Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.577.2020.2.MAZ
z 11 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 września 2020 r. (data wpływu – 30 września 2020 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło 2 października 2020 r. oraz pismem z 6 listopada 2020 r. (data wpływu – 12 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku wskazanego przez Spółkę sposobu dokumentowania dostaw – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku wskazanego przez Spółkę sposobu dokumentowania dostaw. Ww. wniosek został uzupełniony przesłanym potwierdzeniem dokonania opłaty za wniosek, które wpłynęło 2 października 2020 r. oraz pismem z 6 listopada 2020 r. (data wpływu – 12 listopada 2020 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 29 października 2020 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.577.2020.1.MAZ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

XY Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką prawa polskiego z siedzibą w Polsce, jak również czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (podatnik VAT-UE), posiadającym aktywny numer VAT w systemie VIES.

Wnioskodawca specjalizuje się w produkcji i dystrybucji części samochodowych. Wnioskodawca posiada obecnie odbiorców w krajach europejskich, jak i na całym świecie.

Wnioskodawca, w ramach wyżej opisanej działalności gospodarczej, wykonuje szereg transakcji, tj. w szczególności:

• dostawy towarów na terytorium kraju, oraz
• wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów na rzecz kontrahentów z innych państw członkowskich (dalej jako: „WDT”).
  
  

Przedmiotem niniejszego wniosku są tylko te wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (WDT), w odniesieniu do których Spółka posiada niżej wymienione dokumenty.

Kontrahenci Spółki z innych państw członkowskich, na rzecz których Wnioskodawca dokonuje WDT, posiadają ważny i właściwy numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla tych nabywców, aktywny w systemie VIES.

Organizacją transportu towarów zajmują się kontrahenci Spółki. Towary będące przedmiotem WDT transportowane są przy wykorzystaniu usług firm spedycyjnych. Miejscem rozpoczęcia transportu towarów jest Polska, a miejscem ich przeznaczenia (tj. zakończenia transportu) jest terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Wnioskodawca, dla celów stosowania stawki 0% w przypadku WDT, gromadzi dokumenty potwierdzające, że towary zostały wywiezione z kraju i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego państwa członkowskiego UE niż Polska.

W odniesieniu do transakcji objętych niniejszym wnioskiem tymi dokumentami są:

(i) faktury sprzedażowe wystawiane przez Wnioskodawcę;

(ii) dokumenty o nazwie Credit Note, wystawiane przez kontrahentów;

(iii) dokumenty o nazwie Payment Advice wystawiane przez kontrahentów po odbiorze towarów, w treści których kontrahenci zawiadamiają Spółkę o przysługujących jej płatnościach oraz uznanych obciążeniach;

(iv) potwierdzenie otrzymanej płatności.

Faktury sprzedażowe zawierają m.in. dane dostawcy oraz nabywcy towarów, datę wystawienia, adres dostawy, tj. adres nabywcy lub inny adres wskazany przez nabywcę, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, w tym nazwę towaru i jego ilość, ważny i właściwy numer identyfikacyjny Wnioskodawcy oraz kontrahenta, jak również numer zamówienia, a także kwotę sprzedaży.

Dokument Credit Note zawiera informacje dotyczące dostawy, w szczególności oznaczenie nabywcy oraz dostawcy towarów, datę wystawienia dokumentu, nazwę towaru, ilość towarów, cenę jednostkową, łączną wartość dostawy oraz termin płatności. Ponadto przedmiotowy dokument opatrzony jest dopiskiem „self billing invoice”. Wnioskodawca pragnie jednak podkreślić, że dokumenty pn. Credit Note, które są każdorazowo wystawiane przez kontrahentów, nie są traktowane na potrzeby podatku VAT jak faktury wystawione w procedurze samofakturowania. Pełnią one jedynie funkcję informacyjną w zakresie przedmiotu dostawy i stanowią element dokonywania wzajemnych rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentami z tytułu dostarczonych towarów.

Wnioskodawca wskazuje, iż dokument Credit Note jest wystawiany przez kontrahenta po otrzymaniu przez niego towarów na wcześniej wskazany adres znajdujący się poza Polską. W pierwszej kolejności kontrahent weryfikuje czy ilość oraz rodzaj towarów zgadza się z przedmiotem zamówienia. W przypadku uznania, że dostarczony towar zgadza się z przedmiotem zamówienia i dotarł do miejsca uzgodnionego wcześniej między stronami, kontrahent potwierdza fakt jego otrzymania poprzez wystawienie Credit Note, którego numer jest następnie wskazywany w dokumencie Payment Advice.

Dokument Payment Advice zawiera m.in. następujące informacje: datę wystawienia dokumentu, oznaczenie nabywcy oraz dostawcy towarów, numer Credit Note, kwotę płatności, numer rachunku Wnioskodawcy, na który dokonano płatności za dostarczony towar. Przez wystawienie Payment Advice kontrahent potwierdza, że jest on zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki ustalonego wynagrodzenia z tytułu dostarczenia zamówionych towarów. Kwoty wynagrodzenia wskazane w Payment Advice są następnie wpłacane na rachunek bankowy Spółki. Spółka posiada również dowody potwierdzające wysokość otrzymanych płatności.

Z powyższego opisu wynika, że Wnioskodawca dysponuje dwoma rodzajami dokumentów, w zakresie dostarczanych komponentów do swoich odbiorców, wśród których można wymienić m.in.:

(i) dokumenty wystawione przez Wnioskodawcę, tj. faktury dokumentujące wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów;

(ii) dokumenty wystawiane przez kontrahentów Wnioskodawcy, tj. dokumenty o nazwie Credit Note oraz Payment Advice.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż faktury sprzedażowe oraz dokumenty wystawiane przez kontrahentów potwierdzają tożsamość towarów będących przedmiotem realizowanej dostawy, co oznacza, że informacje w zakresie rodzaju oraz ilości towarów, a także ceny sprzedaży, wynikające z faktur sprzedażowych pokrywają się z informacjami wskazanymi w dokumentach pochodzących od kontrahentów. Tym samym Wnioskodawca jest w stanie zidentyfikować powiązanie pomiędzy fakturami sprzedażowymi, a dokumentami Credit Note oraz Payment Advice.

Przyjęty przez Wnioskodawcę sposób dokumentowania transakcji ma na celu zagwarantowanie prawidłowego przepływu dokumentacji w odniesieniu do dokonywanych i otrzymywanych przez Wnioskodawcę zamówień oraz płatności.

Ponadto, zgodnie z wypracowaną i utrwaloną praktyką przyjętą we współpracy z kontrahentami, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż dokonanie płatności przez nabywców z tytułu zrealizowanych dostaw następuje, co do zasady, dopiero po odebraniu przez nich kompletnej dostawy.

W uzupełnieniu wniosku z 6 listopada 2020 r. Wnioskodawca podał, że:

1. Nabywcy z innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju, na rzecz których Spółka dokonuje dostawy, podają numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, zawierający stosowny dwuliterowy kod. Numery identyfikacyjne są aktywne, a Spółka każdorazowa weryfikuje je w systemie VIES.
2. Co do zasady, Spółka posiada dowody wymienione w opisie stanu faktycznego, dotyczące dostaw towarów transportowanych do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy.

Mogą się jednak zdarzać przypadki, że Spółka nie posiada wskazanych dokumentów przed upływem ustawowych okresów. Wówczas Spółka rozlicza przedmiotowe dostawy zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 42 ust. 12 i 12a ustawy o VAT. Mogą się zatem pojawić przypadki, gdy Spółka opodatkowuje te transakcje ze stawką 23% VAT, a następnie (już po otrzymaniu odpowiednich dowodów) dokonuje korekty rozliczeń, wykazując stawkę 0% w odpowiednim okresie rozliczeniowym. Przed dokonaniem takiej korekty Spółka posiada jednak przedmiotowe dokumenty.

1. Spółka składa i będzie składała informacje podsumowujące o dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów.
2. Nie występują przesłanki negatywne, wynikające z art. 42 ust. la ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.), nie dające prawa do zastosowania stawki podatku 0% do tych dostaw.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w obowiązującym stanie prawnym dostawy udokumentowane przy pomocy dokumentów, o których mowa powyżej, powinny być, w świetle art. 42 ust. 1, w związku z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, opodatkowane 0% stawką VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawy (WDT) udokumentowane w sposób wskazany w opisie stanu faktycznego, w świetle art. 42 ust. 1, w związku z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, powinny być opodatkowane 0% stawką VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez WDT rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Na podstawie art. 13 ust. 2 przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest m.in. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Mając na uwadze, iż dostawy towarów, będące przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, w ramach niniejszego wniosku odbywają się w celu wykonania czynności określonych w art. 7 ustawy o VAT, przez ich wywóz z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego oraz są one dokonywane na rzecz nabywców będących m.in. podatnikami podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanymi na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju – spełniają one ustawową definicję WDT.

Z dniem 1.01.2020 r. weszło w życie rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2008/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (dalej jako: „Rozporządzenie”). Rozporządzenie ma moc bezpośredniego obowiązywania w porządku prawnym każdego z państw członkowskich UE. Wprowadza ono nowy art. 45a do rozporządzenia wykonawczego 282/2011. W przedmiotowym art. 45a ust. 1 wskazano, że: „Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/ 112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków: (...)”, a w art. 45a ust. 2 wskazano, że: „Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1”. Jednocześnie Rozporządzenie nie zawiera żadnych przepisów, które uchylałyby w tym zakresie moc obowiązującą polskiej ustawy o VAT. Oznacza to, że od dnia 1.01.2020 r. w polskim porządku prawnym obowiązują dwie regulacje mogące być podstawą gromadzenia dokumentacji w celu zastosowania stawki 0% VAT do WDT, tj. art. 42 ustawy o VAT oraz art. 45a Rozporządzenia.

Zawarte w Rozporządzeniu regulacje dotyczące dokumentacji WDT ustanawiają zatem jedynie domniemanie, zgodnie z którym w przypadku zgromadzenia określonej dokumentacji uważa się, że doszło do przemieszczenia towarów pomiędzy krajami Unii Europejskiej, co związane jest z prawem do zastosowania stawki 0% z tytułu WDT. Domniemanie to nie wyłącza jednak możliwości zastosowania stawki 0% VAT w przypadku WDT na podstawie dokumentów gromadzonych przez Wnioskodawcę, które są zgodne z polską ustawą o VAT w obecnym brzmieniu. W ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że niespełnienie wymogów art. 45a Rozporządzenia oznacza, że nie ma zastosowania domniemanie tam opisane. Niespełnienie wymogów art. 45a Rozporządzenia nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie mieć zastosowania. W takiej sytuacji podatnik w inny sposób, na przykład na podstawie przepisów ustawy o VAT, może udowodnić, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Takie stanowisko zostało przykładowo potwierdzone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 maja 2020 r., [znak:] 0111-KDIB3-3.4012. 159.2020.1.MAZ.

Transakcje WDT zasadniczo podlegają opodatkowaniu według stawki VAT 0%, jednakże muszą zostać spełnione określone warunki zawarte w art. 42 ust. 1 oraz ust. la ustawy o VAT, tj.:

1. dostawa musi zostać dokonana na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, musi być zarejestrowany jako podatnik VAT UE;
4. podatnik złożył prawidłową informację podsumowującą, o której mowa w art. 100 ust. 8 ustawy o VAT.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, spełnia on wszystkie wyżej opisane wymogi. W celu zastosowania stawki 0% szczególną uwagę należy zwrócić na warunek posiadania przez Wnioskodawcę dokumentacji potwierdzającej, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju oraz dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa powyżej, są następujące dokumenty:

• dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju – w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi);
• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.
  
  

Ponadto na podstawie art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy towarów, dowodami mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła transakcja WDT, w szczególności:

• korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
• dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
• dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
• dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
  
  

Przedstawiony powyżej katalog tzw. dokumentów pomocniczych ma charakter otwarty, co oznacza, że w celu zastosowania stawki 0% wystarczające jest posiadanie jednego z dowodów wskazanych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, który potwierdza dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

W tym miejscu Wnioskodawca nadmienia, iż z uwagi na fakt, że powyżej omówiony katalog dokumentów ma charakter jedynie przykładowy, takimi dowodami mogą być także dokumenty nie wymienione przez ustawodawcę w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Co istotne, za pomocą dokumentów pomocniczych prawo do stosowania stawki 0% może być również udokumentowane w przypadkach, gdy podatnik nie posiada jednego z dokumentów podstawowych, określonych przepisami art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Takie stanowisko znalazło aprobatę w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej jako: „NSA”) z dnia 11 października 2010 r. (sygn. akt I FPS 1/10), w której NSA stwierdził, iż: „już z uwzględnieniem dokładnej analizy gramatycznej powyższych przepisów można stwierdzić, że dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 p.t.u., nie mają charakteru dowodów bezwzględnie obligatoryjnych, lecz jedynie względnie obowiązkowych, co oznacza, że podatnik powinien co do zasady nimi dysponować, lecz w przypadku ich braku lub braku pewnych danych na dokumentach wymaganych tymi przepisami - co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności - może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy”. Należy również zaznaczyć, iż stosowanie 0% stawki VAT z tytułu WDT nie powinno być postrzegane jako wyjątek od reguły, lecz jako reguła, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 stycznia 2012 r. (sygn. III SA/Wa 1220/11), „dokonanie dostaw skutkować powinno stawką podatkową 0%, która - wbrew stanowisku Organów - w ramach WDT nie jest żadną stawką preferencyjną, lecz jedyną i podstawową”. W związku z tym wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów powinny być co do zasady opodatkowane stawką 0% VAT, a nie stawką podstawową. Stanowisko zaprezentowane przez NSA w powyższej uchwale potwierdzane jest w późniejszych wyrokach wydawanych przez sądy administracyjne (m.in. w wyroku WSA w Gdańsku z 9 października 2012 r., sygn. I SA/Gd 893/12; wyroku NSA w Warszawie z 28 października 2011 r., sygn. 1 FSK 1538/10; wyroku NSA w Warszawie z 21 października 2011 r., sygn. I FSK 1549/10; wyroku NSA w Warszawie z 6 grudnia 2012 r., sygn. I FSK 163/12; wyroku NSA w Warszawie z 20 grudnia 2012 r., sygn. I FSK 133/12; wyroku WSA w Szczecinie z 1 grudnia 2016 r., sygn. I SA/Sz 1031/16).

Mając na uwadze powyższą uchwałę NSA, Wnioskodawca jest zdania, iż nie ulega wątpliwości, że dla zastosowania stawki 0% VAT w przypadku WDT, nie jest konieczne posiadanie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, a jedynie posiadanie jednego z dowodów wskazanych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, który jednoznacznie potwierdza dostawę towarów do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

Analiza powyższych regulacji dotyczących transakcji WDT pozwala na wskazanie warunku dotyczącego aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia, od spełnienia którego uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. W związku z tym istotne jest, aby ww. dokumenty zawierały łącznie informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego.

Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, iż jako dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, w zw. z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, posiada m.in. faktury sprzedażowe, dokument Credit Note, Payment Advice oraz potwierdzenie otrzymania zapłaty, które w jego ocenie w sposób jednoznaczny potwierdzają dokonanie dostawy towarów. Stanowią one dowody potwierdzające przyjęcie przez kontrahenta towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju oraz dokonanie płatności na rzecz Spółki.

W ocenie Wnioskodawcy szczególnie istotny jest moment wystawiania dokumentów przez kontrahentów. Jak wynika z opisu stanu faktycznego, kontrahent nie wystawia Credit Note oraz Payment Advice przed fizycznym otrzymaniem i przyjęciem towarów do magazynu. Dostarczenie towarów do odbiorcy, weryfikacja rodzaju oraz ilości przyjętych towarów poprzedzają wystawienie wskazanych dokumentów, a tym samym przedmiotowe dokumenty w sposób jednoznaczny potwierdzają, że towar ten został otrzymany przez kontrahenta. Wynika to z faktu, iż dokumenty te nie mogą być wystawione przed ich fizycznym dostarczeniem do kontrahenta.

Jednocześnie wystawiana przez Wnioskodawcę faktura wskazuje miejsce, z którego towary zostały wydane – jest to każdorazowo miejsce znajdujące się na terytorium Polski. Przedmiotowa faktura wskazuje ponadto, iż wykazane na niej towary mają zostać dostarczone do określonego miejsca na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego (adres wysyłki).

Należy zauważyć, iż w przedstawionym stanie faktycznym zapłata za towar następuje po jego otrzymaniu przez kontrahenta, a z dokumentów posiadanych przez Wnioskodawcę wynika, iż kontrahent honoruje obciążenie wynikające z powiązanej z dostawą faktury i zapłacił za towary będące przedmiotem WDT. Powyższe postępowanie zgodne jest z zawieranymi umowami i stosowanymi zwyczajami gospodarczymi. W konsekwencji wystawienie przez kontrahenta dokumentu Payment Advice (potwierdzającego należności, które przysługują Spółce z tytułu dostaw towarów) oraz posiadanie przez Spółkę dowodu otrzymania płatności, potwierdzają otrzymanie przez kontrahenta towaru, który wskazany jest na fakturze. Ponadto dowód ten można powiązać z konkretną dostawą, bowiem oprócz daty i kwoty zapłaty, zawiera także rachunek bankowy Wnioskodawcy, na który opłaty dokonano, jak również odniesienie do transakcji, której zapłata dotyczy (np. numer faktury/zamówienia).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, fakt uregulowania zapłaty za towar jest jednocześnie dowodem na to, że towar został przez kontrahenta otrzymany.

W interpretacji indywidualnej z dnia 13 czerwca 2017 r., [znak] 0112-KDIL1-3.4012. 94.2017.1.AP, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że „zgodnie z prawidłową wykładnią przepisów ustawy o VAT, dotyczących dokumentacji WDT dla udowodnienia prawa podatnika do stosowania stawki 0% VAT wystarczające jest posiadanie dokumentów łącznie potwierdzających, że dostawa wewnątrzwspólnotowa faktycznie nastąpiła”.

Powyższe stanowisko potwierdzają również liczne interpretacje prawa podatkowego wydane w takich samym bądź bardzo zbliżonych stanach faktycznych, jak na przykład w interpretacjach indywidualnych Dyrektora KIS: 0115-KDIT1-3.4012.497.2017.2.AT z dnia 31 października 2017 r.; 0114-KDIP1-2.4012.828.2018.1.RM z dnia 31 stycznia 2019 r.; 0114-KDIP1-2.4012. 123.2020.1.PC z dnia 17 czerwca 2020 r.; 0114-KDIP1-2.4012.9.2020.1.PC z dnia 20 marca 2020 r.; 0111-KDIB3-3.4012.8.2020.1.MK z dnia 13 marca 2020 r.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz przywołaną uchwalę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrz-wspólnotowej dostawy towarów, wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Przepis krajowy zatem nie może pozbawiać podatnika prawa do stosowania stawki 0% w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej jedynie wskutek niespełnienia przez niego obowiązków formalnych, wymagających przedstawienia dokumentów zawierających ściśle określone dane, jeżeli fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT), został przez niego wykazany innymi, zgodnymi z przepisami prawa, dokumentami.

Pozbawienie podatnika w takim przypadku prawa do stosowania stawki 0% godziłoby również w zasadę neutralności, ze względu na podwójne opodatkowanie tej samej czynności, która powinna zostać opodatkowana jedynie przez nabywcę w kraju przeznaczenia (konsumpcji), wpływy bowiem z jej wykonania są należne tylko temu państwu członkowskiemu, w którym następuje końcowe wykorzystanie towaru.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy powyższe dokumenty są wystarczającym potwierdzeniem dokonania WDT, uprawniając do zastosowania stawki 0% VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, opisany w niniejszym wniosku proces dokumentacji WDT, który stosuje w stanie prawnym obowiązującym od 1.01.2020 r., w celu aplikowania stawki 0% VAT, nie stoi w sprzeczności z art. 45a Rozporządzenia. Wnioskodawca jest uprawniony do gromadzenia dokumentacji potwierdzającej WDT zgodnie z przedstawioną metodyką, w oparciu o przepis art. 42 ustawy o VAT i do stosowania stawki 0% VAT do tych WDT.

Mając na uwadze wszystkie opisane okoliczności, zdaniem Wnioskodawcy, dostawy (WDT) udokumentowane w sposób wskazany w opisie stanu faktycznego, w świetle art. 42 ust. 1, w związku z przepisem art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, powinny być opodatkowane 0% stawką VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii  art. 2 pkt 6 ustawy.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Natomiast fakturą elektroniczną jest faktura w formie elektronicznej wystawiona i otrzymana w dowolnym formacie elektronicznym  art. 2 pkt 32 ustawy.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 – art. 13 ust. 6 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Wskazać w tym miejscu należy, że w kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10; dalej jako: „rozporządzenie 2018/1912” lub „rozporządzenie wykonawcze 2018/1912”), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
   (i) pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
   (ii) co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
   (iii) Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
   
2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
   
3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
   2. następujące dokumenty:
   (i) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
   (ii) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
   (iii) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
   
   
   
   

W myśl art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a, stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub
2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

-chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Mając powyższe na uwadze zauważyć w pierwszej kolejności należy, że analiza krajowych regulacji  ustawy o VAT  pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji  jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Kluczowe jest to, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Istotą wskazanych wyżej przepisów dotyczących wewnątrz-wspólnotowej dostawy towarów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju.

Zgodnie z powołanymi przepisami ustawy o VAT, możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji. Przy czym istotne jest to, aby dokumenty dotyczące transakcji zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar został faktycznie wywieziony z terytorium kraju i dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego UE. Dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy, ewentualnie uzupełnione dowodami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy, zebrane razem mają zatem potwierdzać informację, której wymaga przepis. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powołanych przepisach, o ile posiadane dokumenty wyraźnie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podkreślenia wymaga fakt, że obowiązujące od 1 stycznia 2020 r. rozporządzenie wykonawcze 2018/1912, w art. 45a wprowadziło domniemanie wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Na mocy rozporządzenia 2018/1912, od 1 stycznia 2020 r. domniemanie to stanowi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały przemieszczone z Polski do innego kraju UE (dostawa może korzystać ze stawki 0%), jeżeli podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadać będzie co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem i niezależne od sprzedawcy i nabywcy.

Przy czym niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce. Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz kontrahentów z innych państw członkowskich, posiadających ważny i właściwy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, zawierający stosowny kod dwuliterowy, który to numer podają Spółce. Transportem towarów zajmują się kontrahenci Spółki, który korzystają z usług firm spedycyjnych. Miejscem rozpoczęcia transportu jest Polska, a miejscem jego zakończenia jest terytorium innego państwa członkowskiego UE. Wnioskodawca gromadzi dokumenty potwierdzające wywóz towarów z terytorium kraju w ramach WDT. Dokumentami tymi są: faktury sprzedażowe wystawiane przez Wnioskodawcę; dokumenty o nazwie Credit Note, wystawiane przez kontrahentów; dokumenty o nazwie Payment Advice wystawiane przez kontrahentów po odbiorze towarów; potwierdzenie otrzymanej płatności. Faktury sprzedażowe zawierają m.in. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, w tym nazwę towaru i jego ilość, ważny i właściwy numer identyfikacyjny Wnioskodawcy oraz kontrahenta, jak również numer zamówienia, a także kwotę sprzedaży. Dokumenty Credit Note zawierają informacje dotyczące dostawy; są każdorazowo wystawiane przez kontrahenta po otrzymaniu przez niego towarów na wcześniej wskazany adres znajdujący się poza Polską i po zweryfikowaniu dostawy z przedmiotem zamówienia; pełnią jedynie funkcję informacyjną w zakresie przedmiotu dostawy i stanowią element dokonywania wzajemnych rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentami z tytułu dostarczonych towarów. Kontrahent potwierdza fakt otrzymania towaru wystawiając Credit Note, którego numer jest następnie wskazywany w dokumencie Payment Advice. Przez wystawienie Payment Advice kontrahent potwierdza, że jest zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki ustalonego wynagrodzenia z tytułu dostarczenia zamówionych towarów. Kwoty wynagrodzenia wskazane w Payment Advice są następnie wpłacane na rachunek bankowy Spółki. Spółka posiada również dowody potwierdzające wysokość otrzymanych płatności. Wnioskodawca jest w stanie zidentyfikować powiązanie pomiędzy fakturami sprzedażowymi, a dokumentami Credit Note oraz Payment Advice. Wnioskodawca wskazał, iż dokonanie płatności przez nabywców z tytułu zrealizowanych dostaw następuje, co do zasady, dopiero po odebraniu przez nich kompletnej dostawy.

Co do zasady, Spółka posiada dowody wymienione w opisie stanu faktycznego, dotyczące dostaw towarów transportowanych do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy. Mogą się jednak zdarzać przypadki, że Spółka nie posiada wskazanych dokumentów przed upływem ustawowych okresów. Wówczas Spółka rozlicza przedmiotowe dostawy zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 42 ust. 12 i 12a ustawy o VAT, a po otrzymaniu odpowiednich dowodów dokonuje korekty rozliczeń.

Spółka składa i będzie składała informacje podsumowujące o dokonywanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, a przy tym nie występują przesłanki negatywne, wynikające z art. 42 ust. la ustawy, nie dające prawa do zastosowania stawki podatku 0% do tych dostaw.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku wskazanego przez Spółkę sposobu dokumentowania dostaw.

Odnosząc się do powołanych wyżej przepisów zauważyć należy, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towarów poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Zasadniczą kwestią jest zatem, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty łącznie, jednoznacznie potwierdzały, że towary te były przedmiotem WDT.

W opisie stanu faktycznego Spółka wskazała, że będzie w posiadaniu faktury zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Ponadto Wnioskodawca będzie posiadał dokument Credit Note, wystawiany przez kontrahenta po otrzymaniu towarów na wcześniej wskazany adres znajdujący się poza Polską. Kontrahent Wnioskodawcy będzie wystawiał również dokument Payment Advice (zawierający numer dokumentu Credit Note) potwierdzający, że jest zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki ustalonego wynagrodzenia z tytułu dostarczenia zamówionych towarów. Spółka posiada również dowody potwierdzające wysokość otrzymanych płatności za dostarczone towary.

Analiza przedstawionego zakresu i merytorycznej treści gromadzonej dokumentacji pozwala na stwierdzenie, że Wnioskodawca będzie dysponował dokumentami umożliwiającymi potwierdzenie dokonania WDT, wymienionymi w art. 42 ust. 3 pkt 3 oraz art. 42 ust. 11 pkt 3 i 4 ustawy. Przy tym zauważyć należy, że wymieniony w art. 42 ust. 11 ustawy katalog dokumentów, które wskazują, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, ma charakter otwarty. Oznacza to, że wewnątrzwspólnotową dostawę towarów mogą potwierdzać także inne, niewymienione w tym przepisie dokumenty. Kluczowe jednak jest, aby treść tych dokumentów jednoznacznie potwierdzała dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Takimi zatem dokumentami w niniejszej sprawie są Credit Note oraz Payment Advice, wystawiane przez kontrahentów Spółki.

Wskazać w tym miejscu należy, że – jak wynika z opisu stanu faktycznego – dokumenty, którymi będzie dysponowała Spółka, nie będą takimi dokumentami, jakie zostały literalnie wymienione w art. 45a rozporządzenia wykonawczego 2018/1912. Przy czym Organ pragnie zauważyć, że dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dla zastosowania stawki 0% podatku VAT, od 1 stycznia 2020 r. Spółka powinna dążyć do gromadzenia takich dowodów dokumentujących tę dostawę, o których jest mowa w art. 45a rozporządzenia 2018/1912.

Równocześnie jak wskazano wyżej, niespełnienie warunków wprowadzonych art. 45a rozporządzenia 2018/1912, tj. brak zgromadzenia wymaganej tym przepisem dokumentacji nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji Wnioskodawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Należy w tym miejscu zauważyć, że mimo wejścia w życie od 1 stycznia 2020 r. art. 45a rozporządzenia 2018/1912, zgromadzenie dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 3 i 11 ustawy (przy spełnieniu pozostałych ustawowych warunków) spowoduje, że warunek zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% do WDT, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy będzie spełniony i tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do gromadzenia dokumentów, o których mowa w art. 45a rozporządzenia wykonawczego w celu zastosowania stawki 0% VAT do dokonywanych wewnątrz-wspólnotowych dostaw towarów.

Ponadto Wnioskodawca podał, że spełnia inne wymogi formalne, związane z dokonywaniem transakcji WDT, tj.: transakcje są dokonywane wyłącznie na rzecz kontrahentów posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, zawierający stosowny dla podatku od wartości dodanej kod dwuliterowy, a kontrahenci podali go Spółce. Wnioskodawca gromadzi – przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy – dokumenty potwierdzające, że towary zostały wywiezione z kraju i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska. Jednocześnie informacje o dokonywanych WDT Spółka wykazuje w składanych prawidłowo i terminowo informacjach podsumowujących, czyli nie występują przesłanki negatywne, wynikające z art. 42 ust. la ustawy, nie dające prawa do zastosowania stawki podatku 0% do tych dostaw.

Przy tym Wnioskodawca zastrzegł, że mogą się zdarzać przypadki, gdy Spółka nie posiada – wskazanych w opisie stanu faktycznego – dokumentów przed upływem ustawowych okresów do złożenia deklaracji podatkowej. Wówczas Spółka rozlicza przedmiotowe dostawy zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 42 ust. 12 i 12a ustawy o VAT. Mogą się zatem pojawić przypadki, gdy Spółka opodatkowuje te transakcje ze stawką 23% VAT, a następnie po otrzymaniu odpowiednich dowodów dokonuje korekty rozliczeń, wykazując stawkę 0% w odpowiednim okresie rozliczeniowym.

Jak bowiem stanowi art. 42 ust. 12 ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został spełniony przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za:

1. okres kwartalny - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za następny okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2;
2. okres miesięczny - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatnik za ten kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2.
   
   

Stosownie do art. 42 ust. 12a ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 12, otrzymanie dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, upoważnia podatnika do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została dokonana, i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1.

Organ pragnie jednak zauważyć, że przedmiotem wniosku Spółki, wątpliwości wyrażonych w zadanym pytaniu oraz stanowisku własnym w sprawie, nie była prawidłowość ewidencji dokonywanych dostaw wewnątrzwspólnotowych na podstawie przepisów art. 42 ust. 12 i 12a ustawy. W konsekwencji tego, przedmiotem interpretacji nie są przepisy art. 42 ust. 12 i 12a ustawy.

Reasumując – w konsekwencji należy uznać, że wskazany przez Wnioskodawcę zakres gromadzonej dokumentacji uprawnia Spółkę do opodatkowania stawką 0% dokonywanych transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Organ zastrzega, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawca powołał się na funkcjonujące w obrocie prawnym interpretacje indywidualne, Organ pragnie zauważyć, że zostały one wydana w indywidualnych sprawach i odnoszą się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjujących tę sprawę wnioskach. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidulane nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych - art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.