2020.12.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.291.2020.1.LM
z 17 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 września 2020 r. (data wpływu do Organu – 21 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy oddania zespołu składników materialnych i niematerialnych do odpłatnego korzystania – z opcją przeniesienia własności przedmiotu umowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy oddania zespołu składników materialnych i niematerialnych do odpłatnego korzystania – z opcją przeniesienia własności przedmiotu umowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również jako: „Korzystający”) jest polską spółką prawa handlowego, opodatkowanym od całości swoich dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, funkcjonującym w międzynarodowej strukturze podmiotów powiązanych (dalej: „Grupa”). Grupa, której częścią jest Wnioskodawca, specjalizuje się w działalności w zakresie chowu świń i drobiu oraz produkcji mięs, w tym uboju trzody chlewnej oraz drobiu, rozbioru, przetwórstwa oraz sprzedaży mięsa wieprzowego, drobiowego, produktów mięsnych, paszy, pierza i puchu oraz trzody chlewnej i piskląt.

W związku z rozwojem Grupy oraz reorganizacją funkcji pełnionych przez poszczególne podmioty, Wnioskodawca wraz z inną spółką z Grupy – A.K. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej: „Finansujący”) – zawarł umowę polegającą na oddaniu zespołu składników materialnych i niematerialnych (w tym praw) Finansującego skoncentrowanych na prowadzeniu działalności gospodarczej (w zakresie uboju trzody chlewnej, rozbioru, przetwarzania i konserwowania mięsa wieprzowego, dalej zwanym „Przedsiębiorstwem” lub „Przedmiotem Umowy”) Wnioskodawcy do odpłatnego używania i pobierania pożytków (dalej: „Umowa”). Zdaniem Wnioskodawcy Przedsiębiorstwo Finansującego stanowi „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 4a pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, ze zm.) oraz art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.) lub co najmniej „zorganizowaną część przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 2 pkt 27e w zw. z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Charakter podatkowy Przedmiotu Umowy (tj. jego status jako przedsiębiorstwa lub co najmniej zorganizowanej części przedsiębiorstwa) Wnioskodawca objął odrębnym wnioskiem o interpretację.

W zamian za oddanie Przedsiębiorstwa do korzystania Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty następujących opłat:

opłaty wstępnej, ustalonej w wysokości wartości księgowej towarów, materiałów, produktów gotowych, półproduktów i produktów w toku związanych z działalnością Przedsiębiorstwa,
miesięcznych opłat podstawowych za używanie i pobieranie pożytków z Przedsiębiorstwa, na które składać się będą koszty finansowania (tzw. „część odsetkowa”; rozkład części odsetkowej raty leasingowej w poszczególnych miesięcznych opłatach podstawowych za używanie i pobieranie pożytków z Przedmiotu Umowy został szczegółowo określony w harmonogramie określającym wysokość i termin płatności poszczególnych rat) oraz część stanowiąca ratę kapitałową, w tym stanowiącą spłatę wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,

które to opłaty, odpowiadają w łącznej kwocie, co najmniej wartości rynkowej Przedmiotu Umowy (Przedsiębiorstwa).

Dodatkowo, Korzystający zobowiązany jest do zwrotu na rzecz Finansującego równowartości kwot odpowiadających wartości podatku od nieruchomości od składników majątkowych wchodzących w zakres Przedmiotu Umowy, do którego zapłaty jest zobowiązany Finansujący w trakcie trwania Umowy oraz kosztów ubezpieczeń komunikacyjnego i majątkowego za okres od dnia zawarcia Umowy do końca okresu objętego składką zapłaconą przez Finansującego.

Niezależnie od powyższego Finansujący, zobowiązany jest do zwrotu na rzecz Korzystającego kwoty odpowiadającej wartości wynagrodzeń pracowników przenoszonych w związku zawarciem Umowy do Korzystającego przypadających proporcjonalnie za okres od pierwszego dnia miesiąca do dnia poprzedzającego dzień zawarcia Umowy. Zwrot, o którym mowa obejmował będzie także kwoty odpowiadające zobowiązaniom publicznoprawnym związanym z wynagrodzeniami tych pracowników, jak również pozostałymi związanymi z nimi świadczeniami za powyższy okres.

Przedmiotem Umowy jest zespół składników majątkowych, zarówno o charakterze materialnym, jak i niematerialnym, będący na dzień zawarcia Umowy własnością Finansującego, obejmujący w szczególności m.in.: nieruchomości, środki trwałe, prawa wynikające z zawartych umów leasingu, umów dzierżawy, umów najmu, oraz innych umów cywilnoprawnych oraz know-how, informacje handlowe, techniczne, a także inne informacje stanowiące tajemnice Przedsiębiorstwa, prawa z umów o pracę zawartych z pracownikami Przedsiębiorstwa, itp.

Zgodnie z Umową, składniki majątkowe wchodzące w skład Przedsiębiorstwa są przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę wyłącznie w sposób zgodny z jego obecnym przeznaczeniem. Finansujący uprawniony jest dokonać kontroli sposobu używania i pobierania pożytków przez Wnioskodawcę z Przedsiębiorstwa, a Wnioskodawca jest obowiązany do zapewnienia Finansującemu swobodnego dostępu do Przedmiotu Umowy.

Wnioskodawca wskazuje, że Umowa została zawarta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a rzeczy oraz prawa majątkowe stanowiące części Przedmiotu Umowy w chwili zawarcia Umowy znajdowały się (lub były wykonywane) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zawarta Umowa jest umową nienazwaną na gruncie przepisów prawa cywilnego, posiadającą cechy najbardziej zbliżone do umowy leasingu, o której mowa w art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019, poz. 1145, ze zm.). Na gruncie prawa podatkowego Umowa stanowi natomiast, zdaniem Wnioskodawcy, umowę leasingu finansowego (co zostanie również potwierdzone przez Wnioskodawcę w drodze uzyskania odrębnej interpretacji). Umowa została zawarta na czas oznaczony (tj. do dnia 31 lipca 2030 r.).

W przypadkach wskazanych w Umowie zarówno Finansujący (np. w przypadku gdyby Wnioskodawca oddał podmiotowi trzeciemu do używania lub pobierania pożytków, odpłatnie albo nieodpłatnie, całość albo część składników majątkowych wchodzących w skład Przedsiębiorstwa bez uprzedniej pisemnej zgody Finansującego) jak i Wnioskodawca (w sytuacji, w której na skutek przyczyn leżących po stronie Finansującego przez oznaczony okres Wnioskodawca zmuszony został do zaprzestania prowadzenia działalności w ramach Przedsiębiorstwa) mają jednak prawo do jednostronnego wypowiedzenia Umowy, skutkującego zwrotem Przedsiębiorstwa przez Wnioskodawcę Finansującemu.

Umowa określa, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową, w tym uiszczeniu opłaty wstępnej oraz wszystkich rat za używanie i pobieranie pożytków z Przedsiębiorstwa, własność Przedmiotu Umowy zostanie przeniesiona na Korzystającego w terminie 6 miesięcy od zakończenia Umowy na podstawie odrębnej umowy rozporządzającej zawartej w formie aktu notarialnego (zgodnie z treścią Umowy, przepis art. 70916 Kodeksu cywilnego stosuje się odpowiednio).

Umowa zawiera zapis wskazujący, że w okresie trwania Umowy odpisów amortyzacyjnych od wchodzących w skład Przedmiotu Umowy środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, dokonywać będzie Korzystający, za wyjątkiem gruntów wchodzących w zakres Przedmiotu Umowy, gdyż w stosunku do tychże aktywów amortyzacja nie jest/nie będzie dokonywana przez żadną ze stron.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie Umowy przez Finansującego i Korzystającego (Wnioskodawcę) oraz późniejsze planowane przeniesienie (na podstawie odrębnej umowy rozporządzającej, o której mowa w zapisach zawartej Umowy) Przedmiotu Umowy na Wnioskodawcę, stanowi przedmiot opodatkowania na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie Umowy przez Finansującego i Wnioskodawcę oraz późniejsze, planowane przeniesienie (na podstawie odrębnej umowy rozporządzającej zawartej w celu wykonania postanowień Umowy) Przedmiotu Umowy na Wnioskodawcę nie stanowi przedmiotu opodatkowania na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
umowy dożywocia,
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
ustanowienie hipoteki,
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
umowy depozytu nieprawidłowego,
umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).

Jak z powyższego wynika, ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. O kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Zatem, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Szczegółowe ustalenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Jak wskazano powyżej w opisie stanu faktycznego, Finansujący w ramach Umowy przekazał Wnioskodawcy do odpłatnego używania i pobierania pożytków zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych, przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej (tj. Przedsiębiorstwo), należący do Finansującego, który zdaniem Wnioskodawcy stanowi „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 4a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług lub co najmniej „zorganizowaną część przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 2 pkt 27e w zw. z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Składniki majątkowe wchodzące w skład Przedsiębiorstwa są przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę wyłącznie w sposób zgodny z jego obecnym przeznaczeniem (Finansujący uprawniony jest dokonać kontroli sposobu używania i pobierania pożytków przez Wnioskodawcę z Przedsiębiorstwa).

W zamian za oddanie Przedsiębiorstwa do korzystania Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić Finansującemu tzw. opłatę wstępną oraz w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej wartości rynkowej Przedsiębiorstwa.

Zawarta (na czas oznaczony) przez strony Umowa przewiduje zobowiązanie Finansującego do przeniesienia własności Przedsiębiorstwa na rzecz Korzystającego w terminie 6 miesięcy od dnia zakończenia Umowy, pod warunkiem uiszczenia przez Korzystającego opłaty wstępnej oraz wszystkich rat za używanie i pobieranie pożytków z Przedsiębiorstwa, o których mowa w Umowie (przeniesienie na Korzystającego własności Przedsiębiorstwa nastąpi na podstawie odrębnej umowy rozporządzającej). W przypadkach wskazanych w Umowie zarówno Finansujący jak i Wnioskodawca mają jednak prawo do jednostronnego wypowiedzenia Umowy, skutkującego zwrotem Przedsiębiorstwa przez Wnioskodawcę Finansującemu.

Wobec powyższego należy zauważyć, że na gruncie Kodeksu cywilnego zawarta przez strony Umowa nie została w sposób szczegółowy unormowana (stanowi „umowę nienazwaną”, zawartą w granicach tzw. swobody umów). Posiada ona jednak cechy właściwe dla umowy leasingu.

Zgodnie z art. 7091 Kodeksu cywilnego przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Stosownie do art. 70916 Kodeksu cywilnego, jeżeli finansujący zobowiązał się, bez dodatkowego świadczenia, przenieść na korzystającego własność rzeczy po upływie oznaczonego w umowie czasu trwania leasingu, korzystający może żądać przeniesienia własności rzeczy w terminie miesiąca od upływu tego czasu, chyba że strony uzgodniły inny termin.

Umowa leasingu (mająca cechy wspólne z Umową) została zdefiniowana w Kodeksie cywilnym, a jednocześnie nie została wymieniona w zamkniętym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie Umowa nie wypełnia znamion żadnej innej z czynności tym katalogiem objętej.

W szczególności, opisana we wniosku Umowa nie wypełnia znamion umowy sprzedaży, o której mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie bowiem z art. 535 Kodeksu cywilnego przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Istotą Umowy jest natomiast przekazanie przez Finansującego Korzystającemu Przedsiębiorstwa do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony (tj. co do zasady do 30 lipca 2030 r), z zapłatą przez Korzystającego na rzecz Finansującego umówionego wynagrodzenia. Samo zaś zastrzeżenie w Umowie przeniesienia na Korzystającego prawa własności po zakończeniu okresu na jaki Umowa została zawarta, pod warunkiem zapłaty wszystkich opłat określonych w Umowie (na podstawie odrębnej umowy rozporządzającej, przepis art. 70916 Kodeksu cywilnego stosuje się odpowiednio) stanowi jedynie element tej Umowy, który jest charakterystyczny dla umów tego rodzaju (w przypadkach, gdy po ich zakończeniu rzecz nadal zachowuje swoją przydatność) i uzasadniony dla stron ekonomicznie tym, że oczekiwana przez finansującego w zamian za sfinansowanie używania albo używania i pobierania pożytków rzeczy korzyść w postaci wynagrodzenia pieniężnego została już osiągnięta oraz tym, że ma na celu m.in. ograniczenie ryzyka korzystającego związanego z sytuacją finansową finansującego (w szczególności egzekucyjną sprzedażą przedmiotu umowy na rzecz podmiotu trzeciego).

Udostępnienie zespołu składników majątku na rzecz Wnioskodawcy na podstawie zawartej Umowy, nie stanowi również ustanowienia odpłatnego użytkowania, o którym mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Stosownie do art. 252 Kodeksu cywilnego użytkowanie polega na obciążeniu rzeczy prawem do jej używania i pobierania pożytków. Użytkowanie to ograniczone prawo rzeczowe, podczas gdy komentowana Umowa stanowi stosunek zobowiązaniowy, którego jednym z elementów jest zobowiązanie do przeniesienia własności, której nie można przewidzieć w ramach oddania do użytkowania. W celu zbycia przedmiotu oddanego w użytkowanie konieczne jest odrębne przeniesienie własności, tj. zawarcie umowy sprzedaży, która jest odrębną od umowy użytkowania czynnością cywilnoprawną. Umowa zawarta przez strony nie prowadzi do ustanowienia prawa użytkowania Przedmiotu Umowy, nie prowadzi do ustanowienia jakichkolwiek praw rzeczowych.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że skoro Umowa (jako tzw. „umowa nienazwana” na gruncie prawa cywilnego, najbardziej zbliżona do umowy leasingu, o której mowa w art. 7091 Kodeksu cywilnego) nie została wymieniona w ustawowym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a czynności tego typu nie można zakwalifikować jako innej czynności tym katalogiem objętej, to tym samym – z powyższych przyczyn – umowa ta nie podlega, ani też nie będzie podlegać, w związku z przeniesieniem w przyszłości na mocy odrębnej umowy rozporządzającej Przedmiotu Umowy, opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Nie mieści się bowiem w katalogu czynności ściśle wymienionych jako podlegające opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Tym samym, Umowa nie będzie wywoływać skutków podatkowych na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie swego stanowiska Wnioskodawca powołał kilka interpretacji indywidualnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 815, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
(uchylona),
umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
umowy dożywocia,
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
(uchylona),
ustanowienie hipoteki,
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
umowy depozytu nieprawidłowego,
umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Zatem, jak z powyższego wynika, ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. O kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Zatem, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia wynika, że Wnioskodawca – Korzystający wraz z inną spółką z Grupy (spółką z ograniczoną odpowiedzialnością) – Finansujący, zawarł umowę polegającą na oddaniu zespołu składników materialnych i niematerialnych (w tym praw) Finansującego skoncentrowanych na prowadzeniu działalności gospodarczej (w zakresie uboju trzody chlewnej, rozbioru, przetwarzania i konserwowania mięsa wieprzowego –Przedsiębiorstwo (lub co najmniej zorganizowaną część przedsiębiorstwa) Wnioskodawcy do odpłatnego używania i pobierania pożytków.

Umowa została zawarta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a rzeczy oraz prawa majątkowe stanowiące części przedmiotu umowy w chwili zawarcia umowy znajdowały się (lub były wykonywane) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z umową, składniki majątkowe wchodzące w skład Przedsiębiorstwa (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) są przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę wyłącznie w sposób zgodny z jego obecnym przeznaczeniem. Umowa została zawarta na czas określony i określa, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową, w tym uiszczeniu opłaty wstępnej oraz wszystkich rat za używanie i pobieranie pożytków z Przedsiębiorstwa, własność przedmiotu umowy zostanie przeniesiona na Korzystającego w terminie 6 miesięcy od zakończenia umowy na podstawie odrębnej umowy rozporządzającej zawartej w formie aktu notarialnego (zgodnie z treścią umowy – przepis art. 70916 Kodeksu cywilnego stosuje się odpowiednio).

Wnioskodawca uważa, że zawarta umowa jest umową nienazwaną na gruncie przepisów prawa cywilnego, posiadającą cechy najbardziej zbliżone do umowy leasingu, o której mowa w art. 7091 ustawy Kodeks cywilny.

Przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie definiują takich pojęć jak sprzedaż, leasing, bądź dzierżawa, a zatem należy odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145, ze zm.).

Zgodnie z art. 7091 ustawy Kodeks cywilny przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Stosownie do art. 70916 Kodeksu cywilnego, jeżeli finansujący zobowiązał się, bez dodatkowego świadczenia, przenieść na korzystającego własność rzeczy po upływie oznaczonego w umowie czasu trwania leasingu, korzystający może żądać przeniesienia własności rzeczy w terminie miesiąca od upływu tego czasu, chyba że strony uzgodniły inny termin.

Natomiast jak stanowi art. 70918 ww. ustawy – do umowy, przez którą jedna strona zobowiązuje się oddać rzecz stanowiącą jej własność do używania albo do używania i pobierania pożytków drugiej stronie, a druga strona zobowiązuje się zapłacić właścicielowi rzeczy w umówionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej wartości rzeczy w chwili zawarcia tej umowy, stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego tytułu (tj. umowy leasingu).

Istotą umowy leasingu jest co do zasady przekazanie przez finansującego korzystającemu określonej rzeczy do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, z zapłatą przez korzystającego na rzecz finansującego wynagrodzenia, którego wysokość równa jest co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Stosownie do treści art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W myśl art. 252 Kodeks cywilny rzecz można obciążyć prawem do jej używania i do pobierania jej pożytków (użytkowanie). Z kolei, w myśl art. 535 ww. ustawy przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Zgodnie natomiast z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Opisana we wniosku umowy oddania zespołu składników materialnych i niematerialnych do odpłatnego korzystania – z opcją przeniesienia własności przedmiotu umowy nie wypełnia znamion żadnej z czynności prawnych opisanych w powołanych powyżej przepisach Kodeksu cywilnego.

Opisana umowa, w związku z tym, że jej przedmiotem oprócz rzeczy będą również prawa (prawa wynikające z zawartych umów leasingu, umów dzierżawy, umów najmu, oraz innych umów cywilnoprawnych oraz know-how, informacje handlowe, techniczne, a także inne informacje stanowiące tajemnice Przedsiębiorstwa, prawa z umów o pracę zawartych z pracownikami Przedsiębiorstwa, itp.), nie wypełnia również stricte definicji leasingu określonej w ustawie Kodeks cywilny. Jednak biorąc pod uwagę przedstawioną we wniosku charakterystykę planowanej umowy, należy stwierdzić, że ma ona charakter zbliżony do umowy leasingu. Umowa taka będzie miała formalnie charakter umowy nienazwanej.

Tym samym, bez względu na to co jest przedmiotem umowy – czy przedsiębiorstwo, czy zorganizowana część przedsiębiorstwa, czy też poszczególne składniki majątkowe – umowa opisana we wniosku – nie wywołuje skutków podatkowych na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, bowiem nie będzie stanowiła żadnej z umów wymienionych w zamkniętym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Również przeniesienie prawa własności przedmiotu umowy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych skoro przeniesienie nastąpi na mocy innej czynności cywilnoprawnej niż ściśle wymieniona w katalogu art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin