Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.610.2020.1.PRM
z 27 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 9 października 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiada dwa obywatelstwa: polskie i niemieckie. Wnioskodawca posiada polski dowód osobisty, PESEL, nie posiada nadanego w Polsce numeru NIP. Wnioskodawca mieszka i pracuje w Niemczech. Nie ma zarejestrowanej żadnej działalności gospodarczej (ani w Polsce, ani w Niemczech).

W sierpniu 2020 r. Wnioskodawca otrzymał w formie darowizny od ojca grunt położony w (…) (woj. (…), gm. (…)). Grunt przeznaczony jest na cele rekreacyjne – jest wydzierżawiany pod domki letniskowe. Wnioskodawca zawarł z dzierżawcami – osobami fizycznymi – umowy dzierżawy gruntu.

Na tej działce Wnioskodawca posiada wydzieloną część z własnym domkiem letniskowym, z którego korzysta za każdym razem gdy przyjeżdża do Polski (przynajmniej kilka razy w roku). Tutaj też Wnioskodawca podejmuje wszystkie czynności związane z zarządzaniem posiadanym gruntem tzn. Wnioskodawca podpisał i będzie podpisywał umowy dzierżawy gruntu, będzie pobierał opłaty z tytułu czynszu dzierżawnego. Tutaj też Wnioskodawca – gdy jest na miejscu – po rozmowach z dzierżawcami podejmuje decyzje dotyczące zagospodarowania części wspólnych, przeprowadzenia napraw czy konserwacji oraz sprawdza czy przestrzegane są zapisy umów dzierżawy.

Wnioskodawca pierwszy przychód z tytułu zawartych umów dzierżawy osiągnie w czerwcu 2021 r. O tym fakcie oraz o wyborze formy opodatkowania (ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%) Wnioskodawca powiadomił (…) Urząd Skarbowy w (…).

Roczny przychód z tytułu dzierżawy gruntu będzie wynosił około 17.000 zł.

Przed osiągnięciem pierwszego przychodu Wnioskodawca chciałby się upewnić, czy może skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Do chwili obecnej Wnioskodawca nie wystąpił do Urzędu Skarbowego o nadanie Numeru Identyfikacji Podatkowej. Nie złożył też zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (pytanie nr 1 wniosku):

Czy Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Może On skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż do tej pory nie osiągnął przychodów z tytułu dzierżawy gruntu a te przychody, które osiągnie nie przekroczą kwoty określonej w ww. artykule tj. kwoty 200.000 zł.

Art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy o VAT mówi, że ze zwolnienia nie mogą korzystać osoby „nieposiadające siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju”. Po konsultacjach telefonicznych z Krajową Informacją Podatkową, Urzędem Skarbowym w (…) oraz na podstawie rozporządzenia wykonawczego Rady UE 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. Wnioskodawca uważa, że to właśnie (…) są miejscem, „w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem”. Zgodnie z tą definicją i uzyskanymi informacjami to (…) są miejscem siedziby działalności a nie niemiecki adres zamieszkania Wnioskodawcy.

Wnioskodawca uważa zatem, że może skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż – na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotne jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Na podstawie art. 28e ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że art. 28e ustawy wprowadza otwarty katalog usług związanych z nieruchomością. Do zakresu tych usług zaliczono nie tylko usługi ściśle dotyczące prac wykonywanych na nieruchomościach, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości. W konsekwencji, wyliczenie usług związanych z nieruchomością wskazane w art. 28e ustawy ma charakter wyłącznie przykładowy.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Stosownie do art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W myśl art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Przy czym na podstawie art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy, zwolnień o których mowa w ust. 1 i 9 nie stosuje się do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zarówno polskie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i dyrektywa 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie definiują wprost pojęć „siedziba działalności gospodarczej”. Jednakże definicja ta została implementowana do polskiego porządku prawnego z dniem 1 lipca 2011 r., kiedy to weszło w życie rozporządzenie 282/2011 ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Należy podkreślić, że przepisy rozporządzenia 282/2011 nie wymagają dodatkowego implementowania do prawa krajowego i stanowią prawo obowiązujące bezpośrednio we wszystkich krajach Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112/WE (art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112/WE odnoszą się do miejsca świadczenia usług na rzecz podatników działających w takim charakterze i osób niebędących podatnikami (odpowiednio). „Odpowiednikiem” art. 44 dyrektywy jest art. 28b ustawy o VAT.) „miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika” jest miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa. W celu ustalenia miejsca, o którym mowa w ust. 1, uwzględnia się miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, adres zarejestrowanej siedziby przedsiębiorstwa, i miejsce posiedzeń zarządu przedsiębiorstwa. W przypadku gdy kryteria te nie pozwalają z całkowitą pewnością określić miejsca siedziby działalności gospodarczej podatnika decydującym kryterium jest miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem (art. 10 ust. 2 rozporządzenia 282/2011).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada obywatelstwo polskie i niemieckie. Wnioskodawca mieszka i pracuje w Niemczech i nie ma prowadzi żadnej zarejestrowanej działalności gospodarczej zarówno na terenie Polski jak i na terenie Niemiec.

W sierpniu 2020 r. Wnioskodawca otrzymał w formie darowizny od ojca grunt położony w miejscowości (…). Grunt przeznaczony jest na cele rekreacyjne. Wnioskodawca zawarł z osobami fizycznymi umowę dzierżawy ww. gruntu pod domki letniskowe.

Na wydzielonej części działki Wnioskodawca posiada własny domek letniskowy, z którego korzysta za każdym razem gdy przyjeżdża do Polski tj. kilka razy do roku.

Wnioskodawca czynności związane z dzierżawą gruntu – podpisanie umowy, pobieranie opłat z tytułu dzierżawy, decyzje dotyczące zagospodarowania terenu oraz decyzje w sprawie napraw czy konserwacji - podjął i będzie podejmował na terenie działki.

Roczny przychód z tytułu dzierżawy przedmiotowego gruntu będzie wynosił ok 17.000 zł. Pierwszy przychód zostanie osiągnięty w czerwcu 2021 r.

Wnioskodawca nie wystąpił jeszcze do Urzędu Skarbowego o nadanie Numeru Identyfikacji Podatkowej, nie dokonał też zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, możliwości korzystania przez Wnioskodawcę zwolnienia od podatku VAT dzierżawy gruntu pod domki letniskowe na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy odnieść się do wyżej przytoczonego przepisu art. 113 ust. 13, w myśl którego zwolnień nie stosuje się do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Należy zauważyć, że zarówno przepisy o podatku od towarów i usług, jak i inne przepisy prawa podatkowego, nie posługują się pojęciem „siedziba” w odniesieniu do osób fizycznych a jedynie w odniesieniu do osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej.

Zgodnie z powyższym, w przypadku osób fizycznych można mówić wyłącznie o miejscu zamieszkania, natomiast pojęcie siedziby związane jest wyłącznie z jednostkami, którym przysługuje osobowość prawna. Dlatego też w przypadku osoby fizycznej miejsce siedziby jest zrównane z miejscem zamieszkania. Należy stwierdzić, że adres zamieszkania dla podatnika będącego osobą fizyczną jest tym, czym adres siedziby dla podatnika będącego osobą prawną lub jednostką organizacyjną niemającej osobowości prawnej, czyli informacją identyfikującą go jako podatnika. Przykładem potwierdzenia powyższej tezy może być druk VAT-R składany przez podmioty rejestrujące się jako podatnicy podatku VAT, w których osoby fizyczne wskazują adres zamieszkania, natomiast osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej – adres siedziby. Potwierdza to również druk CEiDG, zgodnie z którym dokonując rejestracji działalności gospodarczej należy podać adres faktycznego zamieszkania podatnika.

Istota i znaczenie wyłączenia ze zwolnienia opisanego w art. 113 ust. 1 ustawy zostały przytoczone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 2015 r., sygn. III SA/Wa 239/15, w którym to Sąd powołał się na orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-97/09 (Ingrid Schmelz v. Finanzamt Waldviertel). Zgodnie z powyższym wyrokiem „Orzeczenie to zapadło w analogicznym stanie faktycznym, jak stan faktyczny opisany przez Skarżącego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, złożonym w niniejszej sprawie. W stanie faktycznym objętym powołanym orzeczeniem obywatelka Niemiec mająca miejsce zamieszkania w Niemczech chciał skorzystać ze zwolnienia podmiotowego w podatku VAT w Austrii od obrotów uzyskiwanych z wynajmu nieruchomości położonej w Austrii. W tej sprawie ETS potwierdził zasadność odmowy jej zwolnienia w oparciu o przepis krajowy będący odpowiednikiem art. 283 ust. 1 lit. c). Dyrektywy VAT. Trybunał stwierdził, że art. 24 ust. 3 i art. 28i VI Dyrektywy VAT oraz art. 283 ust. 1 lit. c) Dyrektywy VAT z 2006 r., w zakresie, w jakim pozwalają one państwom członkowskim przyznać małym przedsiębiorstwom mającym siedzibę na ich terytorium zwolnienie z VAT łączące się z utratą prawa do odliczenia, lecz wykluczają tę możliwość w przypadku małych przedsiębiorstw mających siedzibę w innych państwach członkowskich, są zgodne z przepisami unijnych traktatów oraz z ogólną zasadą równego traktowania. Jednocześnie stwierdzono, że to ograniczenie nie narusza w żaden sposób swobód traktatowych (w szczególności swobody prowadzenia działalności gospodarczej). Trybunał także wyjaśnił, że ograniczenie zwolnienia podatkowego ustanowione w art. 283 ust. 1 lit. c) Dyrektywy VAT uzasadnione jest tym, że w przypadku, gdy miejsce wykonywania działalności gospodarczej jest położone w innym kraju niż miejsce zamieszkania podatnika utrudnione jest kontrolowanie tej działalności w miejscu jej wykonania. W szczególności utrudniony jest dostęp do informacji o tej działalności oraz do ksiąg służących jej ewidencjonowaniu. W tej sytuacji zachodzi możliwość nadużywania przez podatników prawa do zwolnienia z podatku kosztem budżetu. Te okoliczności ETS uznał za wystarczające do wprowadzenia omawianego ograniczenia zwolnienia od podatku.”

Powyższy pogląd podziela również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. II SA/Wa 1376/15, w którym stwierdza, że „ (…) w przypadku, gdy działalność osoby fizycznej prowadzona jest w innym miejscu, niż miejsce jej zamieszkania, za siedzibę działalności gospodarczej należy uznawać miejsce zamieszkania tej osoby, gdyż to w tym miejscu podejmowane są najważniejsze decyzje osoby fizycznej w zakresie bieżącego kierowania tą działalnością. Podnoszona w uzupełnieniu wniosku okoliczność kilkukrotnych - w skali roku - przyjazdów do Polski w celach związanych z najmem, niczego w tym zakresie nie zmienia. Skarżąca na terenie Polski przebywa sporadycznie, trudno zatem uznać miejsce to za centrum administrowania bieżącą działalnością.”

Zatem zgodnie z przepisami prawa i powołanym orzecznictwem podatnik będący osobą fizyczną, który nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Polski, nie posiada tym samym siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju. W konsekwencji podatnik, który posiada swoje miejsce zamieszkania za granicą, a prowadzi czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, będzie musiał od każdego obrotu odprowadzić podatek VAT.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca – posiadający obywatelstwo polskie i niemieckie - mieszkający i pracujący w Niemczech podpisał z osobami fizycznymi umowy dzierżawy gruntu położonego w miejscowości (…). Grunt przeznaczony jest na cele rekreacyjne. Wnioskodawca wydzierżawił przedmiotowy grunt pod domki letniskowe.

Z uwagi na przedstawiony opis stanu faktycznego i obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawca – osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Niemczech – jest podmiotem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju zrównanej z miejscem zamieszkania zgodnie z ww. regulacjami ustawy o VAT.

W związku z tym należy zauważyć, że art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy wyklucza w omawianej sprawie zastosowanie zwolnienia z podatku VAT określonego w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług i tym samym będzie zobowiązany doliczać podatek VAT do usług dzierżawy gruntu.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie wskazania właściwego dla Wnioskodawcy Urzędu Skarbowego w sprawach podatku VAT (pytanie nr 2 wniosku) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.