Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.409.2020.1.AW
z 26 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 października 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP w tym samym dniu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie poprzednich lat podatkowych, Spółka jest uprawniona do zastosowania w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie poprzednich lat podatkowych, Spółka jest uprawniona do zastosowania w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i prowadzi działalność w zakresie produkcji płyt HDF/MDF o bardzo szerokim przeznaczeniu, mających zastosowanie m.in. w przemyśle meblarskim, stolarskim oraz w branży motoryzacyjnej.

Spółka prowadzi działalność na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia nr (…) z dnia 9 maja 2014 r. (dalej: „Zezwolenie”).

W toku prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wprowadzała do swojej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „Ewidencja”) środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne związane z prowadzeniem tej działalności, podlegające amortyzacji. W stosunku do środków trwałych i wartości niematerialnych obecnie ujętych w Ewidencji dla celów podatkowych, Spółka zasadniczo dokonywała i dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową, zachowując limity stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącego Załącznik nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.) (dalej: „Wykaz”) Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, iż w przeszłości w oparciu o art. 16i ust. 4 oraz ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonywał obniżania oraz podwyższania stawek amortyzacyjnych w stosunku do wybranych lub wszystkich środków trwałych. Także i obecnie Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych według obniżonych stawek amortyzacyjnych.

Dodatkowo, biorąc pod uwagę istniejącą sytuację ekonomiczną, Wnioskodawca rozważa również możliwość obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wybranych lub wszystkich środków trwałych w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych (w szczególności w odniesieniu do roku 2017 oraz 2018, w trakcie których Spółka stosowała stawki wynikające z Wykazu) z zachowaniem zasad wskazanych w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Obniżenia stawek, o którym mowa powyżej, Wnioskodawca zamierza dokonać z uwzględnieniem okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych. Stosując obniżone stawki amortyzacyjne, Wnioskodawca nadal będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych, tj. Wnioskodawca rozważa możliwość stosowania stawek amortyzacyjnych większych niż 0%, ale nie przewyższających stawek amortyzacyjnych, które zostały określone w Wykazie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie poprzednich lat podatkowych, Spółka jest uprawniona do zastosowania w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie poprzednich lat podatkowych. Spółka jest uprawniona do zastosowania w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej „ustawa o PDOP”).

Amortyzacja podatkowa to forma obciążania w czasie kosztów podatkowych wartością wykorzystywanych w działalności gospodarczej środków trwałych o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do środków trwałych zostały uregulowane w przepisach art. 16a- 16m ustawy o PDOP.

Zgodnie z treścią art. 16a ust. 1 ustawy o PDOP amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na mocy art. 16f ust. 1 ustawy o PDOP, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Z kolei, w świetle art. 16i ust. 1 ustawy o PDOP, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie oraz zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Powyższe oznacza, że podstawą odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środka trwałego, natomiast ich wysokość uzależniona jest od przewidywanego okresu używania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych dotyczy jedynie stawek podanych w Wykazie, a zatem dotyczy wyłącznie amortyzacji liniowej, a podatnicy są uprawnieni do stosowania stawek nie wyższych niż te wskazane w Wykazie oraz nie niższych niż stawka 0%.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że tożsame stanowisko zostało wielokrotnie przedstawione przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, Spółka chciałaby zwrócić uwagę m.in. na:

• interpretację indywidualną Znak: 0114-KDIP2-1.4010.487.2019.1.KS wydaną w dniu 21 stycznia 2020 r. w treści której Organ stwierdził, że: „Wnioskodawca będzie mógł obniżyć stawki amortyzacyjne do dowolnej wysokości (wyższej niż 0%) dla środków trwałych znajdujących się w Ewidencji, dla których przyjęto liniową metodę amortyzacji” (interpretacja dotyczy przedsiębiorcy działającego na podstawie Decyzji o Wsparciu - dopisek Wnioskodawcy), oraz
• interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB2-3.4010.260.2019.1.KK wydaną w dniu 16 sierpnia 2019 r., w której to Organ potwierdził następujące stanowisko Wnioskodawcy: „(...) obniżenie stawek amortyzacyjnych, o którym mowa w art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP, mogło/może zostać dokonane do dowolnej wysokości (np. nawet do poziomu 0,1%)”.
  
  

Odnosząc się do momentu, od którego podatnicy mogą obniżać stawki amortyzacyjne, zdaniem Wnioskodawcy, z brzmienia art. 16i ust. 5 zdanie 2 ustawy o PDOP wynika, że podatnicy mogą zmieniać (obniżać) stawki amortyzacyjne:

• albo począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do Ewidencji,
• albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, po roku podatkowym w którym nastąpiło wprowadzenie środka trwałego do Ewidencji.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w powołanym przepisie ustawodawca wyznaczył „punkty w czasie”, od których można dokonywać zmiany stawek amortyzacyjnych, a tym samym momenty, od których zmiana stawek amortyzacyjnych zaczyna odnosić skutki prawne. Powyższy przepis nie wskazuje natomiast okresów, których zmiana stawek amortyzacji miałaby dotyczyć. Zdaniem Spółki, możliwość zmiany (obniżenia) stawek amortyzacyjnych dotyczy przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych, w tym rozliczeń za wszystkie lata podatkowe wstecz, które nie uległy jeszcze przedawnieniu. Innymi słowy, podatnik ma prawo do zmiany (obniżenia) stawki amortyzacyjnej stosowanej za poprzednie lata podatkowe z uwzględnieniem okresu przedawnienia, o którym mowa w art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.).

W opinii Wnioskodawcy, przepis art. 16i ust. 5 zd. 2 ustawy o PDOP wyraża generalną zasadę zezwalającą podatnikom na obniżanie stawek amortyzacyjnych stosowanych w odniesieniu do środków trwałych. Jednocześnie ustawodawca nie przewiduje w tym zakresie żadnych dodatkowych obostrzeń, w szczególności nie wskazuje w jakichkolwiek regulacjach obowiązujących na gruncie ustawy o PDOP, że zmiana wysokości stawek amortyzacyjnych musi następować każdorazowo od pierwszego miesiąca roku podatkowego następnego po roku bieżącym. W obowiązujących przepisach ustawy o PDOP dotyczących amortyzacji ustawodawca nie odnosi się również w żaden sposób do „okresów”, czyli przedziałów czasu, których taka zmiana mogłaby dotyczyć. W konsekwencji powyższego, w ocenie Spółki, zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać zarówno „na bieżąco” (tzn. korygując stawki w odniesieniu do przyszłych okresów), jak i „wstecz” (tzn. za okresy wcześniejsze), z uwzględnieniem terminu przedawnienia. Wnioskodawca chciałby raz jeszcze podkreślić, że przepisy podatkowe nie zabraniają dokonywania zmian stawek amortyzacyjnych za lata wcześniejsze.

W tym miejscu Spółka chciałaby wskazać, że w procesie wykładni przepisów prawa podatkowego pierwszeństwo należy przyznać wykładni językowej (literalnej). Fakt ten jest wyraźnie podkreślany przez doktrynę prawa podatkowego. Założenie precyzji i racjonalności przepisów prawa podatkowego, dyrektywa pierwszeństwa wykładni językowej oraz zakaz dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów prawa podatkowego zwiększającej zakres obciążeń podatkowych podatnika (tzn. wykładni na niekorzyść podatnika) stanowią fundamentalne zasady prawa podatkowego, które znajdują potwierdzenie w poglądach doktryny oraz licznych orzeczeniach sądów administracyjnych.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, gdyby ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie zakazu dokonywania zmian stawek amortyzacyjnych za lata wcześniejsze, to powinien uczynić to w sposób niebudzący wątpliwości zamieszczając odpowiedni przepis w ustawie. Zakazu takiego nie można natomiast domniemywać. Zdaniem Wnioskodawcy, wykładania językowa art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP wskazuje jedynie, że „punktem w czasie”, w którym mogą zostać obniżone stawki amortyzacyjne jest miesiąc wprowadzenia środka trwałego do ewidencji albo pierwszy miesiąc jakiegokolwiek następującego po nim roku podatkowego. Omawiany przepis posługuje się konstrukcją językową „Zmiany stawki dokonuje się począwszy od (...) albo od (...).”, która wyraźnie wskazuje „na punkty w czasie”, od których można dokonać zmiany stawek amortyzacyjnych, a tym samym momenty, od których zmiana stawek zaczyna odnosić skutki prawne. Jak już zostało to wskazane, przepis ten nie odnosi się natomiast w żadnym zakresie do tego czy zmiany stawek amortyzacyjnych można dokonać tylko na przyszłość (tj. tylko na przyszłe okresy rozliczeniowe).

Zdaniem Wnioskodawcy, na uwagę zasługuje również treść uzasadnienia projektu nowelizacji ustawy o PDOP, w szczególności dotycząca nowelizacji art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.; dalej: „Uzasadnienie”).

Zgodnie z Uzasadnieniem prawodawca wskazuje, że do ustawy o PDOP „wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

Nie ulega zatem wątpliwości, że treść Uzasadnienia potwierdza możliwość obniżania przez podatników stawek amortyzacyjnych w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez nich momencie. Równocześnie, treść Uzasadnienia wskazuje, że ustawodawca przewidział możliwość obniżania stawek amortyzacyjnych m.in. w okresach ponoszenia strat podatkowych. Określanie na początku roku podatkowego wysokości, czy też możliwości wystąpienia straty podatkowej jest obarczone wysokim ryzykiem błędu, ponieważ w praktyce podatnik może opierać się wówczas wyłącznie na prognozach rynkowych. Żaden przedsiębiorca nie jest w stanie z całą pewnością przewidzieć czy w danym roku podatkowym odnotuje stratę, w szczególności, nie jest w stanie przewidzieć tego w pierwszym miesiącu danego roku podatkowego. Skoro ustawodawca daje możliwość obniżania stawek amortyzacyjnych w okresie ponoszenia straty podatkowej to zdaniem Wnioskodawcy, uwzględnił również okoliczność, że o wystąpieniu takiej straty podatnicy dowiedzą się znacznie później niż w pierwszym miesiącu danego roku podatkowego (a w praktyce, nawet już po zakończeniu danego roku podatkowego). Powyższe, prowadzi zdaniem Spółki do wniosku, iż ustawodawca przewidział, że zmiana stawek amortyzacyjnych będzie dokonywana również za lata wcześniejsze, w szczególności w sytuacji, gdy podatnicy dokonując zamknięcia danego roku podatkowego ustalą, że wykazują za ten rok stratę, w konsekwencji czego w pierwszym miesiącu kolejnego roku podatkowego będą dokonywać zmiany (obniżenia) stawek amortyzacyjnych stosowanych przez nich w zamykanym roku podatkowym. Powyższe oznacza, że Spółka może zmienić stosowane stawki amortyzacyjne ze skutkiem od pierwszego miesiąca danego roku podatkowego na podstawie decyzji, która może zostać podjęta przez Spółkę zarówno w trakcie trwania tego roku podatkowego, jak też po jego zakończeniu.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo do obniżenia stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w poprzednich latach podatkowych, z uwzględnieniem okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych, do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych, dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a - 16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Powołany przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem ww. przepis umożliwił podatnikom obniżanie stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, m.in. że Wnioskodawca w toku prowadzonej działalności gospodarczej wprowadzał do swojej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne związane z prowadzeniem tej działalności, podlegające amortyzacji. W stosunku do środków trwałych i wartości niematerialnych obecnie ujętych w Ewidencji dla celów podatkowych Spółka zasadniczo dokonywała i dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową, zachowując limity stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącego Załącznik nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, iż w przeszłości w oparciu o art. 16i ust. 4 oraz ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonywał obniżania oraz podwyższania stawek amortyzacyjnych w stosunku do wybranych lub wszystkich środków trwałych. Także i obecnie Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych według obniżonych stawek amortyzacyjnych.

Dodatkowo, biorąc pod uwagę istniejącą sytuację ekonomiczną, Wnioskodawca rozważa również możliwość obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wybranych lub wszystkich środków trwałych w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych (w szczególności w odniesieniu do roku 2017 oraz 2018, w trakcie których Spółka stosowała stawki wynikające z Wykazu) z zachowaniem zasad wskazanych w art. 15i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Obniżenia stawek, o którym mowa powyżej, Wnioskodawca zamierza dokonać z uwzględnieniem okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych. Stosując obniżone stawki amortyzacyjne, Wnioskodawca nadal będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych, tj. Wnioskodawca rozważa możliwość stosowania stawek amortyzacyjnych większych niż 0%, ale nie przewyższających stawek amortyzacyjnych, które zostały określone w Wykazie.

W związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym, pojawiły się po stronie Wnioskodawcy wątpliwości, czy niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie poprzednich lat podatkowych, Spółka jest uprawniona do zastosowania w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić obniżenie stawki Wykazu, stwierdzając, że zmiany stawki w odniesieniu do:

• środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji – dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;
• środków pozostających już w ewidencji – dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
  
  

Przepis ten nie oznacza, że zmiany stawki amortyzacji można dokonać „wstecz”. Wyrażenie „następny”, zdaniem Organu, oznacza każdy następny rok podatkowy po obecnym. Tak więc zmiany obniżenia stawek amortyzacji można dokonać tylko na początku każdego roku po bieżącym. Wskazuje na to także treść uzasadnienia projektu ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.) „zgodnie z założeniami pakietu „Przede wszystkim przedsiębiorczość” zmieniono również Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, ograniczając liczbę pozycji Wykazu. Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

W uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej wskazano zatem na możliwość zaplanowania obniżonych stawek amortyzacji dla celów podatkowych w okresie ponoszenia strat, a tym samym wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania. Nie można jednak uznać, że art. 16i ust. 5 Ustawy o CIT zezwala na modyfikowanie odpisów amortyzacyjnych (a więc w konsekwencji wysokości kosztów podatkowych) za okresy wcześniejsze. Podatnicy nie są uprawnieni do modyfikowania kosztów uzyskania przychodów w dowolnym dla siebie momencie i za dowolny okres w przeszłości według własnego uznania, bez wyraźnej przyczyny powodującej korektę. Taką przyczyną może być m.in. błąd rachunkowy, oczywista omyłka czy też błędnie stosowane stawki amortyzacji.

Nie można natomiast uznać, że powodem zmiany stawki amortyzacji może być istniejącą sytuację ekonomiczną Wnioskodawcy. Uznanie stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe powodowałoby w konsekwencji swobodną zmianę wysokości kosztów podatkowych za okresy, które zostały już „zamknięte” (został wykazany dochód/strata podatkowa) bez wyraźnej przyczyny takiej jak błędy rachunkowe i inne omyłki.

Podsumowując, obniżenia stawek amortyzacyjnych przy stosowaniu metody liniowej podatnicy mogą dokonać począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji lub od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego, przy czym przez słowo „następny” należy rozumieć każdy następny po obecnym (bieżącym) roku podatkowym.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w trakcie poprzednich lat podatkowych, Spółka jest uprawniona do zastosowania w odniesieniu do poprzednich lat podatkowych stawki amortyzacji podatkowej obniżonej do dowolnej wysokości (nawet bliskiej zeru) dla wybranych lub wszystkich środków trwałych (tzn. takich, które już podlegają amortyzacji podatkowej), dla których przyjęto metodę amortyzacji liniowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.