2020.12.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.206.2020.2.MF
z 18 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 maja 2020 r. (data wpływu 29 maja 2020 r.), uzupełnionym 5 i 7 sierpnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w przedstawionym stanie faktycznym całość uzyskiwanych przez Spółkę dochodów, pochodzących z udzielonych poprzez Oprogramowanie pożyczek, kwalifikuje się do opodatkowania według stawki 5%, stosownie do treści art. 24d ust. 7 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia czy w przedstawionym stanie faktycznym całość uzyskiwanych przez Spółkę dochodów, pochodzących z udzielonych poprzez Oprogramowanie pożyczek, kwalifikuje się do opodatkowania według stawki 5%, stosownie do treści art. 24d ust. 7 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 15 lipca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.206.2020.1.MF wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 5 i 7 sierpnia 2020 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej też jako: „Spółka”) posiada siedzibę na terytorium RP, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej jako: „uCIT”). Spółka od chwili zarejestrowania w Krajowym Rejestrze Sądowym prowadzi działalność oznaczoną kodem PKD 64.92.Z - pozostałe formy udzielania kredytów. W ramach prowadzonej działalności Spółka wytworzyła i ciągle udoskonala zaawansowany technologicznie autorski program komputerowy (dalej jako: „Oprogramowanie”) służący procesowi decyzyjnemu przy udzielaniu klientowi Wnioskodawcy pożyczki gotówkowej. Oprogramowanie podlega ciągłym zmianom mającym na celu jego udoskonalanie, polegającym w szczególności na wprowadzaniu dodatkowych funkcjonalności i rozbudowie jego zdolności analitycznych. Spółka nie uzyskała ochrony patentowej w zakresie Oprogramowania, podlega ono jedynie ochronie jako przedmiot prawa autorskiego. Oprogramowanie, dzięki zastosowanym przez Wnioskodawcę autorskim rozwiązaniom opartym na sztucznej inteligencji oraz tzw. technologii samouczących się maszyn, ma decydującą rolę w procesie udzielenia/przyznania klientowi Spółki pożyczki. Rola Oprogramowania w działalności Wnioskodawcy jest kluczowa, ponieważ dzięki wysocezautomatyzowanemu scoringowi kredytowemu połączonemu online’owo z bazodanowymi systemami informacji o historii kredytowej klientów (oraz cali center które jest wysoce zautomatyzowane ale jest to jedyny udział czynnika ludzkiego, który to weryfikuje głosowo dane podane przez Klienta), to Oprogramowanie dokonuje analizy potencjalnego klienta (pożyczkobiorcy) i samodzielnie podejmuje decyzję negatywną (o odmowie udzielenia kredytu) lub pozytywną co do udzielenia pożyczki. Zastosowane w Oprogramowaniu rozwiązania pozwalają Spółce osiągnąć i utrzymać przewagę konkurencyjną poprzez niski poziom strat, bowiem zdecydowanie większy procent (niż w innych firmach pożyczkowych) pożyczek jest spłacanych, oraz determinuje wyjątkowo niski poziom kosztów osobowych w działalności Wnioskodawcy, dzięki optymalizacji zatrudnienia i eliminacji konieczności zatrudnienia dodatkowych osób do analizy scoringowej klientów, obsługi wniosków pożyczkowych i podejmowania decyzji. Spółka kontynuuje prace nad dalszym rozwijaniem Oprogramowania oraz algorytmów wykorzystywanych przez Oprogramowanie w celu dalszej i lepszej automatyzacji. Opracowując oraz doskonaląc Oprogramowanie Wnioskodawca korzystał i korzysta z rezultatów prac Prezesa Zarządu oraz swoich pracowników programistów, którzy stworzyli i tworzą algorytmy wykorzystywane przez Oprogramowanie oraz wprowadzają jego dodatkowe funkcjonalności. Spółka nie nabywała wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z Oprogramowaniem od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 uCIT. Nie nabywała też wyników takich prac od podmiotów niepowiązanych. Działalność Wnioskodawcy w zakresie Oprogramowania jest działalnością twórczą, obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. Stworzone przez Wnioskodawcę Oprogramowanie jest wysoce innowacyjne i w znacznym stopniu odróżnia się od rozwiązań już funkcjonujących na rynku. Spółka uzyskuje dochody z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej (Oprogramowania) uwzględnionego w cenie sprzedaży usługi. Spółka nie uzyskuje dochodów z opłat lub należności wynikających z umów licencyjnych dotyczących Oprogramowania. Dochód z kwalifikowanego IP „zawarty” w cenie danej usługi jest ustalany w oparciu o zasadę ceny rynkowej zgodnie z art. 11c uCIT. Cały dochód Spółki pochodzi z Oprogramowania - bowiem bez niego Spółka nie mogłaby w jakikolwiek sposób funkcjonować bez kompletnej zmiany modelu działalności (inne podmioty zatrudniają osoby weryfikujące na miejscu sytuację pożyczkobiorców, analityków oceniających każdy wniosek, osoby weryfikujące prace analityków etc.). Wnioskodawca prowadzi odrębną ewidencję, która zapewnia wyodrębnienie poszczególnych kwalifikowanych praw własności intelektualnej (obecnie wyłącznie dla Oprogramowania) oraz ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów oraz dochodu (straty) przypadających na każde z takich praw (obecnie wyłącznie dla Oprogramowania), zgodnie z art. 24e ust. 1 uCIT. Spółka nie prowadziła takiej ewidencji od początku realizacji działalności badawczo-rozwojowej zmierzającej do wytworzenia programu komputerowego, gdyż rozpoczęła takie działania wiele lat przed wejściem w życie ww. przepisu uCIT.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 5 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:

działalność Spółki w zakresie Oprogramowania ma charakter twórczy, nastawiony na tworzenie nowych i oryginalnych rozwiązań o charakterze unikatowym jest więc działalnością badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 4a pkt 26 i 28 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Cechuje ją to, że podejmowana jest w sposób ciągły, systematyczny, ukierunkowany i zorganizowany. Spółka zamierza takie działania podejmować także w przyszłości.
Działalność badawczo-rozwojowa Spółki ma na celu, w szczególności:
1. zmniejszenie kosztów działalności Spółki związanych z weryfikacją ryzyka kredytowego Pożyczkobiorców;
2. zmniejszenie czasu oczekiwania przez klienta na decyzję kredytową;
3. możliwość analizowania wniosków kredytowych w sposób ciągły 24h/7 dni w tygodniu;
4. ograniczenie personelu weryfikującego wnioski kredytowe lub powierzenia temu personelowi innych zadań;
5. ograniczenie, a w przyszłości wyeliminowanie pożyczek niespłacanych;
6. w związku z ograniczeniem złych pożyczek, zwiększenie przychodów Spółki;
7. zwiększenie zasobów wiedzy oraz ich wykorzystanie do tworzenia nowych zastosowań.
tworzone przez Spółkę oprogramowanie stanowi utwór podlegający ochronie na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
Wnioskodawca zamierza skorzystać z preferencji za lata podatkowe 2019 i następne.
opracowując oraz doskonaląc Oprogramowanie Spółka korzystała i korzysta z rezultatów prac swoich pracowników programistów oraz w niewielkim zakresie z wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z Oprogramowaniem od podmiotów zewnętrznych, jednakże nie od podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 uCIT, czyli nie poniosła kosztów, o których mowa pod lit. c i d wzoru do wyliczenia wskaźnika nexus. W przypadku Oprogramowania prawidłowym będzie więc wyliczenie wskaźnika nexus, gdzie zarówno w liczniku jak i w mianowniku umieszczone będą koszty wynagrodzeń związanych ze stworzeniem i rozwojem Oprogramowania (jako wydatki na prowadzoną bezpośrednio przez Wnioskodawcę działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem IP odpowiadające lit. a oraz lit. b w przypadku zakupu wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z Oprogramowaniem od podmiotów zewnętrznych niepowiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 uCIT.). Stanowisko Spółki potwierdzają objaśnienia podatkowe Ministerstwa Finansów z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczące preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej - IP BOX (pkt. 114 i nast.).
opracowując oraz doskonaląc Oprogramowanie Spółka korzystała i korzysta z rezultatów prac swoich pracowników programistów oraz w niewielkim zakresie z wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z Oprogramowaniem od podmiotów zewnętrznych, jednakże nie od podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 uCIT, czyli nie poniosła kosztów, o których mowa pod lit. c i d wzoru do wyliczenia wskaźnika nexus. W przypadku Oprogramowania prawidłowym będzie więc wyliczenie wskaźnika nexus, gdzie zarówno w liczniku jak i w mianowniku umieszczone będą koszty wynagrodzeń związanych ze stworzeniem i rozwojem Oprogramowania (jako wydatki na prowadzoną bezpośrednio przez Wnioskodawcę działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem IP odpowiadające lit. a oraz lit. b w przypadku zakupu wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z Oprogramowaniem od podmiotów zewnętrznych niepowiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 uCIT.). Koszty te są przez Spółkę przyporządkowane do uzyskiwanych przychodów z IP według ustalonej proporcji tzn. w części w jakiej były wykorzystane na działalność badawczo-rozwojową. Stanowisko Spółki potwierdzają objaśnienia podatkowe Ministerstwa Finansów z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczące preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej - IP BOX (pkt. 114 i nast.).
Prezes Zarządu oraz pracownicy programiści, którzy stworzyli i tworzą algorytmy wykorzystywane przez oprogramowanie oraz wprowadzają jego dodatkowe funkcjonalności współpracują z Wnioskodawcą na podstawie odpowiednio:
1. Umów o pracę,
2. Umów o współpracę jednoosobowe działalności gospodarcze,
3. Prezes - stosunek powołania.
postanowienia ww. umów obligują twórców do przeniesienia całości praw autorskich na Spółkę do wytworzonych przez siebie utworów. Z Prezesem Zarządu Spółka zawarła dodatkową umowę o przeniesieniu praw autorskich.
dokumentacja jest prowadzona od początku roku 2019. Ponadto odrębnie w pliku excel i zapewnia wyodrębnienie poszczególnych kwalifikowanych praw własności intelektualnej oraz ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów oraz dochodu (straty) przypadających na każde z takich praw, zgodnie z art. 24e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym całość uzyskiwanych przez Spółkę dochodów, pochodzących z udzielonych poprzez Oprogramowanie pożyczek, kwalifikuje się do opodatkowania według stawki 5%, stosownie do treści art. 24d ust. 7 pkt 3 uCIT?
Czy w przedstawionym stanie faktycznym do wyliczenia wartości wskaźnika nexus dla Oprogramowania Wnioskodawca może przyjąć zarówno w liczniku jak i w mianowniku koszty wynagrodzeń związanych z wytworzeniem lub rozwojem Oprogramowania (jako wydatki na prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem IP - lit. a wzoru)?
Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka powinna w ewidencji rachunkowej wyodrębnić na osobnych kontach przychody generowane przez Oprogramowanie nawet jeżeli są to jedyne przychody Spółki oraz koszty ponoszone w związku z udoskonalaniem Oprogramowania?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy całość uzyskiwanych przez Spółkę dochodów, pochodzących z udzielonych poprzez Oprogramowanie pożyczek, kwalifikuje się do opodatkowania według stawki 5%, stosownie do treści art. 24d ust. 7 pkt 3 uCIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1:

Art. 24d ust. 1 uCIT stanowi, że podatek od osiągniętego przez podatnika kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej (dalej też jako kwalifikowane IP) wynosi 5% podstawy opodatkowania. Art. 24d ust. 2 uCIT, zawiera zamknięty katalog kwalifikowanych IP, a wśród nich m.in. autorskie prawo do programu komputerowego. Z treści art. 24d ust. 2 pkt 8 uCIT, wynika, że kwalifikowanym IP jest autorskie prawo do programu komputerowego, pod warunkiem, że:

podlega ono ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska,
zostało wytworzone, rozwinięte lub ulepszone przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „autorskie prawo do programu komputerowego”, na co wskazują m.in. objaśnienia podatkowe Ministerstwa Finansów z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczące preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej - IP BOX (pkt.74 - dalej jako: „Objaśnienia”). Ponadto, jak wynika z tych Objaśnień praktyka stosowania tego pojęcia na świecie potwierdza, że ze względu na dynamiczny rozwój nowych technologii, w których programy komputerowe zajmują kluczową pozycję, nie da się ustalić wyczerpującej i niezmiennej definicji tego pojęcia oraz uniknąć rozbieżności (wyrok irlandzkiego sądu II instancji z 1995 r. w sprawie News Datacom Ltd. versus Satellite Decoding Systems, (1995) FSR 201 oraz wyrok australijskiego sądu I instancji z 4 czerwca 1997 r. w sprawie Powerflex Services Pty Ltd v Data Access Corporation, (1997) FCA490; 37 IPR 436). W Objaśnieniach przedstawiono jednak zarys definicji programu komputerowego podlegającego ww. ochronie prawnoautorskiej wraz z jego cechami charakterystycznymi (pkt 77-89). Podstawą przyznania ochrony prawnej dla programu komputerowego jest fakt, że stanowi on przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze (wyraz własnej twórczości intelektualnej danego autora lub autorów) ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od przeznaczenia i sposobu wyrażania. To oznacza, że wyeliminowanie lub ograniczenie swobody twórczej (eliminacja lub ograniczenie własnego/indywidualnego działania twórczego) wyłącza lub ogranicza prawnoautorską ochronę programu komputerowego i tym samym także eliminuje możliwość skorzystania z preferencji IP Box. W pierwszej kolejności należy więc odwołać się do przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1231, dalej jako: „upa”). Zgodnie z art. 1 ust. 1 upa przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Stosownie do art. 1 ust. 2 pkt 1 upa w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Szczególne postanowienia dotyczące praw autorskich do programu komputerowego zawiera art. 74 upa. Zgodnie z art. 74 ust. 1 i 2 tej upa, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej. Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie. Doktryna prawa autorskiego przyjmuje różne podejścia do definiowania pojęcia „autorskiego prawa do programu komputerowego” które wskazują, że część chronioną prawem jest w szczególności kombinacja komend adresowanych do komputera w formie kodu źródłowego i kodu wynikowego (Zob. E. Ferenc-Szydełko (red.), Art. 74: Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz 2016, C.H. Beck, 2016, pkt 5;. Por. J. Barta, R Markiewicz, A. Matlak, Art. 74: Prawo autorskie, System Prawa Prywatnego, tom 13. C.H Beck, 2017, pkt 4.) Definiując pojęcie „autorskiego prawa do programu komputerowego” uzasadnionym jest więc odwołanie się do terminologii informatycznej. Fundamentem informatycznego rozumienia programu komputerowego jest samo pojęcie „programu”, czyli zapisanego przy pomocy wybranego języka programowania algorytmu rozwiązania określonego zadania. Zatem, program komputerowy to w szczególności zestaw instrukcji przeznaczonych do wykonywania bezpośrednio lub pośrednio w komputerze czynności w celu osiągnięcia określonego rezultatu. A contrario, żaden wytwór nie jest programem komputerowym, jeżeli nie służy do wyrażania w sposób pośredni lub bezpośredni algorytmów lub logicznych relacji pomiędzy funkcjami, które mają zostać wykonane, i fizycznymi możliwościami urządzeń używanych do digitalizacji. Przy czym termin „komputer” odnosić należy do wszystkich urządzeń, w których program komputerowy może być wykorzystywany w celu realizacji funkcji, do których został stworzony, a więc do telefonów komórkowych, smartfonów, tabletów lub innych właściwych urządzeń. Ze względu na bardzo ograniczone źródła interpretacji pojęcia „program komputerowy” w stricte polskich aktach prawnych oraz polskiej literaturze na potrzeby preferencji IP Box warto także odnieść się do właściwych dla omawianego zagadnienia źródeł wywodzących się od organizacji ponadnarodowych i międzynarodowych, do których przynależy Polska, w szczególności Unii Europejskiej oraz OECD (pkt 82 i nast. Objaśnień). Zgodnie z akapitem 10 preambuły do Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (Dz. Urz. UE z 5.5.2009, L 111/16) „Rolą programu komputerowego jest wejście w kontakt i wspólne funkcjonowanie z innymi częściami składowymi systemu komputerowego i użytkownikami, w tym celu wymagane są logiczne i tam, gdzie to właściwe, fizyczne wzajemne połączenia i wzajemne oddziaływanie, tak aby pozwolić wszystkim elementom oprogramowania i sprzętu komputerowego funkcjonować z innym oprogramowaniem, sprzętem komputerowym i użytkownikami we wszelkich formach działania, do jakich są przeznaczone. Części programu umożliwiające takie wzajemne połączenia i wzajemne oddziaływanie między elementami oprogramowania i sprzętu komputerowego są ogólnie znane pod nazwą „interfejsów”. To funkcjonalne wzajemne połączenie i wzajemne oddziaływanie jest ogólnie znane pod nazwą „interoperacyjności”; podczas gdy sama „interoperacyjność” może być zdefiniowana jako zdolność do wymiany informacji oraz wszechstronnego wykorzystania informacji już wymienionych.” Źródło interpretacji prawa unijnego używa więc pojęć „oprogramowanie” (software), „sprzęt komputerowy” (hardware) i „program” niejako synonimicznie i implikuje, że interfejs stanowi funkcjonalną część programu komputerowego, umożliwiającą wzajemne połączenia i wzajemne oddziaływania z wszystkimi elementami oprogramowania i sprzętu komputerowego.

Na kanwie tego można uznać, że:

pojęcie „program komputerowy” utożsamienie jest z pojęciem „oprogramowanie” oraz, że
interfejs może stanowić część nierozerwalnie związaną z programem komputerowym i funkcjonalnie łączy program komputerowy z pozostałym oprogramowaniem i sprzętem komputerowym.

Jeżeli interfejs jest źródłem funkcjonalnego wzajemnego połączenia i wzajemnego oddziaływania na siebie różnych elementów programu komputerowego, innego oprogramowania i sprzętu komputerowego („interoperacyjność”), to interfejs można uznać za nierozerwalną, funkcjonalną część składową programu komputerowego. Interfejs jako funkcjonalnie nierozerwalna część programu komputerowego, podlega tożsamej ochronie jak program komputerowy zgodnie z art. 74 upa i dlatego może stanowić kwalifikowane IP. Należy też podkreślić, że zgodnie z akapitem 34 Raportu BEPS Plan Działania nr 5, copyrighted software, czyli nie tylko „program komputerowy” sensu stricto (tj. kod źródłowy i kod wynikowy), ale szerzej „oprogramowanie chronione prawem autorskim”, może zawierać się w katalogu kwalifikowanych IP jako aktywo funkcjonalnie ekwiwalentne do patentu. OECD wskazuje, że oprogramowanie chronione prawem autorskim dzieli podstawowe cechy patentów, ponieważ jest nowatorskie, nieoczywiste i użyteczne, a zatem zasadniczo wynika z prowadzenia innowacyjnej działalności badawczo-rozwojowej, której prowadzenie powinny stymulować przepisy o IP Box. OECD stwierdza także, iż nie wszystkie jurysdykcje zapewniają ochronę patentową oprogramowania, i dlatego wielu podatników, którzy wytwarzają, ulepszają, bądź rozwijają oprogramowanie, musi posiadać prawa autorskie, zamiast polegać na ochronie patentowej. Włączenie oprogramowania chronionego prawem autorskim do definicji funkcjonalnie równoważnych kwalifikowanych IP zapewnia również, że różne traktowanie oprogramowania na mocy prawa patentowego różnych jurysdykcji nie ma wpływu na to, czy dochody z oprogramowania mogą korzystać z regulacji IP Box (Zob. Raport OECD BEPS Plan Działania nr 5, akapity nr 34 i 36 oraz przypis 6 do akapitu nr 35, s. 41 - pkt 88 Objaśnień). Podsumowując, brak ustawowej definicji pojęcia „program komputerowy” oraz brak precyzyjnego określenia zakresu „autorskiego prawa do programu komputerowego” w świetle polskiego prawa sprawia, że konieczne jest odniesienie się do pozaustawowych źródeł interpretacji tego pojęcia oraz ustalenia zakresu przedmiotowej ochrony prawnej. Pojęcie „program komputerowy” należy rozumieć szeroko i obejmuje on funkcjonalne części składowe, takie jak: kod źródłowy, opis procedur operacyjnych, zestawienie danych w informacjach konwersacyjnych i dialogowych oraz kod wynikowy i interfejs. Ma to szczególne znaczenie dla poprawnego zastosowania preferencji IP Box wobec autorskiego prawa do programu komputerowego, na co wskazuje przywołany powyżej Raport OECD BEPS Plan Działania nr 5. Program komputerowy może być więc, zgodnie z wykładnią celowościową i kontekstualną, uznane za kwalifikowane IP w świetle rozszerzającej wykładni art. 24d ust. 2 pkt 8 uCIT, jeśli jego wytworzenie, rozszerzenie lub ulepszenie jest wynikiem prac badawczo-rozwojowych. Zgodnie z art. 4a pkt 26 uCIT, przez działalność badawczo-rozwojową należy rozumieć działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. W myśl art. 4a pkt 27 uCIT, ilekroć w ustawie jest mowa o badaniach naukowych, oznacza to:

badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz.U. z 2020 r. poz.85) - dalej jako prawo o szkolnictwie wyższym,
badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust.2 pkt 2 prawa o szkolnictwie wyższym.

W myśl art. 4 ust. 2 prawa o szkolnictwie wyższym, badania naukowe są działalnością obejmującą:

badania podstawowe rozumiane jako prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;
badania aplikacyjne rozumiane jako prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Stosownie do treści art. 4a pkt 28 uCIT, ilekroć w ustawie jest mowa o pracach rozwojowych - oznacza to prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 prawa o szkolnictwie wyższym. W myśl art. 4 ust. 3 prawa o szkolnictwie wyższym prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń. Z ustawowej definicji działalności badawczo-rozwojowej wynika, że działalność taką cechuje:

charakter twórczy, jest ona nastawiona na tworzenie nowych i oryginalnych rozwiązań, często o charakterze unikatowym, które nie mają odtwórczego charakteru,
prowadzenie jej w sposób systematyczny,
ukierunkowanie na zwiększenie zasobów wiedzy oraz ich wykorzystanie do tworzenia nowych zastosowań,
wyłączenie tych przejawów aktywności, które pomimo ulepszenia istniejących procesów lub usług z uwagi na swoją cykliczność (okresowość) oraz brak innowacyjnego charakteru (rutynowość) nie mogą stanowić prac rozwojowych.

W ramach prac rozwojowych następuje połączenie wyników prac badawczych z wiedzą techniczną w celu wprowadzenia do produkcji nowego lub zmodernizowanego wyrobu, nowej technologii, czy nowego systemu organizacji. Innymi słowy, prowadzone systematycznie prace oparte na istniejącej wiedzy, uzyskanej w wyniku działalności badawczej oraz/lub doświadczeń praktycznych mają na celu stworzenie nowych materiałów, produktów lub urządzeń, inicjowanie nowych lub znaczące udoskonalenie już istniejących procesów, systemów i usług. Podmioty gospodarcze zajmujące się działalnością badawczo-rozwojową realizują ją obok swojej działalności podstawowej (np. przedsiębiorstwa przemysłowe dysponujące własnym zapleczem badawczo-rozwojowym, laboratoria, zakłady i ośrodki badawczo-rozwojowe, działy badawczo-technologiczne, biura konstrukcyjne i technologiczne, zakłady rozwoju technik, biura studiów i projektów itp.). W ramach prowadzonej działalności Spółka wytworzyła i ciągle udoskonala zaawansowany technologicznie autorski program komputerowy (Oprogramowanie) służący procesowi decyzyjnemu przy udzielaniu klientowi Wnioskodawcy pożyczki gotówkowej. Oprogramowanie, podlega ochronie jako przedmiot prawa autorskiego. Oprogramowanie dzięki zastosowanym przez Wnioskodawcę autorskim rozwiązaniom opartym na sztucznej inteligencji oraz tzw. technologii samouczących się maszyn ma decydującą rolę w procesie udzielenia/przyznania klientowi Spółki pożyczki. Rola Oprogramowania w działalności Wnioskodawcy jest kluczowa, ponieważ dzięki wysocezautomatyzowanemu scoringowi kredytowemu połączonemu online’owo z bazodanowymi systemami informacji o historii kredytowej klientów (oraz cali center które jest wysoce zautomatyzowane ale jest to jedyny udział czynnika ludzkiego który to weryfikuje głosowo dane podane przez Klienta), to Oprogramowanie dokonuje analizy potencjalnego klienta (pożyczkobiorcy) i samodzielnie podejmuje decyzję negatywną (o odmowie udzielenia kredytu) lub pozytywną co do udzielenia pożyczki. Zastosowane w Oprogramowaniu rozwiązania pozwalają Spółce osiągnąć i utrzymać przewagę konkurencyjną poprzez niski poziom strat, bowiem zdecydowanie większy procent (niż w innych firmach pożyczkowych) pożyczek jest spłacanych, oraz determinuje wyjątkowo niski poziom kosztów osobowych w działalności Wnioskodawcy, dzięki optymalizacji zatrudnienia i eliminacji konieczności zatrudnienia dodatkowych osób do analizy scoringowej klientów, obsługi wniosków pożyczkowych i podejmowania decyzji. Spółka kontynuuje prace nad dalszym rozwijaniem Oprogramowania oraz algorytmów wykorzystywanych przez Oprogramowanie w celu dalszej i lepszej automatyzacji. Oznacza to, że całość uzyskiwanych przez Spółkę dochodów, pochodzących z udzielonych poprzez Oprogramowanie pożyczek, kwalifikuje się do opodatkowania według stawki 5%, stosownie do treści art. 24d ust. 7 pkt 3 uCIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Od 1 stycznia 2019 r. obowiązują przepisy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018, poz. 2193). Na podstawie regulacji wprowadzonych ww. ustawą zmieniającą do systemu prawa podatkowego implikowano przepisy dotyczące preferencyjnego rozwiązania w podatkach dochodowych - tzw. Innovation Box.

Powyższe zmiany wprowadzają korzystne rozwiązania podatkowe dla przedsiębiorców, którzy uzyskują dochody z komercjalizacji wytworzonych lub rozwiniętych przez nich praw własności intelektualnej. W tym zakresie wpisują się one w realizację „Planu na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju”, „Strategii na rzecz doskonałości naukowej, nowoczesnego szkolnictwa wyższego, partnerstwa z biznesem i społecznej odpowiedzialności nauki” oraz „Strategii na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju” w obszarze innowacyjności. Znowelizowane przepisy mają prowadzić do wzrostu zainteresowania pracami badawczo-rozwojowymi prowadzonymi w Polsce oraz stanowić swoiste „zamknięcie” łańcucha wartości związanego z procesem tworzenia i komercjalizacji innowacyjnych rozwiązań będących efektem prac badawczo-rozwojowych.

Regulacje dotyczące stosowania opisanej powyżej ulgi zostały odzwierciedlone w art. 24d – 24e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 24d ust. 1 ustawy o CIT podatek od osiągniętego przez podatnika kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej w myśl art. 24d ust. 2 ustawy o CIT są:

patent,
prawo ochronne na wzór użytkowy,
prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,
prawo z rejestracji topografii układu scalonego,
dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin,
prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu,
wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz.U. z 2018 r., poz. 432),
autorskie prawo do programu komputerowego

-podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

W świetle powyższego, kwalifikowane IP to prawo własności intelektualnej spełniające łącznie trzy warunki:

zostało wytworzone, rozwinięte lub ulepszone przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej;
należy do jednej z kategorii wymienionych w katalogu w art. 24d ust. 2 ustawy o CIT;
podlega ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska.

Zatem, kwalifikowane IP musi zostać wytworzone, rozwinięte lub ulepszone w ramach prowadzonej przez podatnika działalności badawczo-rozwojowej. To oznacza, że zakres działalności badawczo-rozwojowej będzie zawsze obejmować całość działań podatnika zmierzających do wytworzenia, rozwinięcia lub ulepszenia kwalifikowanego IP, i że działania te nigdy nie będą wykraczać poza działalność badawczo-rozwojową.

Zgodnie z art. 24d ust. 3 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym.

Sposób obliczenia wysokości kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej zawarty jest w art. 24d ust. 4.

Natomiast zgodnie z art. 24d ust. 7 ustawy o CIT, dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest osiągnięty przez podatnika w roku podatkowym dochód (strata):

z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;
z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

Art. 24d ust. 8 ustawy o CIT, stanowi, że do ustalenia dochodów, o których mowa w ust. 7 pkt 3, przepis art. 11c stosuje się odpowiednio.

Natomiast, obowiązki podatników podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 24d zostały określone w art. 24e ustawy o CIT. Art. 24e ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że podatnicy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 24d są obowiązani:

wyodrębnić każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej w prowadzonej ewidencji rachunkowej;
prowadzić ewidencję rachunkową w sposób zapewniający ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty), przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej;
wyodrębnić koszty, o których mowa w art. 24d ust. 4, przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu;
dokonywać zapisów w prowadzonej ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający ustalenie łącznego dochodu z tych kwalifikowanych praw własności intelektualnej – w przypadku gdy podatnik wykorzystuje więcej niż jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej, a w prowadzonej ewidencji rachunkowej nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2 i 3;
dokonywać zapisów w prowadzonej ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający ustalenie dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej w odniesieniu do tego produktu lub tej usługi albo do tych produktów lub tych usług - w przypadku gdy podatnik wykorzystuje jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej lub większą liczbę tych praw w produkcie lub usłudze albo w produktach lub usługach, a w prowadzonej ewidencji rachunkowej nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2-4.

Zgodnie z art. 24e ust. 2 ustawy o CIT, w przypadku gdy na podstawie ewidencji rachunkowej nie jest możliwe ustalenie dochodu (straty) z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, podatnik jest obowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 19 ustawy o CIT.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z objaśnieniami podatkowymi Ministerstwa Finansów z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczącymi preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej - IP BOX, ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „programu komputerowego” oraz brak w świetle polskiego prawa precyzyjnego określenia zakresu „autorskiego prawa do programu komputerowego”. Praktyka stosowania tego pojęcia na świecie potwierdza, że ze względu na dynamiczny rozwój nowych technologii, w których programy komputerowe zajmują kluczową pozycję, nie da się ustalić wyczerpującej i niezmiennej definicji tego pojęcia oraz uniknąć rozbieżności (wyrok irlandzkiego sądu II instancji z 1995 r. w sprawie News Datacom Ltd. versus Satellite Decoding Systems, (1995) FSR 201 oraz wyrok australijskiego sądu I instancji z 4 czerwca 1997 r. w sprawie Powerflex Services Pty Ltd v Data Access Corporation, (1997) FCA 490; 37 IPR 436). Należy zatem odwołać się w tym względzie do przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1231, dalej: „Ustawa o prawie autorskim”):

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Stosownie do art. 1 ust. 2 pkt 1 Ustawy o prawie autorskim, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Szczególne postanowienia dotyczące praw autorskich do programu komputerowego zawierają art. 74 ust. 1 i następne Ustawy o prawie autorskim.

Zgodnie z art. 74 ust. 1 i 2 tej ustawy, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej. Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.

Podstawą przyznania ochrony prawnej dla programu komputerowego jest fakt, że stanowi on przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze (wyraz własnej twórczości intelektualnej danego autora lub autorów), ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od przeznaczenia i sposobu wyrażania. O ocenie charakteru indywidualnej pracy twórczej nie decydują postanowienia umowy, ale rzeczywisty wkład pracy każdego z twórców programu komputerowego, co podlega każdorazowo odrębnej ocenie. Doktryna prawa autorskiego przyjmuje różne podejścia do definiowania pojęcia „autorskiego prawa do programu komputerowego” które wskazują, że część chronioną prawem jest w szczególności kombinacja komend adresowanych do komputera w formie kodu źródłowego i kodu wynikowego. Pozaustawowa definicja pojęcia „autorskie prawo do programu komputerowego” w sposób uzasadniony nawiązuje zatem do terminologii informatycznej, dostosowywanej następnie do potrzeb dalszej analizy prawnej dobra niematerialnego jakim jest program komputerowy. Fundamentem informatycznego rozumienia programu komputerowego jest samo pojęcie „programu”, czyli zapisanego przy pomocy wybranego języka programowania algorytmu rozwiązania określonego zadania. Zatem, program komputerowy to w szczególności zestaw instrukcji przeznaczonych do wykonywania bezpośrednio lub pośrednio w komputerze czynności w celu osiągnięcia określonego rezultatu.

Reasumując, pojęcie „program komputerowy” nie powinno być rozumiane wąsko lecz szeroko. Program komputerowy obejmuje więc jego funkcjonalne części składowe, takie jak: kod źródłowy, opis procedur operacyjnych, zestawienie danych w informacjach konwersacyjnych i dialogowych oraz kod wynikowy i interfejs.

W celu poprawnego zastosowania preferencji IP Box wobec autorskiego prawa do programu komputerowego należy nadać mu znaczenia funkcjonalne, celowościowe i rozszerzające, w zgodzie z najbardziej istotnym międzynarodowym kontekstem przepisów o IP Box, czyli Raportem OECD BEPS Plan Działania nr 5. Zgodnie z akapitem 34 tego Raportu, copyrighted software, nie tylko program komputerowy chroniony prawem autorskim, ale szerzej oprogramowanie chronione prawem autorskim, może zawierać się w katalogu kwalifikowanych IP jako aktywo funkcjonalnie ekwiwalentne do patentu. OECD wskazuje, że oprogramowanie chronione prawem autorskim dzieli podstawowe cechy patentów, ponieważ jest nowatorskie, nieoczywiste i użyteczne, a zatem zasadniczo wynika z prowadzenia innowacyjnej działalności badawczo-rozwojowej, której prowadzenie powinny stymulować przepisy o IP Box. OECD stwierdza także, że nie wszystkie jurysdykcje zapewniają ochronę patentową oprogramowania i dlatego wielu podatników, którzy wytwarzają oprogramowanie, musi posiadać prawa autorskie, zamiast polegać na ochronie patentowej. Włączenie oprogramowania chronionego prawem autorskim do definicji funkcjonalnie równoważnych kwalifikowanych IP zapewnia również, że różne traktowanie oprogramowania na mocy prawa patentowego różnych jurysdykcji nie ma wpływu na to, czy dochody z oprogramowania mogą korzystać z różnych regulacji IP Box.

W związku z tym, że w Polsce oprogramowanie - definiowane jako ogół informacji w postaci zestawu instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów - podlega ochronie jak utwór literacki z art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oprogramowanie może być, zgodnie z wykładnią celowościową i kontekstualną (ww. Raport OECD), uznane za kwalifikowane IP w świetle rozszerzającej wykładni art. 24d ust. 2 pkt 8 u.p.d.o.p., jeśli jego wytworzenie, rozszerzenie lub ulepszenie jest wynikiem prac badawczo-rozwojowych.

Z opisu sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu kredytów (pożyczek), w ramach działalności badawczo-rozwojowej wytworzył i ciągle doskonali zaawansowany technologicznie autorski program komputerowy służący procesowi decyzyjnemu przy udzielaniu klientom Wnioskodawcy pożyczek gotówkowych (Oprogramowanie). Oprogramowanie stanowi utwór podlegający ochronie na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Oprogramowanie dokonuje analizy potencjalnego klienta (pożyczkobiorcy) i samodzielnie podejmuje decyzję negatywną lub pozytywna co do udzielenia pożyczki, co znaczącą wpływa na obniżenie poziomu strat z tytułu niespłaconych pożyczek, zmniejszenie kosztów osobowych działalności Wnioskodawcy oraz pozwala utrzymać przewagę konkurencyjną Wnioskodawcy na rynku.

Zgodnie z art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740,) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki z zasady wiąże się z odpłatnością w postaci wynagrodzenia obejmującego w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, koszty usług dodatkowych niezbędnych do udzielenia pożyczki. Udzielanie pożyczek stanowi zatem rodzaj odpłatnego świadczenia usługi, gdzie pożyczkodawca uzyskuje wynagrodzenie w zamian za umożliwienie pożyczkobiorcy korzystanie z obcego kapitału.

Z objaśnień podatkowych z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczących preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej – IP Box (akapit. 10) wynika, że: cyt. preferencja IP-Box skierowana jest do wszystkich podatników PIT oraz CIT prowadzących działalność, która kwalifikuje się jako działalność badawczo-rozwojowa (…), osiągających dochody z kwalifikowanych IP, tj. IP objętych patentem lub innym prawem ochronnym.

Ww. treść objaśnień podkreśla zatem, że dochód podlegający preferencyjnemu opodatkowaniu powinien być osiągany z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

W przedstawionym we wniosku opisie sprawy nie sposób uznać, że Wnioskodawca uzyskuje dochody z kwalifikowanego IP. Pomimo tego, że stan faktyczny wskazuje na to, że program komputerowy podlega stosownej ochronie prawnej oraz został wytworzony w prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, to jednak udzielanie pożyczek przy jego wykorzystaniu, jako oprogramowania usprawniającego prowadzoną działalność gospodarczą Wnioskodawcy, nie można uznać za osiąganie dochodu z kwalifikowanego IP. Program w tym przypadku nie jest w żaden sposób udostępniany klientom Wnioskodawcy. Nie jest również tworzony produkt lub usługa, która „inkorporowałaby” w swojej cenie oprogramowanie, skutkiem czego klienci w istocie korzystaliby z tego programu komputerowego jako kwalifikowanego IP. Klient Wnioskodawcy korzystając z usługi udzielania pożyczek, zainteresowany jest pozyskaniem środków pieniężnych, a wytworzone przez Wnioskodawcę oprogramowanie, służy jedynie poprawie ekonomiki procesu udzielania pożyczek przez Wnioskodawcę. „Ceną” świadczonej przez Wnioskodawcę usługi udzielania pożyczek, jest stosowne oprocentowanie, prowizja itp. I jest to „cena” udostępnienia środków pieniężnych, a nie cena uwzględniająca wytworzone przez Wnioskodawcę oprogramowanie jako kwalifikowane IP.

W takim przypadku dochód z udzielania pożyczek powinien podlegać opodatkowaniu wg ogólnych zasad, gdyż jest to dochód z posiadanego kapitału pieniężnego Wnioskodawcy a nie dochód z kwalifikowanego IP.

Reasumując, w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca nie jest uprawniony do korzystania z preferencyjnego opodatkowania IP-Box w odniesieniu do dochodu z tytułu udzielanych pożyczek. Dochód z udzielanych pożyczek nie może zostać zaliczony do dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy odnośnie pytania Nr 1, w zakresie ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym całość uzyskiwanych przez Spółkę dochodów, pochodzących z udzielonych poprzez Oprogramowanie pożyczek, kwalifikuje się do opodatkowania według stawki 5%, stosownie do treści art. 24d ust. 7 pkt 3 ustawy o CIT, należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że skoro całość uzyskiwanych przez Spółkę dochodów, pochodzących z udzielonych poprzez Oprogramowanie pożyczek, nie kwalifikuje się do dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, o których mowa w art. 24d ust. 7 pkt 3 ustawy o CIT, to ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniami Nr 2 oraz Nr 3 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin