Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB2.4511.152.2017.7.KR
z 5 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 759/18 (data wpływu orzeczenia 29 maja 2020 r.), oraz prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 921/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 7 października 2020 r.), stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2017 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 4 maja 2017 r. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną znak: 1061-IPTPB2.4511.152.2017.1.KR, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym, w której uznał stanowisko przedstawione przez Wnioskodawczynię za nieprawidłowe. Organ podatkowy stwierdził, że Wnioskodawczyni nie spełniła jednego z warunków koniecznych, aby środki ze sprzedaży w czerwcu 2016 r. udziału w mieszkaniu własnościowym (nieruchomości 1) mogły zostać zwolnione z opodatkowania, bowiem nabycie udziału w mieszkaniu własnościowym (nieruchomości 2) miało miejsce na podstawie postanowienia Sądu z dnia 31 marca 2016 r., tj. przed dniem uzyskania przychodu ze zbycia odziedziczonego udziału w mieszkaniu własnościowym (nieruchomości 1). Ww. zwolnieniu mogą podlegać wyłącznie wydatki na nabycie nieruchomości lub praw poniesione począwszy od dnia odpłatnego zbycia mieszkania.

Oznacza to, że w sytuacji Wnioskodawczyni wydatkowanie przychodu uzyskanego ze sprzedaży udziału w mieszkaniu własnościowym (nieruchomości 1) nabytego w spadku po matce na spłatę byłego małżonka nie może być uznane za wydatkowanie tego przychodu na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.). Aby dany wydatek mógł zostać zwolniony z podatku zarówno zapłata ceny (spłata) jak i samo przeniesienie własności (nabycie) muszą nastąpić nie wcześniej niż od dnia sprzedaży udziału w mieszkaniu własnościowym (nieruchomości 1) nabytym w spadku.

Wnioskodawczyni na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 4 maja 2017 r., znak: 1061-IPTPB2.4511.152.2017.1.KR, wniosła pismem z dnia 23 maja 2017 r. (data wpływu 24 maja 2017 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej pismem z dnia 19 czerwca 2017 r., znak: 1061-IPTPB2.4511.152.2017.2.KR, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawczyni złożyła na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 4 maja 2017 r., 1061-IPTPB2.4511.152.2017.1.KR, skargę z dnia 21 lipca 2017 r. (data wpływu 24 lipca 2017 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 921/17, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Organ podatkowy po otrzymaniu w dniu 28 grudnia 2017 r. nieprawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 921/17, złożył skargę kasacyjną z dnia 16 stycznia 2018 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 18 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 759/18, oddalił skargą kasacyjną Organu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 921/17.

W dniu 7 października 2020 r. do Organu podatkowego wpłynął prawomocny od dnia 18 lutego 2020 r. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt sygn. akt I SA/Gl 921/17.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony z dnia 12 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w lokalu mieszkalnym wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ podatkowy.

Stosownie do art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) postępowania dotyczące wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, przejmuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni 18 lutego 2013 r. w spadku po zmarłej mamie nabyła 1/4 nieruchomości (Postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 10 marca 2016 r., sygn. akt …), tj. mieszkania własnościowego przy ul. … w … (dalej nieruchomość 1). W dniu 30 czerwca 2016 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży udziału przysługującego Jej w wyżej wymienionej nieruchomości 1 (akt notarialny z dnia 30 czerwca 2016 r. Repertorium A Numer …) za kwotę 30 000 zł.

W dniu 27 grudnia 2007 r. Wnioskodawczyni nabyła wraz z byłym mężem mieszkanie spółdzielcze własnościowe przy ul. … - akt notarialny Repertorium A Numer … (dalej nieruchomość 2), które w dniu 29 września 2009 r. zostało przekształcone w mieszkanie własnościowe (akt notarialny Repertorium A Numer …).

W 2013 r. Sąd orzekł separację małżeństwa Wnioskodawczyni (sygn. akt …), a następnie w 2014 r. uprawomocnił się wyrok orzekający rozwód (sygn. akt …). Między Wnioskodawczynią a byłym mężem od czasu zawarcia małżeństwa do uprawomocnienia się separacji istniał ustrój ustawowej wspólnoty majątkowej.

W 2013 r. Wnioskodawczyni złożyła pozew do Sądu o podział majątku wspólnego Wnioskodawczyni i byłego męża. W czasie od separacji do wydania postanowienia w sprawie o podział majątku, Wnioskodawczyni ponosiła wszelkie opłaty związane z nieruchomością 2.

W 2016 r. Sąd przyznał Wnioskodawczyni wyłączne prawo do nieruchomości 2 (Postanowienie z dnia 31 marca 2016 r., sygn. akt …), jednocześnie orzekając konieczność spłaty na rzecz byłego małżonka połowy wartości tejże nieruchomości (to jest połowy z wartości oszacowanej na 139 000 zł).

W celu spłaty orzeczonej przez Sąd należności byłemu małżonkowi, Wnioskodawczyni sprzedała udział w nieruchomości 1, w całości przeznaczając uzyskany w ten sposób przychód, na orzeczoną przez Sąd spłatę udziału byłego męża w nieruchomości 2.

Wnioskodawczyni posiada dwoje dzieci i planuje zamieszkiwać z nimi w nieruchomości aż do czasu ich całkowitego usamodzielnienia się. Mieszkanie to jest jedyną nieruchomością jaką posiada Wnioskodawczyni. W mieszkaniu tym Wnioskodawczyni zamieszkuje od 2007 r.

W zeznaniu rocznym za 2016 r. Wnioskodawczyni zamierza wskazać, że w zakresie przychodu ze sprzedaży nieruchomości otrzymanej w spadku po mamie, będzie korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychód uzyskany przez Wnioskodawczynię w lipcu 2016 r. ze sprzedaży udziału w nieruchomości otrzymanej w spadku po zmarłej mamie w 2013 r. i w całości wydatkowany w 2016 r. na nabycie praw własności nieruchomości (to jest spłatę byłego małżonka) będzie korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przychód uzyskany ze sprzedaży w lipcu 2016 r. udziału w nieruchomości po zmarłej mamie, w całości wydatkowany na nabycie nieruchomości 2, tj. spłatę połowy wartości tejże nieruchomości zasądzonej przez Sąd, jako wydatkowany w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych własnych oraz dzieci, będzie korzystał ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku od osób fizycznych i w tej części Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości otrzymanej w spadku po mamie.

Wnioskodawczyni wskazuje również na znane Jej interpretacje indywidualne w sprawach podobnych do jej własnej, gdzie odpowiednie organy orzekły, że wnioskodawcy mogą korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku od osób fizycznych, np.: interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 lipca 2016 r., ITPB4/4511-405/16/JG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, uwzględniając orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 921/17, i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 759/18, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 921/17 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 759/18.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw wynikających z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)–c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

W przypadku nabycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw majątkowych w drodze spadku pięcioletni termin, o którym mowa powyżej winien być liczony od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło otwarcie spadku.

Zgodnie z art. 924 i 925 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459) – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu czy akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Istotny zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Odnosząc zatem powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że do nabycia przez Wnioskodawczynię udziału w prawie własności lokalu mieszkalnego (nieruchomości 1) doszło w dniu 18 lutego 2013 r. w dacie śmierci matki i ta data ma znaczenie dla liczenia okresu 5 lat, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, że odpłatnego zbycia udziału w ww. lokalu mieszkalnym nabytego w spadku po matce w 2013 r. Wnioskodawczyni dokonała w 2016 r. tj. przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym został on nabyty, sprzedaż ta stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy.

W myśl art. 30e ust. 1 ww. ustawy w ww. brzmieniu – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć zatem związek przyczynowo-skutkowy.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 6d ww. ustawy – za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Zatem, podstawę obliczenia podatku stanowi dochód, czyli różnica pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust.1 pkt 8 lit. a-c (ustalonym zgodnie z art. 19 ww. ustawy), a kosztami uzyskania przychodu (ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6d ww. ustawy).

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł stosownie do art. 30e ust. 5 ww. ustawy.

W myśl art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Zgodnie z art. 45 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym podatnicy są zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

Należny podatek, wynikający z tego zeznania jest płatny również w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy).

Natomiast w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie (art. 30e ust. 7 ww. ustawy).

Jednakże stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy – wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Należy wyjaśnić, że powyższe zwolnienie obejmować będzie taką część dochodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych, jaka proporcjonalnie odpowiada udziałowi poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe w osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia.

Dochód zwolniony należy zatem obliczyć według następującego wzoru:

dochód zwolniony = D x W/P

gdzie:

D – dochód ze sprzedaży,

W – wydatki poniesione na cele mieszkaniowe wymienione w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

P – przychód ze sprzedaży.

W sytuacji gdy przychód z odpłatnego zbycia zostanie w całości przeznaczony na cele mieszkaniowe, to wówczas uzyskany z tego tytułu dochód będzie w całości korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się:

1. wydatki poniesione na:
   1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
      
   2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
      
   3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
      
   4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
      
   5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego
      -położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej,
2. wydatki poniesione na:
   1. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na cele określone w pkt 1,
      
   2. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o którym mowa w lit. a),
      
   3. spłatę każdego kolejnego kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w lit. a) lub b)
      -w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 29 i 30.
   
   

Zgodnie z art. 21 ust. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Należy również wskazać, że zgodnie z art. 21 ust. 30 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 131 nie ma zastosowania do tej części wydatków, o których mowa w ust. 25 pkt 2, które podatnik uwzględnił korzystając z ulg podatkowych, w rozumieniu Ordynacji podatkowej, przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz do tej części wydatków, o których mowa w ust. 25 pkt 2, którymi sfinansowane zostały wydatki określone w ust. 25 pkt 1, uwzględnione przez podatnika korzystającego z ulg podatkowych, w rozumieniu Ordynacji podatkowej, przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W rozpatrywanej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy przeznaczenie środków ze sprzedaży udziału w mieszkaniu własnościowym (nieruchomości 1) nabytego w spadku po matce w 2013 r. na spłatę przez Wnioskodawczynię byłego małżonka w związku z przyznaniem na wyłączną własność Wnioskodawczyni mieszkania własnościowego (nieruchomości 2) jest wydatkiem na własne cele mieszkaniowe Wnioskodawczyni, a tym samym czy uprawnia Wnioskodawczynię do skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), w którym uregulowano stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami. W myśl art. 31 § 1 przywołanej ustawy – z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nie objęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy). Dopiero z chwilą wyłączenia wspólności lub ustania małżeństwa wspólność ta ulega przekształceniu. Z chwilą ustania wspólności ustawowej małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym stanowiącym ich dorobek (art. 43 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy). Następnie małżonkowie mogą zdecydować o sposobie podziału majątku wspólnego.

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy – art. 47 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, na skutek orzeczenia sądu – art. 52 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków – art. 53 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Zarówno w wypadku umownego wyłączenia wspólności ustawowej w czasie trwania małżeństwa, jak i w przypadku zniesienia tej wspólności przez sąd, a także w wyniku ustania małżeństwa, między małżonkami (byłymi małżonkami) ustaje wspólność ustawowa, a do majątku, który był nią objęty stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Natomiast w myśl art. 50^¹ ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy – w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego jest nabyciem tych rzeczy.

Mając jednak na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego należy wyjaśnić, że nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu z małżonków w wyniku podziału majątku wspólnego, ale tylko wówczas jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
  

• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki byłemu małżonkowi przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim.
  
  

Za datę nabycia nieruchomości lub prawa, które przypadły danej osobie w wyniku podziału majątku dorobkowego małżeńskiego, należy przyjąć datę ich nabycia w czasie trwania związku małżeńskiego, jeżeli podział jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub jeżeli wartość otrzymanych przez daną osobę nieruchomości lub praw w wyniku tego podziału mieści się w udziale, jaki temu małżonkowi przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim. Jeżeli natomiast podział odbył się w naturze, lecz w sposób, który był nieekwiwalentny i towarzyszyły mu spłaty lub dopłaty oraz gdy wartość otrzymanych przez byłego małżonka nieruchomości lub praw przekracza jego udział w majątku dorobkowym małżeńskim, to wówczas za datę nabycia tej części nieruchomości, która przekracza udział byłego małżonka w majątku dorobkowym, należy przyjąć dzień, w którym dokonano podziału majątku dorobkowego, nawet wówczas jeżeli nabycie to następuje nieodpłatnie (czyli bez spłat i dopłat). Wszelkie przypadki gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, traktowane być muszą w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością) – jak też stan jej majątku osobistego. W tej części bowiem, w której przyznana na wyłączną własność nieruchomość przekracza wartość udziału w majątku wspólnym, podatnik niewątpliwie nabywa prawo własności nieruchomości w rozumieniu analizowanego przepisu.

Przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

W każdej sytuacji, kiedy w wyniku podziału majątku jeden z małżonków został zobowiązany do spłaty lub dopłaty, mamy do czynienia z nieekwiwalentnym podziałem majątku, a po stronie małżonka zobowiązanego do spłaty (dopłaty) następuje nabycie majątku przekraczające pierwotnie posiadany przez niego udział w majątku wspólnym. W tej części bowiem, w której przyznane na wyłączną własność składniki majątkowe przekraczają wartość udziału w majątku wspólnym, małżonek musi zapłacić odpowiednią kwotę tytułem wyrównania udziałów w postaci dopłaty pieniężnej. W tym zakresie niewątpliwie podatnik nabywa prawo własności nieruchomości i praw w rozumieniu analizowanego przepisu.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że podział majątku dorobkowego małżonków dokonany w 2016 r. nie był ekwiwalentny w naturze dla obojga małżonków. O ekwiwalentnym bowiem podziale w naturze mówić można jedynie wówczas, gdy w wyniku podziału majątku dorobkowego każdy z małżonków otrzymuje na wyłączną własność majątek tej samej wartości. Tymczasem na mocy postanowienia Sądu dotyczącego podziału majątku Wnioskodawczyni przyznane zostało na wyłączną własność mieszkanie własnościowe (nieruchomość 2) i jednocześnie Wnioskodawczyni obciążona została zobowiązaniem do dokonania spłaty na rzecz byłego małżonka. Przesądza to o braku ekwiwalentnego podziału majątku dorobkowego małżonków.

Wnioskodawczyni w wyniku podziału majątku wspólnego nabyła całe mieszkanie własnościowe (nieruchomość 2), w zamian za spłatę należną byłemu małżonkowi. Oznacza to, że podział majątku pomiędzy byłymi małżonkami nie był ekwiwalentny, a udział wynoszący 1/2 w mieszkaniu własnościowym (nieruchomości 2) Wnioskodawczyni nabyła na podstawie postanowienia Sądu z dnia 31 marca 2016 r. W celu dokonania spłaty męża Wnioskodawczyni sprzedała w dniu 30 czerwca 2016 r. udział w mieszkaniu własnościowym (nieruchomości 1) nabytym w spadku po matce w dniu 18 lutego 2013 r.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 921/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach stwierdził, że „(...) Spór prawny w niniejszej sprawie dotyczył możliwości zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, w której środki uzyskane ze sprzedaży udziału w nieruchomości nabytej przez skarżącą w drodze spadku po matce zostają wydatkowane na nabycie udziału w nieruchomości lokalowej od byłego małżonka na skutek podziału majątku, przy czym nabycie powyższego udziału następuje przed uzyskaniem przychodu ze zbycia nieruchomości spadkowej, natomiast wydatkowanie powyższych środków następuje po uzyskaniu przychodu z powyższego zbycia.”

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach „(…) Omawiane zwolnienie następuje z mocy prawa i przysługuje podatnikowi bez decyzyjnej ingerencji organów podatkowych, jeżeli spełnione są określone w tym przepisie warunki, a mianowicie – jeżeli podatnik wydatkuje przychód uzyskany ze zbycia nieruchomości i praw majątkowych na cele mieszkaniowe i dokona tej czynności przed upływem terminu dwuletniego (…). W wyroku z dnia 10 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 3355/14, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził że w zakresie omawianego zwolnienia należy dać prymat celowościowej wykładni, a więc co do zasady zwalniać z opodatkowania te przychody ze zbycia nieruchomości, które zostały przekazane na cele mieszkaniowe. Zdaniem NSA, istotne jest tylko to, aby wydatkowania przychodu na te cele (w stanie faktycznym sprawy rozpoznawanej przez NSA – na nabycie lokalu mieszkalnego), dokonano nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży.

W tym stanie rzeczy, przyjęcie stanowiska wyrażonego w powołanych orzeczeniach sądów administracyjnych (które to stanowisko Sąd w pełni podziela), skutkuje przyjęciem, że jeżeli spełnione są warunki określone przepisie art. 21 ust. 25 u.p.d.o.f., a mianowicie, jeżeli podatnik wydatkuje przychód uzyskany ze zbycia nieruchomości i praw majątkowych na określone tam cele mieszkaniowe i dokona tej czynności przed upływem terminu dwuletniego od uzyskania środków ze zbycia nieruchomości, to przysługuje mu zwolnienie określone w omawianym przepisie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy podatkowej. W ocenie Sądu brak jest postaw prawnych do tworzenia dalszych, nie wymienionych w tym przepisie przesłanek zastosowania omawianego zwolnienia, ponieważ dochodziłoby wówczas do pozbawienia podatnika możliwości skorzystania z tego zwolnienia wbrew treści przepisu przewidującego to zwolnienie. (…) W ocenie Sądu nie ma możliwości wyinterpretowania z treści przepisów ustawy o PIT regulujących przedmiotowe zwolnienie takiej przesłanki jego zastosowania, która polegałaby na konieczności dokonania nabycia nieruchomości (w tym przypadku – udziału w niej) dopiero po uzyskaniu przychodu ze zbycia innej nieruchomości.”.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w uzasadnieniu wyroku „(…) zwraca również uwagę, że w wyroku NSA z 14 czerwca 2017 r. sygn. akt II FSK 1475/15, nie tylko stwierdzono (zgodnie z wskazaną wyżej dotychczasową linią orzecznictwa), że dla zastosowania omawianego zwolnienia wystarczające jest, by wydatek na cele mieszkaniowe został poniesiony nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości i praw majątkowych, lecz również podkreślono, że u.p.d.o.f. wymaga wyłącznie celowości działania podatnika, nie wymaga natomiast, by podatnik nabył określone prawo we wskazanym w tym przepisie terminie, tj. w ciągu 2 lat od uzyskania środków ze zbycia nieruchomości. W stanie faktycznym sprawy rozpoznawanej przez NSA, nabycie przez podatnika nieruchomości nastąpiło po upływie powyższego okresu dwuletniego z uwagi na fakt, iż dopiero po upływie tego okresu sąd cywilny wydał postanowienie o przysądzeniu własności na rzecz podatnika. Przyjmując w powołanym wyroku, że przepisy ustawy o PIT regulujące przedmiotowe zwolnienie nie wymagają w ogóle aby określone prawa majątkowe zostały przez podatnika nabyte w terminie 2 lat od dnia odpłatnego zbycia nieruchomości, NSA zwrócił jednocześnie uwagę, że w przypadku nabycia nieruchomości na podstawie postanowienia sądu w sprawie przysądzenia własności, czasokres oczekiwania na to postanowienie nie jest w żadnym stopniu zależny od strony, a w konsekwencji niedochowanie terminu o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f. nastąpi w tym przypadku bez winy strony, która nie może ponosić z tego tytułu negatywnych skutków.”

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach „zauważa, że analogiczna sytuacja została opisana przez Skarżącą we wniosku o wydanie interpretacji – w przedstawionym przez Nią stanie faktycznym, nabycie udziału w lokalu mieszkalnym następuje także na mocy postanowienia sądu cywilnego, w tym przypadku wydanego w sprawie o podział majątku wspólnego. Skarżąca nie ma wpływu na to, że postanowienie Sądu o podziale majątku, w wyniku którego nabywa ona udział byłego małżonka we współwłasności lokalu mieszkalnego, następuje w danym terminie (tj. przed lub po uzyskaniu środków ze sprzedaży nieruchomości spadkowej). Wobec powyższego, niezależnie od tego, że – jak stwierdził wprost NSA w powołanym wyżej wyroku – przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o PIT w ogóle nie wymaga aby nabycie nieruchomości nastąpiło w określonym tam terminie dwuletnim, w ocenie Sądu Skarżąca i tak nie mogłaby ponosić negatywnych konsekwencji związanych z tym, że nabycie przez Nią udziału w lokalu mieszkalnym nastąpiło zanim uzyskała Ona środki ze zbycia innej nieruchomości, a więc w tym przypadku przed terminem dwóch lat określonym w omawianym przepisie ustawy o PIT.

Nie bez znaczenia jest również fakt – do którego w ogóle nie ustosunkował się Organ interpretacyjny – że zapłata kwot (spłata byłego małżonka), wynikających z postanowienia Sądu z 31 marca 2016 roku, została dokonana przez Skarżącą w dwóch ratach, tj. 18 lipca i 10 października 2016 roku, a więc po dokonaniu przez Wnioskodawczynię sprzedaży (30 czerwca 2016 roku) udziału w nieruchomości otrzymanej w spadku po zmarłej mamie. (…)”.

Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 759/18, wskazał, że „(…) Z wykładni językowej art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f. nie wynika, by dla skorzystania ze zwolnienia musiała zaistnieć chronologia zdarzeń (najpierw odpłatne zbycie, a następnie poniesienie wydatków na własne cele mieszkaniowe). Podstaw ku temu nie daje użyty w przepisie zwrot „począwszy od dnia odpłatnego zbycia”, który należy uznać za element normy wyznaczającej termin wydatkowania dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości. Termin ten, jak z przepisu wyraźnie wynika, ma charakter terminu ad quem, który kończy się upływem dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie. Warunkiem skorzystania ze zwolnienia jest zatem wydatkowanie w tym terminie dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości na własne cele mieszkaniowe, pod rygorem wygaśnięcia prawa do zwolnienia podatkowego. Jednocześnie zauważyć należy, że z treści tego przepisu nie wynika, by ustawodawca uzależniał nabycie prawa do zwolnienia od uprzedniego chronologicznie odpłatnego zbycia nieruchomości.

(…) Respektując zatem rezultaty wykładni językowej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f. wsparte argumentami natury celowościowej, Naczelny Sąd Administracyjny uznał za prawidłowe stanowisko Sądu pierwszej instancji, że skoro uzyskany przez Skarżącą dochód z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego został w całości wydatkowany na własne cele mieszkaniowe (nabycie udziału w nieruchomości lokalowej od byłego małżonka), co nastąpiło w terminie w przepisie przewidzianym, to ma ona prawo do skorzystania ze zwolnienia, mimo że nabycie powyższego udziału następuje przed uzyskaniem przychodu ze zbycia nieruchomości spadkowej bowiem wydatkowanie powyższych środków następuje po uzyskaniu przychodu z powyższego zbycia. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego decydujący w tym kontekście jest warunek wydatkowania dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości na własne cele mieszkaniowe w terminie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło zbycie.”

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, obowiązujące uregulowania prawne oraz wskazania zawarte m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Gl 921/17, a także w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 759/18, w sytuacji Wnioskodawczyni wydatkowanie przychodu uzyskanego ze sprzedaży udziału w mieszkaniu własnościowym (nieruchomości 1) nabytego w spadku po matce na spłatę byłego małżonka uznać należy za wydatkowanie tego przychodu na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatkowanie przez Wnioskodawczynię przychodu uzyskanego ze sprzedaży udziału w mieszkaniu własnościowym (nieruchomości 1) na spłatę byłego małżonka umożliwia zwolnienie od podatku dochodu z odpłatnego zbycia, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

Zaznaczyć również należy, że prawo do zwolnienia podlega szczegółowej i ostatecznej weryfikacji przez organ podatkowy w toku postępowania podatkowego. Mając na uwadze treść art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, tutejszy Organ wydając interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które wskazałoby, czy Wnioskodawczyni zrealizowała swój cel mieszkaniowy, czy nie. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.