Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.320.2020.2.MBD
z 17 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 lipca 2020 r. (data wpływu tego samego dnia), uzupełnionym 2 października 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy w przypadku wypłaty dywidendy na rzecz wspólnika będącego rezydentem holenderskim do 31 grudnia 2020 r. i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”), Spółka jest zobowiązana do weryfikacji, czy Odbiorca Dywidendy jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a Ustawy o CIT) tej dywidendy (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy w przypadku wypłaty dywidendy na rzecz wspólnika będącego rezydentem holenderskim do 31 grudnia 2020 r. i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”), Spółka jest zobowiązana do weryfikacji, czy Odbiorca Dywidendy jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a Ustawy o CIT) tej dywidendy. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 września 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.320.2020.1.MBD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 2 października 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą i w ramach tej działalności osiągnął w poprzednich latach zysk bilansowy. Dotychczas Wnioskodawca nie wypłacał swoim wspólnikom dywidendy, a zysk był akumulowany w spółce jako zysk z lat ubiegłych. W roku 2020 Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników podjęło uchwałę o przeznaczeniu zysków zatrzymanych oraz zysku za rok 2019 na wypłatę dywidendy. Dzień dywidendy ustalono w wynikającym z ustawy terminie. Wysokość wypłacanej dywidendy na rzecz jednego ze wspólników przekroczy 2 mln złotych. Na dzień podjęcia uchwały, 25% udziałów spółki posiadała osoba fizyczna z hiszpańską rezydencją podatkową a pozostałą część udziałów spółka, osoba prawna, posiadająca rezydencję holenderską BV.

Wnioskodawca w ramach przeprowadzonej weryfikacji prawa do zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w stosunku do dywidendy wypłacanej do spółki holenderskiej ustalił następujące fakty. Holenderski wspólnik prowadzi działalność polegającą na zarządzaniu posiadanymi aktywami, w tym na wykonywaniu praw korporacyjnych w posiadanych spółkach. Do prowadzenia tego typu działalności nie potrzebuje utrzymywać infrastruktury biurowej ani zatrudniać dodatkowych pracowników, gdyż wszystkie konieczne czynności wykonuje w sposób bezpośredni spółka BV, która pełni funkcję zarządu spółki oraz jest jej jedynym wspólnikiem. Z przedstawionego do analizy sprawozdania finansowego wynika, że podstawowymi aktywami holenderskiej spółki są udziały w zagranicznych podmiotach, w tym w spółce A. Spółka holenderska przedstawiła polskiej spółce ważny certyfikat rezydencji na rok 2020. Spółka BV należy do podatkowej grupy kapitałowej w Holandii, której spółką dominującą jest spółka R BV. Przynależność do podatkowej grupy kapitałowej w Holandii oznacza, że przychody i koszty całej grupy są sumowane i podlegają łącznemu opodatkowaniu. Za rozliczenie podatkowe całej grupy odpowiada spółka dominująca, jednakże spółki wchodzące w skład grupy nie tracą swojego samodzielnego statusu podatnika. Z informacji uzyskanej od spółki wynika, że R BV, będący spółką dominującą prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą, świadczy usługi oraz zatrudnia pracowników, wynajmuje również na swoją działalność powierzchnie biurowe. Powyższe oznacza, że spółka BV, posiada status podatnika, dywidenda podlega opodatkowaniu w ramach wspólnego opodatkowania podatkowej grupy kapitałowej, która jako taka posiada substancję biznesową i prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą.

Tytułem uzupełnienia, pismem z 28 września 2020 r., Wnioskodawca przedstawił dane identyfikujące spółkę holenderską.

Jednocześnie spółka informuje, że spółka BV jest właścicielem 75% udziałów Wnioskodawcy przez nieprzerwany okres 2 lat, posiada siedzibę na terytorium Unii Europejskiej (Holandia), podlega tam opodatkowaniu od całości swoich dochodów i nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania. Tym samym spółka w momencie wypłaty dywidendy będzie spełniała warunki zastosowania zwolnienia o których mowa w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na potwierdzenie powyższego spółka posiada ważny certyfikat rezydencji udziałowca oraz jego oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku wypłaty dywidendy na rzecz wspólnika będącego rezydentem holenderskim do 31 grudnia 2020 r. i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”), Spółka jest zobowiązana do weryfikacji, czy Odbiorca Dywidendy jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a Ustawy o CIT) tej dywidendy? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaty dywidendy do 31 grudnia 2020 r., bez względu na to, czy kwota dywidendy przekracza kwotę 2 mln złotych, czy nie i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy CIT, Spółka nie jest obowiązana do weryfikacji, czy Odbiorca Należności jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a ustawy CIT) tej dywidendy.

Zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 1 lit, a ustawy CIT, za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4b ustawy CIT, stanowiące przychody faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym: dywidendy, nadwyżki bilansowe w spółdzielniach oraz otrzymane przez uczestników funduszy inwestycyjnych lub instytucji wspólnego inwestowania dochody tego funduszu lub tej instytucji, w przypadku gdy statut przewiduje wypłacanie tych dochodów bez odkupywania jednostek uczestnictwa albo wykupywania certyfikatów inwestycyjnych.

W przypadkach określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, przychodów (dochodów) z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych, mających siedzibę lub zarząd na terytorium Polski - zastosowana została w ustawie CIT, konstrukcja poboru i zapłaty podatku od tych przychodów (dochodów) przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jak wynika z art. 26 ust, 1c ustawy CIT, jeżeli łączna kwota należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacona podatnikowi w obowiązującym u płatnika roku podatkowym nie przekracza kwoty, o której mowa w ust. 1 (tj. 2 mln zł), osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, w związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4, stosują zwolnienia wynikające z tych przepisów pod warunkiem udokumentowania przez spółkę, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 albo w art. 22 ust. 4 pkt 2, mającą siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego:

1. jej miejsca siedziby dla celów podatkowych, uzyskanym od niej certyfikatem rezydencji, lub
2. istnienia zagranicznego zakładu - zaświadczeniem wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa, w którym znajduje się jej siedziba lub zarząd, albo przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.
   
   

W przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacanych na rzecz spółki, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 oraz art. 22 ust. 4 pkt 2, lub jej zagranicznego zakładu, jeżeli łączna kwota należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacona temu podatnikowi w obowiązującym u płatnika roku podatkowym, nie przekracza kwoty, o której mowa w ust. 1, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat tych należności, stosują zwolnienia wynikające z art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4, z uwzględnieniem ust. 1c, pod warunkiem uzyskania od tej spółki lub jej zagranicznego zakładu pisemnego oświadczenia, że w stosunku do wypłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3a i 3c lub art. 22 ust. 4 pkt 4. W przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1, pisemne oświadczenie powinno wskazywać, że spółka albo zagraniczny zakład jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności (art. 26 ust. 1f ustawy CIT).

Mając na uwadze powyższe przepisy, Wnioskodawca zauważa, że obowiązki płatnika w odniesieniu do wypłaty dywidendy oraz zasady stosowania rozwiązań preferencyjnych (tj. obniżonej stawki, zwolnienia lub niepobrania podatku zostały określone w art. 26 ustawy CIT). Mianowicie, w przepisie wskazano, że w przypadku chęci zastosowania zwolnienia z CIT, na podstawie przepisów szczególnych (tu: na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy CIT) płatnik ma obowiązek dochowania należytej staranności przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 22 ust. 1 ustawy CIT.

Z kolei, w art. 26 ust, lc i ust, 1f ustawy CIT, zostały określone ścisłe warunki formalne, z których powinien wywiązać się płatnik, aby zastosować preferencyjne rozwiązanie w podatku u źródła. Przy czym, w art. 26 ust, 1c ustawy CIT, określono warunek przedstawiania certyfikatu rezydencji.

Z kolei, w art. 26 ust, 1f ustawy CIT, określono obowiązek przedstawienia oświadczenia, że odbiorca dywidendy nie korzysta w państwie rezydencji ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania. Jak wynika z zasady ogólnej określonej w art. 26 ust. 1 ustawy CIT, płatnik ma obowiązek dochować należytej staranności przy weryfikacji warunków określonych w art. 22 ust. 4 ustawy CIT, uprawniających go do zastosowania zwolnienia z CIT. Podkreślenia wymaga, że wśród przesłanek zastosowania zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy CIT, w obowiązujących przepisach nie wymieniono explicite konieczności bycia przez odbiorcę należności rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a ustawy CIT) wpłacanej dywidendy. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, skoro przesłanka taka nie została uregulowana przez ustawodawcę, to Płatnik, w celu zastosowania zwolnienia uregulowanego w art. 22 ust. 4 i nast. Ustawy o CIT, nie ma obowiązku weryfikować statusu rzeczywistego odbiorcy Należności, aby zgodnie z prawem zastosować zwolnienie.

Wnioskodawca podkreśla, że Ustawa CIT, przewiduje obowiązek przedstawienia oświadczenia, z którego wynikałoby, że spółka jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności w ściśle określonych przypadkach. W szczególności, obowiązek przedłożenia takiego oświadczenia został wskazany, w art. 26 ust, 1f in fine ustawy CIT. Dotyczy on wyłącznie sytuacji, w których płatnik zamierzałby zastosować zwolnienie z podatku u źródła (uregulowane w art. 21 ust. 3 i nast. ustawy CIT) w odniesieniu do należności określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, tj. do przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). Wynika to z faktu, że jednym z materialnych warunków zastosowania tego zwolnienia, wskazanych w art. 21 ust. 3 pkt 4 ustawy CIT, jest fakt bycia rzeczywistym właścicielem należności przez podmiot otrzymujący odsetki lub należności licencyjne. Podkreślenia wymaga, że ustawodawca nie zawarł analogicznej przesłanki regulując warunki stosowania zwolnienia dla dywidend (tj. zwolnienia z art. 22 ust. 4 i nast. ustawy CIT).

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie ma wątpliwości, że z literalnego brzmienia art. 26 ust, 1f ustawy CIT, a także z pozostałych przepisów ustawy CIT, nie wynika, aby płatnik miał obowiązek weryfikacji, czy Odbiorca Należności jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej dywidendy. W przepisach wskazano bowiem jedynie, że musi on spełniać warunki określone w art. 22 ust. 4 ustawy CIT, wśród których w przeciwieństwie do art. 21 ust. 3 pkt 4 ustawy CIT, nie wskazano na konieczność bycia rzeczywistym właścicielem dywidendy (i złożenie stosownego oświadczenia w tym zakresie).

Wnioskodawca wskazuje, że prezentowane stanowisko w zakresie obowiązków płatnika wynika z intencji ustawodawcy. Gdyby bowiem jego zamiarem było nałożenie na płatnika obowiązku weryfikacji statusu rzeczywistego właściciela odbiorcy należności w przypadku wypłaty dywidendy, to określiłby ten obowiązek wprost w art. 22 ust. 4 ustawy CIT i konsekwentnie w art. 26 ust, 1f ustawy CIT, tak jak to zrobił w przypadku możliwości zastosowania zwolnienia z podatku u źródła (art. 21 ust. 3 i nast. Ustawy CIT) należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT. Jakakolwiek inna konstatacja byłaby sprzeczna z art. 217 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: „Konstytucja”) (zgodnie z którym nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy). Powyższy przepis Konstytucji ustalający ustawowy obowiązek regulacji obowiązków podatkowych ma zastosowanie także do płatników.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe stanowisko odnoszące się do konieczności ustawowego uregulowania zakresu działań i odpowiedzialności płatnika wskazuje, że gdyby racjonalny ustawodawca wymagał, aby zastosowanie zwolnienia z podatku u źródła wypłacanej dywidendy było uwarunkowane dokonaniem przez płatnika weryfikacji, czy podmiot, na rzecz którego wypłacana jest dywidenda jest jej rzeczywistym właścicielem, to - analogicznie jak w przypadku stosowania zwolnienia z podatku u źródła odsetek i należności licencyjnych - explicite wyraziłby takie żądanie w przepisach ustawy CIT.

Powyższe stanowisko znajduje swoje oparcie również w wyrokach Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, które stwierdzają, że w związku z tym, że w przepisach art. 22 ust. 4-6 ani art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, nie ma bezpośredniego odwołania do przepisów dotyczących rzeczywistego właściciela, płatnik nie ma obowiązku weryfikacji czy odbiorca należności spełnia powyższe warunki (por. III Sa/Wa 2264-2265/19, III SA/Wa 2400/19 czy I SA/Wr 977/19).

Tym samym wystarczające jest, do zastosowania zwolnienia do wypłaty dywidendy, posiadanie przez płatnika certyfikatu rezydencji oraz oświadczenia wynikającego z art. 26 ust 1f ustawy. Analogicznie, zdaniem Wnioskodawcy, należy spojrzeć na sprawę należności z tytułu dywidendy przekraczających kwotę 2 mln złotych wypłaconych do dnia odroczenia obowiązywania przepisów art. 26 ust. 2e ustawy i wynikających z tych przepisów obowiązków płatnika w zakresie weryfikacji spełniania przez podatnika warunków do zastosowania zwolnienia. Na dzień dzisiejszy nie ma bowiem bezpośredniego odwołania w przepisach art. 22 ust. 4-6 oraz art. 26 do instytucji beneficjenta rzeczywistego również dla kwot dywidend wyższych niż 2 mln złotych, z uwagi na to, że przepis art. 26 ust. 2e ustawy, który przewidywał inny tryb poboru podatku od tych wyższych kwot nie obowiązuje do 31 grudnia 2020 r. Tym samym, zamieszczone tam zapisy, nie mogą wpływać na sposób zachowania się płatnika w przypadku wypłaty dywidendy przed tym dniem, a tym bardziej nakładać na niego dodatkowych obowiązków nie wynikających z przepisów obowiązujących.

Zdaniem Wnioskodawcy, do czasu zakończenia odroczenia tryb poboru podatku, a tym samym zakres weryfikacji przeprowadzanej przez płatnika jest taki sam, oparty jedynie o przepisy art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaty dywidendy (dywidend) do 31 grudnia 2020 r. do 2 mln złotych, jak również przekraczających tę kwotę na rzecz holenderskiego rezydenta podatkowego i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy CIT, Wnioskodawca nie jest obowiązany do weryfikacji, czy Odbiorca Należności jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a ustawy CIT) tej dywidendy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4 (art. 3 ust. 5 ustawy o CIT).

Stosownie do art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o CIT, za przychody z zysków kapitałowych uważa się przychody z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4b, stanowiące przychody faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym dywidendy, nadwyżki bilansowe w spółdzielniach oraz otrzymane przez uczestników funduszy inwestycyjnych lub instytucji wspólnego inwestowania dochody tego funduszu lub tej instytucji, w przypadku gdy statut przewiduje wypłacanie tych dochodów bez odkupywania jednostek uczestnictwa albo wykupywania certyfikatów inwestycyjnych.

Jak stanowi art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 przychodów z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu (dochodu).

Z treści powołanych przepisów wynika, że od niektórych przychodów uzyskiwanych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła”, ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach określonych w art. 26 ustawy o CIT.

W myśl art. 22 ust. 4 ustawy o CIT, zwalnia się od podatku dochodowego przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a, f oraz j, z wyjątkiem dochodów uzyskiwanych przez komplementariusza z tytułu udziału w zyskach spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. wypłacającym dywidendę oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. uzyskującym dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o których mowa w pkt 1, jest spółka podlegająca w Rzeczypospolitej Polskiej lub w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania;
3. spółka, o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednio nie mniej niż 10% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1;
4. spółka, o której mowa w pkt 2, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.
   
   

Stosownie do art. 22 ust. 4a ustawy o CIT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 4, ma zastosowanie w przypadku, kiedy spółka uzyskująca dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej posiada udziały (akcje) w spółce wypłacającej te należności w wysokości, o której mowa w ust. 4 pkt 3, nieprzerwanie przez okres dwóch lat.

W myśl natomiast art. 22 ust. 4b ww. ustawy, zwolnienie to ma również zastosowanie w przypadku, gdy okres dwóch lat nieprzerwanego posiadania udziałów (akcji), w wysokości określonej w ust. 4 pkt 3, przez spółkę uzyskującą dochody (przychody) z tytułu udziału w zysku osoby prawnej mającej siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, upływa po dniu uzyskania tych dochodów (przychodów). W przypadku niedotrzymania warunku posiadania udziałów (akcji), w wysokości określonej w ust. 4 pkt 3, nieprzerwanie przez okres dwóch lat spółka, o której mowa w ust. 4 pkt 2, jest obowiązana do zapłaty podatku, wraz z odsetkami za zwłokę, od dochodów (przychodów) określonych w ust. 1 w wysokości 19% dochodów (przychodów) do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym utraciła prawo do zwolnienia. Odsetki nalicza się od następnego dnia po dniu, w którym po raz pierwszy skorzystała ze zwolnienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 4d ustawy o CIT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 4, stosuje się:

1. jeżeli posiadanie udziałów (akcji), o którym mowa w ust. 4 pkt 3, wynika z tytułu własności;
   
2. w odniesieniu do dochodów uzyskanych z udziałów (akcji) posiadanych na podstawie tytułu:
   
   1. własności,
   2. innego niż własność, pod warunkiem że te dochody (przychody) korzystałyby ze zwolnienia, gdyby posiadanie tych udziałów (akcji) nie zostało przeniesione.
   
   
   

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że warunkiem zwolnienia od podatku dochodu z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spełnienie przez uzyskującego dywidendę jednocześnie wszystkich przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 4-4d ustawy o CIT.

Powołane przepisy art. 22 ust. 4-4d ustawy o CIT, wprowadzają wyjątek od generalnej zasady opodatkowania wypłacanych dywidend wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Z uwagi na obowiązującą w polskim systemie podatkowym zasadę powszechności opodatkowania, przepisy statuujące zwolnienia od opodatkowania należy interpretować ściśle, zgodnie z zasadami wykładni językowej i w granicach tej wykładni.

Zgodnie z art. 22b ustawy o CIT, zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Stosownie do art. 22c ust. 1 ustawy o CIT, przepisów art. 20 ust. 3, art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4 nie stosuje się, jeżeli skorzystanie ze zwolnienia określonego w tych przepisach było:

1. sprzeczne w danych okolicznościach z przedmiotem lub celem tych przepisów;
2. głównym lub jednym z głównych celów dokonania transakcji lub innej czynności albo wielu transakcji lub innych czynności, a sposób działania był sztuczny.
   
   

Na mocy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193; dalej: „ustawa zmieniająca”), od 1 stycznia 2019 r. wprowadzone zostały zmiany dotyczące m.in. art. 26 ustawy o CIT.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Stosownie do art. 26 ust. 1c ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacona podatnikowi w obowiązującym u płatnika roku podatkowym nie przekracza kwoty, o której mowa w ust. 1, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, w związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4, stosują zwolnienia wynikające z tych przepisów pod warunkiem udokumentowania przez spółkę, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 albo w art. 22 ust. 4 pkt 2, mającą siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego:

1. jej miejsca siedziby dla celów podatkowych, uzyskanym od niej certyfikatem rezydencji, lub
2. istnienia zagranicznego zakładu – zaświadczeniem wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa, w którym znajduje się jej siedziba lub zarząd, albo przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 1f ustawy o CIT, w przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacanych na rzecz spółki, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 oraz art. 22 ust. 4 pkt 2, lub jej zagranicznego zakładu, jeżeli łączna kwota należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacona temu podatnikowi w obowiązującym u płatnika roku podatkowym, nie przekracza kwoty, o której mowa w ust. 1, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat tych należności, stosują zwolnienia wynikające z art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4, z uwzględnieniem ust. 1c, pod warunkiem uzyskania od tej spółki lub jej zagranicznego zakładu pisemnego oświadczenia, że w stosunku do wypłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3a i 3c lub art. 22 ust. 4 pkt 4. W przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1, pisemne oświadczenie powinno wskazywać, że spółka albo zagraniczny zakład jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
   
   

Zgodnie zaś z art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

1. posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;
2. po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6.
   
   

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 7a, składa kierownik jednostki w rozumieniu ustawy o rachunkowości, podając pełnioną przez siebie funkcję. Nie jest dopuszczalne złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 7a, przez pełnomocnika (art. 26 ust. 7b ustawy o CIT).

Stosownie do art. 26 ust. 9 ustawy o CIT, minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, grupy podatników, grupy płatników lub czynności, w przypadku których zostanie wyłączone lub ograniczone stosowanie ust. 2e, jeżeli spełnione zostały warunki do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, uwzględniając istnienie określonych uwarunkowań obrotu gospodarczego, specyficzny status niektórych grup podatników i płatników oraz specyfikę dokonywania niektórych czynności.

Jednocześnie zgodnie z art. 26 ust. 2g ustawy o CIT, w przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1, wypłacanych na rzecz spółki, o której mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3 pkt 2 lub art. 22 ust. 4 pkt 2, albo zagranicznego zakładu takiej spółki, jeżeli łączna kwota należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacona temu podatnikowi w obowiązującym u płatnika roku podatkowym przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej dokonujące wypłat tych należności mogą zastosować zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 3 lub art. 22 ust. 4, na podstawie obowiązującej opinii o stosowaniu zwolnienia, o której mowa w art. 26b.

Przepisu ust. 2g nie stosuje się, jeżeli z informacji posiadanej przez płatnika, w tym z dokumentu, w szczególności z faktury lub z umowy, wynika, że podatnik, którego dotyczy opinia o stosowaniu zwolnienia, nie spełnia warunków określonych w art. 21 ust. 3-9, art. 22 ust. 4-4d i 6 lub stan faktyczny nie odpowiada stanowi faktycznemu przedstawionemu w tej opinii (art. 26 ust. 2h ustawy o CIT).

Wskazać w tym miejscu należy, że na podstawie delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 2545, dalej: „Rozporządzenie”).

Zgodnie z § 4 Rozporządzenia, wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 30 czerwca 2019 r. wypłat należności:

1. innych niż określone w § 2 ust. 1 pkt 7 - 9 na rzecz podatników, o których mowa w § 2 ust. 2, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników;
2. z tytułu dywidend i innych przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy.
   
   

Treść ww. przepisu została zmodyfikowana następującymi regulacjami:

• § 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 czerwca 2019 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1203), gdzie wskazano, że w Rozporządzeniu w § 4 we wprowadzeniu do wyliczenia wyrazy „do dnia 30 czerwca 2019 r.” zastępuje się wyrazami „do dnia 31 grudnia 2019 r.”;
• § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 2528), w którym wskazano, że w § 4 Rozporządzenia we wprowadzeniu do wyliczenia wyrazy „do dnia 31 grudnia 2019 r.” zastępuje się wyrazami „do dnia 30 czerwca 2020 r.”;
• § 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 czerwca 2020 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1096), z którego wynika, że w Rozporządzeniu w § 4 we wprowadzeniu do wyliczenia wyrazy „do dnia 30 czerwca 2020 r.” zastępuje się wyrazami „do dnia 31 grudnia 2020 r.”.
  
  

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca wskazał, że w roku 2020 Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników podjęło uchwałę o przeznaczeniu zysków zatrzymanych oraz zysku za rok 2019 na wypłatę dywidendy. Wysokość wypłacanej dywidendy na rzecz jednego ze wspólników przekroczy 2 mln złotych. Na dzień podjęcia uchwały, 25% udziałów spółki posiadała osoba fizyczna z hiszpańską rezydencją podatkową a pozostałą część udziałów spółka, osoba prawna, posiadająca rezydencję holenderską BV.

Holenderski wspólnik prowadzi działalność polegającą na zarządzaniu posiadanymi aktywami, w tym na wykonywaniu praw korporacyjnych w posiadanych spółkach. Do prowadzenia tego typu działalności nie potrzebuje utrzymywać infrastruktury biurowej ani zatrudniać dodatkowych pracowników, gdyż wszystkie konieczne czynności wykonuje w sposób bezpośredni spółka BV, która pełni funkcję zarządu spółki oraz jest jej jedynym wspólnikiem. Spółka holenderska przedstawiła polskiej spółce ważny certyfikat rezydencji na rok 2020. Spółka BV należy do podatkowej grupy kapitałowej w Holandii, której spółką dominującą jest spółka R BV. Spółka BV, posiada status podatnika, dywidenda podlega opodatkowaniu w ramach wspólnego opodatkowania podatkowej grupy kapitałowej, która jako taka posiada substancję biznesową i prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenia, czy w przypadku wypłaty dywidendy na rzecz wspólnika będącego rezydentem holenderskim do 31 grudnia 2020 r. i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”), Spółka jest zobowiązana do weryfikacji, czy Odbiorca Dywidendy jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a Ustawy o CIT) tej dywidendy.

Jak już wcześniej wspomniano, ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193) zostały wprowadzone zmiany dotyczące m. in. podatku u źródła. Projektodawca w uzasadnieniu do projektu ww. ustawy wskazał, że mając na uwadze potrzebę zapewnienia przewidzianych ustawą preferencji podatkowych (zwolnienia podatkowe lub obniżona stawka podatku) wyłącznie podmiotom będącym faktycznymi właścicielami otrzymywanych należności, dążąc tym samym do eliminowania struktur podatkowych, w których korzyść podatkowa przyznana zostałaby podmiotowi, który pełni jedynie rolę pośrednika w płatności, do ustawy o CIT zostaje wprowadzona zmieniona definicja rzeczywistego właściciela.

Zmieniona definicja nakazuje uwzględnienie szerszego kontekstu towarzyszącego wypłatom kwot na rzecz podmiotów zagranicznych przy dokonywaniu oceny ich statusu jako odbiorcy należności. W uzasadnieniu czytamy także, że uściślone w definicji rzeczywistego właściciela przesłanki wskazują płatnikowi według jakich kryteriów ma dokonywać weryfikacji statusu podatnika.

W konsekwencji, uściślone w definicji rzeczywistego właściciela przesłanki, tj.:

• prowadzenie rzeczywistej działalności gospodarczej w kraju siedziby,
• ponoszenie ryzyka ekonomicznego związanego ze stratą lub utratą wartości danej należności oraz
• możliwość samodzielnego decydowania o przeznaczeniu otrzymanej należności,

-pełnią rolę pomocniczą dla płatnika dokonującego wypłat należności.

Wskazują one bowiem płatnikowi według jakich kryteriów dokonywać ma weryfikacji statusu odbiorcy należności. Przesłanki te wskazują zaś wyraźnie na konieczność uwzględniania czynników o charakterze faktycznym, a nie tylko prawnym (formalnym).

Z przywołanego wcześniej art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności.

Dokonując weryfikacji należytej staranności należy odnosić się do aspektów istotnych z punktu widzenia stosowania danej preferencji podatkowej. W szczególności dotyczy to:

1. weryfikacji statusu kontrahenta jako podatnika (rzeczywistego właściciela) w stosunku do otrzymanej należności, w tym poprzez pryzmat prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej przez ten podmiot;
2. weryfikacji rezydencji podatkowej odbiorcy należności;
3. weryfikacji otrzymanych dokumentów pod kątem ich zgodności ze stanem faktycznym (w tym na podstawie informacji dostępnych publicznie).
   
   

Oceniając, czy należyta staranność została w określonym przypadku dochowana należy uwzględniać także powszechnie dostępne informacje na temat statusu odbiorców należności.

Należy przy tym podkreślić, że w przypadku podmiotów powiązanych należy oczekiwać wyższych standardów działania, także z uwagi na łatwiejszy dostęp do wszelkiego rodzaju informacji o innych podmiotach z grupy.

Ustawodawca w treści ustawy o CIT, nie zawarł definicji „należytej staranności”. Natomiast, zgodnie z treścią projektu objaśnień Ministra Finansów z dnia 19 czerwca 2019 r. w sprawie zasad poboru podatku u źródła przy ocenie dochowania należytej staranności należy brać pod uwagę charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika, a także powiązania z podatnikiem i możliwość faktycznego uzyskania informacji. Z projektu objaśnień wynika także, że należyta staranność w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku wymagana jest po stronie płatnika bez względu na to, czy suma wypłat należności na rzecz jednego podatnika przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 2 mln zł. Ponadto dochowując należytej staranności należy podejmować działania istotne z punktu widzenia zastosowania danej preferencji podatkowej w konkretnym przypadku, dotyczy to m.in. weryfikacji statusu kontrahenta jako podatnika, który uzyskuje przychód z tytułu otrzymanej należności oraz jej rzeczywistego właściciela, w tym poprzez pryzmat prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej przez ten podmiot.

Należy także podkreślić, że Minister Finansów w piśmie z 11 marca 2019 r. nr SP3.054.2.2019, stanowiącym odpowiedź na interpelację nr 29439 w sprawie podatników czasowo wyłączonych z obowiązku stosowania nowych zasad poboru podatku u źródła m.in. wskazał, że przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, wszystkich płatników wiąże wymóg dochowania należytej staranności. Wymóg ten nie został w jakikolwiek sposób ograniczony czy też wyłączony na mocy rozporządzenia z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2018, poz. 2545).

Ponadto, w art. 22c ustawy o CIT, została zawarta szczególna klauzula przeciwdziałająca unikaniu opodatkowania, z której wynika m.in. że przepisu art. 22 ust. 4 nie stosuje się, jeżeli skorzystanie ze zwolnienia było:

1. sprzeczne w danych okolicznościach z przedmiotem lub celem przepisu;
2. głównym lub jednym z głównych celów dokonania transakcji lub innej czynności albo wielu transakcji lub innych czynności, a sposób działania był sztuczny.
   
   

W świetle powyższego, ustalenie statusu rzeczywistego właściciela jest niezbędne do dokonania całościowej oceny, czy struktura prowadząca do wypłaty dywidendy nie jest strukturą sztuczną przez co zastosowanie preferencji w podatku u źródła zostałoby wykluczone.

W wyroku TSUE z 26 lutego 2019 r. w sprawach połączonych C-116/16 i C-117/16 wskazano na istotność obowiązującej w prawie europejskim ogólnej zasady zakazującej stosowania praktyk będących nadużyciem prawa oraz wskazano, że jednym z czynników mogących stanowić przesłankę nadużycia (uniemożliwiającą zastosowanie zwolnienia w podatku u źródła lub preferencyjnej stawki podatku) jest właśnie brak statusu rzeczywistego właściciela u odbiorcy dywidendy.

Biorąc pod uwagę powyższe dla zastosowania zwolnienia z zapłaty podatku u źródła przy wypłacie dywidendy konieczne jest posiadanie statusu rzeczywistego właściciela po stronie odbiorcy takiej płatności. Płatnik w celu zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 22 ust. 4 ustawy o CIT jest zobowiązany do przeprowadzenia pełnej weryfikacji warunków umożliwiających skorzystanie z tego zwolnienia, zachowując przy tym należytą staranność, zaś w ramach należytej staranności mieści się weryfikacja statusu rzeczywistego właściciela w stosunku do otrzymanej należności.

Obowiązek dochowania należytej staranności ciąży na płatniku bez względu na kwotę transakcji. W przypadku gdy płatnik będzie posiadał informację, że odbiorca dywidendy nie jest jej rzeczywistym właścicielem nie będzie możliwości zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 22 ust. 4 ustawy o CIT.

Z powyższych konstatacji należy wywieść, że w każdym przypadku konieczne jest udokumentowanie (dla celów dowodowych) przez płatnika, że dochował on należytej staranności przy weryfikacji, o której mowa w 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Potwierdzeniem dochowania należytej staranności może być np. w przypadku podmiotów powiązanych np. uzyskanie dokumentów grupowych wskazujących na przepływy finansowe, a także substancję biznesową oraz rolę poszczególnych podmiotów w strukturze grupy.

Płatnik, który chce zastosować zwolnienie wynikające z art. 22 ust. 4 ustawy o CIT i nie dokonywać poboru podatku u źródła, jest zobowiązany zatem do przeprowadzenia pełnej weryfikacji warunków umożliwiających skorzystanie z tego zwolnienia, zachowując przy tym należytą staranność. To oznacza, że płatnik ma obowiązek weryfikować czy uzyskująca dochody z dywidendy spółka spełnia wszystkie warunki do skorzystania ze zwolnienia z podatku u źródła. W ramach należytej staranności nie można ograniczać się jedynie do weryfikacji warunków zastosowania zwolnienia wynikających z art. 22 ust. 4-6 ustawy o CIT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy w przypadku wypłaty dywidendy na rzecz wspólnika będącego rezydentem holenderskim do 31 grudnia 2020 r. i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 Ustawy o CIT, Spółka jest zobowiązana do weryfikacji, czy Odbiorca Dywidendy jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a Ustawy o CIT) tej dywidendy, należy uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.