Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.542.2020.2.MS
z 30 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 września 2020 r. (data wpływu 8 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z 13 listopada 2020 r. (data wpływu 23 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży w drodze licytacji działek nr …, … i … należących do dłużników … (sprawa egzekucyjna …) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży w drodze licytacji działek nr …, … i … należących do dłużników ….

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z 13 listopada 2020 r. (data wpływu 23 listopada 2020 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z 30 października 2020 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.542.2020.1.MS.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W sprawie egzekucyjnej GKm … jako organ egzekucyjny Wnioskodawca prowadzi postępowanie przeciwko dłużnikom … (PESEL: …) i … (PESEL: …, NIP: …).

Zgodnie z informacją uzyskaną pod adresem strony internetowej .... dłużnik … figuruje jako czynny podatnik podatku VAT.

Zgodnie z zapisami ujawnionymi w rejestrze CEIDG dotyczącymi dłużnika … dłużnik jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą …, a jako przeważającą działalność wskazał wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Wnioskodawca nie ma wiedzy czy dłużniczka … jest przedsiębiorcą i czy figuruje jako aktywny podatnik podatku VAT.

Dłużnicy są właścicielami nieruchomości dla której Sąd Rejonowy w … prowadzi księgi wieczyste o numerach …. W dniu 05 sierpnia 2019 r. na wniosek wierzyciela Wnioskodawca zajął przedmiotowe nieruchomości. Wierzyciel zawnioskował o przeprowadzenie opisu i oszacowania nieruchomości, a następnie sprzedaż w trybie licytacji publicznej. Do chwili obecnej Wnioskodawca dokonał następujących ustaleń.

Nieruchomość dla której Sąd Rejonowy w … prowadzi księgę wieczystą o numerze … stanowi nieruchomość gruntową, niezabudowaną, zlokalizowaną w miejscowości …, oznaczoną jako działki gruntu nr …, … i …, obręb …, łącznego obszaru 206.011 m² oznaczone jako grunty orne. W skład nieruchomości wchodzą trzy niezabudowane działki rolne o łącznej powierzchni 206.011 m². Droga dojazdowa (działka nr .. w gminie …, będąca w gminnym zasobie nieruchomości) jest drogą gruntową, zaś działka nr … styka się również z drogą gminną (dz. …). Działki łącznie mają dość regularny kształt, poza działką nr …, która jest wąskim pasem gruntu stykającym się z działką nr … węższym bokiem z jednej strony a z drugiej z ulicą. Teren płaski. Działki użytkowane są rolniczo, z tym że na części działki nr … (od strony południowej) jest terenem porośnięty krzewami, drzewkami, trawą. Działki sąsiadują bezpośrednio z działkami rolnymi. W odległości ok. 400 m w kierunku południowym, już na terenie gminy … jest pojedyncza zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna oraz realizowana jest zabudowa produkcyjna. Po drogiej stronie ulicy … w odległości ok. 1 km ma siedzibę firma …. Na działkach brak infrastruktury technicznej. W ulicy … i na sąsiedniej w stosunku do ulicy działce nr … są sieci: energetyczna, wodociągowa, gazowa.

Nieruchomość stanowi własność dłużników. Nabycie nieruchomości nastąpiło na podstawie umowy sprzedaży z dnia 30 listopada 1999 r. Zgodnie z oświadczeniem dłużnika … wysłanego drogą elektroniczną nieruchomość została nabyta i wykorzystywana w związku z działalnością rolniczą dłużników. Dłużnikom nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku w związku z nabyciem nieruchomości. Na nieruchomości dłużnicy nie dokonywali inwestycji oraz nie dokonywali czynności mających na celu zwiększenie jej atrakcyjności. Nieruchomość nie była przedmiotem umowy dzierżawy.

Przeznaczenie w planie miejscowym:

Działki zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego WT-4 dla obszaru pomiędzy: Drogą …, drogą do wsi …, do granic administracyjnych … i granicy obrębu … oraz zawierający działki oznaczone numerami geodezyjnymi …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, …, … - … - obręb … położony w miejscowości …, zatwierdzonym Uchwałą Rady Miasta … nr … z 26 listopada 2008 r.- położone są na obszarze terenów rolniczych (symbol 24 R).

W piśmie z 13 listopada 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. W okresie od 1999 r. zajęta nieruchomość … była wykorzystywana przez dłużników osobiście do działalności rolniczej.
   
2. Działalność rolnicza dłużników prowadzona na przedmiotowej nieruchomości polegała na produkcji zbóż.
   
3. Działalność rolnicza dłużników prowadzona była od 2000 r.
   
4. Żaden z dłużników nie był/nie jest rolnikiem ryczałtowym.
   
5. Dłużnicy dokonywali sprzedaży produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej prowadzonej na tym gruncie.
   
6. Z tytułu tej działalność rolniczej żaden z dłużników nie był kiedykolwiek czynnym podatnikiem VAT.
   
7. Dłużnicy nie dokonywali sprzedaży produktów rolnych opodatkowanych podatkiem VAT.
   
8. Dłużnicy nie wydzierżawiali przedmiotowej nieruchomości.
   
9. Nabycie nieruchomości … dokonane zostało do majątku wspólnego (w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej) małżonków i ….
   
10. Dla działek nr …, … i … na moment sprzedaży nie będą wydane jakiekolwiek decyzje o warunkach zabudowy.
    
11. Dłużnicy nie inicjowali postępowania o wydanie decyzji o warunkach zabudowy przedmiotowej nieruchomości.
    
12. Nieruchomość przez cały czas posiadania przez dłużników była wykorzystywana tylko i wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku.
    
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca (Komornik) będąc płatnikiem podatku VAT przy sprzedaży nieruchomości … w trybie licytacji publicznej będzie obowiązany obliczyć i pobrać podatek od towarów i usług od zapłaconej ceny nabycia? Jeżeli odpowiedź twierdząca to jaka stawka podatku powinna zostać zastosowana?

Czy dłużnicy w odniesieniu do dokonanej dostawy będą działali jako podatnicy podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie obowiązany do ustalenia i pobrania podatku VAT w przypadku sprzedaży nieruchomości …, gdyż sprzedawana nieruchomość stanowi nieruchomość gruntową niezabudowaną niebędącą terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, a zatem jej dostawa korzysta ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2019 r. poz. 1438, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740).

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, może być np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wykażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji.

Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej, należy również uznać za działalność gospodarczą, nawet w sytuacji gdyby działalność ta faktycznie nie została rozpoczęta.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych J. S. przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz E. K. i H. J.-K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Co istotne – jak wskazał TSUE – dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Według TSUE, sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów, angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy dłużnicy w odniesieniu do dokonanej w drodze licytacji sprzedaży działek nr …, … i … będą działali jako podatnicy podatku VAT, a w konsekwencji czy od sprzedaży należy odprowadzić podatek VAT i w jakiej wysokości.

Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik - właściciel danej nieruchomości – jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

Zatem – odwołując się do treści przepisów ustawy – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca zamierza w drodze licytacji publicznej sprzedać nieruchomość gruntową dłużników, dla której Sąd Rejonowy w … prowadzi księgi wieczyste o numerach …, obejmująca niezabudowane działki gruntu nr …, … i …, o łącznej powierzchni 206.011 m² oznaczone jako grunty orne.

Nabycie nieruchomości przez dłużników nastąpiło na podstawie umowy sprzedaży z dnia 30 listopada 1999 r. do majątku wspólnego (w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej).

Dłużnik … prowadzący działalność gospodarczą pod firmą …, i jako przeważającą działalność wskazał wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Wnioskodawca nie ma wiedzy czy dłużniczka … jest przedsiębiorcą i czy figuruje jako aktywny podatnik podatku VAT.

Zgodnie z oświadczeniem dłużnika nieruchomość została nabyta i wykorzystywana w związku z działalnością rolniczą dłużników. Działalność rolnicza dłużników prowadzona na przedmiotowej nieruchomości polegała na produkcji zbóż. Żaden z dłużników nie był/nie jest rolnikiem ryczałtowym. Dłużnicy dokonywali sprzedaży produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej prowadzonej na tym gruncie. Z tytułu tej działalność rolniczej żaden z dłużników nie był kiedykolwiek czynnym podatnikiem VAT. Dłużnicy nie dokonywali sprzedaży produktów rolnych opodatkowanych podatkiem VAT. Na nieruchomości dłużnicy nie dokonywali inwestycji oraz nie dokonywali czynności mających na celu zwiększenie jej atrakcyjności. Nieruchomość nie była przedmiotem umowy dzierżawy.

Działki zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego położone są na obszarze terenów rolniczych (symbol 24 R). Dłużnicy nie inicjowali postępowania o wydanie decyzji o warunkach zabudowy przedmiotowej nieruchomości.

W świetle powyższego regulacji prawnych oraz orzecznictwa TSUE, to sam fakt prowadzenia przez Dłużnika działalności rolniczej na przedmiotowych gruntach nie przesądza o konieczności opodatkowania dostawy działek składających się na prowadzone gospodarstwo rolne. Dłużnik nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT a przedmiotowe działki nr …, … i … nie były wykorzystywane przez niego do żadnej działalności gospodarczej opodatkowanej tym podatkiem.

Ponadto Dłużnik nie podejmował żadnych działań mających na celu podwyższenie wartości nieruchomości, uatrakcyjnienie tej nieruchomości. Dłużnik nie podzielił nieruchomości na działki budowlane, nie dokonał jakichkolwiek czynności uzbrojenia terenu, ogrodzenia terenu, nie wydzielił dróg wewnętrznych, nie podejmował działań zmierzających do zmiany przeznaczenia terenu.

Zatem, w takich okolicznościach nie występują przesłanki pozwalające uznać Dłużnika za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, że nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem dla sprzedaży przedmiotowych działek Dłużnik nie będzie działał w charakterze podatnika zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem Wnioskodawca - Komornik Sądowy - nie będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług, od sprzedaży ww. działek w drodze egzekucji.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, jest nieprawidłowe, gdyż sprzedaż działek nr …, … i … nie podlega opodatkowaniu, a nie jak wskazał Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.