Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.802.2020.2.AZ
z 18 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 października 2020 r. (data wpływu 13 października 2020 r.) uzupełnionym pismem z 16 listopada 2020 r. (data wpływu 17 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej czynności sprzedaży bonów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2020 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług momentu powstania obowiązku podatkowego oraz ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej czynności sprzedaży bonów. Wniosek został uzupełniony pismem z 16 listopada 2020 r. (data wpływu 17 listopada 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie organu z 9 listopada 2020 r. znak 0111-KDIB3-2.4012.802.2020.1.AZ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Spółka Cywilna jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podatnik sprzedaje klientom bony towarowe o określony nominale, uprawniające do odbioru świadczenia, a więc do otrzymania w bliżej nieokreślonym terminie w zamian za zakupiony bon towarowy określonych towarów bądź usług.

Czynność wydania nabywcy przedmiotowego bonu towarowego podatnik traktuje jako obrót w myśl ustawy o podatku od towarów i usług i ewidencjonuje całą należność w kasie rejestrującej, przy czym jako podstawę opodatkowania w odniesieniu do tego bonu podatnik przyjmuje wynagrodzenie płacone za ten bon przez konsumenta, które to wynagrodzenie pomniejsza o kwotę podatku VAT. W momencie realizacji bonu towarowego może dojść do sytuacji, w której wartość zakupionego bonu towarowego pokrywa w całości wartość określonych towarów bądź usług oraz do sytuacji w której wartość bonu towarowego nie pokrywa w całości wartości nabywanych towarów i usług, wówczas konsument jest zobowiązany do zapłaty różnicy pomiędzy wartością nabywanych towarów lub usług, a wartością nominalną bonów towarowych.

W sytuacji natomiast gdy wartość bonów towarowych przekracza wartość nabywanych towarów lub usług różnica nie jest klientowi zwracana. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że sprzedawane przez podatnika bony towarowe nie określają na jakiego rodzaju towar bądź usługę mogą być one zrealizowane.

W uzupełnieniu do wniosku wyjaśniano, ż przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest handel biżuterią złotą, srebrną, zegarkami, dewocjonaliami ze srebra i posrebrzanymi, artykułami upominkowymi typu np. zegary i świeczniki z mosiądzu, piórami i długopisami, budzikami oraz doraźnie usługami naprawy biżuterii. Zgodnie z PKD przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej jest: 47.77.Z sprzedaż detaliczna zegarków, zegarków i biżuterii prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach.

Bony sprzedawane przez Wnioskodawcę uprawniają do nabycia wyżej wymienionych w pkt 1 towarów i usług.

W chwili emisji bonów znane jest miejsce dostawy towarów i usług których bony dotyczą.

Sprzedaż bonów dotyczy wyłącznie osób posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania i miejsce pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W chwili emisji bonu znana jest stawka podatku dla dostawy towarów i usług do nabycia których uprawnia bon i wynosi ona 23 %.

Bony dotyczą wyłącznie towarów dostarczanych i usług świadczonych przez Wnioskodawcę.

Sprzedaż towarów i świadczenie usług na podstawie bonów dotyczą wyłącznie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych.

Przedmiotem sprzedaży przez Wnioskodawcę w zamian za bony są między innymi towary wymienione w § 4 1 pkt k) wyroby z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali, rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sama czynność wydania bonu towarowego, który zastępuje środki pieniężne w momencie nabycia towarów czy usług, powinna być utożsamiana z dostawą towaru i świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT, a tym samym ewidencjonowana w kasie rejestrującej?

Ustawa o podatku VAT na potrzeby określenia zasad opodatkowania bonów towarowych wprowadziła definicję bonów jednego przeznaczenia, bonu różnego przeznaczenia (art. 2 pkt 41, 43 i 44 ustawy o VAT) oraz pojęcie emisji bonu (art. 2 pkt 42 ustawy o VAT) i transferu bonu (art. 2 pkt 45 ustawy o VAT). Przez emisję bonu należy rozumieć pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu (art. 2 pkt 42 ustawy o VAT), natomiast przez transfer bonu, rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy o VAT). W świetle przepisów ustawy o VAT, za bon należy rozumieć instrument w postaci bonu na towary lub usługi, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług i w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu (art. 2 pkt 41 ustawy o VAT). Za bon jednego przeznaczenia uznany będzie z kolei bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku od towarów i usług z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia usług są znane w chwili emisji tego bonu (art. 2 pkt 43 ustawy o VAT). Takim bonem będzie więc np. bon na określoną usługę oferowaną przez zakład kosmetyczny, bon na określoną usługę fryzjerską, itp. Za bon różnego przeznaczenia uznawany będzie z kolei bon inny niż bon jednego przeznaczenia, a więc bon, który nie spełnia choćby jednego z warunków charakterystycznych dla bonu jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy o VAT). Tego rodzaju bonem będzie np. bon wystawiony przez podatnika będącego właścicielem galerii handlowej, uprawniający do jego wykorzystania w każdym ze sklepów położonych na terenie galerii, bądź bon nieokreślający na jakiego rodzaju usługę bądź towar może być przeznaczony.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca Spółka Cywilna stoi na stanowisku, że w przypadku spółki cywilnej dochodzi do wydania bonów różnego przeznaczenia, a więc ich wydanie nie stanowi dostawy towarów i usług, w związku powyższym u podatnika nie powstaje obowiązek podatkowy w myśl art. 19a ust. 1 ustawy o VAT oraz nie zachodzi obowiązek ewidencjonowania w kasie rejestrującej zgodnie z art. 111 ustawy o podatku od towarów i usług obrotu z tytułu pobrania należności za wydanie przedmiotowego bonu towarowego. Obowiązek podatkowy powstanie mianowicie w momencie realizacji bonów towarowych, a więc w momencie ich wymiany na konkretny towar handlowy lub usługę, ponieważ wówczas nastąpi wydanie towaru lub wykonanie usługi. W tym też to momencie, powstanie również obowiązek zaewidencjonowania sprzedaży na kasie rejestrującej zgodnie z art. 111 ustawy o podatku od towarów i usług, a nie w momencie wydania bonu towarowego jak to czyni obecnie wnioskodawca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać w tym miejscu należy, że od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 01.07.2016, str. 9). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy – przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy – bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu – w myśl art. 2 pkt 42 ustawy – to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, że wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w Unii Europejskiej, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu, dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem i w jakiej kwocie. Zatem gdy powyższe dane są możliwe do określenia, tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach, tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów jednego i różnego przeznaczenia zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

W myśl art. 8a ust. 1 ustawy – transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy – faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Jak stanowi art. 8a ust. 3 ustawy – jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik.

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 8b ust. 1 ustawy – faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

W przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu (art. 8b ust. 2 ustawy).

Kwestię dotyczącą momentu powstania obowiązku podatkowego regulują przepisy art. 19a ustawy.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wyłączeniem od powyższej reguły jest przepis art. 19a ust. 1a ustawy, dotyczący obowiązku podatkowego w przypadku stosowania bonów, zgodnie z którym, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Natomiast w myśl art. 19a ust. 4a ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, dostawę towarów uznaje się za dokonaną, a usługę uznaje się za wykonaną z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Z powyższych przepisów art. 19a ust. 1a i 4a ustawy wynika, że obowiązek podatkowy dla stosowania bonów jednego przeznaczenia jest wyłączony z opodatkowania na zasadach ogólnych. Obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, do których dochodzi na skutek transferu bonu jednego przeznaczenia, powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. Momentem, w którym ww. dostawę towarów/świadczenie usług należy uznać dla celów VAT za dokonane jest w każdym przypadku moment dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

W odniesieniu natomiast do obowiązku podatkowego dla bonów różnego przeznaczenia zastosowanie będą miały zasady ogólne wynikające z art. 19a ust. 1 ustawy, czyli podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady powinien zostać rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podatnik sprzedaje klientom bony towarowe o określony nominale, uprawniające do odbioru świadczenia, a więc do otrzymania w bliżej nieokreślonym terminie w zamian za zakupiony bon towarowy określonych towarów bądź usług. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest handel biżuterią złotą, srebrną, zegarkami, dewocjonaliami ze srebra i posrebrzanymi, artykułami upominkowymi typu np. zegary i świeczniki z mosiądzu, piórami i długopisami, budzikami oraz doraźnie usługami naprawy biżuterii. Bony sprzedawane przez Wnioskodawcę uprawniają do nabycia wyżej wymienionych towarów i usług.

Jak już wcześniej wskazano, przez bon jednego przeznaczenia należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz kwota należnego podatku z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

Wnioskodawca wskazał, że w chwili emisji bonów znane jest miejsce dostawy towarów i usług których bony dotyczą. Sprzedaż bonów dotyczy wyłącznie osób posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania i miejsce pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W chwili emisji bonu znana jest stawka podatku dla dostawy towarów i usług do nabycia których uprawnia bon i wynosi ona 23%. Bony dotyczą wyłącznie towarów dostarczanych i usług świadczonych przez Wnioskodawcę.

Biorąc pod uwagę przestawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w chwili sprzedaży bonu Wnioskodawca będzie znał miejsce dostawy towaru lub usługi oraz kwotę należnego podatku. W świetle powyższego należy stwierdzić, że wydawane klientom bony będą stanowić bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 43 ustawy. Nie ma znaczenia, że sprzedawane przez podatnika bony towarowe nie określają na jakiego rodzaju towar bądź usługę mogą być one zrealizowane, istotnym jest, że w chwili sprzedaży bonu znana jest stawka podatku, a także miejsce opodatkowania.

Tym samym, skoro w analizowanej sprawie sprzedawane klientom bony będą stanowić bony jednego przeznaczenia, to obowiązek podatkowy powstanie na zasadach przewidzianych w art. 19a ust. 1a i ust. 4a ustawy, tj. z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia, czyli sprzedażą przedmiotowego bonu na rzecz klienta.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących obowiązku ewidencjonowania sprzedaży bonów za pomocą kasy rejestrującej, należy zauważyć, że co do zasady obowiązek ewidencjonowania powstaje w momencie powstania obowiązku podatkowego. Sprzedaż bonu jednego przeznaczenia na rzecz klienta, powoduje powstanie obowiązku podatkowego, ponieważ w tym momencie dochodzi do pierwszego wprowadzenia bonu do obrotu w związku ze sprzedażą.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W kwestii prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – ustawodawca przewidział zwolnienia podmiotowe (§ 3 rozporządzenia), jak i przedmiotowe (§ 2 rozporządzenia) z tego obowiązku. Należy jednak zauważyć, że wykonywanie przez podatnika czynności wymienionych w § 4 rozporządzenia wyklucza możliwość zastosowania przez niego zwolnień określonych w § 2 i § 3 rozporządzenia.

Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Jak wynika z treści wniosku przedmiotem sprzedaży przez Wnioskodawcę w zamian za bony są między innymi towary wymienione w § 4 ust. 1 pkt 1 lit. k) wyroby z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali, rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. Sprzedaż towarów i świadczenie usług na podstawie bonów dotyczą wyłącznie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych.

W stosunku do sprzedaży towarów wymienionych w § 4, nie znajdą więc zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania

Ponieważ, jak wykazano powyżej sprzedawane przez Wnioskodawcę bony będą stanowić bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 43 ustawy, to z uwagi na fakt, iż w przypadku bonów jednego przeznaczenia obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu, to czynność tą należy zaewidencjonować przy zastosowaniu kasy rejestrującej w momencie powstania obowiązku podatkowego (tj. w momencie wydania bonu klientowi).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.