Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.439.2020.1.SG
z 30 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 października 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP w tym samym dniu), uzupełnionym 8 i 29 grudnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wypłacone przez Spółkę na podstawie wyroków sądowych oraz podpisanej ugody pozasądowej wynagrodzenia dla pracowników za czas pozostawania bez pracy stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie wypłaty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wypłacone przez Spółkę na podstawie wyroków sądowych oraz podpisanej ugody pozasądowej wynagrodzenia dla pracowników za czas pozostawania bez pracy stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie wypłaty. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 28 grudnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.439.2020.1.SG, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 29 grudnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jest podmiotem zatrudniającym na podstawie umów o pracę kilka tysięcy pracowników zdarzają się sytuacje, w których dochodzi do sporów sądowych pomiędzy pracodawcą, a pracownikiem.

W 2019 r., Spółka zakończyła spory z trzema zwolnionymi pracownikami w wyniku:

1. Wydania w 2019 r. wyroku sądu zgodnie, z którym Spółka została zobowiązana do przywrócenia do pracy zwolnionego pracownika (rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia) i wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy do dnia przywrócenia do pracy pod warunkiem podjęcia przez powoda pracy u pozwanego w terminie 7 (siedmiu) dni od daty uprawomocnienia się wyroku;
2. Wydania w 2019 r. wyroku sądu zgodnie z którym Spółka została zobowiązana do przywrócenia do pracy zwolnionego pracownika (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem) na dotychczasowe warunki pracy i płacy oraz wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia przez powoda pracy u pozwanego w terminie 7 (siedmiu) dni od daty uprawomocnienia się wyroku;
3. Podpisania w 2019 r. ugody pozasądowej na mocy której Spółka przywróciła pracownika do pracy oraz wypłaciła wynagrodzenie za czas pozostawienia bez pracy, oraz zwróciła poniesione koszty procesu.

Na mocy wydanych ww. wyroków oraz podpisanej ugody pozasądowej zwolnieni pracownicy zostali przywróceni do pracy w Spółce i zostało im wypłacone wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy - w przypadku pracownika z pkt 1 wynagrodzenie zostało wypłacone zgodnie z art. 57 Kodeksu pracy, natomiast pracownikowi z pkt 2 zgodnie z art. 47 Kodeksu pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wypłacone przez Spółkę na podstawie wyroków sądowych oraz podpisanej ugody pozasądowej wynagrodzenia dla pracowników za czas pozostawania bez pracy stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie wypłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., winno być: t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm., dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona oraz został właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 57 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1426, z późn.zm.), świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (Dz.U. z 2020 r. poz. 910), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Dokonując wykładni a contrario przepisu art. 16 ust. 1 pkt 57 updop należy uznać, iż należności wymienione w tym przepisie, w tym określone w art. 12 ust. 1 i 6 stają się kosztem podatkowym, o ile zostaną wypłacone, dokonane lub pozostawione do dyspozycji.

Także, w art. 15 ust. 4g updop ustawodawca wskazuje moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu m.in. należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powinno to nastąpić w miesiącu, za który należności te stają się należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub pozostawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest niewątpliwie wypłata wynagrodzenia dla pracowników za czas pozostawania bez pracy na mocy prawomocnych wyroków sądowych lub ugód pozasądowych.

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1320) wymienia wprost kilka rodzajów wynagrodzenia za pracę.

W myśl art. 47 Kodeksu Pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko lub pracownikiem - innym członkiem najbliższej rodziny, o którym mowa w art. 1751 pkt 3, w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Z kolei, zgodnie z art. 57 § 1 Kodeksu Pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc.

Mając na uwadze powyższe, wynagrodzenia wypłacone przez Wnioskodawcę pracownikom na mocy wyroku sądowego lub ugody pozasądowej stanowią wynagrodzenia ze stosunku pracy w myśl przepisów Kodeksu Pracy, a w konsekwencji będą stanowiły przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zatem wynagrodzenia te stanowią należności z tytułu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym samym stosuje się do nich przepisy zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 57 oraz art. 15 ust. 4g updop, co w konsekwencji prowadzi to uznania, iż Spółka ma prawo do kwalifikowania tego typu wydatków jako wypłaty wynagrodzeń, a tym samym zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu. Wypłata należności, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (winno być: ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) na rzecz pracownika związana jest z ogólną normą prowadzenia działalnością firmy. Zatem, jeżeli orzeczenie sądu lub zawarta ugoda pozasądowa wskazuje, na zasadność wypłaty takiego świadczenia na rzecz pracownika to uzasadnionym jest, że pracodawca nie ma możliwości odmówienia jego wypłaty. Dodatkowo, nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż w przypadku przywrócenia pracownika do pracy będzie on nadal wykonywał pracę na rzecz pracodawcy.

W ocenie Spółki, wypłacone wynagrodzenie dla pracownika przywróconego do pracy za okres pozostawania bez pracy na mocy prawomocnego wyroku sądowego lub ugody pozasądowej stanowią dla pracodawcy koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 updop a contrario.

Takie podejście jest zbieżne ze stanowiskiem organów podatkowych, np.:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 24 listopada 2016 r., Znak: 2461- IBPB-1-3.4510.828.2016.2.APO wskazał: „Należy zauważyć, że zasadniczo do kosztów uzyskania przychodów zaliczane są tzw. koszty pracownicze. Osoba prawna prowadzi działalność gospodarczą przy pomocy pracy swoich pracowników, osiągając przychody. Koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, diety, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników oraz wydatki ponoszone na rzecz pracowników. Z wnioskowania a contrario art. 16 ust. 1 pkt 57 u.p.d.o.p. wynika, że z mocy prawa kosztem uzyskania przychodów są wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji należności określone w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 20 grudnia 2011 r., Znak: IPPB3/423-797/11-2/GJ uznał, iż: „(...) wypłata wynagrodzeń, w tym za czas pozostawania pracownika bez pracy w przypadku podjęcia przez niego pracy po jego przywróceniu do niej, (...) stanowi dla pracodawcy koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57a contrario”.
  
  

Tożsame podejście organów podatkowych prezentowane jest w pozostałych indywidualnych interpretacjach podatkowych wydawanych w analogicznych zagadnieniach. Na przykład w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 stycznia 2020 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.444.2019.3.RK, z 22 listopada 2017 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.226.2017.1.RK.

Reasumując, zdaniem Spółki wypłata wynagrodzenia dla pracowników za czas pozostawania bez pracy na podstawie wyroków sądowych oraz podpisanej ugody pozasądowej stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a contrario, w dacie dokonania wypłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy zauważyć, że stosownie do przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz zadanego pytania (wyznaczających zakres wniosku) przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia ustalenia, czy wypłacone przez Spółkę na podstawie wyroków sądowych oraz podpisanej ugody pozasądowej wynagrodzenia dla pracowników za czas pozostawania bez pracy stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie wypłaty. Tym samym nie była przedmiotem interpretacji ta część przedstawionego stanowiska, która odnosiła się do wskazania, czy wynagrodzenia wypłacone przez Wnioskodawcę pracownikom na mocy wyroku sądowego lub ugody pozasądowej stanowią wynagrodzenia ze stosunku pracy w myśl przepisów Kodeksu Pracy, a w konsekwencji będą stanowiły przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie zauważyć należy, że z dniem 1 stycznia 2018 r. zmianie uległo brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm.). Zgodnie z obowiązującym brzmieniem tego przepisu, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższa zmiana nie ma jednakże wpływu na ocenę istoty przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska w sprawie.

Ponadto odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.