Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.764.2020.6.MD
z 15 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2020 r. (data wpływu 25 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 listopada 2020 r. (data wpływu 16 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 2 listopada 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.764.2020.2.MD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem poczty w dniu 3 listopada 2020 r. (data doręczenia 10 listopada 2020 r.). W dniu 16 listopada 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 13 listopada 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług finansowych i ubezpieczeniowych. Rodzaj prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności wymaga wyższego poziomu słyszalności. Charakter i specyfika wykonywanego zawodu, tj. telemarketing oraz doradztwo ubezpieczeniowe wraz z różnorodnością kontaktów telefonicznych oraz w bezpośrednim kontakcie podczas pracy z klientami, o różnej barwie i tonacji głosów, u których często występują problemy logopedyczne, wpływa na brak możności prawidłowego wykonywania zawodu. Skomplikowanie wykonywanej profesji ubezpieczeniowej, w której wymagana jest specjalistyczna wiedza poparta ciągłymi rozmowami oraz analizami stanu zdrowia klientów, w tym dokonywanie szczegółowych opisów stanu zdrowotnego potencjalnych klientów, uzupełnianie formularzy poprzez wpisywanie dokładnych nazw leków oraz dawkowania, wymusiło zakup aparatów słuchowych dla ważności wykonywanego zawodu. Zakup obustronnych zausznych aparatów słuchowych jest jedynym obecnie narzędziem umożliwiającym dalsze wykonywanie zawodu i utrzymanie dochodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej na obecnym poziomie.

Aby móc bezpiecznie wykonywać swój zawód, Wnioskodawca potrzebuje obustronnych zausznych aparatów słuchowych. Brak lepszego poziomu słyszalności powoduje znaczne ograniczenie możliwości zarobkowych Wnioskodawcy lub takie wykonywanie obowiązków zawodowych, które mogłoby narazić potencjalnych klientów na błędy w zawieranych umowach, mogące nieść dalekie skutki prawne o konsekwencjach dla obu stron. Specyfika zawodu opiera się przede wszystkim na słuchu i bardzo dobrej słyszalności, aparaty słuchowe dadzą możliwość dalszego wykonywania zawodu i utrzymania przychodu na obecnym poziomie. Ich brak wiąże się z koniecznością zaprzestania wykonywanego zawodu, co może doprowadzić do zamknięcia prowadzonej działalności oraz do całkowitej utraty dochodu.

W piśmie z dnia 12 listopada 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że działalność gospodarczą prowadzi od 21 grudnia 2005 r. Dla celów prowadzenia działalności gospodarczej wybrał formę opodatkowania podatkiem liniowym. Ewidencja podatkowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zakup aparatów słuchowych jest niezbędny do prowadzonej działalności służbowej, charakter tej pracy i bezpośredni kontakt z klientami i złożonym nazewnictwem finansowym oraz medycznym, wymaga precyzyjnego i doskonałego słuchu, by móc otrzymywane informacje od klientów zapisywać w dokumentacji. Również praca ta ma szeroko pojęty zakres czynności marketingowo-prospectingowych w pozyskiwaniu kontaktów oraz prowadzeniu rozmów telefonicznych na poziomie czasami nawet kilkuset dziennie w celach umawiania spotkań i przedstawiania ofert. Aparaty te stanowią zarówno odbiornik, jak i nadajnik - tzw. zestaw głośnomówiący podczas prowadzenia rozmów handlowych z potencjalnymi klientami. Do codziennego użytku nie są wymagane, a nawet uciążliwe w użytkowaniu, stosowane są głównie i wyłącznie dla możliwości zarobkowych prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca wskazał też, że ubytek słuchu stwierdzony jest u Niego na poziomie umiarkowanym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć w koszty prowadzonej przez Niego działalności zakup aparatów słuchowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, specyfika zawodu opiera się przede wszystkim na słuchu i bardzo dobrej słyszalności, aparaty słuchowe znacznie poprawią słuch Wnioskodawcy, co jednoznacznie zwiększy jakość i dokładność świadczonych przez Niego usług. Poniesiony wydatek ma bezpośredni wpływ na powstanie przychodu z tytułu prowadzonej przez Niego działalności, ponieważ profesja, którą wykonuje Wnioskodawca, tj. telemarketing oraz doradztwo ubezpieczeniowe, wiąże się tylko i wyłącznie z koniecznością kontaktów telefonicznych, a także bezpośrednimi spotkaniami z klientami o różnej barwie i tonacji głosów, u których często występują problemy logopedyczne. Brak lepszego poziomu słyszalności powoduje znaczne ograniczenie możliwości zarobkowych Wnioskodawcy lub takie wykonywanie obowiązków zawodowych, które mogłoby narazić potencjalnych klientów na błędy w zawieranych umowach, mogące nieść dalekie skutki prawne o konsekwencjach dla obu stron.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek na zakup aparatów słuchowych może stanowić koszt uzyskania przychodu, ponieważ spełnia łącznie warunki wymienione w art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj.:

• został poniesiony (Wnioskodawca zakupił aparaty, posiada fakturę, wydatek został poniesiony przez Niego - nie przez inną osobę, to On zapłacił i używa aparatu),
  

• celem zakupu (poniesienia kosztu) było osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (czyli bez tego nie jest On w stanie prawidłowo wykonywać swojego zawodu, czyli zarobkować),
  

• koszt zakupu aparatów słuchowych nie został wymieniony w katalogu kosztów niestanowiących koszty uzyskania przychodów (art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, dlatego przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo–skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Ustawodawca, posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym wszakże warunkiem, że wykaże, że świadomie poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami, a możliwością uzyskania w przyszłości z tego tytułu przychodu trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu podatnika.

W świetle powyższego uznać więc należy, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Jednocześnie należy podkreślić, że nie każdy wydatek, choćby jego poniesienie – z punktu widzenia podatnika – posiadało racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie, może stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą podatnik ponosi szereg wydatków, zarówno takich, których poniesienie w sposób bezpośredni związane jest z działaniami firmy (np. zakup towarów i usług mających na celu zabezpieczenie podstawowej działalności), jak również i takich, których cechy – po przedstawieniu odpowiedniej argumentacji – uzasadniałyby ich związek z potencjalnym uzyskaniem przychodów, utrzymaniem źródła przychodów, bądź jego zabezpieczeniem.

Przedstawione we wniosku wątpliwości dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na zakup aparatów słuchowych. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług finansowych i ubezpieczeniowych. Rodzaj prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności wymaga wyższego poziomu słyszalności. Charakter i specyfika wykonywanego zawodu, tj. telemarketing oraz doradztwo ubezpieczeniowe wraz z różnorodnością kontaktów telefonicznych oraz w bezpośrednim kontakcie podczas pracy z klientami, o różnej barwie i tonacji głosów, u których często występują problemy logopedyczne, wpływa na możności prawidłowego wykonywania zawodu. Skomplikowanie wykonywanej profesji ubezpieczeniowej, w której wymagana jest specjalistyczna wiedza poparta ciągłymi rozmowami oraz analizami stanu zdrowia klientów, w tym dokonywanie szczegółowych opisów stanu zdrowotnego potencjalnych klientów, uzupełnianie formularzy poprzez wpisywanie dokładnych nazw leków oraz dawkowania, wymusiło zakup aparatów słuchowych dla ważności wykonywanego zawodu. Zakup obustronnych zausznych aparatów słuchowych jest jedynym obecnie narzędziem umożliwiającym dalsze wykonywanie zawodu i utrzymanie dochodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej na obecnym poziomie. Aby móc bezpiecznie wykonywać swój zawód, Wnioskodawca potrzebuje obustronnych zausznych aparatów słuchowych. Brak lepszego poziomu słyszalności powoduje znaczne ograniczenie możliwości zarobkowych Wnioskodawcy lub takie wykonywanie obowiązków zawodowych, które mogłoby narazić potencjalnych klientów na błędy w zawieranych umowach, mogące nieść dalekie skutki prawne o konsekwencjach dla obu stron. Specyfika zawodu opiera się przede wszystkim na słuchu i bardzo dobrej słyszalności, aparaty słuchowe dadzą możliwość dalszego wykonywania zawodu i utrzymania przychodu na obecnym poziomie. Ich brak wiąże się z koniecznością zaprzestania wykonywanego zawodu, co może doprowadzić do zamknięcia prowadzonej działalności oraz całkowitej utraty dochodu. Wnioskodawca dodał, że stwierdzony został u Niego ubytek słuchu na poziomie umiarkowanym.

Odnosząc powyżej analizowane przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że wydatek na zakup aparatów słuchowych jest wydatkiem niepozostającym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jest to wydatek dokonany z uwagi na zaistnienie wady słuchu, bez względu na to, czy osoba, która go poniosła prowadzi działalność gospodarczą, czy też nie. Celem jego poniesienia jest więc ochrona zdrowia (słuchu) – nie jest on bowiem ukierunkowany na osiągnięcie przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, ani zachowanie lub zabezpieczenie ich źródła. Zatem, jako wydatek osobisty nie może być uznany za koszt podatkowy.

Pomimo wskazania przez Wnioskodawcę, że aparaty słuchowe do codziennego użytku nie są wymagane, powyższy zakup jest uwarunkowany niewątpliwie stanem zdrowia Wnioskodawcy, który posiada ubytek słuchu, a więc jest zakupem o charakterze osobistym niezależnym od faktu prowadzenia przez Niego działalności gospodarczej i jako taki nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jak już wskazano wyżej, do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej nie można zaliczyć wydatków osobistych, tj. m.in. takich, których poniesienie spowodowane jest wyłącznie stanem zdrowia podatnika prowadzącego działalność gospodarczą. Podstawowym celem poniesienia takich wydatków jest bowiem poprawa stanu zdrowia, bądź jakości życia podatnika, a nie osiągnięcie przychodu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy w świetle obowiązujących przepisów prawa, stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup aparatów słuchowych. Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej.

Tutejszy Organ zastrzega również, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.