2020.12.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-2.4012.746.2020.1.JSZ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.746.2020.1.JSZ
z 7 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2020 r. (data wpływu 27 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT dokonanej transakcji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT dokonanej transakcji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

„…”sp. j. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji dzianin oraz szycia odzieży.

Podczas targów branżowych w … pt. „…”, na których Spółka była wystawcą, przedstawiciele Spółki nawiązali kontakt z osobą, która podawała się za działającą w imieniu spółki z Włoch, będącej uznanym producentem i dystrybutorem hurtowym tkanin. Spółka włoska reprezentowana przez tę osobę była rzekomo zainteresowana nabyciem produktów wytwarzanych przez Spółkę, tj. dzianiny bawełnianej.

Na podstawie prowadzonej korespondencji mailowej oraz telefonicznej z osobą poznaną w trakcie targów, która miała reprezentować spółkę włoską, strony ustaliły warunki przyszłej transakcji, która miała polegać na sprzedaży dzianiny bawełnianej na rzecz spółki włoskiej. Strony ustaliły, że płatność za dostawę towarów zostanie dokonana w terminie 60 dni po dokonaniu dostawy. Dla zabezpieczenia interesów Spółki płatność miała zostać objęta ubezpieczeniem należności handlowych oferowanym przez jedno z towarzystw ubezpieczeniowych. Spółka ubezpieczyła więc należności handlowe od włoskiej spółki w towarzystwie, które pozytywnie oceniło wiarygodność finansową włoskiej spółki, i uiszczała składki należne z tego tytułu.

Warunki zamówienia, tj. warunki płatności, rodzaj i ilość towaru, warunki transportu, termin realizacji zostały potwierdzone ostemplowanym oraz podpisanym potwierdzeniem zamówienia, które zostało przesłane w formie skanu z adresu e-mail osoby podającej się za reprezentanta spółki z Włoch. Na zamówieniu widoczna była pieczęć podmiotu zamawiającego tj. spółki z Włoch oraz parafa.

Zgodnie z ustaleniami transport towaru do Włoch leżał po stronie Spółki i został on dokonany przez wynajętą firmę przewozową. Towar został dostarczony w trzech transportach na adres wskazany przez osobę powołującą się za reprezentanta spółki włoskiej. Pod wskazanym adresem towar został odebrany, odbiór został potwierdzony podpisem oraz pieczęcią nabywcy na dokumencie CMR, jak również na pisemnym oświadczeniu o odbiorze towaru.

W międzyczasie rzekomy reprezentant spółki z Włoch zapowiedział się z wizytą w siedzibie Spółki w Polsce, żeby omówić warunki dalszej współpracy, ponieważ spółka włoska miała być zadowolona z jakości towaru oraz warunków dostaw dzianiny oferowanych dotąd przez Spółkę. Spotkanie zostało wyznaczone na sierpień 2020 r.

Następnie, w związku z opóźnieniem w płatności za zamówienie Spółka podjęła próbę kontaktu z reprezentantem nabywcy, który do tej pory kontaktował się ze Spółką, jak również był obecny podczas nawiązywania kontaktów ze Spółką oraz umawiał spotkanie z nią. W związku z niemożnością skontaktowania się z tą osobą oraz podejrzeniem, czy Spółka nie padła ofiarą oszustwa, Wnioskodawca skontaktował się z włoską spółką, którą osoba ta miała reprezentować. W wyniku przeprowadzonych rozmów telefonicznych, jak również korespondencji prowadzonej w związku z wystawionym przez Spółkę wezwaniem do zapłaty, włoski podmiot poinformował Wnioskodawcę, że osoba taka nigdy nie reprezentowała tego podmiotu, podmiot ten nigdy nie kupił żadnego towaru od Wnioskodawcy, jak również nie otrzymał faktur za zakup towaru od Spółki, w związku z czym nie jest zobowiązany do ich zapłaty.

W wyniku powyższych okoliczności Spółka złożyła zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa do Prokuratury Rejonowej …, tj. m.in. oszustwa oraz kradzieży lub przywłaszczenia.

Spółka nigdy nie otrzymała zapłaty za towar, jak również nie udało jej się odzyskać towaru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym doszło do dostawy towarów opodatkowanej VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
Eksport towarów;
Import towarów na terytorium kraju;
Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W art. 7 ust. 1 ustawy o VAT zostało wskazane, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednocześnie na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W ocenie Spółki kradzież towaru nie jest czynnością opodatkowaną VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ Spółka jako właściciel towarów nie dokonała przeniesienia prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel na podmiot, który ten towar ukradł. Wręcz przeciwnie, na skutek nielegalnego działania osoby podszywającej się pod włoską spółkę, Wnioskodawca zostaje pozbawiony prawa do dysponowania towarem. Spółka nie uzyskała z tego tytułu ani zapłaty, ani też nie może tego towaru sprzedać, gdyż nie wrócił on do Spółki.

W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy przedmiotowe zdarzenie, polegające na dostarczeniu towaru do miejsca, w którym zostały de facto skradzione, nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT w związku z tym, że nie doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Pogląd, według którego kradzież nie stanowi dostawy towarów i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, został potwierdzony w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 14 lipca 2005 r., sygn. C-435/03, w którym stwierdzono, że: „Natomiast – jak słusznie zauważyła Komisja – tego rodzaju rozumowania nie można zastosować do kradzieży jako takiej, która sama w sobie nie stanowi zdarzenia podatkowego. Tym bardziej nie uzasadnia ona obciążenia podmiotu poszkodowanego z powodu kradzieży konsekwencjami późniejszego wprowadzenia do obrotu skradzionych towarów – nawet jeśli jest ono prawdopodobne – jako że nie jest on tym, kto faktycznie dokonuje przywozu lub dostawy tych towarów. Ponadto jeśli w imię zasady neutralności podatkowej potraktować kradzież jako czynność powodującą powstanie obowiązku podatkowego, niezależnie od tego, czy przywóz lub import rzeczywiście nastąpiły – a co za tym idzie w braku dającego się zidentyfikować świadczenia wzajemnego – podstawa opodatkowania miałaby charakter czysto fikcyjny. Dlatego też w odpowiedzi na pierwsze, drugie i trzecie pytanie należy stwierdzić, że kradzież towarów nie stanowi dostawy towarów dokonanej odpłatnie w rozumieniu art. 2 dyrektywy i w związku z tym nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Okoliczność, że wyroby te, tak jak te w postępowaniu krajowym, objęte są podatkiem akcyzowym, nie ma wpływu na powyższy wniosek”.

Wyrok TSUE stanowi interpretację przepisów o VAT, która jest wiążąca dla krajowych sądów oraz organów podatkowych.

Powyższy pogląd znajduje odzwierciedlenie w wyrokach wydawanych przez polskie sądy administracyjne, przykładowo w wyroku WSA w Lublinie z 26 czerwca 2019 r.. sygn. I SA/Lu 201/19, stwierdzono, że:

„Z perspektywy ustawy o VAT i jej unijnego kontekstu nie jest istotne jak bezprawne działanie "nabywcy" nazywa prawo karne (kradzieżą czy oszustwem). Natomiast zasadnicze znaczenie należy przypisać wspólnemu mianownikowi obu porównywanych sytuacji, który sprowadza się do przestępczego działania "nabywcy", prowadzącego do uzyskania składnika czy składników majątkowych ze szkodą dla przedsiębiorcy. Ten wspólny mianownik – na gruncie VAT – zobowiązuje do jednakowego traktowania bezprawnego zabrania cudzej rzeczy w celu przywłaszczenia, jak i bezprawnego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzenia innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Prowadzi to do wniosku, że tak jak kradzież towarów nie stanowi czynności opodatkowanej VAT dla okradzionego przedsiębiorcy, tak też nie jest czynnością opodatkowaną VAT wydanie przez przedsiębiorcę towarów w efekcie wykorzystania podrobionych, przerobionych dokumentów przez osobę ukrywającą tożsamość, podającą się za kogoś innego, działającą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bo bez zapłaty za towar”.

Spółka zwraca również uwagę, na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. III SA/Wa 1123/12, w którym sąd stwierdza, iż:

„kradzież towaru nie może być uznana za odpłatną dostawę towarów. W przypadku kradzieży właściciel zostaje bowiem pozbawiony faktycznego władztwa nad rzeczą, przy czym nie pozbawia go to przysługujących mu praw do rzeczy. Fakt kradzieży nie zmienia więc tego, że wciąż ta sama osoba, tj. tylko właściciel, może skutecznie przenosić prawo do rzeczy. W przypadku kradzieży nie następuje zatem konieczny dla uznania danej czynności za dostawę towaru element przejścia prawa do skutecznego rozporządzania rzeczą w ramach uprawnień właścicielskich. Konstruując definicję dostawy towarów, ustawodawca posłużył się zwrotem rozporządzanie towarem jak właścicielu, co wskazuje, że definicję tę należy rozumieć szerzej niż »przeniesienie własności« w rozumieniu prawa cywilnego, a więc przy klasyfikacji danego zdarzenia gospodarczego należy przeanalizować, czy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad towarem w taki sposób, że nabywca może nią rozporządzać jak właściciel (takie stanowisko zajął WSA w Łodzi w wyroku z dnia 25 marca 2009 r. sygn. I SA/Łd 1521/08). Zauważyć także należy, iż w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (por. m.in. wyrok z dnia 14 lipca 2005 roku. C-435/03) podkreśla się jednocześnie, że kradzież towarów nie wiąże się z charakterystycznym dla odpłatnej dostawy towarów świadczeniem wzajemnym. Kradzież nie mieści się w pojęciu świadczenia wzajemnego, ponieważ z natury świadczenia tego typu wynika, iż dostawca w zamian za przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel oczekuje z drugiej strony wynagrodzenia. Jak wskazano wyżej, w przypadku kradzieży nie dochodzi po pierwsze do przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą. Skoro więc kradzież jest niezależna od woli i działań właściciela rzeczy, tym samym trudno więc mówić o wynagrodzeniu za świadczenie, do którego w istocie nie dochodzi. Po drugie osoba, która dokonuje kradzieży działa w zamiarze uzyskania władztwa nad rzeczą bez konieczności ponoszenia jakichkolwiek obciążeń z tego tytułu, w tym świadczeń wzajemnych”.

Należy zatem uznać, że w przypadku oszustwa, którego skutkiem była kradzież towaru należącego do Spółki nie doszło do dostawy towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.

W ocenie Spółki przepisy ustawy o VAT nie pozwalają na „karanie” podmiotu, który działając w dobrej wierze został oszukany i okradziony przez podmiot, który podszywał się pod realnie działającą firmę. Spółka została oszukana, mimo że wykazała się należytą starannością w kontaktach z osobą, która miała rzekomo reprezentować włoską Spółkę. Spółka miała osobisty kontakt z tą osobą, prowadziła z nim korespondencję mailową, rozmawiała z nim telefonicznie. Przed podjęciem współpracy zostały szczegółowo ustalone warunki handlowe, zostały one podpisane przez tą osobę, zamówienia na towar również miały formę pisemną ze stemplem i podpisem zamawiającego. Należności za towar zostały ubezpieczone. Towar został dostarczony pod adres wskazany przez podmiot. Nic na całym etapie współpracy nie wskazywało, że Spółka mogła paść ofiarą oszustwa, aż do momentu opóźnienia z płatnością. Spółka nie może być teraz drugi raz niejako ukarana poprzez nałożenie na nią obowiązku uiszczenia VAT z tytułu kradzieży jej towaru.

W związku z powyższym w ocenie Spółki w przypadku przedmiotowego zdarzenia nie doszło do dostawy towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym podkreślić, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”, lecz jako własność ekonomiczną. Własność ekonomiczna to sytuacja, w której – z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym – należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Przy czym, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Zatem gdy następuje wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w wyniku dokonania dostawy towarów z ustalonym nabywcą, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, co do zasady zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z okoliczności sprawy wynika, że podczas targów branżowych, na których Spółka była wystawcą, przedstawiciele Spółki nawiązali kontakt z osobą, która podawała się za działającą w imieniu spółki z Włoch, będącej uznanym producentem i dystrybutorem hurtowym tkanin. Spółka włoska reprezentowana przez tę osobę była rzekomo zainteresowana nabyciem produktów wytwarzanych przez Spółkę, tj. dzianiny bawełnianej. Na podstawie prowadzonej korespondencji mailowej oraz telefonicznej z osobą poznaną w trakcie targów, która miała reprezentować spółkę włoską, strony ustaliły warunki przyszłej transakcji, która miała polegać na sprzedaży dzianiny bawełnianej na rzecz spółki włoskiej. Warunki zamówienia, tj. warunki płatności, rodzaj i ilość towaru, warunki transportu, termin realizacji zostały potwierdzone ostemplowanym oraz podpisanym potwierdzeniem zamówienia, które zostało przesłane w formie skanu z adresu e-mail osoby podającej się za reprezentanta spółki z Włoch. Na zamówieniu widoczna była pieczęć podmiotu zamawiającego tj. spółki z Włoch oraz parafa. Zgodnie z ustaleniami transport towaru do Włoch leżał po stronie Spółki i został on dokonany przez wynajętą firmę przewozową. Towar został dostarczony w trzech transportach na adres wskazany przez osobę powołującą się za reprezentanta spółki włoskiej. Pod wskazanym adresem towar został odebrany, odbiór został potwierdzony podpisem oraz pieczęcią nabywcy na dokumencie CMR, jak również na pisemnym oświadczeniu o odbiorze towaru.

Odnosząc się do kwestii objętej zakresem zadanego pytania, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonał dostawy towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy. Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika bowiem, że została zrealizowana dostawa towarów, w ramach której nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Co prawda dostawa ta nastąpiła na rzecz innego podmiotu niż wskazują na to warunki zamówienia, jednak nie zmienia to faktu, że dostawa miała miejsce. Okoliczność, że Wnioskodawca nie otrzymał za dokonaną dostawę zapłaty, gdyż osoba zamawiająca towar podszyła się pod firmę, która zamówienia nie dokonała, nie wpływa na opodatkowanie samej czynności. Ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania czynności od otrzymania zapłaty. Zatem należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie miała miejsce dostawa towarów, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ponadto wskazać należy, że ujawnienie okoliczności, że Wnioskodawca padł ofiarą wyłudzenia towaru miało miejsce dopiero po dokonaniu transakcji. Natomiast zdarzenie gospodarcze, jakim jest dostawa towarów, faktycznie zaistniało. Wnioskodawca realizując opisane dostawy nie dokonał czynności niepożądanej z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego. Tym samym dokonanej transakcji nie można uznać za czynność niebędącą przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w okolicznościach niniejszej miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy, a tym samym przedmiotowa transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na postawie art. 5 ust. 1 pkt 5 oraz art. 7 ust. 1 ustawy. Z opisanego stanu faktycznego wynika bowiem, że została zrealizowana transakcja dostawy towarów, w ramach której nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, w szczególności dotyczące wysokość stawki podatku VAT dla przedmiotowej dostawy, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Należy podkreślić również, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku orzeczenia, bowiem stanowią one rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroku zamyka się w obrębie sprawy, w której została wydana.

Ponadto nawiązując do przywołanego we wniosku orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-435/03, na którym Wnioskodawca oparł swoje stanowisko, tut. Organ zauważa, że odnosi się ono do okoliczności odmiennych od stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Wyrok w sprawie C-435/03 dotyczył kwestii uznania kradzieży towarów dokonanej na terytorium składu podatkowego za czynność niepodlegającą opodatkowaniu. Natomiast w niniejszej interpretacji przedmiotem rozstrzygnięcia nie jest, przypadek kradzieży towarów, ale ustalenie, czy dokonane przez Wnioskodawcę transakcje stanowią dostawę towarów w sytuacji, gdy Wnioskodawca podejrzewa, że padł ofiarą oszustwa (wyłudzenia towaru).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin