2021.01.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.277.2020.1.AK
z 5 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 lipca 2020 r. (data wpływu 6 lipca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w sytuacji dokonania przez Wnioskodawcę Przelewu środków na rachunek bankowy Klienta nieujawniony na Białej Liście podatników VAT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego lub wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wysokości dokonanej płatności zgodnie z art. 3 ustawy zmieniającej, co tym samym powoduje zniesienie obowiązku weryfikacji rachunków bankowych Klientów na Białej Liście podatników VAT i składania zawiadomień do urzędu skarbowego o dokonaniu płatności na rachunki bankowe nieujawnione na Białej Liście podatników VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w sytuacji dokonania przez Wnioskodawcę Przelewu środków na rachunek bankowy Klienta nieujawniony na Białej Liście podatników VAT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego lub wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wysokości dokonanej płatności zgodnie z art. 3 ustawy zmieniającej, co tym samym powoduje zniesienie obowiązku weryfikacji rachunków bankowych Klientów na Białej Liście podatników VAT i składania zawiadomień do urzędu skarbowego o dokonaniu płatności na rachunki bankowe nieujawnione na Białej Liście podatników VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „Faktor”) jest podmiotem, którego główny przedmiot działalności stanowi branża finansowa. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca świadczy usługi faktoringu dla mikro i małych przedsiębiorstw.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”), zarejestrowanym dla potrzeb VAT w Polsce.

Wnioskodawca świadczy usługi faktoringowe objęte opodatkowaniem na podstawie ustawy VAT.

Wnioskodawca oferuje na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, tj. osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą oraz spółek kapitałowych (dalej: „Klienci”) usługę faktoringową opisaną poniżej.

Ramy prawne oferowanej Klientom usługi faktoringowej określają:

„Umowa o świadczenie usługi faktoringowej” albo „Umowa o odnawialny limit faktoringowy” (dalej łącznie jako: „Umowa”).
„Regulamin świadczenia usług faktoringowych”, „Ogólne warunki usługi faktoringowej”, „Warunki obsługi faktury”, „Polityka prywatności i klauzula informacyjna”, „Regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną” (dalej łącznie jako: „Regulamin”).
„Tabela Opłat i Prowizji” (dalej: „TOiP”).

W powołanych dokumentach strony Umowy zostały określone jako Klient oraz Faktor.

Spółka oferuje produkt faktoringowy (dalej: „Produkt”), w ramach którego:

Faktor udostępnia Klientowi Serwis zdefiniowany w Regulaminie jako dedykowany system informatyczny udostępniany Klientowi, umożliwiający korzystanie z usług faktoringowych Faktora (dalej: „Serwis”), za pośrednictwem którego Klient ma możliwość zawarcia Umowy oraz jej dalszej obsługi.
Faktor przyznaje Klientowi określony limit faktoringowy definiowany w Regulaminie jako środki pieniężne w formie odnawialnego limitu postawione przez Faktora do dyspozycji Klienta w celu wcześniejszego uzyskania środków pieniężnych z wystawionych przez Klienta jego kontrahentom faktur VAT z tytułu dostarczonych towarów i zrealizowanych usług (dalej: „Limit faktoringowy”).
W ramach przyznanego Limitu faktoringowego Klient może zgłaszać do finansowania należne mu wierzytelności na podstawie faktur wystawionych na rzecz swoich kontrahentów (dalej: „Wierzytelność”) (tj. przedsiębiorców, na rzecz których Klient dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług w zamian za określone wynagrodzenie, uwzględnione następnie na fakturze VAT wystawionej przez Klienta, (dalej: „Kontrahent”)).
Klient jest zobowiązany do zapłaty na rzecz Faktora opłat i prowizji przewidzianych w Tabeli Opłat i Prowizji.
Objęcie faktury finansowaniem w ramach Umowy następuje poprzez zgłoszenie faktury za pośrednictwem Serwisu i poprzez wypełnienie formularza zawierającego takie dane jak m.in. numer faktury, kwota i termin płatności faktury.
W oparciu o wprowadzoną do Serwisu fakturę, Faktor dokonuje przelewu na rzecz Klienta, do kwoty netto faktury (dalej: „Przelew środków”). Klient przelewa Wierzytelność wraz ze wszelkimi związanymi z nią prawami na Faktora w momencie przyjęcia jej do finansowania (dalej: „Przelew wierzytelności”). W ramach zawartej z Klientem Umowy, dochodzi do nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności od Klienta.
Klient jest zobowiązany do spłaty na rzecz Faktora wykorzystanej kwoty w ramach Limitu Faktoringowego.
Klient przyjmuje odpowiedzialność za wypłacalność Kontrahenta, co oznacza, że Klient zobowiązuje się wobec Faktora do wykonania zobowiązania Kontrahenta, w sytuacji nie uiszczenia przez niego stosowanej płatności (dalej: „Poręczenie”).

Opisany Produkt może mieć formę faktoringu cichego albo jawnego. Kontrahent może zostać powiadomiony o tym, że jego faktura została przekazana do Faktora (faktoring jawny) albo Kontrahent może nie być powiadamiany o Umowie zawartej pomiędzy Faktorem i Klientem (faktoring cichy). Spółka zawsze dokonuje Przelewu środków na rzecz Klienta za pośrednictwem rachunku bankowego. Od formy faktoringu (cichy/jawny) zależy także to, czy Kontrahent będzie dokonywał następnie płatności za fakturę objętą faktoringiem na rachunek bankowy Wnioskodawcy czy też na rachunek bankowy Klienta.

W związku z wejściem w życie nowych przepisów dotyczących dokonywania płatności na rachunki nieujawnione w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ustawy VAT (dalej: „Biała Lista”), Spółka powzięła wątpliwości czy znajdą one zastosowanie do prowadzonej przez nią działalności faktoringowej w przypadku dokonywania Przelewu środków na rzecz Klienta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w sytuacji dokonania przez Wnioskodawcę Przelewu środków na rachunek bankowy Klienta nieujawniony na Białej Liście podatników VAT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego lub wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wysokości dokonanej płatności zgodnie z art. 3 ustawy zmieniającej, co tym samym powoduje zniesienie obowiązku weryfikacji rachunków bankowych Klientów na Białej Liście podatników VAT i składania zawiadomień do urzędu skarbowego o dokonaniu płatności na rachunki bankowe nieujawnione na Białej Liście podatników VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji dokonania przez Faktora Przelewu środków na rachunek bankowy Klienta nieujawniony na Białej Liście podatników VAT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego lub wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wysokości dokonanej płatności zgodnie z art. 3 ustawy zmieniającej.

Tym samym, brak zasadności zastosowania powyższych przepisów wiąże się ze zniesieniem potrzeby weryfikacji rachunków bankowych Klientów na Białej Liście podatników VAT i składania zawiadomień do urzędu skarbowego o dokonaniu płatności na rachunki bankowe nieujawnione na Białej Liście podatników VAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Na wstępnie należy wskazać, że w polskich przepisach prawa nie zostały zdefiniowane usługi faktoringu i usługi te należą do tzw. umów nienazwanych. Faktoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce, wyróżnia się podział na faktoring właściwy i niewłaściwy. Faktoring właściwy polega na tym, że faktor na mocy zawartej umowy o przelew wierzytelności przejmuje nie tylko wszelkie wierzytelności służące sprzedawcy względem nabywcy, ale dodatkowo obciąża go ryzykiem niewypłacalności dłużnika. Tym samym, w tej sytuacji następuje definitywne przejście wierzytelności przedsiębiorcy na faktora, a między stronami zostaje zawarta specyficzna „umowa cesji” wierzytelności.

Faktoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika nie przechodzi na faktora, co oznacza, że w momencie, kiedy dłużnik nie spłaci wierzytelności, to obowiązek spłaty będzie ciążył na przedsiębiorcy. Zatem, faktor nie jest obciążony ryzykiem nieściągalności wierzytelności od dłużnika. Oba rodzaje faktoringu są umowami odpłatnymi, gdzie faktorowi, w zamian za świadczoną usługę przysługuje wynagrodzenie.

W ramach świadczonych usług, Faktor dokonuje na rzecz Klienta Przelewu środków odpowiadających maksymalnie wartości finansowanej faktury wystawionej przez Klienta na rzecz Kontrahenta. Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do zastosowania przepisów sankcjonujących dokonywanie płatności w postaci Przelewu środków odpowiadających wartości finansowanej faktury na rzecz Klienta na rachunki nieznajdujące się na Białej Liście podatników VAT.

Zgodnie z art. 12 ust. 4i ustawy CIT, w przypadku gdy podatnik, który na podstawie umowy zawartej z dostawcą towarów lub usługodawcą zarejestrowanym na potrzeby podatku VAT jako podatnik VAT czynny albo nabywcą towarów lub usługobiorca jest obowiązany do pobrania należności od nabywcy towarów lub usługobiorcy za dostawę towarów lub świadczenie usług, potwierdzone faktura, i przekazania jej w całości albo części dostawcy towarów lub usługodawcy, dokona zapłaty tej należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy VAT, u podatnika ustala się przychód w dniu zlecenia przelewu. Przychód ten ustala się w takiej wysokości, w jakiej płatność została dokonana na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku VAT.

Należy zaznaczyć, że powyższy przepis odnosi się do sytuacji, gdzie:

na podstawie umowy podatnik zobowiązany jest do pobrania należności od nabywcy towarów lub usługobiorcy za dostawę towarów lub świadczenie usług,
należność ta potwierdzona jest fakturą,
podatnik zobowiązany jest do przekazania pobranych należności w całości albo części na rzecz dostawcy towarów lub usługodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższy przepis nie znajduje zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym odnoszącym się do opisanego Produktu.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że na podstawie zawartej Umowy na Produkt faktoringowy Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania należności od nabywcy towarów lub usługobiorcy i przekazania tej płatności na rzecz dostawcy towarów lub usługodawcy. W szczególności Wnioskodawca w pierwszej kolejności dokonuje wypłaty środków do wysokości faktury netto na rzecz Klienta a dopiero później może otrzymać spłatę od Kontrahenta (przy faktoringu jawnym) albo od Klienta (przy faktoringu cichym). Postanowienia Umowy z Klientem nie zawierają zobowiązania po stronie Wnioskodawcy do „pobierania” należności od Kontrahenta i „przekazywania” ich Klientowi.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na objaśnienia podatkowe Ministra Finansów z 23 grudnia 2019 r. w sprawie mechanizmu podzielonej płatności (dalej: „objaśnienia podatkowe”). W objaśnieniach Minister Finansów wyraźnie wskazuje, iż „dokonywane przez faktora płatności zaliczkowe nie stanowią zapłaty za nabyte towary lub usługi, w sytuacji kiedy istotą tych płatności jest finansowanie działalności dostawcy lub usługodawcy, a nie zapłata za konkretne sprzedane towary lub usługi”. Tym samym, płatność zaliczkowa dokonywana jest w celu finansowania działalności Klienta, nie stanowi zapłaty za nabyte towary lub usługi, a więc Faktor nie jest zobowiązany do dokonywania płatności przy zastosowaniu mechanizmu podzielonej płatności. Należy zaznaczyć, iż objaśnienia podatkowe co prawda dotyczą mechanizmu podzielonej płatności (dalej: „MPP”), (który został uregulowany między innymi w art. 108a ust. 1a do ustawy VAT) niemniej jednak analizowane przepisy dotyczące MPP mają bardzo zbliżone brzmienie do przepisów dotyczących braku płatności na rachunki z Białej Listy, przez co zdaniem Wnioskodawcy, argumentacja zawarta we wskazanych objaśnieniach podatkowych, że dokonywana przez faktora płatność nie jest zapłatą za nabyte towary lub usługi znajduje zastosowanie także w niniejszym stanie faktycznym.

Resumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dokonanie Przelewu środków na rachunek Klienta w ramach finansowania faktury w usłudze faktoringu, który to rachunek nie byłby ujawniony na Białej Liście podatników VAT nie spowoduje dla Wnioskodawcy konieczności rozpoznania przychodu podatkowego lub wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wysokości dokonanej płatności zgodnie z art. 3 ustawy zmieniającej. Tym samym, brak zasadności zastosowania powyższych przepisów wiąże się ze zniesieniem potrzeby weryfikacji rachunków bankowych Klientów na Białej Liście podatników VAT i składania zawiadomień do urzędu skarbowego o dokonaniu płatności na rachunki bankowe nieujawnione na Białej Liście podatników VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. art. 15d ust. 1 updop – wprowadzonym art. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 780), podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. poz. 646) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W art. 15d ust. 2 updop wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo Przedsiębiorców (Dz.U z 2019 r., poz. 1292, z późn. zm.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Powyżej wskazane przepisy art. 15d ust. 1 i ust. 2 zostały znowelizowane na mocy art. 3 ustawy z dnia 12 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r., poz. 1018, dalej jako: „ustawa nowelizująca”) i zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy nowelizującej weszły w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.

I tak, art. 15d ust. 1 updop otrzymał brzmienie:

Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców:

została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny,
pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności” zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a tej ustawy.

Z kolei znowelizowany art. 15d ust. 2 updop stanowi, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy w tej części:

zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego albo został zlecony przelew.

Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (Druk nr 3301) celem projektowanej ustawy jest dalsze uszczelnienie systemu podatku od towarów i usług oraz zminimalizowanie ryzyka nieświadomego udziału podatników w karuzelach VAT.

W ostatnich latach zarówno w Polsce, jak i w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej obserwuje się niepokojące zjawisko wykorzystywania mechanizmów konstrukcji podatku VAT do uzyskiwania niezgodnych z prawem korzyści. Dotyczy to przede wszystkim uszczuplania należności budżetu państwa przez wyłudzanie nienależnego zwrotu tego podatku lub nieodprowadzanie należności podatkowych z tytułu VAT. (…). Z art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców wynika obowiązek korzystania przez przedsiębiorcę z rachunku płatniczego, w każdym przypadku gdy stroną transakcji jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty. W art. 12 ust. 4j pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza się przepisy, które wyłączają skutki w postaci konieczności rozpoznania u podatnika przychodu, w sytuacji gdy płatność będzie wynikała z transakcji innej niż określona w art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców lub zostanie dokonana na inny rachunek niż zawarty w wykazie, pod warunkiem że podatnik złoży w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu zawiadomienie o tym rachunku do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury.

W art. 3 projektowanej ustawy wprowadzono zmiany w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części (lub zmniejszają wysokość kosztów), w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub została dokonana na rachunek inny niż zawarty w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT – w przypadku transakcji z podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

Zgodnie z art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106, dalej jako: „ustawa VAT”) – w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r. – Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT;
zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona.

Wykaz jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych w sposób umożliwiający sprawdzenie, w tym automatycznie, czy podmiot znajduje się w wykazie na wybrany dzień, przypadający nie wcześniej niż w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym podmiot jest sprawdzany. Dane tego podmiotu są udostępniane według stanu na wybrany dzień, z wyjątkiem danych, o których mowa w ust. 3 pkt 1-3, które są udostępniane według stanu na dzień sprawdzenia (art. 96b ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej, przepisy art. 14 ust. 2h i 2i oraz art. 22p ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 12 ust. 4i i 4j oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do zapłaty należności w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2019 r.

Przepisów art. 22p ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do płatności dotyczących kosztów zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed dniem 1 stycznia 2020 r. (art. 10 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi faktoringu, w ramach których dokonuje przelewu środków pieniężnych na rzecz klientów prowadzących działalność gospodarczą do kwoty netto wystawianych przez nich faktur. Klienci przelewają wierzytelności wraz ze wszystkimi związanymi z nimi prawami na faktora, w momencie przyjęcia ich do finansowania. W ramach zawartych z klientami umów dochodzi do nabycia wierzytelności przez faktora. Opisany produkt może mieć formę faktoringu cichego albo jawnego, tj. kontrahent może zostać powiadomiony o tym, że jego faktura została przekazana do faktora (faktoring jawny) albo kontrahent może nie być powiadamiany o umowie zawartej pomiędzy faktorem i klientem (faktoring cichy). Faktor zawsze dokonuje przelewu środków na rzecz klienta za pośrednictwem rachunku bankowego. Od formy faktoringu (cichy/jawny) zależy także to, czy kontrahent będzie dokonywał następnie płatności za fakturę objętą faktoringiem na rachunek bankowy Wnioskodawcy czy też na rachunek bankowy klienta.

Zdaniem Wnioskodawcy, w jego sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4i ustawy o CIT, gdyż jako faktor nie spełnia warunków zawartych w tym przepisie. Nie będzie tym samym miał obowiązku wykazania przychodu.

Na wstępie zauważyć należy, że na mocy art. 3 ustawy nowelizującej wprowadzono odrębną regulację dla zlecenia przelewu związanego m.in. z tzw. faktoringiem i umów podobnych, i zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy nowelizującej weszła ona w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.

Na mocy tego rodzaju umów następuje przekazywanie praw do dokonania zlecenia przelewu związanych z fakturami wystawianymi przez dostawcę towarów lub usług innemu podmiotowi będącego wierzycielem innego stosunku prawnego. Potrzeba takiej regulacji wynika z faktu, że w takiej sytuacji zlecenie przelewu jest dokonywane na rachunek innego podmiotu niż dostawca usługi lub towaru, co nie powinno powodować negatywnych skutków dla dłużnika, o ile przelew jest przekazywany na rachunek tego innego podmiotu, który jest uwidoczniony w wykazie.

W sposób szczególny została uregulowana sytuacja, w której podmiot trzeci (np. w związku z umową faktoringu, cesji wierzytelności, przelewu lub umowy podobnej) dokonałby zapłaty dostawcy (usługodawcy) na rachunek, który nie figuruje w wykazie. Pozostawienie tej sytuacji bez szczególnych regulacji dawałoby możliwość obchodzenia wprowadzanych przepisów.

W związku z powyższym, do updop wprowadzono nowy przepis art. 12 ust. 4i, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, który na podstawie umowy zawartej z dostawcą towarów lub usługodawcą zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny albo nabywcą towarów lub usługobiorcą jest obowiązany do pobrania należności od nabywcy towarów lub usługobiorcy za dostawę towarów lub świadczenie usług, potwierdzone fakturą, i przekazania jej w całości albo części dostawcy towarów lub usługodawcy, dokona zapłaty tej należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, u podatnika ustala się przychód w dniu zlecenia przelewu. Przychód ten ustala się w takiej wysokości, w jakiej płatność została dokonana na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Brzmienie tego przepisu odnosi się wprost do osób trzecich, które w relacji pomiędzy Dostawcą a Odbiorcą występują w charakterze pośrednika. Co do zasady norma ta dotyczy sytuacji opisanej we wniosku.

Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 4j updop, nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 4i, jeżeli płatność dokonana przez podatnika:

wynika z transakcji innej niż określona w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców lub
została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a podatnik złożył zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

Powyższy przepis wyłącza skutki w postaci konieczności rozpoznania u podatnika przychodu, w sytuacji gdy płatność będzie wynikała z transakcji innej niż określona w art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców lub zostanie dokonana na inny rachunek niż zawarty w wykazie, pod warunkiem że podatnik złoży w terminie trzech dni (okres ten – w związku z ogłoszeniem stanu epidemii – został wydłużony do 14 dni) od dnia zlecenia przelewu zawiadomienie o tym rachunku do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury. Informacje, jakie powinny być zawarte w zawiadomieniu, zostały określone w art. 117ba § 4 Ordynacji podatkowej. Wprowadzenie takiego przepisu zrównuje sytuację osób trzecich z pozostałymi kontrahentami, którzy zgodnie z projektowanymi przepisami będą mogli zaliczyć wydatki do kosztów uzyskania przychodu mimo dokonania zapłaty na rachunek, który nie figuruje w wykazie, jeżeli zawiadomią o tym rachunku naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że treść art. 12 ust. 4j updop, jednoznacznie wskazuje, że nie ustala się przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 4i updop jeżeli płatność dokonana przez podatnika wynika z transakcji innej niż określona w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Odnosząc się natomiast do sytuacji, gdy w związku z usługą faktoringu Wnioskodawca dokonania przelewu środków na rachunek bankowy Klienta nieznajdujący się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ustawy o VAT, w stosunku do Wnioskodawcy znajdą zastosowanie przepisy art. 12 ust. 4i updop. Zatem jeżeli jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, to oznacza, że warunek transakcji, o której mowa w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców zostanie spełniony.

Jak wyjaśniono powyżej, ww. przepisy dotyczące przychodów podatkowych w sposób szczególny regulują sytuację, w której podmiot trzeci (np. w związku z umową faktoringu, cesji wierzytelności, przelewu lub umowy podobnej) dokonałby zapłaty dostawcy (usługodawcy) na rachunek, który nie figuruje w wykazie.

W związku z powyższym, dokonany przez Wnioskodawcę przelew na rachunek nieznajdujący się w wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT spowoduje, że Wnioskodawca będzie zobowiązany do zastosowania art. 12 ust. 4i updop.

Omawiane regulacje nie znajdą zastosowania dopiero w przypadku złożenia, w terminie 14 dni (z uwagi na ogłoszony stan epidemii termin 3 dni został wydłużony) od dnia zlecenia przelewu, zawiadomienia (o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej) o rachunku, na który dokonywany jest przelew, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy w sytuacji dokonania przez Wnioskodawcę Przelewu środków na rachunek bankowy Klienta nieujawniony na Białej Liście podatników VAT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego lub wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wysokości dokonanej płatności zgodnie z art. 3 ustawy zmieniającej, co tym samym powoduje zniesienie obowiązku weryfikacji rachunków bankowych Klientów na Białej Liście podatników VAT i składania zawiadomień do urzędu skarbowego o dokonaniu płatności na rachunki bankowe nieujawnione na Białej Liście podatników VAT należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin