Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.751.2020.1.IR
z 11 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2020 r. (data wpływu 23 września 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w Polsce dochodu z pracy osiągniętego w Wielkiej Brytanii w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 5 kwietnia 2019 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w Polsce dochodu z pracy osiągniętego w Wielkiej Brytanii w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 5 kwietnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem polskim. Od 2014 r. zatrudniony jest w Polsce na podstawie umowy o pracę (pełny etat) zawartej z polskim pracodawcą. Dnia 1 stycznia 2018 r. podjął dodatkowo zatrudnienie u brytyjskiego pracodawcy na terenie Wielkiej Brytanii, przy czym w okresie od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 30 czerwca 2018 r. wymiar czasu pracy z tytułu tego zatrudnienia wynosił 1/2 etatu, a od dnia 1 lipca 2018 r. – 2/3 etatu. Z tytułu świadczonej pracy zarówno polski, jak i brytyjski pracodawca potrąca z odnośnego wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy. W związku z podjęciem dodatkowego zatrudnienia, wymiar czasu pracy świadczonej wobec polskiego pracodawcy zmniejszony został z dniem 1 stycznia 2018 r. do 1/2 etatu.

Celem realizacji świadczenia pracy z tytułu ww. dwóch umów na terenie dwóch krajów (Polski i Wielkiej Brytanii) Wnioskodawca często przemieszcza się między tymi krajami, zatrzymując się w domu rodziców, gdy przebywa w Polsce, lub w wynajętym mieszkaniu – podczas pobytu w Wielkiej Brytanii. Ze względu na charakter wykonywanej pracy umożliwiający świadczenie jej również zdalnie, jest ona czasami realizowana na rzecz danego pracodawcy z drugiego z ww. dwóch krajów. W odniesieniu do roku podatkowego 2018, z uwagi na to, że posiadał On stałe miejsce zamieszkania zarówno w Polsce, jak i w Wielkiej Brytanii, a powiązania osobiste (jest bezdzietnym kawalerem, w Polsce przebywają Jego rodzice, z kolei w Wielkiej Brytanii – Jego brat) i gospodarcze nie pozwalały określić jednoznacznie państwa, w którym znajdował się ośrodek Jego interesów życiowych, w oparciu o fakt, że w ww. roku podatkowym częściej przebywał On na terenie Polski (więcej niż 183 dni) stwierdził, że spełnił przesłanki, o których mowa w art. 4 ust. 2 Umowy polsko-brytyjskiej, przypisania Mu nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Na tej podstawie w polskim rozliczeniu podatkowym (zeznanie PIT-36 i informacja PIT/ZG) za 2018 r. wykazał zarówno polski, jak i brytyjski dochód za okres od dnia 1 stycznia do 31 grudnia 2018 r. i ustalił wysokość podatku stosując odpowiednio – zgodnie z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – metodę wyłączenia z progresją.

W 2019 r. Jego powiązania osobiste i gospodarcze, w tym także sytuacja związana z Jego zatrudnieniem, nie uległy zmianie, przy czym częściej (więcej niż 183 dni) przebywał na terenie Wielkiej Brytanii. Na tej podstawie, jak również po przeprowadzeniu brytyjskiego testu na rezydencję podatkową (ang. statutory residence test), który wskazał Wielką Brytanię, jako kraj Jego rezydencji podatkowej, stwierdził, że w odniesieniu do 2019 r. podatkowego podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Wielkiej Brytanii. Ponadto, brytyjski urząd podatkowy wydał również na wniosek certyfikat rezydencji podatkowej wskazujący Wielką Brytanię na Jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. W tej sytuacji, w celu rozliczenia podatku dochodowego w Wielkiej Brytanii za 2019/2020 rok podatkowy, który obejmuje okres od dnia 6 kwietnia 2019 r. do dnia 5 kwietnia 2020 r., przedłożył tam stosowne zeznanie podatkowe, w którym wykazał zarówno dochód brytyjski, jak i polski uzyskany w ww. okresie.

Z uwagi na fakt, że brytyjski rok podatkowy 2019/2020 nie obejmuje okresu od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 5 kwietnia 2019 r., czyli okresu, który z kolei przynależy do polskiego 2019 roku podatkowego, dochód uzyskany w Wielkiej Brytanii w tym okresie wykazał (informacja PIT/ZG) wraz z dochodem uzyskanym w Polsce (za okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2019 r.) w polskim zeznaniu podatkowym (zeznanie PIT-36) i od tych dwóch źródeł dochodu ustalił podatek za 2019 rok stosując odpowiednio metodę wyłączenia z progresją.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, w tym w szczególności w uwagi na fakt zmiany miejsca (kraju) zamieszkania dla celów podatkowych z Polski na Wielką Brytanię, w odniesieniu do roku podatkowego 2019 prawidłowym było opodatkowanie w Polsce dochodu osiągniętego z tytułu świadczenia pracy wobec pracodawcy brytyjskiego w okresie od dnia 1 stycznia do 5 kwietnia 2019 r., tj. w okresie 2019 r. poprzedzającym brytyjski rok podatkowy 2019/2020?

Zdaniem Wnioskodawcy, zobowiązania podatkowe z tytułu osiągniętych dochodów wobec poszczególnych państw powinny być rozpatrywane w danym roku podatkowym tylko w odniesieniu do okresu rozumianego jako rok podatkowy w danym kraju. W Polsce, zgodnie z art. 11 ustawy Ordynacja podatkowa rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy. W Wielkiej Brytanii z kolei, jest to okres biegnący od dnia 6 kwietnia danego roku do dnia 5 kwietnia kolejnego roku. Stąd też, podejmując ustalenie co do miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w oparciu o art. 4 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, ma ono zastosowanie do całego odnośnego roku podatkowego obowiązującego w danym kraju, czyli w opisanej sytuacji odpowiednio: okresu od 1 stycznia do 31 grudnia 2019 r. w przypadku Polski i od dnia 6 kwietnia 2019 do dnia 5 kwietnia 2020 r. w przypadku Wielkiej Brytanii. Dlatego, należy w ocenie Wnioskodawcy uznać, że w odniesieniu do roku podatkowego 2019 podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i w związku z tym dochód uzyskany w Wielkiej Brytanii w okresie od 1 stycznia do 5 kwietnia 2019 r. nie podlegał opodatkowaniu w Polsce – nie powinien był być zatem wykazany w polskim zeznaniu podatkowym na 2019 rok.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik ma miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z kolei, art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Stosownie do treści art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem polskim. Od 2014 r. zatrudniony jest w Polsce na podstawie umowy o pracę zawartej z polskim pracodawcą. Dnia 1 stycznia 2018 r. podjął On dodatkowo zatrudnienie u brytyjskiego pracodawcy na terenie Wielkiej Brytanii. Z tytułu świadczonej pracy zarówno polski, jak i brytyjski pracodawca potrąca z wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy. Celem realizacji świadczenia pracy z tytułu ww. dwóch umów na terenie dwóch krajów (Polski i Wielkiej Brytanii) Wnioskodawca często przemieszcza się między tymi krajami, zatrzymując się w domu rodziców, gdy przebywa w Polsce, lub w wynajętym mieszkaniu – podczas pobytu w Wielkiej Brytanii. W 2019 r. Jego powiązania osobiste i gospodarcze, w tym także sytuacja związana z Jego zatrudnieniem, nie uległy zmianie, przy czym częściej (więcej niż 183 dni) przebywał na terenie Wielkiej Brytanii. Na tej podstawie, jak również po przeprowadzeniu brytyjskiego testu na rezydencję podatkową, który wskazał Wielką Brytanię jako kraj Jego rezydencji podatkowej stwierdził, że w odniesieniu do 2019 roku podatkowego podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Wielkiej Brytanii. Ponadto, brytyjski urząd podatkowy wydał również na Jego wniosek certyfikat rezydencji podatkowej wskazujący Wielką Brytanię jako Jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. W celu rozliczenia podatku dochodowego w Wielkiej Brytanii za 2019/2020 rok podatkowy, który obejmuje okres od dnia 6 kwietnia 2019 r. do dnia 5 kwietnia 2020 r., przedłożył tam zeznanie podatkowe, w którym wykazał zarówno dochód brytyjski, jak i polski uzyskany w ww. okresie. Z uwagi na fakt, że brytyjski rok podatkowy 2019/2020 nie obejmuje okresu od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 5 kwietnia 2019 r., czyli okresu, który z kolei przynależy do polskiego 2019 roku podatkowego, dochód uzyskany w Wielkiej Brytanii w tym okresie wykazał wraz z dochodem uzyskanym w Polsce (za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2019 r.) w polskim zeznaniu podatkowym (zeznanie PIT-36) i od tych dwóch źródeł dochodu ustalił podatek za 2019 rok stosując odpowiednio metodę wyłączenia z progresją.

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że w 2019 r. więcej niż 183 dni przebywał na terenie Wielkiej Brytanii. W odniesieniu do 2019 r. brytyjski urząd podatkowy wydał na Jego wniosek certyfikat rezydencji podatkowej wskazujący Wielką Brytanię jako Jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. W związku z tym, w 2019 r. Wnioskodawca podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Wielkiej Brytanii.

Równocześnie w 2019 r. Wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako osoba fizyczna, która nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, tj. podlegał obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca – jak sam podał we wniosku – w 2019 roku przebywał dłużej niż 183 dni w Wielkiej Brytanii i brytyjski urząd podatkowy wydał na Jego wniosek certyfikat rezydencji podatkowej wskazujący Wielką Brytanię jako Jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, nie został spełniony warunek posiadania miejsca zamieszkania na terytorium Polski wymieniony w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, w 2019 r. Wnioskodawca nie może być uznany za polskiego rezydenta podatkowego, tym samym nie będzie zobowiązany do opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych w 2019 r. z tytułu pracy na terytorium Wielkiej Brytanii.

Reasumując, Wnioskodawca w zeznaniu podatkowym za 2019 r. składanym w Polsce winien wykazać wyłącznie dochody uzyskane z tytułu pracy w Polsce. Wnioskodawca nie jest natomiast zobowiązany do wykazania w zeznaniu podatkowym w Polsce dochodów uzyskanych w 2019 r. z tytułu pracy w Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym w odniesieniu do roku podatkowego 2019 podlegał On w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i w związku z tym dochód uzyskany w Wielkiej Brytanii w okresie od 1 stycznia do 5 kwietnia 2019 r. nie podlegał opodatkowaniu w Polsce – nie powinien był być zatem wykazany w polskim zeznaniu podatkowym za 2019 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.