Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDWB.4010.45.2020.2.HK
z 11 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 19 października 2020 r. (data wpływu tego samego dnia za pomocą platformy e-PUAP), uzupełnionym pismem z dnia 13 listopada 2020, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy zakup sprzętu małego AGD w postaci termo miksera dla pracowników będzie stanowił dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy zakup sprzętu małego AGD w postaci termo miksera dla pracowników będzie stanowił dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 5 listopada 2020 r., Znak: 0111-KDWB.4010.45.2020.1.HK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 listopada 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie specjalistycznego projektowania, sklasyfikowaną w słowniku PKD pod nr 74.10.Z. Spółka na dzień złożenia wniosku zatrudnia pięciu pracowników na podstawie umowy o pracę. Praca odbywa się wyłącznie w pozycji siedzącej na stanowisku komputerowym wyposażonym w dwa monitory ekranowe. Pracodawca otrzymał zgłoszenie potrzeby udostępnienia w wydzielonym do celów socjalnych pomieszczeniu, termo miksera, celem umożliwienia przygotowania ciepłych i pożywnych posiłków, szczególnie w okresie jesienno-zimowym swoim pracownikom.

Istotne elementy opisu sprawy Wnioskodawca zawarł we własnym stanowisku wskazując, że głównym celem poniesionego wydatku jest zwiększenie przychodu spółki poprzez wdrożenie w organizacji konkretnej profilaktyki zdrowotnej pracowników poprzez zdrową dietę przyczyniającą się do zwiększenia efektywności pracy.

W uzupełnieniu wniosku na pytanie Organu czy przedmiotem wniosku jest art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych czy art. 15 ust. 4, który odnosi się do potrącalności kosztów bezpośrednich, Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem wniosku jest wyłącznie przepis art. 15 ust. 1.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zakup sprzętu małego AGD w postaci termo miksera dla pracowników będzie stanowił dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany powyżej wydatek będzie stanowił bezpośredni koszt uzyskania przychodu, gdyż jego głównym celem jest zwiększenie przychodu spółki poprzez wdrożenie w organizacji konkretnej profilaktyki zdrowotnej pracowników poprzez zdrową dietę przyczyniającą się do zwiększenie efektywności świadczonej pracy. Dodatkowo zdrowa dieta przyczyni się w ocenie Wnioskodawcy do zwiększenia przychodów z tytułu oferowanych przez niego usług specjalistycznych oraz w perspektywie długofalowej do zmniejszenia absencji chorobowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien zatem kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Koszty ponoszone przez podatników należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie lub utrzymanie tego przychodu. Kosztami będą koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. W każdej sytuacji jednakże trzeba sprawdzić cel w jakim dany wydatek został poniesiony.

Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów).

Tak więc, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Zasadniczo wydatki związane z zakupem wyposażenia mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca, jak już wskazano wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać na treść art. 16 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku podatnika, niezaliczanych do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów działalności prowadzonej przez podatnika, lecz służą osobistym celom pracowników i innych osób albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą podatnika.

Jak wynika z treści wyżej cytowanego przepisu, warunkiem zaliczenia do kosztów wydatków związanych z zakupem rzeczowych składników majątkowych niezaliczonych do środków trwałych jest to, aby wykorzystywane były one do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zatrudnia pięciu pracowników, których praca odbywa się wyłącznie w pozycji siedzącej na stanowisku komputerowym. Wnioskodawca zamierza dokonać zakupu sprzętu małego AGD w postaci termo miksera, który ma zostać udostępniony pracownikom w wydzielonym do celów socjalnych pomieszczeniu, celem przygotowania ciepłych i pożywnych posiłków. Jak wskazał Wnioskodawca, głównym celem zakupu termo miksera jest zwiększenie przychodu spółki poprzez wdrożenie w organizacji konkretnej profilaktyki zdrowotnej pracowników poprzez zdrową dietę przyczyniającą się do zwiększenia efektywności świadczonej pracy. W ocenie Wnioskodawcy poniesiony wydatek przyczyni się do zwiększenia przychodów z tytułu oferowanych usług oraz w perspektywie do zmniejszenia absencji.

Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów będą podlegały te wydatki na zakup wyposażenia, których związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości. Oczywiście obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym. Przykładem jest m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2006 r., II FSK 1224/05, w którym Sąd stwierdził, że „o zaliczeniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów decydują dwie przesłanki: związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i wpływ kosztów na fakt osiągnięcia przychodów. Ciężar dowodu co do istnienia tego związku przyczynowego spoczywa (...) na podatniku, ponieważ to on z tego faktu wywodzi skutki prawne”.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz treść powołanych wyżej przepisów, stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na zakup termo miksera mającego związek z prowadzoną działalnością, którego celem będzie osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, będzie mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Końcowo, tutejszy Organ zauważa, że przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) jest sam przepis prawa.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanowiskiem Wnioskodawcy. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia

11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach

(art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy),

w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu,

o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3

ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.