Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.466.2020.2.BG
z 7 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 października 2020 r. (data wpływu do Organu 26 października 2020 r.), uzupełnionym 28 grudnia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wartość niespłaconych zobowiązań z tytułu pożyczki, która pozostałaby w Spółce na dzień wykreślenia z rejestru, będzie stanowić dla niej przychód podatkowy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wartość niespłaconych zobowiązań z tytułu pożyczki, która pozostałaby w Spółce na dzień wykreślenia z rejestru, będzie stanowić dla niej przychód podatkowy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 7 grudnia 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.466.2020.1.BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 28 grudnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. („Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, a ponadto znajdującą się obecnie w stanie likwidacji zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1526, dalej: „KSH”). Wspólnikami Spółki są zagraniczne osoby prawne - X B.V. i Y B.V. („Wspólnicy”). Z kolei wspólnikiem spółki X B.V. jest spółka Z N.V. z siedzibą w Holandii, będąca rezydentem podatkowym Holandii („Wierzyciel”).

W dniu 28 grudnia 2015 r. Spółka zaciągnęła od Wierzyciela oprocentowaną pożyczkę z przeznaczeniem na podwyższenie kapitału zakładowego w spółce zależnej od Wnioskodawcy na moment udzielenia pożyczki. Ww. pożyczka do dnia dzisiejszego nie została spłacona. Na dzień złożenia niniejszego wniosku do spłaty pozostaje zarówno kwota kapitału, jak i naliczonych odsetek od pożyczki.

W dniu 15 października 2013 r. Zgromadzenie Wspólników Spółki podjęło uchwałę o likwidacji Spółki zaprotokołowaną w formie aktu notarialnego. W rezultacie w dniu złożenia wniosku Spółka pozostaje w stanie likwidacji. Spółka nie prowadzi już działalności gospodarczej, a jej aktywność ograniczona jest do przeprowadzenia procesu likwidacji. Podejmowane przez likwidatora w toku likwidacji działania zmierzają do zakończenia bieżących interesów spółki, ściągnięcia wierzytelności, wypełnienia zobowiązań i upłynnienia majątku spółki (art. 282 § 1 KSH). Działania likwidatora w zakresie upłynnienia majątku Spółki nie doprowadziły jednakże do uzyskania środków umożliwiających pokrycie zobowiązań z tytułu udzielonej pożyczki. Pomimo upłynnienia całego majątku obejmującego tak majątek ruchomy, jak i nieruchomy, Spółka nie pozyskała środków pozwalających na pokrycie jej zobowiązań pożyczkowych wobec Wierzyciela choćby w niewielkiej części, a aktualna wartość majątku Spółki jest znacznie niższa niż wartość tych zobowiązań. W konsekwencji w toku procesu likwidacji stało się jasne, że zobowiązania pożyczkowe Spółki nie zostaną spłacone.

Dlatego też po przeprowadzeniu likwidacji likwidator zamierza - zgodnie z wolą Wspólników - złożyć wniosek o wykreślenie Spółki z rejestru przedsiębiorców, pomimo istnienia niezaspokojonych zobowiązań z tytułu pożyczki. Treść art. 282 § 1 KSH należy w tej sytuacji rozumieć w taki sposób, że zobowiązania likwidowanej spółki powinny być wykonywane w zakresie, na jaki pozwala stan jej majątku. Przy tym rozumieniu przepisu nie ma przeszkód do tego, aby Sąd po zakończeniu procesu likwidacji przez likwidatora wykreślił spółkę z rejestru przedsiębiorców.

Powyższą tezę potwierdza treść postanowienia Sądu Najwyższego z 5 grudnia 2003 r. (sygn. akt IV CK 256/02). Sąd Najwyższy podkreślił w uzasadnieniu tego postanowienia, że w obowiązującym stanie prawnym brak jest przepisów regulujących sposób postępowania w sytuacji, gdy spółka kapitałowa posiada niewypełnione ciążące na niej zobowiązania, pomimo wyegzekwowania wierzytelności od dłużników spółki i zbycia w toku postępowania likwidacyjnego całego majątku spółki, a następnie przeznaczenia otrzymanych w ten sposób środków na spłatę długów. SN jednak wskazał, że jeżeli spółka będąca w likwidacji nie prowadzi żadnych interesów i nie ma żadnego majątku, bezzasadne byłoby przyjmowanie założenia, że istnieje realna możliwość zaspokojenia wierzycieli. W związku z tym, utrzymywanie bytu prawnego takiej spółki jest wręcz niepożądane - taki podmiot należy wyeliminować z życia publicznego. Tezy zawarte w treści powołanego wyżej postanowienia Sądu Najwyższego są powtórzeniem ugruntowanych w orzecznictwie sądowym tez, które SN wyraził m.in. także w treści postanowienia z 8 stycznia 2002 r. (sygn. akt I CKN 752/99).

Tym samym, w chwili wykreślenia Spółki z rejestru przedsiębiorców KRS, jej zobowiązania pożyczkowe wobec Wierzyciela mogą nadal w znacznej części istnieć, przy czym nie będą to należności przedawnione. Na razie jednak Wierzyciel Spółki nie egzekwuje przysługującej jemu
względem Spółki wierzytelności, a jednocześnie nie zamierza podpisywać umowy o zwolnieniu Spółki z długu. Nie wyraża on również zgody na umorzenie zobowiązań pożyczkowych Spółki w jakikolwiek inny sposób.

W uzupełnieniu do wniosku z 22 grudnia 2020 r. Wnioskodawca wskazał dane identyfikujące zagranicznych podmiotów, wspólników oraz wierzyciela holenderskiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego, wartość niespłaconych zobowiązań z tytułu pożyczki, która pozostałaby w Spółce na dzień wykreślenia z rejestru, będzie stanowić dla niej przychód podatkowy w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej „ustawa o CIT”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość niespłaconych zobowiązań z tytułu pożyczki, która pozostałaby w Spółce na dzień wykreślenia z rejestru, nie będzie stanowić dla niej przychodu podatkowego w rozumieniu ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w ustawie o CIT wskazuje na objęcie zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym, powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Bez znaczenia jest również to, czy przysporzenie jest wynikiem działania innej osoby, czy też samego podatnika, jak również to, czy korzyść wiąże się z konkretnymi przepływami finansowymi.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęcia „przychód podatkowy”. Wskazuje jednak w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT otwarty katalog przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Tak też zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie. Brzmienie powyższych przepisów wskazuje, że aby powstał przychód podatkowy, konieczne jest przede wszystkim, aby po stronie podatnika doszło do faktycznego przysporzenia majątkowego, mającego konkretny wymiar finansowy - bądź to wskutek otrzymania czegoś nieodpłatnie (częściowo odpłatnie), bądź na skutek umorzenia istniejącego już zobowiązania. Tymczasem w niniejszej sprawie nie można przyjąć, aby Wnioskodawca miał otrzymać w związku z zakończeniem likwidacji i wykreśleniem go z rejestru przedsiębiorców jakiekolwiek nieodpłatne (lub częściowo odpłatne) świadczenie (realne przysporzenie). Tym samym, nie można mówić o przychodzie na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Natomiast według art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Zgodnie z kolei z art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z:

1. bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
2. postępowaniem restrukturyzacyjnym, postępowaniem upadłościowym lub
3. realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub
4. przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.
   
   

Przepisy ustawy o CIT nie wskazują, co należy rozumieć pod pojęciem „umorzenie” zobowiązania. Według definicji zawartej w Słowniku Języka Polskiego PWN, pojęcie „umorzenie” oznacza zrezygnowanie całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych.

Z kolei przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 dalej: „KC”), wskazują, że z wygaśnięciem wierzytelności lub zobowiązań mamy do czynienia przez potrącenie (art. 498 k.c.), odnowienie (art. 506 k.c.) lub zwolnienie z długu (art. 508 k.c.). Rozważyć zatem należy, czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym dojdzie do zastosowania któregokolwiek z wyżej wymienionych instrumentów.

Instytucja potrącenia polega na umorzeniu wzajemnych wierzytelności dłużnika i wierzyciela do wysokości wierzytelności niższej (dochodzi w tym przypadku do częściowej lub całkowitej kompensaty wzajemnych wierzytelności). Niewątpliwie przesłanką do wystąpienia potrącenia jest istnienie wzajemnych wierzytelności i zobowiązań po stronie dwóch podmiotów. Potrącenia dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Tymczasem Spółka nie posiada i zapewne nie będzie posiadała wierzytelności wobec swojego Wierzyciela, ani nie złoży jakichkolwiek oświadczeń o potrąceniu. Stąd nie można uznać, że w opisanym zdarzeniu przyszłym dojdzie do potrącenia.

Odnowienie jest umową między dłużnikiem i wierzycielem, na podstawie której dłużnik, w celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania, zobowiązuje się wobec wierzyciela i za jego zgodą spełnić inne świadczenie albo to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. W efekcie odnowienia dotychczasowe zobowiązanie zostaje umorzone, jednakże na jego miejsce pojawia się nowe. Dlatego również w przypadku odnowienia nie dojdzie do powstania przychodu podatkowego, albowiem dłużnik będzie cały czas zobowiązany do spełnienia świadczenia. Niezależnie od powyższego, w sytuacji Spółki nie dojdzie do odnowienia, bowiem Spółka wskutek likwidacji przestanie istnieć, a jej zobowiązanie z tytułu pożyczki nie zostanie zamienione na inne, nowe zobowiązanie.

Do zwolnienia z długu dochodzi na podstawie umowy zawartej pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, w której wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik takie zwolnienie przyjmuje, w efekcie czego zobowiązanie wygasa. Wynika z tego, że do skutecznego zwolnienia z długu (wygaśnięcia zobowiązania) konieczne jest zawarcie odpowiedniej umowy, w której dłużnik zwolnienie przyjmie, tzn. wyrazi na nie zgodę. Brak zgody dłużnika przekreśla możliwość umorzenia. Zwolnienie z długu może być odpłatne lub nieodpłatne. Brak odpłatności oznacza powstanie przychodu podatkowego po stronie dłużnika w wysokości wartości umorzonego zobowiązania. W konsekwencji, przychód podatkowy powstanie, jeżeli do umorzenia dojdzie w drodze nieodpłatnego zwolnienia z długu, na które dłużnik wyrazi zgodę.

W opisanym zdarzeniu przyszłym nie dojdzie do zwolnienia Wnioskodawcy z długu. Wnioskodawca nie będzie zawierał z niezaspokojonym Wierzycielem żadnej umowy - Wierzyciel nie zamierza podpisywać umowy o zwolnieniu Spółki z długu. Tym samym nie zostaną spełnione warunki do zakwalifikowania sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym jako nieodpłatnego zwolnienia z długu.

Podobne stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowym: „Likwidacja spółki z o.o., a w konsekwencji jej wykreślenie z rejestru skutkujące utratą bytu prawnego, nie powoduje wygaśnięcia jej zobowiązań. Oznacza tylko tyle, że nie można tych zobowiązań dochodzić od zlikwidowanej spółki. Zobowiązania te mogą być jednak dochodzone od dłużników odpowiadających za te zobowiązania z tytułu udzielonych zabezpieczeń, w tym również poręczenia. Zobowiązania te istnieją nadal Nie nastąpiła bowiem żadna okoliczność, która powodowałaby wygaśnięcie zobowiązania. W szczególności, jak trafnie podkreślił Sąd Okręgowy, nie doszło do spełnienia świadczenia, nie nastąpiło zwolnienie z długu, potrącenie ani odnowienie” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 6 kwietnia 2006 r. sygn. I ACa 1116/05). Tak więc uznać należy, że wykreślenie Wnioskodawcy z rejestru nie spowoduje wygaśnięcia nieuregulowanego zadłużenia wynikającego z tytułu pożyczki.

Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, że opisane zdarzenie przyszłe nie może być utożsamiane z umorzeniem zobowiązań, które mogłoby powodować po stronie Wnioskodawcy powstanie przychodu do opodatkowania w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, tj. w wysokości wartości umorzonych zobowiązań (do umorzenia bowiem nie dojdzie). Jednocześnie podkreślić należy, że podstawę do rozpoznania przychodu podatkowego zawsze powinno stanowić wystąpienie realnego przysporzenia majątkowego po stronie podatnika. Takie przysporzenie natomiast po stronie Wnioskodawcy nie wystąpi. W momencie wykreślenia Wnioskodawcy z rejestru przedsiębiorców KRS, Spółka przestanie istnieć. Niemożliwe będzie zatem przypisanie jej - jako podmiotowi już nieistniejącemu - jakiegokolwiek przysporzenia, a tym samym przychodu z tego tytułu.

Reasumując, wartość niespłaconego zobowiązania (pożyczki) Spółki, istniejącego na dzień zakończenia likwidacji i wykreślenia jej z rejestru przedsiębiorców KRS, nie będzie stanowiło dla niej przychodu podatkowego.

Podobne stanowisko prezentowane jest przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego:

• z 17 czerwca 2019 r. nr 0111-KDIB2-3.4010.133.2019.AD,
  
• z 26 kwietnia 2018 r. nr 0114-KDIP2-3.4010.60.2018.1.MC,
  
• z 15 listopada 2017 r. nr 0114- KDIP2-3.4010.282.2017.1.PS,
  
• z 14 lipca 2017 r. nr 0114-KDIP2-3.4010.124.2017.1 .MC,
  
• z 28 czerwca 2017 r. nr 0114-KDIP2-3.4010.83.2017.2.DP,
  
• z 16 maja 2017r. nr0111-KDIB1-2.4010.12.2017.2.BD.
  
  

Dodatkowo podobny pogląd zawarty był w interpretacjach indywidulanych prawa podatkowego:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach:
  
  • z 13 stycznia 2015 r. nr IBPBI/2/423-1262/14/MO,
  • z 17 grudnia 2013 r. nr IBPBI/2/423-1219/13/PH,
  • z 2 kwietnia 2012 r. nr IBPBI/1/415-15/12/AB,
  • z 8 grudnia 2009 r. nr IBPBI/2/423-1075/09/PP,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu:
  
  • z 3 listopada 2014 r. nr ILPB3/423-396/14-2/JG,
  • z 14 października 2014 r nr ILPB3/423-342/14-3/JG,
  • z 27 czerwca 2014 r. nr ILPB3/423-143/14
  • z 23 grudnia 2013 r. nr ILPB3/423-447/13-3/JG,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie:
  
  • z 10 grudnia 2013 r. nr IPPB3/423-746/13- 2/DP,
  • z 20 lutego 2013 r. nr IPPB3/423-982/12-2/MS,
  • z 20 marca 2012 r. nr IPPB1/415-6/12-2/AM.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.