Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-2.4510.873.2016.13.MS
z 14 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.) i art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 stycznia 2020 r., sygn. akt II FSK 517/18 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 5 października 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 504/17, wniosku z 29 września 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku zbycia składników majątkowych, z którymi były związane wydatki inwestycyjne poniesione przez Spółkę w celu realizacji zobowiązań zawartych w Zezwoleniu, Spółce będzie nadal przysługiwało zwolnienie z podatku CIT określone w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wynikające z poniesienia kosztów nowych inwestycji związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną w SSE za lata podatkowe już zakończone – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 5 października 2016 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie w interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku zbycia składników majątkowych, z którymi były związane wydatki inwestycyjne poniesione przez Spółkę w celu realizacji zobowiązań zawartych w Zezwoleniu, Spółce będzie nadal przysługiwało zwolnienie z podatku CIT określone w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wynikające z poniesienia kosztów nowych inwestycji związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną w SSE za lata podatkowe już zakończone.

W dniu 5 stycznia 2017 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.873.2016.1.JW, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w części za prawidłowe, a w części za nieprawidłowe.

Pismem z 24 stycznia 2017 r. (data wpływu do Organu 31 stycznia 2017 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Pismem z 21 lutego 2017 r. Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.873.2016.3.JW, udzielono odpowiedzi na ww. wezwanie stwierdzając brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji.

Pismem z 23 marca 2017 r. (data wpływu 28 marca 2017 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z 20 kwietnia 2017 r. Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.873.2016.4.MM, Szef Krajowej Administracji Skarbowej udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 5 października 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 504/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidulaną.

Od powyższego wyroku, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 30 stycznia 2020 r., sygn. akt II FSK 517/18 skargę kasacyjną oddalił. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 5 października 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 504/17 wraz z aktami sprawy wpłynął do Organu 30 września 2020 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 282 ze zm., dalej: „ustawa o SSE”) Spółka otrzymała w dniu 4 listopada 1998 r. zezwolenie (dalej: „Zezwolenie”) na prowadzenia działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”), rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa, w zakresie wyrobów wytworzonych na terenie strefy, określonych:

• w sekcji D, podsekcji DI, dział 26, grupa 26.6, klasa 26.61 - wyroby betonowe do celów budowalnych,
• w sekcji D, podsekcji DI, dział 26, grupa 26.6, klasa 26.63 masa betonowa prefabrykowana,
• w sekcji D, podsekcji DI, dział 20, grupa 20.3, klasa 20.30 - wyroby stolarskie i ciesielskie dla budownictwa, Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.
  
  

W Zezwoleniu wskazano wymóg poniesienia przez Spółkę wydatków inwestycyjnych o wartości 12.000.000 zł do 31 grudnia 2001 r. W Zezwoleniu wskazano również, iż Spółka w terminie do 31 grudnia 1999 r. zapewni zatrudnienie na poziomie 40 pracowników. Docelowo, w terminie do 31 grudnia 2001 r. zatrudnienie miało wzrosnąć do 100 pracowników. Zezwolenie zostało udzielone do 8 sierpnia 2016 r.

Spółka jest dużym przedsiębiorcą w rozumieniu załącznika nr 1 do rozporządzenia Komisji (WE) nr 70/2001/WE z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.Urz. WE L10 z 13 stycznia 2001r.).

Na wniosek Spółki, w dniu 19 stycznia 2004 r., Minister Gospodarki dokonał zmiany Zezwolenia na podstawie art. 6 ust. 1-2 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz.U. z 2003 r., Nr 188, poz. 1840, ze zm., dalej: „ustawa zmieniająca ustawę o SSE”). Dodatkowo, w treści Zezwolenia zmieniono wymogi dotyczące poniesienia wydatków inwestycyjnych przez Spółkę oraz zatrudnienia:

• Spółka została obowiązana zatrudnić 50 pracowników w terminie do 31 grudnia 2001 r.,
• Spółka została obowiązana ponieść wydatki inwestycyjne w kwocie 33.000.000 zł w terminie do 31 grudnia 2006 r., w tym 12.000.000 zł w terminie do 31 grudnia 2001 r.
  
  

Spółka, wypełniła powyższe zobowiązania, tj. zatrudniła na terenie SSE wymaganą liczbę pracowników oraz poniosła wydatki inwestycyjne w kwocie oraz w terminach wskazanych w zmienionym Zezwoleniu.

Od momentu zakończenia ww. inwestycji i wprowadzenia zakupionych składników majątkowych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. od 31 grudnia 2006 r., Spółka prowadzi nieprzerwanie działalność gospodarczą na terenie SSE. W tym okresie Spółka nie przenosiła w jakiejkolwiek formie własności składników majątku, z którymi były związane ww. wydatki inwestycyjne.

W związku z poniesieniem kosztów nowych inwestycji na terenie SSE Spółka korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”), na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”).

Przed upływem terminu obowiązywania Zezwolenia Spółka nie wykorzystała całej przysługującej jej kwoty pomocy publicznej. Z tego względu Spółka wystąpiła do Ministra Rozwoju z wnioskiem o wydłużenie terminu obowiązywania Zezwolenia. Na moment złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wniosek o wydłużenie terminu obowiązywania Zezwolenia nie został jeszcze rozpatrzony.

W chwili obecnej Spółka rozważa scenariusz zbycia niektórych składników majątkowych, z którymi były związane wydatki inwestycyjne poniesione przez Spółkę w celu realizacji zobowiązań zawartych w Zezwoleniu.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego ujęto we własnym stanowisku w sprawie, z którego wynika, że w dniu wejścia w życie tych zmian tj. 1 stycznia 2004 r. Spółka miała status dużego (tj. innego niż mały i średni) przedsiębiorcy w rozumieniu załącznika 1 do rozporządzenia nr 70/2001/WE z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.Urz. WE L 10 z 13.01.2001 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku zbycia składników majątkowych, z którymi były związane wydatki inwestycyjne poniesione przez Spółkę w celu realizacji zobowiązań zawartych w Zezwoleniu, Spółce będzie nadal przysługiwało zwolnienie z podatku CIT określone w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wynikające z poniesienia kosztów nowych inwestycji związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną w SSE za lata podatkowe już zakończone? (część pytania zadanego przez Wnioskodawcę)

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona w zdarzeniu przyszłym transakcja zbycia składników majątkowych pozostanie bez wpływu na możliwość korzystania przez Spółkę ze zwolnienia z podatku CIT określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. Spółka zachowa prawo do stosowania przedmiotowego zwolnienia zarówno w stosunku do okresów rozliczeniowych (lat podatkowych) już zakończonych jak i kolejnych okresów, w których będzie korzystać z pomocy publicznej w związku z prowadzeniem działalności na terenie SSE w przypadku wydłużenia terminu obowiązywania Zezwolenia.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Zwolnienie, o którym mowa powyżej, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej. Artykuł 12 ustawy o SSE wskazuje, iż dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kluczowe znaczenie dla określenia zakresu zwolnienia z podatku dochodowego mają przepisy rozporządzeń regulujących działalność przedsiębiorców na terenie specjalnych stref ekonomicznych.

Spółka swoją działalność na terenie SSE rozpoczęła na podstawie udzielonego jej zezwolenia z 4 listopada 1998 r. Zgodnie z obowiązującym w tamtym czasie brzemieniem art. 12 ust. 5 pkt 1 w zw. z art. 4 ustawy o SSE, przedmiot działalności gospodarczej, której prowadzenie uprawnia do zwolnień od podatku dochodowego, wysokość tych zwolnień, czas ich obowiązywania oraz warunki, od których spełnienia przez przedsiębiorcę uzależnione jest prawo do tych zwolnień, określa Rada Ministrów w rozporządzeniu w sprawie ustanowienia danej specjalnej strefy ekonomicznej.

Od momentu rozpoczęcia przez Spółkę działalności w specjalnej strefie ekonomicznej zasady korzystania z ww. zwolnień podatkowych ulegały częstym zmianom. Najistotniejsze zmiany w tym zakresie, związane z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, wprowadziła w 2003 r. ustawa zmieniająca ustawę o SSE (ustawa z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw).

W dniu wejścia w życie tych zmian tj. 1 stycznia 2004 r. Spółka miała status dużego (tj. innego niż mały i średni) przedsiębiorcy w rozumieniu załącznika 1 do rozporządzenia nr 70/2001/WE z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.Urz. WE L 10 z 13.01.2001 r.). Oznacza to, że do Spółki miał zastosowanie przepis art. 5 ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy zmieniającej ustawę o SSE, zgodnie z którym dochody uzyskane przez dużego przedsiębiorcę z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia wydanego przed dniem 1 stycznia 2001 roku, są zwolnione z podatku dochodowego w zakresie ustalonym w art. 12 ustawy o SSE, z tym że maksymalna dopuszczalna wielkość pomocy publicznej wynosi 75% kosztów inwestycji poniesionych do dnia 31 grudnia 2006 r. - dla przedsiębiorców prowadzących działalność inną niż określona w sektorze motoryzacyjnym, na podstawie zezwolenia wydanego przed dniem 1 stycznia 2000 r.

Zgodnie z art. 6 ustawy zmieniającej ustawę o SSE, powyższe „nowe” reguły znajdowały zastosowanie wobec przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r., pod warunkiem wystąpienia przez nich do dnia 31 grudnia 2007 r. z wnioskiem o zmianę zezwolenia polegającą na zastosowaniu do tego przedsiębiorcy przepisów dotyczących zwolnień podatkowych określonych w art. 5 ustawy zmieniającej ustawę o SSE w miejsce przepisów art. 12 ustawy o SSE, w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r.

Spółka dochowała powyższego wymogu i dokonała „konwersji” posiadanego Zezwolenia na „nowe” reguły, które weszły w życie w związku z wejściem Polski do UE. Spółka uzyskała bowiem decyzję z dnia 19 stycznia 2004 r. zmieniającą posiadane zezwolenie na podstawie art. 6 ust. 1-2 ustawy zmieniającej ustawę o SSE. Tym samym, z dniem zmiany Zezwolenia zmienił się zakres obowiązków nałożonych na Spółkę w związku z korzystaniem ze zwolnienia podatkowego.

Zasady dotyczące możliwości zbycia składników majątkowych stanowiących wydatki inwestycyjne przedsiębiorcy na terenie SSE, obowiązujące w momencie dokonania zmiany Zezwolenia, regulował § 3 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej z dnia 18 czerwca 1996 r. (Dz.U. z 1996 r., Nr 88, poz. 397, w brzmieniu obowiązującym od 8 czerwca 2002 r., dalej: „rozporządzenie z 1996 r.”) w sposób następujący: „Zwolnienie od podatku dochodowego przysługuje, począwszy od miesiąca, w którym przedsiębiorca poniósł wydatki inwestycyjne, aż do wyczerpania regionalnej pomocy inwestycyjnej, pod warunkiem że nie przeniesie w jakiejkolwiek formie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym”.

Nowelizacja ustawy o SSE wprowadzona ustawą zmieniającą ustawę o SSE wiązała się ze zmianą w przepisach wykonawczych wprowadzoną, rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej z 14 września 2004 r. (Dz.U. z 2004 Nr 222, poz. 2251, ze zm., dalej: „rozporządzenie z 2004 r.”). W § 5 wskazywało ono, iż:

1. Zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, pod warunkiem że:
   
   1. nie przeniesie w jakiejkolwiek formie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym;
   2. będzie prowadził działalność gospodarczą przez okres nie krótszy niż 5 lat.
   
   
   

Ponadto, rozporządzenie z 2004 r. wskazuje w § 10, iż zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy wydane przed dniem jego wejścia w życie zachowują ważność. Rozporządzenie z 2004 r. nie zawierało innych przepisów przejściowych.

Rozporządzenie z 2004 r. zostało następnie zastąpione rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej z dnia 2 listopada 2006 r. (Dz.U. 2006 r., Nr 202, poz. 1485, ze zm., dalej: rozporządzenie z 2006 r.). Wskazuje ono w § 5 ust. 1, iż w przypadku „dużych” przedsiębiorców zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, pod warunkiem że:

• nie przeniesie w jakiejkolwiek formie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym,
• będzie prowadził działalność gospodarczą przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona.
  
  

W § 10 rozporządzenie z 2006 r. wskazywało, iż zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy wydane przed dniem jego wejścia w życie zachowują ważność. Rozporządzenie z 2006 r. nie zawierało innych przepisów przejściowych.

W chwili obecnej konsekwencje zbycia składników majątkowych przedsiębiorcy, z którymi związane były wydatki inwestycyjne w strefie uregulowano w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych z dnia 10 grudnia 2008 r. (Dz.U. Nr 232, poz. 1548, dalej: „rozporządzenie z 2008 r.”). Rozporządzenie to wskazuje w § 5, iż:

1. Zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.
   
2. Warunkiem korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, jest:
   
   1. utrzymanie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych/prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres 3 lat, przy czym nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym;
   2. utrzymanie inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy, przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres nie krótszy niż 3 lata.
   
   
   

Powyższe rozporządzenie weszło w życie z dniem 30 grudnia 2008 r. W § 8 wskazuje ono, iż do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej. Dotyczy to również Spółki z uwagi na to, że otrzymała Zezwolenie przed dniem wejścia w życie rozporządzenia z 2008 r.

Analiza powyższych przepisów wskazuje, iż za moment determinujący zakres obowiązków i warunków korzystania z pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego, związanego z dokonaniem inwestycji na terenie SSE na podstawie udzielonego Spółce Zezwolenia, należy uznać moment dokonania „konwersji” Zezwolenia na nowe zasady obowiązujące Spółkę na podstawie art. 5 ust. 2 pkt 1 lit. b w związku z art. 6 ustawy zmieniającej ustawę o SSE, tj. dzień 19 stycznia 2004 r. Wspomniana „konwersja” dokonana na podstawie art. 6 ust. 1-2 ustawy o zmianie ustawy o SSE spowodowała, iż z dniem zmiany Zezwolenia zmienił się zakres obowiązków nałożonych na Spółkę w związku z korzystaniem ze zwolnienia podatkowego. Spółkę zaczęły obowiązywać bowiem „nowe” reguły, które weszły w życie w związku z wejściem Polski do UE.

Powyższą tezę potwierdza m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1081/11. NSA w uzasadnieniu tego wyroku wskazuje: „Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy przyznać rację Sądowi pierwszej instancji, który stwierdził, że ustawa nowelizująca u.s.s.e. z 2003 r. wprowadziła nowe zasady korzystania ze zwolnień z podatku dochodowego dla przedsiębiorców posiadających zezwolenia wydane przed 1 stycznia 2001 r. na podstawie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. (...) Jak już powyżej nadmieniono, podstawy rozstrzygnięcia prawidłowo należy szukać w przepisach ustawy nowelizującej u.s.s.e. z 2003 r. Podkreślić przy tym wypada, że dodatkowe argumenty można znaleźć w art. 6 ust. 1 tej ustawy, według którego przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r., może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego do spraw gospodarki o jego zmianę polegającą na zastosowaniu do tego przedsiębiorcy przepisów dotyczących zwolnień podatkowych określonych w art. 5 w miejsce przepisów art. 12 u.s.s.e., w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r. W art. 6 ust. 1 ustawy nowelizującej u.s.s.e. z 2003 r. ustawodawca wyraźnie zatem zastrzegł, że zmiana warunków zwolnienia podatkowego uzyskanego przed 1 stycznia 2001 r. uzależniona jest od zmiany zezwolenia na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej. (...) Uwzględniając przedstawioną regulację prawną, należy uznać, że przepisy dotyczące zwolnień podatkowych określone w art. 5 ustawy nowelizującej u.s.s.e. z 2003 r. będą miały zastosowanie w stosunku do przedsiębiorcy, który działa na podstawie zezwolenia wydanego przed dniem 1 stycznia 2001 r., jedynie w sytuacji, gdy zezwolenie to zostanie zmienione na podstawie art. 6 ww. ustawy”.

NSA wskazuje następnie, iż: „W reasumpcji trafnie Sąd pierwszej instancji postawił tezę, że skoro w tej sprawie Spółka nie występowała o zmianę warunków zezwolenia, to zgodnie z art. 6 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy nowelizującej u.s.s.e. z 2003 r., będą do niej miały zastosowanie przepisy wykonawcze dotyczące zwolnień podatkowych obowiązujące 31 grudnia 2000 r., czyli przepisy rozporządzenia RM w sprawie s.s.s.e. z 1996 r.”. Spór w powyższej sprawie dotyczył „dużego” przedsiębiorcy, który nie dokonał „konwersji” zezwolenia. W opinii NSA, w takim wypadku konieczne jest stosowanie do tego przedsiębiorcy przepisów art. 12 ustawy o SSE i przepisów wykonawczych w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r. A contrario, NSA wskazuje, iż „duży” przedsiębiorca, który dokonał „konwersji” zezwolenia zgodnie z ustawą zmieniającą ustawę o SSE stosuje nowe zasady zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy zmieniającej ustawę o SSE, w tym zasady określone w rozporządzeniach wykonawczych, które zostały wydane na podstawie przepisów ustawy o SSE w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą ustawę o SSE.

W konsekwencji, na moment „konwersji” Zezwolenia (tj. na dzień 19 stycznia 2004 r.) Spółka była obowiązana stosować przepisy rozporządzenia z 1996 r. dotyczące warunków zastosowania zwolnienia w brzmieniu obowiązującym na moment zmiany Zezwolenia. Następnie Spółkę kolejno obowiązywały zasady wskazane w rozporządzeniu z 2004 r. oraz rozporządzeniu z 2006 r. Ze względu na uzyskanie Zezwolenia przed dniem 30 grudnia 2008 r. w przypadku Spółki nie ma zastosowania rozporządzenie z 2008 r. (§ 8 rozporządzenia z 2008 r.).

Podsumowując, wykładnia powyższych regulacji wskazuje, iż zwolnienie od podatku dochodowego będzie przysługiwało Spółce, pod warunkiem że:

• nie przeniesie w jakiejkolwiek formie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym,
• będzie prowadziła działalność gospodarczą przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona.
  
  

W związku z powyższym, mając na względzie, że:

• Spółka nie przeniosła własności składników majątkowych w jakiejkolwiek formie przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym,
• Spółka prowadziła działalność gospodarczą przez okres dłuższy niż 5 lat, od momentu gdy cała inwestycja została zakończona,

Spółka stoi na stanowisku, że sprzedając składniki majątkowe, z którymi były związane wydatki inwestycyjne wymienione w Zezwoleniu Spółka, zachowa prawo do zwolnienia w podatku CIT określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, związanego z poniesieniem kosztów nowych inwestycji, w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną w SSE.

Dotyczy to zwolnienia, z którego Spółka już skorzystała (przed dokonaniem sprzedaży składników majątkowych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.