja środków trwałych została określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji, oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższy m niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W myśl przepisu art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Stosownie do art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10 000 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Zgodnie z art. 22k ust. 10 ww. ustawy, pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Powyższe oznacza, że metoda jednorazowych odpisów amortyzacyjnych nie ma zastosowania w przypadku, gdy w świetle przepisów dotyczących pomocy publicznej nie jest dopuszczalne udzielenie podatnikowi pomocy de minimis. Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (UE) Nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz.U. UE L 2013.352.1 z dnia 24 grudnia 2013 r.).

W świetle wyżej cytowanych przepisów, z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:

• mali podatnicy lub
  

• podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.
  
  

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią, jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku również przychodu ze sprzedaży u zmarłego przedsiębiorcy; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca od 20 sierpnia 2002 r. prowadzi indywidualną działalność gospodarczą opodatkowaną według stawki liniowej. Prowadzi księgę przychodów i rozchodów. W 2019 r. zakupił kontener morski, który w przeszłości służył do transportowania towarów na statkach i zaadoptował go na domek rekreacyjny (do wynajmu dla osób trzecich). Jako że kontener morski posiada własną ramę konstrukcyjną, więc jego względy techniczne pozwoliły na to, żeby nie łączyć go trwale z gruntem, lecz jedynie postawić na kilku bloczkach betonowych. Kontener został wprowadzony do ewidencji środków trwałych do grupy 109 z wartością 81 137,66 zł. Wnioskodawca jest małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Łączna wartość jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w roku podatkowym nie przekroczyła równowartości 50 000 euro. Kontener w każdej chwili można dowolnie przestawić, ponieważ nie jest w żaden sposób przytwierdzony do bloczków betonowych.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, możliwość dokonania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych jest obwarowana pewnymi warunkami o charakterze zarówno podmiotowym, jak i przedmiotowym.

Prawo dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje dwóm grupom podatników. Pierwszą z tych grup stanowią podatnicy, którzy w danym roku rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej. Drugą grupę podatników uprawnionych do korzystania z jednorazowej amortyzacji stanowią „mali podatnicy”. Natomiast zasady, o których mowa powyżej, mają zastosowane jedynie do określonych środków trwałych. Jednorazowe odpisy amortyzacyjne mogą być dokonywane od wartości początkowej składników majątku zaliczanych do wyodrębnionych grup w stosowanej dla celów podatkowych Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. zaliczone do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych. Należy przy tym także pamiętać, że łączna wartość odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od ilości środków trwałych, w roku podatkowym nie może przekroczyć równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości odpisów amortyzacyjnych.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca spełnia kryteria „małego podatnika”, a łączna wartość jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w roku podatkowym nie przekroczyła równowartości 50 000 euro. Natomiast, jak wynika z okoliczności sprawy, przedmiotowy kontener został przez Wnioskodawcę zakwalifikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych. Mieści się zatem w grupie 1 Klasyfikacji Środków Trwałych. Tym samym, nie zostały spełnione wszystkie warunki określone w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kontener bowiem, jak wskazano we wniosku, nie stanowi środka trwałego zaliczonego do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, a co za tym idzie, nie może zostać jednorazowo zamortyzowany w ramach pomocy de minimis, na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej.

Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku, w tym stwierdzenia Wnioskodawcy, że zakupiony kontener został zakwalifikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Ponadto, nadmienia się, że stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. U. GUS z 2005 r., Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego…, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.