Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP10/DOP8.8013.2.2020
z 19 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 i 1423), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 25 listopada 2016 r. Nr 2461-IBPB-1-2.4518.33.2016.2.BKD wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2016 r. (data wpływu 19 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z 16 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie ustalenia terminu przechowywania ksiąg podatkowych i dokumentów z lat, w których wykazywana będzie strata podatkowa - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2016 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie ustalenia terminu przechowywania ksiąg podatkowych i dokumentów z lat, w których wykazywana będzie strata podatkowa. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 28 października 2016 r. znak 2461-IBPB-1- 2.4518.33.2016.1.BKD, 2461-IBPB-1-2.4518.40.2016.1.BKD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 16 listopada 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się przede wszystkim skupem, odzyskiem i odsprzedażą złomu do podmiotu, który wytwarza różnego rodzaju wyroby stalowe, tj. do huty.

Spółka miesięcznie z tytułu samego nabywania złomu zobowiązana jest gromadzić co najmniej kilkanaście tysięcy dokumentów. Ponadto Wnioskodawca nabywa szereg towarów i usług niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej, które są dokumentowane fakturami, a w niektórych przypadkach rachunkami. W konsekwencji Wnioskodawca każdego roku gromadzi bardzo dużą ilość dokumentacji podatkowej przechowywanej w postaci papierowej (wydruków z ksiąg podatkowych, zestawień pomocniczych, a przede wszystkich dokumentów w postaci faktur, rachunków, umów, itp.), która jest odpowiednio archiwizowana przez okres wskazany przepisami Ordynacji Podatkowej.

W niektórych z ostatnich lat podatkowych w Spółce wystąpiły straty podatkowe, które Spółka sukcesywnie, stosując przepisy Ordynacji Podatkowej, rozlicza w kolejnych latach podatkowych.

Powyższe powoduje, że Wnioskodawca zgodnie ze swoją dotychczasową praktyką przechowuje dokumenty za lata, w których wykazał stratę podatkową przez okres uwzględniający ostatni rok podatkowy, za który odliczona została dana strata podatkowa.

Tym samym mogą wystąpić przypadki, gdzie Spółka przechowuje dokumenty podatkowe łącznie przez 11 lat od roku ich sporządzenia lub otrzymania.

Obecnie Wnioskodawca rozważa zmianę swojego dotychczasowego podejścia w kwestii przechowywania dokumentów podatkowych, na podejście zgodnie z którym obowiązkowy 5-letni termin przechowywania dokumentów podatkowych należy liczyć od końca roku w którym Wnioskodawca złożył deklarację CIT-8 wykazującą stratę podatkową, bez względu na ewentualnie rozliczenie poniesionej za ten rok straty podatkowej w kolejnych latach podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym termin przechowywania dokumentów podatkowych z lat, w których poniósł stratę podatkową, przyjmując że lata te przedawnią się po upływie 5-ciu lat, licząc od roku, w którym złożył deklarację CIT-8 wykazującą stratę podatkową jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji opisanej w stanie faktycznym, Spółka za lata podatkowe, w których wykazywała stratę podatkową jest zobowiązana przechowywać dokumenty podatkowe przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wykazana strata w rocznym zeznaniu podatkowym (CIT-8) i nie ma tutaj znaczenia czy ta strata została rozliczona w następnych okresach podatkowych i wpłynęła na zmniejszenie dochodu do opodatkowania.

Stosownie do art. 70 § 1 Ordynacji Podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Na podstawie art. 86 § 1 Ordynacji Podatkowej Podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe stanowią inaczej.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych oznacza, że po upływie określonego czasu, zobowiązanie podatkowe, niezależnie czy zapłacone, czy niezapłacone, wygasa (tzw. efektywne i nieefektywne sposoby wygasania zobowiązań podatkowych). Po upływie okresu przedawnienia z mocy samego prawa, bez konieczności wydawania żadnych postanowień czy też decyzji, przestaje istnieć stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podatnikiem (np. Spółką) i wierzycielem podatkowym (np. Urzędem Skarbowym). Przedawnienie jako jedna z podstawowych instytucji prawa podatkowego ma za zadanie ochronę pewności obrotu. Ma ono bowiem na celu zabezpieczenie podatnika przed możliwością ingerowania po pływie określonego czasu w sferę jego praw i obowiązków podatkowych, dotyczących lat objętych terminem przedawnienia.

Przedmiotem złożonego przez Spółkę wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie jak należy liczyć termin przedawnienia zobowiązania podatkowego, a tym samym obowiązkowego przechowywania dokumentów podatkowych, za lata, w których Spółka wykazała stratę podatkową w zeznaniu rocznym.

Definicja straty podatkowej została wskazana w art. 7 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”), zgodnie z którym dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w danym roku podatkowym. Jeżeli koszty przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. Podatnik może o wysokość poniesionej straty pomniejszyć dochód uzyskany w kolejnych 5 latach podatkowych.

Jednakże wysokość corocznego pomniejszenia nie może nigdy przewyższyć 50 % kwoty tej straty.

W tym miejscu wskazać należy, że strata nie jest ujemnym zobowiązaniem podatkowym, ponieważ tego rodzaju pojęcie nie występuje w przepisach regulujących tematykę podatkową, ale sama w sobie jest przeciwieństwem dochodu, który jako kategoria ekonomiczna jest podstawą, poza pewnymi wyjątkami, do wyliczenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: podatek „CIT”). Tym samym w przypadkach, gdzie podatnicy podatku CIT wykazują stratę, to zobowiązanie podatkowe nie powstaje, jednak sam sposób wyliczenia straty jest analogiczny jak przy określeniu dochodu (różnica pomiędzy przychodami a kosztami ich uzyskania). Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, przedawnienie, o którym mowa w art. 70 Ordynacji Podatkowej, odnosi się do wszystkich elementów konstrukcyjnych podatku, które wynikają z tego samego obowiązku podatkowego. Czyli zarówno uzyskanie dochodu czy też wygenerowanie straty przedawnia się po takim samym okresie. Wynika to z tej przyczyny, że zarówno w roku podatkowym, za który podatnik uzyskał dochód, jak i w roku, w którym osiągnął stratę czynności i obowiązki tego podatnika były identyczne. Podatnik ten prowadził księgi podatkowe stosownie do obowiązujących przepisów, dokonywał dostawy towarów i usług i z tego tytułu wystawiał faktury, nabywał towary i usługi, itd. Ostatecznie na podstawie tych wszystkich elementów ustalał swój wynik podatkowy, który w jednym roku pozwalał na uzyskanie przez podatnika dochodu, a w innym powodował wygenerowanie straty. W ocenie Wnioskodawcy termin przedawnienia w przypadku uzyskania straty podatkowej za dany rok powinno się ustalić, przyjmując okres przedawnienia hipotetycznego zobowiązania podatkowego za czas, za jaki obliczana jest strata. Tak, jak bowiem wskazano powyżej przepisy Ordynacji podatkowej nie zdefiniowały pojęcia ujemnego zobowiązania podatkowego, dlatego też należy się posłużyć pojęciem hipotetycznego zobowiązania podatkowego. Nie można bowiem różnicować sytuacji podatnika, który za dany rok wykazał dochód X, od podatnika, który wykazał za ten rok stratę X. Obydwaj oni, bowiem prowadzili dokumentację podatkową na podstawie tych samych przepisów i powinni mieć zagwarantowany taki sam okres przechowywania dokumentacji podatkowej.

W kwestii równości traktowania podatników na gruncie liczenia terminów przedawnienia zobowiązania podatkowego wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny.

W wyroku z dnia 17 lipca 2012 r., sygn. akt P 30/11 Trybunał Konstytucyjny wskazał, że: „Instytucja przedawnienia zobowiązań podatkowych służy równocześnie realizacji dwóch istotnych wartości konstytucyjnych - konieczności zachowania równowagi budżetowej oraz stabilizacji stosunków społecznych poprzez wygaszanie zadawnionych zobowiązań podatkowych. Przedawnienie zobowiązań podatkowych, choć nie jest expressis verbis uregulowane w ustawie zasadniczej, znajduje w związku z tym oparcie w wartościach konstytucyjnie chronionych”.

Natomiast w wyroku z dnia 19 czerwca 2012r., sygn. akt P 41/10, podkreślił: „Mimo braku konstytucyjnego prawa podmiotowego do przedawnienia, jak również ekspektatywy takiego prawa, w ocenie Trybunału Konstytucyjnego, ustawodawca powinien ukształtować mechanizmy prawa podatkowego w taki sposób, by w rozsądnym terminie doprowadziły one do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, gdy doszło już do zindywidualizowania i skonkretyzowania obowiązku podatkowego, bądź też wygaśnięcia prawa do wydania decyzji ustalającej to zobowiązanie. W szczególności dotyczy to sytuacji, gdyby w ustawowym okresie wymagalności podatku organy państwa, mając taką możliwość, nie podjęły żadnych czynności zmierzających do skutecznego wyegzekwowania daniny w należnej wysokości”.

Ponadto w powyższym wyroku P 41/10 Trybunał Konstytucyjny zwrócił także uwagę, iż: „długi termin przedawnienia, wyznaczający jednocześnie horyzont czasowy prowadzenia przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej postępowań względem podatników, może rodzić trudności w rzetelnym ich przeprowadzeniu, stając się w rezultacie swoistą pułapką również na uczciwych podatników. Z upływem lat coraz trudniej bowiem udowodnić pochodzenie majątku czy prawidłowość rozliczenia się z podatków. Racjonalny ustawodawca nie może bowiem wymagać od podatników przechowywania dokumentów i zabezpieczania dowodów wywiązywania się z obowiązków podatkowych przez nadmiernie długi czas”.

Nie można w przedmiotowej sprawie w żaden sposób pominąć uchwały podjętej w dniu 29 września 2014 r, w pełnym składzie przez Izbę Finansową Naczelnego Sądu Administracyjnego, sygn. akt II FPS 4/13, w której wskazano, że 5-letni termin przedawnienia jest końcowy dla wszelkich postępowań podatkowych. Wnioskować z tego zatem można, że organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej nie ma prawa kwestionować wysokości straty podatkowej po upływie terminu przedawnienia zobowiązania za rok, za jaki obliczana została ta strata podatkowa. Jak bowiem podkreślił pełny skład NSA: „Terminy przedawnienia nie powinny także przekraczać czasu, w którym możliwe będzie wykazanie przez uczciwego podatnika, że należycie wywiązał się z obowiązku ponoszenia ciężarów podatkowych. Nawet w przypadku podatników, którzy uchylają się od opodatkowania, różnicowanie ich sytuacji z uwagi na prawnie nieistotne cechy uznać należy za niedopuszczalne”.

Podsumowując, zdaniem Spółki należy uznać, że za lata podatkowe, w których Spółka wykazywała stratę podatkową, zobowiązana jest przechowywać dokumenty do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji Podatkowej, tj. przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wykazana strata. Nie będzie tutaj miało znaczenia czy te straty zostały rozliczone w następnych okresach rozliczeniowych i wpłynęły na zmniejszenie dochodu do opodatkowania w tych kolejnych latach podatkowych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wydał interpretację indywidualną z dnia 25 listopada 2016 r. Nr 2461-IBPB-1- 2.4518.33.2016.2.BKD, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Zdaniem organu interpretacyjnego, w przypadku, gdy strata podatkowa rozliczana jest przez 5 następujących po sobie lat podatkowych, księgi podatkowe i dokumenty należy przechowywać przez okres 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upływał termin zapłaty podatku, na którego wielkość miała wpływ strata.

W związku z powyższym, dopóki Spółka będzie rozliczała stratę podatkową, odejmując jej wartość od dochodu w kolejnych latach, dopóty będzie zobowiązana przechowywać księgi podatkowe i dokumenty z lat, w których wykazana była ta strata. Termin przedawnienia powinien więc być liczony od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku ustalonego na podstawie dochodu pomniejszonego o ostatnią część straty rozlicznej przez podatnika.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach jest nieprawidłowa.

Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe stanowią inaczej.

Przez księgi podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej, rozumie się księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci.

Zgodnie z powyższym, księgi podatkowe i dokumenty źródłowe będące odzwierciedleniem zapisów znajdujących się w tych księgach należy przechowywać przez okres równy okresowi przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 3 pkt 6 Ordynacji podatkowej, ulgi podatkowe to przewidziane w przepisach prawa podatkowego zwolnienia, odliczenia, obniżki albo zmniejszenia, których zastosowanie powoduje obniżenie podstawy opodatkowania lub wysokości podatku, z wyjątkiem obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, oraz innych odliczeń stanowiących element konstrukcji tego podatku.

Należy zwrócić uwagę, że w ewentualnym postępowaniu podatkowym, którego przedmiotem jest określenie wysokości zobowiązania podatkowego, zasadniczą kwestią wymagającą wyjaśnienia jest wysokość podstawy opodatkowania, którą kształtują nie tylko uzyskane w roku podatkowym przychody i koszty ich uzyskania, ale również przysługujące podatnikowi ulgi podatkowe, o których mowa w powyższym przepisie.

Stosownie do art. 5 Ordynacji podatkowej, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 24 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy, w drodze decyzji, określa wysokość straty poniesionej przez podatnika, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ ten stwierdzi, że podatnik nie złożył deklaracji, nie wykazał w deklaracji straty lub wysokość poniesionej straty różni się od wysokości wykazanej w deklaracji, a poniesienie straty zgodnie z przepisami prawa podatkowego uprawnia do skorzystania z ulg podatkowych.

Na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przedawnienie zobowiązania podatkowego oznacza, że po upływie określonego czasu - od momentu powstania zobowiązania podatkowego - zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia.

Z kolei z faktu, że podatnik ma możliwość obniżenia o wysokość straty dochodu w pięciu najbliższych, kolejno po sobie następujących latach podatkowych wypływa wniosek, że dopóki nie nastąpi przedawnienie zobowiązania podatkowego i tym samym możliwość określenia jego wysokości, w kwocie innej niż zadeklarowana - dopóty organ podatkowy ma obowiązek wyjaśniać i ustalać wszystkie elementy konstrukcyjne zobowiązania, w tym wysokość straty obniżającą podstawę opodatkowania.

W praktyce termin ten może ulec wydłużeniu w związku z zawieszeniem lub przerwaniem biegu terminu zawieszenia (art. 70 § 2-7 Ordynacji podatkowej).

Jak wskazano na wstępie, przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa nakładają na podatnika obowiązek przechowania ksiąg podatkowych i związanych z ich prowadzeniem dokumentów do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, tj. - co do zasady - pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (o ile nie został przerwany bieg terminu przedawnienia).

Natomiast, obowiązek podatkowy z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych został określony w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.; dalej: „updop”).

Jak stanowi art. 7 ust. 1 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Z kolei, w myśl art. 7 ust. 2 updop, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ulga, o której mowa w art. 3 pkt 6 Ordynacji podatkowej, przewidziana została w art. 7 ust. 5 updop. Przepis ten stanowi, że o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, podatnik może:

1. obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo
2. obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5.000.000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.
   
   

Przechodząc na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że do przedawnienia straty stosuje się ogólną regułę wynikająca z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. Obowiązek określony w cytowanym powyżej art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej jest zatem - co do zasady - tak samo ograniczony 5-letnim terminem wynikającym z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, jak uprawnienie do określenia wysokości straty.

Przedstawiony pogląd jest akceptowany w orzecznictwie, w tym w uchwale NSA z 6 listopada 2017 r. sygn. akt II FPS 3/17, zgodnie z którą organ podatkowy nie może określić wysokości straty w podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli „upłynął termin przedawnienia zobowiązania podatkowego” za rok powstania straty.

Reasumując, Spółka jest zobowiązana przechowywać dokumenty księgowe za lata podatkowe, w których wykazała stratę podatkową, do momentu upływu okresu przedawnienia przewidzianego dla zobowiązania podatkowego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, tj. przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wykazana strata (tj. roku, w którym złożona została deklaracja podatkowa za rok poprzedzający). Nie ma znaczenia, czy strata zostanie rozliczona w następnych okresach rozliczeniowych i wpłynie na zmniejszenie dochodu (podstawy opodatkowania) wskutek odliczenia jej od dochodu.

Tym samym Szef Krajowej Administracji Skarbowej uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 25 listopada 2016 r. Nr 2461-IBPB-1-2.4518.33.2016.2.BKD, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmiana interpretacji dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

-w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)

lub

-w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.