2020.12.31 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.506.2020.1.IG
z 31 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2020 r. (data wpływu 17 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 grudnia 2020 r. (data wpływu 29 grudnia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 14 grudnia 2020 r. (skutecznie doręczone 16 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z pojazdami samochodowymi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z pojazdami samochodowymi. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 grudnia 2020 r. (data wpływu 29 grudnia 2020 r.) na wezwanie Organu z dnia 14 grudnia 2020 r. (skutecznie doręczone 16 grudnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zagadnienie dotyczy stanu faktycznego zaistniałego od 20 listopada 2019 r.

Usługodawca prowadzi działania z zakresu służby BHP na podstawie kodeksu pracy art. 237¹¹ pkt 5 oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy ze zm.

Usługodawca prowadzi również szkolenia w zakresie BHP na podstawie kodeksu pracy - art. 237³ § 2 i § 21 w formach i na zasadach przewidzianych rozporządzeniem Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy ze zm.

Podmiot nie posiada akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.

Podmiot prowadzi działalność według Polskiej Klasyfikacji Działalności 7022Z - pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności i zarządzania.

Prowadząc działania z zakresu służby BHP usługodawca wystawia faktury oprocentowane stawką 23% VAT.

Prowadząc szkolenia z zakresu BHP usługodawca wystawia faktury zwolnione z VAT.

Od dnia (…) Wnioskodawca posiada samochód, który był wykorzystywany zarówno do celów służbowych jak i prywatnych. Wnioskodawca wykorzystywał go do działalności opodatkowanej stawką VAT 23% i do działalności zwolnionej z VAT. W dniu (…) zakupiony został drugi samochód (…), który jest wykorzystywany tylko do działalności opodatkowanej stawką VAT 23%, a od tej pory pierwszy pojazd (…) jest wykorzystywany do zleceń ze stawką VAT 23% i zwolnionych z VAT. Do chwili obecnej podmiot księguje koszty związane z dwoma pojazdami jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną, co nie odpowiada stanowi faktycznemu i zaniża możliwości odliczenia podatku VAT ponieważ zaniża wskaźnik VAT.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, że oba pojazdy wskazane we wniosku, tj. (…) oraz (…), poza wykorzystywaniem do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykorzystywane są również do celów prywatnych.

Pierwszy samochód, oprócz wykorzystywania do celów prywatnych był i nadal jest wykorzystywany do działalności gospodarczej opodatkowanej stawką VAT 23% i do działalności zwolnionej z VAT.

Drugi samochód (…) zakupiony w dniu (…) jest wykorzystywany od chwili zakupu do teraz do celów prywatnych oraz do działalności gospodarczej opodatkowanej stawką 23% VAT, nie jest natomiast i nie był wykorzystywany do działalności gospodarczej zwolnionej z VAT to jest do szkoleń z zakresu BHP.

Wydatki związane z użytkowaniem obu pojazdów to zakup paliwa, części zamienne, przeglądy i inne wydatki związane z eksploatacją.

Żaden pojazd nie jest wykorzystywany jedynie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy właściwe jest księgowanie kosztów obu pojazdów jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną? co jest niezgodne ze stanem faktycznym
Czy podmiot powinien od chwili zakupu drugiego pojazdu księgować koszty jednego jako wydatki związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną z VAT a drugiego jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną?
Czy w sytuacji księgowania kosztów jednego pojazdu jako koszty związane ze sprzedażą zwolnioną i opodatkowaną stawką VAT 23% a drugiego jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną stawką VAT 23% istnieje konieczność prowadzenia rejestru użytkowania obu pojazdów, jednego z nich czy nie ma konieczności prowadzenia rejestru żadnego z nich?
Czy podmiot powinien dokonać korekty zaksięgowanych faktur za użytkowanie drugiego pojazdu (…) i zaksięgować je jako wydatki związane ze sprzedażą opodatkowaną VAT 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Niewłaściwe jest księgowanie kosztów obu pojazdów jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną gdy jeden z nich jest użytkowany jedynie do działalności związanej ze sprzedażą opodatkowaną stawką VAT 23%.

Powinno się w tej sytuacji od chwili zakupu drugiego pojazdu księgować koszty jednego pojazdu jako koszty związane ze sprzedażą zwolnioną i opodatkowaną stawką VAT 23% a drugiego jedynie jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną stawką VAT 23% .

Nie istnieje konieczność prowadzenia rejestru użytkowania żadnego z pojazdów ponieważ odliczane jest jedynie 50% VAT w związku z użytkowaniem pojazdów do celów służbowych i prywatnych.

Podmiot powinien dokonać korekty zaksięgowanych faktur za użytkowanie drugiego pojazdu (…) i zaksięgować je jako wydatki związane ze sprzedażą opodatkowaną VAT 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z przywołanych przepisów prawa wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem VAT.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z uwagi na brzmienie cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem podatnika jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku.

Należy wskazać, że kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Na podstawie art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z powyższymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”. Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych.

Należy zaznaczyć, że od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy przewidziano wyjątki. I tak, w świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Według art. 86a ust. 4 ustawy – pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
- jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Art. 90. ust. 1 ustawy stanowi, że w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy).

Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo (ust. 3 ww. artykułu).

Proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (art. 90 ust. 4).

Jak stanowi art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Stosownie do ust. 6 ww. przepisu, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu (art. 90 ust. 8). Przepis ust. 8 stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna (art. 90 ust. 9).

Przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku (art. 90 ust. 9a).

Na podstawie art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
nie przekroczyła 2% - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W myśl art. 103 ust. 1 ustawy, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a–4 oraz art. 33 i art. 33b.

Podatek od towarów i usług należy do grupy podatków powstających z mocy prawa, który pobierany jest w trybie tzw. samoobliczenia. Dlatego też szczególnie istotną rolę w tym podatku odgrywają deklaracje podatkowe. Przy ich pomocy podatnik określa i zgłasza organowi podatkowemu (deklaruje) wysokość zobowiązania podatkowego. Przepisy dotyczące deklaracji podatkowych mają zatem duże znaczenie w procesie poboru podatku.

Zauważyć należy, że z cytowanych wyżej przepisów wynika, że każda deklaracja odnosi się do konkretnego, zamkniętego już okresu rozliczeniowego, który w przypadku np. deklaracji VAT-7 jest okresem miesięcznym. W związku z powyższym deklaracja musi uwzględniać stan prawny istniejący w momencie zamknięcia okresu rozliczeniowego.

Deklaracja podatkowa stanowi zatem opis zdarzeń, zaistniałych w określonym przedziale czasowym, oceniany z punktu widzenia przepisów podatkowych w tym przedziale czasowym obowiązujących, a który w efekcie ma doprowadzić do wykonania przez podatnika obowiązku zapłaty podatku lub zrealizowania przez niego swego uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego zwrotu podatku.

Generalne zasady korygowania deklaracji regulują przepisy zawarte w Dziale III „Zobowiązania podatkowe”, Rozdział 10 „Korekta deklaracji” ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Według treści § 2 ww. artykułu, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu. Może on dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym jej wypełnieniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działania z zakresu służby BHP na podstawie kodeksu pracy art. 23711 pkt 5 oraz rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy. Prowadzi również szkolenia w zakresie BHP na podstawie kodeksu pracy w formach i na zasadach przewidzianych rozporządzeniem Ministra Gospodarki i Pracy w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy. Podmiot nie posiada akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Wnioskodawca prowadzi działalność według Polskiej Klasyfikacji Działalności 7022Z - pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności i zarządzania.

Prowadząc działania z zakresu służby BHP Wnioskodawca wystawia faktury oprocentowane stawką 23% VAT, prowadząc szkolenia z zakresu BHP - wystawia faktury zwolnione z VAT.

Od dnia (…) Wnioskodawca posiada samochód (…), który był wykorzystywany zarówno do celów służbowych jak i prywatnych. Wnioskodawca wykorzystywał go do działalności opodatkowanej stawką VAT 23% i do działalności zwolnionej z VAT. W dniu (…) zakupiony został drugi samochód (…), który jest wykorzystywany tylko do działalności opodatkowanej stawką VAT 23%, a od tej pory pierwszy pojazd (…) jest wykorzystywany do zleceń ze stawką VAT 23% i zwolnionych z VAT. Do chwili obecnej podmiot księguje koszty związane z dwoma pojazdami jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną, co nie odpowiada stanowi faktycznemu i zaniża możliwości odliczenia podatku VAT ponieważ zaniża wskaźnik VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że oba pojazdy wskazane we wniosku, tj. (…) oraz (…), poza wykorzystywaniem do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykorzystywane są również do celów prywatnych.

Pierwszy samochód, oprócz wykorzystywania do celów prywatnych był i nadal jest wykorzystywany do działalności gospodarczej opodatkowanej stawką VAT 23% i do działalności zwolnionej z VAT.

Wydatki związane z użytkowaniem obu pojazdów to zakup paliwa, części zamienne, przeglądy i inne wydatki związane z eksploatacją. Żaden pojazd nie jest wykorzystywany jedynie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy właściwe jest księgowanie kosztów obu pojazdów jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną, co jest niezgodne ze stanem faktycznym, czy Wnioskodawca powinien od chwili zakupu drugiego pojazdu księgować koszty jednego jako wydatki związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną z VAT a drugiego jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną, czy w sytuacji księgowania kosztów jednego pojazdu jako koszty związane ze sprzedażą zwolnioną i opodatkowaną stawką VAT 23% a drugiego jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną stawką VAT 23% istnieje konieczność prowadzenia rejestru użytkowania obu pojazdów, jednego z nich czy też nie ma konieczności prowadzenia rejestru żadnego z nich oraz czy Wnioskodawca powinien dokonać korekty zaksięgowanych faktur za użytkowanie drugiego pojazdu i zaksięgować je jako wydatki związane ze sprzedażą opodatkowaną VAT 23%

Z opisu sytuacji wynika, że od (…) Wnioskodawca w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje 2 pojazdy samochodowe, które nie spełniają warunków do odliczenia 100% podatku naliczonego związanego z ich wykorzystaniem w prowadzonej działalności gospodarczej.

Pierwszy z tych pojazdów samochodowych jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę do sprzedaży zwolnionej i opodatkowanej podatkiem VAT oraz do celów prywatnych, natomiast drugi z tych pojazdów samochodowych jest wykorzystywany wyłącznie do sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT oraz do celów prywatnych.

Co do zasady, w przypadku pojazdów samochodowych wykorzystywanych zarówno do działalności gospodarczej jak i do celów prywatnych i jednocześnie nie spełniających warunków do pełnego odliczenia podatku podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego związanego z tymi pojazdami samochodowymi.

W opisanej sytuacji należy jednakże zwrócić uwagę na fakt, że od (…) (data zakupu drugiego pojazdu samochodowego) Wnioskodawca, który prowadzi działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, jak również działalność zwolnioną od opodatkowania, zdecydował, że pierwszy pojazd samochodowy wykorzystuje do obu rodzajów prowadzonej działalności gospodarczej – czyli do działalności opodatkowanej podatkiem VAT jak i do działalności zwolnionej od opodatkowania podatkiem VAT, natomiast drugi pojazd wykorzystuje wyłącznie do działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT. Jednocześnie żaden z pojazdów nie jest wykorzystywany jedynie do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Powyższe oznacza, że prawo do odliczenia określonej kwoty podatku VAT związanego z każdym z posiadanych pojazdów samochodowych wykorzystywanych do działalności gospodarczej (opodatkowanej w różny sposób) i do celów prywatnych, powinno być ustalane w sposób odmienny.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z pierwszym pojazdem samochodowym (…) będzie wynosiło 50% podatku naliczonego (zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy) z dodatkowym uwzględnieniem proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy, ponieważ wskazany pojazd samochodowy jest wykorzystywany do działalności opodatkowanej podatkiem VAT wg stawki 23% jak i do działalności zwolnionej od opodatkowania.

Natomiast prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z drugim pojazdem samochodowym (…) będzie wynosiło 50% podatku naliczonego (zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy) jednak już bez zastosowania proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy, ponieważ wskazany pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

Z uwagi zatem na fakt, że samochód marki (…)był od początku wykorzystywany wyłącznie do działalności opodatkowanej podatkiem VAT, natomiast Wnioskodawca księgował koszty związane z tym pojazdem jako koszty związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną, będzie On uprawniony do dokonania korekty mylnie zaksięgowanych faktur, przypisując je jedynie do działalności opodatkowanej. Wnioskodawca w celu skorygowania błędu powinien dokonać korekty deklaracji VAT za te miesiące, w których ww. faktury VAT zostały błędnie rozliczone.

Ponadto, należy zauważyć, że zgodnie z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy – warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1, czyli z uwzględnieniem odliczenia jedynie w wysokości 50% podatku naliczonego związanego z tymi pojazdami samochodowymi – czyli tak jak w przypadku Wnioskodawcy, kiedy obydwa pojazdy samochodowe są wykorzystywane zarówno do działalności gospodarczej, jak również do celów prywatnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia stanu faktycznego.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin