2020.12.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-2.4012.730.2020.2.KT

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.730.2020.2.KT
z 23 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2020 r. (data wpływu 21 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 grudnia 2020 r. (data wpływu 15 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy transakcje pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą w ramach Modelu F stanowią wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz prawa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla ww. dostaw – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy transakcje pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą w ramach Modelu F stanowią wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz prawa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla ww. dostaw. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 grudnia 2020 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

X Sp. z o.o. (dalej – „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży elastycznych izolacji technicznych, m.in. izolacji zapobiegających utracie energii, rozwiązań do wentylacji i klimatyzacji, izolacji chroniących przed kondensacją pary wodnej czy rozwiązań w celu zmniejszenia emisji dymu w przypadku pożaru.

Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (j.t. Dz. U. z 2020 r. poz. 106; dalej – „ustawa o VAT”). Spółka jest również zarejestrowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium RP (jako podatnik VAT-UE).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje dostaw towarów na rzecz nabywców z innych państw członkowskich, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany im przez państwa członkowskie właściwe dla tych nabywców, poprzedzony dwuliterowym kodem stosowanym dla potrzeb podatku od wartości dodanej (dalej – „Nabywcy” lub „Kontrahenci)”.

Nabywcy podają Spółce ww. zagraniczny numer (dalej – numer „VAT-UE”) przed powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu zrealizowania omawianych transakcji na ich rzecz. Sposób przekazania numeru VAT-UE przez Nabywców Spółce (dalej łącznie – „Strony”) zależy przy tym od przyjętych przez Strony zasad współpracy. Zwykle za okoliczność potwierdzającą podanie Wnioskodawcy przez Nabywcę ww. numeru Strony upatrują fakt umieszczenia go przez Spółkę na fakturze dokumentującej daną transakcję.

Wnioskodawca pragnie jednocześnie zauważyć, że – w zakresie przeprowadzanych przez Spółkę transakcji, których dotyczy niniejszy wniosek – nie dochodzi do podania Spółce przez Nabywców numerów VAT-UE nadanych im w Polsce. Jednocześnie, okoliczność posiadania przez Nabywców takich numerów pozostaje poza zakresem wiedzy Spółki.

Dodatkowo Spółka pragnie zaznaczyć, że informacje o dokonywanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych są i będą przez nią prawidłowo i terminowo wykazywane w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT.

W przypadku modelu transakcji, które realizuje Spółka w opisywanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym (dalej – „Model F”), wysyłka towarów następuje w ramach transakcji łańcuchowych – w takiej sytuacji Spółka dokonuje dostawy towarów na rzecz określonego Nabywcy, który następnie odsprzedaje te towary na rzecz swoich odbiorców z innych niż Polska państw członkowskich UE (dalej – „Ostateczni Odbiorcy”), przy czym towary te są transportowane bezpośrednio z magazynu Spółki zlokalizowanego na terytorium Polski do danego Ostatecznego Odbiorcy lub miejsca wskazanego przez tego Ostatecznego Odbiorcę, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska. Dostawy towarów realizowane przez Spółkę, w ramach ww. transakcji łańcuchowych przebiegają w następujący sposób:

dostawa towarów pomiędzy Spółką a Nabywcą jest dokonywana, co do zasady, na warunkach INCOTERMS DDP, DAP lub CPT;

organizacja transportu towarów z magazynu Spółki do Ostatecznego Odbiorcy (lub miejsca przeznaczenia wskazanego przez tego Ostatecznego Odbiorcę) leży w całości w gestii Wnioskodawcy;

towar jest przemieszczany na rzecz Ostatecznego Odbiorcy do innego państwa członkowskiego niż państwo członkowskie właściwe dla Nabywcy (tj. do państwa członkowskiego innego niż to, które nadało Nabywcy numer identyfikacyjny użyty na potrzeby transakcji).

W ramach transakcji realizowanych w Modelu F Nabywca w żaden sposób nie wskazuje Ostatecznego Odbiorcy jako podmiotu zobowiązanego do rozliczenia podatku z tytułu realizowanej dostawy.

W przypadku transakcji realizowanych przez Spółkę w ramach Modelu F, Wnioskodawca — w celu zastosowania stawki 0% VAT — stosownie do treści art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, gromadzi dokumenty potwierdzające, że towary będące przedmiotem realizowanych transakcji zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do Ostatecznego Odbiorcy (lub miejsca wskazanego przez Ostatecznego Odbiorcy) na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska (dalej również – „miejsce przeznaczenia”).

Zakres gromadzonej przez Spółkę ww. dokumentacji obejmuje co najmniej następujące dokumenty:

Kopię faktury, która zawiera każdorazowo m.in.:
- dane Wnioskodawcy,
- dane Nabywcy,
- datę wystawienia i numer faktury,
- adres wysyłki (zasadniczo jest to w Modelu F: adres Ostatecznego Odbiorcy lub miejsce wskazane przez Ostatecznego Odbiorcę),
- specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (stanowiącą integralną część faktury) – w tym m.in. następujące dane: nazwę towaru/towarów oraz łączną wagę wszystkich towarów wykazanych na tej fakturze,
- właściwe i ważne numery identyfikacyjne Spółki oraz Nabywcy dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (tj. numery VAT-UE; numer VAT-UE Nabywcy jest nadany przez inne niż Polska państwo członkowie UE),
- miejsce załadunku towarów (określone jako magazyn Spółki znajdujący się na terytorium Polski);
Zbiorcze zestawienie faktur (dalej również – „Zestawienie”) dokumentujących dostawy dokonane na rzecz danego Kontrahenta w przyjętym przez Strony okresie rozliczeniowym, przy pomocy którego Nabywca potwierdza fakt dostarczenia towarów – ujętych na fakturach wykazanych w tym zestawieniu – do miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego (tj. w Modelu F: do Ostatecznego Odbiorcy lub miejsca wskazanego przez Ostatecznego Odbiorcę);
- Takie Zestawienie zawiera w szczególności następujące dane odnoszące się do wystawionych w danym okresie faktur: numer faktury, datę wystawienia faktury oraz wartość faktury (tj. wartość dokonanej dostawy, która została udokumentowana fakturą). Ponadto, Zestawienie zawiera również informację (w języku angielskim) wskazującą, że jego celem jest potwierdzenie, że towary, których dostawa została udokumentowana fakturami, których dane zostały ujęte w tym Zestawieniu, zostały dostarczone do ich miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska;
- Zestawienie to jest przesyłane Nabywcy (wraz z przewodnią wiadomością e-mail) – drogą elektroniczną – po zakończeniu okresu rozliczeniowego, którego dotyczy;
- Możliwe są następujące sposoby potwierdzenia przez Nabywcę faktu dostarczenia towarów ujętych na fakturach wykazanych w opisywanym Zestawieniu:
  1. Nabywca (lub podmiot działający w jego imieniu – np. spółka z grupy Nabywcy odpowiedzialna za przyjmowanie i rozliczanie dostaw towarów) potwierdza, że informacje w Zestawieniu są prawidłowe poprzez przesłanie drogą elektroniczną wiadomości do Spółki,
  2. Nabywca (lub podmiot działający w jego imieniu – np. spółka z grupy Nabywcy odpowiedzialna za przyjmowanie i rozliczanie dostaw towarów) odsyła Spółce skan lub oryginał Zestawienia, które zostało podpisane przez odpowiednio umocowaną do tego osobę;
  3. Potwierdzenie ww. faktu następuje w drodze tzw. milczącej akceptacji, która polega na tym, że Nabywca – co do zasady – nie odsyła do Spółki informacji zwrotnej w zakresie otrzymanego Zestawienia, zaś zgodnie z ustnymi ustaleniami Stron (potwierdzonymi dodatkowo informacją zawartą w opisywanym Zestawieniu) – w przypadku braku odpowiedzi Nabywcy do określonego dnia miesiąca – uznaje się, że dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska zostało potwierdzone.

Zgodnie z powyższymi informacjami, w odniesieniu do opisywanych transakcji realizowanych w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę w praktyce, w Modelu F, dokumentacja gromadzona przez Wnioskodawcę obejmuje następujące przypadki:

Przypadek 1: Wnioskodawca przed terminem złożenia deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy jest w posiadaniu:
- kopii faktury,oraz
- zbiorczego Zestawienia faktur (wraz z przewodnią wiadomością e-mail wysłaną do Kontrahenta), przy pomocy którego Nabywca potwierdził fakt dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE poprzez: przesłanie drogą elektroniczną wiadomości zwrotnej do Spółki lub odesłanie skanu/oryginału tego Zestawienia, które zostało podpisane przez odpowiednio umocowaną do tego osobę;
Przypadek 2: Wnioskodawca przed terminem złożenia deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy jest w posiadaniu:
- kopii faktury,oraz
- zbiorczego Zestawienia faktur (wraz z przewodnią wiadomością e-mail wysłaną do Kontrahenta), przy pomocy którego Nabywca potwierdził fakt dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE w drodze tzw. milczącej akceptacji.

Wnioskodawca wskazuje, iż sformułowania „organizacja transportu towarów” oraz „organizacja transportu/wywozu towarów” użyte w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i odnoszące się do Modelu F oznaczają techniczną stronę zorganizowania transportu obejmującą ustalenie najważniejszych kwestii dotyczących przewozu towarów: m.in. daty i godziny załadunku, przebiegu i formy transportu, wielkości załadunku, sposobu opakowania towarów w trakcie transportu, wynagrodzenia za dokonanie transportu itp., a także kontaktowanie się z przewoźnikiem/spedytorem w tych kwestiach oraz sprawowanie bieżącego nadzoru i kontroli nad całym tym procesem.

Na marginesie Spółka pragnie ponadto zauważyć, że Minister Finansów wydał na jej rzecz:

interpretację indywidualną z 10 marca 2015 r. (sygn. ILPP4/443-646/14-2/BA), w której potwierdził jej stanowisko, zgodnie z którym WDT udokumentowane w sposób opisany w stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych wniosków (będących podstawą wydania ww. interpretacji) powinny być opodatkowane stawką 0% VAT

interpretację indywidualną z 21 maja 2015 r. (sygn. ILPP4/4512-1-73/15-2/BA), w której potwierdził jej stanowisko, zgodnie z którym dostawy opisane i udokumentowane w sposób opisany w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wniosku (będącego podstawą wydania tej interpretacji) stanowią WDT, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, które powinny podlegać opodatkowaniu wg stawki 0% VAT.

Interpretacje te zostały wydane w odniesieniu do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zbliżonego do tego, który został opisany w niniejszym wniosku. Rozstrzygnięcia te dotyczą jednak stanu prawnego, który obowiązywał zanim weszły w życie (tj. zaczęły obowiązywać w Polsce) następujące akty prawne:

rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z 4 grudnia 2018 r. (Dz. U. UE L 2018.311.10; dalej – Rozporządzenie 2018/1912) zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 (Dz. U UE L 2011.03.23; dalej – Rozporządzenie 282/2011) w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi

ustawa z 28 maja 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 1106; dalej – ustawa nowelizująca lub ustawa wprowadzająca pakiet Quick Fixes).

Z uwagi na powyższe, intencją Spółki jest potwierdzenie, że – w aktualnym stanie prawnym – dokonywane przez nią transakcje w ramach Modelu F stanowią WDT, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT oraz, iż posiadane przez nią komplety dokumentów w ramach Przypadku 1 i Przypadku 2 uprawniają ją do zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do transakcji dokonywanych w Modelu F.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano:

„W którym momencie oraz na terytorium jakiego kraju nastąpiło/nastąpi przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na podmioty uczestniczące w transakcjach, o których mowa w opisie sprawy oraz objętych zakresem postawionych we wniosku pytań, tj.:
1. z Wnioskodawcy na Nabywcę?” Jak wskazano w treści Wniosku, dostawa towarów pomiędzy Spółką a Nabywcą jest dokonywana, co do zasady, na warunkach INCOTERMS DDP, DAP lub CPT. Reguły INCOTERMS są zbiorem zasad stosowanych przy uzgadnianiu warunków transakcji kupna-sprzedaży towarów. Mają one na celu określenie podziału czynności, kosztów i ryzyka związanego z dostawą towarów na linii sprzedający-kupujący. INCOTERMS są również pomocne w określeniu momentu dokonania dostawy towarów (tj. przeniesienia ze sprzedawcy na nabywcę prawa do rozporządzania towarami jak właściciel). W znaczeniu tych reguł przyjmuje się, że moment przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel jest zrównany z przejściem ryzyka utraty lub uszkodzenia towarów ze sprzedającego na kupującego. Niemniej istotne znaczenie w określeniu ww. momentu mają także inne uzgodnienia między stronami transakcji. Wobec powyższego Wnioskodawca wyjaśnia, że w przypadku transakcji, dla których zastosowano w ramach Modelu F reguły INCOTERMS DDP lub DAP, ryzyko utraty lub uszkodzenia towarów – a więc również prawo do rozporządzania nimi jak właściciel – jest przenoszone z Wnioskodawcy na Nabywcę w momencie dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia, na terenie innego niż Polska kraju członkowskiego Unii Europejskiej. Ponadto, w przypadku transakcji, dla których zastosowano w ramach Modelu F regułę INCOTERMS CPT, Wnioskodawca oraz Nabywca przyjęli odrębne od tej reguły uzgodnienie, zgodnie z którym Spółka ponosi odpowiedzialność za dostarczenie towarów do miejsca przeznaczenia, na terenie innego niż Polska kraju członkowskiego Unii Europejskiej. Wnioskodawca jest odpowiedzialny za utratę lub uszkodzenie towarów w trakcie transportu towarów do miejsca przeznaczenia i to Wnioskodawca wyjaśnia z przewoźnikiem sytuacje, w których towar nie dociera do miejsca przeznaczenia, gdy jest on niekompletny lub uszkodzony. Tym samym należy przyjąć, że ryzyko utraty lub uszkodzenia towarów – a więc również prawo do rozporządzania towarami jak właściciel – jest przenoszone z Wnioskodawcy na Nabywcę w momencie dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia, na terenie innego niż Polska kraju członkowskiego Unii Europejskiej. Podsumowując, w świetle ustaleń między stronami, w transakcjach przeprowadzanych w ramach Modelu F prawo do rozporządzania towarem jak właściciel jest przenoszone z Wnioskodawcy na Nabywcę w momencie dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia, na terenie innego niż Polska kraju członkowskiego Unii Europejskiej.
2. „z Nabywcy na Ostatecznego Odbiorcę?” Jak wskazano powyżej, w ramach Modelu F Wnioskodawca w każdym przypadku przenosi na Nabywcę (tj. drugi w kolejności podmiot w transakcji łańcuchowej) prawo do rozporządzania towarem jak właściciel w momencie dostarczenia towaru do miejsca przeznaczenia, na terenie innego niż Polska kraju członkowskiego Unii Europejskiej. Tym samym należy przyjąć, że na kolejnym etapie obrotu towarem w ramach transakcji łańcuchowej, Nabywca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na Ostatecznego Odbiorcę (tj. na trzeci i ostatni w kolejności podmiot) również na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej - nie wcześniej niż, w momencie dostarczenia towarów do miejsca przeznaczenia.

Czy w przypadku transportu towarów za pośrednictwem zewnętrznego przewoźnika/spedytora zewnętrzny przewoźnik/spedytor jest:
1. podmiotem działającym na rzecz Wnioskodawcy?” Uzupełniając zamieszczony w treści wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka w pierwszej kolejności pragnie wskazać, że w transakcjach realizowanych w ramach Modelu F koszty usługi transportowej ponoszone są przez Nabywcę (drugi w kolejności podmiot), który jest fakturowany przez przewoźnika. Niemniej to Wnioskodawca (pierwszy w kolejności podmiot) wybiera przewoźnika, kontaktuje się z przewoźnikiem, zleca wykonanie usługi transportowej oraz uzgadnia techniczne aspekty organizacji transportu towarów do miejsca przeznaczenia. W szczególności, działania Wnioskodawcy w tym zakresie obejmują ustalenie najważniejszych kwestii dotyczących przewozu towarów: m.in. daty i godziny załadunku, wskazania miejsca przeznaczenia towarów oraz ich odbiorcy, przebiegu i formy transportu, wielkości załadunku, sposobu opakowania towarów w trakcie transportu, wynagrodzenia za dokonanie transportu itp. Wnioskodawca zajmuje się także sprawowaniem bieżącego nadzoru i kontroli nad całym procesem transportu oraz realizowaniem ewentualnych reklamacji - jeżeli usługa transportowa zostanie wykonana w sposób niewłaściwy (tj. m.in. gdy w miejscu przeznaczenia stwierdzone zostaną braki lub uszkodzenia towarów). Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, w ocenie Strony zasadne jest przyjęcie, że przewoźnik działa na rzecz Wnioskodawcy.
2. „podmiotem działającym na rzecz Nabywcy?” Jak wyżej.

„Czy Wnioskodawca zawiera/będzie zawierał umowy (pisemne bądź ustne) z Nabywcą, z których wynika/będzie wynikało, że zapłata za towar nastąpi po jego dostarczeniu na terytorium innego państwa członkowskiego?” W świetle uzgodnień między Wnioskodawcą na Nabywcą – zarówno w odniesieniu do Przypadku 1, jak i Przypadku 2 występujących w ramach Modelu F – zapłata za towar następuje po jego dostarczeniu na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
„Czy w oparciu o informacje zawarte na fakturach możliwe jest powiązanie płatności dokonanej przez Nabywcę z dokonanymi na jego rzecz dostawami towarów?” Zarówno w odniesieniu do Przypadku 1, jak i Przypadku 2 występujących w ramach Modelu F, w oparciu o informacje zawarte na fakturach możliwe jest powiązanie płatności dokonanej przez Nabywcę z dokonanymi na jego rzecz dostawami towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w aktualnym stanie prawnym transakcje dokonywane pomiędzy Spółką a Nabywcą w ramach Modelu F, przedstawionym w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym niniejszego wniosku, stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT?
Czy w aktualnym stanie prawnym sposób dokumentowania WDT dokonywanych w transakcjach realizowanych w ramach Modelu F (w przypadku uznania przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że transakcje te stanowią WDT, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT), przedstawiony w Przypadku 1, w ramach opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku, uprawnia Spółkę do stosowania stawki 0% VAT na podstawie art. 42 ust. 1 w zw. z ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT?
Czy w aktualnym stanie prawnym sposób dokumentowania WDT dokonywanych w transakcjach realizowanych w ramach Modelu F (w przypadku uznania przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że transakcje te stanowią WDT, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT), przedstawiony w Przypadku 2, w ramach opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku, uprawnia Spółkę do stosowania stawki 0% VAT na podstawie art. 42 ust. 1 w zw. z ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w aktualnym stanie prawnym:

Transakcje dokonywane pomiędzy Spółką a Nabywcą w ramach Modelu F, przedstawionym w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym niniejszego wniosku, stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.
Sposób dokumentowania WDT dokonywanych w transakcjach realizowanych w ramach Modelu F (w przypadku uznania przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że transakcje te stanowią WDT, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT), przedstawiony w Przypadku 1, w ramach opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku, uprawnia Spółkę do stosowania stawki 0% VAT na podstawie art. 42 ust. 1 w zw. z ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT.
Sposób dokumentowania WDT dokonywanych w transakcjach realizowanych w ramach Modelu F (w przypadku uznania przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że transakcje te stanowią WDT, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT), przedstawiony w Przypadku 2, w ramach opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku, uprawnia Spółkę do stosowania stawki 0% VAT na podstawie art. 42 ust. 1 w zw. z ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT.

Poniżej Wnioskodawca w sposób szczegółowy uzasadnia swoje stanowisko.

Kwalifikacja transakcji dokonywanych przez Spółkę w ramach Modelu F

1.1. Kwalifikacja transakcji opisanych w Modelu F jako transakcji łańcuchowych

1.1.1. Transakcje łańcuchowe – uwagi ogólne

Jak wynika z art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, „w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”.

Powołany przepis reguluje zasady dotyczące dostaw towarów w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw.

W świetle cytowanego przepisu, istotne dla uznania, że dana transakcja stanowi transakcję łańcuchową jest zatem to, aby:

ten sam towar był przedmiotem co najmniej dwóch następujących po sobie dostaw,
transport towarów dokonywany był bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego nabywcy.

(i)

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się – co do zasady – przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z uwagi na to, aby dana transakcja mogła zostać uznana za transakcję łańcuchową konieczne jest zatem to, aby w transakcji tej uczestniczyły co najmniej trzy podmioty, zaś prawo do rozporządzania danym towarem jak właściciel (będącego przedmiotem tej transakcji) przeszło z pierwszego dostawcy na każdego z tych podmiotów (tj. co najmniej z pierwszego dostawcy na jego bezpośredniego nabywcę oraz z tego nabywcy na ostatecznego odbiorcę).

(ii)

Zgodnie z praktyką organów podatkowych, aby można było uznać, że transport towaru będącego przedmiotem kilku następujących po sobie dostaw, dokonany został bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego nabywcy, konieczne jest aby transport ten miał zasadniczo nieprzerwany charakter. Przy czym, nie chodzi o aspekt fizyczny tego transportu (czyli o to, aby transportu np. dokonywał tylko jeden podmiot, np. spedytor, czy aby towar nie mógł być przeładowany, czy chwilowo składowany), lecz o aspekt organizacyjny, tj. aby transport towarów organizowany był przez jeden podmiot (tak m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 września 2014 r., sygn. IPPP3/443-586/14-2/LK).

1.1.2. Możliwość uznania transakcji opisanych w Modelu F za transakcje łańcuchowe

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy transakcje dokonywane przez Spółką w Modelu F – przedstawionym w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku – powinny zostać uznane za transakcje łańcuchowe.

W powyższym modelu ten sam towar jest bowiem przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw (prawo do rozporządzania towarami jak właściciel przechodzi najpierw ze Spółki na Nabywcę, a następnie z Nabywcy na Ostatecznego Odbiorcę), zaś transport towarów dokonywany jest bezpośrednio od pierwszego dostawcy (tj. od Spółki) do ostatniego Nabywcy (tj. do Ostatecznego Odbiorcy). Poza tym, za transport towarów na całym odcinku (tj. z magazynu Spółki do miejsca przeznaczenia znajdującego się w innym niż Polska państwie członkowskim UE) w ramach Modelu F odpowiada jeden podmiot (Wnioskodawca będący pierwszym podmiotem w łańcuchu).

1.1.3. Możliwość uznania transakcji opisanych w Modelu F za wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne

Transakcje łańcuchowe ze względu na uregulowania prawne można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Powołane przepisy wskazują, że transakcja trójstronna ma miejsce wówczas, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

w transakcji biorą udział trzy podmioty – podatnicy VAT,
podatnicy ci są zarejestrowani na potrzeby VAT w trzech różnych państwach członkowskich UE,
wszystkie transakcje w łańcuchu stanowią dostawę towarów,
towar jest wydawany bezpośrednio przez pierwszego podatnika VAT uczestniczącego w transakcji ostatniemu – trzeciemu podatnikowi VAT, oraz
towar jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Łączne zrealizowanie powyższych warunków umożliwia zakwalifikowanie transakcji jako wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej. Jeżeli chociaż jeden z tych warunków nie jest spełniony, dostawa nie może być uznana za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną dokonywaną w procedurze uproszczonej, a co za tym idzie musi być opodatkowana na zasadach ogólnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku transakcji realizowanych w ramach Modelu F są spełnione wszystkie warunki do uznania ich za transakcje trójstronne, tj.:

w transakcji biorą udział trzy podmioty – Wnioskodawca, Nabywca i Ostateczny Odbiorca,
Wnioskodawca, Nabywca i Ostateczny Odbiorca są zarejestrowani na potrzeby VAT w trzech różnych państwach członkowskich UE,
wszystkie transakcje w łańcuchu stanowią dostawę towarów,
towar jest wydawany bezpośrednio przez pierwszego podatnika VAT uczestniczącego w transakcji (Wnioskodawcę) ostatniemu – trzeciemu podatnikowi VAT (Ostatecznemu Odbiorcy) oraz
towar jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego kolejności podatnika VAT (Wnioskodawcę) lub na jego rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

W związku z powyższym transakcje opisane w Modelu F spełniają wszystkie przesłanki przewidziane w art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. W opinii Wnioskodawcy stanowią one zatem wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, które – o ile spełniają określone warunki – mogą korzystać z procedury uproszczonej przewidzianej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

1.1.4. Możliwość uznania transakcji opisanych w Modelu F za wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne w procedurze uproszczonej

Zgodnie z treścią art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT przez procedurę uproszczoną rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w ramach transakcji realizowanych w Modelu F Nabywca w żaden sposób nie wskazuje Ostatecznego Odbiorcy jako podmiotu zobowiązanego do rozliczenia podatku z tytułu realizowanej dostawy, co oznacza, że warunek wymieniony w lit. e) powyższego przepisu nie zostanie spełniony w niniejszej sprawie.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, transakcje opisane w Modelu F nie spełniają wszystkich warunków przewidzianych w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT i nie mogą zostać uznane za wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne dokonywane w procedurze uproszczonej. W konsekwencji powinny do nich znaleźć zastosowanie ogólne zasady opodatkowania.

1.1. Kwalifikacja dostaw towarów realizowanych przez Spółkę w ramach Modelu F jako dostaw ruchomych – tj. jako WDT, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT

1.2.1. Zasady ustalania miejsca świadczenia w przypadku unijnych transakcji łańcuchowych – uwagi ogólne

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, „w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie”.

Jednocześnie w myśl art. 22 ust. 2b ww. ustawy, „w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego”.

Niemniej jednak – jak wynika z art. 22 ust. 2c ustawy o VAT – „w przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot”.

Przy czym, definicja podmiotu pośredniczącego została zawarta w art. 22 ust. 2d przywołanej powyżej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez podmiot pośredniczący rozumie się: „innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz”.

Jak wynika z powyższych regulacji – w ramach unijnych transakcji łańcuchowych – transport (wysyłkę) towarów przyporządkowuje się tylko do jednej dostawy, która w konsekwencji jest traktowana jako tzw. dostawa „ruchoma” (innymi słowy – międzynarodowa), tj. – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu, co do zasady, wg stawki 0% VAT.

Pozostałe dostawy w łańcuchu są natomiast formalnie uznawane za dostawy towarów nietransportowanych (tzw. dostawy nieruchome), których rozliczenie następuje na zasadach właściwych dla rozliczenia dostaw lokalnych w odpowiednim kraju.

W związku z powyższym, należy zauważyć, że ww. art. 22 ust. 2b w zw. z ust. 2d ustawy o VAT wprowadza regułę ogólną, zgodnie z którą – w przypadku, gdy podmiotem wysyłającym lub transportującym towary w ramach transakcji łańcuchowej jest podmiot pośredniczący (albo osoba trzecia działająca na jego rzecz) – dostawą ruchomą (tj. taką, która jest uznawana za WDT opodatkowaną zasadniczo wg stawki 0% VAT) jest dostawa realizowana na rzecz tego pośrednika.

W odniesieniu do transakcji, w których uczestniczą trzy podmioty – zgodnie z tą zasadą – dostawą ruchomą będzie zatem pierwsza dostawa (dokonywana pomiędzy pierwszym a drugim w kolejności podmiotem). W rezultacie, druga dostawa będzie dostawą nieruchomą, tj. lokalną w kraju przeznaczenia towarów.

Należy jednak wskazać, że ww. reguła ogólna nie znajduje zastosowania w przypadku, gdy:

po pierwsze – stosownie do wcześniej cytowanego art. 22 ust. 2c ustawy o VAT – podmiot pośredniczący przekaże swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (tj. numer VAT-UE) nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane – w takim bowiem przypadku dostawą ruchomą będzie dostawa dokonana przez pośrednika,

po drugie – podmiotem organizującym transport jest pierwszy (i) lub ostatni w kolejności podmiot w łańcuchu (ii)

koliduje to bowiem z art. 22 ust. 2a w zw. z ust. 2d ustawy o VAT,

Na marginesie Wnioskodawca zwraca uwagę, że stanowisko to znajduje potwierdzenie m.in. w najnowszej wersji uzasadnienia do projektu ustawy wprowadzającej pakiet …. (dalej również – „Uzasadnienie”): „(...) przepisy art. 22 ust. 2a i 2b projektowanej ustawy nie znajdą zastosowania w przypadku, gdy podmiotem organizującym transport jest pierwszy lub ostatni w kolejności podmiot w łańcuchu transakcji. Wówczas zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 2 ustawy o VAT w nowym brzmieniu” (str. 46 Uzasadnienia).

(i)

Jeżeli pierwszy w kolejności dostawca organizuje wysyłkę lub transport towarów, to dostawą ruchomą jest bowiem dostawa towarów dokonana przez ten podmiot.

Takie rozumowanie analizowanych regulacji wynika m.in.:

z wyżej przywołanego uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej, w którym wskazano, że: „(...) jeżeli pierwszy w kolejności dostawca organizuje wysyłkę lub transport towarów, to transport lub wysyłka mogą być przypisane jedynie do transakcji, w której uczestniczy, czyli do dostawy przez niego dokonanej”(str. 49 Uzasadnienia),

ze stanowiska tzw. VAT … (ciało doradcze powołane decyzją Komisji Europejskiej) z 20 lutego 2019 r. (dostępne pod adresem: https://.....; dalej – „Stanowisko VAT ….”), w którym wskazano, że: „Przepis prawny jednoznacznie wyłącza pierwszego dostawcę z pojęcia podmiotu pośredniczącego. W tym zakresie należy mieć na uwadze, że pierwszy dostawca uczestniczy tylko w jednej transakcji realizowanej w ramach transakcji łańcuchowej, tj. w dostawie przez niego dokonanej. Dlatego, jeśli pierwszy dostawca jest podmiotem organizującym wysyłkę lub transport towarów, taka wysyłka lub taki transport mogą być przypisane wyłącznie do transakcji, w której on uczestniczy, tj. do dostawy przez niego dokonanej. Dlatego, jeśli pierwszy dostawca jest podmiotem organizującym wysyłkę lub transport towarów, taka wysyłka lub taki transport mogą być przypisane wyłącznie do transakcji, w której on uczestniczy, tj. do dostawy przez niego dokonanej. Transakcja ta będzie wówczas wewnątrzwspólnotową dostawą towarów, zwolnioną zgodnie z art. 138 [dyrektywy 2006/112/WE – adnotacja Wnioskodawcy] – pod warunkiem spełnienia warunków wskazanych w tym przepisie. W konsekwencji takie sytuacje [tj. sytuacje, w których podmiotem organizującym transport jest pierwszy podmiot w łańcuchu – adnotacja Wnioskodawcy] są wyłączone z zasady określonej w art. 36a [dyrektywy 2006/112/WE – adnotacja Wnioskodawcy]” (str. 4 Stanowiska VAT Expert Group; tłumaczenie Wnioskodawcy),

z Not wyjaśniających opublikowanych przez Komisję Europejską w grudniu 2019 r. („Explanatory Notes on the EU VAT changes in respect of call-off stock arrangements, Chain transactions and the exemption for intra-Community supplies of goods (2020 Quick Fixes)”; dostępne pod adresem: https://ec.europa.eu/taxation_customs/sites/taxation/files/explanatory_notes_2020_quick_fixes_en.pdf; dalej – Noty wyjaśniające Komisji Europejskiej), gdzie przedstawiono stanowisko analogiczne do powyższego (str. 49 Not wyjaśniających Komisji Europejskiej).

(ii)

Natomiast w przypadku, gdy podmiotem organizującym transport jest ostatni podmiot w łańcuchu, to dostawą ruchomą jest dostawa towarów realizowana bezpośrednio na jego rzecz (tj. na rzecz tego ostatniego podmiotu w łańcuchu).

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie zauważyć, że podejście to również znajduje uzasadnienie w wyżej przywołanych źródłach, tj.:

w Uzasadnieniu do projektu ustawy wprowadzającej pakiet ….: „Podmiotem pośredniczącym nie może być również ostatni w łańcuchu dostaw. Dzieje się tak dlatego, że nigdy nie może on spełnić warunku, aby być dostawcą w łańcuchu, o którym mowa w projektowanym art. 22 ust. 2d ustawy o VAT. Dlatego też, jeżeli organizuje on wysyłkę lub transport towarów, to mogą one być przypisane tylko do dostawy realizowanej do ostatniego w kolejności podmiotu uczestniczącego w łańcuchu” (str. 50 Uzasadnienia),

w Stanowisku VAT ….: „Ostatni odbiorca [ostatni w kolejności nabywca – adnotacja Wnioskodawcy] w łańcuchu również nie może być podmiotem pośredniczącym. Jest tak, ponieważ nigdy nie może on spełnić warunku bycia „dostawcą w łańcuchu”, o którym mowa w art. 36a(3) [dyrektywy 2006/112/WE – adnotacja Wnioskodawcy]. Ostatni odbiorca [ostatni w kolejności nabywca – adnotacja Wnioskodawcy] uczestniczy bowiem jedynie w jednej transakcji w łańcuchu, tj. w dostawie towarów dla niego dokonanej. Dlatego, jeśli organizuje on wysyłkę lub transport towarów, taka wysyłka lub transport mogą być przypisane wyłącznie do tej transakcji, tj. do dostawy dokonanej na rzecz tego ostatecznego odbiorcy [ostatecznego w kolejności nabywcy – adnotacja Wnioskodawcy]. W konsekwencji takie sytuacje [tj. sytuacje, w których podmiotem organizującym transport jest ostatni podmiot w łańcuchu - adnotacja Wnioskodawcy] są wyłączone z zasady określonej w art. 36a [dyrektywy 2006/112/WE - adnotacja Wnioskodawcy]” (str. 5 Stanowiska VAT ….; tłumaczenie Wnioskodawcy),

w Notach wyjaśniających Komisji Europejskiej, gdzie przedstawiono stanowisko analogiczne do powyższego (str. 49 Not wyjaśniających Komisji Europejskiej).

1.1.1. Warunki uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT – uwagi ogólne

Jak wynika z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, „przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8”.

Należy jednak zwrócić uwagę, że ww. przepis stosuje się (tj. daną transakcję można uznać za WDT) – stosownie do art. 13 ust. 2 ww. ustawy - pod warunkiem, że „nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu”.

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, że aby uznać daną transakcję w łańcuchu za WDT konieczne jest również – oprócz ustalenia, że stanowi ona tzw. dostawę ruchomą – spełnienie ogólnych warunków wskazanych w art. 13 ustawy o VAT:

po pierwsze – w ramach tej transakcji musi nastąpić wywóz towarów z terytorium kraju (tj. z terytorium Polski) – w wykonaniu czynności stanowiącej dostawę towarów – na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju

po drugie – nabywcą musi być podmiot wskazany w art. 13 ust. 2 ustawy o VAT, tj. w szczególności podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

1.2.3. Kwalifikacja dostaw towarów dokonywanych przez Spółkę w ramach Modelu F jako dostaw ruchomych, tj. WDT, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT

Biorąc pod uwagę wnioski wynikające z poprzednich części uzasadnienia niniejszego wniosku interpretacyjnego, Wnioskodawca jest zdania, że również dostawy towarów dokonywane przez Spółkę w ramach transakcji łańcuchowych przedstawionych w Modelu F powinny zostać uznane za dostawy ruchome (międzynarodowe).

W przypadku omawianych transakcji podmiotem organizującym transport (tj. podmiotem wysyłającym lub transportującym towary samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz) jest bowiem Wnioskodawca (będący pierwszym podmiotem w łańcuchu dostaw). W takim przypadku dostawą ruchomą może być zaś – w świetle wcześniejszych rozważań – wyłącznie dostawa towarów, w której Spółka bezpośrednio uczestniczy, czyli dostawa przez nią realizowaną. Innymi słowy, dostawą ruchomą w takiej sytuacji będzie zatem każdorazowo pierwsza dostawa, tj. dostawa pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą.

W tym miejscu Spółka ponownie zauważa, że takie podejście znajduje uzasadnienie w szczególności w Uzasadnieniu do projektu ustawy wprowadzającej pakiet …., w Stanowisku VAT …. oraz w Notach wyjaśniających Komisji Europejskiej.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy dostawy towarów realizowane w ramach Modelu F spełniają także wszystkie przesłanki wskazane w art. 13 ustawy o VAT, a zatem powinny być one traktowane jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów podlegające opodatkowaniu – co do zasady – wg stawki 0% VAT.

W zakresie analizowanych transakcji następuje bowiem wywóz towarów z terytorium kraju (tj. z terytorium Polski) – w wykonaniu czynności stanowiącej dostawę towarów – na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a Nabywcą jest każdorazowo podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Prawo Spółki do stosowania stawki 0% VAT w oparciu o katalog dokumentów opisany w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym niniejszego wniosku

2.1. Uwagi ogólne

2.1.1. Zmiany w przepisach unijnych w zakresie VAT oraz ich wpływ na zasady dokumentowania WDT na potrzeby stosowania stawki 0% VAT

1 stycznia 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie 2018/1912 zmieniające Rozporządzenie 282/2011. Od tego momentu, Rozporządzenie to – stosownie do art. 288 zdanie drugie Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej – „TFUE”) – wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej (a zatem również w Polsce). Przepisy tego Rozporządzenia są tym samym wiążące zarówno dla podatników, jak i władz skarbowych w Polsce.

Na podstawie art. 1 pkt 1, Rozporządzenie 2018/1912 wprowadziło do Rozporządzenia 282/2011 art. 45a, który zawiera nowe regulacje w zakresie dowodów wymaganych do potwierdzenia wywozu towarów do innego państwa członkowskiego UE na potrzeby stosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (tj. stawki 0% VAT) w transakcjach WDT.

W świetle nowych regulacji unijnych w odniesieniu do podatników, którzy od 1 stycznia 2020 r. spełniają wymagania dokumentacyjne przewidziane w znowelizowanym Rozporządzeniu 282/2011, znajduje zastosowanie tzw. domniemanie wzruszalne, w myśl którego uznaje się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium kraju, ale na terytorium UE (dalej również – „domniemanie”).

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, że analiza przepisów ww. Rozporządzenia prowadzi do wniosku, że niespełnienie warunków domniemania (tj. niespełnienie warunków określonych w art. 45a Rozporządzenia 282/2011) nie oznacza automatycznie, że stawka 0% VAT nie ma zastosowania w przypadku WDT.

Rozporządzenie 282/2011 posługuje się bowiem określeniem „domniemywa się”. Tego typu sformułowanie nie odnosi się natomiast do obowiązku spełnienia przez podatnika warunków opisanych w art. 45a Rozporządzenia 282/2011. Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli wewnątrzwspólnotowy dostawca musiałby koniecznie spełnić warunki określone w omawianym przepisie, to w przedmiotowym Rozporządzeniu użyto by innego wyrażenia (przede wszystkim w formie obligatoryjnej, tj. takiej, która wyraża wymóg zachowania się w określony sposób).

Jeżeli zatem dostawca spełni przesłanki wynikające z omawianych regulacji Rozporządzenia, to ma on w sposób domniemany zagwarantowaną możliwość zastosowania stawki 0% VAT (jeżeli oczywiście organ podatkowy tego domniemania nie obali). Przepis unijny nie odnosi się natomiast do sytuacji odwrotnej. W konsekwencji, niespełnienie przesłanek domniemania – w opinii Spółki – nie oznacza braku prawa do zastosowania stawki 0% VAT. W takiej bowiem sytuacji wywóz towarów poza terytorium kraju w ramach WDT można udowodnić w inny sposób (w przypadku Polski – według zasad określonych w polskiej ustawie o VAT, które po wejściu w życie Rozporządzenia 2018/1912 nadal obowiązują). Nowa regulacja unijna ustanawia w rezultacie domniemanie, z którego podatnik ma prawo skorzystać, ale które nie jest wobec niego obligatoryjne. Jest to zatem dla podatników rozwiązanie, które ma swego rodzaju charakter akcesoryjny w dokumentowaniu WDT na potrzeby stosowania stawki 0% VAT.

Z uwagi na powyższe, w opinii Spółki należy stwierdzić, że wskazane Rozporządzenie 282/2011 nie ingeruje w kształt warunków stosowania stawki 0% VAT dla WDT sformułowanych w polskiej ustawie o VAT. Prowadzi to tym samym do wniosku, że podatnicy – po 1 stycznia 2020 r. – mogą nadal dokumentować wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów na potrzeby stosowania stawki 0% VAT wg zasad określonych w ustawie o VAT (tj. w szczególności w art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 oraz ust. 11 tej ustawy).

Takie podejście znajduje uzasadnienie w szczególności w:

Preambule Rozporządzenia 2018/1912, w której postanowiono, że jednym z warunków zastosowania zwolnienia dostaw towarów z VAT w ramach niektórych transakcji wewnątrzwspólnotowych (tj. stawki 0% VAT) jest: „zapewnienie aby towary zostały wysłane lub przetransportowane z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego” (pkt 2 Preambuły). Przy czym, jednocześnie nie stwierdzono wprost, że przewidziane - we wprowadzanym przez to Rozporządzenie art. 45a – dokumenty są niezbędne/konieczne dla spełnienia tej przesłanki. Nie posłużono się ponadto w tym zakresie sformułowaniem, że przepisy Rozporządzenia 2018/1912 wprowadzają kolejny „warunek” w tym zakresie;
Uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej, w którym zauważono, że: „Organ podatkowy może obalić przyjęte domniemanie, poprzez przedstawienie dowodów świadczących o tym, że towary w rzeczywistości nie zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Taka sytuacja może mieć miejsce, gdy podczas kontroli organy podatkowe stwierdzą, że towary nadal znajdują się w magazynie dostawcy. Przepis skonstruowany w taki sposób przenosi ciężar dowodowy na organ podatkowy. Konsekwencją obalenia tego domniemania jest niemożliwość zastosowania stawki 0%. Nie jest możliwe stosowanie domniemania w odwrotny sposób. Niespełnienie warunków domniemania nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji na dostawcy ciąży obowiązek udowodnienia w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Inaczej mówiąc, jeśli domniemanie nie ma zastosowania, sytuacja pozostaje taka sama jak obecnie” (str. 55-56 Uzasadnienia);
Komunikacie Ministerstwa Finansów w sprawie implementacji dyrektywy Rady (UE) 2018/1910 zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi (Dz. U. UE L 2018.311.3; dalej - Dyrektywa lub Dyrektywa 2018/1910) opublikowanym na stronach rządowych 23 grudnia 2019 r. („Komunikat w sprawie implementacji dyrektywy 2018/1910, tzw. pakiet ….”; dostępny pod adresem: https://www.gov.pl/.....; dalej – „Komunikat”), w którym MF wskazało, że: „Rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 w art. 45a wprowadza domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Sytuacja taka nie ulegnie zmianie po wejściu w życie ustawy implementującej prawo unijne” (str. 4 Komunikatu);
Notach wyjaśniających Komisji Europejskiej, w których wskazano, że: „Państwa członkowskie są zobowiązane do stosowania art. 45a Rozporządzenia 282/2011. Oznacza to, że w przypadku spełnienia warunków określonych w tym przepisie, dostawca będzie miał prawo do korzystania z odpowiedniego rozwiązania. Ponadto, państwa członkowskie UE będą mogły również ustanowić w swoich krajowych przepisach dotyczących podatku VAT inne – bardziej elastyczne [mniej rygorystyczne – rozumienie Wnioskodawcy] niż domniemanie przewidziane w art. 45a Rozporządzenia 282/2011 – rozwiązania dotyczące wymaganych dowodów przewozowych. W takim przypadku, dostawca mógłby, pod warunkiem spełnienia odpowiednich warunków, korzystać z domniemań przewidzianych w art. 45a Rozporządzenia 282/2011 i/lub rozwiązań przewidzianych w krajowych przepisach dotyczących podatku VAT. W tym zakresie, można zatem nadal stosować istniejące krajowe regulacje, które ustanawiają warunki dotyczące wymaganych dowodów przewozowych, a które są bardziej elastyczne niż te przewidziane w art. 45a Rozporządzenia 282/2011” (str. 77-78 Not wyjaśniających Komisji Europejskiej; tłumaczenie Wnioskodawcy);
Stanowisku VAT Expert Group, w którym wskazano, że: „sam fakt, że warunki dotyczące domniemania nie zostaną spełnione nie przesądza automatycznie o braku możliwości zastosowania preferencji określonej w art. 138 Dyrektywy (zwolnienie dla transakcji wewnątrzwspólnotowych - przyp.). W takim przypadku w gestii dostawcy pozostaje sposób udowodnienia władzom podatkowym, że warunki do zastosowania zwolnienia dla transakcji wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione. Innymi słowy, jeżeli domniemanie nie ma zastosowania, sytuacja podatnika będzie taka sama jak w aktualnym stanie prawnym (...) obalenie domniemania różni się od sytuacji, w której organ podatkowy może wykazać, że jeden z dokumentów wymienionych w art. 45a ust. 3 Rozporządzenia, który został przedstawiony jako dowód albo zawiera nieprawidłowe informacje, albo jest nawet fałszywy. Konsekwencją tego byłoby, że warunki bycia w jednym z przypadków określonych w ust. 1 lit. a) lub b) nie są spełnione. Dlatego dostawca nie może już polegać na domniemaniu, że wysyłka lub transport zostały dokonane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty. Dostawca może jednak nadal być w stanie dostarczyć inne dokumenty, o których mowa w art. 45a, co umożliwiłoby mu skorzystanie z domniemania (chyba że organy podatkowe ponownie udowodnią, że dokumenty te są nieprawidłowe lub fałszywe)” (str. 12-13 Stanowiska VAT Expert Group; tłumaczenie Wnioskodawcy);
W najnowszych interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: -Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z 15 czerwca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.161.2020.1.RD), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że: „(...) niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. (...) Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy będzie uprawniało - również od dnia 1 stycznia 2020 r. – do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów”.

Analogiczne stanowisko do powyższego zostało zawarte także m.in. w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji:

z 12 czerwca 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.224.2020.2.KT),

z 9 czerwca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.108.2020.1.PC),

z 14 maja 2020 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.138.2020.2.MAZ),

z 29 kwietnia 2020 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.50.2020.1.PJ),

z 9 kwietnia 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.71.2020.1.PC),

z 20 marca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.9.2020.1.PC),

z 13 marca 2020 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.8.2020.1.MK),

11 marca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.729.2019.l.PC),

z 9 marca 2020 r. (sygn.0113-KDIPT1-2.4012.747.2019.2.JS),

z 4 marca 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.800.2019.1.KT),

z 27 lutego 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.706.2019.2.KT),

z 26 lutego 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.752.2019.1.KT),

z 12 lutego 2020 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.522.2019.1.AKR),

z 11 lutego 2020 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.533.2019.2.TK)

z 10 lutego 2020 r. (sygn. 0112-KDIL4.4012.523.2019.2.TKU).

2.1.2. Wymogi dokumentacyjne dotyczące stosowania stawki 0% VAT do WDT po wejściu w życie Rozporządzenia 2018/1912

Biorąc pod uwagę wcześniejsze rozważania należy zauważyć, że od momentu wejścia w życie przepisów Rozporządzenia 2018/1912 (tj. od 1 stycznia 2020 r.), podatnicy (w tym Wnioskodawca) mogą dokumentować WDT na potrzeby stosowania stawki 0% VAT w sposób i na zasadach określonych:

w Rozporządzeniu 282/2011 (i odpowiednio w Rozporządzeniu 2018/1912) – co zostało wskazane w pkt 2.1.1. niniejszego uzasadnienia wniosku interpretacyjnego

w ustawie o VAT – co Wnioskodawca przedstawia poniżej.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wskazuje, że stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy „Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE”.

Jednocześnie, w myśl art. 42 ust. 1a ustawy o VAT stawka 0% VAT dla transakcji WDT nie ma zastosowania, jeżeli podatnik nie złożył w ustawowym terminie informacji podsumowującej VAT UE zawierającej informacje o dokonanych WDT lub jeżeli złożona przez niego informacja podsumowująca VAT UE nie zawiera prawidłowych danych o dokonanych WDT.

Co więcej, stosownie do art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w ww. art. 42 ust. 1 pkt 2 tej ustawy są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Ponadto, w przypadku, gdy ww. dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, mogą być również – stosownie do art. 42 ust. 11 wcześniej wspomnianej ustawy – inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W świetle powyższego należy zauważyć, że brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami – w szczególności – określonymi w art. 42 ust. 11 ww. ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy, nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia ww. okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach (o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego UE).

Ponadto, Spółka pragnie zauważyć również, że wymieniony powyżej katalog tzw. dokumentów pomocniczych (tj. wymienionych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT) ma charakter otwarty. Wskazuje na to przede wszystkim użyty w tym przepisie zwrot „w szczególności”. Oznacza to, że podatnik ma prawo potwierdzać fakt dokonania WDT na rzecz podatnika także innymi dowodami niż te wymienione w ww. przepisie.

Powyższe rozumienie przedmiotowych regulacji potwierdza przede wszystkim uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r. (sygn. akt 1 FPS 1/10). W powołanej uchwale odnoszącej się do wykładni gramatycznej, celowościowej i prounijnej stwierdzono bowiem w szczególności, że:

„W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”;

Katalog wskazany w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o VAT nie jest zamknięty i powinien być stosowany z uwzględnieniem normy określonej w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w świetle której: „jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem”;

Dowody określone w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych. Dlatego też, w przypadku, gdy podatnik nie dysponuje kompletem dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT, bądź posiadane dokumenty zawierają pewne braki formalne, może on posłużyć się innymi dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla zastosowania stawki 0% VAT w przypadku WDT, nie jest konieczne posiadanie wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, a jedynie posiadanie jednego z dowodów wskazanych w tym przepisie razem z innymi dokumentami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT (bądź też innymi dowodami niewymienionymi w tym przepisie), które łącznie w sposób jednoznaczny potwierdzają dostawę towarów do finalnego nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

W tym miejscu należy wskazać również, że przepisy ustawy o VAT nie zawierają także wymogu, by dokumentacja potwierdzająca dokonanie WDT zgromadzona była wyłącznie w formie papierowej. Tym samym – zdaniem Spółki – dopuszczalne jest, aby dowody potwierdzające dokonanie WDT miały formę elektroniczną.

Takie podejście znajduje uzasadnienie w praktyce organów podatkowych i sądów administracyjnych, w szczególności:

w wyroku WSA w Warszawie z 25 lutego 2006 r. (sygn. akt III SA/Wa 2140/07), w którym Sąd stwierdził, że: „Nie ma wymogu, aby dokumenty potwierdzające wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji miały formę „papierową”. Zasadniczo dopuszczalna będzie każda forma, byle uprawdopodobniona była autentyczność tych dokumentów. Dowodem może być także dokument w formie elektronicznej lub przesłany faksem”,

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 marca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.9.2020.1.PC), w której wskazano, że: „przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy” (analogiczne stanowisko wynika m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 marca 2020 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.729.2019.1.PC oraz z 27 lutego 2020 r. o sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.706.2019.2.KT).

Ponadto, Wnioskodawca pragnie zauważyć również, że stosowanie 0% stawki VAT z tytułu WDT nie powinno być postrzegane jako wyjątek od reguły, lecz jako reguła, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej.

Jak bowiem zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 16 stycznia 2012 r. (sygn. III SA/Wa 1220/11): „(...) dokonanie dostaw skutkować powinno stawką podatkową 0%, która – wbrew stanowisku Organów – w ramach WDT nie jest żadną stawką preferencyjną, lecz jedyną i podstawową”.

Mając na uwadze powyższe, dostawy wewnątrzwspólnotowe powinny być więc, co do zasady, opodatkowane stawką 0% VAT, a nie stawką krajową.

2.2. Prawo Spółki do stosowania stawki 0% VAT do WDT przedstawionych w Modelu F (w przypadku uznania przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że stanowią one WDT, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT) – w oparciu o katalog dokumentów opisany w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym niniejszego wniosku

2.2.1. Uwagi wstępne – wspólne dla Przypadku 1 i Przypadku 2

Mając na uwadze wcześniejsze rozważania, Wnioskodawca zauważa, że jego zdaniem transakcje realizowane przez Spółkę w Modelu F spełniają definicję WDT wskazaną w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, a zatem powinny być w ten sposób klasyfikowane na gruncie VAT.

Prawo Spółki do zastosowania stawki 0% VAT do WDT – biorąc pod uwagę argumentację przedstawioną w pkt 2.1. uzasadnienia niniejszego wniosku – może być tym samym ustalane na podstawie obecnie obowiązujących przepisów polskiej ustawy o VAT.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy w przypadku Spółki warunki wskazane w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 są spełnione. Spółka dokonuje bowiem WDT na rzecz Nabywców posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez właściwe dla tych Nabywców państwo członkowskie (numer VAT-UE), który został podany Spółce przez Nabywcę (a fakt ten znajduje potwierdzenie na fakturach wystawianych przez Wnioskodawcę). Spółka jest także zarejestrowana jako podatnik VAT-UE. Co więcej, transakcje WDT są i będą przez Wnioskodawcę w sposób prawidłowy i terminowy wykazywane w informacji podsumowującej VAT-UE.

Tym samym warunkiem, jaki powinien podlegać analizie w celu ustalenia, czy Spółce przysługuje prawo do zastosowania stawki 0% VAT w przypadku realizowanych dostaw jest warunek posiadania przez Spółkę dokumentacji potwierdzającej, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do ich miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, tj. w Modelu F – do Ostatecznego Odbiorcy lub miejsca wskazanego przez Ostatecznego Odbiorcę (stosownie do treści art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT). Do tej kwestii Spółka szczegółowo odnosi się poniżej.

2.2.2. Prawo Spółki do stosowania stawki 0% VAT na podstawie katalogu dokumentów opisanego w Przypadku 1

Wnioskodawca, w odniesieniu do realizowanych transakcji, w ramach Przypadku 1 – jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego – każdorazowo posiada jeden z dokumentów podstawowych wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, tj. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, która jest ujęta na kopii faktury.

Spółka nie dysponuje – co prawda – dokumentami przewozowymi, niemniej jednak gromadzi ona za to dodatkową – ściśle powiązaną z ww. dokumentami – dokumentację, o której mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, która – łącznie z wcześniej przywołanym dokumentem podstawowym – jednoznacznie potwierdza, że towary będące przedmiotem omawianych transakcji zostały wywiezione z terytorium kraju (tj. z terytorium Polski) i dostarczone na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE (w Modelu F – do Ostatecznego Odbiorcy lub miejsca wskazanego przez Ostatecznego Odbiorcę).

Taką dokumentacją jest kopia faktury oraz korespondencja handlowa, w ramach której Wnioskodawca przesyła Nabywcy zbiorcze Zestawienie faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz tego Kontrahenta w przyjętym przez Strony okresie rozliczeniowym, przy pomocy którego Nabywca ten potwierdza – poprzez przesłanie drogą elektroniczną wiadomości zwrotnej do Spółki lub poprzez odesłanie Spółce skanu/oryginału tego Zestawienia, które zostało podpisane przez odpowiednio umocowaną do tego osobę – fakt dostarczenia towarów do ich ww. miejsca przeznaczenia, ujętych na fakturach wymienionych w tym zestawieniu.

Mając przy tym na uwadze wcześniej przywołaną uchwałę NSA z 11 października 2010 r. (sygn. akt 1 FPS 1/10), Spółka pragnie podkreślić, że stoi ona na stanowisku, że nieposiadanie dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, przy jednoczesnym posiadaniu dokumentu wskazanego w art. 42 ust. 3 pkt 3 i gromadzeniu dokumentacji dodatkowej, o której mowa w art. 42 ust. 11 ww. ustawy – jeżeli łącznie i jednoznacznie potwierdzają one dostawę towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego – nie pozbawia Spółki prawa do zastosowania stawki 0% VAT.

Na marginesie Wnioskodawca pragnie przy tym napomnieć, że z ww. uchwały NSA wynika, że „(...) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Ponadto, Wnioskodawca zauważa, że z brzmienia art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT wynika, że posiadana przez Spółkę dokumentacja powinna wskazywać jednoznacznie, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski, a następnie dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy konieczne jest wykazanie, że te same towary, które zostały wydane z miejsca znajdującego się na terytorium Polski zostały dostarczone do nabywcy w innym państwie członkowskim.

W świetle powyższego, Spółka podkreśla, że jej zdaniem gromadzone przez nią dokumenty jednoznacznie potwierdzają, że te same towary (będące przedmiotem omawianych transakcji) zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego UE (w Modelu F: do Ostatecznego odbiorcy lub miejsca wskazanego przez Ostatecznego Odbiorcę).

Swoje stanowisko w tym zakresie Wnioskodawca szczegółowo uzasadnia poniżej.

Jak wspomniano wcześniej, w Przypadku 1 Spółka każdorazowo posiada następujące dokumenty wspomniane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego:

kopię faktury (zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku), z której wynika w szczególności nazwa towaru/towarów oraz łączna waga wszystkich towarów, adres wysyłki (tym samym faktura wskazuje, że wykazane na niej towary mają zostać dostarczone do określonego miejsca na terytorium innego państwa członkowskiego UE) oraz miejsce załadunku towarów,

zbiorcze Zestawienie faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz tego Kontrahenta w przyjętym przez Strony okresie rozliczeniowym wraz z przewodnią wiadomość e-mail wysłaną do Kontrahenta oraz wiadomością zwrotną otrzymaną od Nabywcy lub oryginałem/skanem Zestawienia odesłanym Spółce przez tego Nabywcę (podpisanym w imieniu Kontrahenta przez odpowiednio umocowaną do tego osobę), które potwierdzają dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Zestawienie to zawiera w szczególności następujące dane odnoszące się do wystawionych w danym okresie faktur: numer faktury, datę wystawienia faktury oraz wartość faktury (tj. wartość dokonanej WDT, która została udokumentowana fakturą).

Co istotne – wskazane powyżej dokumenty są ze sobą ściśle powiązane. Jak zostało wykazane powyżej, Zestawienie identyfikuje bowiem w sposób szczegółowy faktury, które zostały wystawione przez Wnioskodawcę w celu udokumentowania przeprowadzonych transakcji.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, w ocenie Wnioskodawcy, powyższe dokumenty niewątpliwie wskazują jakie towary (oraz w jakiej ilości i wadze) były przedmiotem dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów oraz jaki był rzeczywisty przebieg zrealizowanych transakcji.

Ponadto, zgromadzona dokumentacja – zdaniem Spółki – w ujęciu kompleksowym jednoznacznie potwierdza, że towary wydane z miejsca znajdującego się na terytorium Polski (tj. z magazynu Spółki) oraz towary dostarczone do ich miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE to te same towary – wymienione szczegółowo na fakturze.

Mając na uwadze powyższe oraz wcześniejsze rozważania na temat możliwości dokumentowania – po 31 grudnia 2019 r. – WDT na potrzeby stosowania stawki 0% VAT wg zasad wskazanych w ustawie o VAT, w opinii Spółki wskazana w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego – w ramach Przypadku 1 – dokumentacja upoważnia Spółkę do opodatkowania przedmiotowych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów stawką 0% VAT także w aktualnym stanie prawnym.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie wskazać, że jego stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych, w tym w szczególności w interpretacjach indywidualnych z 10 marca 2015 r. (sygn. ILPP4/443-646/14-2/BA) i z 21 maja 2015 r. (sygn. ILPP4/4512-1-73/15-2/BA) wydanych na rzecz Wnioskodawcy w odniesieniu do bardzo zbliżonego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, lecz przed wejściem w życie Rozporządzenia 2018/1912 oraz ustawy wprowadzającej pakiet ….

Ponadto, ww. pogląd jest również aprobowany w najnowszych interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w podobnym stanie faktycznym (w tym w rozstrzygnięciach wydanych już po wejściu w życie instytucji domniemania). Przykładowo:

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 czerwca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.161.2020.1.RD), w której ww. Organ uznał, że: „(...) w Przypadku 2a dowody obejmujące: kopię faktury, zawierającej m.in. dane Nabywcy (tj. jego nazwę i adres siedziby) oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (w tym nazwę towaru); otrzymany drogą elektroniczną skan zbiorczego potwierdzenia odbioru towarów, zawierającego (i) wykaz faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz Nabywcy w danym okresie, (ii) oświadczenie, iż towary zostały otrzymane przez Nabywcę na terytorium innego państwa członkowskiego oraz (iii) podpis osoby upoważnionej ze strony Nabywcy do potwierdzenia odbioru towarów (...) - będą uprawniały Wnioskodawcę w przypadku dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, do zastosowania opodatkowania stawką VAT 0% (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy). Będą to dowody o których mowa w art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, które (jak wynika z opisu sprawy) łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”;

w interpretacji indywidualnej z 12 czerwca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.117.2020.1.PC), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej rozstrzygnął, że: „Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że dokumenty wymienione przez Wnioskodawcę tj. wystawiona faktura zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenie w formie elektronicznej ((...) potwierdzenie od nabywcy zawarte w korespondencji e-mail), że określony towar został otrzymany przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska, których treść – jak wskazał Wnioskodawca – potwierdza, że towar opuścił Polskę i został dostarczony na terytorium innego państwa członkowskiego stanowią/będą stanowiły dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie potwierdzają i będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i tym samym upoważniają oraz będą upoważniały Wnioskodawcę do stosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów”;

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 lutego 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.706.2019.2.KT), w której ww. Organ stwierdził, że: „Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że dokumenty wymienione przez Wnioskodawcę w poszczególnych Wariantach, tj.: (...) 2. Wariant B: kopii faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz otrzymanego drogą elektroniczną potwierdzenia odbioru towarów objętych poszczególnymi fakturami wystawionymi przez Spółkę na rzecz Kontrahenta; w ramach tego rozwiązania osoba upoważniona przez Kontrahenta przesyła Spółce, jako załącznik do wiadomości e-mail lub faksem, informację potwierdzającą, że dane towary zostały otrzymane przez Kontrahenta lub odbiorcę ostatecznego (w przypadku dostaw łańcuchowych) (...) stanowią dowody dokonania danej dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i tym samym upoważniają Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów”;

w interpretacji indywidualnej z 6 września 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.420.2019.1.PRP), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, który twierdził, że posiadane przez niego: „(...) dokumenty wskazane w Wariantach A), B) i C) w opisie zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jednoznacznie potwierdzają, że towary zostały wywiezione z terytorium Polski oraz otrzymane przez Kontrahentów (lub odbiorców ostatecznych w przypadku dostaw łańcuchowych) na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż warunek zastosowania 0% stawki VAT z tytułu dokonanych przez Spółkę dostaw wewnątrzwspólnotowych został w analizowanych przypadkach spełniony i Spółka powinna być uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT.” Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wskazał, że w wariancie „B będzie on w posiadaniu: „(...) kopii faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz otrzymanego drogą elektroniczną potwierdzenia odbioru towarów objętych poszczególnymi fakturami wystawionymi przez Spółkę na rzecz Kontrahenta; w ramach tego rozwiązania osoba upoważniona przez Kontrahenta przesyła Spółce, jako załącznik do wiadomości e-mail (korzystając z oficjalnego konta poczty elektronicznej serwera Kontrahenta) lub faksem, informację potwierdzającą, że dane towary zostały otrzymane przez Kontrahenta lub odbiorcę ostatecznego (w przypadku dostaw łańcuchowych)”;

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 listopada 2018 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.580.2018.1.AK), w której ww. Organ zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, który uważał, że posiadane przez niego dokumenty: „w sposób jednoznaczny potwierdzają, że towary zostały wywiezione z terytorium Polski oraz dostarczone do Nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. W konsekwencji nie ulega wątpliwości, iż warunek zastosowania stawki VAT 0% z tytułu dokonanych przez Wnioskodawcę dostaw wewnątrzwspólnotowych został w analizowanym przypadku spełniony i tym samym Spółka powinna być uprawniona do zastosowania dla tych dostaw stawki VAT 0%.”, Autor wniosku interpretacyjnego w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wskazał, że: „(...) zakres gromadzonej przez Spółkę dokumentacji różni się w zależności od przypadku i obejmuje odpowiednio: (...) w przypadku 1: kopię faktury (...) specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (...) potwierdzone przez Nabywcę lub podmiot działający w jego imieniu zbiorcze zestawienie faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz Nabywcy w danym, objętym tym zestawieniem okresie – przy czym potwierdzenie to może nastąpić zarówno poprzez przesłanie drogą elektroniczną wiadomości, której treść wskazuje na akceptację informacji zawartych w zestawieniu, jak i poprzez przesłanie (w formie elektronicznej lub tradycyjnej) podpisanego zestawienia”;

w interpretacji indywidualnej z 13 czerwca 2017 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.94.2017.1.AP), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że ma rację wnioskodawca, który był zdania, że: „(...) W przypadku braku oryginału dokumentu CMR lub istotnych trudności z jego pozyskaniem w ustawowym terminie do zastosowania stawki 0% VAT przy WDT, potwierdzeniem dostarczenia towaru do Nabywcy jest komplet następujących dokumentów: 1. kopia faktury VAT zawierająca ogólną specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (...), 2. co najmniej 1 z poniższych dokumentów: (...) f. korespondencja mailowa z nabywcą, potwierdzająca dotarcie towaru do nabywcy (...)”,

w interpretacji indywidualnej z 12 czerwca 2017 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.127.2017.1.JNA), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej – odnosząc się do analogicznej sprawy, jak będąca przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej – podzielił stanowisko wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania stawki 0% VAT w przypadku posiadania: kopii faktury (zawierającej m.in. dane nabywcy oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku wskazującej m.in. nazwę towaru) oraz otrzymanego drogą elektroniczną skanu zbiorczego potwierdzenia odbioru towarów, zawierającego (i) wykaz faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz Nabywcy w danym okresie, (ii) oświadczenie, że towary zostały otrzymane przez Nabywcę na terytorium innego państwa członkowskiego oraz (iii) podpis osoby upoważnionej ze strony Nabywcy do potwierdzenia odbioru towarów.

2.2.3. Prawo Spółki do stosowania stawki 0% VAT na podstawie katalogu dokumentów opisanego w Przypadku 2

W ramach Przypadku 2, Wnioskodawca w odniesieniu do realizowanych transakcji – jak zostało przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego – również każdorazowo posiada jeden z dokumentów podstawowych wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, tj. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, która jest ujęta na kopii faktury.

Taką dokumentacją jest kopia faktury oraz korespondencja handlowa, w ramach której Wnioskodawca przesyła Nabywcy zbiorcze Zestawienie faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz tego Kontrahenta w przyjętym przez Strony okresie rozliczeniowym, przy pomocy którego Nabywca ten potwierdza – w drodze tzw. milczącej akceptacji – fakt dostarczenia towarów do ich ww. miejsca przeznaczenia, ujętych na fakturach wymienionych w tym Zestawieniu.

Reasumując, komplet dokumentów posiadanych przez Wnioskodawcę w Przypadku 2 jest zbieżny z kompletem posiadanym w Przypadku 1 - z tym zastrzeżeniem, że w tym przypadku Nabywca nie odsyła do Wnioskodawcy informacji zwrotnej w zakresie otrzymanego Zestawienia (w postaci zwrotnej wiadomości elektronicznej lub poprzez odesłanie skanu/oryginału tego Zestawienia, które zostało podpisane przez odpowiednio umocowaną do tego osobę), a fakt dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia jest potwierdzany w drodze tzw. milczącej akceptacji.

W tym miejscu Wnioskodawca – kierując się wielokrotnie już cytowaną w niniejszym uzasadnieniu wniosku uchwałą NSA z 11 października 2010 r. (sygn. akt 1 FPS 1/10) – pragnie ponownie podkreślić, że stoi on na stanowisku, że nieposiadanie dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, przy jednoczesnym posiadaniu dokumentu wskazanego w art. 42 ust. 3 pkt 3 i gromadzeniu dokumentacji dodatkowej, o której mowa w art. 42 ust. 11 ww. ustawy – jeżeli łącznie i jednoznacznie potwierdzają one dostawę towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego - nie pozbawia Spółki prawa do zastosowania stawki 0% VAT.

Ponadto, Spółka – zważając na treść przepisu art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT – pragnie także podkreślić, że w jej ocenie dokumenty gromadzone w ramach Przypadku 2 również będą potwierdzały w sposób jednoznaczny, że te same towary (będące przedmiotem omawianych transakcji) zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego UE (w Modelu F: do Ostatecznego Odbiorcy lub miejsca wskazanego przez Ostatecznego Odbiorcę).

Swoje stanowisko w tym zakresie Wnioskodawca szczegółowo uzasadnia poniżej.

Jak wspomniano wcześniej, w Przypadku 2 Spółka każdorazowo posiada następujące dokumenty wspomniane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego:

kopię faktury (zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku), z której wynika w szczególności nazwa towaru/towarów oraz łączna waga wszystkich towarów, adres wysyłki (tym samym faktura wskazuje, że wykazane na niej towary mają zostać dostarczone do określonego miejsca na terytorium innego państwa członkowskiego UE) oraz miejsce załadunku towarów,

zbiorcze Zestawienie faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz tego Kontrahenta w przyjętym przez Strony okresie rozliczeniowym oraz przewodnią wiadomość e-mail wysłaną do Kontrahenta – bez informacji zwrotnej od kontrahenta (tzw. milczący akcept) – które potwierdzają dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Zestawienie to zawiera w szczególności następujące dane odnoszące się do wystawionych w danym okresie faktur: numer faktury, datę wystawienia faktury oraz wartość faktury (tj. wartość dokonanej WDT, która została udokumentowana fakturą).

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie zauważyć, że w jego ocenie bez znaczenia w tym zakresie pozostaje fakt, że w opisanym w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Przypadku 2 Nabywca nie odsyła do Spółki informacji zwrotnej dotyczącej otrzymanego Zestawienia. Z ustnych ustaleń Stron (potwierdzonymi dodatkowo informacją zawartą w Zestawieniu) wynika bowiem, że w przypadku braku odpowiedzi Nabywcy w uzgodnionym przez Strony terminie, uznaje się, że Nabywca potwierdza, iż towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska (ma miejsce zatem tzw. milcząca akceptacja faktu dostarczenia towarów). Dodatkowo w treści wiadomości e-mail, do której załączane jest Zestawienie, Wnioskodawca wskazuje, że milczenie ze strony Nabywcy oznacza potwierdzenie, że towar został dostarczony.

Biorąc pod uwagę powyższe, dokument taki ma w ocenie Spółki jednakową moc dowodową, co Zestawienie faktur, którego otrzymanie zostało potwierdzone przez Nabywcę. Należy bowiem wskazać, że ustalony przez Strony sposób komunikacji każdorazowo daje Kontrahentowi możliwość dokonania szczegółowej weryfikacji danych zawartych w tym Zestawieniu oraz przedstawienie ewentualnych uwag co do jego treści. Nie ulega natomiast wątpliwości, że każdy racjonalny przedsiębiorca zgłosiłby Spółce wszelkie zauważone braki w towarach mających być przedmiotem dostaw dokonywanych na jego rzecz (udokumentowanych fakturami dostarczonymi Nabywcy).

Należy w tym miejscu również podkreślić, że niezgłoszenie przez Nabywcę zastrzeżeń może być w ocenie Spółki postrzegane jako jego oświadczenie woli – zgodne z ustnymi ustaleniami Stron oraz z informacją zawartą w Zestawieniu (która stanowi, że brak przekazania informacji zwrotnej oznacza w istocie potwierdzenie otrzymania towarów udokumentowanych fakturami, których numery wymienione zostały w tym Zestawieniu).

Jak wskazują bowiem przedstawiciele doktryny prawa cywilnego: „(...) bierne zachowanie podmiotu prawa cywilnego, brak jego aktywności (nazywany w doktrynie milczeniem) może być sposobem złożenia oświadczenia woli, jeżeli istnieją reguły znaczeniowe wiążące z nim sens w postaci woli wywołania skutku prawnego”. Przykładowo, taką formę złożenia oświadczenia woli dopuszcza art. 682 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks Cywilny (j.t. Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), zgodnie z którym: „jeżeli przedsiębiorca otrzymał od osoby, z którą pozostaje w stałych stosunkach gospodarczych, ofertę zawarcia umowy w ramach swej działalności, brak niezwłocznej odpowiedzi poczytuje się za przyjęcie oferty”.

Spółka podkreśla, że w analizowanym przypadku – zgodnie z ustnymi ustaleniami Stron – brak odpowiedzi na przesłane Zestawienie w określonym terminie oznacza jego akceptację. W konsekwencji, powyższy dokument, zdaniem Spółki, jednoznacznie poświadcza fakt otrzymania towarów przez Nabywcę.

Mając na uwadze powyższe oraz wcześniejsze rozważania na temat możliwości dokumentowania – po 31 grudnia 2019 r. – WDT na potrzeby stosowania stawki 0% VAT wg zasad wskazanych w ustawie o VAT, w opinii Spółki wskazana w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego – w ramach Przypadku 2 – dokumentacja również upoważnia Spółkę do opodatkowania przedmiotowych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów stawką 0% VAT także w aktualnym stanie prawnym.

Ponadto, ww. pogląd jest również aprobowany w najnowszych interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej po 31 grudnia 2019 r., czyli po wejściu w życie instytucji domniemania). Przykładowo:

w interpretacji indywidualnej z 15 czerwca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.161.2020.1.RD), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że: „(...) w Przypadku 2b dowody obejmujące: kopię faktury, zawierającej m.in. dane Nabywcy (tj. jego nazwę i adres siedziby) oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (w tym nazwę towaru); zbiorcze zestawienia faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz Nabywcy w danym okresie, które jest przesyłane Nabywcy drogą elektroniczną, po zakończeniu okresu, którego dotyczy (zazwyczaj jest to okres miesięczny, a zestawienie jest przesyłane około 10. dnia następnego miesiąca) i w odniesieniu, do którego zgodnie z ustaleniami z Nabywcą oraz informacją zawartą w przedmiotowym zestawieniu, w przypadku braku dokonania potwierdzenia do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy przesłane zestawienie, uznaje się, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska (możliwe są zatem sytuacje, w których Nabywca nie zgłasza zastrzeżeń w odniesieniu do otrzymanego zestawienia i tym samym nie odsyła do Spółki informacji zwrotnej w tym zakresie), - będą uprawniały Wnioskodawcę w przypadku dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, do zastosowania opodatkowania stawką VAT 0% (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy). Będą to dowody o których mowa w art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, które (jak wynika z opisu sprawy) łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”;

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 lutego 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.706.2019.2.KT), w której ww. Organ rozstrzygnął, że: „Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że dokumenty wymienione przez Wnioskodawcę w poszczególnych Wariantach, tj.: (...) 3. Wariant C: kopii faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz zbiorczego zestawienia faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz Kontrahenta w danym okresie; Zgodnie z ustaleniami z Kontrahentem oraz informacją zawartą w przedmiotowym zestawieniu, w przypadku braku dokonania potwierdzenia do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy przesłane zestawienie, uznaje się, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska – stanowią dowody dokonania danej dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i tym samym upoważniają Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów”;

w interpretacji indywidualnej z 6 września 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.420.2019.1.PRP), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, który twierdził, że posiadane przez niego: „(...) dokumenty wskazane w Wariantach A), B) i C) w opisie zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jednoznacznie potwierdzają, że towary zostały wywiezione z terytorium Polski oraz otrzymane przez Kontrahentów (lub odbiorców ostatecznych w przypadku dostaw łańcuchowych) na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż warunek zastosowania 0% stawki VAT z tytułu dokonanych przez Spółkę dostaw wewnątrzwspólnotowych został w analizowanych przypadkach spełniony i Spółka powinna być uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT”. Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wskazał, że w wariancie „C będzie on w posiadaniu: „(...) kopii faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz zbiorczego zestawienia faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz Kontrahenta w danym okresie; zestawienie to jest przesyłane Kontrahentowi drogą elektroniczną, po zakończeniu okresu, którego dotyczy (zazwyczaj jest to okres miesięczny, a zestawienie jest przesyłane około 10 dnia następnego miesiąca). Zgodnie z ustaleniami z Kontrahentem oraz informacją zawartą w przedmiotowym zestawieniu, w przypadku braku dokonania potwierdzenia do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy przesłane zestawienie, uznaje się, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska (możliwe są zatem sytuacje, w których Kontrahent nie zgłasza zastrzeżeń w odniesieniu do otrzymanego zestawienia i tym samym nie odsyła do Spółki informacji zwrotnej w tym zakresie)”;

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 listopada 2018 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.580.2018.1.AK), w której ww. Organ zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, który uważał, że posiadane przez niego dokumenty: „w sposób jednoznaczny potwierdzają, że towary zostały wywiezione z terytorium Polski oraz dostarczone do Nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. W konsekwencji nie ulega wątpliwości, iż warunek zastosowania stawki VAT 0% z tytułu dokonanych przez Wnioskodawcę dostaw wewnątrzwspólnotowych został w analizowanym przypadku spełniony i tym samym Spółka powinna być uprawniona do zastosowania dla tych dostaw stawki VAT 0%”, Autor wniosku interpretacyjnego w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wskazał, że: „zakres gromadzonej przez Spółkę dokumentacji różni się w zależności od przypadku i obejmuje odpowiednio: (...) w przypadku 2.: kopię faktury (...), specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (...), zbiorcze zestawienie faktur, które dokumentują dokonane na rzecz Nabywcy w okresie, którego dotyczy zestawienie dostawy - przy czym uznaje się, że zestawienie to zostało potwierdzone z uwagi na niezgłoszenie przez Nabywcę zastrzeżeń do jego treści do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, do którego dokument ten się odnosi”.

w interpretacji indywidualnej z 25 kwietnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.251.2018.1.WH), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z Wnioskodawcą, który twierdził, że: „Dostawy udokumentowane w sposób opisany w przypadku 2b) w świetle art. 42 ust. 1 w związku z przepisem art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, powinny być opodatkowane 0% stawką VAT”. Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wskazał, że w przypadku „2b) jest on w posiadaniu: „(...) kopii faktury, zawierającej m.in. dane Nabywcy (tj. jego nazwę i adres siedziby) oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (w tym nazwę towaru); zbiorczego zestawienia faktur dokumentujących dostawy dokonane na rzecz Nabywcy w danym okresie. Zestawienie to jest przesyłane Nabywcy drogą elektroniczną, po zakończeniu okresu, którego dotyczy (zazwyczaj jest to okres miesięczny, a zestawienie jest przesyłane około 10 dnia następnego miesiąca). Zgodnie z ustaleniami z Nabywcą oraz informacją zawartą w przedmiotowym zestawieniu, w przypadku braku dokonania potwierdzenia do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy przesłane zestawienie, uznaje się, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska (możliwe są zatem sytuacje, w których Nabywca nie zgłasza zastrzeżeń w odniesieniu do otrzymanego zestawienia i tym samym nie odsyła do Spółki informacji zwrotnej w tym zakresie)”;

w interpretacji indywidulanej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13 czerwca 2017 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.94.2017.1.AP), w której ww. Organ uznał, że ma rację wnioskodawca, który był zdania, że: „(...) w przypadku gdy Nabywca w ustalonym terminie nie zakwestionuje dostawy towarów opisanych na poszczególnych fakturach i nie wniesie innych uwag/zastrzeżeń do zbiorczego zestawienia faktur przesyłanego drogą elektroniczną do Nabywcy, zestawienie to będzie – łącznie z fakturą – jednoznacznie potwierdzać, iż towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski, a następnie dostarczone do Nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Stanowić więc będzie dokument uprawniający Wnioskodawcę do zastosowania stawki 0%”;

w interpretacji indywidualnej z 12 czerwca 2017 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.127.2017.1.JNA), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej – odnosząc się do analogicznej sprawy, jak będąca przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej – podzielił stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania stawki 0% VAT w przypadku posiadania: kopii faktury (zawierającej m.in. dane nabywcy), specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (wskazującej m.in. nazwę towaru) oraz zbiorczego zestawienia faktur dokumentujących WDT, którego otrzymanie jest potwierdzane przez nabywcę m.in. w drodze tzw. milczącej akceptacji;

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 marca 2017 r. (sygn. 3063-ILPP1-3.4512.70.2017.1.KB), w której ww. Organ zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, który twierdził, że: „(...) dostawy udokumentowane w sposób opisany w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, powinny być opodatkowane 0% stawką VAT, w świetle art. 42 ust. 1 w związku z przepisem art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT w sytuacji gdy Nabywca nie odsyła do Spółki informacji zwrotnej w zakresie otrzymanego zestawienia, co wynika z ustnych ustaleń między Spółką a Nabywcą, że przy braku potwierdzenia do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy przesłane zestawienie, uznaje się, że towary zostały dostarczone do ich miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska”.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości zaprezentowanego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanych. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, w tym dotyczące dokumentowania świadczonych usług, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia, bowiem stanowią one rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroku zamyka się w obrębie sprawy, w której została wydana.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin