Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDWP.4011.105.2020.1.PP
z 14 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z poźn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2020 r. (data wpływu 14 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• skutków podatkowych otrzymania odszkodowania – jest nieprawidłowe,
  

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na naprawy i remonty samochodów – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na naprawy i remonty samochodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komplementariuszem spółki komandytowej prowadzi działalność w zakresie handlu detalicznego pojazdami samochodowymi, ich importu oraz przywozu z krajów UE, a także ich modernizacji, przebudowy, adaptacji oraz ich wynajmu i sprzedaży klientom.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, w tym od przychodów (dochodów) z udziału w spółce komandytowej.

W ramach prowadzonej działalności spółka oddaje w najem długoterminowy będące jej własnością pojazdy samochodowe. Pojazdy pozostają własnością oraz środkami trwałymi spółki w całym okresie trwania najmu. Spółka dokonuje od wartości początkowej tych pojazdów podatkowych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami przewidzianymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niektóre umowy najmu przewidują, iż w okresie najmu to najemca a nie spółka dokonuje ubezpieczenia używanych przez siebie na podstawie umowy najmu z spółka pojazdów w zakresie OC i AC. Najemca ponosi koszty składek i jest ubezpieczającym; ubezpieczonym z polis jest spółka. Spółka dokonuje na najemcę cesji wszystkich swoich uprawnień mogących wynikać z tytułu własności dla potrzeb ubezpieczenia w zakresie szkód, które są usuwane poprzez naprawę pojazdu. W przypadku zajścia takiego zdarzenia to najemca jest uposażonym z polisy AC.

Najemca staje się wówczas beneficjentem wypłaty odszkodowania w przypadku zajścia zdarzenia. Szkody likwidowane są z AC, a najemca ponosi wówczas także koszty napraw i remontów, które dokumentowane są fakturami wystawionymi na najemcę. Nie obciąża on tymi kosztami spółki, gdyż spółka nie otrzymuje odszkodowania od ubezpieczyciela.

Jednakże, gdyby zaszła taka konieczność (pytania Wnioskodawcy nr 1 i 2), spółka zwróci się do najemcy z żądaniem refakturowania poniesionych wydatków na naprawy i remonty i dokona ich zwrotu na rzecz najemcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia stanie się przychodem podatkowym Wnioskodawcy, jako przychód w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w spółce komandytowej, w dniu jego otrzymania przez najemcę?
2. Czy Wnioskodawca, jako wspólnik spółki komandytowej, będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez spółkę na naprawy i remonty (po ich refakturowaniu przez najemcę i dokonaniu zapłaty przez spółkę) w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w spółce komandytowej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia nie stanie się przychodem podatkowym Wnioskodawcy (jako przychód w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w spółce komandytowej) w dniu jego otrzymania przez najemcę.

Ad. 2.

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, powinien on zwrócić się do najemcy z żądaniem refakturowania poniesionych wydatków na naprawy i remonty oraz dokonać ich zwrotu na rzecz najemcy. Wówczas Wnioskodawca, jako wspólnik spółki komandytowej, będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez spółkę na naprawy i remonty (po ich refakturowaniu przez najemcę i dokonaniu zapłaty przez spółkę) w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w spółce komandytowej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

1.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się co do zasady dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. W przypadku otrzymania przychodu, w stosunku do którego nie stosuje się przepisów szczególnych, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z przepisów tych wynika, że przychodami są tylko trwałe i bezzwrotne przysporzenia po stronie podatnika powodujące definitywne zwiększenie jego majątku. Warunkiem powstania przychodu jest otrzymanie przez podatnika środków pieniężnych lub możliwości swobodnego dysponowania nimi. W przypadku przychodów związanych z aktywną działalnością gospodarczą wystarczy zarachowanie należności na podstawie umowy o dostawę towaru lub świadczenie usług po jej wykonaniu. W przypadku świadczeń, które nie wiążą się z takim aktywnym działaniem podatnika, decyduje data otrzymania płatności.

W opisanym w stanie faktycznym przypadku spółce nie będzie przysługiwać roszczenie o wypłatę odszkodowania. Na podstawie umowy ubezpieczenia ubezpieczającym pojazd będzie jego najemca pojazdu, zaś skutkiem zawartej umowy cesji stanie się on również uposażonym z polisy AC. To on zatem domagać się może od ubezpieczyciela otrzymania określonego w umowie odszkodowania i jest beneficjentem polisy. W związku z tym to najemca będzie podatnikiem, którego przychód stanowić będzie otrzymane odszkodowanie.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia nie stanie się przychodem podatkowym Wnioskodawcy (jako przychód w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w spółce komandytowej) w dniu jego otrzymania przez najemcę.

2.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 48 Ustawy o PDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

W opisanym w stanie faktycznym przypadku pojazdy samochodowe będące własnością spółki są objęte dobrowolnym ubezpieczeniem AC. Gdyby zaszła taka konieczność (w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1), spółka zwróci się do najemcy z żądaniem refakturowania poniesionych wydatków na naprawy i remonty i dokona ich zwrotu na rzecz najemcy. Wówczas spółka poniesie wydatki na naprawy i remonty wynajmowanych pojazdów. Nie będą one wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie wskazanego przepisu, gdyż wynajmowane pojazdy objęte są ubezpieczeniem dobrowolnym AC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• skutków podatkowych otrzymania odszkodowania – jest nieprawidłowe,
  

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na naprawy i remonty samochodów – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Co do zasady, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie wyłącza ich z tej kategorii. Przychodem z działalności będą przekazane przez ubezpieczyciela odszkodowania za szkody w składnikach majątku związanych z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, wskazane w art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą będą zarówno składniki majątku stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne w tej działalności, jak i wszelkie inne przedmioty, które są w funkcjonalny sposób związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, tj. wszelkie przedmioty wykorzystywane przez podatnika w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przepis art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się kwoty zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy podatnik poniesie wydatek, który zostaje sfinansowany kwotą pochodzącą z tytułu ubezpieczenia, nie można mówić o zwrocie wydatku poniesionego przez podatnika. Zauważyć należy, że otrzymane odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia jest realizacją świadczenia wynikającego z postanowień umowy ubezpieczenia i stanowi wyrównanie poniesionego wydatku (na pokrycie szkody z majątku podatnika), w kwocie odpowiadającej poniesionemu przez podatnika wydatkowi, a nie zwrot tego wydatku. Tym samym, kwoty wypłaconych odszkodowań, nawet na pokrycie wydatków poniesionych przez podatnika, niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, nie stanowią zwrotu wydatków, w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak więc, świadczenia wypłacane z tytułu odszkodowania z umów ubezpieczenia nie korzystają z wyłączenia, określonego w art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy, i w całości stanowią przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zasady ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują m.in. przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740).

Zgodnie z art. 822 § 1 ww. ustawy, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z ustawy Kodeks cywilny sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia.

W myśl art. art. 34 ust. 1 z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1639), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Przy czym, przy ubieganiu się o odszkodowanie za wypadek spowodowany z winy innego kierowcy, poszkodowani mają zazwyczaj możliwość wyboru sposobu likwidacji szkody. Odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzonego szkodą. Celem odszkodowania jest naprawienie szkody, które może nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłacenie odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 Kodeksu cywilnego). Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy odszkodowanie z tytułu umowy ubezpieczenia będzie stanowiło przychód podatkowy w sytuacji, gdy to najemca będzie beneficjentem polisy ubezpieczeniowej.

Należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie szkoda występuje w majątku ubezpieczonego (wynajmującego) jako właściciela pojazdu samochodowego, który stanowi jego środek trwały, zatem zapłata przez ubezpieczyciela odszkodowania jest przychodem wynajmującego, zgodnie z powołanym wyżej art. 14 ust. 1 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem w powyższym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do sformułowanego pytania Nr 2 należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na naprawę pojazdu wskazać należy, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeśli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Przepisy ustawy stanowią zatem, że poza wymogiem celowości (związku z działalnością gospodarczą), jedynym warunkiem, od którego ustawodawca uzależnia możliwość zaliczenia wydatków na remont powypadkowy pojazdu samochodowego do kosztów uzyskania przychodów jest wymóg, żeby pojazd był objęty ubezpieczeniem dobrowolnym.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonego wydatku w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Reasumując, koszty naprawy samochodu stanowiącego środek trwały, objętego ubezpieczeniem dobrowolnym, stanowić będą koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, stosownie do art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W powyższym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.