Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.771.2020.2.MSO
z 30 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 września 2020 r. (data wpływu 6 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z 5 grudnia 2020 r. (data wpływu 14 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Komornika za płatnika podatku z tytułu transakcji sprzedaży nieruchomości Dłużnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

Pismem z 5 grudnia 2020 r. (data wpływu 14 grudnia 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w związku z wezwaniem z 26 listopada 2020 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.771.2020.1.MSO.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym pod sygn. (…) komornik (…) dokonał w dniu (…) 2020 r. zajęcia udziału Dłużniczki w nieruchomości, stanowiącego ½ niewydzieloną część niezabudowanej działki gruntu nr (…), obręb (…), o obszarze (…) ha (grunty orne: (…)), położonej w (…) przy ul. (…), dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (…).

Według informacji zawartej w treści sporządzonego przez biegłą sądową w dniu (…) 2020 r., dla tej nieruchomości, na potrzeby postępowania, operatu szacunkowego, na dzień wyceny przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta (…), zatwierdzonym Uchwałą nr (…) Rady (…) z dnia (…) 2019 roku nieruchomość położona jest na obszarze o następujących ustaleniach: teren mieszkaniowy wraz z usługami podstawowymi.

Biegła sądowa wskazała ponadto, że dnia (…) 2007 r. wydano decyzję o warunkach zabudowy nr (…) panu (…) (zmarłemu ojcu dłużniczki, byłemu właścicielowi udziału) zawierającą warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących z niezbędnymi urządzeniami budowlanymi w (…) przy ul. (…).

Dnia (…) 2011 r. wydano decyzję nr (…) przenoszącą ww. decyzję z pana (…) na rzecz (…) sp. z o.o. z/s przy ul. (…) w (…), z zaznaczeniem, że warunki decyzji pozostają bez zmian.

Dnia (…) 2016 r. wydano decyzję nr (…) o odmówieniu ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu hal magazynowych wraz z urządzeniami budowlanymi na terenie położonym w (…) przy ul. (…) działka nr ew. (…) obręb (…).

Dnia (…) 2018 r. wydano decyzję nr (…) o umorzeniu postępowania administracyjnego w sprawie przeniesienia decyzji o warunkach zabudowy nr (…) z (…) 2007 r.

Dnia (…) 2019 r. wydano decyzję o warunkach zabudowy nr (…) zawierającą warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących (do dwóch lokali mieszkalnych w jednym budynku) wraz z urządzeniami budowlanymi na części działki (…) obręb (…) położonej przy ul. (…) w (…). Na podstawie informacji telefonicznej z Urzędu Miasta (…) potwierdzono, że decyzja stała się ostateczna z dniem (…)2019 r.

Dnia (…) 2019 r. wydano decyzję o warunkach zabudowy nr (…) dla (…) spółka z o.o. zawierającą warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych (do dwóch lokali mieszkalnych) wraz z urządzeniami budowlanymi na działce nr (…) obręb (…) położonej przy ul. (…) w (…). Na podstawie informacji telefonicznej z Urzędu Miasta w (…) potwierdzono, że decyzja stała się ostateczna z dniem (…)2019 r.

Dnia (…) 2019 r., na wniosek (…), wydano warunki przyłączenia do sieci elektroenergetycznej energia – operator, dla obiektu: zespół (…) domów jednorodzinnych, adres: (…) ul. (…), działka nr (…). Umowa o przyłączenie do sieci niepodpisana.

Wnioskiem z dnia (…) 2019 r. (…) wystąpiła do (…) Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej w zakresie dostawy ciepła dla budynku jednorodzinnego na nieruchomości w (…) przy ul. (…), dla działki nr (…) umowa o przyłączenie do sieci niepodpisana.

Dnia (…) 2019 r. Prezydent Miasta (…) wydał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach nr (…) w sprawie budowy zespołu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z towarzyszącą infrastrukturą drogową i techniczną przy ul. (…).

Z uwagi na zbieżne przeznaczenie w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta (…) – teren mieszkaniowy wraz z usługami podstawowymi i w decyzji o warunkach zabudowy nr (…) warunki oraz szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych (do dwóch lokali mieszkalnych) wraz z urządzeniami budowlanymi – biegła przyjęła przeznaczenie budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne.

Będąca współwłaścicielką ww. nieruchomości w udziale ½ Dłużniczka (…) córka (…), pesel (…), NIP: (…), która stała się właścicielem przedmiotowego udziału w wyniku jego spadkobrania po zmarłym ojcu (…) (postanowienie Sądu Rejonowego (…) w (…) z (…) 2018 r. o stwierdzeniu nabycia spadku – wpisano w księdze wieczystej zmiany prawa własności udziału w dniu (…) 2019 r.), na wezwanie ją przez komornika do złożenia wyjaśnień i udzielenia informacji z art. 761 kpc, pismem z (…)2020 r. złożonym do akt sprawy poinformowała komornika. że:

• dłużniczka nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT),
• dłużniczka nie prowadzi działalności gospodarczej,
• dłużniczka nie była na terenie przedmiotowej działki od wielu lat, nie dokonywała żadnych nakładów na działkę,
• dłużniczka nie wykorzystywała działki do celów zarobkowych,
• dłużniczka nie występowała o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, jest jej natomiast wiadomo, że takie decyzje były wydawane na wnioski różnych podmiotów, w tym jej ojca.
  
  

Ponadto w innym piśmie z (…) 2020 r. Dłużniczka poinformowała komornika, że nie zawierała jakichkolwiek umów dotyczących uprawy lub użytkowania działki, oraz nic nie wie aby zawierane były jakiekolwiek umowy na jej dzierżawę.

Stan fizyczny działki potwierdzający m.in. brak ponoszenia nakładów na działkę (brak wydzieleń, dróg, ogrodzeń i innych ulepszeń) potwierdzony został podczas wizji lokalnej przeprowadzonej przez komornika wraz z biegłą sądowa w dniu (…) 2020 r.

Pismem z 5 grudnia 2020 r. (data wpływu 14 grudnia 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek o następujące informacje:

1. Dłużniczka (…) nie była nigdy zarejestrowana jako podatnik czynny podatku VAT,
2. Przedmiotowy udział ½ w nieruchomości (…) Dłużniczka (…) nabyła w spadku po ojcu i nieruchomość ta przez cały czas, gdy była jej współwłaścicielem, nieruchomość nie była wykorzystywana gospodarczo, a ziemia leżała tak zwanym odłogiem,
3. Dłużniczka (…) jako właściciel ½ egzekwowanej nieruchomości nie udzielała nikomu pełnomocnictwa do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, cieplnej lub podobnej, jak i nie wyrażała zgody na dokonywanie takich czynności w inny sposób.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy istnieje obowiązek podatkowy podatku od towarów i usług (23%) obciążający czynność sprzedaży w trybie egzekucji sądowej przedmiotowego udziału w nieruchomości, czyniący komornika sądowego płatnikiem tego podatku?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Skoro Dłużniczka stała się właścicielem będącego przedmiotem egzekucji udziału w nieruchomości jako osoba fizyczna, na skutek spadkobrania, tj. przyjęcia spadku po zmarłym ojcu (nie nabyła udziału z zamiarem i w celu jego następczej odsprzedaży), jak również, według oświadczenia, Dłużniczka nie wykorzystywała działki na cele zarobkowe oraz nie podejmowała czynności w celu uatrakcyjnienia działki w celu jej zbycia, tj. nie ponosiła na nią nakładów w postaci uzbrojenia terenu, wydzielenia drogi, doprowadzenia mediów, ogrodzenia, podziału, itp. i nie występowała o wydanie decyzji o warunkach zabudowy działki, czy innych decyzji dotyczących określenia warunków przyłączenia mediów do działki (o wydawanie takich decyzji występowały osoby trzecie), a ponadto Dłużniczka nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług i nie prowadzi działalności gospodarczej, to, w ocenie komornika (…), dłużniczka nie może zostać zakwalifikowana do kręgu podatników wskazanych w treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a będący przedmiotem egzekucji udział Dłużniczki w nieruchomości gruntowej stanowi wyłącznie jej majątek osobisty.

Stąd też, zdaniem komornika, wymuszona sprzedaż w drodze licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym przedmiotowego udziału Dłużniczki w nieruchomości, jako nie wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej w myśl ww. ustawy (art. 15 ust. 2), oraz jako stanowiącego majątek osobisty osoby fizycznej dłużniczki, nie będącej podatnikiem podatku od towarów i usług (art. 15 ust. 1), nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem, a tym samym komornik (…), z tytułu dokonania sprzedaży tego udziału, również nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług, gdyż czynność ta oznacza działanie w sferze prywatnej dłużniczki, do której ustawa o VAT nie ma zastosowania.

Komornik powyższą ocenę wyraził mając również na uwadze przeanalizowane przez niego zbieżne oceny podobnych stanów prawnych wyrażone przez Sądy Administracyjne: WSA w Warszawie w wyroku III SA/Wa 4176/06 z 21 lutego 2007 r., WSA w Łodzi w wyroku I SA/ŁD 352/19 z 29 września 2019 r., przez Izby Skarbowe: interpretacje IS w Poznaniu ILPP3/4512-1-112/15-6/DC z 10 listopada 2015 r. ILPP5/4512-1-147/15-4/AK z 13 października 2015 r., interpretacja IS w Bydgoszczy ITPP2/443-1398/14/PS z 9 stycznia 2015 r., interpretacja IS w Warszawie IPP2/4512-730/15-2/MJ z 14października 2015 r., czy też: TSUE w orzeczeniu z 15 września 2011 r. (w sprawach połączonych C-180/10, C-181/10).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 18 ustawy, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Ponadto, na podstawie art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Z treści powyższych przepisów wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy stanowi, że płatnik który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi.

Sytuacja taka ma miejsce wówczas, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Przy czym, zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem, a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji.

Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem, zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Biorąc więc pod uwagę powyższe przepisy, a przede wszystkim zaś wynikający z nich status komornika sądowego jako płatnika podatku od towarów i usług obowiązanego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku, i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji towarów będących własnością dłużnika – stwierdzić należy, że komornik jest płatnikiem podatku od towarów i usług tylko wówczas, gdy do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży byłby zobowiązany dłużnik.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, że w postępowaniu egzekucyjnym komornik dokonał w dniu (…) 2020 r. zajęcia udziału Dłużniczki w nieruchomości, stanowiącego ½ niewydzieloną część niezabudowanej działki gruntu nr (…). Przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, nieruchomość położona jest na obszarze o następujących ustaleniach: teren mieszkaniowy wraz z usługami podstawowymi.

W stosunku do przedmiotowej Nieruchomości wydano następujące decyzje:

• dnia (…) 2007 r. o warunkach zabudowy zmarłemu ojcu Dłużniczki, byłemu właścicielowi udziału, zawierającą warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących z niezbędnymi urządzeniami budowlanymi;
• dnia (…) 2011 r. przenoszącą ww. decyzję na rzecz Spółki z o.o., z zaznaczeniem, że warunki decyzji pozostają bez zmian,
• dnia (…) 2016 r. o odmówieniu ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu hal magazynowych wraz z urządzeniami budowlanymi,
• dnia (…) 2018 r. o umorzeniu postępowania administracyjnego w sprawie przeniesienia decyzji o warunkach,
• dnia (…) 2019 r. o warunkach zabudowy zawierającą warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących wraz z urządzeniami budowlanymi na części działki;
• dnia (…) 2019 r. o warunkach zabudowy zawierającą warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu budynków mieszkalnych jednorodzinnych (do dwóch lokali mieszkalnych) wraz z urządzeniami budowlanymi, która stała się ostateczna z dniem (…) 2019 r.;
• dnia (…) 2019 r., w sprawie ustalenia warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej;
• dnia (…) 2019 r. o środowiskowych uwarunkowaniach w sprawie budowy zespołu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z towarzyszącą infrastrukturą drogową i techniczną.
  
  

Będąca współwłaścicielką ww. nieruchomości w udziale ½ Dłużniczka stała się właścicielem przedmiotowego udziału w wyniku jego spadkobrania po zmarłym ojcu. Dłużniczka nie była nigdy zarejestrowana jako podatnik czynny podatku VAT i nie wykorzystywała działki do celów zarobkowych. Nieruchomość przez cały czas, gdy Dłużniczka była jej współwłaścicielem, nie była wykorzystywana gospodarczo, a ziemia leżała tak zwanym odłogiem. Dłużniczka jako właściciel ½ egzekwowanej nieruchomości nie udzielała nikomu pełnomocnictwa do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, cieplnej lub podobnej, jak i nie wyrażała zgody na dokonywanie takich czynności w inny sposób.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w świetle wyżej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, Komornik przeprowadzając sprzedaż w trybie licytacji publicznej przedmiotowej nieruchomości w toku prowadzonego postępowania, będzie płatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu tejże sprzedaży.

W tym miejscu należy odwołać się przepisu art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), z którego wynika, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Ponadto, zgodnie z art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli, o czym stanowi art. 198 Kodeksu cywilnego. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając powyższe przepisy, stwierdzić należy, iż opodatkowanie danej czynności podatkiem od towarów i usług uwarunkowane jest łącznym spełnieniem dwóch przesłanek. Po pierwsze więc, konkretna czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po wtóre – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeżeli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, to w takim przypadku uznać trzeba, iż nie prowadzi ona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia miedzy czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje wprawdzie na gruncie analizowanych przepisów ustawy, tym niemniej zdefiniowane zostało ono w drodze orzecznictwa sądowego. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozpatrywał tę materię m.in. w wyroku wydanym w sprawie sygn. C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), dotyczącej kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służącej jej do celów prywatnych. Z przywołanego orzeczenia wynika, że „majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest ani przeznaczona, ani też wykorzystywana przez nią dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Dla uznania, iż nieruchomość stanowi majątek prywatny konieczne jest zatem, aby podatnik w całym okresie jej posiadania wykazywał zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Z opisu sprawy wynika, że będąca współwłaścicielką ww. nieruchomości Dłużniczka stała się właścicielem przedmiotowego udziału w wyniku jego spadkobrania po zmarłym ojcu. Dłużniczka nie była nigdy zarejestrowana jako podatnik czynny podatku VAT i nie wykorzystywała działki do celów zarobkowych. Nieruchomość przez cały czas, gdy Dłużniczka była jej współwłaścicielem, nie była wykorzystywana gospodarczo. Dłużniczka jako właściciel ½ egzekwowanej nieruchomości nie udzielała nikomu pełnomocnictwa do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, cieplnej lub podobnej, jak i nie wyrażała zgody na dokonywanie takich czynności w inny sposób.

Wobec powyższego należy uznać, że w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy zbycie przedmiotowej nieruchomości nie będzie stanowiło działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Dłużnika w przedmiocie zbycia tej nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Skutkiem powyższego, sprzedaż nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując: sprzedaż udziału w nieruchomości, o której mowa we wniosku, w drodze licytacji komorniczej nie podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie bowiem – jak wynika z treści przedłożonego wniosku – dłużnik nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT.

W konsekwencji nie zaistniały okoliczności czyniące komornika sądowego płatnikiem podatku VAT z tytułu sprzedaży w drodze licytacji udziału w przedmiotowej nieruchomości.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.