Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.389.2020.1.BKD
z 16 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 września 2020 r. (data wpływu 17 września 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo kontynuując stawkę amortyzacji 10% do zwieszonej wartości środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2020 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo kontynuując stawkę amortyzacji 10% do zwieszonej wartości środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka posiada w ewidencji środków trwałych budynek który przyjęła na stan środków trwałych w dniu 1 października 1997 r. W związku z przekształceniem przedsiębiorstwa państwowego w Sp. z o.o. Spółka przyjęła indywidualną stawkę amortyzacyjną, przyjmując 10-letni okres amortyzacji (10% stawka amortyzacyjna), w roku 2007 nastąpiło całkowite zamortyzowanie budynku.

Spółka w 2014 r. wybudowała nowy zakład produkcyjny, a na starym budynku po częściowej jego sprzedaży rozpoczęła w 2018 r. prace budowlane, zmieniając: przeznaczenie budynku z fabrycznego na budynek biurowy. Cały zakres prac budowlanych na budynku był wykonany na podstawie pozwolenia na budowę.

Obecnie spółka zakończyła prace budowlane, otrzymała pozwolenie na użytkowanie budynku, na podstawie którego dokonała zwiększenia wartość środka trwałego tj. budynku o kwotę 9.201.154,17 zł. (wartość początkowa budynku przed przystąpieniem do prac budowlanych wynosiła 81.828,23 zł.), z zastosowaniem kontynuacji stawki amortyzacji jaka widnieje w ewidencji środków trwałych tj. 10%.

Pomimo wyroków sądu i wydawanych interpretacji w tym zakresie (wyrok NSA z dnia 10 lipca 2016 r. Sygn. Akt II FSK 1392/13), wątpliwość spółki, budzi fakt obowiązku kontynuowania amortyzacji z zastosowaniem stawki 10%, przy tak znacznym zwiększeniu wartości budynku z 81.828,23 zł do ponad 9 mln., jednakże jednoznaczne brzmienie art. 16h ust 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który mówi, iż podatnik nie jest uprawniony do zmiany amortyzacji spowodował zastosowanie przez spółkę amortyzacji w stawce 10%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo kontynuując stawkę amortyzacji 10% do zwiększonej wartości środka trwałego?

Spółka stoi na stanowisku, iż postąpiła prawidłowo kontynuując uprzednio zastosowaną stawkę amortyzacji. Regulacja zawarta w art. 16h ust. 2 u.p.d.o.p. nie uniemożliwiała (winno być: „uniemożliwiała”) spółce dokonania wyboru liniowej metody amortyzacyjnej i dokonywania odpisów nowej wartości początkowej wg 2,5% stawki amortyzacyjnej.

Ponadto w podobnej sprawie minister finansów w interpretacji z 21 sierpnia 2012 r. uznał, że skoro spółka wybrała indywidualną metodę amortyzacji, ta metoda musi być stosowana, aż do momentu zamortyzowania budynku. Metoda ta nie przewiduje możliwości podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych w trakcie trwania okresu amortyzacji. Zmiana stawki w takiej sytuacji spowodowałaby jednocześnie zmianę metody amortyzacji. Jeżeli budynek był już wcześniej w całości zamortyzowany - jak to ma miejsce w opisanym stanie faktycznym - to dokonanie nowych inwestycji spowoduje konieczność dalszego naliczania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej powiększonej o kwotę ulepszenia. Ta dodatkowa wartość będzie podstawą do dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2000 r. zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a - 16m ww. ustawy. Wcześniej kwestie związane z amortyzacją środków trwałych uregulowane były w rozporządzeniu Ministra Finansów z 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz.U. Nr 6, poz. 35, dalej : „Rozporządzenie”)

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podobnie kwestię tą normowało Rozporządzenie w którym przyjęto, że za środki trwałe uznaje się, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. nieruchomości (grunty, budowle i budynki, w tym także lokale będące odrębną własnością),
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze (§ 2 ust. 1 Rozporządzenia).

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16b ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Natomiast zgodnie z brzmieniem § 6 ust. 3 Rozporządzenia, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu (przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji), wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 4a-7, 9-11 i 13-14, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, jeżeli wydatki poniesione na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do tej wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 649).

Do 31 grudnia 1999 r. Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowił załącznik do Rozporządzenia.

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka posiada w ewidencji środków trwałych budynek który przyjęła na stan środków trwałych w dniu 1 października 1997 r. W związku z przekształceniem przedsiębiorstwa państwowego w Sp. z o.o. Spółka przyjęła indywidualną stawkę amortyzacyjną, przyjmując 10-letni okres amortyzacji (10% stawka amortyzacyjna), w roku 2007 nastąpiło całkowite zamortyzowanie budynku. Spółka w 2014 r. wybudowała nowy zakład produkcyjny, a na starym budynku po częściowej jego sprzedaży rozpoczęła w 2018 r. prace budowlane, zmieniając: przeznaczenie budynku z fabrycznego na budynek biurowy. Cały zakres prac budowlanych na budynku był wykonany na podstawie pozwolenia na budowę. Obecnie spółka zakończyła prace budowlane, otrzymała pozwolenie na użytkowanie budynku, na podstawie którego dokonała zwiększenia wartość środka trwałego z zastosowaniem kontynuacji stawki amortyzacji jaka widnieje w ewidencji środków trwałych tj. 10%.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia, czy Spółka postąpiła prawidłowo kontynuując stawkę amortyzacji 10% do zwiększonej wartości środka trwałego.

Należy zauważyć, że środki trwałe wprowadzone do ewidencji środków trwałych przed 1 stycznia 2000 r. amortyzowane były w oparciu o stawki amortyzacyjne wynikające z regulacji obowiązujących w ówczesnym stanie prawnym, tj. zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W związku z wejściem w życie ustawą z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. 2000 nr 104 poz. 1104), ww. rozporządzenie zostało uchylone.

W ustawie z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 1999 r., nr 95 poz. 1101) określono zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, art. 16i ust. 1-6 można stosować także do środków trwałych oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2000 r. Akt ten jest do dnia dzisiejszego obowiązujący.

W celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa, w powyższej kwestii wydano Pismo Podsekretarza Stanu Ministerstwa Finansów z dnia 10 lutego 2000 r. znak: PB H/448/00/10. W piśmie tym (pkt 1) Ministerstwo Finansów potwierdziło, iż (…) przepisy art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia wskazują, iż do środków i wartości oddanych do używania przed dniem 1 stycznia 2000 r. można stosować przepisy art. 16i ust. 1-6 ustawy oraz § 9 ust. 1 i 3-3e rozporządzenia. Oznacza to, iż podatnicy mają prawo wyboru w zakresie określonym tymi przepisami, do stosowania nowych lub kontynuowania dotychczasowych zasad.

Możliwość wyboru, o której mowa powyżej, nie dotyczy jednak metody amortyzacji, która (określona dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji) obowiązuje, zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy lub § 9 ust. 13 rozporządzenia, do pełnego zamortyzowania tego środka. Możliwość wyboru dotyczy natomiast stawek amortyzacyjnych stosowanych przy metodzie amortyzacji liniowej oraz współczynników podwyższających te stawki.

Jak wynika z wniosku, budynek, od którego Spółka dokonuje amortyzacji został wprowadzony do ewidencji środków trwałych przed 1 stycznia 2000 r. Spółka przyjęła indywidualną stawkę amortyzacyjną, przyjmując 10-letni okres amortyzacji (10% stawka amortyzacyjną). Spółka dokonała modernizacji budynku, przekształcając go w budynek biurowy i dokonała zwiększenia wartości środka trwałego. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że skoro Spółka wybrała indywidualną stawkę amortyzacyjną to zgodnie z powołanymi przepisami nie miała możliwości zmiany stosowanej wcześniej stawki amortyzacyjnej. Fakt, iż środek trwały został zmodernizowany i zwiększyła się jego wartość nie mają wpływu na zmianę zasad jego amortyzacji. Należy bowiem zauważyć, że wydatki na ulepszenie środka trwałego, przy spełnieniu warunków wskazanych w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT w rzeczywistości powiększają wartość początkową środka trwałego, nie mogą one jednak powodować zmiany zasad amortyzacji danego (zmodernizowanego) środka trwałego tzn. nie skutkują zmianą zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych zatem i stawki amortyzacyjnej.

Mając na uwadze powyższe, Spółka powinna kontynuować zastosowaną wcześniej stawkę amortyzacyjną. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują zmiany stosowanych wcześniej stawek amortyzacyjnych tylko dlatego, iż środek trwały został poddany modernizacji. Zmodernizowany środek trwały jest tym samym środkiem trwałym, który istniał przed modernizacją. Nie ma zatem podstaw do zmiany zasad tej amortyzacji. A zatem Wnioskodawca zobowiązany jest do stosowania stawki amortyzacyjnej wybranej w momencie przyjęcia budynku do ewidencji środków trwałych, tzn. do kontynuowania amortyzacji tego budynku na takich samych zasadach jak dotychczas.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.