Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.633.2020.3.JG
z 15 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2020 r. przesłanym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w (…) (data wpływu 19 października 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 grudnia 2020 r. przesłanym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w (…) (data wpływu 8 grudnia 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 grudnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.633.2020.2.JG (doręczone Stronie w dniu 1 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości (Ośrodka wypoczynkowego) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości (Ośrodka wypoczynkowego). Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 grudnia 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.633.2020.2.JG.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność sezonową od 1999 roku, głównym profilem wykonywanej działalności gospodarczej jest PKD55.30.Z Pola kempingowe (włączając pola dla pojazdów kempingowych) i pola namiotowe. W latach 1999-2005 Wnioskodawczyni prowadziła kemping nad morzem na dzierżawionym terenie. W roku 2004 zakupiła wraz z mężem prywatnie Ośrodek wypoczynkowy i od tego czasu prowadziła w nim działalność o tym samym profilu w sezonie letnim. Wnioskodawczyni pozostaje we wspólnocie majątkowej z mężem. Mąż także prowadzi od 1999 r. jednoosobową działalność o profilu PKD 10.39.Z Pozostałe przetwarzanie i konserwowanie owoców i warzyw. Wyżej wymieniony ośrodek wypoczynkowy wykorzystywany jest w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, jednakże nie jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej i nie była od niego odprowadzana amortyzacja, zostały jedynie przeprowadzone drobne naprawy istniejących budynków. Obecnie Wnioskodawczyni planuje sprzedaż ww. nieruchomości za kwotę 1.860.000 zł. Nieruchomość tą zakupi spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Transakcja sprzedaży ośrodka ma mieć następujący przebieg: 1. Wpłacenie zadatku - 20% od kwoty całkowitej. Wpłata na podstawie umowy notarialnej. 2. Po kilku miesiącach wpłata reszty kwoty całkowitej i przeniesienie własności na kupującego na podstawie aktu notarialnego. Ponadto kupujący od dnia 1 lipca 2020 r. na terenie tejże nieruchomości prowadzi działalność turystyczną na podstawie umowy dzierżawy między mężem Wnioskodawczyni, a kupującym do momentu przeniesienia własności ww. nieruchomości końcowym aktem notarialnym. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności i zawiesiła wykonywanie czynności od dnia 31 sierpnia 2019 r.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że Ośrodek wypoczynkowy znajduje się na działce ewidencyjnej nr 1. Wnioskodawczyni rozpoczęła działalność gospodarczą w dniu 5 czerwca 1999 r. Ośrodek wypoczynkowy jest wykorzystywany w działalności gospodarczej od dnia 6 czerwca 2005 r. Grunt, na którym znajduje się nieruchomość jest własnością Wnioskodawczyni i jej męża. Na gruncie znajdują się następujące budynki:

• budynek wielofunkcyjny jednokondygnacyjny, murowany o powierzchni 322 m²,
  

• hangar i magazyn murowany, jednokondygnacyjny o kubaturze 795 m3,
  

• pawilon noclegowy, budynek murowany dwukondygnacyjny o pow. użytkowej 240 m²,
  

• budynek sanitarny WC parterowy murowany o pow. użytkowej 67 m²,
  

• wiata, hangar, magazyn,
  

• molo,
  

• jeden domek WIEŻYCA,
  

• dziesięć domków drewnianych typu DWT, parterowe,
  

• cztery domki murowane, parterowe,
  

• trzy domki, parterowe,
  

• budynek recepcji drewniany.
  
  
  

Nabycie ośrodka nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie została wystawiona z tego tytułu żadna faktura. Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (pytanie nr 2 wniosku):

Czy Wnioskodawczyni przy sprzedaży nieruchomości może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni, we wskazanym przypadku właściwą stawką podatku od towarów i usług jest stawka zwolniona.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - dalej ustawa, dostawa budynków, budowli lub ich części zwolniona jest od VAT, z wyjątkiem sytuacji gdy jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim albo gdy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z treści pytania nie wynika aby były tu spełnione ww. przesłanki wyłączające zastosowanie prawa do zwolnienia z VAT, a zatem prawo to w tym przypadku przysługuje.

W myśl art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Od dnia 1 stycznia 2014 r. przepisy wykonawcze nie przewidują już podobnego uregulowania do zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z tym gruntem związanych. Nie oznacza to jednak, że takie zbycie prawa wieczystego gruntu będzie podlegało opodatkowaniu VAT na odmiennych zasadach niż zbycie usytuowanego na tym gruncie budynku (lokalu). W związku bowiem z uchwałą NSA z dnia 24 października 2011 r. (I FPS 2/11), w której sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu została uznana za dostawę, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, ustawodawca uznał utrzymywanie odrębnych regulacji dotyczących zbycia gruntu wraz z budynkiem oraz zbycia wraz z budynkiem prawa wieczystego użytkowania gruntu za zbędne. Zbycie budynku (lokalu) wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym ten budynek (lokal) jest trwale usytuowany traktuje się dla celów VAT na takich samych zasadach jak zbycie budynku (lokalu) wraz z prawem własności gruntu. Całość zatem obrotu uzyskanego ze sprzedaży lokalu z gruntem należy potraktować jako obrót z tytułu sprzedaży lokalu z właściwą dla tego obrotu stawką VAT ZW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740).

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

W analizowanym przypadku przedmiotowa nieruchomość jest wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do celów działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, w związku z tym Wnioskodawczyni dla transakcji sprzedaży tej nieruchomości będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Zatem czynność sprzedaży nieruchomości składającej się z Ośrodka wypoczynkowego znajdującego się na działce nr 1, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w przepisie warunki.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, za wyjątkiem, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynków, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części lub rozpoczęcie ich użytkowania na potrzeby własne po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. Pierwsze zasiedlenie budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika - bowiem w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku.

Należy zwrócić uwagę, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ma charakter zwolnienia fakultatywnego, gdyż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
   
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
   
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność od 1999 roku, głównym profilem wykonywanej działalności gospodarczej jest PKD55.30.Z Pola kempingowe i pola namiotowe. W roku 2004 Wnioskodawczyni zakupiła wraz z mężem działkę nr 1, na której znajduje się Ośrodek wypoczynkowy, w skład którego wchodzą:

• budynek wielofunkcyjny jednokondygnacyjny, murowany o powierzchni 322 m²,
  

• hangar i magazyn murowany, jednokondygnacyjny o kubaturze 795 m³,
  

• pawilon noclegowy, budynek murowany dwukondygnacyjny o pow. użytkowej 240 m²,
  

• budynek sanitarny WC parterowy murowany o pow. użytkowej 67 m²,
  

• wiata, hangar, magazyn,
  

• molo,
  

• jeden domek WIEŻYCA,
  

• dziesięć domków drewnianych typu DWT, parterowe,
  

• cztery domki murowane, parterowe,
  

• trzy domki, parterowe,
  

• budynek recepcji drewniany.
  
  
  

Ośrodek wypoczynkowy jest wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni od dnia 6 czerwca 2005 r. Wnioskodawczyni pozostaje we wspólnocie majątkowej z mężem. Wyżej wymieniony Ośrodek wypoczynkowy nie jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej i nie był amortyzowany. W Ośrodku zostały jedynie przeprowadzone drobne naprawy istniejących budynków. Obecnie Wnioskodawczyni planuje sprzedaż ww. nieruchomości. Nabycie ośrodka nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie została wystawiona z tego tytułu żadna faktura. Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego.

W tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawczyni sprowadzają się do ustalenia, czy sprzedaż nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawczyni w pierwszej kolejności konieczne jest zdefiniowanie pojęć: „budynek” i „budowla”. Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku” i „budowli”, w tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 z późn. zm.).

W myśl art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Na podstawie art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z wniosku wynika, że w skład Ośrodka wypoczynkowego będącego przedmiotem planowanej sprzedaży wchodzą budynki i budowle.

W celu ustalenia, czy w odniesieniu do budynków/budowli wchodzących w skład Ośrodka wypoczynkowego zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług, czy też opodatkowanie właściwą stawką podatku VAT kluczowe jest określenie, czy i kiedy po wybudowaniu lub ulepszeniu budynków doszło do ich pierwszego zasiedlenia. Pozwoli to określić, czy planowana transakcja będzie podlegała zwolnieniu z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia należy stwierdzić, że transakcja sprzedaży ww. budynków/budowli wchodzących w skład Ośrodka wypoczynkowego nie nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia. W stosunku do przedmiotowych budynków doszło już do ich pierwszego zajęcia (używania) i od tego momentu do chwili ich sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Jak wynika z wniosku –Wnioskodawczyni zakupiła Ośrodek wypoczynkowy w 2004 r. zabudowany budynkami i budowlami. Ośrodek Wnioskodawczyni wykorzystywała w prowadzonej działalności gospodarczej od dnia 6 czerwca 2005 r. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że Ośrodek wypoczynkowy nie jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, w Ośrodku zostały jedynie przeprowadzone drobne naprawy istniejących budynków.

W konsekwencji powyższego, transakcja sprzedaży przez Wnioskodawczynię budynków/budowli wchodzących w skład Ośrodka wypoczynkowego będzie spełniała przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Przy czym należy wskazać, że jeżeli obie strony transakcji spełnią warunki wynikające z art. 43 ust. 10 i art. 43 ust. 11 ustawy, to dostawa wskazanych powyżej budynków/budowli będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem właściwej stawki.

Zgodnie z cytowanym wcześniej art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W rezultacie, dostawa gruntu (działki nr 1), na której znajdują się ww. budynki i budowle będzie dzieliła traktowanie VAT właściwe dla dostawy budynków/budowli znajdujących się na gruncie, tj. będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, bądź w przypadku rezygnacji ze zwolnienia będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem właściwej stawki.

W konsekwencji, sprzedaż działki nr 1, na której znajduje się Ośrodek wypoczynkowy, w skład którego wchodzą budynki i budowle, będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy, o ile strony transakcji nie zrezygnują ze zwolnienia i nie wybiorą opcji opodatkowania, zgodnie z art. 43 ust. 10 w związku z art. 43 ust. 11 ustawy, po spełnieniu wynikających z tych przepisów warunków.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.