Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.257.2020.2.AM
z 7 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 29 września 2020 r.), uzupełniony pismem z dnia 30 listopada 2020 r. (data nadania 30 listopada 2020 r., data wpływu 3 grudnia 2020 r.) na wezwanie z dnia 23 listopada 2020 r. Nr 0114-KDIP2-2.4010.257.2020.1.AM (data doręczenia 23 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• braku możliwości dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodu w przypadku zmiany przeznaczenia środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej na towar „do sprzedaży” – jest prawidłowe;
  

• możliwości ponownego wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych w koszty uzyskania przychodu w sytuacji, gdy środek trwały został wykreślony z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatkowych, w związku z przeznaczeniem go do sprzedaży, a środek trwały zostanie ponownie oddany do używania na podstawie umowy najmu lub leasingu operacyjnego – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym. Zgodnie z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest przede wszystkim „wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli”, a także m.in. „sprzedaż hurtowa i detaliczna pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli”. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera z kontrahentami głównie umowy leasingu operacyjnego oraz umowy najmu samochodów osobowych. Przedmioty umów leasingu lub najmu przekazywane przez Spółkę klientom do używania przez okres trwania umowy pozostają własnością Spółki. W tym czasie, od momentu ich nabycia, są one traktowane jako środki trwałe Spółki (kompletne i zdatne do używania), wpisane do prowadzonej przez nią ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych oraz amortyzowane dla celów podatkowych. Dokonywane odpisy amortyzacyjne są przez Wnioskodawcę ujmowane jako koszty uzyskania przychodu. Zawierane umowy najmu lub leasingu operacyjnego mogą kończyć się terminowo, tj. po upływie czasu na jaki zostały zawarte albo przedterminowo, tj. na skutek rozwiązania/wypowiedzenia z uwagi na wystąpienie określonych okoliczności uzasadniających ich wcześniejsze zakończenie. Po zakończeniu tych umów, przedmioty leasingu lub najmu wracają do Spółki i co do zasady przeznaczane są do sprzedaży. Nie następuje ich likwidacja, a jedynie zmiana przeznaczenia ze środków trwałych na przeznaczone do sprzedaży. W związku z powyższym Spółka dokonuje odpowiednich przeksięgowań w ewidencji księgowej (do pozycji zapasy, towary do sprzedaży). W rezultacie Spółka ma podstawy również do wycofania przedmiotów umów z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych dla celów podatkowych.

W konsekwencji, w okresie poszukiwania nabywcy takiego samochodu do czasu jego sprzedaży, zostanie on wyłączony z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W niektórych przypadkach może zdarzyć się, że potencjalny kupujący zamiast nabyć samochód, decyduje się na wybór finansowania pojazdu w formie leasingu lub najmu. W takiej sytuacji zawierana jest pomiędzy Spółką a klientem umowa leasingu operacyjnego albo umowa najmu długoterminowego, a przedmiot umowy (jako pozostający własnością Spółki) a przedmiot zostanie ponownie wprowadzany przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych (zmiana przeznaczenia z towar „do sprzedaży” na środek trwały).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego lub umowy najmu danego środka trwałego i przeznaczeniu go do sprzedaży (tj. zmiany jego przeznaczenia ze środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej na towar „do sprzedaży”), Spółka jest uprawniona do dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego przedmiotu i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodu?
   
2. Czy w sytuacji gdy środek trwały zostanie wykreślony z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatkowych, w związku z przeznaczeniem do sprzedaży, a środek trwały zostanie ponownie oddany do używania na podstawie umowy najmu lub leasingu operacyjnego, Spółka ma prawo do ponownego wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych w koszty uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1)

W przypadku zmiany przeznaczenia środka trwałego w związku ze zmianą jego przeznaczenia do sprzedaży i wykreślenia go z ewidencji środków trwałych, Spółka nie ma prawa do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych.

Ad. 2)

W razie ponownego oddania towaru przeznaczonego do sprzedaży w leasing operacyjny lub najem, Spółka jest uprawniona do powtórnego wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych i ponownego dokonywania odpisów amortyzacyjnych, z uwzględnieniem odpisów wcześniej już dokonanych.

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 1)

Na wstępie Wnioskodawca pragnie wskazać, że co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 1) lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm., dalej: ustawa o CIT). Wydatki te mogą natomiast być zaliczone w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT „kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16”.

Jak natomiast stanowi art. 16a ust. 1 ww. ustawy, „amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi”.

W myśl z kolei art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, „składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4”.

Zgodnie zatem z powyższymi przepisami wymienione środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone (wyłącznie środki trwałe) we własnym zakresie,
  

• stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
  

• zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika,
  

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
  

• muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
  

• nie są ujęte w katalogu środków trwałych zawartym w art. 16c ustawy o CIT.
  
  
  

Co więcej, zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT „podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...)”, przy czym, w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1) ustawy, „odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów”.

Zasadą jest zatem, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środka trwałego ujawnionego w ewidencji środków trwałych w okresie:

1. od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano jego wpisu do ewidencji
2. do końca miesiąca, w którym:
   
   • następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową środka trwałego albo
     
   • postawiono środek trwały w stan likwidacji albo
     
   • zbyto środek trwały albo
     
   • stwierdzono niedobór środka trwałego.

Zdaniem Spółki, w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym żadna z powyższych sytuacji wyznaczających moment zakończenia amortyzacji, nie ma miejsca (nie licząc przyszłego faktycznego zbycia składnika majątku). Przede wszystkim nie sposób przyjąć, aby zmiana przeznaczenia środka trwałego na „ przeznaczony do sprzedaży” była równoznaczna z uznaniem, iż doszło do jego zbycia (sprzedaż ma dopiero nastąpić po znalezieniu nabywcy), czy też do jego likwidacji (Wnioskodawca nie przeprowadza ani fizycznej, ani formalnej likwidacji środka trwałego, tylko podejmuje decyzję o zaprzestaniu jego używania w bieżącej działalności i przeznaczeniu go do sprzedaży).

Jednocześnie, w myśl art. 16c pkt 5 ustawy o CIT, „amortyzacji nie podlegają składniki majątku (środki trwałe), które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności”.

W ocenie Spółki, opisane we wniosku przypadki nie wypełniają również dyspozycji powyższego przepisu. Zmiana przeznaczenia danego środka trwałego i przeznaczenie go do sprzedaży nie wiąże się bowiem z zaprzestaniem działalności, w której dotychczas był on używany, tj. działalności polegającej na świadczeniu usług najmu lub usług leasingowych Spółka nadal prowadzi taką działalność, decydując się jedynie na wyłączenie danego środka trwałego z asortymentu przedmiotów oferowanych do odpłatnego używania na podstawie umowy najmu lub leasingu. Jak natomiast przyjmuje się w orzecznictwie: „Treść tego przepisu [ art. 16c pkt 5 ustawy o CIT - przypis własny] wskazuje więc, że amortyzacji podatkowej nie podlega składnik majątku, który nie jest używany na skutek zaprzestania działalności, w której był on wykorzystywany. To zaś oznacza, że czasowy tylko brak wykorzystania danego środka trwałego w przypadku kontynuowania prowadzenia działalności, w której środek ten był wykorzystywany, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka. Jest charakterystyczne to, że ustawodawca nie określił precyzyjnie, czy chodzi o działalność określoną rodzajowo, a więc wąsko, w której wykorzystywano dany środek trwały, czy też o działalność gospodarczą rozumianą jako taką. Użycie określenia "zaprzestanie działalności, w której te składniki były używane", oznacza zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, że chodzi o sytuację, w której zaprzestano działalności, w której dany składnik był używany, ale równocześnie podatnik kontynuował prowadzenie działalności gospodarczej. Tym samym taka sytuacja umożliwia kontynuowanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Tylko więc całkowite zaprzestanie prowadzenia danego rodzaju działalności gospodarczej (...) uzasadnia zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16c pkt 5 in fine u.p.d.o.p.” (tak NSA w wyroku z 20.10.2011 r., sygn. akt II FSK 725/10). Analogicznie powyższy przepis jest także interpretowany przez organy podatkowe. W interpretacjach indywidualnych wskazuje się bowiem, że czasowy brak wykorzystywania środka trwałego w prowadzonej działalności nie pozbawia podatnika prawa do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych - tak m.in.:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 18.02.2016 (nr IPPB5/4510-12/16-2/MR), w której organ zgodził się w pełni z poniższym stanowiskiem podatnika: „Treść art. 16c pkt 5 ustawy o CIT, wskazuje bezpośrednio, że amortyzacji podatkowej nie podlegają tylko takie składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której były wykorzystywane. W konsekwencji, przesłanka powodującą niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego jest zaprzestanie działalności, w związku z czym nastąpi zaprzestanie używania tych składników. Należy przez to rozumieć całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane. Przejściowe zaprzestanie użytkowania danych środków trwałych nie jest natomiast przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Tym samym, okresowe zaprzestanie wykorzystywania danego środka trwałego w przypadku dalszego prowadzenia działalności gospodarczej, w której środek ten był wykorzystywany, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego. Ponadto, z ww. regulacji nie wynika również, iż tego typu odpisy amortyzacyjne nie stanowią dla podatnika kosztu uzyskania przychodów. W związku z powyższym, ze względu na fakt, iż w przypadku przejściowego nieużytkowania Urządzeń, działalność Spółki jest w dalszym ciągu prowadzona (w niezmienionym rodzajowo zakresie) i Spółka planuje ponowne wykorzystane Urządzeń (zaprzestanie użytkowania jest jedynie tymczasowe), Spółka uważa, że odpisy amortyzacyjne za okres, w którym dane Urządzenie było przejściowo nieużytkowana mogą być w dalszym ciągu naliczane i stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów. W świetle więc przepisów ustawy o CIT oraz utrwalonej linii interpretacyjnej sądów administracyjnych i organów podatkowych, nie ulega wątpliwości, że w okresie przejściowego nieużytkowania Urządzeń Spółka może kontynuować amortyzację podatkową tych urządzeń oraz wartość odpisów amortyzacyjnych zaliczać do kosztów uzyskania przychodów”;
  

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 31.10.2018 r. (nr 0112-KDIL3-3.4011.347.2018.1.MC), gdzie organ wskazał (na gruncie analogicznych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych): „Należy bowiem zauważyć, ze czasowe nieużywanie niektórych lokali w opisanym budynku wyłącznie z przyczyny braku pozyskania najemców na wszystkie lokale/miejsca parkingowe (a nie z powodu przeznaczenia części powierzchni do innych celów, np. prywatnych) nie powoduje konieczności zmniejszenia dokonywanych odpisów amortyzacyjnych wskutek zastosowania art. 22f ust. 4 updof. Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli zamiarem przedsiębiorcy jest ciągłość najmu, a brak najemców jest powodowany czynnikami niezależnymi od niego, to przedsiębiorca ma prawo do realizacji odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych, tj. w pełnej wysokości, bez ograniczenia wynikającego z art. 22f ust. 4 updof, a więc także od tej wartości początkowej, która dotyczy powierzchni czasowo niewynajętych. Czasowego braku najemcy nie należy utożsamiać z sezonowym czy czasowym brakiem przydatności lokalu do wynajmu”;
  

• Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 22.11.2017 r. (nr 0115-KDIT3.4011.300.2017.2.MPŁ): „czasowa przerwa w wynajmowaniu lokalu mieszkalnego spowodowana m in. przerwą wakacyjną (lokal będzie wynajmowany przede wszystkim studentom) bądź wypowiedzeniem umowy najmu, w czasie której podatnik czyni starania w celu pozyskania najemców, nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reasumując, w sytuacji przedstawionej we wniosku, odpisy amortyzacyjne dokonywane w okresie, w którym lokal mieszkalny nie będzie wynajmowany, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów - jeżeli Wnioskodawczy ni nie zrezygnowała z najmu i lokal nie służył zaspakajaniu własnych potrzeb”.
  
  
  

Co istotne, z powyższych rozstrzygnięć wynika jednocześnie pewna istotna okoliczność, która przemawia za kontynuowaniem amortyzacji środka trwałego, który jedynie czasowo nie jest używany w prowadzonej działalności. Jest to zamiar podatnika, przejawiający się w chęci dalszego używania tego środka w dotychczasowy sposób. W cytowanych interpretacjach wprost wskazuje się bowiem na prawo kontynuowania amortyzacji, w sytuacji, gdy czasowe nieużywanie środka trwałego wynika np. z poszukiwania kolejnego najemcy, a nie z przeznaczenia go do innych celów. W ostatniej z powołanych interpretacji, organ dodatkowo zgodził się z podatnikiem, iż: „Jak wynika z cyt. art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych [odpowiednik art. 16c pkt 5) ustawy o CIT - przypis własny], amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. Przesłanką powodującą niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego jest więc celowa (stała lub czasowa) rezygnacja - w związku z którą następuje zaprzestanie używania tych składników - tj. sytuacja gdy podatnik (w tym czasie) nie chce uzyskiwać przychodu z najmu”.

Należy bowiem podkreślić, że w sytuacji gdy podatnik decyduje o zaprzestaniu wykorzystywania środka trwałego w prowadzonej działalności polegającej na świadczeniu usług najmu lub podobnych i wycofuje go z prowadzonej ewidencji środków trwałych, przeznaczając go do sprzedaży - to brak jest podstaw do dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od takiego towaru.

W takim przypadku przestają bowiem być spełnione podstawowe warunki amortyzacji podatkowej, odnoszące się do używania przedmiotu w bieżącej działalności oraz wpisania tego przedmiotu do ewidencji środków trwałych.

W opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wskazano, że po zakończeniu umowy najmu lub leasingu operacyjnego, przedmiot umowy wraca do Spółki i zasadą jest, że przedmiot taki - dotychczas kwalifikowany jako środek trwały - zostaje przeznaczony do sprzedaży.

W konsekwencji, w okresie poszukiwania nabywcy do czasu faktycznej sprzedaży towaru, pozostaje ono wyłączone z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w takich okolicznościach, przyjąć należy, że od momentu zmiany przeznaczenia zwróconego przedmiotu najmu/leasingu (tj. wyłączenia go z ewidencji środków trwałych na skutek przeznaczenia do sprzedaży), Spółka nie ma prawa do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich w koszty podatkowe.

Niezamortyzowana część wartości początkowej takiego przedmiotu będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodu z tytułu dokonanej sprzedaży.

A zatem, do czasu sprzedaży, a począwszy od zmiany przeznaczenia środka trwałego (który nie jest już traktowany jak środek trwały), Spółka powinna zaniechać dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych. W tym miejscu Spółka pragnie zwrócić uwagę, że identyczne stanowisko w analogicznym stanie faktycznym zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydając interpretację indywidualną z 30.01.2019 r. (nr 0111-KDIB2-3.4010.415.2018.1.LG).

W interpretacji tej organ stwierdził bowiem, że: „Zatem warunkiem dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest ujęcie składników majątku będących środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji w ewidencji środków trwałych. (...) Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy, z którego wynika, że w momencie przeznaczenia nieruchomości do sprzedaży Wnioskodawca dokonał przeniesienia nieruchomości z ewidencji środków trwałych do ewidencji aktywów do sprzedaży i nieruchomość przestała być traktowana jak środek trwały, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji gdy Wnioskodawca przestaje traktować dany składnik majątku jak środek trwały i konsekwentnie wycofuje go z ewidencji środków trwałych, nie można uznać, że nadal ma prawo naliczać odpisy amortyzacyjne”.

Dodatkowo, w ocenie Spółki, powyższych wniosków nie powinna zmieniać okoliczność, iż w niektórych przypadkach może okazać się, że dany składnik majątku wycofany z ewidencji środków trwałych i przeznaczony do sprzedaży ostatecznie nie zostanie sprzedany, tylko ponownie oddany w najem lub leasing operacyjny. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego powtórne oddanie danego przedmiotu w leasing lub najem może nastąpić wyłącznie w przypadku, gdy osoba lub podmiot zainteresowany jego nabyciem decyduje się na finansowanie zakupu w formie leasingu lub najmu długoterminowego. W tym przypadku należy pamiętać, że do momentu zawarcia kolejnej umowy najmu lub leasingu, przedmiot tej umowy pozostaje w księgach Spółki towarem (aktywem) do sprzedaży. Spółka nie traktuje go zatem jako środka trwałego, niewykorzystywanego w działalności jedynie czasowo, tj. przez okres poszukiwania kolejnego korzystającego. Zamiarem Spółki jest wyłączenie składnika majątku z ewidencji środków trwałych i dokonanie jego sprzedaży (Spółka poszukuje nabywcy, a nie kolejnego najemcy). Ponowne oddanie go w leasing lub najem wynikać może tylko z okoliczności danego przypadku i preferencji potencjalnego nabywcy, niemożliwych do przewidzenia przez Spółkę w momencie wycofania przedmiotu z ewidencji. Zawarcie kolejnej umowy najmu lub leasingu wiąże się zatem z ponowną zmianą przeznaczenia danego towaru (aktywa), które do tego momentu nie powinno podlegać amortyzacji podatkowej. Jak bowiem wskazują organy podatkowe, wycofanie środków trwałych z ewidencji środków trwałych jest równoznaczne z zaprzestaniem dokonywania odpisów amortyzacyjnych (tak m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 25.07.2019 r., nr 0114-KDIP3-1.4011.326.2019.1.AC).

Uzasadnienie stanowiska w zakresie pytania nr 2)

Zgodnie z powołanym powyżej art. 16h ust. 1 ustawy o CIT „odpisów amortyzacyjnych dokonuje się: 1) od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyte lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów; (...) 4) od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych”. Zdaniem Spółki z powyższego wynika, że jeżeli dany składnik majątku zostanie przez podatnika włączony do używania w prowadzonej działalności gospodarczej, to powinien on zostać ujawniony w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających odpowiednio z art. 16a lub art. 16b ustawy o CIT). Wprowadzenie z kolei do ewidencji jako środka trwałego (lub wartości niematerialnej lub prawnej) wiąże się z obowiązkiem dokonywania odpisów amortyzacyjnych i prawem zaliczania ich w koszty podatkowe. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, że jeżeli posiadany przez nią składnik majątku wyłączony z ewidencji środków trwałych na skutek przeznaczenia go do sprzedaży, zostanie ponownie oddany w leasing operacyjny lub najem - to Spółka będzie uprawniona (zobowiązana) do: (i) powtórnego wprowadzenia tego składnika majątku do ewidencji środków trwałych oraz (ii) kontynuowania odpisów amortyzacyjnych i ujmowania ich dla celów podatkowych jako koszty uzyskania przychodu - z uwzględnieniem wysokości odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez Spółkę przed wycofaniem tego przedmiotu z ewidencji.

Możliwość powtórnego wprowadzenia składnika majątku do ewidencji środków trwałych oraz kontynuowania amortyzacji potwierdził m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacjach indywidualnych z 05.01.2018 r. (nr 0115-KDIT3.4011.412.2017.1.DP) oraz z 25.04.2018 r. (nr 0115-KDIT3.4011.223.2018.2.MPŁ). Uwzględniając powyższe Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.