Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.843.2020.1.MJ
z 4 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2020 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania dla czynności dzierżawy nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania dla czynności dzierżawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

… Sp. z o.o. (dalej: Spółka) będąc czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług świadczy m.in. usługi dzierżawy gruntów pod garaże. Spółka przedmiotowe nieruchomości zarządza na podstawie umowy dzierżawy zawartej z właścicielem nieruchomości, tj. Gminą …. W umowie z użytkownikami nieruchomości przewidziano, że w przypadku dzierżawy nieruchomości gruntowej w celu użytkowania pod garaż, użytkownik zobowiązał się do ponoszenia: a) czynszu dzierżawnego, b) kosztów podatku od nieruchomości oraz od gruntów.

Umowa stanowi: „Z tytułu dzierżawienia nieruchomości, Dzierżawca jest obowiązany uiszczać Wydzierżawiającemu czynsz dzierżawny oraz podatki: od gruntu oraz od nieruchomości, zgodnie z załącznikiem do umowy.”. Spółka od 2017 r. obciąża, osoby dzierżawiące grunty kosztem podatku od nieruchomości wraz z naliczeniem podatku od towarów i usług, wg. stawki właściwej dla czynszu, tj. 23% traktując koszt podatku od nieruchomości jako element czynszu dzierżawnego. Spółka otrzymała w związku z powyższym postępowaniem skargę od jednego z dzierżawców, który ze stanowiskiem tym się nie zgadza i uważa, że koszt podatku od nieruchomości związany z dzierżawą gruntu pod garaż nie powinien być obciążany podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku obciążania dzierżawcy nieruchomości gruntowej kosztem podatku od nieruchomości, koszt tego podatku powinien zostać zwiększony o podatek od towarów i usług wg. stawki właściwej dla czynszu dzierżawnego?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki podstawa opodatkowania z tytułu dzierżawy gruntów pod garaże ustalana dla potrzeb podatku od towarów i usług obejmuje również koszty dodatkowe w tym koszt podatku od nieruchomości.

Podstawa opodatkowania w podatku od towarów i usług została określona w art. 29a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. Zgodnie z tym przepisem podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 tej ustawy, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Dodatkowo zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podstawa opodatkowania obejmuje: 1) podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku; 2) koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie ma właśnie przytoczony ust. 6 w art. 29a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Celem tej regulacji było jednoznaczne włączenie do podstawy opodatkowania wszystkich kosztów dodatkowych, które nie mają samodzielnego charakteru, a obciążają nabywcę towaru i usługi w związku z nabyciem świadczenia podstawowego - w niniejszej sprawie usługi dzierżawy gruntu. Rezultatem wskazanej regulacji jest konieczność opodatkowania kosztów dodatkowych w sposób tożsamy jak świadczenie główne - co istotne przy zastosowaniu takiej samej stawki podatku.

Powyższa zasada oznacza, że wartości tego typu kosztów przerzucanych na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, a traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. Odnosząc powyższe regulacje do stanu faktycznego wniosku należy uznać, że w przypadku świadczenia polegającego na dzierżawie gruntu z jednoczesnym zobowiązaniem użytkownika do ponoszenia ekonomicznych kosztów podatku od nieruchomości mamy do czynienia ze świadczeniem usługi dzierżawy, z tytułu świadczenia której wynagrodzenie opodatkowane podatkiem od towarów i usług zawiera dwa składniki: czynsz i koszt podatku.

W świetle art. 29a ust. 1 i 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. świadczeniem podstawowym jest dzierżawa - usługa określona w art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Natomiast zobowiązanie od ponoszenia kosztów podatków nie ma samoistnego charakteru i samo sobie nie jest świadczeniem bowiem z punktu widzenia umów kluczowe znaczenia ma dzierżawa. Skoro umowa dzierżawy przewiduje, że oprócz czynszu dzierżawca ma obowiązek ponoszenia również równowartości kosztu podatku od nieruchomości to oba te składniki stanowią podstawę opodatkowania świadczenia usługi dzierżawy.

Mając zatem na względzie treść art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., który wprost wymienia m.in. koszty podatków innych niż podatek od towarów i usług, podatki winny być wliczane do podstawy opodatkowania umowy dzierżawy, a co za tym idzie koszt tych podatków ponoszony przez użytkownika winien być opodatkowany stawką właściwością dla czynszu dzierżawnego. Przy czym zauważyć należy, że w tym przypadku nie dochodzi w istocie do „refakturowania” podatku, czyli naliczenia „podatku od podatku”, a jedynie do ekonomicznego przerzuceniu kosztu podatku na użytkowania. Zgodnie z przepisami podatek od nieruchomości obciąża właściciela nieruchomości, a jak wynika ze stanu faktycznego właścicielem nieruchomości jest Gmina … w imieniu, której działa Spółka.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. 2019 poz. 1170) podatnikiem podatku od nieruchomości jest wyłącznie jej właściciel, posiadacz samoistny lub użytkownik wieczysty - w analizowanej sprawie nie ulega wątpliwości, że podatnikiem podatku od nieruchomości jest właściciel. W tym kontekście fakt przerzucenia ekonomicznego kosztu tego podatku na użytkownika nie zmienia podmiotu zobowiązanego na podstawie przepisów prawa do zapłaty podatku. W przypadku zapisów umów cywilnoprawnych takich jak w przypadku stanu faktycznego niniejszego wniosku nie ma żadnych podstaw do wywodzenia, że na dzierżawcę przenoszone jest zobowiązania publicznoprawne w podatku od nieruchomości. W istocie dochodzi wyłącznie do przerzucenia, na podstawie prawnie dopuszczalnej konstrukcji umów cywilnoprawnych, ekonomicznego kosztu tego podatku. Sama treść umowy sugeruje, że koszt podatku od nieruchomości jest elementem wynagrodzenia - umowa stanowi bowiem: „Z tytułu dzierżawienia nieruchomości, Dzierżawca jest obowiązany uiszczać Wydzierżawiającemu czynsz dzierżawny oraz podatki: od gruntu oraz od nieruchomości, zgodnie z załącznikiem do umowy.”. Z uwagi na powyższe, opodatkowaniu nie będzie podlegał podatek od nieruchomości, ale usługa dzierżawy, w której jako element kalkulacyjny może znajdować się koszt przedmiotowego podatku.

Powyższe stanowisko jest również prezentowane powszechnie przez organy podatkowe zarówno w obecnym stanie prawnym jak i na gruncie przepisów obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2014 r. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 12 kwietnia 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.86.2019.1.ICZ) wskazał: „Mając na uwadze powołane przepisy prawa w kontekście przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że pobierane przez Wnioskodawcę od Dzierżawcy opłaty stanowiące zwrot kosztów podatku od nieruchomości stanowią de facto wynagrodzenie związane ze świadczeniem usługi dzierżawy nieruchomości, tj. usługi, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.”.

Stanowisko takie zostało również zaprezentowane m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 27 maja 2020 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP1-3.4012.129.2020.2.JG. Warto również wskazać na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2015 r., w którym sąd wskazał, że koszt podatku od nieruchomości był elementem kalkulacyjnym czynszu najmu już przed dniem 1 stycznia 2014 r. mimo braku konkretnej regulacji prawnej w ówcześnie obowiązującym stanie prawnym. Zdaniem Sądu od dnia 1 stycznia 2014 r. podatek od nieruchomości tym bardziej stanowi element czynszu najmu bowiem od tego dnia obowiązuje bezpośrednio odnosząca się do tego zagadnienia norma prawna wyrażona w art. 29a ust. 6 pkt ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (…).

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie, czyli musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a, 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego przepisu wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Przepis art. 29a ust. 6 ustawy wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Według art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.) – przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (dzierżawa).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że dzierżawa będąca usługą, wypełniają określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej. Dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że z tytułu dzierżawienia nieruchomości, Dzierżawca jest obowiązany uiszczać Wydzierżawiającemu czynsz dzierżawny oraz podatki: od gruntu oraz od nieruchomości. Spółka od 2017 r. obciąża, osoby dzierżawiące grunty kosztem podatku od nieruchomości traktując koszt podatku od nieruchomości jako element czynszu dzierżawnego.

W związku z powyższym należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy przenoszone na Dzierżawcę opłaty dotyczące podatku od nieruchomości stanowią element kalkulacyjny czynszu dzierżawnego.

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Ordynacja podatkowa podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w efekcie nie podlega „refakturowaniu”. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie wynagrodzeniem uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości.

Koszty podatku od nieruchomości są należnościami bezpośrednio związanymi z odpłatnym świadczeniem usługi dzierżawy i powiększają kwotę czynszu dzierżawnego. Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży na wydzierżawiającym, jako właścicielu i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę dzierżawcy ze skutkiem zwalniającym wydzierżawiającego z obowiązku podatkowego. Strony stosunku cywilnoprawnego mogą jednak w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu ponoszonych przez dzierżawcę opłat lub kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości, a więc również z tytułu podatku od nieruchomości. Niezależnie jednak od tego, czy zwracana wydzierżawiającemu przez dzierżawcę kwota podatku od nieruchomości została włączona do czynszu i stanowi jego element kalkulacyjny, czy jest wyodrębniona z czynszu, zawsze jest należnością obciążającą wydzierżawiającego, wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi dzierżawy.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, sam podatek od nieruchomości, jako że nie może być przedmiotem odsprzedaży, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie jest zatem dopuszczalne wystawianie przez Wydzierżawiającego faktury, na której jako przedmiot sprzedaży będzie wykazany sam „podatek od nieruchomości”.

Jeżeli jednak strony umowy dzierżawy postanowią, że Wnioskodawca „przerzuca” koszt podatku od nieruchomości na dzierżawcę wówczas koszt ten stanowi element cenotwórczy usługi dzierżawy.

W tej sytuacji, przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana usługa, a nie zbiór wyodrębnionych w jej ramach kosztów. Z uwagi na powyższe, opodatkowaniu nie podlega koszt podatku od nieruchomości, ale usługa dzierżawy, w której jako element kalkulacyjny znajduje się koszt ww. podatku.

W tym miejscu można przytoczyć prawomocny wyrok WSA w Warszawie znak III SA/WA 2954/12 z 17 maja 2013 r., który co prawda dotyczy sytuacji przeniesienia na nabywcę gruntu (prawa wieczystego użytkowania gruntu) m.in. kosztów dodatkowej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego lub rocznej opłaty z użytkowania wieczystego, podatku od nieruchomości niemniej jednak może on mieć zastosowanie w niniejszej sprawie. W wyroku tym „Sąd podzielił w całości przedstawione przez organ interpretacyjny stanowisko, a w szczególności twierdzenie, że nie można sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej dostawy, jaką stanowi sprzedaż nieruchomości, kwot odpowiadających określonym kosztom, jak np. części podatku od nieruchomości czy innych świadczeń publicznoprawnych bezpośrednio związanych z taką transakcją, w celu ich przeniesienia na nabywcę bez opodatkowania. Ustalone z uwzględnieniem odrębnych przepisów daniny publiczne stanowią element cenotwórczy kosztów posiadania nieruchomości, który w przypadku jej sprzedaży wpływa bezpośrednio na jej cenę (wartość rynkową). Dlatego też niezależnie czy wskazane składniki będą elementem umowy sprzedaży nieruchomości, czy też odrębnie wskazanym w umowie kosztem (świadczeniem) przenoszonym na nabywcę w związku z dokonaną transakcją, stanowią w istocie jedno niepodzielne świadczenie. Ich zapłata stanowi obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 u.p.t.u. i tym samym element podstawy opodatkowania dostawy towarów.”

Reasumując koszty podatku od nieruchomości są należnością bezpośrednio związaną z odpłatnym świadczeniem usługi dzierżawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – tak jak czynsz. Zobowiązanie podatkowe jak wskazano wyżej w podatku od nieruchomości ciąży na Wydzierżawiającym - jako właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę Dzierżawcy ze skutkiem zwalniającym Właściciela nieruchomości z obowiązku podatkowego.

Odnosząc się do opisanego przez Wnioskodawcę opisu sprawy stwierdzić należy, że podatek od nieruchomości stanowi element rozliczeń z biorącym nieruchomość w dzierżawę, jest on należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi dzierżawy i stanowi element kalkulacyjny czynszu.

W przedmiotowej sprawie kwota odpowiadająca wysokości podatku od nieruchomości, którym Wnioskodawca obciąża biorącego nieruchomość w dzierżawę – stanowi wynagrodzenie za usługę udostępnienia nieruchomości (usługę dzierżawy). Zatem, podstawę opodatkowania stanowić będzie wszystko co stanowi zapłatę z tytułu dzierżawienia nieruchomości, obejmującą oprócz czynszu za dzierżawę również kwotę odpowiadającą wysokości podatku od nieruchomości z uwzględnieniem art. 29a ust. 6 ustawy.

Z uwagi na fakt, że koszt podatku od nieruchomości stanowi element świadczenia należnego z tytułu umowy dzierżawy, to stanowi on wraz z czynszem zapłatę będącą podstawą opodatkowania, w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku VAT, z tytułu świadczenia usługi dzierżawy z uwzględnieniem art. 29a ust. 6 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej– rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.