Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.400.2020.1.BS
z 4 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 września 2020 r. (data wpływu 5 października 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy niezamortyzowana część wartości początkowej Znaku Towarowego może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy w sytuacji zaprzestania wykorzystywania Znaku Towarowego w działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2020 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy niezamortyzowana część wartości początkowej Znaku Towarowego może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy w sytuacji zaprzestania wykorzystywania Znaku Towarowego w działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką prawa niemieckiego działającą na terenie Polski poprzez położony oddział. Z racji tego, że to Spółka, a nie jej Oddział jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, to ona występuje jako Wnioskodawca.

Wnioskodawca jest międzynarodowym dostawcą usług tworzenia oprogramowania. W ciągu ostatnich kilku lat, miał miejsce szereg transakcji, w wyniku których Spółka nabyła prawa ochronne do znaku towarowego X (dalej: „Znak Towarowy”) w rozumieniu ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1410 ze zm. – dalej: „ustawa PWP”).

Spółka została właścicielem Znaku Towarowego w konsekwencji poniższych transakcji:

1. 19 listopada 2012 r. N. S.A. (dalej: „N”) nabyła 100% udziałów spółki U. Sp. z o.o. (dalej: „U”) w zamian za akcje wydane ówczesnemu udziałowcowi U. U była właścicielem znaków towarowych (w tym Znaku Towarowego).
2. 13 grudnia 2012 r. N i U zawarły umowę, w ramach której utworzono podatkową grupę kapitałową (dalej: „PGK”). Pierwszym dniem roku podatkowego tak utworzonego PGK był 1 kwietnia 2013 r.
3. 1 października 2013 r. N zawarła umowę sprzedaży znaków towarowych z U i stała się właścicielem m.in. Znaku Towarowego.
4. 28 października 2013 r. N i U sporządziły umowę darowizny, na podstawie której U zobowiązała się przekazać N środki pieniężne o określonej wartości.
5. 30 października doszło do podpisania umowy potrącenia. Na jej mocy, U potrąciła swoje roszczenia wobec N za cenę zakupu znaków towarowych z kwotą darowizny.
6. 30 października 2013 r. N sprzedała wszystkie udziały w U do niepowiązanego podmiotu. Z mocy prawa, PGK została rozwiązana w chwili zbycia udziałów w U.
7. Począwszy od października 2013 r. N wystawiała faktury spółce S. Sp. z o.o. SKA (dalej: „S”) z tytułu opłaty licencyjnej za korzystanie ze Znaku Towarowego.
8. W 2015 r. nastąpiła sprzedaż spółek S oraz N do nowego inwestora w osobie spółki C. Sp. z o.o. („C”).
9. 16 grudnia 2016 r. doszło do połączenia C oraz innej spółki z grupy kapitałowej nowego inwestora, tj. B. Sp. z o.o. poprzez zawiązanie nowej spółki (B. S.A., która później zmieniła nazwę na I. S.A.) w rozumieniu art. 492 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 505 ze zm. – dalej: „KSH”),
   
10. 21 grudnia 2016 r. doszło do połączenia S i N poprzez przejęcie w rozumieniu art. 492 § 1 pkt 1 KSH wskutek którego cały majątek S został przeniesiony na N, a S przestało istnieć.
    
11. W ramach połączenia, N wyemitowała akcje, które zostały objęte, przez I. S.A. – jedynego udziałowca S. N zmieniła nazwę na S S.A. (dalej: „S SA”).
    
12. 23 stycznia 2018 r. doszło do połączenia I. S.A. i S SA poprzez przejęcie w rozumieniu art. 492 § 1 pkt 1 KSH, wskutek którego cały majątek S SA został przeniesiony na I. S.A., a S SA przestała istnieć.
13. 20 grudnia 2019 r. wskutek połączenia transgranicznego Wnioskodawcy (będącego spółką, w której I. S.A. miał 100% udziałów) oraz I. S.A., spółka I. S.A. przestała istnieć. Jej działalność w Polsce jest kontynuowana za pomocą wcześniej utworzonego oddziału zagranicznego przedsiębiorcy – Wnioskodawcy (jako Oddział w Polsce).
    
    

Głównym celem opisanych wyżej restrukturyzacji, w tym połączenia spółek N i S oraz I. S.A. i S SA, było uproszczenie struktury grupy kapitałowej. Zamiar ten wynikał z decyzji zarządczych i strategicznych, mających na celu stopniową unifikację pod jedną marką oferowanych przez grupę usług. Spółki S SA/N, S oraz I. S.A., których następcą prawnym jest Wnioskodawca, w prowadzonej działalności gospodarczej zajmowały się wsparciem w tworzeniu oprogramowania natomiast wszelkie reorganizacje opisane powyżej nie wiązały się ze zmianą rodzaju ich działalności.

Do momentu połączenia obu spółek, N pobierała od S opłaty licencyjne z tytułu korzystania ze Znaku Towarowego i opłaty te stanowiły jej przychód podatkowy. W konsekwencji N amortyzowała Znak Towarowy dla celów podatkowych.

Po wspomnianym wyżej połączeniu N oraz S SA (tj. dawna N) w dalszym ciągu używała Znaku Towarowego w działalności gospodarczej generującej przychody podatkowe i dokonywała podatkowych odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej. Taka sytuacja miała miejsce do stycznia 2018 r. (tj. do połączenia z I. S.A ).

W momencie połączenia, I. S.A. – jako spółka przejmująca – na podstawie tzw. sukcesji generalnej, opisanej w art. 494 KSH, stała się prawnym właścicielem Znaku Towarowego. Spółka kontynuowała dotychczasową działalność gospodarczą polegającą na dostawie usług oprogramowania, jednak robiła to już wyłącznie pod marką I. W konsekwencji, z racji, że marka X została wycofana z rynku, I. S.A. zaprzestała korzystania ze Znaku Towarowego, gdyż utracił on swoją przydatność ekonomiczną. Równocześnie, spółka zaprzestała także jego amortyzacji podatkowej, gdyż koszt wynikający z dalszej amortyzacji Znaku Towarowego nie miałby związku z osiąganymi przez Spółkę przychodami podatkowymi.

Jak wspomniano wyżej, zaniechanie posługiwania się Znakiem Towarowym wynikało ze strategicznej decyzji poprzedników prawnych Wnioskodawcy polegającej na skupieniu całej działalności grupy, do której należy Wnioskodawca pod jedną możliwie najszerzej rozpoznawalną marką, zamiast pod kilkoma mniejszymi (w tym pod marką X, z którą powiązany jest Znak Towarowy). Sam profil działalności Wnioskodawcy nie uległ zmianie.

Należy ponadto nadmienić, że już w grudniu 2016 r. spółka S SA podjęła decyzję o odpisaniu dla celów księgowych nieumorzonej wartości początkowej Znaku Towarowego i usunęła Znak Towarowy z księgowej ewidencji wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „WNiP”) spółki, nie sporządzając przy tym protokołu likwidacyjnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy niezamortyzowana część wartości początkowej Znaku Towarowego może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy w sytuacji zaprzestania wykorzystywania Znaku Towarowego w działalności gospodarczej?
2. Czy, w przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie zawarte w pkt 1, prawo do rozpoznania niezamortyzowanej części wartości początkowej Znaku Towarowego, jako kosztu uzyskania przychodów nastąpiło w rozliczeniu za rok 2018 tj. okres sprawozdawczy, w którym nastąpiło zaprzestanie jego dalszej amortyzacji dla celów podatkowych?
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do rozpoznania niezamortyzowanej części wartości początkowej Znaku Towarowego jako kosztu uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, m.in. nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie PWP. Zgodnie natomiast z art. 121 ustawy PWP, na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne. Nie ulega więc wątpliwości, że prawa ochronne do znaków towarowych w rozumieniu PWP podlegają amortyzacji a odpisy amortyzacyjne z tego tytułu stanowią, co do zasady, koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Wykładając powyższy przepis a contrario należy stwierdzić, że strata w środkach trwałych i wartościach niematerialnych i prawnych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów.

Przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji pojęcia „straty”, o której mowa w art. 16.ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT. W świetle interpretacji organów podatkowych nie ma jednak wątpliwości, że przez „stratę”, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, należy rozumieć również niezamortyzowaną część wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (tak np. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 stycznia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.478.2017.1.MST).

Art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT stanowi, iż wyłączone są z kosztów uzyskania przychodów straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Przepis ten nie wymienia wartości niematerialnych i prawnych, a skoro tak, oznacza to, a contrario, że straty powstałe w wyniku likwidacji wartości niematerialnych i prawnych są kosztem podatkowym niezależnie od tego czy utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności czy nie.

Niezależnie od tego, nawet w przypadku przyjęcia bardziej konserwatywnej wykładni powyższego przepisu (tj. iż przepis ten nakazuje stosować per analogiam ograniczenie do strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych wartości niematerialnych i prawnych), wykładnia ta nie miałaby zastosowania do przedmiotowego stanu faktycznego z racji tego, iż w żadnym momencie nie nastąpiła zmiana rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Wskazane wyżej przepisy nie definiują pojęcia likwidacji, ale w przypadku wartości niematerialnych i prawnych oczywistym jest, że nie wchodzi w grę ich fizyczna likwidacja, ale takie działania, których efekt równoważny jest likwidacji środków trwałych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zaprzestanie wykorzystywania Znaku Towarowego w działalności gospodarczej w związku z wycofaniem danej marki z rynku będzie równoznaczne z jego likwidacją.

Analogiczne podejście w tej sprawie prezentują także organy podatkowe i na tym tle utrwaliła się już długotrwała oraz jednolita praktyka. Zgodnie z nią podatnik może odnieść w ciężar kosztów podatkowych niezamortyzowaną wartość wartości niematerialnej i prawnej, którą zaprzestał wykorzystywać w prowadzonej działalności (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2014 r., Znak: IPPB5/423-100/14-2/AJ).

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do uznania niezamortyzowanej części wartości początkowej Znaku Towarowego jako kosztu uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem, warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo – skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Przepisy ustawy o CIT wskazują, że do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się bowiem odpisy amortyzacyjne, z tytułu zużycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W tym miejscu wskazać należy, że problematyka łączenia spółek została uregulowana w rozdziale 2 w przepisach art. 491 i n. ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1526, z późn. zm.; dalej: „KSH.”).

Zgodnie z art. 5161 KSH, połączenie transgraniczne spółek kapitałowych podlega przepisom rozdziału 2, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Prawa i obowiązki następców prawnych reguluje także ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.).

Wskazać należy, że zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie regulują przepisy zawarte w art. 93-93e Ordynacji podatkowej. W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

W myśl art. 93 § 1 Ordynacji Podatkowej, osoba zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

1. osób prawnych,
2. osobowych spółek handlowych,
3. osobowych i kapitałowych spółek handlowych

-wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

Stosownie do treści art. 93 § 2 Ordynacji podatkowej, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

1. innej osoby prawnej (osób prawnych);
2. osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).
   
   

Mając na względzie treść przytoczonych wyżej przepisów, należy stwierdzić, że sukcesja podatkowa obejmuje, co do zasady, wszelkie podatkowe konsekwencje zdarzeń prawnych, które zaistniały w spółce przejmowanej do dnia połączenia. W szczególności, zakres sukcesji obejmuje prawa i obowiązki poprzednika prawnego jako podatnika, płatnika i inkasenta. W wyniku sukcesji prawnopodatkowej spółka przejmująca wstępuje we wszelkie stosunki prawne (prawa i obowiązki) spółki przejmowanej, ze skutkiem takim, jakby to sukcesor prawny (tj. spółka przejmująca) od początku był ich stroną.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że w ciągu ostatnich kilku lat, miał miejsce szereg transakcji, w wyniku których Wnioskodawca nabył prawa ochronne do znaku towarowego X w rozumieniu ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej.

Spółka została właścicielem Znaku Towarowego w konsekwencji poniższych transakcji:

1. 19 listopada 2012 r. N. S.A. (dalej: „N”) nabyła 100% udziałów spółki U. Sp. z o.o. (dalej: „U”) w zamian za akcje wydane ówczesnemu udziałowcowi U. U była właścicielem znaków towarowych (w tym Znaku Towarowego).
2. 13 grudnia 2012 r. N i U zawarły umowę, w ramach której utworzono podatkową grupę kapitałową (dalej: „PGK”). Pierwszym dniem roku podatkowego tak utworzonego PGK był 1 kwietnia 2013 r.
3. 1 października 2013 r. N zawarła umowę sprzedaży znaków towarowych z U i stała się właścicielem m.in. Znaku Towarowego.
4. 28 października 2013 r. N i U sporządziły umowę darowizny, na podstawie której U zobowiązała się przekazać N środki pieniężne o określonej wartości.
5. 30 października doszło do podpisania umowy potrącenia. Na jej mocy, U potrąciła swoje roszczenia wobec N za cenę zakupu znaków towarowych z kwotą darowizny.
6. 30 października 2013 r. N sprzedała wszystkie udziały w U do niepowiązanego podmiotu. Z mocy prawa, PGK została rozwiązana w chwili zbycia udziałów w U.
7. Począwszy od października 2013 r. N wystawiała faktury spółce S. Sp. z o.o. SKA (dalej: „S”) z tytułu opłaty licencyjnej za korzystanie ze Znaku Towarowego.
8. W 2015 r. nastąpiła sprzedaż spółek S oraz N do nowego inwestora w osobie spółki C. Sp. z o.o. („C”).
9. 16 grudnia 2016 r. doszło do połączenia C oraz innej spółki z grupy kapitałowej nowego inwestora, tj. B. Sp. z o.o. poprzez zawiązanie nowej spółki (B. S.A., która później zmieniła nazwę na I. S.A.) w rozumieniu art. 492 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 505 ze zm. – dalej: „KSH”),
   
10. 21 grudnia 2016 r. doszło do połączenia S i N poprzez przejęcie w rozumieniu art. 492 § 1 pkt 1 KSH wskutek którego cały majątek S został przeniesiony na N, a S przestało istnieć.
    
11. W ramach połączenia, N wyemitowała akcje, które zostały objęte, przez I. S.A. – jedynego udziałowca S. N zmieniła nazwę na S S.A. (dalej: „S SA”).
    
12. 23 stycznia 2018 r. doszło do połączenia I. S.A. i S SA poprzez przejęcie w rozumieniu art. 492 § 1 pkt 1 KSH, wskutek którego cały majątek S SA został przeniesiony na I. S.A., a S SA przestała istnieć.
13. 20 grudnia 2019 r. wskutek połączenia transgranicznego Wnioskodawcy (będącego spółką, w której I. S.A. miał 100% udziałów) oraz I. S.A., spółka I. S.A. przestała istnieć. Jej działalność w Polsce jest kontynuowana za pomocą wcześniej utworzonego oddziału zagranicznego przedsiębiorcy – Wnioskodawcy (jako Oddział w Oddział w Polsce).
    
    

Głównym celem opisanych wyżej restrukturyzacji, w tym połączenia spółek N i S oraz I. S.A. i S SA, było uproszczenie struktury grupy kapitałowej. Zamiar ten wynikał z decyzji zarządczych i strategicznych, mających na celu stopniową unifikację pod jedną marką oferowanych przez grupę usług. Spółki S SA/N, S oraz I. S.A., których następcą prawnym jest Wnioskodawca, w prowadzonej działalności gospodarczej zajmowały się wsparciem w tworzeniu oprogramowania natomiast wszelkie reorganizacje opisane powyżej nie wiązały się ze zmianą rodzaju ich działalności.

Do momentu połączenia obu spółek, N pobierała od S opłaty licencyjne z tytułu korzystania ze Znaku Towarowego i opłaty te stanowiły jej przychód podatkowy. W konsekwencji N amortyzowała Znak Towarowy dla celów podatkowych.

Po wspomnianym wyżej połączeniu N oraz S SA (tj. dawna N) w dalszym ciągu używała Znaku Towarowego w działalności gospodarczej generującej przychody podatkowe i dokonywała podatkowych odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej. Taka sytuacja miała miejsce do stycznia 2018 r. (tj. do połączenia z I. S.A ).

W momencie połączenia, I. S.A. – jako spółka przejmująca – na podstawie tzw. sukcesji generalnej, opisanej w art. 494 KSH, stała się prawnym właścicielem Znaku Towarowego. Spółka kontynuowała dotychczasową działalność gospodarczą polegającą na dostawie usług oprogramowania, jednak robiła to już wyłącznie pod marką I. W konsekwencji, z racji, że marka X została wycofana z rynku, I. S.A. zaprzestała korzystania ze Znaku Towarowego, gdyż utracił on swoją przydatność ekonomiczną. Równocześnie, spółka zaprzestała także jego amortyzacji podatkowej, gdyż koszt wynikający z dalszej amortyzacji Znaku Towarowego nie miałby związku z osiąganymi przez Spółkę przychodami podatkowymi.

Jak wspomniano wyżej, zaniechanie posługiwania się Znakiem Towarowym wynikało ze strategicznej decyzji poprzedników prawnych Wnioskodawcy polegającej na skupieniu całej działalności grupy, do której należy Wnioskodawca pod jedną możliwie najszerzej rozpoznawalną marką, zamiast pod kilkoma mniejszymi (w tym pod marką X, z którą powiązany jest Znak Towarowy). Sam profil działalności Wnioskodawcy nie uległ zmianie.

Należy ponadto nadmienić, że już w grudniu 2016 r. spółka S SA podjęła decyzję o odpisaniu dla celów księgowych nieumorzonej wartości początkowej Znaku Towarowego i usunęła Znak Towarowy z księgowej ewidencji wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „WNiP”) spółki, nie sporządzając przy tym protokołu likwidacyjnego.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy niezamortyzowana część wartości początkowej Znaku Towarowego może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy w sytuacji zaprzestania wykorzystywania Znaku Towarowego w działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że skoro z wniosku wynika, że S S.A. wykorzystywała Znak Towarowy X i amortyzowała go do dnia połączenia z I. S.A. tj. do 23 stycznia 2018 r., natomiast I. S.A. jako spółka przejmująca, która na podstawie tzw. sukcesji generalnej, stała się prawnym właścicielem Znaku Towarowego w momencie połączenia, tj. w 2018 r. zaprzestała wykorzystywać Znak Towarowy X ponieważ marka X została wycofana z rynku (a więc stracił on przydatność gospodarczą) i nie był już wykorzystywany w działalności I. S.A., równocześnie I. S.A. zaprzestała także jego amortyzacji podatkowej, to zgodzić się należy z twierdzeniem Wnioskodawcy, że zaprzestanie wykorzystywania Znaku w działalności gospodarczej w związku z wycofaniem danej marki z rynku będzie równoznaczne z jego likwidacją. Ponadto jak wynika z wniosku, do połączenia Wnioskodawcy ze spółką I. S.A. doszło w 2019 r. Skoro zatem do likwidacji wartości niematerialnej i prawnej (Znaku towarowego X) doszło w 2018 r., natomiast połączenie Wnioskodawcy ze spółką I. S.A. nastąpiło dopiero w 2019 r., to Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości niematerialnej i prawnej w postaci Znaku Towarowego X ponieważ w momencie likwidacji Znaku tj. w 2018 r. nie był sukcesorem praw do Znaku Towarowego X.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy niezamortyzowana część wartości początkowej Znaku Towarowego może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy w sytuacji zaprzestania wykorzystywania Znaku Towarowego w działalności gospodarczej należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie, tut. Organ wskazuje, że w związku z uznaniem za nieprawidłowe stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1, bezprzedmiotowe stało się rozstrzyganie w kwestii dotyczących pytania oznaczonego we wniosku Nr 2.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.