2020.11.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP4-2.4012.467.2020.1.MMA

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.467.2020.1.MMA
z 20 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2020 r. (data wpływu 24 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z transakcjami zrealizowanymi przy użyciu Kart Paliwowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z transakcjami zrealizowanymi przy użyciu Kart Paliwowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

SPÓŁKA A. Sp. z o.o. jest czynnym podatnikiem VAT zajmującym się sprzedażą i dystrybucją energii elektrycznej na terytorium kraju. SPÓŁKA A Sp. z o.o. (zwany dalej Wnioskodawcą) zawarł z B. (… - zwany dalej Finansującym) umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem jest korzystanie przez Wnioskodawcę z samochodu osobowego będącego własnością leasingodawcy. Samochód jest wykorzystywany przez Spółkę do czynności opodatkowanych, nie korzystających ze zwolnienia.

Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku do towarów i usług. Samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie jest konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.

Spółka odlicza 50% podatku do towarów i usług z tytułu używania przedmiotu leasingu.

Do umowy została wydana karta paliwowa, której właścicielem jest koncern paliwowy C., przy czym na karcie umieszczone jest również logo Finansującego.

Karta paliwowa uprawnia do bezgotówkowego rozliczania paliwa i innych produktów oraz usług na stacjach paliw L.

Z definicji zawartej w OWUKP karta jest innym sposobem regulowania należności niż karta płatnicza i pieniądz elektroniczny i nie podlega przepisom ustawy o usługach płatniczych. Zgodnie z OWUKP Finansujący (leasingodawca) udostępnia Wnioskodawcy kartę paliwową na podstawie której Finansujący będzie sprzedawał Wnioskodawcy produkty i usługi nabywane uprzednio przez Finansującego od Dostawcy Paliw (C.), przy czym warunki nabywania produktów i usług dostępnych w ramach karty paliwowej ustalane są przez Finansującego. Udostępniając kartę paliwową Finansujący nabywa od dostawcy paliw produkty i usługi odebrane przez Wnioskodawcę na stacjach paliw, przy odbiorze których Wnioskodawca dokonał bezgotówkowego rozliczenia za pośrednictwem karty paliw. Karta paliwowa uprawnia Wnioskodawcę do bezgotówkowego rozliczania zakupów dokonanych na stacjach paliw C. w ramach przyznanego przez Finansującego limitu wyrażonego w kwocie brutto. Karta paliwowa upoważnia Wnioskodawcę do nabywania w imieniu Finansującego i na swoją rzecz produktów i usług dostępnych w ramach wybranego przez Wnioskodawcę pakietu przypisanego do danej karty paliwowej. Finansujący nie odpowiada wobec Kupującego za prawidłową i skuteczną realizację transakcji dokonanych za pomocą karty paliwowej, w tym przy użyciu udostępnionych przez dostawcę paliw aplikacji mobilnych, a także za odmowę dokonania transakcji karta paliwową. Podmiotem zobowiązanym do spełnienia roszczeń z tytułu rękojmi, gwarancji lub o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie jest dostawca paliw.

Finansujący będzie dokonywał rozliczeń transakcji dokonywanych przez Wnioskodawcę z wykorzystaniem karty paliwowej w danym okresie rozliczeniowym w oparciu o otrzymane od dostawcy paliw zestawienie transakcji wykonywanych przy użyciu karty paliwowej. Finansujący wystawi i przekaże Wnioskodawcy fakturę obejmującą płatność należną Finansującemu za produkty i usługi nabyte przez Wnioskodawcę w zakończonym okresie rozliczeniowym. Wnioskodawca we własnym zakresie weryfikuje otrzymane zestawienie transakcji dokonanych z wykorzystaniem karty paliwowej a w razie stwierdzenia niezgodności Wnioskodawca zgłosi ten fakt Finansującemu w terminie 10 dni od daty wystawienia przez Finansującego dokumentu księgowego obejmującego kwoty ujęte w danym zestawieniu.

Finansującemu przysługuje prawo do zablokowania karty paliwowej w przypadku opóźnienia w zapłacie Finansującemu za produkty i usługi do przedostatniego dnia następnego okresu rozliczeniowego. Finansujący obciążył Spółkę opłatą za wydanie karty paliwowej. Tabela opłat za czynności związane z obsługą karty paliwowej uwzględnia opłaty za wydanie duplikatu karty paliwowej, udostępnienie numeru PIN bez wydawania nowej karty paliwowej oraz za zablokowanie/odblokowanie karty paliwowej. Finansujący posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi znak ... z dnia 27 marca 2008 r. zmienioną decyzją znak ... z dnia 8 czerwca 2020 r. na zasadzie pośrednictwa sprzedaży przy wykorzystaniu kart paliwowych emitowanych przez wskazane w koncesji koncerny paliwowe. Koncesja obejmuje obrót: - gazem płynnym LPG o kodach CN: 2711 12, 2711 13, 2711 14 00, 2711 19 00, - benzynami silnikowymi o kodach CN: 2710 12 45, 2710 12 49, - olejami napędowymi o kodach CN: 2710 19 43, 2710 20 11.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest uprawniona od obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu faktur za paliwo otrzymywanych od Finansującego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że jest uprawniony do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur za paliwo, akcesoria samochodowe, myjnię samochodową oraz przejazd płatnymi odcinkami autostrad z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 86a ust. 1 w związku z ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z kolei zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Podobną regulację dotyczącą zakupu towarów zawiera art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług zgodnie z którym w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Powyższy przepis definiuje tzw. transakcje łańcuchowe.

Warunkiem koniecznym do ich zaistnienia jest fakt, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot (w przypadku stację paliw) podmiotowi ostatniemu (Wnioskodawcy), przy czym podmiot pośredniczący (Finansujący) nie wchodzi w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Podmiot pośredniczący ma jednak praktyczną kontrolę nad tym towarem oraz możliwość ustalenia warunków korzystania z niego.

Z postanowień Ogólnych Warunków Umowy Karta Paliwowa wynika, że:

Finansujący ma prawo do kształtowania warunków cenowych nabycia produktów i usług w związku z czym cena paliwa nabywanego na stacji paliw przez Wnioskodawcę jest niższa niż aktualna cena detaliczna obowiązująca na stacji paliw,
Finansujący ma wpływ na wyznaczanie Wnioskodawcy miesięcznego limitu transakcji,
Finansujący ma możliwość zablokowania karty paliwowej w przypadku zalegania z płatnościami za nabyte towary i usługi,
Finansujący ma wpływ na katalog nabywanych za pomocą kart towarów i usług,
Finansujący dokonuje wyboru kontrahentów przez co ma wpływ na miejsce zawarcia transakcji zakupu towarów i usług przy użyciu karty paliwowej,
Finansujący odpowiada wobec spółki C. za zapłatę należności za towar i usługi nabywane przez Wnioskodawcę,
Finansujący pośredniczy w składaniu roszczeń wynikających z rękojmi, gwarancji lub o naprawienie szkody przez Wnioskodawcę, Finansujący posiada również koncesję na obrót paliwami ciekłymi na zasadzie sprzedaży przy użyciu kart paliwowych emitowanych przez wskazane w koncesji koncerny paliwowe.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym Finansujący posiada prawo dysponowania nabywanymi towarami i usługami jak właściciel.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska Wnioskodawcy są wydane interpretacje indywidualne przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o numerach: 0114-KDIP4-3.4012.149.2020.2.KM z dnia 29 czerwca 2020 r., 0111-KDIB3-1.4012.547.2019.2.KO z dnia 17 grudnia 2019 r. 0113- KDIPT1-3.4012.496.2019.3.MK z dnia 13 grudnia 2019 r. Finansujący posiada również interpretację indywidualną znak ILPP4/443-122/13-3/EWW z dnia 14 maja 2013 r. w której stanowisko Finansującego dotyczące traktowania transakcji pomiędzy Finansującym a jego klientami jako dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Powyższy przepis definiuje tzw. transakcje (dostawy) łańcuchowe. Warunkiem niezbędnym do ich zaistnienia jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Przepis ten bazuje zatem na fikcji prawnej, zgodnie z którą, dla potrzeb podatku VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, pomimo że fizyczne wydanie towaru ma miejsce tylko jeden raz. W odniesieniu do powyższego, każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji, na którego następuje przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, musi posiadać praktyczną kontrolę nad tym towarem, możliwość korzystania z niego oraz ustalenia warunków takiego korzystania.

Z kolei art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis obejmuje sytuacje, w której podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, która pozbawia podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W myśl art. 86a ust. 2 tego artykułu, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Na podstawie ust. 3 ww. artykułu, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W myśl art. 86a ust. 4 pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W świetle art. 86a ust. 9 pkt 1 i 2 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu.

Zgodnie z ust. 10 pkt 1 art. 86a ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9 pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł z Finansującym umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem jest korzystanie przez Wnioskodawcę z samochodu osobowego będącego własnością leasingodawcy. Samochód jest wykorzystywany przez Spółkę do czynności opodatkowanych, nie korzystających ze zwolnienia. Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku do towarów i usług. Samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie jest konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą. Spółka odlicza 50% podatku do towarów i usług z tytułu używania przedmiotu leasingu. Do umowy została wydana karta paliwowa, której właścicielem jest koncern paliwowy C., przy czym na karcie umieszczone jest również logo Finansującego.

Karta udostępniona została Wnioskodawcy przez Finansującego na następujących warunkach: koncern paliwowy obsługujący kartę C., miesięczny limit transakcji 1000 zł brutto, karta ważna z jednym numerem rejestracyjnym. Szczegółowe warunki korzystania z karty paliwowej zawarte są w Ogólnych Warunkach Umowy Karty Paliwowej (OWUKP) oraz Tabeli Opłat Dodatkowych stanowiących integralną część Umowy. Karta paliwowa dostępna jest dla Wnioskodawcy jedynie w okresie trwania umowy leasingu. Karta paliwowa uprawnia do bezgotówkowego rozliczania paliwa i innych produktów oraz usług na stacjach paliw C.. Z definicji zawartej w OWUKP karta jest innym sposobem regulowania należności niż karta płatnicza i pieniądz elektroniczny i nie podlega przepisom ustawy o usługach płatniczych. Zgodnie z OWUKP Finansujący (leasingodawca) udostępnia Wnioskodawcy kartę paliwową na podstawie której Finansujący będzie sprzedawał Wnioskodawcy produkty i usługi nabywane uprzednio przez Finansującego od Dostawcy Paliw (C.), przy czym warunki nabywania produktów i usług dostępnych w ramach karty paliwowej ustalane są przez Finansującego. Udostępniając kartę paliwową Finansujący nabywa od dostawcy paliw produkty i usługi odebrane przez Wnioskodawcę na stacjach paliw, przy odbiorze których Wnioskodawca dokonał bezgotówkowego rozliczenia za pośrednictwem karty paliw. Karta paliwowa uprawnia Wnioskodawcę do bezgotówkowego rozliczania zakupów dokonanych na stacjach paliw C. w ramach przyznanego przez Finansującego limitu wyrażonego w kwocie brutto. Karta paliwowa upoważnia Wnioskodawcę do nabywania w imieniu Finansującego i na swoją rzecz produktów i usług dostępnych w ramach wybranego przez Wnioskodawcę pakietu przypisanego do danej karty paliwowej. Finansujący nie odpowiada wobec Kupującego za prawidłową i skuteczną realizację transakcji dokonanych za pomocą karty paliwowej, w tym przy użyciu udostępnionych przez dostawcę paliw aplikacji mobilnych, a także za odmowę dokonania transakcji karta paliwową. Podmiotem zobowiązanym do spełnienia roszczeń z tytułu rękojmi, gwarancji lub o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie jest dostawca paliw.

Roszczenie w tym zakresie Wnioskodawca będzie zgłaszał bezpośrednio do dostawcy paliw za pośrednictwem Finansującego. Wszelka odpowiedzialność Finansującego związana z nabytymi przez Wnioskodawcę produktami i usługami jest wyłączona. Do karty paliwowej został nadany numer PIN, bez którego nie jest możliwe dokonanie zakupu na stacji paliw przy użyciu karty paliwowej. W przypadku utraty, zniszczenia lub wejścia przez osobę nieuprawnioną w posiadanie karty paliwowej Wnioskodawca zobowiązany jest do niezwłocznego zgłoszenia tego faktu dostawcy paliw, w celu zastrzeżenia karty paliwowej. Finansujący będzie dokonywał rozliczeń transakcji dokonywanych przez Wnioskodawcę z wykorzystaniem karty paliwowej w danym okresie rozliczeniowym w oparciu o otrzymane od dostawcy paliw zestawienie transakcji wykonywanych przy użyciu karty paliwowej. Finansujący wystawi i przekaże Wnioskodawcy fakturę obejmującą płatność należną Finansującemu za produkty i usługi nabyte przez Wnioskodawcę w zakończonym okresie rozliczeniowym. Wnioskodawca we własnym zakresie weryfikuje otrzymane zestawienie transakcji dokonanych z wykorzystaniem karty paliwowej a w razie stwierdzenia niezgodności Wnioskodawca zgłosi ten fakt Finansującemu w terminie 10 dni od daty wystawienia przez Finansującego dokumentu księgowego obejmującego kwoty ujęte w danym zestawieniu.

Zgłoszenie zostanie rozpatrzone przez Finansującego w terminie 30 dni od jego otrzymania. Finansującemu przysługuje prawo do kształtowania warunków cenowych nabycia produktów i usług w zakresie zakupu paliwa, przy zakupie którego cena obowiązująca na stacji paliw pomniejszona zostanie o udzielony rabat w wysokości wskazanej przez Finansującego. W przypadku pozostałych produktów i usług rozliczenie wprost uwzględnia ceny produktów i usług obowiązujące na stacji paliw w chwili użycia karty paliwowej. Pozostałe produkty i usługi obejmują oleje, akcesoria samochodowe oraz myjnię. W przypadku opłat za przejazd płatnymi odcinkami autostrad rozliczenie wprost uwzględnia ceny obowiązujące u podmiotu obsługującego autostrady. Finansującemu przysługuje prawo do zablokowania karty paliwowej w przypadku opóźnienia w zapłacie Finansującemu za produkty i usługi do przedostatniego dnia następnego okresu rozliczeniowego. Finansujący obciążył Spółkę opłatą za wydanie karty paliwowej. Tabela opłat za czynności związane z obsługą karty paliwowej uwzględnia opłaty za wydanie duplikatu karty paliwowej, udostępnienie numeru PIN bez wydawania nowej karty paliwowej oraz za zablokowanie/odblokowanie karty paliwowej. Finansujący posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi znak ... z dnia 27 marca 2008 r. zmienioną decyzją znak ... z dnia 8 czerwca 2020 r. na zasadzie pośrednictwa sprzedaży przy wykorzystaniu kart paliwowych emitowanych przez wskazane w koncesji koncerny paliwowe. Koncesja obejmuje obrót: - gazem płynnym LPG o kodach CN: 2711 12, 2711 13, 2711 14 00, 2711 19 00, - benzynami silnikowymi o kodach CN: 2710 12 45, 2710 12 49, - olejami napędowymi o kodach CN: 2710 19 43, 2710 20 11.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia, czy Spółka jest uprawniona od obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu faktur za paliwo otrzymywanych od Finansującego.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w analizowanej sprawie w pierwszej kolejności jest ustalenie, czy transakcje dokonywane pomiędzy Finansującym a Wnioskodawcą, dokonującym zakupów na podstawie kart paliwowych, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W powyższym zakresie należy wskazać na orzeczenie TSUE z 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (Auto Lease Holland BV), którego tezy mają istotne znaczenie dla analizy przedmiotowej sprawy. W ww. orzeczeniu Trybunał podkreślił, że pojęcie „dostawa towarów” należy interpretować jako przeniesienie prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jak właściciel, nawet jeśli nie występuje przeniesienie prawa własności tego majątku w sensie prawnym. Przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie musi wiązać się z cywilnoprawnym przeniesieniem własności, lecz polega na przeniesieniu władztwa ekonomicznego (rozporządzanie, dysponowanie, posiadanie) nad towarami. W punkcie 32 swojego uzasadnienia Trybunał stwierdził, że „z literalnego brzmienia przepisu wynika wprost, że „dostawa towarów” nie odnosi się do przeniesienia własności, przewidzianego wewnętrznymi przepisami państw członkowskich”. Jednocześnie podkreślił, że pojęcie to należy rozumieć w ten sposób, iż obejmuje swoim zakresem każde przeniesienie aktywów materialnych przez jedną stronę w ten sposób, że uprawnia to drugą stronę takiej transakcji do faktycznego rozporządzania tą rzeczą, na takich prawach jakby był właścicielem”.

Powyższe zaakceptowano również w wyroku TSUE z dnia 15 maja 2019 r. w sprawie C-235/18 Vega International Car Transport and Logistic – Trading GmbH dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych. Trybunał stwierdził, że rozważania przedstawione w orzeczeniu C-185/01 w odniesieniu do art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy znajdują zastosowanie do okoliczności niniejszej sprawy w odniesieniu do wykładni pojęcia „dostawy towarów” w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112. Należy zatem zbadać, czy dostawcy paliw faktycznie przenieśli na Vega International lub Vega Poland uprawnienie do dysponowania paliwem jak właściciel.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo Trybunału, w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami. W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania opisanych transakcji z udziałem kart jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany przepis bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, a ponadto obciążony jest ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że drugi w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że schemat transakcji realizowanych za pośrednictwem Finansującego przy wykorzystaniu kart paliwowych, odpowiada modelowi transakcji łańcuchowych opisanych powyżej. W pierwszej transakcji pomiędzy sieciami stacji paliw (Kontrahentem) a Finansującym, dochodzi do dostawy towaru i świadczenia usług, a następnie Finansujący odsprzedaje nabywane towary i usługi na rzecz Wnioskodawcy. Fizyczne wydanie towarów lub świadczenie usług ma natomiast miejsce pomiędzy sieciami stacji paliw (pierwszy podmiot w łańcuchu) a Wnioskodawcą (ostatni podmiot w łańcuchu). Zatem Finansujący występuje tu jako pośrednik, który uczestniczy w łańcuchu dostaw/usług, będąc zarówno nabywcą, jak i dostawcą towarów i usług.

Przedstawione w opisie sprawy informacje przemawiają za uznaniem, że Finansujący posiada prawo dysponowania towarami jak właściciel, jest aktywnym uczestnikiem w łańcuchu dostaw paliwa, dokonuje również odsprzedaży usług, które nabywane są przez Wnioskodawcę z wykorzystaniem karty paliwowej.

Z okoliczności sprawy wynika, że Finansujący ma prawo do kształtowania warunków cenowych nabycia produktów i usług w związku z czym cena paliwa nabywanego na stacji paliw przez Wnioskodawcę jest niższa niż aktualna cena detaliczna obowiązująca na stacji paliw. Finansujący ma wpływ na wyznaczanie Wnioskodawcy miesięcznego limitu transakcji oraz ma możliwość zablokowania karty paliwowej w przypadku zalegania z płatnościami za nabyte towary i usługi.

Ponadto, jak wynika z okoliczności Finansujący ma wpływ na katalog nabywanych za pomocą kart towarów i usług a także dokonuje wyboru kontrahentów przez co ma wpływ na miejsce zawarcia transakcji zakupu towarów i usług przy użyciu karty paliwowej. Jak wynika z wniosku Finansujący odpowiada wobec spółki C. za zapłatę należności za towaru i usługi nabywane przez Wnioskodawcę oraz pośredniczy w składaniu roszczeń wynikających z rękojmi, gwarancji lub o naprawienie szkody przez Wnioskodawcę, Finansujący posiada również koncesję na obrót paliwami ciekłymi na zasadzie sprzedaży przy użyciu kart paliwowych emitowanych przez wskazane w koncesji koncerny paliwowe.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że Finansujący nie ogranicza się wyłącznie do wydania karty Spółce, za pośrednictwem której możliwy jest zakup paliw (i innych towarów), ale pełni rolę aktywnego pośrednika, mającego wpływ na warunki, w jakich dokonywane są transakcje. Tym samym, w ramach wskazanego w opisie sprawy schematu współpracy pomiędzy stronami z wykorzystaniem ww. karty paliwowej będzie dochodziło do sprzedaży towarów/usług przez Kontrahenta na rzecz Finansującego, a następnie odsprzedaży tych towarów/ usług przez Finansującego na rzecz Wnioskodawcy.

W konsekwencji należy uznać, że transakcje dokonywane pomiędzy Finansującym a Spółką w zakresie zakupów towarów i usług, dokonywanych przy pomocy karty, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług i opodatkowane będą według właściwych stawek podatku VAT dla danego przedmiotu sprzedaży.

Wnioskodawca wskazał, że samochód jest wykorzystywany przez Spółkę do czynności opodatkowanych, nie korzystających ze zwolnienia. Samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy i nie jest konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą. Spółka odlicza 50% podatku do towarów i usług z tytułu używania przedmiotu leasingu.

W związku z powyższym oraz faktem, że Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, Wnioskodawca jest uprawniony do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur za paliwo, akcesoria samochodowe, myjnię samochodową oraz przejazd płatnymi odcinkami autostrad z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 86a ust. 1 w związku z ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin