Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDWP.4011.110.2020.2.ŁZ
z 9 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2020 r. (data wpływu 23 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 listopada 2020 r. (data wpływu 3 listopada 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 3 listopada 2020 r. Nr 0114-KDWP.4011.110.2020.1.MM (data nadania 3 listopada 2020 r., data doręczenia 3 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia źródła przychodów, do jakiego należy zaliczyć przychody z tytułu udzielania korepetycji – jest prawidłowe,
  

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na abonament telefoniczny, internet, paliwo – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodów, do jakiego należy zaliczyć przychody z tytułu udzielania korepetycji oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na abonament telefoniczny, internet, paliwo.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 3 listopada 2020 r. nr 0114-KDWP.4011.110.2020.1.MM wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłane w dniu 3 listopada 2020 r. zostało skutecznie doręczone w dniu 3 listopada 2020 r. W tym samym dniu wniosek został uzupełniony.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zatrudniony na umowie o pracę na pełen etat w banku i w wolnym czasie zajmuje się udzielaniem prywatnych lekcji (korepetycji) uczniom z takich przedmiotów jak: matematyka, finanse (zajęcia są prowadzone w roku szkolnym, 10 miesięcy). W zależności od preferencji ucznia, zajęcia są prowadzone w mieszkaniu Wnioskodawcy, u ucznia z dojazdem ze strony Wnioskodawcy lub online. Zajęcia są prowadzone indywidualnie, tylko z danym uczniem. Podczas lekcji Wnioskodawca przerabia z uczniem bieżący materiał szkolny, nadrabia zaległości (powstałe w wyniku nieobecności ucznia w szkole, spowodowane chęcią powtórzenia materiału), odrabia zadane prace domowe. Termin i czas zajęć zależy od chęci i dyspozycyjności osoby zainteresowanej przeprowadzeniem lekcji. Wnioskodawca zajęcia prowadzi samodzielnie, wykorzystując wyłącznie własną wiedzę i umiejętności. Dodatkowo Wnioskodawca pomaga odpłatnie rozwiązywać trudniejsze zadania drogą elektroniczną, odsyłając odpowiedź z wyjaśnieniem. Wnioskodawca nie inwestuje w działalność środków finansowych. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za rezultat udzielonych korepetycji i nie ponosi również ryzyka gospodarczego. Wnioskodawca korepetycje traktuje jako dodatkowy, niestały, nieciągły dochód. Ponoszone przeze Wnioskodawcę koszty to koszt paliwa w przypadku dojazdu do ucznia, abonament telefoniczny oraz internet.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy uzyskane w ten sposób przez Wnioskodawcę przychody można zakwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w przypadku rozliczania, jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, można odliczyć poniesione koszty abonamentu telefonicznego, internetu, paliwa?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Podane przychody z udzielanych korepetycji i wykonywanych zadań należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Jest to działalność dodatkowa do pracy na pełnym etacie i nie spełnia przesłanek działalności gospodarczej. Udzielane zajęcia nie są działaniem ciągłym i zorganizowanym, a zależą głównie od znalezienia chętnych osób i terminowego dopasowania do ucznia. Zajęcia odbywają się w mieszkaniu Wnioskodawcy, w domu ucznia lub online. Zakres zagadnień do przerobienia określa rodzic lub dziecko. Wnioskodawca prowadzi zajęcia samodzielnie, wykorzystując wyłącznie własną wiedzę i umiejętności. Wnioskodawca nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z taką działalnością i nie inwestuje w nią środków finansowych. Jedynym kosztem jest abonament telefoniczny, internet i koszt paliwa w przypadku dojazdu do ucznia. Oznacza to, że udzielanie korepetycji stanowi działalność wykonywaną osobiście - działalność oświatową, wymienioną w przepisie art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego zastosowanie poprzez art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy wyłącza możliwość zaliczenia ich do przychodów z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy, a co za tym idzie do źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej. Dodatkowo Wnioskodawca argumentuje swoje zdanie wcześniejszymi interpretacjami 0112-KDIL2-1.4011.489.2020.1.TR, nr 0115-KDIT3.4011.152.2019.2.DP.

Ad. 2

Istnieje możliwość odliczenia poniesionych kosztów. Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o PIT koszty uzyskania przychodów to 20% przychodów pomniejszone o zapłacone (jeśli były) składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu działalności wykonywanej osobiście. Zatem można odliczyć koszty w wysokości 20% przychodów. Jeśli rzeczywiste koszty były wyższe niż wyliczone 20% przychodów, to można wpisać faktycznie poniesione koszty z tym, że trzeba mieć udokumentowane wydatki na poniesione koszty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• ustalenia źródła przychodów, do jakiego należy zaliczyć przychody z tytułu udzielania korepetycji jest prawidłowe,
  

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na abonament telefoniczny, internet, paliwo jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ustawy wyszczególniono m.in. jako odrębne źródła przychodów:

• działalność wykonywana osobiście (pkt 2),
  

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3).
  
  
  

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, przez działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą należy rozumieć działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową lub usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 daje podstawę, by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły. Zatem, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

• jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu;
  

• wykonywana jest w sposób ciągły; jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy; istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu;
  

• prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym; warunek, aby działalność gospodarcza prowadzona była w sposób zorganizowany nie może być rozumiany jako instytucjonalne wyodrębnienie i jednoczesne wyposażenie takiej działalności w stosowne instrumenty o charakterze materialnym, jak np. biuro i jego wyposażenie; prowadzenie działalności gospodarczej przez osobę fizyczną nie wymaga w zasadzie żadnej organizacji w znaczeniu instytucjonalnym.
  
  
  

Ponadto, stosownie do art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Z treści wyżej cytowanego przepisu art. 5b ust. 1 ww. ustawy wynika, że wyłączenie określonych czynności z pozarolniczej działalności gospodarczej może nastąpić tylko w przypadku, gdy spełnione są wszystkie trzy przesłanki w nim wymienione. Nieziszczenie się któregokolwiek z tych warunków powoduje, że nie jest możliwe uznanie określonych czynności za pozarolniczą działalność gospodarczą.

Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która:

• jest działalnością zarobkową,
  

• jest działalnością wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, działalnością polegającą na poszukiwaniu,
  

• rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż lub działalnością polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,
  

• jest działalnością prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły,
  

• nie polega na wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 5b ust. 1 ww. ustawy,
  

• generuje przychody, które nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-9 tej ustawy.
  
  
  

Odrębnym źródłem przychodów, wymienionym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest działalność wykonywana osobiście. Przepis art. 13 pkt 2 ww. ustawy stanowi, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę, a w wolnym czasie udziela korepetycji z matematyki i finansów. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. W zależności od preferencji ucznia, zajęcia są prowadzone w mieszkaniu Wnioskodawcy, u ucznia z dojazdem ze strony Wnioskodawcy lub online. Wnioskodawca prowadzi zajęcia samodzielnie, bez zatrudniania do tego celu osób trzecich. Wnioskodawca traktuje korepetycje jako dodatkowy, niestały i nieciągły dochód.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące regulacje prawne stwierdzić należy, że z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż czynności podejmowane przez Wnioskodawcę nie będą miały charakteru ani zorganizowanego, ani ciągłego w znaczeniu wynikającym z cytowanej uprzednio definicji ustawowej. Wnioskodawca dopasowuje terminy zajęć do osób korzystających z lekcji (brak ciągłości) oraz wykorzystuje jedynie własną wiedzę (brak zorganizowania). Oznacza to, że udzielanie korepetycji stanowi działalność wykonywaną osobiście - działalność oświatową, wymienioną w przepisie art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego zastosowanie poprzez art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy wyłącza możliwość zaliczenia ich do przychodów z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy, a co za tym idzie do źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podejmowana przez Wnioskodawcę działalność jest działalnością oświatową i nie ma charakteru ani zorganizowanego, ani ciągłego w znaczeniu wynikającym z cytowanej uprzednio definicji ustawowej, dlatego też przychody uzyskiwane z jej tytułu winny zostać zakwalifikowane do źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. działalności wykonywanej osobiście.

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 – w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio (art. 22 ust. 10 ustawy).

Jak wynika z powołanych przepisów, ustawodawca w odniesieniu m.in. do przychodów z działalności wykonywanej osobiście w postaci przychodów z tytułu udzielania korepetycji przyjął zryczałtowany sposób określenia wartości kosztów uzyskania tych przychodów. Podstawą zastosowania tych kosztów jest sam fakt uzyskania przychodu z ww. źródła. Nie ma przy tym znaczenia, czy podatnik rzeczywiście poniósł jakiekolwiek wydatki w celu uzyskania tego przychodu.

Ustawodawca przewidział jednocześnie możliwość odejścia przez podatnika od zasady określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy i uwzględnienie przez niego „rzeczywistych” kosztów uzyskania omawianych przychodów.

Jest to możliwe w sytuacji, gdy:

• „rzeczywiste” koszty poniesione w celu uzyskania tego przychodu przewyższają wartość kosztów ustaloną na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy;
  

• fakt poniesienia „rzeczywistych” kosztów uzyskania przychodów w takiej „wyższej” wartości jest udowodniony.
  
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  
  

Podkreślić należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności wykonywanej osobiście, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Podkreślić należy, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności wykonywanej osobiście, każdorazowo spoczywa na podatniku.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki poniesione na zakup abonamentu telefonicznego, internetu, paliwa, nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Konieczne jest także zaistnienie związku przyczynowego między poniesionymi wydatkami, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Takie rozumienie kosztów uzyskania, oparte na ich istocie ekonomicznej, dominuje we współczesnych ustawodawstwach podatkowych (zob. R. Mastalski, Glosa do wyroku SN z 26 września 1995 r., sygn. akt III ARN 32/95, opublikowana w: OSP, 1997 r., Nr 1, poz. 21).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić zatem należy, że ww. wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów o ile Wnioskodawca wykaże, że poniesienie ich miało wpływ na osiągnięcie przychodu z działalności wykonywanej osobiście.

Reasumując stwierdzić należy, że przychody Wnioskodawcy uzyskane z tytułu udzielania korepetycji stanowią – w myśl art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania 20% kosztów uzyskania przychodu. W przypadku gdy Wnioskodawca poniesie koszty w wysokości wyższej niż wynikające z normy procentowej ma prawo przyjąć je w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Wnioskodawca winien wykazać związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności wykonywanej osobiście

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.