2020.12.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4016.1.2020.1.MBD
z 9 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 października 2020 r. (data wpływu 28 października 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku zawierania umów Leasingu konsumenckiego z Konsumentami na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku zawierania umów Leasingu konsumenckiego z Konsumentami na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką utworzoną zgodnie z polskim prawem oraz będącą zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce. Spółka należy do międzynarodowej Grupy, w skład której wchodzą m.in. podmioty oferujące samochody użytkowe.

Przedmiotem działalności Spółki jest przede wszystkim udzielanie przedsiębiorcom finansowania zakupu samochodów marek (…) na podstawie umów leasingu (tj. umów zdefiniowanych w art. 709(1) ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm., dalej: „KC”)), umów najmu, umów dzierżawy bądź umów podobnych, a także na podstawie oferowanych pożyczek.

W ramach prowadzonej działalności w zakresie leasingu oraz najmu samochodów Spółka kupuje pojazdy samochodowe od dealerów samochodowych w celu oddania ich podmiotom trzecim do odpłatnego korzystania na podstawie zawartej umowy.

Opisane wyżej usługi świadczone są obecnie wyłącznie na rzecz przedsiębiorców.

Jednocześnie, Spółka rozważa wprowadzenie do swojej oferty produktu leasingu konsumenckiego, tzn. Spółka rozważa zawieranie umów zdefiniowanych w art. 709(1) KC, polegających na przekazaniu przez Spółkę na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub działających bez bezpośredniego związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą lub zawodową (dalej: „Konsumenci”) pojazdów samochodowych do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony (dalej: „Leasing Konsumencki”). Spółka będzie oferowała Konsumentom również inne usługi towarzyszące Leasingowi Konsumenckiemu, takie jak m.in. ubezpieczenie przedmiotu umowy Leasingu konsumenckiego, pakiety serwisowe etc.

Wnioskodawca wprowadzi kilka wariantów w zakresie własności pojazdów po zakończeniu okresu na jaki będą udostępniane Konsumentom na podstawie umów Leasingu Konsumenckiego, które polegać będą na:

Zwrocie przedmiotu umowy Leasingu Konsumenckiego Wnioskodawcy;
Udostępnianiu przedmiotu umowy Leasingu Konsumenckiego temu samemu Konsumentowi na kolejny oznaczony okres używania;
Możliwości zakupu przedmiotu umowy Leasingu Konsumenckiego przez Konsumenta.

W przypadku oferowanego przez Spółkę Leasingu Konsumenckiego na Konsumenta nie zostanie nałożony obowiązek wykupu przedmiotu leasingu po upływie okresu, na jaki będzie zawarta umowa. Umowy Leasingu Konsumenckiego nie będą też zawierały postanowień w zakresie automatycznego przeniesienia prawa własności przedmiotu leasingu bez dodatkowego świadczenia na rzecz Konsumenta. Wnioskodawca nie będzie również zawierał osobnych umów z Konsumentami, na podstawie których byliby oni zobowiązani do nabycia przedmiotu umowy Leasingu Konsumenckiego, w zależności od żądania Wnioskodawcy. Umowy Leasingu Konsumenckiego nie będą zawierać również postanowień zgodnie z którymi brak wykonania opcji wykupu przedmiotu leasingu przez Konsumentów wiązałby się z karami umownymi (lub innymi opłatami) skutkującymi tym, że Konsumenci byliby w istocie zobowiązani do wykupu przedmiotu umowy Leasingu Konsumenckiego.

Spółka nie posiada statusu banku krajowego, oddziału banku zagranicznego, oddziału instytucji kredytowej, spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, krajowego zakładu ubezpieczeń, krajowego zakładu reasekuracji, oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji, oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji w rozumieniu art. 4 pkt 1-8 ustawy z 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (t.j. Dz.U. z 2019 poz. 1836, dalej: „Ustawa PIF”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku zawierania umów Leasingu konsumenckiego z Konsumentami na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zawierania umów Leasingu konsumenckiego z Konsumentami na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z 15 stycznia 2016 r. ustawy PIF, podatnikami tego podatku są m.in. instytucje pożyczkowe zdefiniowane w art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2019 poz. 1083, dalej: „ustawa o kredycie konsumenckim”).

Zatem, dla ustalenia czy Spółka jest instytucją pożyczkową, a tym samym podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, kluczowe jest określenie jej statusu na gruncie przepisów ustawy o kredycie konsumenckim.

Zgodnie z art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, przez instytucję pożyczkową należy rozumieć kredytodawcę innego niż:

bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. z 2018 r. poz. 2187, 2243 i 2354 oraz z 2019 r. poz. 326, 730 i 875),
spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.

Ponadto art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że kredytodawcą jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów KC, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Przez konsumenta, zgodnie z art. 5 pkt 1 ustawy o kredycie konsumenckim w związku z art. 22(1) KC, należy rozumieć osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Ponadto, przez umowę kredytu konsumenckiego rozumie się w szczególności umowę o kredyt niezabezpieczony hipoteką, który jest przeznaczony na remont domu albo lokalu mieszkalnego, w tym również w wysokości większej niż 255 500 zł lub równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska (art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim).

Ustawa o kredycie konsumenckim, zawiera również katalog umów, które w szczególności uważa się za umowy o kredyt konsumencki. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim są nimi:

umowa pożyczki;
umowa kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego;
umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia;
umowa o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia;
umowa o kredyt odnawialny.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim, za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, przepisów tej ustawy nie stosuje się do umów leasingu, jeżeli umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta.

Ponadto, zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ustawę tę stosuje się do umów leasingu i najmu, jeżeli umowa odrębna od tych umów przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy, uzależniając go od żądania kredytodawcy.

Mając powyższe na uwadze, umowa leasingu może być uznana za umowę kredytu konsumenckiego w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim tylko wówczas, gdy umowa leasingu (lub odrębna umowa) przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu leasingu przez konsumenta (leasingobiorcę) - na podstawie postanowień umowy albo uzależniając ten obowiązek od żądania leasingodawcy.

Mając na uwadze wskazane regulacje, w celu kwalifikacji danego podmiotu do kategorii instytucji pożyczkowej w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, konieczne jest łączne spełnienie następujących warunków:

i. podmiot taki musi być przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego;

ii. w zakresie działalności gospodarczej lub zawodowej takiego podmiotu jest udzielanie konsumentom kredytów bądź też udzielanie przyrzeczenia udzielenia takich kredytów;

iii. podmiot ten nie jest bankiem lub innym podmiotem wskazanym w wyłączeniu zawartym w art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim;

iv. udzielane w ramach działalności gospodarczej lub zawodowej kredyty mieszczą się w kategorii objętej przepisami ustawy o kredycie konsumenckim, tym samym w szczególności nie podlegają wyłączeniom wskazanym w art. 4 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim.

Wnioskodawca zauważa, że zakres podmiotowy dla celów podatku od niektórych instytucji finansowych, został doprecyzowany w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z 3 marca 2016 r. (nr PK1.8201.1.2016), zgodnie z którą przez instytucję pożyczkową na potrzeby podatku od niektórych instytucji finansowych, należy rozumieć podmiot, którego forma prawna i zasady funkcjonowania są regulowane ustawą o kredycie konsumenckim. Oznacza to tym samym, że podatnikami powinny być wyłącznie instytucje pożyczkowe sensu stricto.

Przenosząc powyższe na grunt przedstawionego zdarzenia przyszłego należy wskazać, że Wnioskodawca nie będzie mógł być uznany za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek kwalifikujących go do kategorii instytucji pożyczkowej w rozumieniu przepisów ustawy o kredycie konsumenckim, gdyż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i planowanego rozszerzenia swoich usług Wnioskodawca:

będzie zawierał umowy leasingu z Konsumentami (Leasing konsumencki), w ramach których na Konsumenta nie zostanie nałożony obowiązek wykupu przedmiotu leasingu po upływie okresu na jaki będzie zawarta umowa;
będzie zawierał umowy leasingu z Konsumentami (Leasing konsumencki), które nie będą zawierały postanowień w zakresie automatycznego przeniesienia prawa własności przedmiotu leasingu bez dodatkowego świadczenia na rzecz Konsumenta;
nie będzie zawierał poza umowami Leasingu konsumenckiego dodatkowych umów, które przewidywałyby obowiązek wykupu przedmiotu leasingu przez Konsumenta, na żądanie Wnioskodawcy;
nie będzie przewidywał kar umownych (lub innych opłat), skutkujących tym, że Konsumenci byliby w istocie zobowiązani do wykupu przedmiotu umowy Leasingu Konsumenckiego.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, skoro z tytułu zawieranych w przyszłości umów Leasingu konsumenckiego nie będzie on uznany za instytucję pożyczkową w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, to nie będzie on podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko potwierdzają liczne interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”) w podobnych stanach faktycznych/zdarzenia przyszłych tzn. np.:

interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 24 listopada 2017 r. (nr 0114-KDIP2-2.4016.4.2017.1.AG), w której Dyrektor KIS odstępując od uzasadnienia, podzielił stanowisko zaprezentowane przez podatnika, zgodnie z którym: skoro umowy leasingu, które planuje zawierać nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.
interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 22 maja 2017 r. (nr 0114-KDIP2-2.4016.2.2017.1.AZ), w której Dyrektor KIS odstępując od uzasadnienia, podzielił stanowisko zaprezentowane przez podatnika, zgodnie z którym: w przypadku zawierania umów leasingu z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, które nie zawierają obowiązku przeniesienia własności przedmiotu leasingu, Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. Wynika to z faktu, że Wnioskodawca nie może zostać uznany za kredytodawcę w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumencki, gdyż nie udziela, ani nie daje przyrzeczenia udzielenia kredytu konsumentom w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumenckim, tj. zawierane przez niego umowy nie będą przewidywały obowiązku przeniesienia własności przedmiotu umowy. Tym samym, Wnioskodawca nie jest instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a Ustawy o kredycie konsumenckim i w konsekwencji nie jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, wskazanym w art. 4 pkt 9 Ustawy PIF.
interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 26 września 2016 r. (nr IPPB6/4510-444/16-2/AG), w której Dyrektor KIS odstępując od uzasadnienia, podzielił stanowisko zaprezentowane przez podatnika, zgodnie z którym: Jeżeli zatem, art. 4 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy KK, wyłączają z zakresu obowiązywania tej ustawy umowy leasingu, w sytuacjach, gdy umowy nie przewidują obowiązku nabycia przedmiotu leasingu przez konsumenta/umowy odrębne nie przewidują takiego obowiązku, uzależniając go od żądania kredytodawcy, do umów takich nie znajdzie zastosowania art. 5 pkt 2a ustawy KK – w związku z czym leasingodawcy zawierający ww. umowy nie będą mogli zostać uznani za „instytucje pożyczkowe” oraz nie będą podlegali podatkowi PNIF.

Podsumowując, w opinii Wnioskodawcy, w przypadku zawierania umów Leasingu konsumenckiego z Konsumentami na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim i w konsekwencji nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych w rozumieniu art. 4 pkt 9 Ustawy PIF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1836), podatnikami tego podatku są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1083; dalej: „ustawa o kredycie konsumenckim”).

Przytoczony powyżej przepis wskazuje, że dla ustalenia, czy konkretny podmiot jest instytucją pożyczkową, a tym samym podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, istotne jest określenie jego statusu na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim.

W myśl art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że instytucją pożyczkową jest kredytodawca inny niż:

bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 2187, 2243 i 2354 oraz z 2019 r. poz. 326, 730 i 875),
spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.

Z kolei, pojęcie kredytodawcy zdefiniowano w art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie, z którym jest nim przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Równocześnie, art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim określa, jakie warunku musi spełniać umowa kredytu, aby być uznana za kredyt konsumencki. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

Ustawa o kredycie konsumenckim zawiera również katalog umów, które w szczególności uważa się za umowy o kredyt konsumencki. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim są nimi:

umowę pożyczki;
umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego;
umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia;
umowę o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia;
umowę o kredyt odnawialny. Jednocześnie w ust. 3 art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim przewidziano, że za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się natomiast umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Ponadto, na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, przepisów tej ustawy nie stosuje się do umów leasingu, jeżeli umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. Należy przez to rozumieć, że tylko umowa leasingu przewidująca obowiązek przeniesienia własności przedmiotu umowy może zostać uznana za kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim (jako umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia).

Zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ustawę stosuje się do umów leasingu i najmu, jeżeli umowa odrębna od tych umów przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy, uzależniając go od żądania kredytodawcy.

Z powyższego wynika, że ustawę stosuje się do umów leasingu, jeśli umowa przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. W związku z tym leasingodawca udzielający leasingu, w którym przewidziano obowiązek nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, powinien w tym zakresie być uznany za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając na uwadze wskazane regulacje ustawy o kredycie konsumenckim, należy uznać, że aby dany podmiot mógł być kwalifikowany jako instytucja pożyczkowa w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim, powinny być spełnione następujące warunki:

podmiot musi być przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego;
w zakresie działalności gospodarczej lub zawodowej takiego podmiotu jest udzielanie konsumentowi kredytu bądź też udzielanie przyrzeczenia udzielenia takiego kredytu;
podmiot ten nie jest bankiem lub innym podmiotem wskazanym w wyłączeniu zawartym w art. 5 pkt 2a Ustawy o kredycie konsumenckim,
udzielane w ramach działalności gospodarczej lub zawodowej kredyty mieszczą się w zakresie pojęcia kredyt konsumencki, tym samym nie mogą podlegać włączeniom wskazanym w art. 4 ustawy o kredycie konsumenckim.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe należy uznać, że w związku z faktem, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i planowanego rozszerzenia swoich usług będzie zawierał wyłącznie umowy leasingu nieprzewidujące obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, to zawieranie takich umów nie będzie stanowiło udzielania konsumentowi kredytu w rozumieniu art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie uznany za kredytodawcę i w konsekwencji nie wypełni przesłanek definicji instytucji pożyczkowej w rozumieniu przepisów ustawy o kredycie konsumenckim.

Jak zostało wskazane, sama ustawa o kredycie konsumenckim wskazuje, że jej przepisy nie mają zastosowania do umów leasingu, jeżeli taka umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta.

Do umów leasingu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będzie miał również zastosowania przepis art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ponieważ Wnioskodawca nie będzie zawierał poza umowami leasingu dodatkowych umów, które przewidywałyby obowiązek wykupu przedmiotu leasingu przez Konsumenta, na żądanie Wnioskodawcy.

Tym samym, skoro umowy leasingu, które Wnioskodawca planuje zawierać, nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając na względzie przytoczone przepisy, oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca zawierając w przyszłości umowy leasingu nie będzie uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Tm samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy w przypadku zawierania umów Leasingu konsumenckiego z Konsumentami na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin