Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1.4011.759.2020.1.KK
z 4 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczania dochodów z najmu prywatnego:

• w odniesieniu do pytania oznaczonego we wniosku nr 1 – jest nieprawidłowe,
• w odniesieniu do pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczania dochodów z najmu prywatnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 31 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonała zakupu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu za kwotę 250.000 zł z przeznaczeniem na najem prywatny. Zakup został sfinalizowany z oszczędności we wspólności majątkowej w wysokości 80.000 zł i kredytu w wysokości 170.000 zł. W dniu 25 marca 2020 r. Wnioskodawczyni złożyła w US oświadczenie, iż najem będzie rozliczany na zasadach ogólnych wyłącznie przez jednego współmałżonka (czyli Wnioskodawczynię) dołączając umowę najmu oraz akt notarialny. Mieszkanie zostało wynajęte od 5 marca 2019 r. W dniu 5 marca 2019 r. Wnioskodawczyni zaprowadziła ewidencję środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych z datą oddania lokalu w używanie w pozycjach:

1. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego jako wartość niematerialną i prawną o wartości początkowej 258.124,20 zł (250.000+8.124,20 faktura od notariusza, podatek od czynności cywilno-prawnych, taksy notarialnej, kosztów wypisu aktu i opłaty sądowej) i stawce amortyzacyjnej 2,5%;
2. Inwestycja w obcy środek trwały jako środek trwały na co składa się zakup wyposażenia, tj. lodówko-zamrażarka o wartości 1.250 zł, pralka 890 zł, piekarnik 895 zł, płyta indukcyjna 1.070 zł, uchwyt RTV 150 zł, stół 247,50 zł, 2 krzesła 297 zł uwzględnione jako środek trwały z uwagi na okres użytkowania powyżej 1 roku.

Wyposażenie zostało zakupione przed oddaniem mieszkania w użytkowanie z uwagi na konieczność przystosowania lokalu do wynajęcia i osiągania przychodów. Wyposażenie do ewidencji zostało wprowadzone w dniu oddania do użytku lokalu, tj. 5 marca 2019 r. i jednorazowo zamortyzowane z uwagi na wartość. Umowa najmu podpisana była na okres 5 marca 2019 - 1 marca 2020, jednak dnia 21 stycznia 2020 r. aneksem została rozwiązana z dniem 31 stycznia 2020 r. Od 1 lutego 2020 r. Wnioskodawczyni czyniła starania aby pozyskać nowych najemców (ogłoszenia OLX, media społecznościowe, itp.) aby lokal był wykorzystywany zgodnie z jego przeznaczeniem. Wydatki na media i czynsz musiały być poniesione i zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Lokal w tym okresie nie służył zaspokajaniu własnych potrzeb. Sytuacja związana z COVID-19 bardzo utrudniła pozyskanie nowych lokatorów.

Dnia 11 sierpnia 2020 r. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu zostało przekształcone w odrębną własność i wycofane z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jako wartość niematerialna i prawna. Dnia 21 sierpnia 2020 r. Wnioskodawczyni podpisała umowę na wynajem od 1 września 2020 r. Dnia 1 września 2020 r. lokal został oddany w użytkowanie i wpisany jako środek trwały do ewidencji środków trwałych z wartością początkową stanowiącą wydatki związane z przekształceniem w odrębną własność na podstawie faktury notarialnej oraz wartości spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, która nie została zamortyzowana. W wartości początkowej nie został uwzględniony udział gruntu gdyż nie podlega amortyzacji. Budynek, w którym znajduje się lokal mieszkalny został wybudowany i oddany do użytku w latach 70-tych i był cały czas użytkowany, dlatego Wnioskodawczyni zastosowała indywidualną stawkę amortyzacji 10%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy słuszne było zakwalifikowanie wyposażenia jako inwestycji w obcy środek trwały?
2. Czy w przypadku braku najemców słuszne jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych oraz zaliczeniu w koszty opłat za media i czynsz?
3. Czy po przekształceniu prawidłowym jest dokonanie 10% odpisów amortyzacyjnych?

Ad. 1

Wnioskodawczyni uważa, że tak, gdyż było to przystosowanie do użytku w celu uzyskania przyszłych przychodów.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawczyni słuszne jest działanie, gdyż lokal był przeznaczony tylko na wynajem i mimo chwilowego braku najemców czynione były starania aby ich pozyskać.

Ad 3.

Zdaniem Wnioskodawczyni, możliwe jest zastosowanie 10% stawki amortyzacji, gdyż lokal był wcześniej używany dłużej niż 60 miesięcy i został pierwszy raz wprowadzony do ewidencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w odniesieniu do pytania oznaczonego we wniosku nr 1 oraz prawidłowe w odniesieniu do pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia;

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22f ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 powoływanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
   
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
   
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
   
5. licencje,
   
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
   
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ustawodawca dopuszcza również – w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 10 000 zł – możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym). Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Wyposażenie wynajmowanego mieszkania, którego wartość nie przekracza 10 000 zł – o ile nie zostało zaliczone do środków trwałych – można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, zwane także środkami trwałymi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o rachunkowości”. Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

W myśl art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio ust. 3-5.

Zgodnie z art. 22g ust. 4 tej ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W myśl art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą m.in. słuszności zakwalifikowania wyposażenia jako inwestycji w obcy środek trwały. Przedstawiona wcześniej definicja inwestycji dotyczącej środka trwałego wskazuje na czynności jakie opisują tego rodzaju przedsięwzięcie. W definicji mowa zatem o budowie, montażu lub ulepszeniu. Wszystkie te działania mają na celu albo przystosowanie danego środka trwałego do użytkowania (np. przebudowa lokalu) albo podniesienie jego wartości (np. montaż klimatyzacji w lokalu). Najczęściej zatem są to działania trwale związane ze środkami trwałymi, które powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

Nie można zatem uznać, że wyposażenie lokalu w sprzęty domowe czy meble stanowi inwestycję w obcy środek trwały, gdyż jego wartość nie wpływa na wartość początkową takiej inwestycji. Wymienione we wniosku składniki wyposażenia, skoro jak twierdzi Wnioskodawczyni zostały uznane za środki trwałe i uwzględnione w ewidencji, podlegają amortyzacji, a z uwagi na wartość (niższa niż 10.000 zł) możliwe jest dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

Z okoliczności sprawy wynika również, że od 1 lutego do 1 września 2020 r. nastąpiła przerwa w najmie. Sytuacja związana z COVID-19 bardzo utrudniła pozyskanie nowych lokatorów. Wnioskodawczyni w tym czasie czyniła starania aby pozyskać nowych najemców (ogłoszenia …, media społecznościowe, itp.) w celu wykorzystywania lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem. Lokal w tym okresie nie służył zaspokajaniu własnych potrzeb.

Podkreślenia wymaga, że kwalifikując wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem, można przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzonym najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

O tym, co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonym najmie, decyduje podmiot wynajmujący, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem z tytułu najmu, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Wobec tego stwierdzić należy, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych oraz wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na media i czynsz w okresie, kiedy lokal nie był wynajmowany będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli Wnioskodawczyni udowodni, że czyniła starania dla pozyskania najemcy, czyli nie zrezygnowała z najmu i lokal nie służył zaspokajaniu Jej własnych potrzeb mieszkaniowych.

W opisie sprawy wskazano ponadto, że 11 sierpnia 2020 r. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu zostało przekształcone w odrębną własność i wycofane z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jako wartość niematerialna i prawna. Dnia 1 września 2020 r. lokal został oddany w użytkowanie i wpisany jako środek trwały do ewidencji środków trwałych. Budynek w którym znajduje się lokal mieszkalny został wybudowany i oddany do użytku w latach 70-tych i był cały czas użytkowany.

Jak stanowi art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmieni się tytuł prawny do tego lokalu. Nie będzie on już stanowił wartości niematerialnej i prawnej. W przypadku, gdy podatnik zadecyduje o jego amortyzowaniu, pozyska on środek trwały po raz pierwszy wprowadzony przez niego do ewidencji środków trwałych. Przy czym podatnik może zastosować stawkę indywidualną, pod warunkiem, że wykaże, iż lokal przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Reasumując stwierdzić należy, że w wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo jego własności, u Wnioskodawczyni powstanie nowy składnik majątku stanowiący środek trwały. Słusznie zatem nowo powstały środek trwały wpisany został przez Wnioskodawczynię do ewidencji środków trwałych. Ponieważ lokal ten był wykorzystywany przed nabyciem przez okres ponad 60 miesięcy Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg indywidualnej stawki 10%. Dokonując amortyzacji tego środka trwałego Wnioskodawczyni jest zobowiązana uwzględnić wysokość dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości niematerialnych i prawnych oraz wydatki związane z przekształceniem spółdzielczego prawa w odrębną własność lokalu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała albo drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.