2021.01.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.489.2020.2.SK
z 4 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 listopada 2020 r. (data wpływu do Organu 9 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki z tytułu czynszu dzierżawnego za grunty związane z realizacją inwestycji polegającej na budowie nowego bloku energetycznego poniesione do dnia przekazania inwestycji do użytkowania stanowią koszt wytworzenia środków trwałych i jako takie powinny zostać ujęte w ich wartości początkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki z tytułu czynszu dzierżawnego za grunty związane z realizacją inwestycji polegającej na budowie nowego bloku energetycznego poniesione do dnia przekazania inwestycji do użytkowania stanowią koszt wytworzenia środków trwałych i jako takie powinny zostać ujęte w ich wartości początkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) posiada siedzibę i zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jest zarejestrowanym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i tym samym podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Na dzień złożenia wniosku Wnioskodawca prowadzi inwestycję polegającą na budowie nowego bloku energetycznego. Po zakończeniu inwestycji, Spółka prowadzić będzie działalność w zakresie wytwarzania i sprzedaży energii elektrycznej, tj. planowane jest osiąganie przychodów z tytułu sprzedaży energii elektrycznej.

W ramach realizacji inwestycji, Spółka nabywa oraz wytwarza środki trwałe. Spółka w związku z wytwarzaniem w ramach realizowanej inwestycji środków trwałych ponosi wydatki z tytułu czynszu dzierżawnego za grunty związane z realizacją tej inwestycji. Spółka dzierżawi wskazane grunty przykładowo w celu wykonania wierceń badawczych koniecznych do opracowania dokumentacji geologiczno-inżynierskiej dla inwestycji, w celu wykonania odwiertów geologicznych w związku z budową rurociągu niezbędnego dla inwestycji czy też na cele budowlane (m.in. dzierżawa gruntów z przeznaczeniem pod tory kolejowe oraz inne urządzenia infrastruktury technicznej).

W związku z powyższym, Spółka niniejszym podejmuje kroki mające na celu potwierdzenie poprawności ujęcia kosztów dzierżawy gruntów poniesionych do momentu przyjęcia inwestycji do użytkowania, jako stanowiących koszt wytworzenia środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki z tytułu czynszu dzierżawnego za grunty związane z realizacją inwestycji polegającej na budowie nowego bloku energetycznego poniesione do dnia przekazania inwestycji do użytkowania stanowią koszt wytworzenia środków trwałych i jako takie powinny zostać ujęte w ich wartości początkowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki z tytułu czynszu dzierżawnego za grunty związane z realizacją inwestycji polegającej na budowie nowego bloku energetycznego poniesione do dnia przekazania inwestycji do użytkowania stanowią koszt wytworzenia środków trwałych i jako takie powinny zostać ujęte w ich wartości początkowej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z art. 16g ustawy o CIT. W szczególności - na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT - za wartość początkową środków trwałych w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia. Jak wskazuje art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Na podstawie powyższego przepisu należy uznać, iż co do zasady wszelkie wydatki mające związek z wytworzeniem środka trwałego, poniesione od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka trwałego do używania, za wyjątkiem kosztów wyłączonych tym przepisem, powinny być zaliczone do kosztów wytworzenia środka trwałego i poprzez odpisy amortyzacyjne od jego wartości początkowej powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem iż nie mieszczą się one w negatywnym katalogu z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Ustawodawca w przytoczonym przepisie wskazuje, iż do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się także inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych, co pozwala uznać, iż katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego jest otwarty i zawiera także inne, niewymienione wprost w ustawie koszty, które mają wpływ na ustalenie wartości początkowej danego składnika majątku. Nakład inwestycyjny w myśl regulacji art. 16g ust. 4 ustawy o CIT oznacza więc wszystkie koszty poniesione do realizacji inwestycji, w tym także na działania wstępne, przygotowujące proces inwestycyjny i warunkujące jego rozpoczęcie, prowadzenie i zakończenie. Czynnikiem decydującym o przypisaniu danego kosztu do wartości początkowej wytwarzanego środka trwałego jest jego związek z konkretnym przedsięwzięciem inwestycyjnym, warunkującym rozpoczęcie, prowadzenie i zakończenie procesu inwestycyjnego, w efekcie którego będzie możliwe wytworzenie określonych środków trwałych. Koszty te nie zostałyby poniesione, gdyby celem ich wydatkowania nie byłoby wytworzenie środków trwałych.

Taki sposób interpretacji art. 16g ust. 4 ww. ustawy został zaakceptowany w orzecznictwie sądowo - administracyjnym, przykładowo, w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lutego 2011 r., sygn. akt II FSK 1603/09 (wszelkie wydatki, które dają się przyporządkować do środka trwałego stanowią element wartości początkowej wytwarzanego środka trwałego), tezę tę sąd powtórzył w wyroku z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt II FSK 169/11.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 23 października 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 187/07, dokonał wykładni przepisów dotyczących wartości początkowej jako podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych, stwierdzając, że „Wynikające z przytoczonych przepisów powiązanie odpisów amortyzacyjnych z procesem zużywania środków trwałych w trakcie ich wykorzystywania do działalności podlegającej opodatkowaniu, zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie oznacza, że użyty w przepisie art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowych od osób prawnych zwrot „koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Ów ścisły związek tych wydatków z procesem inwestycyjnym skutkuje tym, że składają się one łącznie na wartość substancji wytwarzanego środka trwałego. Zdaniem Sądu wydatkami takimi są takie wydatki, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego. Świadczy o tym również wyłączenie w art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z grupy wydatków zaliczanych do kosztów wytworzenia kosztów ogólnych zarządu, gdyż tego rodzaju koszty występują niezależnie od tego czy podatnik realizuje inwestycję, gdyż są to koszty niedające się przypisać do konkretnego produktu wytwarzanego przez podatnika”.

Takie stanowisko przyjął także Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w orzeczeniu z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 264/13, dotyczącym ustalenia wartości początkowej środków trwałych, w którym uznał, iż „(...) w ocenie Sądu orzekającego w sprawie - sporne w sprawie wydatki ponoszone na uregulowanie stanu prawnego gruntów, w tym: zapłata za ustanowienie służebności przesyłu na rzecz uprawnionych do gruntu; wynagrodzenie dla wydzierżawiających grunty; odszkodowania związane z wyłączeniem gruntu z produkcji rolnej oraz koszty sądowe i notarialne związane z ujawnieniem służebności przesyłu oraz prawa dzierżawy w księgach wieczystych - są wydatkami pozostającymi w związku z wytworzeniem środka trwałego. Odnoszą się one do konkretnej inwestycji i nie zostałyby poniesione, gdyby podatnik nie podjął decyzji o wytworzeniu środka trwałego (...)” (podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 2 lutego 2011 r., sygn. akt II FSK 1744/09).

Podsumowując wykładnię przepisów dotyczących ustalenia wartości początkowej środków trwałych należy stwierdzić, że do jej elementów należy zaliczać te koszty, które:

są powiązane z inwestycją, której efektem było wytworzenie amortyzowanych środków trwałych, przy czym katalog wydatków dających się przyporządkować do danego przedsięwzięcia ma charakter otwarty;
stanowiły element procesu wytwarzania składników majątku podatnika;
wydatki miały wpływ na koszt wytworzenia środków trwałych;
bez tych wydatków nie powstałyby środki trwałe, a wydatki na wytworzenie środków trwałych nie zostałyby poniesione, gdyby nie podjęto decyzji o ich wytworzeniu;
dzięki poniesionym wydatkom środki trwałe są kompletne i zdatne do użytku;
wszelkie zaliczone do wartości początkowej koszty zostały poniesione do dnia oddania środków trwałych do używania;
żaden z poniesionych wydatków nie jest zaliczony do kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania, przy czym katalog ten stanowi negatywny katalog zamknięty.

Rozpatrując przedstawione w stanie faktycznym wydatki na czynsz dzierżawny, jakie Wnioskodawca poniósł w celu budowy nowego bloku energetycznego, należy uznać, iż były one niezbędne w procesie realizacji inwestycji i co więcej - wydatki te nie wystąpiłyby w innych okolicznościach niż prace inwestycyjne związane z tą budową. Czynsz dzierżawny nie był w zamierzeniu Spółki związany z jakąkolwiek inną jej działalnością niż z czynnościami mającymi na celu budowę i eksploatację nowego bloku energetycznego. W konsekwencji wydatki z tytułu czynszu dzierżawnego za grunty związane z realizacją tej inwestycji poniesione do dnia przekazania inwestycji do użytkowania powinny stanowić koszt wytworzenia środków trwałych i jako takie powinny zostać ujęte w ich wartości początkowej.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 lutego 2017 r., Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.1076.2016.1.AB, w której czytamy, że „w ocenie tut. Organu, wydatki, które będzie ponosić Spółka w postaci opłaty rocznej z tytułu użytkowania gruntów na cele nieleśne, czynszu dzierżawnego oraz podatku od nieruchomości można uznać za koszt uzyskania przychodów Spółki. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. - przedmiotowe wydatki pozostają bowiem w związku przyczynowo-skutkowym z całokształtem działalności gospodarczej Spółki i osiąganymi przychodami z tej działalności. Ponadto, stwierdzić należy, że przedmiotowe wydatki należy kwalifikować do kosztów pośrednich, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, ale ich poniesienie jest niewątpliwie związane z całokształtem działalności gospodarczej Spółki i osiąganymi przez nią przychodami z tej działalności lub też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania” (podobnie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 października 2014 r., Znak: ILPB4/423-355/14-2/MC oraz z dnia 7 kwietnia 2014 r., Znak: ILPB4/423-14/14-2/ŁM).

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 kwietnia 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.85.2019.1.JG, stwierdzono jednoznacznie: „(...) zarówno dzierżawa gruntu, jak i koszt służebności przesyłu winny stanowić zatem koszt wytworzenia tego środka trwałego.” Podobnie uznano również w interpretacjach indywidualnych: Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 lipca 2015 r., znak IBPB-1-3/4510-190/15/IZ, oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 21 października 2013 r., Znak: ILPB4/423-254/12/13-S/ŁM.

Analogiczne stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajmuje również w aktualnie wydawanych interpretacjach (zob. interpretację indywidulną z dnia 23 czerwca 2020 r., Znak 0111-KDIB1-1.4010.165.2020.1.BK).

Niewątpliwym jest, iż dzierżawa gruntów jest wydatkiem związanym z cudzą własnością, w tym sensie, że stanowi on wynagrodzenie za korzystanie z takiej właśnie cudzej własności - gruntu, do którego tytuł stanowi niezbędny warunek prowadzenia inwestycji. Wskazać należy, iż dzierżawa jest kosztem, który istnieje wyłącznie w ścisłym powiązaniu z faktem wytworzenia środka trwałego. Związek pomiędzy wytworzeniem tego środka a wynagrodzeniem za dzierżawę ma charakter sine qua non, albowiem gdyby nie budowa nowego bloku elektrowni, mającego następnie stanowić źródło dochodów Spółki, nie byłoby potrzeby zapewniania gruntów związanych z budową, a co za tym idzie, pozyskiwania i opłacania tytułów prawnych do posiadania tych gruntów.

Zatem między tymi kosztami a realizowanym procesem inwestycyjnym istnieje bezpośredni związek przyczynowy tego rodzaju, że koszt ten nie byłby powstał, gdyby inwestycja nie była realizowana.

Ponadto, dzierżawa gruntów nie służyła ogólnej działalności Spółki, lecz realizacji konkretnej inwestycji. Co za tym idzie nie powinno się ich zaliczyć do kosztów ogólnych zarządu, czy pozostałych kosztów operacyjnych, gdyż nie ma wątpliwości, że koszty dzierżaw nie powstałyby, gdyby Spółka nie wytwarzała środków trwałych w ramach inwestycji polegającej na budowie nowego bloku elektrowni.

W celu prawidłowego, na gruncie podatkowym, rozliczenia wydatków kreujących wartość środka trwałego, decydujące znaczenie ma moment zakończenia inwestycji i przekazanie tego środka do używania. Wydatki poniesione do dnia przekazania wytworzonego środka trwałego powiększają jego wartość początkową. Za to wydatki za dzierżawę, poniesione po dniu przekazania tego środka do używania, powinny stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

Na poparcie przedstawionego stanowiska Wnioskodawcy można przywołać wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 września 2013 r., sygn. akt: III SA/Wa 655/13, III SA/Wa 654/13, III SA/Wa 653/13, w których stwierdzono, że wydatki pozostające w bezpośrednim związku z kosztem wytworzenia danego środka trwałego - stanowią w myśl art. 16g ust. 4 ustawy o CIT- koszty zaliczające się do wartości wytworzonego środka trwałego, zwiększające koszt wytworzenia, a zarazem wartość początkową środka trwałego. Natomiast te same koszty poniesione już po dacie oddania środków trwałych do używania powinny stanowić koszt podatkowy w momencie poniesienia.

Podsumowując wykładnię przepisów dotyczących ustalenia wartości początkowej środków trwałych należy stwierdzić, że do jej elementów należy zaliczać te koszty, które są powiązane z inwestycją, której efektem było wytworzenie amortyzowanych środków trwałych, przy czym katalog wydatków dających się przyporządkować do danego przedsięwzięcia ma charakter otwarty; stanowiły element procesu wytwarzania składników majątku podatnika; wydatki miały wpływ na koszt wytworzenia środków trwałych; bez tych wydatków nie powstałyby środki trwałe, a wydatki na wytworzenie środków trwałych nie zostałyby poniesione, gdyby nie podjęto decyzji o ich wytworzeniu; dzięki poniesionym wydatkom środki trwałe są kompletne i zdatne do użytku; wszelkie zaliczone do wartości początkowej koszty zostały poniesione do dnia oddania środków trwałych do używania; żaden z poniesionych wydatków nie jest zaliczony do kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z powyższymi uregulowaniami podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub jego zachowanie albo zabezpieczenie.

Aby dany wydatek mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione łącznie następujące warunki, a mianowicie:

wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
musi zostać właściwie udokumentowany,
nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Jednocześnie zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością; amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Podstawę, naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa składników majątku trwałego. Sposób jej ustalenia jest zróżnicowany i uzależniony w szczególności od sposobu ich nabycia (wytworzenia).

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, w razie wytworzenia we własnym zakresie, uważa się koszt wytworzenia.

Natomiast w myśl art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi inwestycję polegającą na budowie nowego bloku energetycznego. Po zakończeniu inwestycji, Spółka prowadzić będzie działalność w zakresie wytwarzania i sprzedaży energii elektrycznej, tj. planowane jest osiąganie przychodów z tytułu sprzedaży energii elektrycznej. W ramach realizacji inwestycji, Spółka nabywa oraz wytwarza środki trwałe. Spółka w związku z wytwarzaniem w ramach realizowanej inwestycji środków trwałych ponosi wydatki z tytułu czynszu dzierżawnego za grunty związane z realizacją tej inwestycji. Spółka dzierżawi wskazane grunty przykładowo w celu wykonania wierceń badawczych koniecznych do opracowania dokumentacji geologiczno-inżynierskiej dla inwestycji, w celu wykonania odwiertów geologicznych w związku z budową rurociągu niezbędnego dla inwestycji czy też na cele budowlane (m.in. dzierżawa gruntów z przeznaczeniem pod tory kolejowe oraz inne urządzenia infrastruktury technicznej).

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą poprawności ujęcia kosztów dzierżawy gruntów poniesionych do momentu przyjęcia inwestycji do użytkowania, jako stanowiących koszt wytworzenia środków trwałych.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że możliwość powiązania danego wydatku z konkretnym środkiem trwałym ma decydujące znaczenie dla jego właściwej kwalifikacji. Wydatek taki może być poniesiony nawet we wczesnym stadium procesu inwestycyjnego w celu stworzenia warunków do prowadzenia inwestycji, bez których nie doszłoby do wytworzenia środka trwałego. W niniejszej sprawie mamy do czynienia z budową nowego bloku energetycznego. W tym celu Spółka ponosi m.in. koszty dzierżawy gruntu związane z realizacją inwestycji.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że koszty dzierżawy gruntu związane są bezpośrednio z realizacją inwestycji polegającej na budowie nowego bloku energetycznego a poniesione do dnia przekazania inwestycji do użytkowania są objęte zakresem przedmiotowym cytowanego wyżej art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem stanowią koszt wytworzenia środków trwałych zwiększając ich wartość początkową.

Wobec powyższego stanowisko Spółki, że wydatki z tytułu czynszu dzierżawnego za grunty związane z realizacją inwestycji polegającej na budowie nowego bloku energetycznego poniesione do dnia przekazania inwestycji do użytkowania stanowią koszt wytworzenia środków trwałych i jako takie powinny zostać ujęte w ich wartości początkowej uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin