Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.292.2020.3.MD
z 15 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym, który wpłynął do Organu 21 września 2020 r., uzupełnionym 16 i 18 listopada oraz 10 grudnia 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie ustalenia możliwości zwrotu podatku zapłaconego dwukrotnie od sprzedaży tej samej nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie ustalenia możliwości zwrotu podatku zapłaconego dwukrotnie od sprzedaży tej samej nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym w pismach: z 5 listopada 2020 r. znak: 0111-KDIB2-3.4014.292.2020.1.MD oraz z 24 listopada 2020 r. znak: 0111-KDIB2-3.4014.292.2020.2.MD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 18 listopada i 10 grudnia 2020 r. (daty wpływu pism uzupełniających) oraz 16 listopada 2020 r. (data uiszczenia opłaty).

We wniosku (i jego uzupełnieniu) złożonym przez:

• Zainteresowaną będącą stroną postępowania: Panią;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: Pana

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dnia 10 listopada 2016 r. Zainteresowani kupili mieszkanie – podpisali akt notarialny w obecności notariusza. Ze względu na niezachowanie odpowiedniej formy prawnej oświadczenia do potwierdzenia czynności, własność nie została przeniesiona.

Akt notarialny podpisali Zainteresowani ze współwłaścicielką mieszkania (M.S.). Drugi współwłaściciel (P.S.) ze względu złego stanu zdrowia nie mógł przylecieć, dlatego M.S. miała ze sobą pełnomocnictwa angielskie przetłumaczone na język polski, które dawały jej możliwość podpisania aktu sprzedaży mieszkania. Notariusz uznała, iż pełnomocnictwa te powinny być sporządzone przez notariusza, a nie prawnika, dlatego sąd może je odrzucić. Sporządziła więc akt w taki sposób, gdzie P.S. miał obowiązek dosłać dokumenty potwierdzające ważność tej umowy do dnia 31 grudnia 2016 r. W tym czasie dokumenty doszły, były jednak też sporządzone przez prawnika – nie notariusza, dlatego sąd odrzucił wniosek o wpisanie Zainteresowanych do księgi wieczystej jako właścicieli mieszkania.

W międzyczasie, P.S. – nadal widniejący w księdze jako współwłaściciel – zmarł. Notariusz, do której zwróciła się o pomoc M.S., doradziła, że w tej sytuacji trzeba przeprowadzić sprawę spadkową w Polsce, gdyż 1/2 mieszkania – poza M.S. - dziedziczyły 3 córki, w tym jedna małoletnia, i następnie sporządzić kolejny akt sprzedaży owego mieszkania.

Sprawy w sądzie trwały tak długo, iż możliwość podpisania kolejnego aktu notarialnego nastąpiła 25 września 2019 r. Podpisanie kolejnego aktu wiązało się z kolejnym pobraniem podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu wniosku, zadano następujące pytanie:

Czy Zainteresowanym należy się zwrot podatku?

Zdaniem Zainteresowanych, z uwagi na to, iż za pierwszym razem własność „nie przeszła”, Zainteresowani powinni otrzymać zwrot zapłaconego wówczas podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 815, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy – podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. W myśl art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy – przy umowie sprzedaży – ciąży na kupującym.

W oparciu o art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podstawę opodatkowania – przy umowie sprzedaży – stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego, którą określa się na zasadach wskazanych w art. 6 ust. 2 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stawki podatku od umowy sprzedaży wynoszą:

1. nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym – 2%,
2. innych praw majątkowych – 1%.
   
   

W związku z powyższymi regulacjami należy stwierdzić, że umowa sprzedaży podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na kupującym.

Ustawa podatkowa, jaką bez wątpienia jest ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych, oprócz uregulowania niezbędnych wymogów jakie przed takim aktem normatywnym stawia Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), tj. określania podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatku (art. 217) normuje również kwestię zwrotu tego podatku.

Stanowi o tym art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z którym podatek, z zastrzeżeniem ust. 2, podlega zwrotowi, jeżeli:

1. uchylone zostały skutki prawne oświadczenia woli (nieważność względna);
   
2. nie spełnił się warunek zawieszający, od którego uzależniono wykonanie czynności cywilnoprawnej;
   
3. (uchylony)
   3a. spółka nie została zarejestrowana w rejestrze przedsiębiorców lub wysokość kapitału zakładowego spółki kapitałowej została zarejestrowana w kwocie niższej niż określała umowa spółki – w części stanowiącej różnicę między podatkiem zapłaconym i podatkiem należnym;
   
4. podwyższenie kapitału spółki nie zostanie zarejestrowane lub zostanie zarejestrowane w wysokości niższej niż określona w uchwale - w części stanowiącej różnicę między podatkiem zapłaconym i podatkiem należnym od podwyższenia kapitału ujawnionego w rejestrze przedsiębiorców;
   
5. nie dokonano wpisu hipoteki do księgi wieczystej.
   
   

Zgodnie z ust. 2 podatek nie podlega zwrotowi po upływie 5 lat od końca roku, w którym został zapłacony.

Analiza powyższego przepisu wskazuje, że ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia sytuacji, w których możliwy jest zwrot podatku od czynności cywilnoprawnych. Jest to uregulowanie szczególne, zatem tylko zajście jednej z wymienionych w nim przesłanek uprawnia do żądania zwrotu zapłaconego podatku. W sytuacji przedstawionej we wniosku nie jest możliwe wystąpienie o zwrot podatku w trybie art. 11 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ nie miała miejsca żadna ze wskazanych w tym przepisie sytuacji. Tym samym zwrot ewentualnego podatku na podstawie ww. przepisu nie będzie możliwy.

Natomiast w każdym innym przypadku, gdy podatnik kwestionuje zasadność zapłaty podatku (np. podatku od czynności cywilnoprawnych) istnieje możliwość wystąpienia o zwrot nienależnie zapłaconego podatku, jednakże na zasadach ogólnych uregulowanych w ustawie Ordynacja podatkowa. Kwestię nadpłaty regulują postanowienia Działu III Rozdziału 9 przywołanej ustawy (art. 72-80).

Zgodnie z art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
   
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
   
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
   
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

W myśl art. 73 § 1 ww. ustawy nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem:

1. zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
   
2. pobrania przez płatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
   
3. zapłaty przez płatnika lub inkasenta należności wynikającej z decyzji o jego odpowiedzialności podatkowej, jeżeli należność ta została określona nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
   
4. wpłacenia przez płatnika lub inkasenta podatku w wysokości większej od wysokości pobranego podatku;
   
5. zapłaty przez osobę trzecią lub spadkobiercę należności wynikającej z decyzji o odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy, jeżeli należność ta została określona nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
6. (uchylony).
   
   
   

Nadpłata – stosownie do art. 73 § 2 Ordynacji podatkowej – powstaje z dniem z dniem złożenia:

1. zeznania rocznego - dla podatników podatku dochodowego;
   1a. (uchylony);
   
2. deklaracji podatku akcyzowego - dla podatników podatku akcyzowego;
   
3. deklaracji o wpłatach z zysku za rok obrotowy - dla jednoosobowych spółek Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych;
   
4. (uchylony).
   
   

W przypadkach niewymienionych w art. 73 § 2 i art. 74 (nadpłata powstała w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości) wysokość nadpłaty określa organ podatkowy (art. 74a Ordynacji podatkowej).

Stosownie do zapisów art. 75 ustawy Ordynacja podatkowa jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Zatem, skoro w sprawie nie wystąpi sytuacja, o której mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, to Zainteresowani – z uwagi na dwukrotny pobór podatku od sprzedaży tego samego lokalu mieszkalnego – nie będą mogli ubiegać się o zwrot nienależnie zapłaconego podatku na podstawie art. 11 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Mogą jednak złożyć do właściwego organu podatkowego, tj. naczelnika urzędu skarbowego, wniosek o stwierdzenie nadpłaty w trybie ww. przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa; wniosek ten będzie podlegał weryfikacji w postępowaniu prowadzonym przez ten organ.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.