Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.687.2020.4.MAP
z 15 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2020 r. (data wpływu 24 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 listopada 2020 r. (data wpływu 6 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, podatku od towarów i usług oraz podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 15 października 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.687.2020.3.MAP, Nr 0114-KDIP4-2.4012.406.2020.3.SKJ, Nr 0111-KDIB2-3.4014.284.2020.3.ASZ,na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem …. w dniu 15 października 2020 r. (data doręczenia 26 października 2020 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem z dnia 2 listopada 2020 r. (data wpływu 6 listopada 2020 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 2 listopada 2020 r.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Umową z dnia 23 lutego 1991 r. … nabył wraz z mężem Wnioskodawczyni … oraz … współwłasność niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w … gmina …- każdy z Nich w udziale w jej własności, po 1/3 części (działka nr … o pow. 0,74 ha - dalej „nieruchomość”). Nieruchomość w chwili nabycia znajdowała się w obszarze przeznaczonym pod lokalizację usług związanych z obsługą rolnictwa. W przypadku … oraz w przypadku męża Wnioskodawczyni, nabycie nieruchomości nastąpiło z majątków dorobkowych małżeńskich. Tym samym nabyta nieruchomość stała się współwłasnością małżonków: … i … (w 1/3 udziału w prawie własności nieruchomości na zasadzie współwłasności małżeńskiej), … i … (w 1/3 udziału na zasadzie współwłasności małżeńskiej) oraz … (1/3 udziału), który w chwili nabycia był stanu wolnego. Wskazane wyżej osoby zostały wpisane, jako współwłaściciele, w prowadzonej dla nieruchomości księdze wieczystej nr …. przez Sąd Rejonowy w … . Niedługo później, bo w dniu 5 kwietnia 1991 r. mąż Wnioskodawczyni zawarł wraz z … oraz … umowę spółki cywilnej, której przedmiotem działalności był: handel art. spożywczymi i przemysłowymi, usługi gastronomiczne, hotelarskie, transportowe, produkcja, eksport i akwizycja. Działalność spółki sprowadzała się w praktyce do handlu hurtowego i detalicznego ww. artykułami oraz pośrednictwa w ich sprzedaży. Z uzyskanych przez Wnioskodawczynię informacji wynika, że umowa spółki zawierała bezskuteczne w świetle prawa zapisy dot. wniesienia przez wspólników określonej na wstępie nieruchomości, gdyż nie zachowano wymaganej prawem formy aktu notarialnego dla dokonania tej czynności, jak też nie uzyskano zgody pozostałych współwłaścicieli na jej dokonanie, co ostatecznie - przy ich stanowczym sprzeciwie dla wniesienia nieruchomości aportem do spółki, spowodowało, że nieruchomość ta nigdy nie stała się przedmiotem aportu.

Po nabyciu nieruchomości, został rozpoczęty proces jej zagospodarowania przez jej współwłaścicieli, poprzez wzniesienie przez nich na nieruchomości budynków i urządzeń stacji paliw. Inwestorami byli jedynie jej współwłaściciele, a dokonywane przez nich nakłady pochodziły z majątków prywatnych. W kolejnych latach następowała rozbudowa przez współwłaścicieli nieruchomości stacji paliw. W grudniu 2001 r. Burmistrz Miasta … wydał decyzję nr …. w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę dla … i …, … oraz … i …. na:

1. stację paliw - zestaw kontenerowy dystrybucji gazu propan-butan, typ ….. pojemność użytkowa 2 x 4,12 m; oraz
2. stację paliw - budynek handlowo-usługowo-biurowy (pow. zabudowy 185,52 m² , pow. użytkowa 159,23 m² , kubatura 629,5 m³), która to inwestycja została zakończona z początkiem listopada 2004 r. i dopuszczona do użytkowania na mocy decyzji o pozwoleniu na użytkowanie znak: …. z dnia 2 listopada 2004 r.
   
   

Wskutek osiągnięcia przez spółkę cywilną określonego w ustawie poziomu przychodów, została ona przekształcona w grudniu 2001 r. w Spółkę jawną (dalej: „Spółka”). Jej przedmiotem jest m.in. sprzedaż hurtowa i detaliczna paliw, prowadzenie stacji paliw, prowadzenie sklepów. W § 7 ust. 4 umowy Spółki wskazano, że Spółka użytkuje działki o nr 1 i 2 znajdujące się w miejscowości …., gmina …., na podstawie umowy użyczenia. W umowie Spółki już prawidłowo wskazano, że Spółka użytkuje nieruchomość na podstawie umowy użyczenia, co odpowiadało stanowisku wszystkich współwłaścicieli. Okoliczność ta została dodatkowo potwierdzona w roku 2002, kiedy to aktem notarialnym zawartym w dniu 28 lutego 2002 r. (Rep. A nr ….), wszyscy współwłaściciele ustanowili bezpłatne prawo użytkowania nieruchomości zabudowanej już wówczas budynkiem stacji paliw, na rzecz Spółki jawnej zawartej z mężem Wnioskodawczyni – … oraz … i… . Nadmienić należy, że zarówno żona …, nieżyjąca już …, jak i Wnioskodawczyni uzyskiwały, dochody z innych źródeł, w tym ze stosunku pracy.

W trakcie korzystania z nieruchomości Spółka dokonywała już samodzielnie szeregu nakładów na nieruchomość w postaci m.in.: budowy wewnętrznej instalacji gazowej (pozwolenie na budowę …. z dnia 19 lipca 2004 r., wydane przez Starostę …, budowy przyłącza gazu - …., zgłoszenie z dnia 20 lipca 2004 r. oraz wykonanie w budynku stacji instalacji gazowej, grawitacyjnej, jak również zamontowano w nim piec gazowy.

Łączna wielkość nakładów nie przekroczyła 30% wartości nieruchomości, tj. wartości gruntu i wzniesionych przez współwłaścicieli na niej budynków i budowli. Od poczynionych nakładów Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych, jako od nakładów w nieruchomości obcej. W tym miejscu Wnioskodawczyni wyjaśnia, że Spółka błędnie dokonywała odpisów amortyzacyjnych od wartości wzniesionych na nieruchomości budynków, jak od nakładów dokonanych na nieruchomości własnej, co było oczywistym błędem i stało w sprzeczności wobec dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dokonanych przez Spółkę nakładów, które zostały wyżej wskazane.

Wnioskodawczyni wyjaśniła, że:

• Spółce jawnej przysługiwało prawo do doliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia towarów i usług na inwestycje czynione na działce nr 1. Inwestycje te były dokonywane w 2004 r. i latach następnych i polegały na: budowie wewnętrznej instalacji gazowej w budynku stacji, budowie przyłącza gazowego do budynku stacji (budynku handlowo-usługowo-biurowego), wykonaniu w tym budynku instalacji gazowej, grawitacyjnej oraz zamontowaniu w nim pieca gazowego. Stanowiły one de facto jego ulepszenie. Od zakupu towarów i usług w zakresie prowadzonych przez siebie robót Spółka dokonywała odliczeń podatku VAT. Natomiast, sama rozbudowa budynku handlowo-usługowo-biurowego, utwardzenie placu (wybrukowanie) oraz wybrukowanie drogi łączącej stację z drogą publiczną zostało dokonane kosztem poniesionym przez wszystkich współwłaścicieli nieruchomości w roku 2001. Od zakupu towarów i usług na te prace współwłaściciele (ani też z przyczyn oczywistych Spółka, bo to nie ona dokonywała zakupu towarów i usług) nie dokonywali żadnych odliczeń w zakresie podatku VAT;
  

• Spółka jawna nie ponosiła wydatków na budynek handlowo-usługowo-biurowy lub jego części, nakładów stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej budynku lub jego części, również wartość dokonanych przez Spółkę ww. budynku ulepszeń nie przekroczyła poziomu 30% wartości początkowej budynku;
  

• przed sprzedażą działki nr 1 zostało dokonane rozliczenie nakładów poniesionych przez Spółkę jawną, przy czym rozliczenie to nie dotyczyło kosztów związanych z wybudowaniem budynku, gdyż ten został wzniesiony kosztem współwłaścicieli. Rozliczenie dotyczyło opisanych wcześniej ulepszeń, tj. kosztów związanych z budową wewnętrznej instalacji gazowej w budynku, budową przyłącza gazowego do budynku, wykonaniem w budynku instalacji gazowej, grawitacyjnej, zamontowaniem w budynku pieca gazowego. Spółka jawna wystawiła wszystkim współwłaścicielom, w tym także i Wnioskodawczyni faktury obejmujące ww. wartości nakładów w proporcji uwzględniającej udział każdego ze współwłaścicieli w prawie własności nieruchomości;
  

• obiekty znajdujące się na działce nr 1, tj. budynek handlowo-usługowo-biurowy (budynek stacji), utwardzenie placu i drogi dojazdowej, zostało dokonane nie przez Spółkę jawną a przez współwłaścicieli nieruchomości i ich kosztem;
  

• w roku 2001 współwłaściciele nieruchomości dokonali jego rozbudowy do 185,52 m² na podstawie decyzji Burmistrza Miasta … nr …. w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę dla: … i…, … oraz … i … . Decyzja ta obejmowała również zezwolenie dla tych osób na posadowienie na działce zestawu kontenerowego dystrybucji gazu propan-butan typ ….
  

• natomiast wykonanie wewnętrznej instalacji gazowej w budynku handlowo-usługowo-biurowym (budynek stacji) nastąpiło na podstawie decyzji Starosty … z dnia 19 lipca 2004 r., znak …., która została wydana na Spółkę jawną;
  

• na moment złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej działka nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani też nie wydano wobec niej decyzji o warunkach zabudowy. Sformułowania tego rodzaju znalazły się w dokumentach wydawanych przez organy prowadzące ewidencję działki na potrzeby zawarcia umowy przenoszącej własność i zostały one w niej zamieszczone w części dot. opisu przedmiotu sprzedaży. Wnioskodawczyni chciała wiernie oddać opis stanu faktycznego, co do prawnych podstaw prowadzenia robót budowlanych na działce (rozbudowa budynku, utwardzenie placu i drogi, przyłącze gazu, wykonanie instalacji gazu), były to wskazane wyżej decyzje o pozwoleniach na budowę.
  

• osobiście Wnioskodawczyni nie wykorzystywała działki nr 1 do żadnych czynności, czy to zwolnionych, czy to opodatkowanych, czy też niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Nieruchomość była wykorzystywana gospodarczo jedynie przez Spółkę jawną do sprzedaży detalicznej paliw, w budynku stacji prowadzona była także sprzedaż artykułów spożywczych i motoryzacyjnych. Spółka nie prowadziła na stacji sprzedaży zwolnionej, czy też nieopodatkowanej podatkiem VAT.
  
  

W dniu 11 marca 2020 r. współwłaściciele nieruchomości dokonali jej sprzedaży Spółce jawnej pod firmą centrum motoryzacji … z siedzibą w … . W dacie sprzedaży stanowiąca nieruchomość działka nr 1 była określona, jako tereny mieszkaniowe B o powierzchni 0,46 ha oraz grunty rolne RIVa o pow. 0,28 ha. Działka ta nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ani też nie wydano wobec niej decyzji o warunkach zabudowy. Z tytułu sprzedaży nieruchomości naliczono i odprowadzono podatek od czynności cywilnoprawnych uznając, że dokonana czynność sprzedaży nie jest objęta podatkiem od towarów i usług. Na tle przedstawionego wyżej stanu faktycznego, z uwagi na rozbieżne poglądy organów podatkowych, jak i sądów administracyjnych, zasadnym staje się złożenie wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, jak i podatku VAT. Wnioskodawczyni podkreśla, że zbyta nieruchomość nigdy nie była własnością Spółki, a korzystanie z niej przez Spółkę następowało wyłącznie na podstawie umowy bezpłatnego użyczenia, a nie umowy najmu, dzierżawy, leasingu, czy innej odpłatnej umowy. Wnioskodawczyni nie czerpała z niej żadnych dochodów.

W piśmie z dnia 2 listopada 2020 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że sprzedaży przedmiotowej nieruchomości dokonano w dniu 11 marca 2020 r.

Spółka jawna w trakcie użytkowania nieruchomości dokonała następujących nakładów:

1. wykonanie wewnętrznej instalacji gazowej w budynku,
2. instalacji grawitacyjnej,
3. wykonanie przyłącza gazu do budynku oraz
4. zamontowanie w budynku pieca gazowego.
   
   

Były to wszystkie nakłady poczynione przez Spółkę na nieruchomość w trakcie korzystania przez nią z nieruchomości. Ich pojedyncza oraz łączna wartość nie przekroczyła nigdy 30% wartości nieruchomości, tj. wartości gruntu i wartości wzniesionych przez współwłaścicieli na niej budynków i budowli. Od powyższych nakładów Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych, jako od nakładów na nieruchomości obcej. Nakłady te zostały rozliczone pomiędzy Spółką a współwłaścicielami nieruchomości przed sprzedażą nieruchomości. Spółka wystawiła wówczas wszystkim współwłaścicielom nieruchomości bez wyjątku faktury obejmujące wartości wyżej wskazanych nakładów w proporcji uwzględniającej udział każdego ze współwłaścicieli w prawie własności nieruchomości. Rozliczenia te faktycznie nastąpiły.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy uzyskany przez Wnioskodawczynię przychód ze sprzedaży Nieruchomości winien być opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności czy powinien on być traktowany, jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też przechód ze sprzedaży nie jest objęty tym podatkiem?
2. Czy dokonana sprzedaż opisanej w stanie faktycznym Nieruchomości winna być objęta podatkiem VAT, zamiast podatku od czynności cywilnoprawnych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest pytanie Nr 1 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pytania Nr 2 dotyczącego podatku od towarów i usług oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, uzyskany przez Nią w wyniku sprzedaży opisanej we wniosku nieruchomości przychód nie powinien być traktowany jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej i podlegać opodatkowaniu. Przychód ten powinien korzystać ze zwolnienia podatkowego.

Źródłem wątpliwości Wnioskodawczyni, które legły u podstaw składanego wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. możliwości potraktowania przychodu ze sprzedaży nieruchomości, jako przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, jest okoliczność, że nieruchomość ta była wykorzystywana przez Spółkę jawną - w której osobiście Wnioskodawczyni nigdy nie była wspólnikiem - do prowadzenia działalności gospodarczej oraz fakt, że Spółka błędnie i nieprawidłowo dokonywała od niej (budynków nie przez siebie wzniesionych) odpisów umorzeniowych, w sytuacji gdy nieruchomość ta nigdy nie była własnością Spółki, a korzystanie z niej przez Spółkę następowało wyłącznie na podstawie umowy bezpłatnego użyczenia, a nie umowy najmu, dzierżawy, leasingu, czy innej odpłatnej umowy. Wedle przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej jest również przychód z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni podnosi, że nieruchomość została zakupiona okazyjnie, gdyż jednostka ją sprzedająca dokonywała wówczas wyprzedaży swojego majątku, a żądana cena była w ocenie Spółki bardzo atrakcyjna. Wnioskodawczyni podkreśla, że przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była własnością Spółki, a współwłaściciele nie uzyskiwali korzyści finansowych z jej wykorzystywania przez Spółkę.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w oparciu o wyrok NSA z dnia 25 października 2011 r., sygn. akt II FSK 739/10, można twierdzić, że sprzedaż nieruchomości użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, niebędącej środkiem trwałym, a która zgodnie z obowiązującymi przepisami powinna nią być, nie powoduje powstania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym kontekście, warunek formalny, którym jest wprowadzenie nieruchomości do ewidencji środków trwałych, jako nieruchomości wykorzystywanej przez podatnika dla potrzeb prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ma charakter drugorzędny i nie przesądza samo przez się o kwalifikacji uzyskanych z jej sprzedaży przychodów.

W tym miejscu Wnioskodawczyni podnosi, że zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zbyta nieruchomość nigdy nie była przedmiotem żadnej ze wskazanych w tych przepisach umów. W świetle powyższego, nieruchomość nigdy nie powinna być ujmowana, jako środek trwały Spółki, która gospodarczo ją wykorzystywała, i od której można było i należało dokonywać odpisów amortyzacyjnych (budynki).

W konsekwencji, nie powinien być ujmowany, jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, przychód ze zbycia przedmiotowej nieruchomości, w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która była wykorzystywana na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, a która nie była ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy. Wnioskodawczyni formułuje swą opinię w oparciu o wyrok NSA z dnia 17 lutego 2014 r. w składzie siedmiu sędziów, sygn. akt II FPS 8/13.

Zatem odpłatne zbycie nieruchomości wykorzystywanej na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, która nie była środkiem trwałym, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości będzie miała zastosowanie zasada wynikająca z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zważywszy, że jej sprzedaż następuje po dwudziestu kilku latach od jej nabycia, jej sprzedaż winna być zwolniona z podatku.

Reasumując, nieruchomość nigdy nie była przedmiotem własności Spółki jawnej, która może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, nieruchomość była jedynie przedmiotem bezpłatnego prawa użytkowania przez Spółkę, której krąg wspólników nie pokrywał się i nie pokrywa się nadal z kręgiem współwłaścicieli nieruchomości. Zagospodarowanie nieruchomości, tj. wzniesienie na niej budynków stacji paliw, ich urządzenie nastąpiło w drodze inwestycji prowadzonej i finansowanej przez wszystkich współwłaścicieli nieruchomości, to jest także tych, którzy nigdy nie byli wspólnikami i nigdy nie czerpali zysków z działalności Spółki. Spółka dokonała jedynie kilku nakładów na nieruchomość, których łączna wartość nie przekroczyła 30% wartości oddanej jej do bezpłatnego korzystania nieruchomości (budynki i budowle), i które były przez nią rozliczane w drodze odpisów amortyzacyjnych w obcych środkach trwałych.

Wykorzystywanie przez Spółkę nieruchomości następowało w oparciu o akt ustanowienia bezpłatnego użytkowania. W konsekwencji nie powstanie przychód ze zbycia nieruchomości dla Wnioskodawczyni, z uwagi na fakt, że od jej nabycia upłynęło już ponad dwadzieścia kilka lat, a sprzedaż ta nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej, a zatem w świetle przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 przychód z jej sprzedaży jest zwolniony od podatku.

Podkreślenia wymaga również fakt, że Spółka dokonała ze wszystkim współwłaścicielami nieruchomości, to jest także z Wnioskodawczynią, rozliczeń z tytułu dokonanych przez nią nakładów na nieruchomość. Współwłaściciele, w tym również i Wnioskodawczyni - w wynikającej z Jej udziału w prawie własności nieruchomości proporcji - dokonali przelewów na rachunek Spółki wynikających z tego tytułu kwot.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. przez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierają specyfikację źródeł przychodów, na podstawie których następuje przypisanie konkretnego przychodu do źródła przychodu. Przypisanie do konkretnego źródła przychodów jest istotne, ponieważ w zależności od ustalenia źródła przychodów, dla tego przychodu powstają dalsze skutki podatkowe prowadzące do obliczenia uzyskanego dochodu lub poniesionej straty w danym okresie rozliczeniowym.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
  

• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ww. przepisie opiera się na trzech przesłankach:

• zarobkowym celu działalności,
  

• wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
  

• prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.
  
  

Zarobkowy cel działalności oznacza, że jest ona prowadzona w celu uzyskania zysku (zarobku) i jest nakierowana na zaspokajanie cudzych potrzeb. Oczywiście nie zawsze można utożsamiać zarobkowego charakteru działalności gospodarczej z faktycznym osiąganiem dochodów z tej działalności, albowiem działalność gospodarcza często związana jest z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Czym innym jest bowiem motyw zysku, a czym innym efekt osiągnięcia zysku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla zakwalifikowania danej działalności jako działalności gospodarczej, wymagają aby czynności w jej ramach wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły. Przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych. Wykonywanie działalności w sposób zorganizowany oznacza prowadzenie jej w sposób racjonalny ekonomicznie i z uprzednim przygotowaniem, nie zaś w sposób spontaniczny. Kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej ma na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości jest wystarczające, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, niepowiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Należy wskazać, że dla oceny, czy dokonywane czynności spełniają kryteria działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozstrzygające znaczenie mają okoliczności, w jakich są one wykonywane. O prowadzeniu działalności gospodarczej przesądzają obiektywne jej przejawy, a nie przekonanie podatnika o odmiennym charakterze przeprowadzonych czynności prawnych. W tym sensie nie ma i nie może mieć znaczenia, że określony podmiot prowadzący konkretną działalność gospodarczą nie ocenia jej (subiektywnie) jako działalności gospodarczej. Dla uzyskiwania przychodów z działalności gospodarczej nie jest również konieczne, aby podatnik miał formalnie status przedsiębiorcy, nie jest wymagana rejestracja tej działalności w sposób przewidziany w odrębnych przepisach, dotyczących wymogów formalnych, jakie powinna spełnić osoba prowadząca działalność gospodarczą.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 2c ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że - co do zasady - przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy) stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Wobec powyższego w celu właściwego zakwalifikowania skutków działań podjętych przez Wnioskodawczynię do właściwego źródła przychodu należy ocenić zamiar, okoliczności i cel działań związanych z odpłatnym zbyciem udziałów w nieruchomościach, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Odrębnym źródłem przychodu jest odpłatne zbycie określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw następuje po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W przypadku zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma zatem ustalenie momentu oraz sposobu ich nabycia.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że mąż Wnioskodawczyni nabył w 1991 r. wraz dwoma innymi osobami współwłasność niezabudowanej Nieruchomości gruntowej, każdy w udziale w jej własności po 1/3 części. W przypadku męża Wnioskodawczyni, nabycie udziału w prawie własności Nieruchomości nastąpiło na zasadzie współwłasności małżeńskiej. Dnia 5 kwietnia 1991 r. mąż Wnioskodawczymi wraz z dwoma ww. osobami zawarł umowę spółki cywilnej, której przedmiotem działalności był handel art. spożywczymi i przemysłowymi, usługi gastronomiczne, hotelarskie, transportowe, produkcja, eksport i akwizycja. Umowa spółki cywilnej zawierała bezskuteczne w świetle prawa zapisy dotyczące wniesienia przez wspólników Nieruchomości, gdyż nie zachowano wymaganej prawem formy aktu notarialnego dla dokonania tej czynności, jak też nie uzyskano zgody pozostałych współwłaścicieli na jej dokonanie. Nieruchomość ta nigdy nie stała się zatem przedmiotem aportu do spółki cywilnej. Po nabyciu Nieruchomości został rozpoczęty proces jej zagospodarowania przez jej współwłaścicieli przez wzniesienie przez nich na Nieruchomości budynków i urządzeń stacji paliw. Inwestorami byli jedynie jej współwłaściciele, a dokonywane przez nich nakłady pochodziły z majątków prywatnych. W grudniu 2001 r. spółka cywilna została przekształcona w Spółkę jawną. W roku 2002 aktem notarialnym wszyscy współwłaściciele ustanowili bezpłatne prawo użytkowania Nieruchomości zabudowanej budynkiem stacji paliw. W trakcie korzystania z Nieruchomości Spółka dokonywała szeregu nakładów na Nieruchomość. Łączna wielkość nakładów nie przekroczyła 30% wartości Nieruchomości, tj. wartości gruntu i wzniesionych przez współwłaścicieli na nim budynków i budowli. Od poczynionych nakładów Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych jako od nakładów na nieruchomości obce. Od dokonanych przez Spółkę nakładów, współwłaściciele i Spółka dokonali w tym zakresie rozliczeń w ten sposób, że wartość nieumorzonych przez Spółkę nakładów została zwrócona przez współwłaścicieli Spółce. W dniu 11 marca 2020 r. współwłaściciele Nieruchomości dokonali jej sprzedaży.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2020 r., poz. 1740), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale związane z gruntem lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Stosownie natomiast do art. 48 Kodeksu cywilnego – budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem stanowią, co do zasady, części składowe gruntu i na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego nie mogą być odrębnym przedmiotem własności.

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Odrębnym przedmiotem własności budynek będzie wówczas, gdy wzniesiono go na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym. Tak więc, biorąc pod uwagę konstrukcję ww. przepisu, należy stwierdzić, że budynek trwale związany z nieruchomością gruntową stanowi jej część składową, co oznacza, że właścicielem zarówno gruntu, jak i budynku wzniesionego na tym gruncie jest zawsze właściciel nieruchomości gruntowej, na której budynek ten został wybudowany. Zatem, jeśli spółka poniosła nakłady na nieruchomość, stają się one własnością właściciela gruntu.

W rozpatrywanej sprawie, należy odnieść się do przepisów regulujących stosunki majątkowe małżeńskie, zawartych w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu powyższych przepisów są wszelkie prawa majątkowe – zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwentnie, przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Organ zwraca uwagę, że dla opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia udziału z nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych - na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy - istotne znaczenie ma data jego nabycia. W niniejszej sprawie nabycie przez Wnioskodawczynię udziału w nieruchomości nastąpiło w 1991 r. Zatem z uwagi na fakt, że sprzedaż wskazanego we wniosku udziału w nieruchomości nastąpiła po upływie 5-letniego terminu, o którym mowa w ww. przepisie, nie będzie stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W niniejszej sprawie upłynął wskazany w tym przepisie pięcioletni okres, liczony od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez Wnioskodawczynię udziału w zbywanej nieruchomości. W konsekwencji kwota uzyskana ze zbycia udziału w nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując - uzyskany przez Wnioskodawczynię przychód ze sprzedaży przypadającego na Nią udziału w nieruchomości nie będzie stanowił przychodu ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sprzedaż ta nie będzie również skutkowała powstaniem przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, ponieważ odpłatne zbycie nastąpiło po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do nabycia udziału w nieruchomości. Zatem przychód uzyskany z tytułu odpłatnego zbycia posiadanego przez Wnioskodawczynię udziału we wskazanej we wniosku nieruchomości nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w związku z tym Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Wskazać również należy, że w treści własnego stanowiska Wnioskodawczyni przywołała przepis art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast z kontekstu zdania wynika, że Wnioskodawczyni miała na myśli art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy i tak też Organ przyjął (wskazanie art. 10 ust. 1 pkt 9 w treści własnego stanowiska Wnioskodawczyni potraktowano więc jako omyłkę pisarską).

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w odmiennych stanach faktycznych i prawnych niż w rozpatrywanej sprawie i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawczyni i nie ma zastosowania do Jej męża ani pozostałych wspólników Spółki.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.