Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.643.2020.1.RR
z 18 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2020 r. (data wpływu 20 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania przemieszczenia towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania przemieszczenia towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa niemieckiego i posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech. Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT oraz nie jest zarejestrowana dla potrzeb VAT w Polsce.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji mebli ulicznych oraz rozwiązań w zakresie reklamy zewnętrznej. Wnioskodawca podjął współpracę z polskim podmiotem („Polski Kontrahent”), w ramach której przemieszcza towary do Polskiego Kontrahenta w celu wykonania na nich prac zgodnie z ustalonymi warunkami współpracy. Przez cały czas, zarówno przemieszczane towary, jak i finalne produkty prac pozostają własnością Wnioskodawcy. W ramach procesu Polski Kontrahent dostarcza dodatkowe komponenty, które są łączone z towarami dostarczanymi przez Wnioskodawcę, a po wykonaniu na nich prac, powstaje finalny produkt.

Komponenty dostarczane przez Wnioskodawcę i Polskiego Kontrahenta są do siebie zbliżone (są to w szczególności: zaciski, śruby, tuleje, pojedyncze przewody, płyty zakończeniowe). Ponadto, Polski Kontrahent dostarcza dodatkowe pojedyncze części, takie jak: profile drzwi szklanych, szyby, drzwi i ramy, zaś Wnioskodawca ramy klipsowe i uchwyty do nich, konsole, czy wsporniki do podświetlenia. Po wykonaniu prac, towary są przemieszczane z powrotem do Niemiec. Za organizację transportu powrotnego odpowiada Polski Kontrahent.

W ramach omawianego modelu funkcjonują dwa scenariusze:

Scenariusz 1:

Towary są przemieszczane z siedziby Wnioskodawcy (Niemcy) do Polskiego Kontrahenta (Polska).

Scenariusz 2:

Towary są przemieszczane od jednego z kontrahentów Wnioskodawcy (Niemcy) bezpośrednio do Polskiego Kontrahenta (Polska). W tym scenariuszu towary są własnością Wnioskodawcy już w momencie rozpoczęcia transportu to Polski.

Pozostałe elementy dokonywanych transakcji pozostają niezmienne.

W żadnym z powyższych scenariuszy nie dochodzi do przeniesienia na Polskiego Kontrahenta prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, zasadniczym celem współpracy z Polskim Kontrahentem jest uzyskanie przez Wnioskodawcę usługi polegającej na przetworzeniu towarów Wnioskodawcy do postaci finalnego produktu. Polski Kontrahent świadczy zaś taką usługę,a w toku prac dostarcza jedynie dodatkowo pewne komponenty. Produkty prac Polskiego Kontrahenta (stanowiące własność Wnioskodawcy) są każdorazowo powrotnie przemieszczane do Niemiec.

Charakter opisanej wyżej relacji potwierdza fakt, iż zasadniczo wartość świadczonych przez Polskiego Kontrahenta usług oraz dostarczonych towarów stanowi mniej niż połowę wartości końcowego produktu, co wskazuje iż zasadnicza wartość generowana jest na innym etapie łańcucha dostaw, a Wnioskodawca nabywa usługę, przy okazji świadczenia której dostarczane są dodatkowe komponenty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w pierwszym scenariuszu, przemieszczenie przez Wnioskodawcę towarów z Niemiec do Polski stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT?
2. Czy w pierwszym scenariuszu, przemieszczenie przez Wnioskodawcę finalnych produktów z Polski do Niemiec stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT?
3. Czy w drugim scenariuszu, przemieszczenie przez Wnioskodawcę towarów z Niemiec do Polski stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT?
4. Czy w drugim scenariuszu, przemieszczenie przez Wnioskodawcę finalnych produktów z Polski do Niemiec stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. W pierwszym scenariuszu, przemieszczenie przez Wnioskodawcę towarów z Niemiec do Polski nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium kraju, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT.
2. W pierwszym scenariuszu, przemieszczenie przez Wnioskodawcę finalnych produktów z Polski do Niemiec nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.
3. W drugim scenariuszu, przemieszczenie przez Wnioskodawcę towarów z Niemiec do Polski nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium kraju, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT.
4. W drugim scenariuszu, przemieszczenie przez Wnioskodawcę towarów z Polski do Niemiec nie stanowa wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.
   
   

UZASADNIENIE STANOWISKA WN IOSKODAWCY

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy odnośnie do pytania 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywanego przez niego, zgodnie z pierwszym scenariuszem, przemieszczenia towarów z terytorium Niemiec na terytorium Polski nie uznaje się w całości, w momencie dokonania przemieszczenia, za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce na podstawie wyłączenia przewidzianego w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem wykonanych na terytorium kraju na rzecz tego podatnika usług polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione.

W przypadku zatem gdy podatnik przemieszcza towary należące do jego przedsiębiorstwa z państwa członkowskiego UE do Polski, na terytorium Polski nie dochodzi do wewtnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. na przemieszczonych towarach mają być wykonane w Polsce na rzecz podatnika usługi polegające na ich wycenie lub wykonaniu innych prac;
2. po wykonaniu usług towary zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione.

W stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, będących przedmiotem niniejszego wniosku nie ulega wątpliwości spełnienie przez Wnioskodawcę pierwszego z warunków, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT. Wnioskodawca będzie bowiem przemieszczał z Niemiec do Polski należące do niego towary w celu wykonania na nich przez Polskiego Kontrahenta usługi polegającej na przetworzeniu towarów Wnioskodawcy do postaci finalnego produktu. Czynności dokonywane przez Polskiego Kontrahenta powinny być traktowane jako świadczenie usług na ruchomym majątku rzeczowym. Polski Kontrahent świadczy zaś taką usługę, a w toku prac dostarcza jedynie dodatkowo pewne komponenty.

Pojęcie "świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym” nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Jak wyjaśniono w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 marca 2016 r., sygn. IPTPP2/4512-637/15-3/SM: „Przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami. Za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m.in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie i uszlachetnianie. W przypadku usług na ruchomym majątku rzeczowym są one wykonywane na rzeczach ruchomych należących do nabywcy usługi.”

W związku z powyższym, należy uznać, iż czynności wykonywane przez Polskiego Kontrahenta stanowią świadczenie usług na ruchomym majątku rzeczowym.

Okoliczność tę potwierdza dodatkowo fakt, iż wartość świadczonych przez Polskiego Kontrahenta usług oraz dostarczonych towarów stanowi mniej niż połowę wartości końcowego produktu, co wskazuje iż zasadnicza wartość generowana jest na innym etapie łańcucha dostaw, a Wnioskodawca nabywa usługę, przy okazji świadczenia której dostarczane są dodatkowa komponenty. Wskazuje to, iż zasadniczą istotą usług świadczonych przez Polskiego Kontrahenta jest nie tyle wytworzenie i dostarczenie nowego produktu, ile przetworzenie i wzbogacenie o dodatkowe elementy towarów Wnioskodawcy.

Powyższe potwierdza stanowisko wyrażone interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 marca 2016 r., sygn. IPTPP2/4512-637/15-3/SM, w której wskazano, że „Istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i przetwarza go w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez zleceniodawcę wyrób. Przepisy nie określają rodzaju, ani charakteru prac jakie mogą być wykonane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to zatem być prace drobne, a także świadczenia złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju prac. W każdym przypadku otrzymuje się określony wyrób finalny spełniający wymagane kryteria. Nie ma wątpliwości, iż w przypadku powierzania przez zleceniodawcę 100% materiałów, mamy do czynienia z usługami na majątku rzeczowym. W sytuacji, gdy materiały powierzone stanowią mniej niż 100% materiałów zużytych przy wykonaniu danego wyrobu, zdaniem tut. Organu należy przyjąć, że jeśli stanowią one przeważającą część w stosunku do materiałów własnych usługodawcy, w ujęciu wartościowym, świadczenie stanowi usługę na ruchomym majątku rzeczowym”.

Podobne stanowisko wyrażone zostało interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. IPTPP2/443-338/13-2/KW, czy w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 lutego 2009 r., sygn. ITPP2/443-1029a/08/RS.

Jakkolwiek kryterium wartościowe nie może być uznawane za wyłączny czynnik determinujący charakter świadczenia, to zasadniczo potwierdza ono, iż zasadniczo Wnioskodawca nabywa usługę, nie zaś towar.

Również drugi warunek zawarty w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT pozostaje spełniony, gdyż jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego po zakończeniu świadczenia usług przez Polskiego Kontrahenta produkty prac Polskiego Kontrahenta (stanowiące własność Wnioskodawcy) są każdorazowo powrotnie przemieszczane do Niemiec.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy odnośnie do pytania 2.

W pierwszym scenariuszu, przemieszczenie przez Wnioskodawcę finalnych produktów z Polski do Niemiec nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

Zgodnie z brzmieniem ast. 13 ust. 3 ustawy o VAT, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również, w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów mogłaby mieć miejsce w sytuacji, gdyby towary sprowadzone zostały uprzednio do Polski w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, tj. gdyby uznano, że przemieszczenie towarów z siedziby Wnioskodawcy (Niemcy) do Polskiego Kontrahenta (Polska) w celu wykonania na nich usług, stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. W świetle uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 1, Wnioskodawca podkreśla, że przemieszczenie, zgodnie z pierwszym scenariuszem, towarów z siedziby Wnioskodawcy na terytorium Polski nie uznaje się w całości, w momencie dokonania przemieszczenia, za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce na podstawie wyłączenia przewidzianego w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT. W konsekwencji powrotne przemieszczenie towarów z Polski do Niemiec, nie może stanowić wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy odnośnie do pytania 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywanego przez niego, zgodnie z drugim scenariuszem, przemieszczenia towarów z terytorium Niemiec na terytorium Polski nie uznaje się w całości, w momencie dokonania przemieszczenia, za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce na podstawie wyłączenia przewidzianego w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z drugim scenariuszem, towary są przemieszczane od jednego z kontrahentów Wnioskodawcy (Niemcy) bezpośrednio do Polskiego Kontrahenta (Polska). W tym scenariuszu towary są własnością Wnioskodawcy już w momencie rozpoczęcia transportu to Polski.

W nawiązaniu do uzasadnienia Wnioskodawcy do pytania 1, Wnioskodawca podkreśla, że przemieszczenie towarów zgodnie ze scenariuszem drugim nie będzie stanowiło wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, na podstawie wyłączenia przewidzianego w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, z tych samych powodów, dla których nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ich przemieszczenie zgodnie ze scenariuszem pierwszym. Różnicę pomiędzy pierwszym a drugim scenariuszem stanowi wyłącznie miejsce z którego towary transportowane są do Polskiego Kontrahenta (w scenariuszu pierwszym jest to siedziba Wnioskodawcy w Niemczech, a w scenariuszu drugim siedziba kontrahenta Wnioskodawcy w Niemczech). Pozostałe elementy pozostają niezmienne.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższa różnica nie wpływa na możliwość zastosowania uproszczenia przewidzianego w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, gdyż towary już w momencie rozpoczęcia transportu do Polski są własnością Wnioskodawcy oraz pozostają własnością Wnioskodawcy przez cały czas do momentu ich powrotnego przemieszczenia do Niemiec. Fakt, że towary transportowane są od kontrahenta Wnioskodawcy nie wpływa na spełnienie obu warunków do zastosowania wyłączenia, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, opisanych szerzej w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy do pytania 1.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy odnośnie do pytania 4.

W drugim scenariuszu, przemieszczenie przez Wnioskodawcę towarów z Polski do Niemiec nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 3, Wnioskodawca wskazuje, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów mogłaby mieć miejsce w sytuacji, gdyby towary sprowadzone zostały uprzednio do Polski w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, tj. gdyby uznano, że przemieszczenie towarów od jednego z kontrahentów Wnioskodawcy (Niemcy) do Polskiego Kontrahenta (Polska) w celu wykonania na nich usług, stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. W świetle uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 3, Wnioskodawca podkreśla, że przemieszczenie, zgodnie z drugim scenariuszem, towarów od jednego z kontrahentów Wnioskodawcy na terytorium Polski nie uznaje się w całości, w momencie dokonania przemieszczenia, za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce na podstawie wyłączenia przewidzianego w art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT.

W konsekwencji powrotne przemieszczenie towarów z Polski do Niemiec, nie może stanowić wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.