Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.451.2020.2.AG
z 29 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2020 r. (data wpływu 30 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, że opisane dostawy towarów nie będą stanowić eksportu pośredniego, zgodnie z art. 2 pkt 8 lit. b ustawy i nie będą podlegać opodatkowaniu stawką 0% podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 11 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, że opisane dostawy towarów nie będą stanowić eksportu pośredniego, zgodnie z art. 2 pkt 8 lit. b ustawy i nie będą podlegać opodatkowaniu stawką 0% podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 11 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce. Spółka w prowadzonej działalności gospodarczej chce zajmować się m.in. sprzedażą kontenerów dla celów transportowych drogą morską. Kontenery będą pełniły funkcję opakowania dla przewożonych w nich towarów.

Spółka będzie dokonywała dostaw towarów – kontenerów na rzecz podatników podatku od wartości dodanej (dalej: „Nabywcy”). Nabywcy będą dokonywali dalszych dostaw tych kontenerów do kolejnych podmiotów. Spółka nie posiada wiedzy ile podmiotów będzie uczestniczyło w transakcji i kto zostanie ostatecznym nabywcą kontenerów.

Kontenery będą wywożone poza Unię Europejską, do krajów trzecich. Transporty odbędą się w następujący sposób: drogowo do portu w Polsce, gdzie kontenery będą ładowane na statek i dotrą do krajów trzecich (poza Unię Europejską). Kontenery będą transportowane bezpośrednio do portu morskiego i wysyłane bezpośrednio z Polski do krajów trzecich (poza Unią Europejską). Będzie miał miejsce nieprzerwany transport towarów z Polski do miejsca znajdującego się poza terytorium Unii Europejskiej. Będzie miał miejsce tylko i wyłącznie przeładunek towaru na statek.

Ani Spółka ani Nabywcy kontenerów od Spółki nie dokonają ich wywozu poza terytorium Unii Europejskiej i nie zajmą się organizacją transportu. Transport/wysyłkę będą organizować kolejne podmioty biorące udział w transakcji. Spółka będzie pierwszym podmiotem, a Nabywca zostanie drugim podmiotem uczestniczącym w transakcji.

Spółka będzie otrzymywać dokumenty potwierdzające wywóz towaru – kontenera poza terytorium Unii Europejskiej, np. komunikat IE-599 albo konosament albo dokument MRN. Na dokumentach, które Spółka otrzyma nie będzie nazwy Spółki ani nie zostaną wymienione numery faktur sprzedaży wystawionych przez Spółkę na rzecz Nabywcy. Na dokumentach zostaną wymienione numery kontenerów zgodne z wyszczególnionymi na fakturach sprzedaży wystawionych przez Spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przedstawione w zdarzeniu przyszłym dostawy towarów będą stanowić eksport pośredni zgodnie z art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT i podlegają opodatkowaniu stawką 0% podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.; dalej: „ustawa o VAT”)?
2. Jeśli na pierwsze pytanie odpowiedź będzie twierdząca, to czy dokumenty potwierdzające wywóz, które będzie otrzymywać Spółka (komunikat IE-599 albo konosament albo dokument MRN) będą wystarczające, aby sprzedaż została opodatkowana stawką 0% na podstawie art. 41 ust. 6 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Dostawy towarów opisane w zdarzeniu przyszłym nie stanowią eksportu pośredniego i nie będą podlegały opodatkowaniu stawką 0% podatku VAT, na podstawie art. 41 ust. 4 i 6 w zw. z art. 41 ust. 11 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na mocy art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, pod pojęciem eksportu rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Każdorazowo, aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

W opisanym zdarzeniu przyszłym będzie miał miejsce wywóz towarów z terytorium kraju (z Polski) poza terytorium Unii Europejskiej, lecz tego wywozu nie będzie dokonywał:

• ani dostawca (Spółka) ani żaden inny podmiot działający na rzecz dostawcy (Spółki),
• ani Nabywca mający siedzibę poza terytorium kraju ani żaden inny podmiot działający na rzecz Nabywcy.
  
  

Wywozu będzie dokonywał kolejny podmiot biorący udział w transakcji łańcuchowej (Spółka nie jest w stanie określić, który z kolei). W opisanym zdarzeniu przyszłym istotnym jest fakt, że kontenery będą przedmiotem kolejnych dostaw oraz będą wysyłane do ostatniego w kolejności nabywcy, więc będzie miał tutaj zastosowanie art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym: W przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Z przepisu art. 22 ust. 2 ustawy o VAT wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane będzie tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa będzie mogła być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś będą dostawami „nieruchomymi”.

W opisanym zdarzeniu przyszłym ani Spółka, ani Nabywca kontenerów od Spółki nie będą dokonywać transportu ani nie zajmą się organizacją transportu ani zleceniem transportu. Stąd transakcja sprzedaży kontenerów pomiędzy Spółką a Nabywcą nie będzie transakcją ruchomą. Nie będzie możliwe przyporządkowanie tej transakcji wysyłki lub transportu kontenera.

Przepis art. 22 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z uwagi na fakt, że transakcja pomiędzy Spółką a Nabywcą będzie pierwszą transakcją w łańcuchu będzie to transakcja, która poprzedza wysyłkę/transport kontenera poza terytorium Unii Europejskiej. Skoro będzie to transakcja, która poprzedza wysyłkę/transport towaru powinna ona zostać opodatkowana podatkiem VAT w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towaru – kontenera, czyli w Polsce.

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że w opisanym zdarzeniu przyszłym znajdzie zastosowanie art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. Z tego względu sprzedaż kontenerów pomiędzy Spółką i Nabywcą należy traktować jako „dostawę nieruchomą”, której nie można przypisać transportu/wysyłki towaru poza Unię Europejską. Ani Spółka ani Nabywca kontenerów od Spółki nie będą organizować transportu/wysyłki towarów poza Unię Europejską – kontenery zostaną wysyłane poza Unię Europejską przez któryś/kolejny podmiot biorący udział w kolejnych dostawach. Stąd sprzedaż kontenerów pomiędzy Spółką a Nabywcą powinna zostać opodatkowana w Polsce na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Planowana dostawa kontenerów pomiędzy Spółką a Nabywcą jako dostawa nieruchoma nie mieści się w definicji eksportu na podstawie art. 2 ust. 8 ustawy o VAT (ani Dostawca – Spółka ani Nabywca nie dokonają transportu/wysyłki towaru poza Unię Europejską).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dostawy towarów, dokonywane przez Spółkę nie będą stanowić eksportu pośredniego i nie mogą zostać opodatkowane stawką 0% VAT na podstawie art. 41 ust. 4 i 6 w zw. z art. 41 ust. 11 ustawy o VAT.

Ad 2.

Jeżeli stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 zostanie uznane za nieprawidłowe, a transakcja zostanie uznana za eksport pośredni, to Spółka przedstawia swoje stanowisko również w zakresie pytania drugiego.

Zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy o VAT (zdanie pierwsze): Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Na mocy art. 41 ust. 6 ustawy o VAT, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 41 ust. 6a ustawy o VAT: Dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Zastosowanie stawki 0% uzależnione jest więc od posiadania dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Ustawodawca wskazał kilka rodzajów dokumentów, które potwierdzają wywóz towaru poza UE. Jednakże jest to katalog otwarty. Spółka będzie w posiadaniu dokumentów potwierdzających wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej – tymi dokumentami będą: albo komunikat IE-599 albo konosament albo dokument MRN (Movement Reference Number).Według wiedzy Spółki w pozostałych krajach Unii Europejskiej częściej przedsiębiorstwa stosują konosament (bill of lading) niż komunikat IE-599.

Co więcej Spółka wskazała, że na dokumentach, które Spółka będzie otrzymywać, nie będzie nazwy Spółki ani nie będą wymienione numery faktur sprzedaży wystawionych przez Spółkę na rzecz Nabywcy. Powyższe jest spowodowane tym, że sprzedawane kontenery będą pełnić rolę opakowań dla przewożonych w nich towarów. Zdaniem Spółki, tożsamość towaru – kontenera będącego przedmiotem dostawy pomiędzy Spółką i Nabywcą oraz wywozu będzie wynikać z faktu, że na posiadanych przez Spółkę dokumentach będą wymienione numery kontenerów zgodne z wyszczególnionymi na fakturach sprzedaży wystawionych przez Spółkę.

Stąd – zdaniem Spółki – Spółka będzie posiadała niezbędne dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej w celu zastosowania stawki 0%, o których mowa w art. 41 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli transakcja sprzedaży kontenerów pomiędzy Spółką a Nabywcą będzie eksportem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie stwierdzenia, że opisane dostawy towarów nie będą stanowić eksportu pośredniego, zgodnie z art. 2 pkt 8 lit. b ustawy i nie będą podlegać opodatkowaniu stawką 0% podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 11 ustawy jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 2 pkt 5 ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy dostawca lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Zatem aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

1. ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
2. wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
   
   

Na mocy przepisu art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1 – 4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu.

W myśl art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Zasadnicze znaczenie dla opodatkowania przedmiotowych transakcji ma ustalenie miejsca dostawy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei, w świetle art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Natomiast na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2020 r. – w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Z przepisu tego wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Ponadto, według, dodanego od dnia 1 lipca 2020 r., art. 22 ust. 2a ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę, który dokonuje również ich dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej do tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie.

Omawiany przepis ustawy odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (przesyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2020 r. – w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

W tym miejscu przywołać należy orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04) w którym TSUE stwierdził: „Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw”.

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują jednak w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy. Zgodnie z definicją językową, pojęcie „przyporządkowanie” należy rozumieć jako „ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego” (internetowy słownik języka polskiego PWN; www.sjp.pwn.pl). Jednocześnie przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”.

Należy przy tym zauważyć, że w przypadku transakcji łańcuchowej określenie miejsca, w którym dostawa towarów została dokonana powinno nastąpić w odniesieniu do tego, której dostawie należy przyporządkować transport. Uzgodnione warunki dostawy (np. Incoterms) mogą co prawda stanowić wskazówki przy określaniu, która dostawa w ramach transakcji łańcuchowej ma charakter „ruchomy”, nie mają one jednak decydującego znaczenia.

W tym miejscu należy także wskazać, że o przypisaniu transportu do danej transakcji, a w konsekwencji potraktowaniu jej jako transgranicznej, nie decyduje wola kontrahentów, lecz okoliczności faktyczne w jakich przeprowadzona została dana transakcja.

W wyroku wydanym w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder OHG, TSUE opisał sekwencję przejścia prawa do dysponowania towarem jak właściciel w transakcjach łańcuchowych: „(...) nawet jeśli dwie następujące po sobie dostawy skutkują tylko jedynym przemieszczeniem towarów, to należy uznać, że nastąpiły one jedna po drugiej. W rzeczywistości pośredni nabywca może przenieść na drugiego nabywcę prawo do rozporządzania towarem jak właściciel dopiero wtedy, gdy otrzymał je wcześniej od pierwszego sprzedawcy, a zatem druga dostawa może mieć miejsce dopiero wtedy, gdy zrealizowana zostanie pierwsza dostawa”.

Powyższe orzeczenie dotyczy wprawdzie sprawy, w której w ramach transakcji łańcuchowej była realizowana wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, niemniej jednak zasady określania dostawy „ruchomej”, tj. dostawy, do której przyporządkowuje się transport, bez wątpienia należy stosować również w odniesieniu do transakcji, w ramach których dochodzi do wywozu towarów poza terytorium UE.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce. Spółka w prowadzonej działalności gospodarczej chce zajmować się m.in. sprzedażą kontenerów dla celów transportowych drogą morską. Kontenery będą pełniły funkcję opakowania dla przewożonych w nich towarów. Spółka będzie dokonywała dostaw towarów – kontenerów na rzecz podatników podatku od wartości dodanej (dalej: „Nabywcy”). Nabywcy będą dokonywali dalszych dostaw tych kontenerów do kolejnych podmiotów. Spółka nie posiada wiedzy ile podmiotów będzie uczestniczyło w transakcji i kto zostanie ostatecznym nabywcą kontenerów. Kontenery będą wywożone poza Unię Europejską, do krajów trzecich. Transporty odbędą się w następujący sposób: drogowo do portu w Polsce, gdzie kontenery będą ładowane na statek i dotrą do krajów trzecich (poza Unię Europejską). Kontenery będą transportowane bezpośrednio do portu morskiego i wysyłane bezpośrednio z Polski do krajów trzecich (poza Unią Europejską). Będzie miał miejsce nieprzerwany transport towarów z Polski do miejsca znajdującego się poza terytorium Unii Europejskiej. Będzie miał miejsce tylko i wyłącznie przeładunek towaru na statek. Ani Spółka ani Nabywcy kontenerów od Spółki nie dokonają ich wywozu poza terytorium Unii Europejskiej i nie zajmą się organizacją transportu. Transport/wysyłkę będą organizować kolejne podmioty biorące udział w transakcji. Spółka będzie pierwszym podmiotem, a Nabywca zostanie drugim podmiotem uczestniczącym w transakcji.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy opisane w zdarzeniu przyszłym dostawy towarów będą stanowić eksport pośredni zgodnie z art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT i będą podlegały opodatkowaniu stawką 0% podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 11 ustawy.

W opisanym zdarzeniu przyszłym ani Wnioskodawca, ani Nabywca kontenerów od niego nie będą dokonywać transportu ani nie zajmą się organizacją transportu ani zleceniem transportu. W konsekwencji transakcja sprzedaży kontenerów pomiędzy Spółką a Nabywcą nie będzie transakcją ruchomą. Nie będzie bowiem możliwe przyporządkowanie tej transakcji wysyłki lub transportu kontenera.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że dostawy dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy nie będą spełniać definicji eksportu bezpośredniego, zawartej w art. 2 pkt 8 lit. a ustawy, ponieważ ich wywozu poza terytorium Unii Europejskiej nie będzie dokonywał Wnioskodawca oraz eksportu pośredniego, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, gdyż wywozu tego nie będzie dokonywał Nabywca z siedzibą na terytorium Unii Europejskiej (kontenery zostaną wysyłane poza Unię Europejską przez któryś/kolejny podmiot biorący udział w kolejnych dostawach).

Z uwagi na fakt, że transakcja pomiędzy Spółką a Nabywcą będzie pierwszą transakcją w łańcuchu będzie to transakcja, która poprzedza wysyłkę/transport kontenera poza terytorium Unii Europejskiej. Tym samym miejscem świadczenia przedmiotowej dostawy towarów dokonanej pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą, ustalonym na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy, będzie miejsce rozpoczęcia transportu towarów, czyli w przedmiotowej sprawie w Polsce. Zatem ww. transakcja powinna zostać opodatkowana według właściwej stawki podatku VAT.

Ad 1.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że opisane w zdarzeniu przyszłym dostawy towarów nie będą stanowić eksportu pośredniego zgodnie z art. 2 pkt 8 lit. b ustawy i nie będą podlegały opodatkowaniu stawką 0% podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 4 w zw. z art. 41 ust. 11 ustawy. Zatem przedmiotowe transakcje będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, według stawki podatku właściwej dla sprzedawanego towaru.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest prawidłowe.

Jednocześnie w związku z powyższym rozstrzygnięciem nie udziela się odpowiedzi na pytanie nr 2, gdyż Wnioskodawca uzależnił odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 od uznania przez Organ stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.