Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.428.2020.2.MC
z 23 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2020 r. (data wpływu 10 września 2020 r.) uzupełnionym w dniu 30 listopada 2020 r. (data wpływu 7 grudnia 2020 r.), na wezwanie z dnia 20 listopada 2020 r., skutecznie doręczone w dniu 23 listopada 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 30 listopada 2020 r., złożonym w dniu 30 listopada 2020 r. (data wpływu 7 grudnia 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 20 listopada 2020 r., skutecznie doręczone w dniu 23 listopada 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wierzyciel, którego w postępowaniu egzekucyjnym reprezentuje profesjonalny pełnomocnik, który jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT, wnosi o przyznane mu kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji powiększonych o wartość podatku VAT na podstawie art. 29a ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54, poz. 535) w zw. z art. 1, 2 i 78 akapit 1 lit. (a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r.

Koszty postępowania egzekucyjnego obejmują poza kosztami komorniczymi także wynagrodzenie jednego radcy prawnego reprezentującego wierzyciela w sprawie egzekucyjnej, a komornik uwzględnia koszty zastępstwa procesowego na żądanie wierzyciela (uchwała Sądu Najwyższego - Izby Cywilnej z dnia 1 czerwca 2007 r. III CZP 37/2007). Art. 770 kpc nie uzależnia ustalenia kosztów postępowania egzekucyjnego w tym zakresie od wyniku egzekucji. W związku z powyższym brak jest przeciwwskazań do tego, by koszty zastępstwa prawnego zostały ustalone już w początkowym etapie postępowania egzekucyjnego, tym bardziej, że takie działanie zmierza w istocie do jak najszybszego ukończenia egzekucji, gdyż koszty egzekucyjne, co do zasady podlegają ściągnięciu w postępowaniu, w którym powstały (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 1973 r. I CR 250/73, OSNCP 1974, nr 6, poz. 110).

Zgodnie z treścią art. 770 kpc dłużnik powinien zwrócić wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji, które ściąga się wraz z egzekwowanym roszczeniem. W związku z powyższym, w postępowaniu egzekucyjnym komornik na wniosek wierzyciela przyznaje mu koszty zastępstwa prawnego w egzekucji.

Komornik postanowieniem przyznaje wierzycielowi wnioskowane przez niego koszty zastępstwa prawnego w egzekucji na podstawie § 8 ust. 1 pkt 7 w związku z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2015 poz. 1804 ze zm. Dz. U. 2016 r. poz. 1667).

Ustalając wysokość kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji według wierzyciela komornik winien także uwzględnić treść art. 29 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54, poz. 535) w zw. z art. 1, 2 i 78 akapit 1 lit. (a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz art. 770 kpc.

Podkreślenia wymaga, iż kwestia podwyższenia wynagrodzenia radcy prawnego została uregulowana w § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości opublikowanym w Dzienniku Ustaw z 2016 r. pod poz. 1715.

W tym stanie należy zatem rozważać, czy w sytuacji, gdy w systemie prawnym zostają ustalone na drodze normatywnej opłaty w sztywnej wysokości, dopuszczalne jest doliczanie do nich kwoty od podatku od towarów i usług. Kwestia tego rodzaju była już w przeszłości rozstrzygana przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 maja 2007 r. (V CSK 44/07), którego przedmiotem była kwestia możliwości podwyższenia rocznej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego o kwotę podatku od towarów i usług.

Zasady ustalania opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego zostały unormowane w rozdziale 8 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarcze nieruchomościami. Z analizy przepisu art. 72 tej ustawy, wynika, że jest to opłata o sztywno określonej wysokości wysokość, zaś jej wysokość jest ustalana jako określony procent od „ceny” (bądź odpowiednio „wartości”, w razie aktualizacji wyceny) nieruchomości oddawanej w użytkowanie wieczyste. Mimo takiej konstrukcji opłaty Sąd Najwyższy uznał, że po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), na mocy której poddano opodatkowaniu tym podatkiem oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste, możliwe jest podwyższenie opłaty podatkiem o podatek od towarów i usług, co wynika także z treści § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości opublikowanym w Dzienniku Ustaw z 2016 r. pod poz. 1715 stanowiącego o podwyższeniu wynagrodzenia radcy prawnego o wartość podatku VAT.

Uzasadniając swoje stanowisko Sąd Najwyższy doszedł do wniosku, iż z przepisów normujących zasady ustalania opłaty rocznej wynika, że nie jest wliczana do niej kwota podatku od towarów i usług. Tymczasem, jak słusznie zauważył sąd, podatek VAT jest podatkiem konsumpcyjnym, w ostatecznym bowiem rozrachunku jedynym podmiotem, który nie może dokonać żadnego odliczenia (pomniejszenia) ciężaru opodatkowania jest ostateczny nabywca towaru lub usługi (konsument). Dalej zaś uznał on, że przerzucenia ciężaru opodatkowania VAT na sprzedającego (towar lub usługę), jako podatnika tego podatku byłoby jego zdaniem sprzeczne z prawem unijnym.

W wypadku kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji występuje identyczna sytuacja jak w rozpoznawanej sprawie dotyczącej opłat z tytułu użytkowania wieczystego. Ustawodawca również ustalił wysokość świadczeń w kwocie sztywnej. Nie ulega również wątpliwości, że ustalając wysokość kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji nie uwzględnił w nich kwoty podatku od towarów i usług. Stąd też, jeśli Sąd Najwyższy rozstrzygnął, że kwota podatku powinna zostać doliczona do opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, to tę samą zasadę powinien przyjąć komornik do kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że przedstawiony stan faktyczny dotyczy wnioskodawcy, tj. (…) spółka komandytowa, będącej czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT.

Zapytanie dotyczy podstawy prawnej potwierdzającej zasadność dodania podatku VAT do przyznanych wierzycielowi (korzystającemu z pomocy prawnej świadczonej przez (…) spółka komandytowa) kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji, tj. art. 29a ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług oraz art. 78 lit. a Dyrektywy 2006/112We RE z dnia 28 listopada 20016r. w sprawie wspólnego podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, z późn. zm.).

Powyższe stanowisko uzasadnia w szczególności stwierdzenie: art. 78 lit. a) dyrektywy: wymieniono pewne dodatkowe elementy, jakie powinny zostać uwzględnione w podstawie opodatkowania z tytułu dokonanej czynności, w tym podatki, cła, opłaty i inne zależności z wyjątkiem samego VAT.

Zatem z treści art. 29a ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług oraz art. 78 lit. a Dyrektywy 2006/112/We RE z dnia 28 listopada 2016r. w sprawie wspólnego podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, z późn. zm.) wynika bezsprzecznie, iż podstawa opodatkowania, którą stanowią koszty zastępstwa prawnego w egzekucji nie może zawierać podatku VAT, który obowiązana jest odprowadzić z wyegzekwowanych przez komornika i przekazanych od wierzyciela (…) spółka komandytowa (który jak sama nazwa wskazuje jest podatkiem od wartości dodanej).

Powyższe jest zgodne z fundamentalnymi zasadami neutralności i konsumpcyjności podatku od towarów i usług VAT, który winien obciążać ostatecznego konsumenta, czyli w postępowaniu egzekucyjnym dłużnika i winien być neutralny dla podatnika, którym w tym przypadku jest (…) spółka komandytowa, gdyż w przeciwnym przypadku stanowiłby nieuzasadniony koszt obciążający ww. spółkę. Zatem uznanie, iż podatek VAT jest zawarty w kosztach zastępstwa prawnego w egzekucji nie tylko byłoby sprzeczne z przepisami prawa podatkowego zarówno krajowego, jak i wspólnotowego Unii Europejskiej ale także skutkowało by tym, iż (…) spółka komandytowa nie otrzymałby wynagrodzenia w stawce równej 25% wynagrodzenia minimalnego lecz w sposób nieuprawniony pomniejszone o stawkę podatku VAT, który winna jest odprowadzić do właściwego miejscowo organu podatkowego. Natomiast wynagrodzenie równe 25% wynagrodzenia minimalnego, jak sama nazwa wskazuje jest najniższym i nie może być ono niższe na skutek jego pomniejszania o podatek VAT.

Spółka komandytowa jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT.

Koszty zastępstwa prawnego w egzekucji wchodzą w skład przychodów (…) spółka komandytowa.

Umowę z mandantem (w postępowaniu egzekucyjnym: wierzycielem), dotyczącą jego reprezentacji i prowadzenia sprawy przed organem egzekucyjnym, którym jest komornik sądowy zawarła (…) spółka komandytowa.

Zapytanie dotyczy sytuacji, w której komornik przyznaje wierzycielowi koszty zastępstwa prawnego w egzekucji nie na podstawie umowy zawartej pomiędzy wierzycielem a (…) spółka komandytowa, gdyż nie ma takiej możliwości, lecz jak wynika to z podstawy prawnej na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2015 r. poz. 507), zgodnie z którym organ egzekucyjny przyznaje wierzycielowi 25% stawki minimalnej określonej w przedmiotowym rozporządzeniu w zależności od wartości egzekwowanego świadczenia pieniężnego lub 50% stawki minimalnej jeżeli egzekucje skierowano do nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy komornik w postępowaniu egzekucyjnym na wniosek wierzyciela, którego reprezentuje profesjonalny pełnomocnik - radca prawny, będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT, przyznaje koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym, do których na podstawie art. 29a ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54, poz. 535) w zw. z art. 1, 2 i 78 akapit 1 lit. (a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy dodać podatek VAT od wartości dodanej?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 7 w związku z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2015 poz. 1804 ze zm. Dz. U. 2016 poz. 1667) koszty zastępstwa prawnego w egzekucji wynoszą 25% stawki minimalnej, jeżeli egzekucja nie jest prowadzona z nieruchomości. Ponieważ w postępowaniu egzekucyjnym organ egzekucyjny przyznaje reprezentowanemu przez pełnomocnika będącego czynnym podatnikiem podatku VAT wierzycielowi koszty zastępstwa prawnego w egzekucji na podstawie ww. rozporządzenia, zgodnie z dyspozycją § 4 ust. 3 w sprawie opłat za czynności radców prawnych wynika, że koszty te, podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 29a ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54, poz. 535) w zw. z art. 1, 2 i 78 akapit 1 lit. (a) Dyrektywy 2006/112/We Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej podstawą opodatkowania jest opłata stanowiąca wynagrodzenie radcy prawnego, która nie obejmuje samego podatku od towarów i usług, który jest wartością dodaną. Zatem podstawę opodatkowania dla wynagrodzenia radcy prawnego winna stanowić kwota tego wynagrodzenia stanowiąca 25% stawki minimalnej (a nie kwota wynagrodzenia pomniejszona o VAT), gdyż wysokość podatku winna być iloczynem podstawy opodatkowania i stopy podatkowej o wartości 23%.

W związku z powyższym do wynagrodzenia pełnomocnika wierzyciela będącego czynnym podatnikiem podatku VAT należy doliczyć podatek o wartości 23%.

Ponieważ wierzyciel we wniosku egzekucyjnym wniósł o przyznanie kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji, komornik postanowieniem winien przyznać mu wnioskowane koszty na podstawie § 8 ust. 1 pkt 7 w związku z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w prawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2015 poz. 1804 ze zm. Dz. U. 2016 poz. 1667) oraz art. 29a ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54, poz. 535) w zw. z art. 1, 2 i 78 akapit 1 lit. (a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz art. 770 kpc, gdyż przeprowadzenie egzekucji należy do niego.

Podkreślenia wymaga, iż kwestia podwyższenia wynagrodzenia radcy prawnego została regulowana w § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości opublikowanym w Dzienniku Ustaw z 2016 r. pod poz. 1715. Podkreślenia wymaga, iż w postępowaniach egzekucyjnych komornik sądowy, stronie reprezentowanej przez zawodowego pełnomocnika przyznaje koszty zastępstwa prawnego w egzekucji nie na podstawie umowy pełnomocnika z klientem lecz na podstawie rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności związane z udzieleniem pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu.

Zatem w sprawach, w których wierzyciel jest reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, będącego czynnym podatnikiem podatku VAT, komornik winien koszty zastępstwa prawnego w egzekucji podwyższyć o kwotę podatku od towarów i usług VAT, który jest wartością dodaną, gdyż w przeciwnym wypadku będą występowały kuriozalne sytuacje, w których sąd np. na podstawie ww. rozporządzenia przyzna wynagrodzenie kuratorowi do doręczeń ustanowionemu dla dłużnika nieznanego z miejsca pobytu będącego radcą prawnym, podwyższone o podatek VAT, a w tej samej sprawie komornik na podstawie tego samego rozporządzenia przyzna wierzycielowi koszty zastępstwa prawnego w egzekucji w kwocie zaniżonej o kwotę podatku VAT.

Nieuwzględnienie wniosku wierzyciela o podwyższenie kosztów zastępstwa prawnego wierzycielowi reprezentowanemu przez radcę prawnego będącego czynnym podatnikiem podatku VAT zagrożone jest odpowiedzialnością karnoskarbową komornika sądowego za ewentualne uszczuplenia należności publicznoprawnych w podatku od towarów i usług na podstawie przepisu art. 54 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (tekst jedn. Dz. U. z 2007. Nr 111, poz. 765 ze zm.).

Wynika to z faktu, iż w wypadku niepodwyższenia kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji o podatek VAT wysokość tej należności wynosi 23 jednostki płatnicze, a tym samym zaniżenie podatku VAT określane zgodnie z przepisie, art. 29a ust. 6 pkt 1 uopotu wynosi 4,3 jednostek płatniczych. Odpowiedzialność karna za narażenie na uszczuplenie należności publicznoprawnej zgodnie z przepisem art. 54 i art. 56 Kks zależne jest od wartości uszczuplenia, przy czym zawsze jest zagrożona grzywną do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 5, albo obu tym karom łącznie.

Opłaty należne radcom prawnym z tytułu kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji winny być podwyższane o podatek od towarów i usług VAT na podstawie § 4 ust. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości opublikowanego w Dzienniku Ustaw z 2016 r. pod poz. 1715.

Argumentem dodatkowym są przepisy rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie i w sprawie opłat za czynności radców prawnych (w myśl których wynagrodzenie adwokata lub radcy prawnego za pomoc prawną udzieloną z urzędu podwyższa się o stawkę VAT). Skoro strony procesu nie mają wpływu na wysokość wynagrodzenia adwokata lub radcy prawnego przekazywanego przez Sąd według kryteriów publicznoprawnych, to wynagrodzenie to podwyższone jest o stawkę VAT.

Podkreślenia wymaga, iż analogicznie w postępowaniach egzekucyjnych komornik sądowy, stronie reprezentowanej przez zawodowego pełnomocnika przyznaje koszty zastępstwa prawnego w egzekucji nie na podstawie umowy pełnomocnika z klientem lecz na podstawie rozporządzeń ministra sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności związane z udzieleniem pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, na których wysokość strony postępowania egzekucyjnego nie mają wpływu.

W związku z powyższym komornik w postępowaniu egzekucyjnym na wniosek wierzyciela, którego reprezentuje profesjonalny pełnomocnik - radca prawny, będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT, przyznaje koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym, do których na podstawie art. 29a ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54, poz. 535) w zw. z art. 1, 2 i 78 akapit 1 li. (a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy dodać podatek VAT od wartości dodanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Przepis art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Ponadto, zgodnie z art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Do celów akapitu pierwszego lit. b), państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że (…) spółka komandytowa jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT.

Umowę wierzycielem dotyczącą jego reprezentacji i prowadzenia sprawy przed organem egzekucyjnym, którym jest komornik sądowy zawarła (…) spółka komandytowa. Koszty zastępstwa prawnego w egzekucji wchodzą w skład przychodów Wnioskodawcy. Wierzyciel, którego w postępowaniu egzekucyjnym reprezentuje profesjonalny pełnomocnik wnosi o przyznane mu kosztów zastępstwa prawnego. Komornik postanowieniem przyznaje wierzycielowi wnioskowane przez niego koszty zastępstwa prawnego w egzekucji.

W analizowanej sprawie wątpliwości sprowadzają się do ustalenia czy Wnioskodawca do przyznanej przez komornika na wniosek wierzyciela kwoty stanowiącej zwrot kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym powinien doliczyć podatek od towarów i usług. Zapytanie Wnioskodawcy dotyczy sytuacji w której komornik przyznaje wierzycielowi koszty zastępstwa prawnego w egzekucji nie na podstawie umowy zawartej pomiędzy wierzycielem a (…) spółka komandytowa

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że z powołanych powyżej przepisów ustawy wynika, że podstawa opodatkowania musi być kwotą niezawierającą podatku. Skoro bowiem podstawa opodatkowania jest kwotą, od jakiej oblicza się podatek, to sama nie może zawierać podatku. Tę cechę podstawy opodatkowania wyraża przepis art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy. Wynika z niego, że podstawa opodatkowania nie obejmuje kwoty podatku (należnego od danych czynności). To znaczy, że zapłata, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, jest kwotą brutto i stanowi podstawę opodatkowania dopiero po pomniejszeniu jej o należny podatek.

Jednocześnie, wskazać należy, że zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 68), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, opłatę ustala się w wysokości określonej w rozdziałach 2-4, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy.

Stosownie zaś z § 14 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, opłaty wynoszą w sprawach egzekucyjnych przy egzekucji z nieruchomości - 50% opłaty obliczonej na podstawie § 8, a przy egzekucji innego rodzaju - 25% tej opłaty.

Natomiast w myśl § 4 ust. 3 rozporządzenia w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, opłatę, o której mowa w ust. 1 i 2, podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie wierzyciel, którego w postępowaniu egzekucyjnym reprezentuje Wnioskodawca wnosi o przyznane mu kosztów zastępstwa prawnego. Komornik postanowieniem przyznaje wierzycielowi wnioskowane przez niego koszty zastępstwa prawnego w egzekucji.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym przyznane na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, powinno być uznane za cenę nieobejmującą podatku od towarów i usług. Wysokość tego wynagrodzenia wynika z przepisów szczególnych, przy czym przepisy te zawierają regulacje dotyczące podatku od towarów i usług. Zgodnie z § 4 ust. 3 rozporządzenia w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, opłatę, o której mowa w ust. 1 i 2, podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług.

Zatem stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie Wnioskodawca do przyznanej na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu przez komornika na wniosek wierzyciela kwoty stanowiącej zwrot kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym powinien doliczyć podatek od towarów i usług, z uwzględnieniem właściwej stawki podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14f § 2b pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa, opłata za wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega zwrotowi - w odpowiedniej części - wyłącznie w przypadku uiszczenia jej w kwocie wyższej od należnej.

W związku z powyższym, nienależna opłata w kwocie 40 zł, uiszczona w dniu 7 września 2020 r., zostanie zwrócona - stosownie do art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej - na rachunek bankowy wskazany we wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.