Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.646.2020.3.IM
z 17 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2020 r. (data wpływu 21 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów :

• jest nieprawidłowe ‒ w części dotyczącej zaliczenia kwoty stanowiącej podatek VAT do kosztów uzyskania przychodów,
• jest prawidłowe ‒ w pozostałej części.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek ‒ uzupełniony pismem z 26 listopada 2020 r. (data wypływu 30 listopada 2020 r.) ‒ o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prosi o wydanie dwóch indywidualnych interpretacji podatkowych w opisanej poniżej sprawie, dotyczącej zdarzenia przyszłego, które Wnioskodawczyni planuje zrealizować.

Od dnia (…) stycznia 1998 roku Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobowo pozarolniczą działalność, przedmiotem której są głównie sprawy biurowo-kadrowe oraz czyszczenie sprzętu komputerowego.

Wnioskodawczyni jest podatnikiem VAT, prowadzi księgę przychodów i rozchodów na zasadach ogólnych. Zgodnie z wpisem regon, działalność przeważająca wg PKD to: „8211Z: działalność usługowa związana z administracyjną obsługą biura”, natomiast pozostałe działalności to „7022Z: pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, 8129Z: pozostałe sprzątanie, oraz 8219Z: wykonywanie fotokopii, przygotowywanie dokumentów i pozostała specjalistyczna działalność wspomagająca prowadzenie biura”.

Firma Wnioskodawczyni do niedawna radziła sobie nieźle, otrzymywała bowiem zawsze dochody od dwóch stałych kontrahentów. Dochody Wnioskodawczyni z obsługi kadrowej comiesięcznie wynosiły kwotę ok. 1 200-1 500 zł netto + VAT. Dopiero teraz, w 2020 roku, kondycja finansowa Firmy Wnioskodawczyni pogorszyła się znacznie, bowiem gdy sytuacja na rynku uległa zmianie w związku z koronawirusem, z dniem 1 czerwca 2020 roku utraciła głównego kontrahenta. Obecnie Wnioskodawczyni uzyskuje niewielkie dochody, czyszcząc jedynie sprzęt komputerowy u jednego kontrahenta, na poziomie 100,00 zł netto.

W swojej działalności Wnioskodawczyni posługuje się samochodem osobowym (…), który znajduje się w rejestrze środków trwałych. To dość stare auto z przebiegiem ok. 220.000 km, rok produkcji 2006. Często więc wymaga ono napraw, a wówczas Wnioskodawczyni nie ma transportu do pracy. Jednakże Wnioskodawczyni zamierza dodatkowo zakupić do Firmy rower elektryczny, ewidencjonując ten zakup w rejestrze środków trwałych oraz w związku z tym obniżyć kwotę podatku należnego VAT o kwotę podatku naliczonego VAT.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielono odpowiedzi na następujące pytania.

Czy opisany we wniosku rower elektryczny będzie wykorzystywany wyłącznie w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej?

Opisany we wniosku rower elektryczny będzie wykorzystywany wyłącznie w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni posiada bowiem inny do celu prywatnego rower, wykorzystuje też samochód osobowy.

W jaki sposób opisany we wniosku rower elektryczny będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę?

Opisany we wniosku rower elektryczny będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej w sposób następujący:

• dojazdy do miejsca świadczenia pracy,
• powroty z pracy,
• poruszanie się rowerem w celu poszukiwania nowych klientów,
• dojazdy do nowych kontrahentów pozyskanych w przyszłości,
• dojazdy do Urzędów w sprawach związanych z prowadzoną działalnością, w tym przede wszystkim do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z uwagi na niewielkie obecnie dochody Wnioskodawczyni oraz posiadanie w Firmie samochodu osobowego, chciałaby uzyskać indywidualną interpretację podatkową w przedmiotowej sprawie, uzyskując odpowiedź na pytanie, czy wydatek na zakup roweru elektrycznego, którego koszt wyniesie ok. 6 000-10 000 zł netto + podatek VAT można będzie potraktować w 100% jako koszt uzyskania przychodu w Firmie Wnioskodawczyni i zaewidencjonować jako środek trwały?

Zdaniem Wnioskodawczyni wydatek związany z zakupem roweru elektrycznego należy potraktować w 100% jako koszt uzyskania przychodu w Firmie, natomiast rower można zaewidencjonować jako środek trwały.

UZASADNIENIE

Zakup roweru elektrycznego nawet przy niewielkich obecnie dochodach Wnioskodawczyni jest uzasadniony. Jest on potrzebny w Firmie Wnioskodawczyni z uwagi na fakt, że została zmuszona znacznie ograniczyć swoje dojazdy do pracy komunikacją miejską, gdzie jak wiadomo występuje zwiększone zagrożenie COVID-19, z której będąc osobą (…)-letnią z orzeczoną niepełnosprawnością, często Wnioskodawczyni korzystała. Dodatkowo zamiarem Wnioskodawczyni jest pozyskanie nowych klientów i uzyskanie wzrostu przychodów z tytułu prowadzonej działalności. W tym celu będzie posługiwała się właśnie rowerem, poszukując nowych pomysłów i wyzwań biznesowych. Zarówno samochód, jak i rower będą potrzebne Wnioskodawczyni w obecnej działalności przede wszystkim, aby ją w obecnych warunkach utrzymać oraz mieć możliwość wykonywania działań związanych z pozyskaniem nowych klientów.

Dodatkowo Wnioskodawczyni oświadcza, iż opisana powyżej sprawa nie jest w trakcie postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub celno-skarbowej.

Jednocześnie Wnioskodawczyni zwraca się z prośbą o potraktowanie sprawy jako pilnej, z uwagi na planowanie przedmiotowego zakupu dopiero po uzyskaniu interpretacji oraz konieczność korzystania z roweru w terminie jak najbliższym, z powodu unikania transportu zbiorowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej zaliczenia kwoty stanowiącej podatek VAT do kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

W związku z powyższym kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z tego źródła bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do działalności gospodarczej kosztami uzyskania przychodów są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien – w myśl powołanego przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Należy również podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych ‒ w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Jak stanowi art. 22f ust. 3 wyżej cytowanej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym.

Na podstawie zacytowanych przepisów należy stwierdzić, że środkiem trwałym jest każdy składnik majątku, który stanowi własność (współwłasność) podatnika, został nabyty (wytworzony) przez podatnika, jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok oraz jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto należy wyjaśnić, że w przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 10 000 zł, podatnik ma do wyboru trzy rozwiązania:

1. może nie zaliczać danego składnika majątkowego do środków trwałych, natomiast wydatki związane z nabyciem tego środka trwałego zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
2. może zaliczyć dany składnik majątku do środków trwałych, a następnie jednorazowo go zamortyzować; następuje to przez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie danego składnika majątku – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym;
3. może amortyzować dany składnik majątkowy na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe.
   
   

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 omawianej ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zatem w sytuacji gdy – w myśl przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – podatnik odlicza od podatku należnego podatek naliczony, to wartość tego podatku nie stanowi elementu wartości początkowej środka trwałego.

W interpretacji z 9 grudnia 2020 r. nr 0114-KDIP4-2.4012.465.2020.4.AA, wydanej w zakresie podatku od towarów i usług Organ stwierdził, że w odniesieniu do zakupu roweru elektrycznego, Wnioskodawczyni jako czynnemu podatnikowi podatku VAT będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, gdyż jak dowiedziono powyżej, rower elektryczny będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, a działalność ta jest co do zasady opodatkowana.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną pozarolniczą działalność gospodarczą, przedmiotem której są głównie sprawy biurowo-kadrowe oraz czyszczenie sprzętu komputerowego. Wnioskodawczyni prowadzi księgę przychodów i rozchodów, rozlicza się na zasadach ogólnych. W swojej działalności Wnioskodawczyni posługuje się samochodem osobowym, który znajduje się w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jednak zamierza dodatkowo zakupić rower elektryczny, ewidencjonując go również w tej ewidencji. Rower elektryczny będzie wykorzystywany wyłącznie w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, na dojazdy do miejsca świadczenia pracy, powroty z pracy, poruszanie się w celu poszukiwania nowych klientów, dojazdy do nowych kontrahentów pozyskanych w przyszłości, dojazdy do urzędów w sprawach związanych z prowadzoną działalnością, w tym przede wszystkim do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Biorąc pod uwagę przedstawione informacje we wniosku oraz powołane przepisy prawne, należy stwierdzić, że jeżeli podstawowym celem i sposobem korzystania z roweru elektrycznego jest wykorzystywanie go w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię, to Wnioskodawczyni może zakupiony rower elektryczny zaliczyć w poczet środków trwałych, ustalić jego wartość początkową w kwocie netto poniesionego wydatku na jego nabycie, a następnie dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego i zaliczyć go do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym.

Reasumując ‒ wydatek na zakup roweru elektrycznego w kwocie netto można potraktować jako koszt uzyskania przychodów Wnioskodawczyni i zaewidencjonować go jako środek trwały. Kosztem podatkowym nie będzie natomiast kwota stanowiąca podatek VAT, ponieważ wartość tego podatku nie stanowi elementu wartości początkowej wskazanego środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo informuje się, że w przedmiocie podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.