Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.826.2020.1.GG
z 28 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2020 r. (data wpływu 16 października 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zapłatą przez Wnioskodawcę zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W wyniku kontroli przeprowadzonej w 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nałożył obowiązek naliczenia i odprowadzenia do ZUS składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za osoby, które na podstawie prowadzonej działalności gospodarczej (i zawartej z podmiotem trzecim umowy) świadczyły pracę na rzecz pracodawcy, tj. Szpitala. Szpital wniósł odwołanie od protokołu z kontroli ZUS, jednak apelacja została oddalona, a Sąd podtrzymał stanowisko ZUS. Prawomocnym wyrokiem sądowym Szpital został ustanowiony płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne z tytułu przychodów uzyskanych ze świadczenia pracy na rzecz Szpitala na podstawie umów zawartych z Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej „R… ” w S.. .

W ramach realizacji zadań płatnika (wynikających z postanowień wyroku sądowego), zostały sporządzone korekty deklaracji ZUS DRA oraz ZUS RCA za 2013-2015 r. i w miesiącu wrześniu 2020 r. zostały uregulowane naliczone przez ZUS zaległe składki na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez pracownika i pracodawcę oraz zaległe składki na ubezpieczenie zdrowotne. Szpital opierając się na niekorzystnym wyroku Sądu Okręgowego w K.. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 września 2017 r., odstąpił od dochodzenia i odzyskiwania od pracowników zapłaconych składek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wartość składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne (w części, w której powinny być sfinansowane przez pracownika) zapłaconych przez Szpital do ZUS w celu wywiązania się z obowiązków płatnika składek, stanowi dla pracowników (byłych pracowników) przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1, art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochdowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym?
2. Czy w związku z tym Szpital ma obowiązek pobrania od pracowników z bieżących wynagrodzeń zaliczek na podatek od tych kwot, a osobom, które nie są obecnie pracownikami do wystawienia do końca stycznia 2021 r. PIT-8C?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacone za pracowników składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne nie stanowią przychodu pracownika i w związku z tym nie należy pobierać od tych kwot zaliczek na podatek, ani uwzględniać w rocznych informacjach podatkowych PIT-11 i PIT-8C. Zgodnie z wyrokiem sądowym, dyżury medyczne świadczone przez pracowników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej zostały potraktowane jak świadczenie pracy. W związku z tym, to na Szpitalu ciążył obowiązek płatnika składek. Zdaniem Wnioskodawcy, nie może uznać zapłaconych w chwili obecnej (tj. na podstawie wyroku sądowego) składek do ZUS za przychód pracownika, zwłaszcza że zapłata tych składek (w części, która powinna być finansowana przez pracownika) nie spełnia kryteriów przychodu z innych nieodpłatnych świadczeń, wymienionych przez wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, zgodnie z którym, za przychód pracownika z tytułu innych nieodpłatnych świadczeń uznaje się świadczenia, jeżeli zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść, korzyść ta jest wymierna i przypisana pracownikowi indywidualnie (nie jest dostępna ogólnie dla wszystkich podmiotów). To na Szpital został nałożony obowiązek zadeklarowania i odprowadzenia składek. Skoro nie uregulował składek w tamtym okresie, to w chwili obecnej powinien uregulować w całości z własnych środków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wyjaśnić należy, że za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy powinna być ona sfinansowana środkami pracownika).

Z definicji pojęcia przychodu, jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji, wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca wymienia źródła przychodów, którymi m.in. są:

1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),
2. pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3) oraz
3. inne źródła (pkt 9).
   
   

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, w myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 powoływanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie natomiast, z treścią art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, tj. „Informacja o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11)”.

Ponadto, na podstawie art. 42g ww. ustawy, płatnicy oraz podmioty, o których mowa w art. 42a, przesyłają roczne obliczenie podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7, oraz informacje, o których mowa w art. 34 ust. 8, art. 35 ust. 10, art. 39 ust. 1 i 3, art. 42 ust. 2 pkt 1, art. 42a ust. 1 oraz art. 42e ust. 6:

1. urzędowi skarbowemu – w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym;
2. podatnikowi – w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w wyniku kontroli przeprowadzonej przez ZUS w 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nałożył obowiązek naliczenia i odprowadzenia do ZUS składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za osoby, które na podstawie prowadzonej działalności gospodarczej (i zawartej z podmiotem trzecim umowy) świadczyły pracę na rzecz pracodawcy, tj. Szpitala. Szpital wniósł odwołanie od protokołu z kontroli ZUS, jednak apelacja została oddalona, a Sąd podtrzymał stanowisko ZUS. Prawomocnym wyrokiem sądowym Szpital został ustanowiony płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne z tytułu przychodów uzyskanych ze świadczenia pracy na rzecz Szpitala na podstawie umów zawartych z Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej.

W ramach realizacji zadań płatnika (wynikających z postanowień wyroku sądowego), zostały sporządzone korekty deklaracji ZUS DRA oraz ZUS RCA za 2013-2015 r. i w miesiącu wrześniu 2020 r. zostały uregulowane naliczone przez ZUS zaległe składki na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez pracownika i pracodawcę oraz zaległe składki na ubezpieczenie zdrowotne. Szpital opierając się na niekorzystnym wyroku Sądu Okręgowego w K.. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 września 2017 r., odstąpił od dochodzenia i odzyskiwania od pracowników zapłaconych składek.

Majac na uwadze przedstawiony stan faktyczny należy stawierdzić, że sfinansowanie przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, które zgodnie z odrębnymi przepisami powinny być opłacone ze środków ubezpieczonego, jest okolicznością która powoduje powstanie u tego podatnika przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochdowym od osób fizycznych.

Osoba ta uzyskała bowiem wymierną korzyść majątkową, gdyż inny podmiot, tj. Wnioskodawca, poniósł kosztem swojego majątku wydatek, który winien być sfinansowany majątkiem (dochodami) tej osoby. Przychód powstaje w dniu opłacenia przez Wnioskodawcę przedmiotowych składek.

W przedstawionym stanie faktycznym przychodem pracownika lub byłego prawcownika jest kwota uregulowanych we wrześniu 2020 r. naliczonych przez ZUS zaległych składek na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez pracownika oraz zaległych składek na ubezpieczenie zdrowotne, którą winien zapłacić pracownik.

Kwalifikacja przychodu do odpowiedniego źródła zależy od tego, czy beneficjentem przychodu jest osoba, z którą w chwili opłacenia składek łączył z Wnioskodawcą stosunek prawny, czy też nie.

Z przepisu art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 266, z późn. zm.) wynika, że za pracownika, w rozumieniu ustawy, uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy.

Lekarz, który zawiera ze szpitalem umowę zlecenia, czy inną umowę o świadczenie usług jest traktowany przez prawo jak pracownik szpitala. Dzieje się tak dlatego, że w myśl art. 22 Kodeksu pracy, stosunek pracy nawiązywany jest nie tylko na podstawie umowy o pracę, ale też każdej innej, jeżeli zatrudnienie spełnia warunki wymienione w § 1 tego przepisu, czyli polega na zobowiązaniu do wykonywania określonego rodzaju pracy na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę.

W takich sytuacjach lekarze, bez względu na formę umowy, która łączy ich ze szpitalem, są w rozumieniu prawa pracownikami, a płatnikiem składek na ich ubezpieczenie społeczne powinien być pracodawca (szpital).

W myśl przepisu art. 18 ust. 1a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w przypadku ubezpieczonych, o których mowa w art. 8 ust. 2a, w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe uwzględnia się również przychód z tytułu umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło.

W sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Wnioskodawca jako pracodawca był obowiązany do odprowadzenia zaległych składek za ówczesnych pracowników, to w części, w której składki te powinny zostać sfinansowane z dochodów tych osób fizycznych, a zostaną zapłacone przez pracodawcę stanowić będą (w momencie dokonywania przedmiotowego świadczenia) przychód, który należy zakwalifikować do:

• przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli w dniu powstania przychodu łączy je z Wnioskodawcą stosunek pracy, oraz
  

• przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli w dniu powstania przychodu, nie są pracownikami Wnioskodawcy.
  
  

Przychód ten nie mieści się w zakresie żadnego ze zwolnień wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie został od niego zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów.

Wskazać należy, że w przypadku zapłaty przez Wnioskodawcę za pracownika składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne zastosowanie znajdzie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany był obliczyć i pobrać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu zapłaty ww. składek na rzecz obecnego pracownika, ponieważ osoba ta w momencie zapłaty zaległych składek przez Wnioskodawcę osiągnęła przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie spoczywał na Wnioskodawcy, w sytuacji gdy zapłata składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne nastąpiła na rzecz byłego pracownika. Osoba ta, jak już wcześniej wskazano, osiągnęła w momencie zapłaty zaległych składek przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji w takim przypadku nie znajdzie zastosowania art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a na Wnioskodawcy nie ciążył obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przy czym, Wnioskodawca – stosownie do treści art. 42a ww. ustawy – ma obowiązek wystawienia dla tych osób informacji PIT-11 za rok, w którym doszło do faktycznej zapłaty przez Wnioskodawcę składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Reasumując, wartość składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, w części, w której powinny być sfinansowane przez pracownika, zapłaconych przez Szpital w celu wywiązania się z obowiązków płatnika składek stanowi dla pracowników i byłych pracowników przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 oraz odpowiednio zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochdowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Szpital ma obowiązek pobrania od pracowników z bieżących wynagrodzeń zaliczek na podatek od kwoty przychodu z powyższego tytułu, a osobom, które nie są obecnie pracownikami do przesłania do końca lutego 2021 r. informacji PIT-11, nie zaś informacji PIT-8C, jak podał Wnioskodawca we wniosku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo – odnosząc się do powoływanego przez Wnioskodawcę orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego wskazać należy, że dotyczył on konkretnej sprawy osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.