Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.385.2020.2.NF
z 5 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2020 r. (data wpływu 5 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b ustawy – jest nieprawidłowe;
• zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b oraz art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dom Pomocy Społecznej powstał w roku 19xx i został umiejscowiony w kompleksie pałacowo-parkowym. W kwietniu 20xx r. kompleks pałacowo-parkowy decyzją Wojewody stał się własnością spadkobierców (…).

Od roku 20xx Dom Pomocy Społecznej płaci dzierżawę na mocy umowy podpisanej pomiędzy właścicielami a Powiatem. Umowa dzierżawy została spisana na 10 lat. Dzierżawa płacona powoduje, że wszelkie instytucje jak Urząd Wojewódzki, Marszałkowski, Ministerstwo a nawet Powiat nie będą dotować Domu dopóki nie zostanie uregulowany problem własności. Problem dotyczy (…) mieszkańców dla których jest to jedyny dom od wielu, wielu lat i (…) pracowników, dla których na terenie Wnioskodawcy jest to stabilne miejsce pracy. Powiat jest w kłopotliwej sytuacji, ponieważ na terenie powiatu działają jeszcze dwa inne Domy wobec których toczą się postępowania roszczeniowe. To Domy w (…) i (…). Wykup wszystkich jednostek przez Powiat ze względu możliwości finansowych jest wykluczony. Należy zaznaczyć, że Dom w A. spełnia standard określony w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2012 r. i stwierdzony przez służby kontrolne Wojewody.

Przy Domu Pomocy Społecznej w A. od grudnia 20xx r. działa Stowarzyszenie (…) (dalej: Wnioskodawca, Stowarzyszenie). Stowarzyszenie działa na rzecz mieszkańców Domu w A. pozyskując fundusze między innymi z konkursów, grantów, sponsorów w celu urozmaicenia pobytu mieszkańcom. Realizowane od wielu lat imprezy jak: Majówka, program wakacyjno-letni, Mistrzostwa Gminy Osób Niepełnosprawnych (…), wyjazdy do ciekawych miejsc i imprezy sportowe jak między innymi Mistrzostwa Polski (…) realizują cele poznawcze, rozwijają społecznie, uczą i poprawiają kondycję organizmu.

Władze Stowarzyszenia podjęły decyzję radykalnej pomocy i rozwiązania sytuacji. Na wspólnym spotkaniu władz Powiatu, właścicieli i członków Stowarzyszenia powstała decyzja o sprzedaży i wykupieniu kompleksu pałacowo-parkowego od obecnych właścicieli. Zakłada się, że:

1. Stowarzyszenie zaciągnie kredyt bankowy i wykupi kompleks od właścicieli.
2. Powiat będzie gwarantem w banku spłaty kredytu.
3. Stowarzyszenie stanie się właścicielem kompleksu.
4. Stowarzyszenie wydzierżawi kompleks Powiatowi przez okres spłaty kredytu.
5. Dom w A płaci raty dzierżawy w imieniu Powiatu.
   
   

Podsumowując, Wnioskodawca prosi o jasną interpretację czy opierając się na art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b i pkt 36 Ustawy o VAT Stowarzyszenie może uzyskać zwolnienie przedmiotowe z podatku VAT realizując powyżej opisaną sytuację?

Doprecyzowanie przyszłej usługi: dzierżawa nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele domu pomocy społecznej w standardzie bytowym wpisanym do rejestru wojewody.

Nadmienia się, że Stowarzyszanie obecnie nie jest podatnikiem zarejestrowanym do podatku VAT. Jednakże ze względu na wysokie opłaty, limit 200.000 zł zostanie bardzo szybko przekroczony – stąd też zakłada się możliwość/ewentualną konieczność rejestracji do podatku VAT, jeśli nie uda się skorzystać ze zwolnienia przedmiotowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b i pkt 36 ustawy o VAT, Stowarzyszenie może uzyskać zwolnienie przedmiotowe od podatku VAT realizując powyżej opisaną sytuację (tj. dzierżawić nieruchomość o charakterze mieszkalnym na cele domu pomocy społecznej w standardzie bytowym wpisanym do rejestru wojewody)?
2. Czy na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b ustawy o VAT, można zastosować zwolnienie przedmiotowe do świadczenia usług w zakresie usług pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej na rzecz mieszkańców domu?
3. Czy na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, można zastosować zwolnienie przedmiotowe do dzierżawy kompleksu Powiatowi (…) jako dzierżawy nieruchomości o charakterze wyłącznie mieszkalnym?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

• Ad 1
  Wnioskodawca uważa, że świadcząc usługi polegające na dzierżawie nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele domu pomocy społecznej w standardzie bytowym wpisanym do rejestru wojewody ma podstawę prawną (art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT) aby korzystać ze zwolnienia przedmiotowego, gdy będzie wystawiał fakturę dla Powiatu.
• Ad 2
  Świadcząc usługi opieki społecznej, Wnioskodawca uważa, że ma prawo na mocy art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b ustawy o VAT, korzystać ze zwolnienia przedmiotowego, w sytuacji gdy będzie obciążał swoich podopiecznych za wykonane usługi w ramach opieki.
• Ad 3
  Wnioskodawca uważa, że na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, możne zastosować zwolnienie przedmiotowe do usługi dzierżawy kompleksu Powiatowi jako dzierżawy nieruchomości o charakterze wyłącznie mieszkalnym.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego w zakresie:

• zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b ustawy – jest nieprawidłowe;
• zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, to – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (...).

Z analizy przywołanego art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym, do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi. Tak więc usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Usługa jest czynnością opodatkowaną – co do zasady – w sytuacji kiedy jest odpłatna. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. świadczenie wzajemne).

Jednakże określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podatnik.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jednocześnie, zgodnie z art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Z przedstawionego – i istotnego w kontekście wątpliwości Wnioskodawcy – opisu sprawy wynika, że Stowarzyszenie wykupi kompleks pałacowo-parkowy, w którym znajduje się Dom Pomocy Społecznej. Następnie Stowarzyszenie wydzierżawi kompleks Powiatowi, a raty dzierżawy w imieniu Powiatu będzie płacić Dom Pomocy Społecznej. Jak wskazuje Wnioskodawca usługą, co do której powzięto wątpliwość jest usługa dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele domu pomocy społecznej. Stowarzyszenie obecnie nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Jednakże ze względu na wysokie opłaty – limit zwolnienia podmiotowego zostanie bardzo szybko przekroczony. Stąd też Wnioskodawca zakłada możliwość/ewentualną konieczność rejestracji do podatku VAT w przypadku braku możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

Wątpliwości Wnioskodawcy przy tak przedstawionym opisie sprawy, dotyczą przede wszystkim wskazania, czy może on na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b i art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy uzyskać zwolnienie od podatku VAT dla świadczenia usług w zakresie dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele domu pomocy społecznej w standardzie bytowym wpisanym do rejestru wojewody.

Jak wskazał Wnioskodawca, kompleks parkowo-pałacowy w którym znajduje się Dom Pomocy Społecznej będzie dzierżawiony Powiatowi. W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

W myśl art. 693 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że – co do zasady – oddanie nieruchomości w dzierżawę stanowi czynność odpłatną i podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy, zwalnia się od podatku usługi pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej oraz usługi określone w przepisach o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, a także dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, na rzecz beneficjenta tej pomocy, wykonywane przez:

1. regionalne ośrodki polityki społecznej, powiatowe centra pomocy rodzinie, ośrodki pomocy społecznej, centra usług społecznych, rodzinne domy pomocy, ośrodki wsparcia i ośrodki interwencji kryzysowej,
2. wpisane do rejestru prowadzonego przez wojewodę:
   • domy pomocy społecznej prowadzone przez podmioty posiadające zezwolenie wojewody,
   • placówki opiekuńczo-wychowawcze i ośrodki adopcyjno-opiekuńcze,
3. placówki specjalistycznego poradnictwa,
4. inne niż wymienione w lit. a-c placówki zapewniające całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku na podstawie zezwolenia wojewody, wpisane do rejestru prowadzonego przez wojewodę,
5. specjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie.
   
   

Stosownie do art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1570, z późn. zm.), pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

W myśl art. 2 ust. 2 ww. ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej i samorządowej, współpracując w tym zakresie, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi.

Jak wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka.

Art. 22 pkt 3 i pkt 4 ustawy o pomocy społecznej stanowi natomiast, że do zadań wojewody należy: wydawanie i cofanie zezwoleń lub zezwoleń warunkowych na prowadzenie domów pomocy społecznej oraz wydawanie i cofanie zezwoleń na prowadzenie placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w tym prowadzonych na podstawie przepisów o działalności gospodarczej a także prowadzenie rejestru domów pomocy społecznej, placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w tym prowadzonych na podstawie przepisów o działalności gospodarczej, placówek zapewniających miejsca noclegowe oraz jednostek specjalistycznego poradnictwa.

Ponadto zgodnie z art. 55 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających, zwanych dalej „mieszkańcami domu”.

Na mocy art. 57 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, domy pomocy społecznej mogą prowadzić, po uzyskaniu zezwolenia wojewody:

1. jednostki samorządu terytorialnego;
2. Kościół Katolicki, inne kościoły, związki wyznaniowe oraz organizacje społeczne, fundacje i stowarzyszenia;
3. inne osoby prawne;
4. osoby fizyczne.
   
   

Zezwolenie na prowadzenie domu pomocy społecznej wydaje wojewoda właściwy ze względu na położenie domu (art. 57 ust. 2 ww. ustawy o pomocy społecznej).

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku jest spełnienie zarówno przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług (usług pomocy społecznej), jak również przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, będącego ściśle określonym podmiotem. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania.

Biorąc pod uwagę treść ww. przepisów na tle przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie będzie możliwe zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b ustawy, ponieważ Wnioskodawca nie jest podmiotem wymienionym w tym przepisie, a świadczona przez niego usługa dzierżawy nie będzie stanowiła usług z zakresu pomocy społecznej, jak również nie będzie stanowić świadczenia usług ściśle z tymi usługami związanymi. W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca bowiem będzie świadczył usługę dzierżawy kompleksu parkowo-pałacowego, w którym znajduje się Dom Pomocy Społecznej na rzecz Powiatu, a nie usługę pomocy na rzecz beneficjenta pomocy społecznej.

Tym samym, Wnioskodawca świadcząc usługę dzierżawy kompleksu parkowo-pałacowego nie będzie mógł zastosować zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b ustawy.

Ponadto, z informacji zawartych w opisie sprawy wynika, że Wnioskodawca działa przy Domu Pomocy Społecznej, na rzecz mieszkańców Domu Pomocy Społecznej pozyskując fundusze w celu urozmaicenia pobytu mieszkańcom, a organizowane imprezy realizują cele poznawcze, rozwijają społecznie, uczą i poprawiają kondycję organizmu.

Tym samym, w kwestii zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b ustawy w zakresie świadczenia usług pomocy społecznej w rozumieniu przepisów ustawy o pomocy społecznej na rzecz mieszkańców domu, należy stwierdzić, że nie będzie możliwe zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu, ponieważ Wnioskodawca nie jest podmiotem wymienionym w ww. przepisie.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. b ustawy należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast, w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla usługi dzierżawy, należy wskazać, że stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy.

Zwolnienie od podatku – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy – usług w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, odzwierciedla zwolnienie przewidziane w art. 135 ust. 1 lit. l) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają od podatku „dzierżawę i wynajem nieruchomości”. Wprowadzając to zwolnienie ustawodawca krajowy wyłączył ze zwolnienia wynajem i dzierżawę nieruchomości na cele inne niż mieszkaniowe, korzystając w ten sposób z uprawnienia określonego w art. 135 ust. 2 zdanie ostatnie powyższej Dyrektywy, pozwalającego państwom członkowskim przewidzieć dodatkowe wyłączenia dotyczące zakresu stosowania zwolnienia z art. 135 ust. 1 lit. l).

Należy przy tym zwrócić uwagę, iż zwolnienie z podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT dla wynajmu/wydzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady ogólnej, jaką jest opodatkowanie sprzedaży określoną stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle i w żadnym razie nie powinno one być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

W przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie ma zatem ocena, czy wydzierżawiona nieruchomość będzie wykorzystywana wyłącznie na cele mieszkaniowe. Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie dzierżawił Powiatowi nieruchomość o charakterze mieszkalnym na cele domu pomocy społecznej. W świetle powyższego przedmiotowa nieruchomość będzie wykorzystywana do prowadzenia domu pomocy społecznej.

Jak wynika z art. 55 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających, zwanych „mieszkańcami domu”.

Z powyższego wynika zatem iż wraz z celem mieszkaniowym domy pomocy społecznej świadczą również innego rodzaju usługi wobec podopiecznych – osób w nim zamieszkujących.

Zatem dzierżawiony budynek, w którym prowadzony jest Dom Pomocy Społecznej nie będzie w istocie przeznaczony wyłącznie na cele mieszkaniowe. W tej sytuacji usługi dzierżawy budynku mieszkalnego na rzecz Powiatu na cele domu pomocy społecznej, nie korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. Do zastosowania ww. zwolnienia nie jest wystarczającym – wbrew opinii Wnioskodawcy – że dzierżawiona nieruchomość ma charakter mieszkalny. Zastosowanie ww. zwolnienia jest bowiem uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących zarówno charakteru wynajmowanej nieruchomości (charakter mieszkalny), jak też dotyczących przeznaczenia wynajmowanej nieruchomości – cel mieszkaniowy, przy czym cel ten musi być wyłączny. Jedynie kumulatywne spełnienie wszystkich wskazanych ww. przepisem warunków skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku.

Powyższe podejście znajduje również potwierdzenie w prawomocnym wyroku WSA w Gliwicach z dnia 7 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 1614/1. W ocenie Sądu „Bez znaczenia dla oceny legalności spornej interpretacji indywidualnej pozostają zarzuty podnoszone na rozprawie w zakresie nie rozpatrzenia formy prawnej – działanie podmiotu w trybie non profit, w jakiej to »D« Sp. z o.o. będzie świadczyć przedmiotowe usługi w dzierżawionym od strony skarżącej budynku mieszkalnym. Skoro ustawodawca w treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie ustanowił warunek objęcia zwolnieniem jedynie najmu, dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym wyłącznie na cele mieszkaniowe, tym samym warunek ten nie został zrealizowany w sprawie. Wnioskodawca dzierżawi bowiem budynek mieszkalny Spółce »D«, która to oprócz realizacji w nim celów mieszkalnych swych podopiecznych, także świadczy w nim usługi w zakresie opieki społecznej, poprzez prowadzenie Domu Opieki Społecznej.”

Tym samym, mając na uwadze powyższe przepisy prawa należy wskazać, że Wnioskodawca do usługi dzierżawy kompleksu pałacowo-parkowego na rzecz Powiatu nie będzie mógł zastosować zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Oceniając stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy również podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności nie dotyczy kwestii prawidłowości wskazanego sposobu postępowania pomiędzy Wnioskodawcą a Powiatem w zakresie prawidłowości sfinansowania zakupu kompleksu parkowo-pałacowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.