Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.723.2020.2.MGR
z 25 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2020 r. (data wpływu 11 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 listopada 2020 r. (data wpływu 10 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 października 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.723.2020.1.MGR, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem poczty w dniu 28 października 2020 r. (data doręczenia 30 października 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 5 listopada 2020 r. (data wpływu 10 listopada 2020 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 5 listopada 2020 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą od 2009 r. Sposób opodatkowania to podatek liniowy. Firma zajmuje się głównie sprzedażą detaliczną płytek ceramicznych oraz innych pokryć ściennych i podłogowych.

W najbliższym czasie Wnioskodawca planuje rozszerzyć działalność o wynajem lokali mieszkalnych i w tym celu zamierza takie lokale zakupić. Nieruchomości będą stanowiły odrębną wartość i będą pochodziły z rynku pierwotnego. Z chwilą nabycia zostaną zaklasyfikowane jako środki trwale w firmie. Zostaną przekazane przez dewelopera na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego. Do protokołu dołączona zostanie kopia pozwolenia na użytkowanie budynku wydana przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Lokale w chwili nabycia będą wyposażone w kompletne instalacje: ciepłego ogrzewania, ciepłej i zimnej wody, elektryczne, hydrauliczne, kanalizacyjne i wentylacji mechanicznej. Będą zawierały również okna, drzwi wejściowe, parapety wewnętrzne, posadzkę, wylewkę betonową, ściany, tynki gipsowe pomalowane na biało. Decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego będzie udzielone pozwolenie na użytkowanie. W takim więc stanie Wnioskodawca będzie mógł oddać lokal pod wynajem, zezwalając najemcy na wyposażenie go we własnym zakresie. Aby jednak podnieść wartość nieruchomości i w konsekwencji osiągnąć wyższy przychód z wynajmu, zaraz po odbiorze lokali planuje dokonać ich znacznego ulepszenia, przekształcając je w wysokiej klasy apartamenty. Prace miałyby polegać na:

• wyburzeniu niektórych ścian,
  

• wykonaniu nowoczesnych sufitów podwieszanych z oświetleniem dekoracyjnym led,
  

• ułożeniu płytek wielkoformatowych na podłogach i ścianach,
  

• malowaniu wysokiej klasy farbami dekoracyjnymi, tapetowaniu,
  

• wykonaniu stałej zabudowy w postaci szaf wnękowych i mebli kuchennych wraz ze stałą zabudową AGD,
  

• wyposażeniu w pozostałe meble do salonu i sypialni,
  

• wyposażeniu łazienki: kabina prysznicowa, WC z funkcją bidetu, umywalka, lustro,
  

• montażu klimatyzacji,
  

• innych pracach wpływających na ponadprzeciętne podniesienie standardu.
  
  

Prace oparte będą na projekcie wykonanym przez wyspecjalizowane biuro projektowe.

Planowane nakłady na ulepszenie lokalu przekroczą 30% wartości nieruchomości z dnia przekazania przez dewelopera do użytku przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

W piśmie z dnia 5 listopada 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że w myśl art. 3 ust. l ust. z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych, posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów - podatek liniowy.

Wnioskodawca zamierza nabyć od dewelopera dwa lokale mieszkalne, które będą stanowić w chwili zakupu, tj. przed wykonaniem ulepszenia, środek trwały - kompletny i zdatny do używania. Lokale te nie zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed przystąpieniem do ich ulepszenia. Będą one spełniać warunki do uznania za ulepszone, zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ze względu na prace, które będą wykonane po dacie odbioru przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Prace budowlane wykonane przed wprowadzeniem ww. lokali do rejestru środków trwałych będą przewyższały 30% wartości początkowej mieszkań. Zakupione lokale zostaną zaliczone do grupy 1 rodzaj 122 Klasyfikacji Środków Trwałych. Suma wydatków poniesionych na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację lokali mieszkalnych w danym roku podatkowym przekroczy 10 000 zł.

Przedmiotem nabycia będą lokale na prawach nieruchomości, do których przynależna jest ułamkowa część gruntu i stanowić będą ustawową współwłasność majątkową małżeńską. Wnioskodawca planuje wynajmować lokale osobom fizycznym w 2021 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stosunku do wyżej opisanego zdarzenia gospodarczego Wnioskodawca ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%?

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupione lokale będą, w świetle art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegały amortyzacji, ponieważ będą stanowiły współwłasność, będą nabyte we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, a przewidywany okres użytkowania będzie dłuższy niż rok i wykorzystywane będą na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawca uważa, że w stosunku do wynajmowanych w przyszłości lokali mieszkalnych będzie miał prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Prace, które będą wykonywane po dacie odbioru przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, będą stanowiły, w świetle ww. przepisu, ulepszenie środka trwałego, zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych przepisów wynika, że aby określony składnik majątku mógł być uznany za środek trwały musi łącznie spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
  

• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
  
  

W sytuacji, gdy podatnik zamierza amortyzować środek trwały lub wartość niematerialną i prawną istotnym jest ustalenie ich wartości początkowej. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi wartość początkowa środka trwałego i wartości niematerialnej i prawnej.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 omawianej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zatem wydatki na ulepszenie środka trwałego to wydatki poniesione w danym roku podatkowym na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację, których suma przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wyliczenie zawarte w powyższym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudowa to rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, niepowodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa to wykonanie prac, które powodują powiększenie środka trwałego. Rekonstrukcja zaś to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego stanu poprzedniego, zazwyczaj dotyczy to elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania. Ponadto, warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia.

Należy także zauważyć, że nie każdy rodzaj prac wykonywanych w danym środku trwałym będzie stanowił jego ulepszenie, ale tylko takie prace, które noszą cechy przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji, modernizacji. Tym samym, nie jest możliwe twierdzenie, że środek trwały uległ ulepszeniu, jeżeli poczyniony na środek trwały zakres prac nie będzie się mieścił w opisanym wyżej zakresie robót składających się na ulepszenie, a więc będzie poza ten zakres wykraczał. Dotyczy to np. prac o charakterze remontowym bądź działań przekraczających przetworzenie istniejącego środka trwałego, a polegających na wytworzeniu zupełnie nowego środka trwałego

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 ‒ 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

‒dla których okres amortyzacji ‒ nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane ‒ jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone ‒ jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Należy przy tym zastrzec, że stosownie do art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu, a wydatki na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej środka trwałego. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od 2009 r. prowadzi działalność gospodarczą. Zajmuje się głównie sprzedażą detaliczną płytek ceramicznych oraz innych pokryć ściennych i podłogowych. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a wybrany sposób opodatkowania to podatek liniowy. Planuje rozszerzyć działalność o wynajem lokali mieszkalnych i w tym celu zamierza zakupić 2 lokale. Nieruchomości będą stanowiły odrębną wartość i będą pochodziły z rynku pierwotnego. Zostaną przekazane przez dewelopera na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego. Do protokołu dołączona zostanie kopia pozwolenia na użytkowanie budynku wydana przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Lokale w chwili nabycia będą wyposażone w kompletne instalacje. Aby podnieść wartość nieruchomości zaraz po odbiorze lokali planuje dokonać ich znacznego ulepszenia. Lokale te nie zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przed przystąpieniem do ich ulepszenia. Prace budowlane wykonane przed wprowadzeniem lokali do ww. ewidencji będą przewyższały 30% wartości początkowej mieszkań. Zakupione lokale zostaną zaliczone do grupy 1 rodzaj 122 Klasyfikacji Środków Trwałych. Suma wydatków poniesionych na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację lokali mieszkalnych w danym roku podatkowym przekroczy 10 000 zł. Przedmiotem nabycia będą lokale na prawach nieruchomości, do których przynależna jest ułamkowa część gruntu i stanowić będą ustawową współwłasność majątkową małżeńską. Wnioskodawca zamierza wynajmować lokale osobom fizycznym w 2021 r.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że przedmiotowe lokale będą spełniać definicję „ulepszonego” środka trwałego w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wartość poniesionych nakładów przed wprowadzeniem ich do ewidencji (wartość ulepszenia) przekroczy 30% ich wartości początkowej.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku informacje oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że w przypadku amortyzacji środków trwałych (lokali mieszkalnych), wprowadzonych po dokonanym ulepszeniu po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, będzie możliwe zastosowanie stawki amortyzacji ustalonej na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym ‒ w świetle powołanych wyżej przepisów ‒ Wnioskodawca może skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do żony Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej.

Tutejszy Organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego…, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.